https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Proces diagnostyczny różni się w zależności od agencji i od profesjonalisty. Niektóre oceny są kompleksowe i długotrwałe, inne stosunkowo szybkie. Niektórzy profesjonaliści skorzystają ze specjalnych testów, inni zaś będą z Tobą rozmawiać i bawić się z dzieckiem w pozornie nieformalny sposób. Jednak wszyscy będą zbierać szczegółowe informacje na temat wczesnego rozwoju Twojego dziecka oraz obecnych mocnych i słabych stron w trzech obszarach istotnych dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Jak opisaliśmy w Rozdziale 1, obszarami tymi są umiejętności dziecka w zakresie interakcji społecznych, umiejętność komunikowania się z innymi oraz szczególne zainteresowania lub niezwykłe zachowania. Po zebraniu tych informacji zostaje podjęta decyzja, czy Twoje dziecko spełnia kryteria zaburzenia ze spektrum autyzmu, a jeśli tak, to jakie. W tym celu specjaliści korzystają z Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych (ang. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, w skrócie DSM) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, który opisuje konkretne zachowania i problemy związane z każdym schorzeniem. DSM jest obecnie w czwartej edycji, znanej jako DSM-IV (wymawiane „DSM-cztery”). DSM jest aktualizowany co 5–10 lat, aby uwzględnić nową wiedzę zgromadzoną przez klinicystów i badaczy zajmujących się zdrowiem psychicznym. Jeżeli Twoje dziecko zostało zdiagnozowane jakiś czas temu, być może zastosowano wcześniejszą edycję, prawdopodobnie albo DSM-III (trzecie wydanie), albo DSM-III-R (poprawione trzecie wydanie). Jeśli mieszkasz poza Stanami Zjednoczonymi, skorzystaj z podręcznika International
Zamiast tego mogła zostać zastosowana Klasyfikacja Chorób (lub ICD). Zespół Aspergera został po raz pierwszy uwzględniony w tych podręcznikach diagnostycznych w latach 90. XX wieku, zatem diagnozę tę zostaną postawione jedynie osobom ocenianym w ciągu ostatnich kilku lat. DSM-IV pomaga specjalistom zajmującym się zdrowiem psychicznym diagnozować wszystkie stany emocjonalne, behawioralne i psychiczne, w tym depresję, stany lękowe, nadpobudliwość i schizofrenię. Wszystkie szczegółowe diagnozy są ujęte w kategoriach — na przykład depresja należy do kategorii „Zaburzenia nastroju”, a fobie do kategorii „Zaburzenia lękowe”. Kategoria obejmująca zaburzenia ze spektrum autyzmu nosi nazwę „całościowych zaburzeń rozwojowych”.1 Autorzy DSM użyli tego ogólnego terminu w celu odróżnienia zaburzeń ze spektrum autyzmu od bardziej specyficznych zaburzeń rozwojowych, takich jak trudności w uczeniu się. Dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi, w tym zespołem Aspergera i wysokofunkcjonującym autyzmem, doświadczają trudności w wielu (lub „wszechobecnych”) obszarach rozwoju (społecznych, komunikacyjnych, behawioralnych, poznawczych, a czasem nawet motorycznych). Dla kontrastu, dzieci ze specyficznymi zaburzeniami rozwojowymi, takimi jak dysleksja, mają problemy tylko w jednym konkretnym obszarze nauki (takim jak czytanie), ale radzą sobie dobrze z innymi przedmiotami, są całkiem normalne społecznie i behawioralnie oraz mają co najmniej przeciętne zdolności motoryczne. Kategoria całościowych zaburzeń rozwojowych (PDD) obejmuje pięć konkretnych schorzeń: zaburzenie autystyczne, zaburzenie Aspergera, zaburzenie 2-Retta, dziecięce zaburzenie dezintegracyjne i całościowe zaburzenie rozwojowe nieokreślone inaczej (PDDNOS). Te pięć zaburzeń różni się od siebie w specyficzny sposób, ale równie ważne jest to, co je łączy. Po pierwsze, każdy z pięciu stanów PDD wiąże się z powszechnymi trudnościami w wielu obszarach rozwoju. Po drugie, każdy z nich wiąże się ze znacznym upośledzeniem w kontaktach społecznych z innymi. Chociaż osoby z innymi niepełnosprawnościami, takimi jak upośledzenie umysłowe (bez autyzmu), mają wszechobecne trudności w wielu obszarach, osoby takie nie wykazują znaczących upośledzenia społecznego. Przeciwnie, ich zdolności społeczne są współmierne do ich zdolności umysłowych. Natomiast upośledzenie społeczne osób z PDD jest często poważniejsze, niż można by się spodziewać po ich zdolnościach umysłowych. Dwa schorzenia ze spektrum autyzmu, mianowicie zaburzenie Retta i dziecięce zaburzenie dezintegracyjne, prawie zawsze wiążą się ze znacznymi zaburzeniami funkcji poznawczych i nie są zaliczane do wysokofunkcjonujących zaburzeń ze spektrum autyzmu. Te dwa warunki zostały pokrótce opisane poniżej.