https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Artykuł Amandy Bagg (1999) „Dorośli autystyczni i nastolatkowie” kończy się mocnym nakazem dla rodziców: „Jesteśmy tam, próbując żyć. Pamiętajcie o naszym istnieniu”. Ma na myśli to, że chcą czegoś więcej niż istnienia – chcą żyć z godnością. Jako rodzic dziecka, które kiedyś nie mówiło, zwykłam myśleć: „Wiem, że istniejesz. Problem polega na tym, że się nie rozumiemy, a twoje zachowanie odpycha nas od siebie”. Niejednokrotnie patrzyłam na Alexandra i mówiłam: „Spójrz na mnie, próbuję z tobą rozmawiać, ale mnie nie słyszysz. Pokaż mi wspólny grunt, abyśmy mogli żyć lepiej”. 4 lipca 2001 roku otrzymałam list od rodzica, który dopiero co dowiedział się, że jego syn ma autyzm i był pogrążony w głębokiej rozpaczy. Czytanie go wywołało u mnie łzy w oczach, a wspomnienia mojej własnej rozpaczy z przeszłości powróciły:
Droga Florico,
5 czerwca 2001 r. poinformowano nas, że nasz trzyletni synek… ma autyzm… Mówiąc delikatnie, oboje jesteśmy zdruzgotani tą wiadomością. Przez ostatnie dwa dni miałam chwile, które doprowadziły mnie do płaczu i przygnębienia. Wszystkie moje myśli kierują się teraz ku mojemu synowi, jego szczęściu i przyszłości. Chcę zrobić wszystko dobrze, a każda rada lub informacja, którą mogłabyś mi udzielić, byłaby bardzo doceniona. Przeczytałam informacje podane na Twojej stronie internetowej Hope–TLC. Bardzo dziękuję za Twoje wysiłki, aby pomóc ludziom takim jak ja.
Niech Bóg błogosławi XX.
Moim jedynym życzeniem jest, aby przekształcić rozpacz w pozytywne działanie. Diagnoza autyzmu ma taki wpływ na nas, rodziców. Rozpaczamy, ponieważ nie wiemy, co robić. Chcemy widzieć nasze dzieci szczęśliwe i nie wiemy, jak „uczynić je szczęśliwymi”. Chcemy cieszyć się rodzicielstwem dziecka z autyzmem, ale wydaje się, że nie ma między nami żadnej komunikacji społecznej. Dlatego rozpaczamy. Jeśli płaczesz, wiedza, którą do tej pory zebrałeś, powinna pomóc ci zamienić łzy na pozytywne działania. Twoje działania pomogą twojemu dziecku się komunikować. Komunikacja może usunąć twoje depresyjne uczucia. Jeśli twoje działania nie pozwalają na sposób uczenia się twojego dziecka, twoje kochające emocje same w sobie nie mogą przekazać twojej miłości ani twojego zamiaru, aby zobaczyć je szczęśliwym.