Nierzadko zdarza się, że trudności lepiej funkcjonujących dzieci z autyzmem pozostają nierozpoznane i zamiast tego są postrzegane w kategoriach zaburzeń emocjonalnych i / lub złego zarządzania rodzicami. Z tego powodu niektóre z tych dzieci i ich rodziny są kierowane na terapię rodzinną lub dziecko jest widziane przez psychoterapeutę i może zostać przepisane leczenie. Czasami programy lecznicze są oferowane, ponieważ autyzm nie jest rozpoznawany. Ale w niektórych przypadkach psychoterapia jest oferowana na podstawie tego, że autyzm ma podłoże emocjonalne. Jeśli chodzi o terapię rodzinną, wydaje nam się, że brak rozpoznania prawdziwej natury trudności dziecka niewiele robi, aby wzbudzić zaufanie do tego podejścia wśród osób, które doświadczyły choroby. Nie uważamy też, że warto dać rodzicom wyobrażenie, że problemy ich dziecka są spowodowane złym zarządzaniem, a nie stanem biologicznym. Trzeba jednak powiedzieć, że gdy stan jest prawidłowo zdiagnozowany, cała rodzina może skorzystać na dyskusji o tym, jak najlepiej radzić sobie z osobą z autyzmem, a takie podejście może być wtedy bardzo pomocne i konstruktywne. Na przestrzeni lat spotkaliśmy niewielką liczbę dzieci z autyzmem poddawanych psychoterapii. W niektórych z tych przypadków autyzm nie został zdiagnozowany, podczas gdy w innych został uznany, ale terapeuta uważał, że można go leczyć za pomocą tego podejścia. Można by spierać się w nieskończoność i bez rozstrzygnięcia o tym, czy program edukacji i zarządzania dziecka w szkole przyniósł poprawę, czy też twierdzenia psychoterapeuty miały jakąkolwiek treść. Uwagi możemy zgłaszać jedynie na podstawie własnego doświadczenia w poszczególnych przypadkach. Sugerują one, że psychoterapia nie jest właściwym sposobem leczenia autyzmu, a twierdzenia o jej skuteczności odzwierciedlają optymizm w umyśle terapeuty, a nie faktyczne dowody u dziecka. Zbyt łatwo jest rzutować myśli i uczucia na dziecko, które ma poważnie ograniczoną komunikację aby dokonywać interpretacji anomalnego zachowania w oparciu o teorię analityczną. Inteligentni, werbalni dorośli z autyzmem wyrazili silne poczucie dezaprobaty co do znaczenia psychoterapii dla ich stanu i nieodłącznych problemów. Godne ubolewania jest to, że znaczna liczba profesjonalistów zajmujących się małymi dziećmi nadal nie rozpoznaje autyzmu lub rozpoznaje go tylko w jego najbardziej klasycznej postaci. Rodzice muszą wtedy znaleźć odpowiedzi dla siebie, a także sposoby i środki pomocy dziecku. Nawet tam, gdzie istnieją dobre usługi diagnostyczne, może zabraknąć zasobów zarówno zdrowotnych, jak i edukacyjnych, dlatego nieuniknione jest, że alternatywne podejścia wypełnią tę lukę. Wielu rodziców, nawet na obszarze o stosunkowo dobrej świadomości i zapewnieniu, powiedziało: „W porządku, wiemy, że nasz 2-latek ma autyzm, ale co teraz?” W niektórych regionach Wielkiej Brytanii inicjatywy „natychmiastowej reakcji” przyniosły została utworzona, aby wspierać rodziców od momentu postawienia diagnozy. W innych obszarach podobne usługi świadczą doskonałe „zespoły informacyjne” ze specjalistami w dziedzinie autyzmu. Niestety, te obszary doskonałości znacznie przewyższają liczebnie obszary, w których rodzice nie otrzymują nic lub są kierowani do usług niespecjalistycznych, które i tak są już przeciążone długimi listami oczekujących. LEA staje się coraz bardziej świadoma potrzeby zapewnienia specjalistycznej opieki, choćby po to, by powstrzymać kolejne, często nierealistyczne żądania, wysuwane przez niektórych rodziców za pośrednictwem trybunałów i sądów. Niemniej jednak, dopóki spójne i odpowiednie świadczenia nie będą szerzej dostępne, zachęcamy rodziców do zadawania pytań przed podjęciem jakiegokolwiek tak zwanego wyleczenia lub leczenia, które nie jest oparte na realistycznej ocenie ogólnego funkcjonowania dziecka. National Autistic Society publikuje regularnie aktualizowany i obszerny przewodnik po niektórych z wielu różnorodnych podejść, które są stosowane lub związane z edukacją i opieką nad dziećmi i dorosłymi z autyzmem.