https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Według Dyches, Wilder i Obiakor (2001) kolejnym elementem fazy dostosowawczej Modelu Odporności, który jest istotny dla przystosowania się do niepełnosprawności, jest korzystanie ze wsparcia społecznego, w tym rodziny, przyjaciół, sąsiadów i wsparcia społecznego, takiego jak kościół i grupy wsparcia dla rodziców. Rodzaj i poziom wsparcia społecznego jest bardzo zróżnicowany w zależności od kultury. Wiele kultur, takich jak modalni rdzenni mieszkańcy Hawajów , filipiński, latynoscy i Afroamerykanie .Kultury kładą nacisk na szerszą współpracę pomiędzy członkami rodziny (zarówno bezpośrednią, jak i dalszą) a członkami społeczności w celu opieki nad potrzebującą jednostką. Stres opiekunów jest często postrzegany jako niższy w tych grupach, być może ze względu na wspólne świadczenie opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym. Podejście do świadczenia usług, które może być szczególnie istotne dla grup, które w dużym stopniu polegają na szerszej społeczności wsparcia nazywa się Praktyką Skoncentrowaną na Rodzinie. Praktyka skoncentrowana na rodzinie polega na priorytetowym traktowaniu wyborów dokonywanych przez rodzinę w celu zapewnienia świadczenia usług, a nie świadczenia opartego na preferencjach systemu (i powiązanych specjalistów) oraz potrzebach specyficznych dla dziecka. Uznaje, że rodzina jest stałą częścią życia dziecka, podczas gdy systemy usług i personel w tych systemach podlegają zmianom. Praktyka skoncentrowana na rodzinie jest bardziej elastyczna niż bardziej tradycyjne formy świadczenia usług i zachęca do ciągłej refleksji nad najlepszymi możliwymi opcjami leczenia dla konkretnej rodziny. Może to na przykład obejmować oferowanie rodzinom możliwości wyboru i umożliwianie im pomocy w podjęciu decyzji najlepszego sposobu postępowania dla ich dziecka. Interakcja i włączenie specjalistów, opiekunów i wsparcia społecznego (np. bliskich przyjaciół, członków ich kościoła i liderzy grup wsparcia) w planowaniu leczenia jest niezbędna. Wiele rodzin zgłasza, że nieformalne wsparcie społeczne zapewniane przez rodziców innych niepełnosprawnych dzieci, bliskich przyjaciół i rodzinę oraz inne wsparcie społeczne ma większy wpływ niż wsparcie zawodowe. Dlatego też pomoc rodzinie w aktywowaniu nieformalnego wsparcia społecznego uważa się za ważny element Praktyki Skoncentrowanej na Rodzinie. W jednym randomizowanym, kontrolowanym badaniu oceniano wyniki i wsparcie uzupełniające dla niemowląt wysokiego ryzyka w pierwszym roku życia . Jedna część badania oferowała cotygodniowe wizyty domowe przeprowadzane przez specjalistów, podczas gdy druga część badania obejmowała zwykłe leczenie, bez regularnie zaplanowanych wizyt domowych. Wyniki sugerują, że w przypadku rodzin z grupy wizyt domowych, które miały nieformalną sieć wsparcia społecznego, cotygodniowe wizyty były często postrzegane jako obciążenie i złe wykorzystanie czasu. W przypadku rodzin o niskim poziomie nieformalnego wsparcia społecznego wizyty te były odbierane bardziej pozytywnie. Wyniki Afflecka i współpracowników (1989) można rozszerzyć na dziedzinę ASD, tak że w przypadku rodzin dzieci z ASD, które mają taktowane nieformalne wsparcie, uzasadniona może być mniej profesjonalna pomoc. Pomocne może być uświadomienie rodzinom pozbawionym większego wsparcia społecznego o wsparciu dostępnym w ich społeczności, takim jak grupy wsparcia prowadzone przez rodziców dla rodzin dzieci z ASD. Ogólnie rzecz biorąc, praktyka skoncentrowana na rodzinie obejmująca ocenę poziomu wsparcia społecznego dostępnego dla rodzin byłaby korzystna w zapewnieniu najskuteczniejszego wsparcia dla pojedynczej rodziny.