Wrażliwość na określone rodzaje dotyku lub doświadczeń dotykowych występuje u ponad 50% dzieci z rozpoznaniem zespołu Aspergera (Bromley i wsp. 2004; Smith Myles i wsp. 2000). Może wystąpić ekstremalna wrażliwość na określony rodzaj dotyku, stopień nacisku lub dotykanie poszczególnych części ciała. Temple Grandin opisuje swoją ostrą wrażliwość dotykową, gdy była małym dzieckiem:
Jako dziecko opierałam się dotykaniu, a kiedy trochę podrosłam, pamiętam, jak sztywniałam, wzdrygałam się i odsuwałam od bliskich, kiedy mnie przytulali.
Jako dziecko chciałem poczuć komfort bycia trzymanym, ale potem cofałem się ze strachu przed utratą kontroli i pochłonięciem, gdy ludzie mnie przytulali.
W przypadku Temple formy dotyku używane w powitaniach towarzyskich lub gestach uczucia były postrzegane jako zbyt intensywne lub przytłaczające, jako „fala przypływu” wrażeń. Tutaj unikanie niektórych interakcji społecznych było spowodowane fizjologiczną reakcją na dotyk. Dziecko z zespołem Aspergera może obawiać się bliskiego sąsiedztwa z innymi dziećmi ze względu na ryzyko przypadkowego lub nieoczekiwanego dotyku, a spotkania z bliskimi z powodu prawdopodobieństwa gestów uczuciowych, takich jak przytulenie lub pocałunek, które są postrzegane jako zbyt intensywne. uczucie.
Liane Holliday Willey wyjaśniła, że w dzieciństwie:
Często nie mogłem nawet dotknąć niektórych przedmiotów. Nienawidziłam rzeczy sztywnych, atłasowych, drapiących, zbyt ciasnych. Myślenie o nich, wyobrażanie ich, wizualizowanie… za każdym razem, gdy moje myśli je odnajdują, pojawiały się gęsią skórkę i dreszcze oraz ogólne poczucie niepokoju. Rutynowo zdejmowałem wszystko, co miałem na sobie, nawet jeśli byliśmy w miejscu publicznym.
O ile mi wiadomo, jako dorosła Liane nie kontynuuje już tej drugiej czynności. Jednak w ostatnim e-mailu do mnie skomentowała swoją nieustającą wrażliwość dotykową i wyjaśniła, że czasami musi zatrzymać się w sklepie odzieżowym, aby kupić coś nowego, jeśli jest zbyt daleko od domu i nie może znieść tego, co ma na sobie. . Rozumiem, że to nie jest wymówka przygotowana dla męża, aby usprawiedliwić kupowanie większej ilości ubrań. Jako dziecko Temple Grandin miał również awersję do wrażeń dotykowych określonych rodzajów odzieży:
Niektóre epizody złego zachowania były bezpośrednio spowodowane trudnościami sensorycznymi. Często źle się zachowywałem w kościele i krzyczałem, ponieważ moje niedzielne ubrania wydawały się inne. W chłodne dni, kiedy musiałam wyjść w spódnicy, bolały mnie nogi. Drapane halki doprowadzały mnie do szału; uczucie, które byłoby nieistotne dla większości ludzi, może czuć się jak papier ścierny pocierający skórę na surowo u autystycznego dziecka. Niektóre rodzaje stymulacji są znacznie nadmiernie wzmacniane przez uszkodzony układ nerwowy. Problem można było rozwiązać, znajdując niedzielne ubrania, które byłyby takie same jak ubrania codzienne. Jako osoba dorosła często czuję się wyjątkowo nieswojo, jeśli muszę nosić nowy rodzaj bielizny. Większość ludzi przyzwyczaja się do różnych rodzajów ubrań, ale czuję je całymi godzinami. Dziś kupuję ubrania codzienne i dobre ubrania, które czują to samo.
Dziecko może nalegać na posiadanie ograniczonej garderoby, aby zapewnić spójność wrażenia dotykowego. Problemem dla rodziców jest konieczność prania tych rzeczy i ich trwałość. Gdy dana część garderoby jest tolerowana, rodzice mogą być zmuszeni do zakupu kilku w coraz większych rozmiarach, aby poradzić sobie z praniem, zużyciem i wzrostem dziecka. Poszczególne obszary ciała wydają się być bardziej wrażliwe, a mianowicie głowa, ramiona i dłonie dziecka. Dziecko może stać się bardzo zestresowane podczas mycia, czesania lub strzyżenia włosów. Stephen Shore opisał swoją reakcję na konieczność strzyżenia włosów jako dziecko:
Fryzury zawsze były ważnym wydarzeniem. Oni bolą! Aby mnie uspokoić, rodzice mówili, że włosy są martwe i nie mają czucia. Nie mogłem zakomunikować, że ciągnięcie za skórę głowy powoduje dyskomfort. Problemem było również to, że ktoś inny mył mi włosy. Teraz, kiedy jestem starsza, a mój układ nerwowy dojrzał, strzyżenie nie jest już problemem.
Na doświadczenie strzyżenia może mieć też wpływ wrażliwość słuchowa, czyli niechęć do „ostrego” odgłosu nożyczek obcinających włosy i wibracji maszynek elektrycznych. Może również wystąpić reakcja na wrażenia dotykowe obcinania włosów opadających na twarz lub ramiona dziecka, a dla bardzo małych dzieci nieprzyjemne uczucie niestabilności wynikające z niestania nogami na ziemi podczas siedzenia w przeznaczonym dla osoby dorosłej fotelu fryzjerskim . Asperger zauważył, że niektóre dzieci, które widział, nienawidziły uczucia wody na twarzy. Leah napisała do mnie i wyjaśniła, że:
Jako dziecko nienawidziłem pryszniców i wolałem kąpiele. Uczucie wody rozpryskującej się na mojej twarzy było nie do zniesienia. Nadal tego nienawidzę. Chodziłam tygodniami bez kąpieli i byłam zdumiona, gdy dowiedziałam się, że dzieci mają regularny prysznic, nawet codziennie! Ta cecha będzie oczywiście miała wpływ na kwestie takie jak higiena osobista i stopień powitania podczas inicjowania interakcji z rówieśnikami. Wrażliwość dotykowa może wpływać na tolerancję niektórych czynności w klasie. Dziecko z zespołem Aspergera może mieć niechęć do klejenia na dłoniach, malowania palcami, używania ciasta i uczestniczenia w przebierankach ze względu na intensywną niechęć do wrażeń dotykowych kostiumów. Może również wystąpić nadmierna reakcja na łaskotanie i nadmierna reakcja na nieoczekiwane dotknięcie określonych obszarów ciała, takie jak dotknięcie podstawy pleców. Gdy młodzież to odkryje, może pojawić się pokusa, by drażnić i dręczyć nastolatka z zespołem Aspergera, wbijając palec w jego plecy i ciesząc się oczywistą reakcją zaskoczenia i dyskomfortem. Wrażliwość dotykowa może również wpływać na zmysłową i seksualną relację między dorosłym z zespołem Aspergera a jego partnerem . Codzienne gesty czułe, na przykład uspokajający dotyk na przedramieniu lub wyrażanie czułości i miłości poprzez przytulanie, mogą nie być odbierane jako przyjemne doznanie przez osobę z zespołem Aspergera. Typowy partner może mieć pretensje do oczywistego braku przyjemności w odpowiedzi na czuły dotyk i rzadkości takich gestów inicjowanych przez partnera z zespołem Aspergera. Osoba z zespołem Aspergera, zaangażowana w bardziej intymny dotyk, który powinien zapewniać obopólną przyjemność zmysłową, może mieć niezwykłą wrażliwość dotykową i odczuwać takie doświadczenia jako nieprzyjemne i trudne nawet do tolerowania, nie mówiąc już o czerpaniu przyjemności. Niechęć do fizycznego dotyku w chwilach intymności seksualnej może wynikać raczej z problemu z percepcją sensoryczną niż z braku miłości i zaangażowania w związek