https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Niektóre osoby z ZA poruszają się, aby utrzymać koncentrację. Te osoby są „skrzypkami”. Będą klikać długopisami, potrząsać stopami, kręcić się na krzesłach (na litość boską, zastanów się dwa razy, zanim posadzisz je na obrotowym krześle z kółkami), wstać, chodzić, podnosić rzeczy i ogólnie cały czas się ruszać. Niektórzy terapeuci mogą to postrzegać jako brak uwagi lub niepoważne traktowanie ich problemów. Mogą czuć, że dana osoba nie szanuje ich na tyle, aby siedzieć spokojnie i zwracać uwagę. Częściej w przypadku ZA jest tak, że jeśli dana osoba siedzi spokojnie, zasypia. Naprawdę. Ruch pomaga im zachować koncentrację, wspomaga pamięć, utrzymuje mózg w trybie przetwarzania i zapobiega ogólnemu załamaniu się systemu. Warto zapytać i dojść do wspólnego porozumienia co do tego, jakie ruchy będą, a jakie nie będą przeszkadzać w pracy. Rozsądnie jest, aby terapeuta i klient ustalili pewne granice, a jeśli odbywa się to w ramach współpracy, większość osób z ZA chętnie pracuje w rozsądnych granicach. Może się również zdarzyć, że osoba z ZA potrzebuje częstych przerw, aby się poruszać, kręcić, machać skrzydłami lub robić cokolwiek innego, aby zrelaksować umysł. Ponownie, jest to układ, który najlepiej jest ustalić w drodze negocjacji. Jeśli terapeuta zapyta osobę z ZA, jak długo może siedzieć, zanim będzie musiała się poruszać, osoba z ZA prawdopodobnie będzie w stanie jej odpowiedzieć. Jeśli terapeuta jej wysłucha, ruchy nie muszą oznaczać, że osoba ta „nie jest w stanie skorzystać z terapii”, jak można by przypuszczać w przeciwnym razie.