https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Praktyka oparta na dowodach kładzie duży nacisk na zapewnienie uwzględnienia perspektywy interesariuszy w projektowaniu i wdrażaniu oceny i interwencji. Interesariuszami w tym kontekście są wszystkie osoby, których punkt widzenia może mieć wpływ na wykonalność przeprowadzenia oceny lub interwencji dotyczącej danego dziecka (Schlosser, 2003). Tutaj konstrukcja praktyki opartej na dowodach dobrze zazębia się z tradycją walidacji społecznej w podejściach związanych z ABA (Wolf, 1978). Dlatego analitycy behawioralni powinni uznać ten aspekt praktyki opartej na dowodach za naturalne rozszerzenie tego, co często już się robi. Na przykład w literaturze dotyczącej walidacji społecznej następujące cztery grupy interesariuszy zostały zidentyfikowane, które zastosowano również do podejmowania decyzji w oparciu o dowody : (a) bezpośredni interesariusze (tj. odbiorca interwencji lub ocena); (b) interesariusze pośredni (np. członkowie rodziny dziecka); (c) bezpośredni interesariusze społeczności (np. rówieśnicy w klasie); oraz (d) interesariuszy z szerszej społeczności (np. kasjer w lokalnej restauracji typu fast food, który może nie znać dziecka). Grupy te mogą ułatwić wybór odpowiednich interesariuszy w odniesieniu do konkretnego dziecka i decyzji. Nacisk na uwzględnienie perspektywy interesariuszy ma kluczowe znaczenie w praktyce interwencji komunikacyjnej, ponieważ ci kluczowi interesariusze będą najczęściej kontaktować się z dzieckiem. . Ponadto za najlepszą praktykę uważa się wzmocnienie pozycji tych interesariuszy, aby mogli bezpośrednio zaangażować się we współpracę z profesjonalistami w celu wdrożenia interwencji . Wysoki poziom zaangażowania interesariuszy w interwencję ma często kluczowe znaczenie dla zapewnienia pomyślnych wyników leczenia i utrzymania korzyści z leczenia. Wolf (1978) argumentował, że ważna jest ocena społecznej ważności terapii ABA, aby upewnić się, że interwencje dotyczą społecznie ważnych zachowań. Dalej twierdził, że trafność społeczna powinna być oceniana na trzech poziomach: (a) czy cele interwencji są postrzegane jako istotne, (b) czy procedury interwencji są postrzegane jako odpowiednie i akceptowalne oraz (c) czy wyniki interwencji zostały postrzegane jako znaczące. W praktyce jednak opinie interesariuszy były często oceniane post hoc na koniec interwencji . Chociaż te informacje ewaluacyjne mogą być przydatne w dostarczaniu sumatywnych danych na temat społecznej ważności i akceptacji interwencji, w niewielkim stopniu pomagają we włączaniu perspektywy interesariuszy do projektu interwencji. Z kolei praktyka oparta na dowodach podkreśla wartość uwzględniania perspektywy interesariuszy od samego początku procesu planowania interwencji. W tym celu podczas wstępnego procesu skierowania/przyjęcia należy zasięgnąć opinii zainteresowanych stron. Perspektywy interesariuszy na tym etapie mogą pomóc w określeniu, jakich umiejętności należy uczyć, jakie procedury stosować oraz jak i gdzie stosować te procedury. Z punktu widzenia procesu EBP ważne jest zatem, aby odpowiednie zainteresowane strony były zaangażowane już od pierwszego kroku, który polega na zadaniu dobrze skonstruowanego pytania , a nie tylko w przypadku stosowania ocenianych dowód. Również wybór odpowiednich docelowych zachowań i negocjowanie zaangażowania interesariuszy w proces nauczania są szczególnie istotne dla wstępnego projektowania programów interwencji komunikacyjnych dla dzieci z ASD. Decyzje, które należy podjąć, obejmują tryb(y) komunikacji, którego dziecko będzie uczyć, oraz początkowe funkcje/umiejętności komunikacyjne, które mają być nabywane. Duker, van Driel i van de Bercken (2002) opracowali przydatne narzędzie do uzyskiwania perspektywy interesariuszy w tych dwóch krytycznych obszarach. Unikalnym aspektem tego instrumentu jest to, że daje zainteresowanym stronom możliwość rozważenia pełnego zakresu trybów komunikacji werbalnej i pozamowej (mowa, gesty, gesty, komunikacja obrazkowa) oraz szeregu funkcji komunikacyjnych opartych na funkcjonalnej klasyfikacji Skinnera (1957) zachowanie werbalne (tj. polecenia, takty, echo).Praktyka oparta na dowodach kładzie duży nacisk na zapewnienie uwzględnienia perspektywy interesariuszy w projektowaniu i wdrażaniu oceny i interwencji. Interesariuszami w tym kontekście są wszystkie osoby, których punkt widzenia może mieć wpływ na wykonalność przeprowadzenia oceny lub interwencji dotyczącej danego dziecka (Schlosser, 2003). Tutaj konstrukcja praktyki opartej na dowodach dobrze zazębia się z tradycją walidacji społecznej w podejściach związanych z ABA (Wolf, 1978). Dlatego analitycy behawioralni powinni uznać ten aspekt praktyki opartej na dowodach za naturalne rozszerzenie tego, co często już się robi. Na przykład w literaturze dotyczącej walidacji społecznej następujące cztery grupy interesariuszy zostały zidentyfikowane, które zastosowano również do podejmowania decyzji w oparciu o dowody : (a) bezpośredni interesariusze (tj. odbiorca interwencji lub ocena); (b) interesariusze pośredni (np. członkowie rodziny dziecka); (c) bezpośredni interesariusze społeczności (np. rówieśnicy w klasie); oraz (d) interesariuszy z szerszej społeczności (np. kasjer w lokalnej restauracji typu fast food, który może nie znać dziecka). Grupy te mogą ułatwić wybór odpowiednich interesariuszy w odniesieniu do konkretnego dziecka i decyzji. Nacisk na uwzględnienie perspektywy interesariuszy ma kluczowe znaczenie w praktyce interwencji komunikacyjnej, ponieważ ci kluczowi interesariusze będą najczęściej kontaktować się z dzieckiem. . Ponadto za najlepszą praktykę uważa się wzmocnienie pozycji tych interesariuszy, aby mogli bezpośrednio zaangażować się we współpracę z profesjonalistami w celu wdrożenia interwencji . Wysoki poziom zaangażowania interesariuszy w interwencję ma często kluczowe znaczenie dla zapewnienia pomyślnych wyników leczenia i utrzymania korzyści z leczenia. Wolf (1978) argumentował, że ważna jest ocena społecznej ważności terapii ABA, aby upewnić się, że interwencje dotyczą społecznie ważnych zachowań. Dalej twierdził, że trafność społeczna powinna być oceniana na trzech poziomach: (a) czy cele interwencji są postrzegane jako istotne, (b) czy procedury interwencji są postrzegane jako odpowiednie i akceptowalne oraz (c) czy wyniki interwencji zostały postrzegane jako znaczące. W praktyce jednak opinie interesariuszy były często oceniane post hoc na koniec interwencji . Chociaż te informacje ewaluacyjne mogą być przydatne w dostarczaniu sumatywnych danych na temat społecznej ważności i akceptacji interwencji, w niewielkim stopniu pomagają we włączaniu perspektywy interesariuszy do projektu interwencji. Z kolei praktyka oparta na dowodach podkreśla wartość uwzględniania perspektywy interesariuszy od samego początku procesu planowania interwencji. W tym celu podczas wstępnego procesu skierowania/przyjęcia należy zasięgnąć opinii zainteresowanych stron. Perspektywy interesariuszy na tym etapie mogą pomóc w określeniu, jakich umiejętności należy uczyć, jakie procedury stosować oraz jak i gdzie stosować te procedury. Z punktu widzenia procesu EBP ważne jest zatem, aby odpowiednie zainteresowane strony były zaangażowane już od pierwszego kroku, który polega na zadaniu dobrze skonstruowanego pytania , a nie tylko w przypadku stosowania ocenianych dowód. Również wybór odpowiednich docelowych zachowań i negocjowanie zaangażowania interesariuszy w proces nauczania są szczególnie istotne dla wstępnego projektowania programów interwencji komunikacyjnych dla dzieci z ASD. Decyzje, które należy podjąć, obejmują tryb(y) komunikacji, którego dziecko będzie uczyć, oraz początkowe funkcje/umiejętności komunikacyjne, które mają być nabywane. Duker, van Driel i van de Bercken (2002) opracowali przydatne narzędzie do uzyskiwania perspektywy interesariuszy w tych dwóch krytycznych obszarach. Unikalnym aspektem tego instrumentu jest to, że daje zainteresowanym stronom możliwość rozważenia pełnego zakresu trybów komunikacji werbalnej i pozamowej (mowa, gesty, gesty, komunikacja obrazkowa) oraz szeregu funkcji komunikacyjnych opartych na funkcjonalnej klasyfikacji Skinnera (1957) zachowanie werbalne (tj. polecenia, takty, echo).