W zespole Aspergera najważniejsze są problemy z komunikacją niewerbalną. Mimikra twarzy może być skrajnie słaba, gesty stereotypowe, a spojrzenie surowe, mętne, wpatrzone lub szeroko otwarte. Niektórzy mają „pokerowe twarze”. Wielu ma problemy z oceną odpowiedniego dystansu fizycznego podczas komunikowania się z innymi ludźmi. Podejdą zbyt blisko lub staną zbyt daleko od osoby, do której chcą się zwrócić lub komunikować się w inny sposób. Dziecko w wieku szkolnym z zespołem Aspergera może stać tak blisko drugiej osoby, że może czuć się onieśmielone. Dziecko może raczej patrzeć na usta drugiej osoby, niż na jej oczy, gesty i ogólny „język ciała”. W innej sytuacji może stać daleko, a nawet mieć odwróconą całą górną część ciała, tak że osoba, do której się zwraca się, nie będzie mogła wiedzieć, że oczekuje się od niej odpowiedzi. Sam Asperger przykładał dużą wagę diagnostyczną do intensywnego, wpatrującego się, przenikliwego spojrzenia wielu osób z zespołem Aspergera. Od bycia „pustą”, „marzycielską”, „szeroko otwartą”, „zakłopotaną” lub „wpatrującą się” we wczesne lata w większości przypadków, podgrupa rozwija tego typu bardzo intensywne, weksyjne spojrzenie w okresie przed dojrzewaniem. Jednak przynajmniej z mojego własnego doświadczenia, szeroko otwarte spojrzenie (z fragmentami bieli widocznymi nad i pod tęczówką) jest co najmniej równie powszechne. Często występuje naiwny, niezdarny lub po prostu ograniczony „język ciała”. Osoby z zespołem Aspergera mają tendencję do wychylania się w niewłaściwym kierunku podczas rozmowy. Mogą stanąć za osobą, z którą rozmawiają, zacząć wyglądać przez okno dokładnie w momencie, gdy kontakt wokół określonego tematu jest najbardziej intensywny lub wstać i wyjść w środku rozmowy, którą poczuł inna osoba do tego momentu była znacząca i ważna. Bardzo typowe jest “ martwa twarz ”, “ kamienna twarz ” lub spojrzenie przygnębione, po którym następuje szeroki uśmiech, a nawet czasami śmiech, gdy tylko rozmowa dobiega końca (jakby z ulgi, że nie będzie już potrzeby interakcji ). Ten ostatni objaw często pozostaje jedną z cech charakterystycznych zespołu w wieku dorosłym