https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Doktor Lovaas jest przez wielu uważany za ojca stosowanej analizy behawioralnej i pierwszego, który wykazał skuteczność interwencji behawioralnej w leczeniu autyzmu. Dorastał w Norwegii i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych w ramach stypendium Luther College w Iowa. Jako profesor psychologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles dr Lovaas zastosował w leczeniu autyzmu zasady behawioryzmu, które wskazują, że zachowaniem kieruje się i kształtuje poprzez nagradzanie pożądanych zachowań i karanie za niepożądane. W artykule z 1965 roku opublikowanym w czasopiśmie Life zatytułowanym „Krzyki, policzki i miłość: zaskakujące, szokujące leczenie pomaga daleko posuniętym kalekom psychicznym” jego metoda leczenia spotkała się z dużym zainteresowaniem. W swoich początkowych badaniach dr Lovaas oprócz stosowania nagród stosował „awersje”, czyli kary fizyczne, aby kierować zachowaniem. W późniejszych wcieleniach techniki leczenia opartej na ABA, czasami określanych jako dyskretny trening próbny, zaprzestano stosowania „awersyjnych” zachowań i do kształtowania zachowania wykorzystywano wyłącznie nagrody. Chociaż w czasie początkowych badań nad leczeniem etiologia autyzmu była nadal przedmiotem poważnych dyskusji, dr Lovaas odrzucił zasadę identyfikowania przyczyny w celu zdefiniowania leczenia i powiedział: „Najpierw należy ugasić ogień, zanim zacznie się martwić, jak to będzie”. Rozpoczęty.” Po opublikowaniu w 1987 roku swojej pracy wykazującej skuteczność leczenia poprzez analizę naukową, dr Bernard Rimland napisał artykuł wstępny do biuletynu Instytutu Badań nad Autyzmem, w którym stwierdził: „Kiedy zostanie napisana historia autyzmu, nazwisko Ivara Lovaasa zostanie napisał znacznie więcej niż nazwiska jego wielu krótkowzrocznych krytyków”.