Mówienie „nie”, dąsanie się lub po prostu „nuda” są bardzo częste w zespole Aspergera. W tym sensie „negatywizm” jest niezwykle powszechny w zaburzeniu. Są jednak tacy, którzy są znacznie bardziej skrajni w swoim negatywnym spojrzeniu na życie. Nie chodzi o to, że są typowymi pesymistami, a raczej o to, że nieustannie narzekają na wszystko, na innych ludzi i wszystkie swoje wady (niektóre z nich mogą mieć sami, ale zdają się nie być świadomi) i narzekają, że są lekceważeni, gnębione, niezrozumiane i maltretowane (nawet jeśli istnieją dobre dowody na to, że inni ludzie potraktowali ich bardzo sprawiedliwie).