Sam na okresie próbnym

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zaczyna się kolejny tydzień. Po tym, jak konie wychodzą, pies wchodzi, a kot sam się zadowala, jadę zobaczyć Sama, moją pierwszą osobę z zespołem Aspergera w tym tygodniu. Sam został mi skierowany przez swojego pracownika socjalnego. Ma całkiem imponującą historię jako seryjny przestępca z przestępstwami bez użycia przemocy, za co sąd nakazał mu również skorzystanie z „poradnictwa”. Jego kurator nie wie, co robić, ale pracownik socjalny z zespołu wsparcia Sama uważał, że Sam może mieć zespół Aspergera, więc zastanawia się, czy mogłabym spotkać się z Samem i sprawdzić, czy poradnictwo może pomóc. Oczywiście, że tak, więc właśnie tam zmierzam w ten deszczowy poniedziałkowy poranek. Deszcz pada jeszcze mocniej, gdy staje się jasne, że w pobliżu biura, w którym mam spotkać się z Samem, nie ma miejsc parkingowych. Przemoczony, wchodzę do recepcji, gdzie radosna kobieta prowadzi mnie do poczekalni i przedstawia Samowi. Wbiega po dwóch piętrach schodów, Sam wykonuje dość galantny gest „za tobą”, a ja kapię, chlupię i piszczę za nią. Kiedy rozsiadamy się w pokoju, w którym rozbrzmiewa echo, zauważam, że Sam nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Siedzi, wydaje się, nieco ponury, z zaokrąglonymi ramionami, luźno splecionymi dłońmi i wpatrzony w dywan. Obracam krzesło i patrzę na niego z kapiącą miną.

„Niezbyt ładna pogoda dziś rano. Długo czekałeś na moje przybycie?”

„Nie” mówi, patrząc na swoje palce.

„Cóż” mówię „chyba wiesz, że Richard, twój pracownik socjalny, poprosił mnie, żebym się z tobą spotkał, ale nie jestem pewien, o czym powinniśmy porozmawiać. Masz jakieś pomysły?”

Cisza. „Czy jest coś konkretnego, o czym chciałbyś, żebyśmy dzisiaj porozmawiali?” To typowy początkowy gambit skoncentrowany na rozwiązaniu, ponieważ jestem zainteresowany rozpoczęciem konstruowania jakiegoś rodzaju planu z Samem na godzinę, którą spędzimy razem. Chcę wiedzieć, co będzie musiało się wydarzyć podczas naszej rozmowy, aby poczuł, że jego czas został dobrze wykorzystany.

Cisza. (Sam, myślę sobie, nie przeczytał podręcznika skoncentrowanego na rozwiązaniu i nie zna zasad!) Zajmuję się niewygodną i trudną sytuacją płatności, ponieważ Sam musi sam zapłacić za te sesje, mimo że sąd nakazał mu skorzystanie z poradnictwa, a pracownik socjalny umówił spotkanie. Mówi, że chętnie mi zapłaci i że ma trochę pieniędzy, które może wykorzystać na ten cel. Zauważam, że jest niefortunne, że sąd może wymagać czegoś, co nie jest dla niego swobodnie dostępne. Myślę, że to jest nieuczciwe, że sąd mówi, że musi to zrobić i że musi za to zapłacić, niezależnie od tego, czy uważa to za przydatne. Wzrusza ramionami. Sam nie jest szczególnie wylewny, ale okazuje się, że został aresztowany za drobną kradzież, obnażanie się i, co dziwne, za śmianie się z policjanta, gdy był przesłuchiwany w sprawie innego przestępstwa. To ostatnie przestępstwo zostało nazwane „stwarzaniem uciążliwości publicznych” lub czymś podobnym. Miał problemy z policją od czasu do czasu odkąd miał szesnaście lat, a teraz ma prawie trzydzieści. Podczas jego niedawnego stawiennictwa w sądzie zasugerowano mu, aby udał się na kolejne badanie psychiatryczne w celu sprawdzenia, czy ma zespół Aspergera, na które należycie się udał. Zapytałem go, jaki był wynik tego, a on wzruszył ramionami i powiedział: „Ten mężczyzna powiedział, że ZA nie może być zdiagnozowane u dorosłych, ponieważ mogą kłamać o objawach. Mówi, że ludzie używają ZA, aby uniknąć odpowiedzialności za swoje złe zachowanie. Mówi, że chcę nadal popełniać przestępstwa”.

„Ach, tak, cóż, czy ma rację?”

„Nie wiem”.

„Cóż. Ja też nie”. W tej kwestii moja głowa jest naprawdę pusta, ponieważ czekam, aż Sam powie mi, dokąd nasza rozmowa powinna zmierzać dalej. Tylko Sam nie wie, gdzie to powinno być, więc proszę go, żeby opowiedział mi trochę o sobie. Okazuje się, że Sam był kiedyś krótko żonaty, ale nie miał dzieci. Jego żona, z którą był przez 12 miesięcy, poprosiła go o rozwód około pięć lat temu. Od tamtej pory mieszka sam, a niektóre problemy związane z przestępczością znów wyszły na wierzch. Najwyraźniej był złodziejem, obnażającym się, uciążliwym publicznie przed ślubem, ale po ślubie był tylko obnażającym się uciążliwym publicznie. Przez rok, w którym był żonaty, w ogóle nie popełnił przestępstwa. Jestem zainteresowany tym wyjątkiem od problemu, ponieważ cokolwiek działało, aby utrzymać go z dala od systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, będzie warte poznania, ale odkładam to na później, aby nie przerywać jego opowieści. Sam mówi, że jego ostatnia praca była w supermarkecie, ale stracił ją około cztery lata temu podczas powtarzania każdej innej pracy, jaką miał, więc rozsądnie niechętnie próbuje ponownie pracować.

Opowiada znaną historię o rozpadzie zatrudnienia z powodu problemów w dogadywaniu się ze współpracownikami. Czuł, że z niego kpią i myślał, że go nie lubią. Mimo to, mimo że przebywanie ze współpracownikami było dla niego niekomfortowe, udało mu się chodzić do pracy, wykonywać pełną zmianę i nie brać urlopu chorobowego. Zauważam, że to wymaga niezwykłego zaangażowania i siły. Zbywa tę uwagę wzruszeniem ramion, więc zostawiam ją wiszącą w powietrzu. Widzę, że jest cichym, łagodnym mężczyzną i wydaje się, że naprawdę chce robić właściwe rzeczy, ale nadal pojawia się w niewłaściwych miejscach o niewłaściwym czasie i popełnia spektakularne błędy, odczytując społeczne sygnały innych. Opowiada o niewielu przyjaciołach z dzieciństwa, z wyjątkiem jednego lub dwóch chłopców, z których jeden zrobił karierę na kradzieży i nadużywaniu substancji psychoaktywnych. Opowiada historie o tym, jak ci chłopcy rzucali mu wyzwanie, aby coś zrobił, i mówi, że tak po raz pierwszy zetknął się z systemem wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Na szczęście uniknął kary pozbawienia wolności i mówi, że wie, że jeśli będzie dalej łamał prawo, może trafić do więzienia, a on naprawdę nie chce tego robić. Zauważa również, że czasami trudno jest dokładnie wiedzieć, kiedy łamie prawo, a kiedy nie. Jest zaskoczony, tak jak ja, że ​​śmiech w obecności policjanta może przysporzyć mu takich kłopotów. Mówi, że śmiał się, ponieważ „był cholernie przestraszony i nie wiedział, co robić”. Był zaskoczony, gdy odkrył, że się śmieje, ponieważ w tamtym momencie z pewnością nic nie wydawało mu się zabawne. Policja uznała to za naruszenie porządku publicznego i zakłócenie porządku publicznego. Jestem pewien, że policjant, który brał udział w tej sprawie, opowiedziałby inną historię, ponieważ prawdopodobnie myślał, że Sam go prowokuje lub nie traktuje poważnie, śmiejąc się. Na tym etapie jednak bardziej interesuje mnie rzeczywistość, którą Sam sobie wykreował, niż to, co mógł myśleć policjant. Sam zaczyna nawiązywać ze mną dobry kontakt wzrokowy około 15 minut po rozpoczęciu naszej sesji, gdy pytam, jak radzi sobie z tą trudną historią. Mówi, że odwiedza prostytutki, z których niektóre biorą narkotyki, chociaż sam tego nie robi. Kiedyś odwiedzał też swojego przyjaciela włamywacza, ale ten mężczyzna jest teraz zamknięty, więc nie chodzi do niego. Mówi, że ma też „dziwactwa”, którym oddaje się, gdy jest sam w domu, i daje mu to pewną satysfakcję i ulgę. „Jak pomaga mu oglądanie prostytutek?” pytam. „Cóż, miło jest mieć towarzystwo”, mówi rozsądnie. „Lubię z nimi rozmawiać, ale nie wszystkie chcą rozmawiać. Potrafię powiedzieć, kiedy ktoś chce porozmawiać, a kiedy chce po prostu mieć to już za sobą”. Ponieważ słucham mocnych stron i umiejętności, zauważam w myślach, że może to być oznaką empatii lub odczytywania języka niewerbalnego, czego osoby z ZA nie powinny umieć robić. „Nie sądzę, żeby wiele z nich znalazło mężczyzn, którzy naprawdę chcą ich słuchać. Prawdopodobnie jesteś pod tym względem zaskoczona. Czy ich słuchasz?” – pytam z lekkim zaskoczeniem w głosie. „O tak. Są bardzo interesujące i jest kilka, które doceniają czas, jaki poświęcam na słuchanie ich. Oczywiście są też inne, które kradną ci pieniądze; mają tendencję do mówienia trochę mniej”. Uśmiechamy się na to niedopowiedzenie. Pytam, gdzie nauczył się być tak dobrym słuchaczem. Jestem również zainteresowana tym, jak odróżnia kobiety, które chcą rozmawiać, od tych, które tego nie chcą, ponieważ zauważam, że będzie to wymagało odrobiny odczytywania sygnałów od nich, czego osoby z autyzmem nie powinny być w stanie robić. Mówi o tych rzeczach znacznie swobodniej. Jego kontakt wzrokowy jest nadal niezwykły w swojej intensywności, ponieważ patrzy na mnie w upiorny sposób, gdy mówi o czymś interesującym, ale angażuje się ze mną lepiej niż na początku. Zauważam również, że na jego twarzy pojawia się uśmiech lub dwa, gdy mówi. Jego preferowaną przyszłością jest powrót do „normalności”. Dalsze pytania o to, co dla niego oznacza „normalność”, ujawniają, że chciałby mieć dziewczynę i kilku innych przyjaciół, z którymi mógłby spędzać czas. Teraz nie ma żadnych przyjaciół i spędza czas albo z prostytutkami, albo sam. Nie widuje już swojej rodziny, chociaż pamięta o nich na urodziny i Boże Narodzenie. Podobnie oni pamiętają jego, ale wydaje się, że to jest koniec ich kontaktu. Mówi, że gdyby miał dziewczynę i innych przyjaciół, czułby, że gdzieś należy i czułby się akceptowany. Miałby też kogoś, kto pomógłby mu zrozumieć takie rzeczy, jak dogadywanie się z ludźmi. Powiedział, że jego żona w zasadzie zajmowała się sprawami towarzyskimi, a bez niej znów był poza zasięgiem. Wydaje się zaskoczony, że nadal może mieć tyle problemów z policją i sąsiadami, teraz, mając prawie 30 lat, co miał, gdy miał 16 lat. Mówi, że martwi się, że jest w rzeczywistości bardzo głupi z powodu tych powtarzających się trudności, chociaż jest wiele oznak inteligencji, które jestem w stanie zauważyć. Jego preferowana przyszłość również obejmowała znalezienie pracy. W odpowiedzi na moje poszukiwania szczegółów na temat tego, co działało w jego poprzednim zatrudnieniu, zauważył, że był pod wieloma względami dobrym pracownikiem, ponieważ nigdy nie miał zwolnienia lekarskiego, zawsze był na czas, pracował, kiedy powinien pracować i robił przerwy, kiedy powinien. Przestrzegał wszystkich zasad i szybko nauczył się tej pracy. Wszystko się rozpadało, powiedział, kiedy czuł, że wszyscy na niego patrzą, a on nie wiedział, co robić. Czuł, że wszyscy wiedzą, że ma kłopoty z powodu obnażania się lub kradzieży i wpadł w taką panikę, że wyszedł z kilku prac i nigdy nie wrócił. Od tego czasu jego pewność siebie spadła i teraz nie był w stanie nawet wyjść do pubu ze strachu, że ludzie będą na niego patrzeć lub ze strachu przed naiwnym zrobieniem czegoś, co przyciągnie uwagę policji.

„Więc”, podsumowałem, „twoja preferowana przyszłość obejmuje posiadanie partnera, dwóch lub trzech innych przyjaciół i pracę, w której czujesz się szczęśliwy i bezpieczny?”

„Tak. Myślę, że to tyle.’

‘Myślę, że dobra przyszłość dla ciebie oznaczałaby również brak

kontaktu z policją?’

‘No cóż…oczywiście.’

‘Czy możesz mi zatem powiedzieć, w jaki sposób te przestępstwa ci pomogły?’

‘Eee…co?” zapytał.

‘Cóż, kradzież zdarzyła się tylko kilka razy w wieku od szesnastu do dziewiętnastu lat – czy tak?’

‘Tak, to brzmi w porządku.’

‘A to publiczne szantażowanie, śmianie się z policjanta, na pewno nie było czymś, co zrobiłeś celowo?’

‘Nie. Nie, nadal nie rozumiem, co tam poszło tak źle.’

‘Ale to miganie było bardziej długoterminowe niż cokolwiek innego, zauważyłem. Myślę, że moje pytanie brzmi, co uważasz za pomocne w miganiu?’

‘Nigdy wcześniej o tym nie myślałem.’ Poświęca trochę czasu na przemyślenie tego, zanim mówi: ‘Myślę, że czuję się silny i mam kontrolę, kiedy to robię. A ja jestem sama, więc nikt mnie nie zdezorientuje ani nie wyśmieje, a ja nikogo nie skrzywdzę.’

„OK. Więc kiedy się błyskasz, czujesz się silna, masz kontrolę i jesteś pewna siebie?”

„Tak, czuję. Ale oczywiście to jest złe i wolałabym tego nie robić, bo najwyraźniej krzywdzi to ludzi, którzy mnie widzą”.

„Oczywiście, bo… bo czy powiedziałbyś, że jesteś miłą osobą, która nie chciałaby nikogo przestraszyć ani skrzywdzić?”

„Tak”. Sam znów spojrzał na podłogę.

„Więc dobra przyszłość to taka, w której będziesz mogła czuć się silna, mieć kontrolę i być pewna siebie, A jednocześnie nikogo nie skrzywdzić ani nie przestraszyć?”

Sam spojrzał na mnie ze zdziwieniem i po prostu powiedział: „Tak”.

„Cóż”, powiedziałam, „to też jest moja preferowana przyszłość. Pod tym względem nie różnimy się od siebie aż tak bardzo, co? Siedzieliśmy w ciszy przez minutę lub dwie, ponieważ chciałem, aby miał czas na spokojne przetworzenie myśli, że może mieć siłę, kontrolę i pewność siebie w tym samym czasie, gdy nie migocze. Zgadywałem również, ale nie byłem pewien, że może docenić myśl, że on i ja jesteśmy bardziej podobni niż różni. Chęć siły, kontroli i pewności siebie jest całkowicie normalna i powszechna. Sztuką jest znaleźć te rzeczy, nie raniąc ani nie strasząc kogoś innego. Celowo nie zadawałem Samowi pytań o częstotliwość lub czas trwania migotania, o rzeczy, które je wyzwalały, i o to, jak pogodził się z robieniem czegoś, o czym wiedział, że jest nielegalne, i jak długo myślał, że może uniknąć kary pozbawienia wolności, jeśli będzie to kontynuował, i tak dalej. Nie byłem zainteresowany ustaleniem dobrego zapisu problemów. Byłem bardzo zainteresowany ustaleniem dobrego zapisu jego sukcesów i mocnych stron wraz z jego nadziejami na przyszłość. „Sam”, zapytałem, „jak w skali od zera do dziesięciu, gdzie zero oznacza, że ​​nie masz absolutnie żadnej pewności, a dziesięć oznacza, że ​​masz absolutną pewność, jak bardzo jesteś pewien, że będziesz w stanie uzyskać tę preferowaną przyszłość?”

Myślał o tym przez długi czas. Większość ludzi myśli o tym przez długi czas, ponieważ jest to niezwykłe pytanie, naprawdę. W końcu powiedział nieco przepraszająco:

„Myślę, że około dwóch”. „Dwa?!” odpowiedziałem. „Boże, dlaczego dwa, a nie jeden?”

„Co?”

„Cóż, dwa sugeruje, że jest kilka rzeczy, o których wiesz, które dają ci trochę pewności. Zastanawiałem się, co to jest?”

„Eee. Cóż, naprawdę nie wiem”, powiedział, myśląc ponownie. Czekałem cicho przez to, co wydawało się długie. „Cóż, byłem już w związku i miałem wcześniej pracę, więc powinienem być w stanie przynajmniej je zdobyć ponownie”.

„Tak”, powiedziałem. „Myślę, że prawdopodobnie możesz to zrobić ponownie. Co jeszcze daje ci pewność siebie?”

„Eee.” Zegar tykał ponuro, podczas gdy on myślał w ciszy. „Cóż,

naprawdę chcę zostawić za sobą całą tę policyjną robotę. Naprawdę chcę znów poczuć się normalnie.”

„Ach, świetnie. Więc czujesz, że naprawdę jesteś zmotywowany, żeby zrobić coś innego – to znaczy, coś poza swoją obecną rutyną – aby uzyskać przyszłość, jakiej pragniesz?”

„Tak. Tak, myślę, że tak,” powiedział Sam z lekkim uśmiechem.

Gdy zbliżaliśmy się do końca sesji, powiedziałem Samowi, że wiem, że czuje, że ludzie go nie lubią, ale po prostu nie mogłem zrozumieć, dlaczego tak jest. Zauważyłem, że dba o to, jak wygląda, że ​​słucha, gdy mówię, że wydaje się szczery w tym, co mówi, i inne pozytywne aspekty jego charakteru. Sam milczał przez długi czas i zobaczyłem, że miał łzy w oczach. Powiedział, że nie wiedział, że ktoś mógłby o nim powiedzieć takie rzeczy, a jeśli to prawda, to dlaczego jest w takim bałaganie?

„Nie wiem” — powiedziałem. „Sam się nad tym zastanawiałem”. Chciałem tutaj podkreślić, że pracujemy razem, aby zrozumieć sytuację i że nie mam żadnych eksperckich odpowiedzi, które mógłbym mu dać. Myślę, że w moim poprzednim życiu skupionym na problemie jako terapeuta behawioralny prawdopodobnie wskazałbym, że jest w takim bałaganie, ponieważ upierał się przy bolesnym i nielegalnym zachowaniu. Dzięki mojemu doświadczeniu w pracy skoncentrowanej na rozwiązaniach wiem, że nic nie jest tak proste i wiem, że Sam i ja razem znajdziemy satysfakcjonującą drogę naprzód, nawet jeśli nigdy nie zrozumiemy dokładnie, dlaczego ciągle obraża. Powiedział, że chce umówić się na kolejne spotkanie, a ja zasugerowałam, że skoro powiedział, że czytanie intencji innych wywołuje u niego niepokój, spotkamy się w miejscu publicznym, takim jak pub otwarty po południu. W ten sposób moglibyśmy ćwiczyć zauważanie, czy inni ludzie na niego patrzą, i moglibyśmy kontrolować jego niepokój związany z przebywaniem w miejscu publicznym. Zawahał się, czy się na to zgodzić, ale rozjaśnił się, gdy pomyślał o pubie, w którym czułby się komfortowo, i się zgodził. Umówiliśmy się, żeby to zrobić, i oboje wyszliśmy na deszcz.

Pomimo że znowu zmokłem w drodze do mojego samochodu, moje serce uśmiechnęło się trochę na myśl o tym cudownym mężczyźnie i jego szczerym zamieszaniu, w jaki sposób wylądował w „takim bałaganie”. To zamieszanie jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę sposób, w jaki jego umysł przetwarza informacje w liniowy, faktograficzny sposób. Wydawało się, że podejmuje duże decyzje na podstawie drobnych szczegółów, takich jak „kiedy ludzie na mnie patrzą, nie lubią mnie”, a następnie spędza całe życie, żyjąc zgodnie z tą ogromną decyzją. Wydawał się zaskoczony, że nie rozmawiamy o wykroczeniach i był lekko nieswojo z pozytywnymi aspektami swojego charakteru, które zauważyłem. Mimo to czułem, że ma ogromną zdolność do zmiany swoich utrwalonych przekonań i realną możliwość osiągnięcia preferowanej przez siebie przyszłości.

Phil: cichy człowiek

Następnie długa, mokra podróż do innego miasta, aby odwiedzić dziewiętnastoletniego chłopca, który właśnie dochodził do siebie po wypadku samochodowym. Złamał nogę i nadgarstek. Jego rodzina martwiła się, że rozbił samochód celowo, ponieważ nie chciał już żyć. To powiedział psychiatrze, gdy przeniósł się z oddziału intensywnej opieki medycznej na oddział rehabilitacji psychiatrycznej. Jego rodzice usłyszeli od specjalistów, że Phil nie potrafi wystarczająco dobrze wyrażać swoich emocji, aby skorzystać z poradnictwa, więc poza lekami niewiele mogli dla niego zrobić. Był jednak na tyle chory, że kwalifikował się do mieszkania wspomaganego, więc przeprowadził się do mieszkania z zespołem pracowników, który miał mu pomóc. Dzielił personel z ośmioma innymi mieszkańcami kompleksu apartamentowego. Jego rodzice podejrzewali, że ma ZA, ale nie wiedzieli, czy diagnoza mu pomoże, czy przeszkodzi. Ich preferowaną przyszłością mojej pracy z nim było po prostu „rozmawianie z nim i wyrobienie sobie opinii na temat jego zdrowia psychicznego i ryzyka, że ​​spróbuje popełnić samobójstwo”. Pierwszy raz widziałam Phila cztery tygodnie wcześniej, więc to była moja druga wizyta u niego. Nie chciał mnie widywać częściej niż raz w miesiącu, ze względu na koszty. (Jego rodzice płacili i martwił się, czy będą w stanie sobie na to pozwolić, chociaż powiedzieli, że ja nie powinnam się tym martwić). Chciał też zostawić trochę czasu między wizytami, ponieważ mógłby nie mieć o czym ze mną rozmawiać, gdyby widywał mnie częściej. Podczas mojej pierwszej wizyty byłam przekonana, że ​​bierze zbyt dużo leków, ponieważ wydawał się mieć duże trudności z koncentracją, trudności z formułowaniem słów, trudności z myśleniem, co chce powiedzieć, i wyglądał na niemożliwie sennego. Ku mojemu zdziwieniu, kiedy sprawdziłam to u personelu po mojej pierwszej rozmowie z nim, w ogóle nie brał leków! Pierwsza wizyta była dość ciężka i nie specjalnie czekałam na tę drugą wizytę, ponieważ nie byłam pewna, jak pomóc Philowi ​​nawiązać ze mną kontakt. Pod koniec pierwszej sesji uzgodniliśmy, że łatwiej będzie coś zrobić, kiedy przyjdę następnym razem, niż po prostu rozmawiać. Powiedziałam, że przyniosę kilka rzeczy, które moglibyśmy zrobić, więc w ten deszczowy poniedziałek przyniosłam do jego mieszkania pudełko z trikami (głównie materiały artystyczne). Pokładałam nadzieję w tych materiałach artystyczno-rzemieślniczych, ponieważ nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić, aby pobudzić z nim rozmowę. Nie przeszkadza mi jednak ten poziom „pustki w głowie”, ponieważ jeśli wystarczająco uważnie słucham, klient znajdzie sposoby, abyśmy mogli się ze sobą zaangażować. Byłam po prostu zdumiona, gdy weszłam do jego mieszkania podczas mojej drugiej wizyty. Nie tylko pamiętał o naszych ustaleniach, aby coś zrobić, ale z pomocą personelu ułożył na stole układankę gotową na moje przybycie. Uśmiechnął się na powitanie, zapamiętał moje imię i zapytał, czy chcę zrobić sobie drinka. (Wciąż był w większości nieruchomy z powodu różnych złamań.) Zadawałem mu pytania o jego wybór zagadki – dzikie zwierzęta – omawiałem jego doświadczenia ze zwierzętami i mówiłem o rzeczach, które lubił robić. Nadal miał problemy ze składaniem pełnych zdań, ale jego kontakt wzrokowy i uwaga były wspaniałe w porównaniu z naszym pierwszym spotkaniem. Skomentowałem to i zapytałem, jakie różnice zauważył w sobie między moją pierwszą wizytą a tą. To typowe pytanie skoncentrowane na rozwiązaniu, proszące o zmiany między sesjami. Nie mógł naprawdę żadnych wymyślić, więc powiedziałem, że ostatnim razem byłem zmartwiony, ponieważ jego myśli wydawały się tak „niespójne” i wyglądał tak sennie. Uśmiechnął się i powiedział, że czasami tak się zachowuje, gdy nie wie, w którą stronę potoczy się rozmowa. Powiedział, że zobaczył mnie tylko wtedy, gdy nalegała na to jego rodzina, a nie dlatego, że chciał. Powiedział, że nigdy nie dogadywał się z innymi psychologami i tak naprawdę nie sądzi, że mógłbym mu pomóc. Powiedział, że zdecydował, że teraz jestem OK i nie jestem tak naprawdę jak normalny psycholog, więc mogę wrócić. (Wiedziałem, że moja nienormalność kiedyś się przyda!) Cóż, nadeszła moja kolej, żeby zaniemówić, bo nic o tym nie wiedziałem i mu to powiedziałem. Spędziliśmy godzinę na gadaniu i rozwiązywaniu zagadek, a na koniec powiedział, że była to jedna z najlepszych sesji, w jakiej kiedykolwiek uczestniczył. Szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia, co wydarzyło się na sesji, że nazwał ją „najlepszą”, ponieważ głównie mówił, a ja słuchałem i komentowałem to, co myślałem, że usłyszałem od niego. Wyjaśnił to, co usłyszałem, streściłem, a potem przeszliśmy do rozmowy o czymś innym. Kiedy zapytałem, jaką różnicę jego zdaniem nasza dobra sesja zrobi dla niego lub innych, powiedział, że jego mama zauważy, że jest bardziej rozmowny, a personel zauważy, że jest głodny na lunch, czego zwykle nie robi. Ojej… uwielbiam tego gościa! Poproszę o więcej takich klientów! Kiedy pakowałem samochód, gotowy do dalszej jazdy, pomyślałem, że podczas tej drugiej sesji Phil i ja nie próbowaliśmy rozmawiać o emocjach ani używać słów wyrażających uczucia, ponieważ podczas pierwszej sesji wydawały się mu one obce. Moje obserwacje opierały się na tym, co widziałem, że robi w danej chwili, a co wydawało się, że jest w stanie pojąć. Na przykład zapytałem, jak tak szybko znalazł właściwy element układanki. Czy to kolor? Rozmiar? Kształt? To były pytania, z którymi mógł pracować, i ku mojej wielkiej uldze tym razem podjął wysiłek, aby porozmawiać całkiem skutecznie. Gdybym nie zapytał, nigdy nie dowiedziałbym się o złożonym myśleniu, które kryło się za jego zachowaniem, chociaż z łatwością mógłbym znaleźć rozdział w podręczniku, który dałby mi teorię, dlaczego ludzie nie angażują się w terapię. Przynajmniej słuchając jego opinii, pracowałem z faktami, tak jak je widział, a nie z teorią, którą jakaś bardzo inteligentna osoba pisząca książkę zgadywała. Zastanawiałam się, czy skupianie się na rzeczach, które lubił, dawanie mu dużego wyboru, kiedy się ze mną spotkać i co powinniśmy zrobić, i niekierowanie rozmowy na to, czy jest na tyle przygnębiony, żeby popełnić samobójstwo, pomogłoby mu tak szybko poczuć się ze mną swobodnie. Jedną z zalet każdej krótkiej terapii jest to, że relacje robocze są nawiązywane szybko, a uważam, że praca skoncentrowana na rozwiązaniach daje mi świetną strukturę do tego. Mogłam przyjść na drugą sesję bez żadnych „powinienem”, „powinienem” czy „muszę” co do tego, co musiał zrobić, chociaż miałam pewne absolutne zasady co do tego, co musiałam zrobić: „powinienem słuchać tak uważnie, jak tylko mogę”, „powinienem dowiedzieć się, czego oczekuje od naszej wspólnej pracy” i „muszę rozmawiać z nim na równych prawach”. Nie miałam żadnych oczekiwań co do tego, o czym musiałby porozmawiać lub co osiągnąć podczas tej drugiej sesji. Biorąc pod uwagę moje doświadczenia z pierwszej sesji, byłabym zadowolona, ​​gdyby udało mu się tylko pozostać przytomnym i utrzymać uwagę podczas mojej drugiej sesji! Fakt, że udało mu się z nim przeprowadzić dwustronną rozmowę, był nieoczekiwanym bonusem. Zanim zacząłem stosować pracę skoncentrowaną na rozwiązaniach, próbowałbym powiązać jego zachowanie w ostatniej sesji ze słowami takimi jak „opór”, „strach” lub jakimś innym słowem określającym emocje. Prawdopodobnie nalegałbym, żebyśmy porozmawiali, zamiast zgodzić się na wykonanie jakiejś czynności, mimo że samo wykonanie czynności dałoby mi dużo czasu na zauważenie mocnych stron, zakresu uwagi, upodobań, niechęci, zdolności, koordynacji ruchowej, sposobów radzenia sobie z frustracją, proszenia o pomoc lub radę i niezliczonych innych przydatnych mocnych stron i umiejętności. Bez wątpienia narzuciłbym swoją teorię na temat tego, jak myśli, uczucia i zachowania są ze sobą powiązane i jak musimy wiedzieć, jak każdy z nich wpływa na drugi, aby znów „być szczęśliwym”. Nie sądzę, żeby to zadziałało w przypadku Phila.