Pierwszy standard IEEE 802.11 został opublikowany w 1999 roku. Po publikacji kontynuowano prace nad rozwojem standardu 802.11 z publikowanymi na bieżąco poprawkami. Publikacja standardu 802.11b zwiększyła przepustowość WLAN z 2Mb/s do 11Mb/s, czyniąc go możliwym technicznym zamiennikiem przewodowej sieci LAN. Następnie pojawiły się standardy 802.11a i 802.11g, które zwiększyły przepustowość do 54Mb/s. Te i inne poprawki zostały następnie zebrane w poprawionym standardzie 802.11-2007. Rozwój był kontynuowany poprzez kolejne poprawki, które po raz kolejny zostały połączone z wydaniem 802.11-2012.3 Pierwsza wersja standardu zawierała usługi uwierzytelniania i poufności, aby zapewnić podobny poziom bezpieczeństwa jak przewodowe sieci LAN. Usługa uwierzytelniania składała się z dwóch systemów o nazwie Open Authentication i Shared Key Authentication, a usługa poufności danych została nazwana Wired Equivalent Privacy (WEP). Usługi te są często nazywane starszymi usługami bezpieczeństwa. W 2004 roku opublikowano standard 802.11i, który zdefiniował system Robust Security Network (RSN), który zapewniał ulepszone usługi uwierzytelniania i poufności. Usługa uwierzytelniania ma dwie opcje: pierwsza to użycie wstępnie udostępnionych kluczy przeznaczonych dla użytkowników domowych i małych biur domowych (SOHO), a druga korzysta ze struktury 802.1X/EAP do użytku korporacyjnego. W związku z wydaniem 802.11-2007 wprowadzono poprawki mające na celu zapewnienie mechanizmów bezpieczeństwa dla sieci bezprzewodowych typu mesh oraz wykorzystanie standardu 802.11 do transportu aplikacji. Wprowadzono również ulepszenia do podstawowych algorytmów 802.11i, aby zabezpieczyć niektóre ramki zarządzania i umożliwić szybkie przejście do innych punktów dostępowych dla usług krytycznych czasowo, takich jak Voice over IP (VoIP). Przepustowość została dodatkowo zwiększona do maksymalnie 600 Mb/s w wersji 802.11n-2009