https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Pomimo silnych biologicznych podstaw ASD, nie wykazano, aby metody leczenia, takie jak leki, skutecznie leczyły podstawowe objawy ASD, a interwencja behawioralna jest jak dotąd jedyną metodą leczenia, której skuteczność potwierdzają badania naukowe. W szczególności wielokrotnie wykazano, że ABA łagodzi objawy ASD. ABA to ogólny termin obejmujący podejścia interwencyjne mające na celu zmianę zachowania i jest metodą nauczania polegającą na ostrożnym wzmacnianiu pewnych pozytywnych zachowań przy jednoczesnym ograniczaniu niepożądanych zachowań. Pierwsze wsparcie dla stosowania interwencji behawioralnej u małych dzieci autystycznych pojawiło się w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Wcześniej zakładano, że objawy u dzieci nie mogą ulec poprawie, a osoby z autyzmem nie mogą zdobyć umiejętności. Osoby z autyzmem, a także inne osoby z niepełnosprawnością intelektualną, często były umieszczane w „zakładzie psychiatrycznym” na całe życie, gdzie odradzano wizyty krewnych. Psychoanalizę stosowano również w leczeniu autyzmu, ponieważ była to główna metoda leczenia zalecana w tamtym okresie w przypadku zaburzeń psychicznych. Jednakże rzadko obserwowano postępy w leczeniu dzieci autystycznych za pomocą psychoanalizy. Pionierskie prace nad interwencją behawioralną u dzieci z autyzmem przeprowadził przede wszystkim O. Ivar Lovaas. W wyniku wieloletnich badań Lovaas odkrył, że specjalne wzmacnianie i karanie określonych zachowań może kształtować zachowanie dziecka autystycznego i powodować wymierną poprawę w obszarach objętych interwencją, takich jak kontakt wzrokowy i rozwój języka. Było to przełomowe odkrycie, biorąc pod uwagę powszechnie przyjęte założenie, że osoby z autyzmem nie mogą się uczyć. Do mniej więcej połowy lat 80. ABA obejmowało kary fizyczne takie jak porażenie prądem, klapsy i policzki . Kary te nie są już zalecane w terapii ABA i do nauczania umiejętności stosuje się jedynie wzmocnienia (a nie kary). Umiejętności społeczne i komunikacyjne są zwykle w centrum uwagi terapii ABA w przypadku ASD, a umiejętności są na ogół nauczane metodycznie, zaczynając od umiejętności bardziej podstawowych i przechodząc do umiejętności bardziej złożonych. Terapię ABA często przeprowadza się w domu przez przeszkolonych terapeutów, ale można ją również stosować w szkole. Rodziców można uczyć technik ABA i często zachęca się ich do stosowania takich metod w kontaktach z dziećmi, aby zmaksymalizować skuteczność leczenia. Program terapii ABA dla dziecka jest zwykle opracowywany przez psychologa lub analityka zachowań stosowanych i jest dostosowywany indywidualnie do każdego dziecka w celu uwzględnienia i wykorzystania specyficznych mocnych stron dziecka w celu poprawy obszarów stanowiących wyzwanie. Pierwszą metodą leczenia opartą na zasadach ABA był trening prób dyskretnych (DTT) i na początku używano terminu ABA w odniesieniu do tej konkretnej techniki. W DTT dziecko otrzymuje nagrodę za każdą próbę, na którą poprawnie reaguje. Próbą może być prawidłowe zidentyfikowanie miseczki w porównaniu z butem. W trakcie wielu prób lekarz kształtuje zachowanie dziecka, a dzięki uważnemu monitorowaniu skuteczności może określić, kiedy należy skupić się na nowej umiejętności. To oryginalne leczenie ABA przeprowadzono w surowych pomieszczeniach, w których nie było rozpraszania uwagi, a leczenie trwało do 40 godzin tygodniowo . Od czasu tej oryginalnej formy leczenia ABA opracowano szereg innych metod stosujących te zasady behawioralne. Inne metody leczenia ABA obejmują Pivotal Response Training (PRT), który został opracowany przez Roberta Koegela i Laurę Schreibman, którzy pracowali z Lovaasem nad jego oryginalnymi badaniami nad DTT. PRT różni się od DTT tym, że jest bardziej naturalistyczną interwencją opartą na zasadach ABA. PRT to rodzaj interwencji specyficznej dla osób z autyzmem, którego celem są dwa „kluczowe” zachowania: motywacja i reakcja na wiele sygnałów. Uzasadnieniem PRT jest to, że zmiana tych kluczowych zachowań poprawia również wszystkie inne obszary funkcjonowania. PRT ma na celu zwiększenie motywacji poprzez uwzględnienie takich elementów, jak wybór dziecka, odgrywanie roli, wzmacnianie prób i przeplatanie zadań konserwacyjnych. Model Early Start Denver to kolejny zabieg oparty na zasadach ABA. Jest to interwencja dla dzieci z ASD, która łączy zasady nauczania ABA z programem rozwojowym i komponentem opartym na relacjach. Zabawa stanowi podstawę rozwoju pozytywnych interakcji społecznych i epizodów dydaktycznych pomiędzy dzieckiem a dorosłym. Model ten został opracowany przez Sally Rogers i Geraldine Dawson oraz ich współpracowników na Uniwersytecie Waszyngtońskim, UC Davis M.I.N.D. Institute oraz Centrum Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Kolorado (Rogers i Dawson, w druku).Zalecenia dotyczące interwencji w przypadku ASD obejmują rozpoczęcie leczenia tak wcześnie, jak to możliwe (od drugiego do czwartego roku życia), aby wykorzystać plastyczność mózgu na wczesnym etapie życia. Aby uzyskać maksymalną skuteczność, leczenie powinno być intensywne i zaleca się 25 godzin tygodniowo przez dwa lata. Interwencje powinny obejmować kompleksowy program nauczania obejmujący uwagę, naśladownictwo, język, zabawę i interakcje społeczne, a jednocześnie być wrażliwy na normalną sekwencję rozwojową. Należy stosować wysoce wspierające strategie nauczania, oparte na zasadach ABA i obejmujące protokół postępowania w przypadku zachowań destrukcyjnych, które mogą utrudniać reakcję na leczenie. Ważne jest zaangażowanie rodziców, podobnie jak stopniowe i ostrożne przejście od środowiska terapeutycznego wysoce wspierającego do środowiska naturalistycznego. Leczenie najlepiej zastosować, wykorzystując mocne strony danej osoby, aby pomóc zrekompensować i przezwyciężyć słabości. Chociaż ABA jest jedyną metodą leczenia popartą badaniami wykazującą skuteczność w leczeniu objawów ASD, liczba dobrze przeprowadzonych badań na dużą skalę oceniających ABA jest minimalna. Dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że badania takie są bardzo kosztowne i czasochłonne. Oryginalne badanie wykazujące skuteczność ABA w leczeniu ASD zostało opublikowane przez Lovaas (1987) i wykazało, że dzieci otrzymujące wczesną intensywną interwencję behawioralną miały znacznie wyższe wyniki w zakresie funkcji poznawczych po zakończeniu leczenia w porównaniu z grupą kontrolną i utrzymały te korzyści w czasie obserwacji. Co ważne, według doniesień w okresie obserwacji dzieci objęte leczeniem eksperymentalnym, które otrzymały ABA, były nie do odróżnienia od typowych rówieśników. Obecnie prowadzone są nowsze badania z ulepszoną metodologią. Oprócz terapii behawioralnej osoby z ASD często otrzymują inne formy interwencji w szkole lub w warunkach prywatnych, takich jak klinika. Terapia logopedyczna jest zwykle zalecana dzieciom, u których zdiagnozowano ASD, aby pomóc w rozwiązaniu problemów komunikacyjnych. Terapia logopedyczna może koncentrować się na poprawie zrozumienia przez dziecko komunikacji innych osób (język receptywny), komunikacji werbalnej i niewerbalnej (język ekspresyjny) oraz umiejętności konwersacji. Terapia zajęciowa jest często zalecana dzieciom z rozpoznaniem ASD w celu rozwiązania problemów sensorycznych, deficytów motoryki małej i dużej, powtarzalnych manier motorycznych i umiejętności życia codziennego. Biorąc pod uwagę, że dzieci z ASD często mają trudności w kontaktach z innymi dziećmi w ich wieku, często pomocne może być szczegółowe nauczanie umiejętności społecznych. Grupy umiejętności społecznych (lub „Grupy Przyjaźni”) są dostępne w niektórych miejscach i zazwyczaj obejmują niewielką liczbę dzieci, u których zdiagnozowano ASD. Liderzy grup skupiają się na promowaniu pozytywnych interakcji społecznych między członkami grupy, mając nadzieję, że umiejętności nabyte w grupach zostaną zastosowane również w innych środowiskach. Tematy obejmują rozpoczynanie rozmów, utrzymywanie przyjaźni i usprawnianie gry w obie strony. Wiele dzieci z ASD lubi te grupy i nawiązuje w nich przyjaźnie. Niektórzy w leczeniu ASD stosują także alternatywne terapie, takie jak specjalne diety, leczenie chelatujące i suplementacja witaminami. Nie uzyskały one jednak wsparcia badawczego wykazującego skuteczność, a niektóre terapie faktycznie szkodzą biorcom. Decyzje, które metody leczenia mogą być najkorzystniejsze dla osoby z ASD, powinny zawsze być wspólnym procesem pomiędzy rodziną i podmiotem leczącym. Dzieci z ASD na ogół kwalifikują się do specjalnych usług edukacyjnych świadczonych przez ich szkołę i często objęte są Zindywidualizowanym Programem Edukacyjnym (IEP), którego celem jest osiągnięcie celów w środowisku szkolnym. Dzieci z ASD mogą przebywać w klasie edukacji specjalnej przez 100 procent czasu, przychodzić do klasy edukacji specjalnej na jedną lekcję lub jedne zajęcia w ciągu dnia, aż do 100 procent „włączenia się” do głównego nurtu zajęć w klasie edukacji ogólnej. Coraz większa liczba dzieci z ASD umieszczana jest w placówkach kształcenia ogólnego, przynajmniej w niepełnym wymiarze godzin, zamiast w ekskluzywnych klasach kształcenia specjalnego. Istnieją również zintegrowane klasy, czyli środowiska lekcyjne, w których przebywają zarówno dzieci typowo rozwijające się, jak i dzieci ze specjalnymi potrzebami. W tych klasach typowo rozwijające się dzieci często służą jako modele dla dzieci ze specjalnymi potrzebami (takimi jak ASD) w nauce, na przykład umiejętności społecznych, komunikacyjnych i akademickich. W szkole można również prowadzić terapię logopedyczną, terapię zajęciową i zajęcia z grup umiejętności społecznych. Rodzaj usług oferowanych w szkole dziecka różni się znacznie w zależności od okręgu szkolnego. Specjalne pomoce terapeutyczne, takie jak wsparcie wzrokowe, są szczególnie pomocne w przypadku dzieci z ASD. Dzieci z ASD na ogół lepiej rozumieją świat wizualnie niż werbalnie. Aby wykorzystać tę względną siłę, często pomocne jest użycie wskazówek wizualnych, aby pomóc dzieciom autystycznym zrozumieć informacje werbalne. Techniki takie jak używanie małych obrazków do wyrażania próśb zamiast używania słów, [System komunikacji wymiany obrazów (PECS)], wizualne przedstawianie planu dnia na obrazach (tzw. „harmonogram wizualny”) oraz łączenie obrazów z informacjami werbalnymi (np. „historie społeczne”) mogą być bardzo pomocne w maksymalizacji uczenia się i zrozumienia przez dziecko. PECS to wsparcie wizualne, które ma pomóc dzieciom w komunikowaniu się za pomocą obrazów zamiast języka mówionego. PECS został stworzony specjalnie dla dzieci z autyzmem, które mają opóźniony rozwój językowy i/lub które są niewerbalne. W PECS dzieci podchodzą do partnera komunikacyjnego i dają mu zdjęcie pożądanego przedmiotu w zamian za ten przedmiot. W końcu dzieci mogą nauczyć się łączyć obrazki, tworząc zdania. PECS może być używany do zgłaszania próśb lub komentowania środowiska. Niektórzy rodzice wyrazili obawę, że ich dziecko stanie się zależne od PECS w zakresie komunikacji, a nie rozwoju mowy. Badania naukowe wykazały, że dzieci rozwijają mowę szybciej dzięki PECS niż bez niego. Harmonogram wizualny to metoda przedstawienia harmonogramu dnia lub czynności na zdjęciach. Dzieci z ASD często lepiej reagują, gdy potrafią przewidzieć wydarzenia dnia, ponieważ są lepiej przygotowane na zmiany, które dla niektórych dzieci mogą być trudne. Zachęcanie dziecka do przestrzegania harmonogramu może również być pomocne w utrzymaniu się przy zadaniu i przejściu do następnego zadania. Opowieść społeczna to krótka, odpowiednia pod względem rozwojowym opowieść, która od początku do końca opisuje sytuację społeczną lub koncepcję (np. wycieczkę do gabinetu lekarskiego). Opisuje także potencjalne trudności, jakie mogą napotkać po drodze (np. „Strzał do lekarza może trochę zaboleć, ale moja mama tam będzie i wszystko będzie dobrze”). Historie społeczne mają na celu pomóc dzieciom z ASD przewidywać wydarzenia i oczekiwania. Pomocne może być również dostarczanie zdjęć wraz z historią. W miarę jak dzieci zdobywają umiejętności stosowania niektórych z opisanych powyżej terapii, często wprowadzane są nowe metody leczenia. Na przykład małe dzieci z rozpoznaniem ASD mogą początkowo odnieść korzyść z intensywnego leczenia ABA, aby nauczyć się podstawowych umiejętności w różnych dziedzinach, w tym społecznych, poznawczych i językowych. Po ustaleniu solidnego zestawu umiejętności dzieci mogą być gotowe do pracy w grupie. Dzięki ABA jedno dziecko nauczyło się, jak skutecznie utrzymywać kontakt wzrokowy podczas interakcji społecznych, inicjować interaktywną zabawę z terapeutą i komentować w sytuacjach społecznych. Jednakże po zakończeniu leczenia interakcje z rówieśnikami nadal sprawiały trudności, dlatego świadczeniodawcy zalecili utworzenie grupy umiejętności społecznych, w której ćwiczyłaby odpowiednie umiejętności rozmowy z rówieśnikami, dzielenia się i zabawy. Zalecenia dotyczące leczenia starszych i/lub lepiej funkcjonujących dzieci często obejmują pracę grupową zamiast lub jako dodatek do intensywnej i indywidualnej terapii ABA. Starsze dzieci, młodzież i dorośli z ASD, zwłaszcza ci lepiej funkcjonujący, są narażeni na zwiększone ryzyko zaburzeń internalizacyjnych, takich jak lęk i depresja. Terapia indywidualna z wykorzystaniem zmodyfikowanego podejścia poznawczo-behawioralnego może być pomocna w rozwiązaniu pojawiających się problemów w późniejszym życiu (np. Wood i in. 2009). Cele terapii młodzieży i dorosłych z ASD obejmują te same ogólne obszary, co w dzieciństwie, w tym umiejętności społeczne i komunikacyjne. Jednak konkretne cele terapii w tych dziedzinach często się różnią. Na przykład w obszarze społecznościowym leczenie w dzieciństwie może skupiać się na odpowiednich umiejętnościach zabawy z rówieśnikami, podczas gdy w leczeniu starszych nastolatków i dorosłych można podkreślić umiejętności randkowania i bardziej złożone umiejętności prowadzenia rozmów. Umiejętności związane z życiem codziennym (np. płacenie rachunków i sprzątanie domu) oraz szkolenie zawodowe są często również przedmiotem interwencji u dorosłych z ASD. Identyfikacja zasobów społeczności i wsparcie w koordynacji opieki długoterminowej ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia najlepszej opieki dorosłym z ASD. Usługi świadczone przez niektóre stany osobom z ASD mogą obejmować zatrudnienie wspomagane i zakwaterowanie w domu opieki. Osoby z ASD, które mają współistniejącą niepełnosprawność intelektualną, mają większe szanse na zakwalifikowanie się do takich usług. Osoby, u których zdiagnozowano zespół Aspergera, często osiągają znacznie lepsze wyniki w wieku dorosłym w porównaniu z innymi osobami zdiagnozowano zaburzenie autystyczne . Można to tłumaczyć zwiększonymi zdolnościami intelektualnymi tej populacji. Jednakże ogólnie rzecz biorąc, w ostatnich dziesięcioleciach odsetek dorosłych z ASD, którzy są w stanie samodzielnie żyć i pracować, znacznie wzrósł