https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
W każdym momencie życia osoby z ASD istnieją co najmniej dwa główne środowiska, które mogą silnie wpłynąć na jakość jej życia, tempo uczenia się i poziom problematycznych zachowań. W dzieciństwie i okresie dojrzewania krytycznymi środowiskami będą prawdopodobnie dom, szkoła, przedszkole lub opieka pozaszkolna. W okresie dorosłości krytycznymi środowiskami będą prawdopodobnie miejsce pracy, dom i społeczność. Ponadto studia wyższe coraz częściej stają się opcją dla osób, które dobrze reagują na interwencje behawioralne i/lub dobrze sobie radzą w szkole średniej . W każdym głównym środowisku należy skupić się na kilku kluczowych podmiotach (np. dom: rodzice, rodzeństwo, dziadkowie, korepetytorzy; szkoła: nauczyciele, pomocnicy, dyrektor) w celu zapewnienia spójności we wdrażaniu wsparcia behawioralnego. Skutki niespójności wśród dostawców usług opieki zdrowotnej mogą być potencjalnie szkodliwe. Słaba konsekwencja w reakcji na problematyczne zachowanie może spowodować powstanie przerywanych harmonogramów wzmocnień, które mogą być odporne na wygaszenie. Jeśli procedury nauczania i podpowiedzi różnią się zbytnio w zależności od personelu i środowiska, prawdopodobnymi skutkami są szybka zależność, dezorientacja i obniżony wskaźnik nabywania wiedzy oraz zwiększone zachowania problematyczne, co sprawia, że uczciwość procedur staje się ważnym problemem . Nawet opanowane do perfekcji zadania związane z samoopieką, takie jak umiejętność samodzielnego korzystania z toalety, mogą ulec pogorszeniu, jeśli jedno środowisko wymaga samodzielnego korzystania z umiejętności, a inne nie. Często trudno jest zidentyfikować niespójność jako źródło problemów, ponieważ jednostki w jednym środowisku mogą mieć ograniczony dostęp do informacji na temat interwencji i wyników w innych. Praktyk może zastosować kilka strategii, aby zapewnić spójność między wdrażającymi wsparcie behawioralne i instruktażowe. Aktywnie monitoruj integralność procedur, korzystając z ustrukturyzowanych list kontrolnych dla występów na żywo lub nagranych na wideo . Regularnie obserwuj wyniki, aby monitorowanie było postrzegane jako stała i akceptowana część pracy, a nie jako środek karny za podejrzenie słabych wyników . Samokontrola oparta na wideo okazała się skuteczna w przypadku osób wdrażających dyskretną, próbną wczesną interwencję , co może być szczególnie przydatne, jeśli personel ma ograniczony bezpośredni kontakt ze współpracownikami lub przełożonymi. Samokontrolę i monitorowanie przez współpracowników można połączyć z monitorowaniem przez przełożonego, aby zmniejszyć wysiłek związany z oceną uczciwości proceduralnej. Planowanie regularnej i skutecznej komunikacji między zakładami lub między bezpośrednimi pracownikami obsługi w danej lokalizacji jest kluczową częścią promowania spójnych usług. Zaprojektuj system komunikacji tak, aby zawierał komponenty dzienne, tygodniowe, miesięczne i kwartalne, stosownie do potrzeb dla różnych części systemu. Na przykład pracownicy pracujący na różnych zmianach z tym samym klientem powinni dysponować metodą codziennej komunikacji, a komunikacja między szkołą a domem powinna odbywać się codziennie w odniesieniu do celów behawioralnych istotnych dla obu środowisk (np. toaleta, problematyczne zachowanie, szybkie zgłaszanie próśb ). Inne informacje najlepiej podsumowywać co tydzień lub co miesiąc (np. ogólny postęp w realizacji celów przejęcia, zmiany w planach interwencji behawioralnej) podczas spotkań superwizyjnych lub w formie pisemnych podsumowań komunikacji. Nadzór projektowy lub spotkania zespołu w celu zapewnienia optymalnej wydajności i dokładności informacji. Po pierwsze, zawsze korzystaj z uporządkowanego programu, aby określić treść spotkania i określić, kto jest odpowiedzialny za przekazywanie ważnych informacji. Po drugie, zapewnij rubrykę do raportowania postępu w programach w odniesieniu do dobrze określonego kryterium postępu (np. zmiana procentowa dokładności o 30% w ciągu 1 tygodnia) i mistrzostwa (np. dokładność 90% w ciągu 3 dni z dwoma różnymi pracownikami). Poproś pracowników, aby sporządzili listę programów, w których postęp jest dobry, a następnie poświęć większość czasu nadzoru na rozwiązywaniu problemów w przypadku tych, które nie postępują dobrze. Personel powinien zostać przeszkolony w zakresie dostarczania konkretnych danych lub krótkiego ukierunkowanego raportu na temat kluczowych zmiennych, które mogą mieć wpływ na wykonanie programu (np. czas trwania opóźnienia, dokładna strategia podpowiedzi, analiza wzorców błędów). Po trzecie, należy przeszkolić pracowników w zakresie zgłaszania swojemu przełożonemu i sobie nawzajem trzech kategorii informacji potencjalnie związanych z problematycznym zachowaniem: (a) dane dotyczące ciągłego występowania zachowań problemowych, dla których istnieje plan, (b) dane dotyczące występowania problemów potencjalnie problematyczne warunki środowiskowe (np. niesygnalizowane przejścia, okresy małej uwagi) oraz (c) informacje o wszelkich potencjalnie pojawiających się problemach.