Autor: admin

Jedną z cech językowych dziecka z zespołem Aspergera jest to, że może mówić za dużo lub za mało. Czasami szczery entuzjazm dziecka dla tego szczególnego zainteresowania prowadzi do gadatliwej mowy i pytań, niekończącego się „paplającego strumyka” (kolejny przykład potencjalnie mylącej figury retorycznej), co może być całkiem ujmujące – jeśli czasami nużące. Dziecko chce się rozwijać i demonstrować swoją wiedzę z niezwykłą płynnością werbalną, ale być może będzie musiało nauczyć się wskazówek, które wskazują, kiedy ma być cicho. W przeciwieństwie do tego, niektóre dzieci z zespołem Aspergera mogą mieć okresy, w których są naprawdę „zagubione w słowach”, a nawet nieme. Doświadczenie kliniczne zidentyfikowało dzieci z zespołem Aspergera, które rozmawiają tylko ze swoimi rodzicami i są dobrowolnie nieme z innymi dorosłymi lub w klasie (Gillberg i Billstedt 2000; Kopp i Gillberg 1997). Na płynność werbalną wpływa lęk, jak wyjaśniła Therese Jolliffe: Jedną z najbardziej frustrujących rzeczy związanych z autyzmem jest to, że bardzo trudno jest wyjaśnić, jak się czujesz; czy coś cię boli lub przeraża, lub gdy źle się czujesz i nie możesz się bronić. Czasami biorę beta-blokery, aby zmniejszyć fizyczne objawy strachu i chociaż mogę teraz powiedzieć ludziom, jeśli coś mnie przeraża, nigdy nie mogę im powiedzieć, gdy to się dzieje. Podobnie, kilka razy, gdy nieznajomy zapytał mnie, jak mam na imię, nie zawsze mogę je zapamiętać, a kiedy jestem bardziej zrelaksowany, pamiętam numery telefonów i formuły po usłyszeniu ich tylko raz. coś, albo boli mnie, często mogę wykonywać ruchy motoryczne i hałas, ale słowa po prostu nie wychodzą. (Jolliffe i in. 1992, s.14) Tak więc zagubienie się w słowach lub nawet niemowa może wynikać z wysokiego poziomu lęku. Z pewnością niektórzy dorośli z zespołem Aspergera mają skłonność do jąkania, gdy odczuwają niepokój. Tutaj problemem nie jest stricte upośledzenie umiejętności językowych, ale wpływ emocji na zdolność mówienia. Jeśli ten problem stanie się widoczny, istnieje szereg strategii, które pomogą osobie z zespołem Aspergera poradzić sobie z lękiem.

Przez wiele lat udało mi się lepiej zrozumieć zdolności poznawcze, społeczne i językowe osób z zespołem Aspergera i przeprowadziłem z takimi osobami niezliczoną ilość rozmów. Opracowałem styl rozmowy, który określam jako „Aspergerese”, który wymaga dokładnego rozważenia tego, co i jak powiedzieć. Kiedy prowadzisz rozmowę z kimś z zespołem Aspergera, komunikacja może być usprawniona przez typową osobę unikającą figur retorycznych, ze względu na tendencję osób z zespołem Aspergera do dosłownej interpretacji tego, co mówią inni. Jeśli rozmowa dotyczy konwencji społecznych lub myśli i uczucia, następnie wprowadzam chwilową przerwę pomiędzy każdym stwierdzeniem, aby umożliwić osobie z zespołem Aspergera przetwarzanie informacji przy użyciu zdolności intelektualnych, a nie intuicyjnych. Temple Grandin wyjaśniła mi, że ludzie mają tendencję do mówienia zbyt szybko, aby mogła przetworzyć wszystkie kanały komunikacji, w tym słowa mówione, prozodię, język ciała i mimikę. Mówiąc „Aspergery”, typowa osoba również powinna jasno wyrażać swoje intencje, unikając dwuznaczności lub niepotrzebnej subtelności. Ważne jest, aby dać osobie z zespołem Aspergera trochę czasu na zebranie myśli przed oczekiwaniem odpowiedzi na pytanie i nie czuć się niekomfortowo z chwilową ciszą i brakiem kontaktu wzrokowego. Intencje wyrażania gestów serdecznych należy wyjaśnić przed podjęciem działania, aby dotknięcie czyjejś ręki jako wyraz współczucia lub pocałunek w odpowiedzi na otrzymanie prezentu nie były nieoczekiwaną i nieprzyjemną niespodzianką. Mimika twarzy musi być wyraźna i spójna z tematem rozmowy; często najlepiej unikać dokuczania i sarkazmu. Osoba z zespołem Aspergera może potrzebować większego zapewnienia, że ​​rozumiesz, co ona mówi, a ty możesz być świadomy, że osoba ta może nie być pewna, jak zareagować na pochwały i komplementy. Jeśli to możliwe, upewnij się, że hałas w tle i rozmowy są zminimalizowane, być może przenosząc się do cichszego obszaru. Podwyższony poziom stresu, zwłaszcza przy próbie prowadzenia rozmowy w zatłoczonym miejscu, może wpływać na rozumienie języka i płynność werbalną osoby z zespołem Aspergera. Ważne jest również, aby nie urazić się bezpośrednią szczerością osoby z zespołem Aspergera i mieć świadomość, że osoba ta nie jest z natury uzdolniona w sztuce konwersacji.

Kilka autobiografii osób z zespołem Aspergera zawiera odniesienia do problemów z koncentracją na głosie jednej osoby, gdy mówi kilka osób, lub zniekształconego postrzegania mowy innych osób. Na przykład z mojego doświadczenia klinicznego pamiętam dziecko z zespołem Aspergera, które było w klasie otwartej, która składała się z dwóch klas. Nauczyciel z jego klasy odczytywał test z matematyki, podczas gdy nauczyciel z drugiej klasy odczytywał test z pisowni. Kiedy jego nauczyciel zaznaczył jego pracę testową, zauważyła, że ​​napisał odpowiedzi na oba testy. Candy opisał, jak „wiele głosów utrudnia zrozumienie mowy”, a dziecko może być bardzo zdezorientowane, gdy zbyt wiele osób mówi jednocześnie, zwłaszcza jeśli wszyscy rozmawiają na ten sam temat, co ma miejsce w tle w klasie. Obecnie mamy dowody naukowe potwierdzające istotne problemy dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera w ich zdolności rozumienia tego, co ktoś mówi, gdy w tle jest mowa lub hałas oraz postrzegania, rozróżniania i przetwarzania informacji słuchowych.

Większość ludzi wykorzystuje momenty, w których hałas w tle na chwilę cichnie, aby zrozumieć istotę rozmowy, tj. „wypełnić luki”, aby zrozumieć, co ktoś mówi. Osoby z zespołem Aspergera nie są zbyt dobre w tej umiejętności. To bezcenna informacja dla rodziców, a zwłaszcza nauczycieli. Aby pomóc w percepcji i zrozumieniu słuchu, ważne jest, aby zminimalizować hałas w tle i paplaninę. Dziecko powinno być ustawione jak najbliżej nauczyciela, tak aby wyraźniej słyszało nauczyciela i mogło mieć pewność, że może powiedzieć, czy polecenie było słyszalne, czy nie. Problemem jest percepcja słuchowa, niekoniecznie nieuwaga. Zniekształcenie czyjejś mowy wyjaśnia Darren White: Czasami byłem w stanie usłyszeć jedno lub dwa słowa na początku i zrozumieć je, a potem kolejne słowa jakby zlewały się ze sobą i nie mogłem z tego zrobić głowy ani ogona . Często byłem leniwy w szkole, ponieważ czasami moje uszy zniekształcały instrukcje nauczyciela lub moje oczy zamazywały się, aby nie widzieć tablicy właściwie, a nauczyciele mówili „Kontynuuj pracę, Darren”. Donna Williams opisuje, w jaki sposób : Wszystko, co przyjąłem, musiało zostać odszyfrowane, jakby musiało przejść przez jakąś skomplikowaną procedurę w punkcie kontrolnym. Czasami ludzie musieli powtarzać za mnie dane zdanie kilka razy, ponieważ słyszę je fragmentami, a sposób, w jaki mój umysł podzielił ich zdanie na słowa, pozostawiał mi dziwną, a czasem niezrozumiałą wiadomość. To było trochę tak, jak ktoś bawi się przełącznikiem głośności w telewizorze. (Williams 1998, s.64) Temple Grandin również odnosi się do tego, jak: Nawet teraz nadal mam problemy z wyłączaniem się. będę słuchać mojego ulubionego piosenkę w radiu, a potem zauważyłem, że przegapiłem połowę. Mój słuch niespodziewanie się wyłącza. Na studiach musiałem ciągle robić notatki, żeby się nie wyłączyć.

W przypadku pojawienia się takich problemów, być może objawiających się jako „wybiórcza głuchota”, ważne jest, aby logopeda lub audiolog ocenił umiejętności dziecka w zakresie przetwarzania informacji słuchowych przez korę. To nie jest wyłącznie problem ze słuchem, ale problem z tym, jak mózg przetwarza czyjąś mowę. Należy zachęcać dziecko do poproszenia osoby o powtórzenie tego, co powiedział, uproszczenie komentarza lub polecenia lub przełożenie go na inne słowa. Niestety, dzieci z zespołem Aspergera mogą niechętnie zwracać się o pomoc z obawy, że zostaną uznane za głupie lub zdenerwowanie dorosłego. Strategią mającą na celu upewnienie się, że dziecko dostrzegło i zrozumiało instrukcję, jest poproszenie dziecka o powtórzenie na głos tego, co powiedziałeś, lub pytanie „Czy możesz mi powiedzieć, co masz zrobić?”. daj tej osobie czas na przetworzenie tego, co powiedziałeś i skorzystaj z pisemnych instrukcji. Zalety tych technik wyjaśnia Therese Jolliffe w następującym cytacie: Ale kiedy ktoś do mnie mówi, muszę naprawdę starać się uważnie słuchać, jeśli mam mieć jakiekolwiek szanse na zrozumienie, co to za słowa. W szkole i na pierwszym stopniu pomogło mi to, że mogłem czytać tematy z wyprzedzeniem, rzeczy były też zapisywane na tablicy, praca przebiegała logicznie, a nowy materiał był przekazywany uczniom, nauczyciele nie potrafili mówić zbyt szybko, raczej zostawiali odstępy sekundy lub dwóch między każdym zdaniem, co pozwalało mi dokładniej odgadnąć to, co usłyszałem. Kiedy czytam książki, problem z rozszyfrowaniem, czym właściwie są słowa, nie istnieje, ponieważ Od razu widzę, czym mają być.  Tak więc osoba z zespołem Aspergera jest bardziej skłonna do zrozumienia, jeśli musi skoncentrować się tylko na jednym głosie, między każdą instrukcją jest krótka cisza, a instrukcje można również przeczytać. Przykład wartości czytania zamiast słuchania aby zrozumieć, co zrobić, jeśli młody dorosły z zespołem Aspergera odniósł sukces w swojej pracy, ponieważ jego przełożony zapewnił pisemne podsumowanie tego, co należy zrobić, a także instrukcje ustne. Kiedy mianowano nowego przełożonego, odmówił on wydania czas na pisanie instrukcji dla pracownika z zespołem Aspergera. Ten młody człowiek miał wtedy znaczne trudności z wypełnianiem skomplikowanych instrukcji mówionych na hali produkcyjnej i stał się bardzo zaniepokojony, że nie wiedział dokładnie, co robić, i rzeczywiście, jego wydajność pracy pogorszyła się. Ostatecznie nowy przełożony docenił mądrość pisania instrukcji dla tego konkretnego pracownika. Niektóre dzieci z zespołem Aspergera rozwijają przedwcześnie umiejętności czytania (patrz Rozdział 9) pod względem zdolności do dekodowania druku, ale ich poziom zrozumienia jest ograniczony przez ich poziom rozwoju języka. Dziecko może być w stanie przeczytać na głos skomplikowane słowa, które innym dzieciom w tym wieku byłoby bardzo trudne do wypowiedzenia. Jednak ocena umiejętności czytania dziecka zwykle wskazuje na stosunkowo zaawansowaną dokładność czytania, ale czytanie ze zrozumieniem zgodne z jego umiejętnościami językowymi. Dlatego drukowane lub pisemne instrukcje dla dziecka z zespołem Aspergera będą musiały być spójne z poziomem rozumienia języka przez dziecko, a nie opierać się na jego zdolności do mówienia lub czytania złożonych słów.

Mowa dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera może być odbierana jako pedantyczna, nadmiernie formalna i pretensjonalna. Charakteryzuje się zbyt dużą ilością informacji, naciskiem na zasady i drobne szczegóły, tendencją do poprawiania błędów w poprzedniej wypowiedzi drugiej osoby , stosowanie zbyt formalnych struktur zdań i sztywna interpretacja tego, co ktoś mówi, co może być postrzegane jako kłótliwe, a nie korygujące. Osoba z zespołem Aspergera jest często określana jako pedant, co nie ma na celu komplementu. Przykładem jest nastolatek, gdy pomagał ojcu w pracy jako sprzątacz po godzinach pracy, został poproszony o opróżnienie wszystkich pojemników. Chwilę później ojciec był zirytowany, że kilka koszy oczywiście nie zostało opróżnionych. Kiedy zapytał syna dlaczego, odpowiedział: „To nie są kosze, to wiklinowe kosze.” Cecha pedantyki może być postrzegana jako obraźliwa, jak na przykładzie mojej rozmowy z młodym mężczyzną. zafascynowany potencjalną prędkością maksymalną różnych marek pojazdów oraz ograniczeniami prędkości w różnych krajach. Rozmowa przebiegała dość przyjaźnie, dopóki nie wspomniałem o wartości niskiej prędkości w oszczędzaniu benzyny. Młody człowiek nagle się zdenerwował, gwałtownie protestując, że słowo to „gas”, a nie „benzyna”. Dobór słów dla dzieci z zespołem Aspergera może być zbyt formalny, jak na przykład pięcioletniej dziewczynki, która odebrana ze szkoły przez swoją starszą siostrę zapytała: „Czy moja mama jest w domu?” Odpowiedź starszej siostry brzmiało: „Nie, mamy jeszcze nie ma w domu.” Najwyraźniej rodzina użyła słowa „mama”, ale dziewczyna z zespołem Aspergera używała niezwykle formalnego sposobu, w jaki odnosiła się do swojej matki. Do osób można się zwracać pełnym imieniem i nazwiskiem oraz tytułem; zamiast powiedzieć „Cześć Maryjo”, dziecko może powiedzieć „Cześć, pani Mary Smith”. Czasami dobór słów i wyrażeń przez dziecko byłby bardziej odpowiedni dla osoby dorosłej niż dla dziecka. Styl językowy dziecka został wchłonięty i naśladowany przez słuchanie i preferowanie interakcji z dorosłymi, a nie z rówieśnikami. Dorośli, a nie inne dzieci, mogą mieć ważniejszy wpływ na rozwój wzorców mowy dzieci w wieku szkolnym z zespołem Aspergera. Na przykład akcent dziecka może nie być spójny z lokalnymi dziećmi, być może zachowując akcent matki. Zwykle oczekujemy, że akcent typowego dziecka w wieku szkolnym zmieni się na akcent jego grupy rówieśniczej w szkole, co jest zauważalne, gdy rodzina przenosi się do miejsca o innym akcencie. Dziecko z zespołem Aspergera rzadziej zmieni swój akcent na inne miejscowe dzieci. Gdy dziecko z zespołem Aspergera usłyszy określone słowo lub frazę, pierwotna wymowa będzie kontynuowana w taki sposób, aby doświadczony słuchacz mógł rozpoznać, czyje akcent jest powtarzany. Inną cechą bycia pedantycznym jest to, że podczas rozmowy z osobą z zespołem Aspergera partner konwersacyjny szybko dostrzega, że ​​abstrakcje i brak precyzji są rzadko tolerowane. Członkowie rodziny nauczyli się unikać komentarzy lub odpowiedzi przy użyciu słów takich jak „być może”, „być może”, „czasami” lub „później”. Na przykład Therese Jolliffe wyjaśnia, jak:

Życie to taka walka; niezdecydowanie co do rzeczy, które inni ludzie nazywają trywialnymi, skutkuje ogromnym wewnętrznym niepokojem. Na przykład, jeśli ktoś w domu mówi: „Możemy jutro iść na zakupy” lub „Zobaczymy, co się stanie”, nie zdaje sobie sprawy, że niepewność powoduje wiele wewnętrznego niepokoju i że ciągle pracy, w sensie poznawczym, nad tym, co może się wydarzyć, a co nie. Niezdecydowanie co do wydarzeń rozciąga się na niezdecydowanie co do innych rzeczy, na przykład tego, gdzie należy umieścić lub znaleźć przedmioty oraz czego ludzie ode mnie oczekują.

Kiedy osoba z zespołem Aspergera jest niespokojna, może stać się coraz bardziej pedantyczna. Czasami dziecko z zespołem Aspergera bezustannie bombarduje rodzica pytaniami o zapewnienie, kiedy coś się wydarzy. Aby uniknąć niejasności i zmniejszyć niepokój, rodzic może stać się równie pedantyczny jak dziecko.

Słuchając mowy osoby z zespołem Aspergera, możesz zdać sobie sprawę z niezwykłych aspektów wysokości tonu, stresu i rytmu, tj. prozodii lub melodii mowy. Może brakować modulacji głosu, co powoduje, że mowa ma monotonną lub płaską jakość, nietypowy wzorzec akcentowania lub zbyt precyzyjną dykcję z akcentem na prawie każdą sylabę. Istnieją trzy poziomy funkcji prozodycznych: gramatyczny, pragmatyczny i afektywny. Funkcja gramatyczna polega na przekazywaniu aspektów, takich jak to, czy wypowiedź była pytaniem (z tonem narastającym) lub stwierdzenie (z tonem opadającym) lub czy użyte słowo ma być rzeczownikiem czy czasownikiem. Wydaje się, że ten aspekt prozodii jest najmniej dotknięty u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera. Funkcją pragmatyczną jest dostarczanie informacji społecznych dla słuchacza, przy użyciu akcentu empatycznego lub kontrastowego w celu przekazania myśli, opinii i intencji lub zwrócenia uwagi słuchacza na informacje, które są nowe w rozmowie. Jest to wokalny odpowiednik używania zakreślacza podczas czytania. Prozodia afektywna pełni funkcję środka przekazu uczuć i postaw. Na przykład prostą prośbę „Chodź tutaj” można wypowiedzieć tonem głosu, który wskazuje, że osoba znalazła coś interesującego i jest szczęśliwa; jest niespokojny i potrzebuje otuchy; lub może jest zły i ma zamiar wywrzeć oczekiwaną konsekwencję. Badania potwierdziły odczucia rodziców i klinicystów, że prozodia dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera może być niezwykła, zwłaszcza w odniesieniu do prozodii pragmatycznej i afektywnej. Wypowiedź osoby może nie przekazywać takiej ilości informacji społecznych i emocjonalnych, jakiej można by się spodziewać. Prozodia dla niektórych dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera może być również postrzegana jako niepłynna pod względem częstotliwości powtórzeń słów, mniejszej liczby pauz niż w przypadku typowego mówcy w tym wieku oraz zniekształcenia lub nietypowej wymowy słowa. Mogą również wystąpić problemy z głośnością, która często jest zbyt głośna, a czasami występuje dźwięk nosowy i/lub wysoki, który został po raz pierwszy opisany przez Hansa Aspergera i potwierdzony w kolejnych badaniach prozodii. Dziecko lub dorosły z zespołem Aspergera może również mieć trudności ze zrozumieniem znaczenia zmiany tonu, fleksji lub nacisku na pewne słowa podczas słuchania mowy drugiej osoby. Te subtelne wskazówki są niezwykle ważne w identyfikacji różnych intencji, myśli i emocji. Poniższy przykład pochodzi z książki Andrew Matthewsa Making Friends i ilustruje, jak zmienia się znaczenie, gdy nacisk kładzie się na inne słowo.

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze.

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ale ktoś to powiedział].

NIE powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [zdecydowanie tego nie powiedziałem].

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ale to sugerowałem].

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ale ktoś je ukradł].

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ale coś z tym zrobiła].

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ukradła cudze pieniądze].

Nie powiedziałem, że ukradła moje pieniądze [ukradła coś innego].

Istnieje siedem różnych znaczeń, które można osiągnąć po prostu przez zmianę akcentu każdego słowa w zdaniu. Osoba z zespołem Aspergera, która ma problemy z prozodią, zarówno w zakresie produkcji, jak i percepcji, będzie potrzebować wskazówek w zrozumieniu komunikatów przekazywanych przez prozodię. Odgrywanie ról, słuchanie nagrań audio i zajęcia teatralne mogą być wykorzystane do wyjaśnienia, jak i dlaczego zmienia się nacisk. Akcent na konkretnym słowie można skonceptualizować jako podobny do używania zakreślacza, z uwzględnieniem tego, które słowa należy podkreślić, aby przekazać myśli, uczucia i informacje, które są ważne dla słuchacza. Gra „Znajdź ukrytą wiadomość” może być wykorzystana do zidentyfikowania myśli i uczuć mówiącego podczas słuchania nagrania audio. Płyta DVD Mind Reading: Interaktywny przewodnik po emocjach zawiera nagrania dźwiękowe dialogów, które przekazują określone emocje. Można je wykorzystać do identyfikacji uczuć i jako model do ćwiczenia wyrażania określonych emocji. Niektóre czynności związane z komunikacją emocji opisane w Części 6 można wykorzystać do poprawy zrozumienia i wykorzystania prozodycznych aspektów języka. Ważne jest również, aby dzieci z zespołem Aspergera rozumiały, w jaki sposób ich głośność, szybkość mowy, intonacja itp. wpływają na zdolność słuchacza do rozumienia tego, co mówią. Nagranie dźwiękowe może zapewnić cenny wgląd, a strategie mogą być wykorzystane do zachęcenia do zrozumienia ich mowy, takie jak „Twój tok myśli jedzie zbyt szybko, abym mógł wskoczyć na pokład.

Osoba z zespołem Aspergera ma tendencję do dosłownej interpretacji tego, co mówi druga osoba, będąc bardzo zdezorientowana idiomami, ironią, figurami retorycznymi, insynuacjami i sarkazmem. Przykład stosunkowo prostej dosłownej interpretacji tego, co ktoś mówi, że młody człowiek został poproszony przez swojego ojca o zrobienie dzbanka herbaty. Jakiś czas później jego ojciec zaniepokoił się, że nie otrzymał poczęstunku i zapytał syna: „Gdzie jest herbata?”. Jego syn odpowiedział: „Oczywiście w dzbanku”. Jego syn nie wiedział, że pierwotna prośba zakładała nie tylko przygotowanie herbaty, ale wręczenie filiżanki herbaty dla każdej osoby. Osoba z zespołem Aspergera nie jest celowo leniwa, tępa lub wyzywająca, ale reaguje na dosłowne, a nie dorozumiane znaczenie. Podczas oceny diagnostycznej zapytałem młodą dziewczynę z zespołem Aspergera „Umiesz liczyć do dziesięciu?”, na co odpowiedziała „Tak” i po cichu kontynuowała swoją zabawę. Może też istnieć dosłowna interpretacja obrazów. Dziecko z zespołem Aspergera oglądało kreskówkę „Road Runner”, w której kojot spadł z urwiska i nagle wyciągnął parasol, który miał zastąpić spadochron. Zdezorientowane dziecko skomentowało: „Dlaczego miałby to zrobić, gdyby nie padało?”. Osoba ta nie jest celowo irytująca ani głupia. Jest raczej mniej świadomy ukrytych, ukrytych lub wielorakich znaczeń. Ta cecha wpływa również na rozumienie popularnych angielskich zwrotów, idiomów czy metafor, takich jak:

• Czy kot ma twój język?
• Ciągniesz moją nogę.
• Rozładowana bateria.
• Przyciągnęłam jego wzrok.
• Wygląd może zabić.
• Twój głos się łamie.
• Miej oko na piłkę.
• Weź się w garść.
• Zmieniłem zdanie.

Zauważyłem, że każdy z tych komentarzy spowodował pewne zamieszanie u dzieci z zespołem Aspergera i trzeba dokładnie wyjaśnić znaczenie wielu figur retorycznych. Na szczęście pojawił się problem z dosłowną interpretacją uznane przez rodziców i psychologów, a dwie książki, jedna dla dzieci, a druga dla dorosłych, stanowią ilustrowany przewodnik po rozumieniu metafor i codziennych wyrażeń. Opowieści społeczne™ można również zastosować, aby pomóc w zrozumieniu figur retorycznych, takich jak idiomy. Carol Gray użyła następującego przykładu Opowieści Społecznej™, aby wyjaśnić jedno z powyższych wyrażeń: Czasami ktoś mówi: „Zmieniłem zdanie”. Oznacza to, że miał jeden pomysł, ale teraz ma nowy. Postaram się zachować spokój, gdy ktoś zmieni zdanie. Kiedy ktoś mówi: „Zmieniłem zdanie”, myślę, że ktoś coś zapisuje, wyciera i pisze coś nowego. Dzieci mogą wskazać zdanie, które uznały za mylące, takie jak „wyluzuj” lub „złap cię później” i odgadnąć znaczenie tego stwierdzenia. Można skomponować historię, aby wyjaśnić jego znaczenie i opisz sytuacje, w których wyrażenie może być użyte. Osoby z zespołem Aspergera są często bardzo zdezorientowane dokuczaniem, ironią i sarkazmem. Badania potwierdziły, że rozumienie idiomów jest mniej zaawansowane, niż można by się spodziewać, biorąc pod uwagę zdolności intelektualne i językowe dziecka. Inne dzieci, a czasem nauczyciele, mogą się świetnie bawić wykorzystując tę ​​naiwność. Ironiczne uwagi częściej powodują, że osoba z zespołem Aspergera uzna, że ​​kłamie. Ukryte znaczenie jest nieuchwytne. Osoba z zespołem Aspergera może również nie mieć elastyczności myślenia, aby zrozumieć alternatywne znaczenie i opiera się raczej na logice niż na symbolice oraz założeniu, że druga osoba mówi dokładnie to, co ma na myśli. Figury retoryczne są postrzegane jako nielogiczne i kolejny przykład tego, jak typowi ludzie nie wyrażają swoich intencji. Dosłowna interpretacja może również prowadzić do założenia o problemach z zachowaniem lub zachowaniem. Na przykład Donna Williams w swojej autobiografii wspomina, jak:

Znaczenie tego, co ludzie mi mówili, kiedy zapadało w to coś więcej niż tylko słowa, zawsze odnosiło się tylko do tego konkretnego momentu lub sytuacji. Tak więc, kiedy kiedyś otrzymałem poważny wykład na temat pisania graffiti na budynku Parlamentu podczas wycieczki, zgodziłem się, że nigdy więcej tego nie zrobię, a dziesięć minut później zostałem przyłapany na pisaniu różnych graffiti na szkolnej ścianie. Dla mnie nie ignorowałem tego, co mówili, ani nie starałem się być zabawny: nie zrobiłem dokładnie tego samego, co wcześniej.

Rodzice, nauczyciele i członkowie rodziny muszą być świadomi skłonności dziecka do dosłownej interpretacji oraz do zatrzymania się i zastanowienia, w jaki sposób komentarz lub instrukcja mogą zostać źle zinterpretowane lub wywołać zamieszanie. Ilekroć pojawia się dosłowna interpretacja, ważne jest, aby zawsze wyjaśnić ukrytą intencję lub pełne znaczenie.

Osoba z zespołem Aspergera będzie potrzebować wskazówek w sztuce konwersacji. Powinno to obejmować wyjaśnienie kontekstu społecznego i konwencji przy użyciu Opowieści Społecznych, możliwość uczenia się i ćwiczenia konwersacji oraz działania mające na celu poprawę dojrzałości zdolności Teorii Umysłu. Strategie poprawy zrozumienia społecznego  będą miały znaczenie dla poprawy pragmatycznych umiejętności językowych danej osoby. Opowieści społeczne mogą być wykorzystywane do pomocy w zrozumieniu kontekstu społecznego i konwencji, oczekiwań, myśli i uczuć każdego uczestnika rozmowy. Mogą również udzielić wskazówek, jak i kiedy stosować konwersacyjne mechanizmy naprawcze. Pierwsze Opowieści społeczne muszą zostać napisane, aby zarejestrować istniejące umiejętności konwersacyjne dziecka. Kolejne historie społeczne™ powinny zachować równowagę między historiami służącymi do rejestrowania umiejętności i opowieściami umożliwiającymi poznawanie nowych informacji. Historie społeczne™ lub artykuły społecznościowe mogą być również pisane dla młodzieży i dorosłych; na przykład, Carol Grey opracowała Social Workbook jako przewodnik po składaniu i rozumieniu komplementów dla młodych dorosłych z zespołem Aspergera . Chociaż Opowieści Społeczne mogą poprawić poznanie społeczne lub wiedzę, ważne jest również, aby ćwiczyć nowe umiejętności w kontrolowanym i wspierającym środowisku. Logopedzi, nauczyciele i psycholodzy mogą organizować programy umiejętności społecznych, które obejmują zajęcia poprawiające umiejętności konwersacyjne. Pierwszym etapem organizacji programu jest identyfikacja pragmatycznych zdolności i błędów dziecka lub osoby dorosłej z zespołem Aspergera. W zależności od kontekstu mogą występować różne błędy; na przykład dziecko może być w stanie prowadzić rozsądną rozmowę z dorosłym, ale podczas zabawy z rówieśnikami popełniać widoczne błędy w pragmatycznych aspektach języka i może nie wiedzieć, kiedy ma być formalne lub nieformalne. Nastolatek z zespołem Aspergera może nie znać potocznego słownictwa i tematów interesujących dorastających rówieśników. Osoba dorosła może być w stanie zaangażować się w rozmowę o sprawach praktycznych, ale mieć znaczne trudności z pogawędkami towarzyskimi lub językiem zalotów. Kolejnym etapem jest poprawa poznania lub wiedzy za pomocą Opowieści Społecznych lub Artykułów Społecznościowych. Po tym może nastąpić indywidualna lub grupowa edukacja i dyskusja, aby zidentyfikować te społeczne sygnały lub sygnały, które wskazują, że konieczna jest modyfikacja rozmowy. Uczestnicy ćwiczą nowe reakcje i umiejętności z pomocą wskazówek i zachęty, a na koniec stosują nowe umiejętności konwersacyjne w rzeczywistych sytuacjach. W przypadku dzieci z zespołem Aspergera nowe umiejętności można nauczyć się i ćwiczyć za pomocą gier i odgrywania ról (Schroeder 2003). Można odwołać się do autentycznej troski dziecka o innych i motywacji do bycia dobrym przyjacielem, wyjaśniając, że czasami mówienie o tym, o czym ktoś inny chce rozmawiać, jest aktem życzliwości i życzliwości. Ważne jest również nauczenie strategii wyjścia lub zamykania rozmowy, aby uniemożliwić osobie kontynuowanie „rozmowy” w nieskończoność. Aby dziecko z zespołem Aspergera nie czuło się niekompetentne i tym samym niechętne do uczestnictwa, dorosły może działać jako osoba, która popełnia błędy pragmatyczne lub w rozmowie, prosząc dziecko o zidentyfikowanie tego, co zrobiło, co nie było dobrą techniką rozmowy. Dziecko zostanie następnie poproszone o zarekomendowanie, co dorosły może zrobić, aby poprawić swoje umiejętności konwersacyjne. Dziecko może następnie wymodelować umiejętność w odpowiedzi na prośbę: „No cóż, pokaż mi, co powinienem był powiedzieć.” Jeśli dziecko nie jest pewne, co powiedzieć lub zrobić podczas rozmowy ćwiczebnej, dorosły może szeptać do niego instrukcje. ucho. Dziecko z zespołem Aspergera będzie musiało znać sygnały wskazujące na zmianę „scenariusza”. Na przykład, jeśli podczas rozmowy na temat niedawnej wyprawy na zakupy dowiadujemy się, że ktoś miał niefortunne doświadczenie, takie jak utrata pieniędzy, zwykle modyfikujemy scenariusz i oferujemy życzliwe komentarze. W rozmowach osób z zespołem Aspergera jest mniej przykładów spontanicznych, współczujących komentarzy. Jednak gdy dorosły modeluje odpowiednie stwierdzenie, dzieci z zespołem Aspergera mogą wykorzystać to jako wskazówkę do przedstawienia własnych życzliwych komentarzy . Tak więc, chociaż znaczenie niektórych wskazówek może nie zostać rozpoznane, dziecko można zachęcić do odpowiedniej odpowiedzi, jeśli rodzic lub nauczyciel jako pierwszy to zamodeluje. Dziecko lub osoba dorosła z zespołem Aspergera może potrzebować nauczyć się pytań i komentarzy „ratunkowych”, które można wykorzystać do naprawy rozmowy lub uzyskania wyjaśnień. Przykładami pytań ratunkowych lub naprawczych mogą być: „Jestem zdezorientowany, czy możesz wyjaśnić, co masz na myśli?”, „Czy się rozumiemy?” lub komentarze typu „Interesują mnie twoje myśli”. Inne cechy sztuki konwersacji to poszukiwanie lub komentowanie opinii, umiejętności i doświadczeń drugiej osoby, okazywanie współczucia, zgody i komplementów, wiedza, jak sprawić, by temat był interesujący, oraz wiedza, jak i kiedy słuchać i spójrz na drugą osobę. Są to niezwykle złożone i zaawansowane umiejętności, które mogą być nieuchwytne dla dziecka lub nastolatka z zespołem Aspergera. Zajęciem dla małych dzieci, mającym na celu rozwijanie takich umiejętności, jest posadzenie dziecka z zespołem Aspergera obok wychowawcy (nauczyciela, terapeuty lub rodzica) i ułatwienie rozmowy z innym dzieckiem lub dorosłym. Pomysł polega na tym, że opiekun konwersacji szepcze dziecku do ucha, co ma powiedzieć lub zrobić i kiedy to powiedzieć. Nauczyciel identyfikuje odpowiednie wskazówki i sugeruje lub podpowiada odpowiednie odpowiedzi, stopniowo zachęcając dziecko do zainicjowania własnego dialogu. Przykładem jest (szeptem) „Zapytaj Jessicę, jaki jest jej ulubiony program telewizyjny” lub „Powiedz: „Ja też lubię ten program”, aby rozmowa nie ograniczała się do serii pytań. Ćwiczeniem w klasie zachęcającym do rozmowy jest zorganizowanie pracy w parach. Każdy uczestnik ćwiczy, jak rozpocząć i podtrzymać rozmowę z przyjacielem. Klasa wcześniej określiła szereg otwierających konwersację, takich jak „Jak się masz dzisiaj?” lub „Co myślisz o pogodzie?”, lub aktualny temat w wiadomościach. Każde dziecko musi także rozpoznać i zapamiętać informacje o swoim partnerze do rozmowy oraz pomyśleć o odpowiednich pytaniach, komentarzach lub tematach rozmowy, np. przykład „Czy twoja babcia czuje się lepiej?”, „Naprawdę podobają mi się twoje nowe okulary” lub „Ten nowy program Simpsonów zeszłej nocy był naprawdę zabawny.” Innym zajęciem jest próba odkrycia poprzez rozmowę ich wspólnych zainteresowań i dzielenia się opiniami, że może stanowić podstawę przyjaźni. Program poprawiający umiejętność konwersacji obejmuje instrukcje i czynności zwiększające:

• umiejętność słuchania
• umiejętność dawania i otrzymywania komplementów i krytyki
• świadomość kiedy i jak przerywać
• możliwość tworzenia łączących komentarzy w celu wprowadzenia zmiany tematu
• możliwość korzystania z komentarzy naprawczych
• wiedza o tym, jak zadawać pytania, gdy nie wiadomo, co powiedzieć lub zrobić.

Może również zaistnieć potrzeba wskazówek i praktyki w zakresie wyboru tematu, kiedy zrezygnować z kontroli nad rozmową i zakończenia. Program może wykorzystywać nagrania wideo z zajęć do identyfikacji błędów i sukcesów w konwersacji oraz fragmenty programów telewizyjnych i filmów, które ilustrują załamanie umiejętności konwersacyjnych. Można podjąć działania mające na celu ćwiczenie umiejętności opowiadania historii, mentalnego podkreślania ważnych informacji oraz tworzenia jasnej i spójnej struktury. W przypadku małych dzieci może to być opowiadanie historii za pomocą książki z obrazkami bez słów, a w przypadku starszych dzieci można poćwiczyć przygotowywanie historii, zanim nastąpi oczekiwana rozmowa. Na przykład rodzic może powiedzieć dziecku: „Babcia prawdopodobnie zapyta cię, jak poszło twoje przyjęcie urodzinowe. Przećwiczmy to, co zamierzasz powiedzieć”. W trakcie programu nacisk kładziony jest na odkrywanie nowych umiejętności i nie poczucie niekompetencji, a każda poprawa umiejętności jest doceniana i doceniana. Nastolatkowie z zespołem Aspergera mogą niechętnie uczestniczyć w grupie konwersacyjnej, ale wskazówki dotyczące umiejętności konwersacji mogą być akceptowane, gdy zostaną włączone do zajęć teatralnych w szkole średniej. Uczestnictwo w zajęciach teatralnych jest bardziej akceptowalne dla rówieśników i dla samopoczucia nastolatka z zespołem Aspergera. Reżyser, a nie terapeuta, zapewnia potencjalny scenariusz i coaching w zakresie mowy ciała, tonu głosu i emocji. Istnieją również wskazówki i praktyka w określaniu, co powiedzieć i jak to powiedzieć, działając w codziennych sytuacjach. Ostatecznie scenariusz i nowe umiejętności można zastosować w rzeczywistości, a nie na scenie. Osobę z zespołem Aspergera można zachęcać do obserwowania rówieśników, którzy mają dobre umiejętności konwersacyjne oraz do wchłaniania i naśladowania tych umiejętności. Czasami aktorstwo może być tak przekonujące, że rozmówca nie ma pojęcia, w jaki sposób nabyła umiejętność konwersacji i kto był wzorem do naśladowania. Rozmowy komiksowe, również pierwotnie opracowane przez Carol Gray , mogą służyć do wyjaśniania, co ktoś może myśleć i czuć w rozmowie. Stick Figures można narysować, aby reprezentować rozmówców, a dymki mowy, myśli i emocji służą do identyfikowania czyichś wewnętrznych myśli. Dymki można narysować na różne sposoby, aby przekazać emocje – na przykład ostre krawędzie wskazujące na gniew lub faliste linie wskazujące na niepokój. Można również użyć kolorów. Szczęśliwe lub pozytywne wypowiedzi można pisać w określonym kolorze (wybranym przez dziecko), a nieprzyjemne myśli w innym kolorze.

Można opracować całą paletę kolorów, na przykład zawstydzone komentarze pisane różowym markerem lub smutne uczucia pisane na niebiesko. Można je następnie przełożyć na odpowiednie aspekty tonu głosu lub mowy ciała danej osoby. Kiedy osoba z zespołem Aspergera jest znana z przerywania, Social Story™ może wyjaśnić wpływ przerywania na czyjeś myśli i nastrój; ale obraz jest wart tysiąca słów, a Rozmowy komiksowe mogą stanowić ilustrację . Poradnictwo i odgrywanie ról można wykorzystać do zidentyfikowania wskazówek, kiedy należy zacząć mówić, takich jak naturalne zamknięcie tematu lub „akapitu” konwersacyjnego, lub gdy ktoś nawiązuje kontakt wzrokowy, który komunikuje „twoją kolej na przemówienie”. Na pochwałę zasługuje również osoba z zespołem Aspergera, która wypowiada się w odpowiedzi na odpowiednie sygnały „zielonego światła”. Rozmowy komiksowe są niezwykle cenne jako sposób na odkrywanie i wyjaśnianie zakresu przesłań i znaczeń, które są naturalną częścią rozmowy lub zabawy. Wiele dzieci z zespołem Aspergera jest zdezorientowanych i zdenerwowanych drażnieniem lub sarkazmem. Dymki z mową i myślami oraz dobór kolorów mogą zilustrować ukryte komunikaty i umożliwić dziecku zrozumienie, jak inne dzieci postrzegają jego umiejętności mowy i konwersacji. Małe dziecko z zespołem Aspergera często zakłada, że ​​inni ludzie myślą dokładnie tak, jak on myśli; lub dziecko zakłada, że ​​słowa innych ludzi pasują do ich myśli. Rozmowy komiksowe można następnie wykorzystać do pokazania, że ​​każda osoba może mieć bardzo różne myśli i uczucia w tej samej sytuacji, a to, co ludzie mówią, nie zawsze odpowiada temu, co myślą. Kolejną zaletą tej techniki jest to, że można jej użyć do przedstawienia sekwencji wydarzeń w rozmowie i zilustrowania potencjalnych skutków szeregu alternatywnych komentarzy lub działań. Szereg ćwiczeń uczących umiejętności Teorii Umysłu, ma również na celu poprawę umiejętności konwersacji. Interaktywna płyta DVD „Czytanie w myślach: Interaktywny przewodnik po emocjach” (2004) jest cenna, ponieważ pomaga zidentyfikować zmiany w wyrazie twarzy i tonie głosu, które można wykorzystać do zmiany rozmowy. Z płyty DVD mogą korzystać zarówno dzieci, jak i dorośli z zespołem Aspergera, ponieważ emocje są klasyfikowane według stopnia trudności. Dorośli z zespołem Aspergera mogą również czytać poradniki, które zawierają wskazówki dotyczące sztuki konwersacji . Ostatnim etapem programu jest zastosowanie nowych umiejętności w rzeczywistych sytuacjach. Może być konieczne poinformowanie rówieśników i członków rodziny o nowych umiejętnościach konwersacyjnych, aby upewnić się, że są one skutecznie wykorzystywane, w celu zwiększenia motywacji i poczucia własnej wartości. Niezwykle ważne jest, aby osoba z zespołem Aspergera była chwalona za udane rozmowy, aby to, co powiedziała, że ​​zostało docenione, zostało zidentyfikowane i aby postępy w doskonaleniu umiejętności konwersacyjnych. Wraz ze wzrostem dojrzałości oczekuje się nowych umiejętności konwersacyjnych, które mogą wymagać wyjaśnienia i przećwiczenia. Nauka sztuki konwersacji może być programem na całe życie.

Słuchając mowy dziecka z zespołem Aspergera, możesz być pod wrażeniem posługiwania się przez dziecko skomplikowanymi zdaniami i obszernym słownictwem terminów technicznych. Jednak ogólne wrażenie z rozmowy jest takie, że w przeciwieństwie do dowodów zdolności językowych, istnieją określone błędy w zdolności do prowadzenia naturalnej rozmowy. Osoba z zespołem Aspergera może nie przestrzegać konwencjonalnych zasad konwersacji dotyczących inicjowania, podtrzymywania i kończenia rozmowy. Może rozpocząć interakcję od komentarza nieistotnego dla sytuacji lub łamiąc społeczne lub kulturowe kody. Na przykład małe dziecko może podejść do nieznajomego w supermarkecie i nawiązać rozmowę, mówiąc „Czy masz kosiarkę bębnową?”, a następnie przystąpić do wygłoszenia monologu demonstrującego encyklopedyczną wiedzę na temat maszyn ogrodniczych. Po rozpoczęciu rozmowy wydaje się, że nie ma „wyłącznika” i kończy się dopiero, gdy z góry ustalony i przećwiczony „skrypt” dziecka zostanie ukończony. Czasami rodzice potrafią dokładnie przewidzieć, co dziecko powie dalej, używając dobrze wyćwiczonego scenariusza konwersacyjnego. Dziecko z zespołem Aspergera zwykle wydaje się nieświadome wpływu monologu na słuchacza, nieświadome oznak zakłopotania, zakłopotania czy chęci zakończenia interakcji. Odnosi się wrażenie, że dziecko mówi, ale nie słucha i jest nieświadome subtelnych sygnałów niewerbalnych, które powinny regulować przebieg rozmowy. Podczas rozmowy może wystąpić brak rozpoznania lub docenienia kontekstu, hierarchii społecznej i konwencji oraz niewielka próba włączenia do rozmowy komentarzy, uczuć lub wiedzy drugiej osoby. W przeciwieństwie do angażowania się w „monolog” konwersacji, zdarzają się sytuacje, w których osoba z zespołem Aspergera może w ogóle być bardzo niechętna do uczestniczenia w rozmowie. Osoba ta może być znana z tego, że jest gadatliwa, gdy jest zainteresowana tematem, ale niechętnie kontynuuje rozmowę, gdy temat jest mało interesujący lub został wprowadzony przez inną osobę. Mam wrażenie, że dla wielu osób z zespołem Aspergera rozmowa jest przede wszystkim okazją do wymiany informacji, uczenia się czy informowania, a skoro nie ma praktycznych informacji do wymiany, to po co tracić czas na rozmowę? Innym przykładem upośledzonych umiejętności konwersacyjnych jest wiedza o tym, jak naprawić rozmowę. Kiedy rozmowa staje się zagmatwana, być może dlatego, że druga osoba jest nieprecyzyjna lub odpowiedź jest niejasna, naturalną reakcją większości ludzi jest poszukiwanie wyjaśnień w celu utrzymania tematu rozmowy. W przypadku wątpliwości, co powiedzieć, osobie z zespołem Aspergera może brakować pewności siebie, by przyznać „nie wiem” lub „jestem zdezorientowany” i zamiast mówić „nie jestem pewien, co przez to rozumiesz”. „Nie jest łatwo o tym rozmawiać” lub „Zabrakło mi słów” może zająć dużo czasu, zanim wymyśli jego odpowiedź lub może nagle zmienić temat rozmowy na temat, z którym on lub ona jest zaznajomiona . W rozmowie może brakować elastyczności tematów i myśli oraz mogą wystąpić problemy z wygenerowaniem odpowiednich pomysłów. Tak więc rozmowa może obejmować nagłe zmiany tematu i styczne odpowiedzi. Niefortunną cechą niektórych rozmów z osobą z zespołem Aspergera jest to, że rozmowa ostatecznie powraca do szczególnego zainteresowania tej osoby lub charakteryzuje się „a teraz czymś zupełnie innym.” Kiedy rozmówca jest zdezorientowany, osoba z zespołem Aspergera często nie ma mentalnej elastyczności, aby wyjaśnić inne słowa lub ułatwić zrozumienie za pomocą gestów lub metafor. Kiedy dziecku z zespołem Aspergera zadaje się pytanie lub oczekuje się, że odpowie na komentarz, może wystąpić tendencja do unikania odpowiedzi lub oferowania nowych lub istotnych informacji. Niekoniecznie jest to obojętność czy zuchwalstwo, ale kolejny przykład prawdziwej trudności w naprawie i utrzymaniu nawrócenia. Inną niezwykłą cechą rozmów jest tendencja do robienia komentarzy, które wydają się nieistotne. Można wypowiedzieć oświadczenie lub pytanie, które nie jest w oczywisty sposób związane z tematem rozmowy. Tymi wypowiedziami mogą być skojarzenia słowne, fragmenty dialogów poprzednich rozmów lub wypowiedzi pozornie dość dziwaczne. Wydaje się, że dziecko wypowiada pierwszą myśl, która przychodzi mu do głowy, nieświadome, jak bardzo może to być mylące dla drugiej osoby. Powód tej cechy pozostaje nieuchwytny, ale może być związany z tendencją do impulsywności i mniejszą zdolnością do formułowania logicznej struktury lub sekwencji dla wypowiedzi lub opisu oraz niemożnością rozważenia perspektywy drugiej osoby. Kiedy tak się stanie, nie masz pewności, czy odpowiedzieć na nieistotny komentarz, czy kontynuować rozmowę tak, jakby nie miała miejsca. Zwykle ignoruję takie komentarze i skupiam się na głównym temacie rozmowy. Może również występować tendencja u dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera do przerywania lub rozmawiania z innymi osobami. Temple Grandin opisuje, jak  w  ciągu ostatnich kilku lat stałam się bardziej świadoma pewnego rodzaju elektryczności, która zachodzi między ludźmi. Zauważyłem, że kiedy kilka osób jest razem i dobrze się bawi, ich mowa i śmiech podążają za rytmem. Wszyscy będą się śmiać razem, a potem cicho rozmawiać, aż do następnego cyklu śmiechu. Zawsze miałem trudności z dopasowaniem się do tego rytmu i zwykle przerywam rozmowę, nie zdając sobie sprawy z mojego błędu. Problem w tym, że nie potrafię nadążać za rytmem.

Takie przerwy mogą być irytujące i sugerować, że osoba z zespołem Aspergera jest bardzo niegrzeczna. Partner konwersacyjny musi zdać sobie sprawę, że jest to cecha zespołu Aspergera, a nie wynika z braku szacunku.

Podczas typowej rozmowy oczekuje się, że osoba słuchająca będzie wykazywać wyraźne oznaki zwracania uwagi na mówiącego i komunikować oznaki słuchania, kiwając głową i robiąc współczujące mimiki lub wokalizacje, takie jak „uh huh” lub „tak” . Te zachowania potwierdzają poczucie relacji i „dostrojenia się” z mówcą. Powinna również istnieć synchronizacja gestów i ruchów, zwłaszcza gdy istnieje pozytywna relacja między dwojgiem ludzi. Sygnały te mogą być mniej widoczne, gdy jeden z partnerów konwersacyjnych ma zespół Aspergera. Chociaż oznaki niezgody mogą być wyraźne, oznaki zgody, uważne słuchanie i współczucie mogą nie być tak widoczne, jak można by się spodziewać. Osoba z zespołem Aspergera jest często postrzegana jako ubogi słuchacz. Może to nie być zbyt duży problem dla przypadkowego znajomego, ale dotyczy partnera, bliskiego krewnego, przyjaciela lub współpracownika. Czasami osoba z zespołem Aspergera może być krytykowana za to, że jest nietaktowna lub społecznie naiwna podczas rozmowy, być może mówiąc coś, co jest prawdą, ale może zranić czyjeś uczucia lub jest nieodpowiednie do kontekstu. Od wczesnego dzieciństwa typowe dzieci modyfikują temat rozmowy zgodnie z tym, z kim rozmawiają. Takie modyfikacje opierają się na zrozumieniu hierarchii i konwencji społecznych oraz potrzebie powstrzymywania pewnych komentarzy przy uwzględnieniu myśli i uczuć drugiej osoby. Ze względu na upośledzone lub opóźnione zdolności Teorii Umysłu rozmowa może być społecznym „polem minowym”, z tendencją do obrażania się partnera konwersacyjnego przez komentarze, krytykę i osądy osoby z zespołem Aspergera. Jednak bycie obraźliwym nie jest zwykle intencją osoby z zespołem Aspergera, która ma tendencję do wyrażania swoich poglądów i niestety jest bardziej przywiązana do faktów i prawdy niż do czyichś uczuć. Czasami problemem nie jest to, co powiedziała osoba z zespołem Aspergera, ale sposób, w jaki to powiedział. Może to sprawiać wrażenie, że dana osoba jest zbyt krytyczna, niechętna komplementom, szorstka, kłótliwa i niegrzeczna. Inni ludzie będą wiedzieć, kiedy pomyśleć, a nie coś powiedzieć i jak unikać lub subtelnie modyfikować komentarze, które mogą zostać odebrane jako obraźliwe. Po raz kolejny ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że może nie być złośliwych zamiarów. Upośledzone lub opóźnione umiejętności Teorii Umysłu mogą również wyjaśnić inną cechę upośledzonych pragmatycznych aspektów języka. Oznacza to, że osoba z zespołem Aspergera może nie być pewna, co druga osoba wie lub chce wiedzieć. Kiedy matka typowego dziecka pyta „Co robiłeś dzisiaj w szkole?”, dziecko ma pewne wyobrażenie o tym, co jego matka chciałaby wiedzieć. Dziecko z zespołem Aspergera może jednak być zdumione tym, że pytanie nie jest precyzyjne. Czy chce wiedzieć, z kim rozmawiałem, czego się nauczyłem, dokąd chodziłem, z kim się bawiłem, czy byłem szczęśliwy, czy ktoś mi dokuczał, albo co mówił i robił nauczyciel? Odpowiedzią może być całkowite uniknięcie odpowiedzi lub rozpoczęcie szczegółowego opisu dnia w nadziei, że coś, co zostało powiedziane, dostarczy właściwej odpowiedzi. Poproszone o opisanie wydarzenia (tj. przedstawienie „dyskursu narracyjnego”), dziecko z zespołem Aspergera mogą mieć znaczne trudności w zapewnieniu zorganizowanych i spójnych ram dla opowieści . W wieku około sześciu lat typowe dziecko potrafi uporządkować historię w strukturę narracyjną, która jest łatwa do zrozumienia dla słuchacza. Istnieje jasna struktura i logiczna sekwencja z naciskiem na kluczowe wydarzenia, myśli i konsekwencje. Typowe dziecko zapytane o to, co robiło w ciągu weekendu, przeanalizuje wszystkie dostępne informacje, aby określić, które aspekty są istotne i interesujące dla słuchacza, a także rozważy czas potrzebny na przekazanie tych faktów oraz ilość czasu dostępnego na opowiedzenie historii. Dziecko (i niektórzy dorośli) z zespołem Aspergera może mieć znaczne opóźnienie w rozwoju narracyjnych aspektów rozmowy. Może nie być wyraźnego początku historii, za dużo lub za mało informacji dostarczanych dla słuchacza, brak kluczowych informacji i tendencja do odwracania uwagi od nieistotnych informacji. Może też pojawić się trudność w podsumowaniu i dotarciu do sedna, co może być nudne lub irytujące dla słuchacza, który oczekuje krótszej i bardziej spójnej historii. Fakty mogą być obecne, ale często brakuje logicznej struktury oraz myśli i uczuć uczestników. Błędy w pragmatycznych aspektach języka mogą skłaniać inne osoby do przypuszczenia, że ​​osoba z zespołem Aspergera jest celowo tępa i niechętna do współpracy, a co za tym idzie, może pojawić się niechęć do angażowania się w kolejne rozmowy.

Język dziecka z zespołem Aspergera może obejmować pewne obszary rzucających się w oczy zdolności. Dziecko może rozwinąć imponujące słownictwo, które zawiera terminy techniczne (często związane ze specjalnymi zainteresowaniami) i wyrażenia częściej związane z mową osoby dorosłej niż dziecka. Dziecko potrafi czasem mówić jak „mały profesor” i zaskakiwać kogoś dobrze przećwiczonym monologiem na ulubiony temat. Jednak gdy ta cecha występuje u nastolatka, może być czynnikiem przyczyniającym się do wykluczenia społecznego. Może istnieć naturalna ciekawość świata fizycznego i tego, jak działają rzeczy, a także skłonność do zadawania pytań i dostarczania fascynujących faktów. Lubię intelektualną wymianę informacji w rozmowie z kimś z zespołem Aspergera i odkryłem, że takie osoby (zwłaszcza dorośli), których wiedza przewyższa moją, potrafią być niezwykle cierpliwe w wyjaśnianiu poszczególnych pojęć – niezwykle ważne w przypadku pomocy przy komputerze problem i zapobieganie emocjonalnemu „roztopieniu”. Niektóre małe dzieci, u których później zdiagnozowano zespół Aspergera, mogą mieć opóźniony rozwój mowy, ale pierwsze wypowiedziane słowa mogą być wypowiedzią składającą się z kilku słów lub zdań. Moja szwagierka ma zespół Aspergera i nie mówiła, dopóki nie skończyła trzech lat, ale jej pierwsze słowa były dość niezwykłe. Już miała pocałować ojca w policzek, kiedy nagle wzdrygnęła się, mówiąc: „Nie chcę całować tatusia, dopóki tata nie usa da Hoovera”. Hoover to rodzaj odkurzacza, a ona wzdrygnęła się, ponieważ nie był ogolony. Incydent ten ilustruje również pomysłowe użycie słów – golarka została zonceptualizowana jako odkurzacz do zarostu. Artykulacja dziecka może być odpowiednia do wieku, ale może być niezwykła, ponieważ jest prawie zbyt precyzyjna. Słowo można wymawiać tak, jak jest napisane, a nie mówione: dziecko uczyło się języka bardziej czytając niż słuchając. Może być akcentowany na konkretne sylaby, które zmieniają oczekiwaną wymowę. Zauważyłem, że u niektórych małych dzieci z zespołem Aspergera rozwój języka wydaje się w mniejszym stopniu polegać na rozmowie z rodziną i rówieśnikami, a bardziej na tym, co jest wchłaniane z programów telewizyjnych i filmów. Często małe dziecko z zespołem Aspergera wymawia słowo z akcentem osoby, którą usłyszało jako pierwszą, która wypowiada to słowo. To wyjaśnia tendencję niektórych małych dzieci z zespołem Aspergera w Wielkiej Brytanii i Australii do mówienia z amerykańskim akcentem. Ich słownictwo i wymowę słów rozwinięto dzięki oglądaniu telewizji, a nie rozmawianiu z ludźmi, a zwłaszcza oglądaniu kreskówek i filmów z udziałem amerykańskich aktorów i głosów. Ta cecha może być dość rzucająca się w oczy, gdy inni członkowie rodziny mają lokalny akcent, ale dziecko z zespołem Aspergera mówi tak, jakby było obcokrajowcem. Dziecko z zespołem Aspergera może również tworzyć własne słowa lub neologizmy. Jedno dziecko stworzyło słowo „snook”, aby opisać płatek czekolady w bryle lodu, a słowo „brzęk” dla magnesu. Inne dziecko zostało zapytane, dlaczego nie interesuje się swoim młodszym bratem i odpowiedziało: „Nie może chodzić, nie może mówić – jest zepsuty.” Kiedy sprzątał swoją sypialnię, z zabawkami porozrzucanymi po podłodze, inne dziecko wyjaśniło „sprzątał” (przeciwieństwo sprzątania). Moja szwagierka opisała swoją kostkę jako „nadgarstek mojej stopy”, a kostki lodu jako „wodne kości”. Czasami dźwięk lub znaczenie danego słowa wywołuje u dziecka wielki śmiech lub chichot. Może wielokrotnie wypowiadać to słowo na głos i śmiać się, bez zamiaru dzielenia się radością lub wyjaśniania, dlaczego to słowo jest tak fascynujące lub zabawne. Humor jest specyficzny dla dziecka i może być bardzo zagadkowy dla nauczyciela lub rodzica. Ta umiejętność przedstawienia nowego spojrzenia na język jest fascynująca i jest jednym z ujmujących i prawdziwie twórczych aspektów zespołu Aspergera. Być może dziecko mogłoby otrzymać nagrodę za kreatywność za myślenie lateralne, które wytwarza takie nowe słowa, wyrażenia lub opisy, i zachęcić je do włączenia ich do swojego pisarstwa. Chociaż w profilu umiejętności językowych mogą występować pozytywne cechy, istnieją szczególne trudności. Najbardziej rzuca się w oczy niemożność modyfikowania języka zgodnie z kontekstem społecznym. Typowe dzieci w wieku szkolnym mogą prowadzić wzajemną lub „zrównoważoną” rozmowę, świadome wiedzy, zainteresowań i intencji drugiej osoby oraz konwencji społecznych, które decydują o tym, co powiedzieć, jak to powiedzieć i jak uważnie słuchać. Logopedzi opisują modyfikację i używanie języka w kontekście społecznym jako pragmatyczne aspekty języka, a w dalszej części tej części bardziej szczegółowo opisze trudności w tej dziedzinie języka i przedstawi strategie zaradcze dla rodziców i nauczycieli.

Prozodia, a zwłaszcza ton głosu, może być nietypowy, ponieważ niektóre dzieci i dorośli z zespołem Aspergera mają „płaski” ton głosu, który jest postrzegany jako monotonny. Cechy mowy mogą obejmować problemy z głośnością, bycie zbyt głośnym lub zbyt cichym w danym kontekście. Zbyt głośna mowa może być bardzo irytująca dla członków rodziny, a szczególnie trudna dla nauczycieli, którzy starają się ograniczyć hałas w klasie. Mowa osoby może być również niezwykle wysoka lub mieć „nosową” jakość, która jest dość wyraźna i rozpraszająca słuchacza. Płynność lub wypowiadanie mowy może czasami być zbyt szybkie, szczególnie gdy osoba jest podekscytowana lub mówi o specjalnych zainteresowaniach. W przeciwieństwie do tego, mowa może być niezwykle ociężała, gdy osoba musi pomyśleć, co powiedzieć, zwłaszcza jeśli odpowiedź wymaga zrozumienia, co ktoś myśli lub czuje podczas rozmowy towarzyskiej. Rozmowa z osobą z zespołem Aspergera może obejmować momenty, w których wydaje się, że nastąpiło załamanie „transmisji” komunikacyjnej. Osoba jest głęboko zamyślona, ​​decyduje, co powiedzieć i aby zapewnić całkowitą koncentrację, unika patrzenia w twarz drugiej osoby. Niestety chwilowa utrata rozmachu i kontaktu wzrokowego może być myląca dla drugiej osoby, która oczekuje natychmiastowej odpowiedzi i nie jest pewna, czy przerywać osobie z zespołem Aspergera, aby ponownie nawiązać dialog. Zwykle czekam cierpliwie, wiedząc, że niektórzy dorośli z zespołem Aspergera wolą nie przerywać, ponieważ przerwa może spowodować, że osoba zacznie ponownie cały proces myślenia. Chociaż ktoś z zespołem Aspergera może nie lubić, gdy mu przerywa się, ta sama osoba może być znana z przerywania lub rozmawiania z innymi osobami.

Nauczyciele mogą narzekać, że dziecko nienawidzi, kiedy mu przerywa się, gdy mówi lub pracuje, ale wydaje się nieświadome sygnałów, kiedy nie przeszkadza innym. Częstą prośbą do logopedów i psychologów jest porada, jak powstrzymać dziecko przed ciągłym przerywaniem pracy nauczyciela. Podczas rozmowy osoba z zespołem Aspergera często zmienia tematy, nie wiedząc, że logiczny związek między tematami nie jest dla słuchacza oczywisty. Takie rozmowy lub monologi zdają się być pozbawione struktury i są postrzegane jako strumień myśli i doświadczeń, którym brakuje spójności lub związku z kontekstem. Osoba nie dostrzega perspektywy słuchacza, który stara się podążać za logiką i zastanawia się, jaki będzie ostateczny cel i czy będzie miał możliwość wniesienia wkładu w rozmowę. Może występować wyraźny brak włączających komentarzy, takich jak „Co sądzisz o tej sugestii?” lub „Czy miałeś podobne doświadczenie?” Inną cechą charakterystyczną dzieci i niektórych dorosłych z zespołem Aspergera jest wokalizowanie swoich myśli, komentowanie ich własne działania lub wygłaszanie monologów bez potrzeby słuchacza. Cechą charakterystyczną wszystkich małych dzieci jest wyrażanie swoich myśli podczas zabawy samemu lub z innymi. Jednak zanim zaczną chodzić do szkoły, nauczyli się zatrzymywać swoje myśli dla siebie. Ostatecznie rozmowa z samym sobą jest uważana przez niektórych członków społeczeństwa za oznakę zaburzeń psychicznych. Dzieci z zespołem Aspergera mogą nadal wypowiadać swoje myśli wiele lat po tym, jak można by oczekiwać, że je zinternalizują. To często zakłóca uwagę innych dzieci w klasie i może prowadzić do dokuczania im, gdy rozmawiają ze sobą same na placu zabaw. Dziecko może również nie słuchać instrukcji nauczyciela, ponieważ jest zbyt pochłonięte osobistą „rozmową”. Przyczyn takiego zachowania może być kilka. Po pierwsze, dziecko może być mniej pod wpływem rówieśników, aby być cichym, lub mniej zaniepokojone tym, że będzie wyglądać inaczej. Wokalizacje mogą również mieć konstruktywny cel lub uspokajać. Na przykład nastolatek z zespołem Aspergera opisał, jak „rozmowa ze sobą pomaga mi wymyślić i przećwiczyć, jak dobrze wyrażać myśli”, podczas gdy inny wyjaśnił, że:

Wiesz, że lubię dźwięk własnego głosu, ponieważ nie czuję się samotny. Myślę, że jest też trochę strachu, że jeśli nie będę dużo mówić, mogę stracić głos. Nie rozmawiałem, dopóki nie miałem prawie pięciu lat, wiesz.

Innym powodem może być to, że dana osoba ćwiczy możliwe rozmowy na następny dzień lub powtarza poprzednie rozmowy, aby spróbować je zrozumieć. Czasami dzieci i dorośli z zespołem Aspergera, którzy mają skłonność do niepokoju, rozmawiają ze sobą jako forma samopoczucia i otuchy. Osoba uzewnętrznia uspokajające komentarze, które typowi ludzie zachowują dla siebie. Ważne jest, aby dowiedzieć się, dlaczego dana osoba mówi do siebie. Może to być po prostu opóźnienie rozwoju lub sposób na uporządkowanie myśli, poprawę zrozumienia i zapewnienie komfortu. Jeśli ten aspekt języka stanie się problemem, zachęć dziecko, aby szeptało zamiast mówić i próbowało „myśleć, nie mówić” w pobliżu innych ludzi. Zauważyłem, że gdy niektórzy dorośli z zespołem Aspergera są pogrążeni w myślach, ich usta mogą poruszać się tak, jakby osoba miała trudności w uwolnienie umysłu i ust. Istnieją drugorzędne społeczne konsekwencje posiadania nietypowego profilu umiejętności językowych związanego z zespołem Aspergera. Inne dzieci mogą wycofać się z zabawy lub rozmowy z dzieckiem z powodu jego problemów z umiejętnością konwersacji, a dziecko może być podatne na dokuczanie i wyśmiewanie z powodu jego dziwnego akcentu. Hans Asperger powiedział, że język „często przypomina karykaturę, która prowokuje kpiny naiwnego słuchacza”. Dlatego też programy terapeutyczne mające na celu poprawę zdolności językowych są istotnym elementem usług dla dzieci z zespołem Aspergera.

Standaryzowane testy do pomiaru języka receptywnego i ekspresyjnego mogą nie być wrażliwe na specyficzne cechy języka dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera. Ogólnie rzecz biorąc, struktura powierzchni może być odpowiednia do wieku pod względem rozwoju słownictwa i umiejętności wypowiadania dość skomplikowanych zdań. Jednak ocena formalna przy użyciu testów, takich jak Clinical Evaluation of Language Fundamentals IV lub CELF-IV, może wskazywać na problemy z receptywnymi zdolnościami językowymi, zwłaszcza określonymi aspektami rozumienia języka, takimi jak rozumienie figur mowy oraz interpretacja, przypominanie i wykonywanie coraz bardziej złożone wskazówki ustne. Może to wyjaśniać problem często zgłaszany przez rodziców i nauczycieli, a mianowicie problem dziecka, które potrafi wypowiadać dość złożone zdania, czasem bardziej typowe dla osoby dorosłej niż dla dziecka, ale które jest zdezorientowane, gdy dorosły prosi dziecko o uzupełnienie sekwencji próśb, które powinny być zrozumiałe dla typowego dziecka w tym samym wieku. Jego skłonność do używania złożonych zdań nie oznacza automatycznie, że dziecko z zespołem Aspergera może w pełni zrozumieć złożone instrukcje. Profil językowy dziecka może obejmować wysoce rozwiniętą składnię, gramatykę i słownictwo, tak że dziecko może zostać uznane za niekwalifikujące się do usług logopedycznych. Jednak rodzice i nauczyciele często potrzebują wskazówek, jak zachęcić dziecko do wzajemnej rozmowy, a problemy z umiejętnością prowadzenia rozmowy mogą hamować udaną integrację dziecka z rówieśnikami w klasie i na placu zabaw. Formalna ocena zdolności językowych dzieci z zespołem Aspergera powinna obejmować przeprowadzenie testów sprawdzających pragmatyczne aspekty języka lub „sztuki konwersacji”, a także aspekty prozodii, takie jak stosowanie akcentu na słowach kluczowych lub sylabach, oraz płynność i ton mowy. Ocena powinna uwzględniać szerokie spojrzenie na język i obejmować ocenę umiejętności rozumienia figur recytatorskich, języka pisanego, zdolności narracyjnych (umiejętność opowiadania historii) oraz aspektów komunikacji niewerbalnej, takich jak język ciała i komunikacja emocji. Ocena powinna również zbadać, czy w używaniu języka występują takie cechy, jak pedanteria lub kreatywność. Często istnieje znaczna różnica między znajomością języka a praktyką. Dziecko może wykazywać zdolności językowe w formalnej sytuacji testowej z logopedą, ale ma znaczne trudności z szybkością przetwarzania języka potrzebną w sytuacjach rzeczywistych, takich jak zabawa z rówieśnikami oraz ze słyszeniem i rozumieniem czyjejś mowy, gdy występują inne rozproszenia i hałas w tle. Ocena powinna również zbadać zdolność osoby do komunikowania myśli i uczuć za pomocą środków komunikacji innych niż mowa. Zaobserwowałem, że jedną z interesujących umiejętności językowych osób z zespołem Aspergera jest to, że mogą mieć trudności z wyjaśnieniem ważnego wydarzenia emocjonalnego poprzez rozmowę o nim w rozmowie twarzą w twarz, ale wykazują się elokwencją i wglądem w wyrażanie swoich wewnętrznych myśli i emocji wpisując konto w pamiętniku na komputerze lub wysyłając e-mail. Ich język pisany lub maszynowy jest często lepszy od komunikacji mówionej

Wszystkie osoby mają jedną wspólną cechę: język wydaje się nienaturalny. – Hans Asperger 

Hans Asperger wymownie opisał niezwykły profil umiejętności językowych, który obejmował problemy z umiejętnościami konwersacji, „melodią” lub tokiem mowy oraz niezwykłą historią rozwoju języka, taką jak wczesny lub późny rozwój mowy. Opisał również tendencję niektórych małych dzieci do mówienia jak dorosły z zaawansowanym słownictwem i używania dość skomplikowanych zdań. Asperger napisał, że: „jeśli się uważnie słucha, niezmiennie można wychwycić tego rodzaju nieprawidłowości w języku osób z autyzmem, a ich rozpoznanie ma zatem szczególne znaczenie diagnostyczne”. Kryteria diagnostyczne Christophera Gillberga potwierdzają nietypowy profil umiejętności językowych, przy czym do rozpoznania zespołu Aspergera wymagane są co najmniej trzy z następujących cech mowy i języka:

• opóźniony rozwój mowy
• pozornie doskonały ekspresyjny język
• formalny język pedantyczny
• dziwna prozodia, osobliwa charakterystyka głosu
• zaburzenia rozumienia, w tym błędne interpretacje dosłownych/dorozumianych znaczeń.

Kryteria diagnostyczne Petera Szatmari i współpracowników również rozpoznają dziwne cechy mowy i wymagają co najmniej dwóch z poniższych:

• nieprawidłowości w fleksji
• mówienie za dużo
• mówi za mało
• brak spójności w rozmowie
• idiosynkratyczne użycie słów
• powtarzające się wzorce mowy.

Te kryteria diagnostyczne obejmują zarówno oryginalne opisy Hansa Aspergera, jak i te cechy zdolności językowych rozpoznawane przez klinicystów przeprowadzających ocenę diagnostyczną. Kryteria diagnostyczne Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego dla zespołu Aspergera w DSM-IV i kryteria Światowej Organizacji Zdrowia w ICD-10 krótko odnoszą się do umiejętności językowych, ale stwierdzają, że „nie ma klinicznie istotnego ogólnego opóźnienia w posługiwaniu się językiem”). Niestety może to być interpretowane jako brak jakichkolwiek niezwykłych cech umiejętności językowych. W wieku pięciu lat dziecko z zespołem Aspergera nie ma ogólnych opóźnień językowych, ale badania naukowe, doświadczenie kliniczne i opisy rodziców wskazują, że dziecko lub dorosły jest niezwykły w odniesieniu do określonych i bardziej subtelnych aspektów językowych . Tekst towarzyszący kryteriom diagnostycznym w DSM-IV odnosi się do sposobu, w jaki język może być nienormalny pod względem zaabsorbowania danej osoby określonymi tematami, gadatliwości i braku doceniania i wykorzystywania konwencjonalnych zasad konwersacji oraz faktu, że dziecko może mieć słownictwo typowe dla osoby dorosłej. Niestety te cechy nie są uwzględnione w kryteriach diagnostycznych DSM. Moim zdaniem niezwykłe zdolności językowe są istotną cechą zespołu Aspergera i powinny zostać uwzględnione w przyszłych rewizjach kryteriów DSM.