https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Podobnie jak w przypadku innych osób ze spektrum autyzmu, osoby z zespołem Aspergera (znanym również jako zespół Aspergera lub zespół Aspergera) borykają się z wyzwaniami społecznymi i ograniczonymi/powtarzającymi się zainteresowaniami. W szczególności DSM-IV wymaga co najmniej dwóch symptomów w domenie społecznej, a także co najmniej jednego symptomu w domenie ograniczonych/powtarzających się zainteresowań i zachowań. Nie określono wymagań dotyczących wyzwań w dziedzinie komunikacji. Jednakże osoby z zespołem Aspergera często mają trudności z utrzymaniem odpowiedniego wieku rozmowy. Zespół Aspergera różni się od autyzmu pod wieloma względami. Jedna różnica polega na tym, że diagnoza zespołu Aspergera wyklucza osoby z opóźnieniem językowym, podczas gdy jest to jeden z potencjalnych objawów autyzmu w obszarze komunikacji. Ponadto, choć wiele dzieci autystycznych ma problemy poznawcze, osoby z zespołem Aspergera mają inteligencję średnią lub ponadprzeciętną, mierzoną testami poznawczymi. Jeżeli jednostka nie wykazywała opóźnień w rozwoju języka i funkcjonowała prawidłowo poznawczo, ale spełniała pełne kryteria diagnostyczne autyzmu (tj. co najmniej dwa objawy w sferze społecznej, co najmniej jeden w sferze komunikacji i co najmniej jeden w sferze ograniczonych zainteresowań/ dziedzina zachowania, łącznie z sześcioma objawami w różnych domenach), wówczas zamiast zaburzenia Aspergera otrzymaliby diagnozę autyzmu. Oznacza to, że spełnienie wszystkich kryteriów zaburzenia autystycznego unieważnia diagnozę zespołu Aspergera. Dodatkowa różnica polega na tym, że obserwowany stosunek płci mężczyzn do kobiet z zespołem Aspergera wynosi około 6:1, czyli jest wyższy niż stosunek płci 4:1 obserwowany w autyzmie. Zaburzenie Aspergera jest zwykle diagnozowane w późniejszym okresie życia w porównaniu z autyzmem. Średni wiek rozpoznania zespołu Aspergera wynosi 7,2 roku w porównaniu do 3,1 roku u osób z autyzmem . Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że osoby z zespołem Aspergera nie mają opóźnienia językowego ani zaburzeń poznawczych. Opóźnienie w mówieniu lub innych obszarach rozwoju poznawczego jest często jednym z najwcześniejszych wskaźników nietypowego rozwoju dla rodziców. Wielu rodziców dzieci z zespołem Aspergera opisuje swoje dzieci jako przedwcześnie rozwinięte małe dzieci z silnymi i wcześnie rozwijającymi się umiejętnościami werbalnymi. Obawy dotyczące rozwoju społecznego często nie pojawiają się, dopóki dzieci nie pójdą do szkoły, gdzie można dokonać bezpośrednich porównań z typowymi zachowaniami społecznymi. Pomimo tych różnic, ostatnio pojawiły się kontrowersje dotyczące użyteczności utrzymywania granicy diagnostycznej między zespołem Aspergera a autyzmem, ponieważ obie diagnozy wiążą się z podstawowymi zaburzeniami w interakcjach społecznych. Problem pozostaje nierozwiązany, niektóre badania wykazały różnice między dobrze funkcjonującymi osobami z autyzmem i zespołem Aspergera, a inne nie wykazały żadnych różnic. Przyszłe wydania DSM mogą tego nie rozróżniać pomiędzy diagnozą autyzmu a zespołem Aspergera. Silne zdolności werbalne u osób z zespołem Aspergera często maskują trudności w innych obszarach rozwoju, a profesjonaliści (np. nauczyciele i klinicyści) mogą błędnie przypisywać zaobserwowane wyzwania uporowi lub nadmiernej samowolności. Z jednej strony osoby z zespołem Aspergera mogą sprawiać wrażenie stosunkowo dobrze funkcjonujących i sprawiać wrażenie osób typowo rozwijających się. Może to jednak stanowić wyzwanie, ponieważ może nie otrzymać uwagi i interwencji niezbędnych do poprawy funkcjonowania. W miarę jak dzieci z zespołem Aspergera wkraczają w wiek nastoletni i w dorosłość, zwiększa się u nich ryzyko rozwoju innych rodzajów zaburzeń klinicznych, takich jak stany lękowe i depresja (Bellini 2004; Russell i Sofronoff 2005). Eksperci uważają, że wynika to z obecności odpowiednich do wieku lub zaawansowanych umiejętności poznawczych u osób z zespołem Aspergera. Silne umiejętności poznawcze umieszczają osoby z zespołem Aspergera w bardziej złożonym środowisku społecznym i sprawiają, że są one bardziej świadome swoich trudności w interakcjach społecznych. To naraża je na zwiększone ryzyko poczucia izolacji, smutku i niepokoju społecznego. Jednakże ogólnie rzecz biorąc, rokowania w przypadku zespołu Aspergera są lepsze niż w przypadku autyzmu, a badania sugerują, że wiele osób z zespołem Aspergera jest zatrudnionych i jest samowystarczalnych w wieku dorosłym.