We wczesnych latach szkoły podstawowej lub podstawowej dzieci z zespołem Aspergera zauważają, że inne dzieci bawią się towarzysko i chcą uczestniczyć w zajęciach społecznych, aby doświadczyć oczywistej radości swoich rówieśników. Jednak pomimo zdolności intelektualnych ich poziom dojrzałości społecznej jest zwykle o co najmniej dwa lata niższy niż ich rówieśników i mogą mieć wyraźne trudności z oczekiwanym przez inne dzieci stopniem wzajemnych i kooperatywnych zabaw. Na tym etapie motywacji do posiadania przyjaciół dziecko z zespołem Aspergera może tęsknić za udaną integracją społeczną i przyjacielem do zabawy. Jest to czas, w którym dziecko może dotkliwie uświadomić sobie, że różni się od swoich rówieśników, dając początek opisanym w rozdziale 1 strategiom przystosowania i kompensacji, a mianowicie depresji, ucieczce w wyobraźnię, zaprzeczeniu i arogancji czy naśladowaniu. Początkowy optymizm co do przyjaźni może przerodzić się w paranoję, zwłaszcza jeśli dziecko nie rozróżnia działań przypadkowych i celowych. Dzieci z Zespołem Aspergera ma trudności z zadaniami Teorii Umysłu – czyli z konceptualizacją myśli, uczuć, wiedzy i przekonań innych. Inne dzieci mogą rozpoznać na podstawie kontekstu, a często wiedzy o charakterze drugiej osoby, czy dany komentarz lub działanie miało życzliwe lub złośliwe zamiary. Na przykład inne dzieci wiedzą, kiedy ktoś drażni się z przyjaznymi lub nieprzyjaznymi intencjami. Ta wiedza może nie być dostępna dla dziecka z zespołem Aspergera. Zauważyłem, że dzieci z zespołem Aspergera często mają ograniczoną zdolność do oceniania charakteru. Inne dzieci będą wiedziały, które dzieci nie są dobrymi wzorami do naśladowania i należy ich unikać; dzieci z zespołem Aspergera mogą być nieco naiwne w swoich osądach i skłonne do pociągania i naśladowania dzieci, które mogą nie wykazywać dobrych umiejętności przyjaźni.