https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Dzielenie się
Osoby z ZA mogą nie wiedzieć, o czym terapeuta chciałby wiedzieć, i jako takie są ludźmi, którzy „ukrywają swoje światło pod koszem”. Vicky pamięta, jak pociła się z wysiłku, angażując matkę i córkę, obie z ZA, w rozmowę o czymś interesującym lub dobrym, co wydarzyło się od ostatniej wizyty. Nie potrafiły wymyślić niczego, pomimo podpowiedzi Vicky, a Vicky niebezpiecznie zbliżała się do punktu, w którym komplementowanie ich bardzo zadowalającej natury ich oddechu było najlepszym, co można było zrobić. Prawie niezauważalnie mama odwróciła się do córki i cicho powiedziała: „Cóż, chyba uratowałaś te dwie małe dziewczynki przed utonięciem”. „Tak”, powiedziała jej córka, „ale na pewno Vicky nie chce o tym wiedzieć”. Nie chce wiedzieć?! Nie chce wiedzieć?! Żartujesz?! Papież powinien o tym wiedzieć! Mówiąc metaforycznie, Vicky podskoczyła z takim podekscytowaniem, że przewróciła krzesło, upadła na kolana i podziękowała bogu terapii za zesłanie takiego daru, jakim jest osoba, która może uratować dzieci przed utonięciem, aby wyciągnąć ją z ciasnej sytuacji terapeutycznej. Para była oszołomiona agresywną, entuzjastyczną reakcją Vicky; uważamy, że to oni zalecili terapeucie sedację w swoim formularzu opinii. (Nie przesadzali. Kiedy opowiedziano całą historię, stało się jasne, że młoda kobieta rzeczywiście wyciągnęła dwójkę dzieci z rzeki. Ho-hum, rzeczywiście!) Dla terapeutów oznacza to, że całkiem sporo sukcesów (i najwyraźniej epizodów ratowania dzieci) prawdopodobnie nie zostanie zgłoszonych, chyba że terapeuta specjalnie ich poszuka i pozostanie na tropie, dopóki ich nie znajdzie. Osoby z ZA mogą nie pomyśleć o rozpoczęciu rozmowy o tym, co zrobiły dobrze, ale z pewnością mogą odpowiedzieć na taką rozmowę, jeśli zainicjuje ją terapeuta. Niestety, prawda jest odwrotna. Jeśli terapeuta skupia się wyłącznie na problemach, osoba z zespołem Aspergera będzie postępować tak samo, ignorując wszystkie dobre rzeczy, które się dzieją.