https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Włączanie PT do interwencji skierowanych do dzieci i młodzieży w wieku szkolnym (a nie małych dzieci i przedszkolaków) z ASD i współistniejącymi zaburzeniami psychicznymi cieszy się coraz większym zainteresowaniem badaczy . Niedawny przegląd trajektorii rozwoju nastolatków z ASD wskazuje, że w miarę starzenia się dzieci z ASD objawy ASD (szczególnie deficyty komunikacyjne) mogą stać się mniej oczywiste dla obserwatorów pomimo utrzymujących się wszechobecnych upośledzenia ich umiejętności społecznych i rozumienia . Jednocześnie wraz z wiekiem dzieci z ASD wzrasta częstość występowania współistniejących diagnoz psychiatrycznych. Na przykład zaburzenia internalizacyjne (lęk i depresja) są powszechne wśród dzieci i młodzieży z ASD i dotykają 22–84% populacji . Dodatkowe upośledzenie funkcjonowania społecznego, rodzinnego i akademickiego dziecka związane ze współwystępującymi problemami psychiatrycznymi często wymaga interwencji. Tak więc, w miarę jak mogą pojawiać się dzieci z ASD i związanymi z nimi problemami psychiatrycznymi, interwencje skupiają się na nauczeniu dzieci strategii radzenia sobie z wyzwaniami, które są proporcjonalne do ich funkcji poznawczych i zdolności werbalne. Sugeruje się, że młodzież z pierwotną diagnozą ASD i współistniejącym rozpoznaniem lęku lub depresji będzie prawdopodobnie szczególnie wrażliwa na uczenie się poznawczych strategii radzenia sobie poprzez interwencje takie jak rodzinna terapia poznawczo-behawioralna (FCBT). W tym modelu interwencji nacisk kładzie się na nauczanie dzieci i młodzieży poznawczych strategii radzenia sobie, takich jak samokontrola, identyfikacja i rozpoznawanie emocji, restrukturyzacja poznawcza i rozwiązywanie problemów. Poprzez dyskusję i zadawanie pytań terapeuci i dzieci identyfikują nieprzystosowawcze procesy poznawcze (np. „Nie mogę umyć zębów ani wziąć prysznica rano, ponieważ spóźnię się do szkoły, dostanę szlaban, nie dostanę się na studia i nie będę miał żadnych szans) zostać astronautą.”), podważają zasadność zidentyfikowanych poznań („Jeśli spóźnię się do szkoły, czy naprawdę dostanę szlaban, a jeśli dostanę, czy uniemożliwi mi to dostanie się na studia?”), i skorygować zniekształcenia poznawcze („Nawet jeśli dostanę szlaban, prawdopodobnie uda mi się dostać na studia”). Tych umiejętności radzenia sobie uczy się na początku leczenia; testy „nowych” procesów poznawczych są planowane i ćwiczone w pokoju zabiegowym, a następnie stopniowo przenoszone do bardziej naturalistycznych ustawień, aż dziecko będzie w stanie opanować umiejętność w rzeczywistym otoczeniu i w różnych środowiskach. Dzięki tej serii kroków lekarze zapewniają natychmiastową informację zwrotną, pozytywny szacunek i wzmocnienie, aby kontynuować lub zwiększać motywację dzieci do wytrwania i ostatecznego przyzwyczajenia. Narażenie in vivo obejmuje wdrożenie strategii przećwiczonych z klinicystą, ale w rzeczywistych sytuacjach, których wcześniej unikano (np. przyłączanie się do gry w berka na placu zabaw). Ekspozycje zaczynają się od sytuacji, które stanowią jedynie niewielkie wyzwanie, a następnie, w oparciu o sukcesy, zwiększają trudność, aż do momentu, w którym widoczne będzie mistrzostwo i generalizacja. Jest to optymalny obszar do zaangażowania i szkolenia rodziców, ponieważ ekspozycje in vivo skupiają się na zdobyciu mistrzostwa poza gabinetem zabiegowym, gdzie dzieci odniosłyby największe korzyści z rozwijania swoich umiejętności. W porównaniu z tradycyjnym treningiem umiejętności społecznych i komunikacyjnych oraz leczeniem zaburzeń psychicznych przeprowadzanym w gabinecie terapeutycznym – co rzadko ma zastosowanie uogólniające na życie codzienne – techniki ekspozycji in vivo umieszczają szkolenie i praktykę w rzeczywistych sytuacjach, w których pożądane jest uogólnienie poprzez zaangażowanie rodziców, co poprawia szanse na spontaniczne wykorzystanie umiejętności przez młodzież w tych środowiskach po zakończeniu szkolenia. Stwierdzono, że zaangażowanie rodziców w te interwencje zwiększa skuteczność leczenia typowo rozwijających się dzieci , a pojawiające się dowody sugerują to samo w przypadku dzieci i młodzieży z ASD . Zaangażowanie rodziców jest ważne z wielu powodów. Po pierwsze, nieprzestrzeganie przez dziecko celów interwencji może być w sposób niezamierzony podtrzymywany przez rodziców, którzy nie są pewni lub nie są konsekwentni w wysiłkach na rzecz zarządzania i nadzorowania stosowania się dzieci do interwencji (RUPP Autism Network, 2007). W wyniku deficytów motywacji związanych z ASD, rodzice mogą zapewnić niepotrzebne zapewnienie i pomoc w sytuacjach, których się boją, co dodatkowo wzmacnia poczucie zależności u ich dzieci . Co więcej, szkolenie rodziców w zakresie wdrażania strategii poznawczo-behawioralnych poza gabinetem zabiegowym pozwala dzieciom osiągnąć mistrzostwo w różnych warunkach z różnymi osobami, a korzyści z leczenia prawdopodobnie zostaną utrzymane. Projekt Building Confidence FCBT jest przykładem interwencji FCBT skierowanej do dzieci z ASD, która obejmuje komponent PT. Budowanie zaufania FCBT to wzmocniona interwencja ukierunkowana na rozwój umiejętności społecznych i niezależnych oraz zmniejszenie zaburzeń lękowych poprzez systematyczne stawianie czoła bodźcom budzącym strach .W ramach tej interwencji rodzice otrzymują uzasadnienie, dla którego powinni skupić się na zachowaniach wspierających autonomię i umiejętnościach komunikacyjnych, podkreślając znaczenie tych umiejętności w adaptacyjnym funkcjonowaniu i rozwoju ich dziecka w dorosłość. Następnie omówiono powody, dla których rodzice nie skupiali uwagi na konkretnych umiejętnościach, takich jak umiejętności samodzielnego życia codziennego, (np. rodzice mieli wcześniej trudności w nauczaniu swoich dzieci umiejętności samodzielnego życia w życiu codziennym; znacznie łatwiej im było wykonać zadanie ich dziecko). Po uwzględnieniu motywacji rodziców opracowywany jest plan rozwijania umiejętności dzieci. Rodziców uczy się, jak wspierać wysiłki swoich dzieci w zakresie odważnego zachowania, umiejętności społecznych i niezależności poprzez zachowania wspierające autonomię i umiejętności komunikacyjne. Zachowania wspierające autonomię obejmują „szacunek dla zmagań dziecka”; rodzice są przeszkoleni, aby odmawiać pomocy i zapewniać ją czas dla dzieci na znalezienie własnych rozwiązań – umożliwienie dziecku nauki metodą prób i błędów. Dodatkowo umiejętności komunikacyjne, takie jak „dawanie wyboru” (np. „Czy chcesz poczekać 1 minutę przed rozpoczęciem kąpieli, czy wolisz 2 minuty?”) . Wreszcie, rodzice są szkoleni, aby natychmiast zapewniać swoim dzieciom pozytywne informacje zwrotne lub wsparcie, gdy podejmowane są rozsądne próby lub osiągane są mistrzostwa w celu zwiększenia motywacji ich dzieci do ponownej próby.