https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Ucząc dziecko, aby wskazywało obrazek przedstawiający kota po usłyszeniu słowa „kot”, uczymy go dyskryminacji. Kiedy dziecko słyszy słowo „kot”, dotyka obrazka kota w czytanej książce, a my chwalimy je lub w inny sposób nagradzamy za dotknięcie prawidłowego obrazka. Akt dotknięcia przez dziecko obrazka kota nazywany jest operantem dyskryminowanym. Dziecko dokonało dyskryminacji, a zachowanie polegające na dotknięciu obrazka kota, dyskryminowany operant, pojawia się częściej w sytuacji poprzedzającej, gdy dorosły powiedział „kot”, niż ma to miejsce w jakimkolwiek innym momencie. Ponieważ rozróżnialny operant, dotykający kota, pojawia się z większą częstotliwością, gdy mówimy „kot”, mówi się, że reakcja jest pod kontrolą bodźca. Związek bodźca z rozróżnionym operantem wynika z trzech terminów przygodności – poprzednika, zachowania i konsekwencji. W powyższym przykładzie poprzednikiem jest wypowiedzenie przez osobę dorosłą słowa „kot”, zachowanie to dotknięcie przez dziecko obrazka kota, a konsekwencją jest dostarczenie wzmocnienia. Jeśli dziecko dotknie czegoś innego na stronie, konsekwencją nie będzie wzmocnienie, ale korekta błędu lub wygaszenie, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia tego zachowania. Dorosły uczył dziecka relacji z dzieckiem: „kiedy zobaczysz tego kota w tej książeczce z obrazkami i powiem „kot”, twoje dotknięcie kota spowoduje wzmocnienie”. Dotknięcie zdjęcia kota jest bardziej prawdopodobne w obecności bodźca dyskryminującego, jakim jest wypowiadane słowo „kot”. Jest to dyskryminacja, jednakże ogranicza się do tego, że osoba dorosła powie „kot” w obecności zdjęcia tego kota w danej książce. Inne osoby mogą powiedzieć dziecku „kot” w obecności tej samej książki, w tym samym lub innym miejscu. Inni mogą również powiedzieć „kot” w obecności innych zdjęć lub zdjęć kotów lub rzeczywistych kotów w wielu miejscach. Koty występują w wielu postaciach, duże, małe, grube i futrzane, a dorosły może również powiedzieć „kot” jutro lub w przyszłym tygodniu. Skuteczny program społecznie znaczącej zmiany zachowania wymaga czegoś więcej, niż tylko tego, aby jednostka wykonywała dokładnie tę samą topografię zachowania, w tym samym kontekście bodźców, co w ściśle kontrolowanych warunkach treningowych, i przy niezmiennym programie interwencyjnym. Prawdziwy sukces będzie polegał na tym, że interwencja doprowadziła do uogólnienia zmian w szeregu form reakcji funkcjonalnych w szerokim zakresie ustawień i sposobów utrzymania (tj. uogólnienia zmian wykraczających poza zakończenie pierwotnego programu szkoleniowego).