https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Obszernie omówiono wpływy kulturowe na postrzeganie rodziny i przystosowanie się do diagnozy. Powiązanym obszarem jest to, jak dzieci z ASD postrzegają sygnały kulturowe i zdobywają wiedzę o swojej kulturze. Loth i Gómez (2006) stwierdzają, że „wiedza kulturowa jest postrzegana jako pryzmat, przez który filtrowane są wszystkie doświadczenia. Wpływa na to, jak postrzegamy i interpretujemy świat, wyposaża nas w wiedzę i oczekiwania co do tego, jakie rzeczy dzieją się w różnych wydarzeniach, jakie zachowania społeczne są „dobre” lub „złe”, dozwolone, dozwolone lub obowiązkowe” (s. 157). ). Sposób, w jaki dzieci poznają interakcje społeczne i angażują się w interakcje społeczne, jest doświadczeniem kulturowym i różni się znacznie w zależności od kultury i rodziny, w której się wychowują. Zaczynamy od zrozumienia, w jaki sposób typowo rozwijające się dzieci uczą się o swojej kulturze. Duża część uczenia się społecznego wywodzi się z naśladowania (tj. kopiowania zaobserwowanego działania). Naśladownictwo współdziała ze zdolnością przyjęcia punktu widzenia innej osoby. Ta zdolność poznawcza nazywa się teorią umysłu. Typowo rozwijające się niemowlęta rodzą się z pozornie wrodzoną zdolnością do naśladowania (Meltzoff i Moore 1977) – zaczynając od wyrazu twarzy, a kończąc na bardziej złożonych zachowaniach społecznych, takich jak gesty i umiejętności zabawy. Rozwój języka wiąże się także z wykorzystaniem zrozumienia społecznego. Uczenie się słów polega na kierowaniu uwagi niemowląt na obiekt skupienia za pomocą środków niewerbalnych, takich jak wskazywanie i patrzenie oczami (np. Tomasello 1992). Na przykład patrzenie na filiżankę, trzymanie jej w górze i wskazywanie na nią, powtarzając jednocześnie „kubek”, jest skuteczniejsze niż samo mówienie „kubek” bez dodatkowych sygnałów społecznych. Uważa się, że podążanie za punktem lub spojrzeniem danej osoby na obiekt zainteresowania jest prekursorem bardziej zaawansowanych form teorii umysłu, ponieważ opiera się na podstawowym spostrzeżeniu, że partner społeczny ma inną perspektywę świata. Używanie cudzych wskazówek w celu skierowania uwagi na obiekt lub wydarzenie będące przedmiotem zainteresowania nazywa się wspólną uwagą. Loth i Gómez (2006) sugerują, że umiejętności te są niezbędne w nabywaniu umiejętności od innych i że znaczna część naszej nauki, szczególnie na początku życia, odbywa się za pomocą tych środków. Badania sugerują, że poznawanie własnej kultury, w tym norm i zasad społecznych, nabywa się poprzez te podstawowe procesy, które są następnie rozwijane w miarę dorastania dzieci (np. Bloom 2004; Clément, Koenig i Harris 2004). Wykazano, że dzieci z ASD mają deficyty w zakresie różnych rodzajów naśladowania (przegląd: Rogers 1999; np. Williams, Whiten i Singh 2004) oraz umiejętności wspólnej uwagi (np. Dawson i in. 1998). W przypadku osób, które posiadają umiejętności naśladowania taktowego, sposób, w jaki naśladują, może być nietypowy (Loth i Gómez 2006). Dlatego te niezbędne elementy potrzebne do zrozumienia i nabywania wiedzy kulturowej są nieobecne lub opóźnione u dzieci z ASD. Naraża to ich na ryzyko utraty wiedzy kulturowej, którą zazwyczaj zdobywa się od innej osoby poprzez naśladownictwo i teorię umysłu. W rzeczywistości u osób z ASD udokumentowano deficyty wiedzy na temat norm społecznych i zasad kulturowych