https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Badania epidemiologiczne sugerują, że ASD występuje z mniej więcej równą częstością w różnych kulturach, w tym w krajach, rasach, grupach etnicznych i poziomach dochodów. Istnieją jednak różnice kulturowe w zakresie interpretacji objawów, poglądów na temat ich etiologii, możliwego piętna związanego z diagnozą oraz stosowanych metod leczenia objawów. ASD to przede wszystkim zaburzenie interakcji społecznych. Jednakże zachowania i zasady społeczne mają swoje korzenie w kulturze i to, co w jednej kulturze jest uważane za nienormalne, w innej może być społecznie odpowiednie. Lekarze stawiający diagnozę muszą wziąć pod uwagę zachowanie dziecka w kontekście własnej kultury, przeprowadzając ocenę i podejmując decyzję, czy ASD jest właściwą diagnozą. Badania badające poglądy kulturowe na temat ASD są nieliczne. Wnioski na ten temat można jednak wyciągnąć z prac nad czynnikami kulturowymi związanymi z ogólnym zdrowiem psychicznym i niepełnosprawnością rozwojową. Na przykład niektóre kultury pozytywnie oceniają niepełnosprawność rozwojową i zachęcają do wiary, że dzieci z niepełnosprawnością rozwojową są wyjątkowe, a nawet wybrane przez Boga. Mogą także postrzegać doświadczenie wychowywania dziecka jako okazję dla rodziców do rzucenia sobie wyzwania i osobistego rozwoju. Jeszcze inni uważają, że rodzice/rodziny posiadające niepełnosprawne dziecko są karani za wykroczenia rodzicielskie lub rodzinne. W wielu kulturach przyznanie, że dziecko jest inne, nadal wiąże się z piętnem. Często zniechęca to rodziny do informowania lekarzy o diagnozie dziecka lub w ogóle do szukania pomocy. Jednak wraz ze wzrostem świadomości na temat ASD i innych niepełnosprawności rozwojowych piętna te zaczynają zanikać. Biorąc pod uwagę mnogość poglądów na temat przyczyn zaburzeń rozwojowych, takich jak ASD, nie jest zaskakujące, że istnieje również wiele różnych podejść i stylów leczenia. Przekonania na temat etiologii trudności danej osoby i wyborów dotyczących leczenia często występują wspólnie. W niektórych krajach skuteczniejsze interwencje behawioralne są stosunkowo nieznane, a tradycyjni uzdrowiciele medyczni lub religijni są często pierwszym wyborem w leczeniu ASD. Inni kładą nacisk na cele leczenia polegające na zwiększonej niezależności, podczas gdy w niektórych kulturach spójność i współpraca grupy mogą być cenione ponad samowystarczalność w planowaniu leczenia. Dlatego osoby pracujące z osobami z ASD muszą być wrażliwe na takie różnice kulturowe, oferując rodzinom możliwości leczenia i wdrażając programy leczenia.