https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Osoby z ZA oczywiście mają potrzeby związane ze zdrowiem psychicznym i według badań wydają się znacznie bardziej narażone na problemy ze zdrowiem psychicznym niż ich rówieśnicy bez autyzmu (Deudney 2004; Ghaziuddin 2005). Istnieje poczucie odmienności, dezorientacji, lęku i izolacji wspólne dla wielu osób z ZA, a według naszych własnych doświadczeń, a także National Autistic Society w Wielkiej Brytanii (2001), jest niewiele pod względem skutecznej terapii lub wsparcia, które są dostępne dla tej grupy. Raport NHS zawiera statystyki pokazujące, że ponad połowa dorosłych, na których opierał się ich raport, cierpiała na jakąś formę problemu ze zdrowiem psychicznym, a mimo to bardzo niewiele osób miało dostęp do odpowiedniego wsparcia w związku ze swoimi problemami ze zdrowiem psychicznym (National Autistic Society 2001). Zasadniczo wsparcie terapeutyczne, które jest dostępne dla osób z ZA (i osób bez ZA wystarczająco często) jest skoncentrowane na problemie i/lub oparte na lekach. To wsparcie występuje pod takimi nazwami jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT), terapia interpersonalna (IPT), psychoterapia psychodynamiczna, a nawet terapia skoncentrowana na osobie. Są to terapie zalecane przez Narodowy Instytut Doskonałości Klinicznej (2007) dla osób cierpiących na problemy ze zdrowiem psychicznym. Ich wytyczne zalecają przede wszystkim CBT, a w konsekwencji jest to rodzaj terapii najczęściej nauczany profesjonalistom i oferowany klientom. Wytyczne NICE opierają się na badaniach, widzisz, a CBT zostało szerzej zbadane niż SFBT. Problem z badaniami polega na tym, że nie odzwierciedlają one zbyt często prawdziwego życia. Wytyczne NICE nie udzielają również porad osobom z ZA, które doświadczają problemów ze zdrowiem psychicznym. Większość dostępnych metod leczenia jest udzielana przez profesjonalistów bez konkretnej wiedzy na temat autyzmu lub przez profesjonalistów bez umiejętności zastosowania dostępnej wiedzy bez nakładania własnych wartości i poglądów na akceptowalne zachowanie na wartości i poglądy klienta. W rezultacie mogą one potęgować odmienność, dezorientację, niepokój i izolację, które często odczuwają osoby z ZA. Genevieve wspomina, że doświadczyła terapii poznawczo-behawioralnej, a także innych terapii skoncentrowanych na problemie, przed otrzymaniem terapii SFBT. Mówi:
Byłam pilną klientką. Odrabiałam każdą pracę domową, zadawałam pytania i ciężko pracowałam, aby zrozumieć, co terapeuta próbował powiedzieć. Jednak jakoś to wszystko nie było ze mną związane. Wydawało się, że bardziej dotyczyło sposobu, w jaki terapeuta mógł postrzegać świat, lub tej „przeciętnej” lub „typowej” osoby, z którą nie czułam się związana. Spędziłam więcej czasu, próbując zrozumieć, jak „typowa” osoba może postrzegać sytuację, niż kiedykolwiek, zastanawiając się, w jaki sposób terapia może mi pomóc. Mogłam zrozumieć te koncepcje w sposób akademicki, ale nie potrafiłam zastosować tego zrozumienia w mojej sytuacji. Skończyło się na tym, że znów poczułam się niekompetentna, pomimo najlepszych prób terapeuty, aby pomóc i pomimo moich własnych prób, aby terapia zadziałała. Po otrzymaniu tej i podobnych terapii zdałam sobie sprawę, że pomysł, aby jakikolwiek terapeuta lub specjalista ds. wsparcia miał świadomie lub podświadomie czuć, że ma „odpowiedzi” lub zdolność do naprawienia kogokolwiek, był absurdalny. Nic dziwnego, że terapia nie działała w moim przypadku