Autor: admin

Sądząc z własnego doświadczenia klinicznego, istnieją pewne wspólne wczesne objawy autyzmu, które czasami można napotkać u dzieci, które później spełniają pełne kryteria diagnostyczne zespołu Aspergera. Są to niezwykłe reakcje na bodźce sensoryczne (w szczególności dźwięk, węch i dotyk), nieprawidłowości w zachowaniu wzroku (wpatrywanie się, mniej “ żywe ” niż inne dzieci, “ duże oczy i zagubione ”, nie podążają za wzrokiem innych osób) oraz patrzenie stary i mądry’. Dość powszechne jest wskazywanie, że pojawia się później niż podczas normalnego rozwoju, a zwłaszcza wskazywanie na potrzebę / chęć podzielenia uwagi z innymi ludźmi. Poważne wycofanie społeczne jest prawdopodobnie rzadkością, chociaż z pewnością są osoby, które wykazują tak zwaną „samotność autystyczną” i „postawę na stojąco” przed ukończeniem 3 lat.

Nieprawidłowe wzorce snu, słaba uwaga (być może szczególnie słaba uwaga słuchowa), nadmierna aktywność lub skrajna bierność, słaba adaptacja cielesna (np. Nieumiejętność dostosowania się dziecka w ramionach matki podczas karmienia), wpatrywanie się w oczy i zaciekawienie szczegółów wydają się być nadreprezentowane u zespołu Aspergera zespół i może występować od bardzo wczesnego wieku. Kilkoro dzieci zaczyna chodzić na długo przed urodzinami Wrst, inne mniej więcej w spodziewanym czasie (około 11–13 miesięcy), podczas gdy jeszcze inne (dość duża grupa, patrz poniżej) są spacerowiczami późno. Niektóre są opisywane jako niezwykle dobre i łatwe w roku życia Wrst, być może z nieco opóźnionym rozwojem motorycznym, ale z wczesnymi oznakami dobrych umiejętności naśladowania głosu i języka. Niektórzy wydają się być szczególnie szczęśliwi, gdy są pozostawieni sami i gdy inni ludzie nie żądają uwagi. Inne dzieci, u których później rozwinął się klasyczny obraz zespołu Aspergera, wydają się znacznie bardziej „zaniepokojone” już w pierwszym roku życia. Dużo krzyczą, są trudne do pocieszenia, poruszają się między skrajnościami nadpobudliwości i (rzadziej) apatii wydają się powodować „ból” i mogą powodować wyraźne problemy ze snem. U takich dzieci można rozważyć ADHD, a obserwacja może czasem wykazać, że spełniają kryteria diagnostyczne zarówno ADHD, jak i zespołu Aspergera (czasami również zespołu Tourette’a).

W pierwszych latach życia nie występują żadne objawy, które ostrzegałyby rodzica lub lekarza o możliwości wystąpienia zespołu Aspergera. Nie wiadomo jeszcze wystarczająco dużo o bardzo wczesnych objawach choroby, aby uzasadnić jakiekolwiek badania przesiewowe w kierunku zaburzenia w okresie niemowlęcym. Jednak niektóre klasyczne objawy autyzmu mogą występować bardzo wcześnie, ale na tym wczesnym etapie rozwoju nie jest możliwe ustalenie, czy obraz kliniczny będzie później obrazem autyzmu nisko-, średnio- lub wysokofunkcjonującego lub bardziej wyraźnie. zgodne z funkcjami opisanymi przez firmę Asperger. Istnieją powszechnie niespecyficzne przesłanki wskazujące na to, że rozwój może nie przebiegać całkiem normalnie i często występują problemy, które mogą sygnalizować jakiekolwiek zaburzenia neurorozwojowe lub neuropsychiatryczne lub być po prostu przejściowymi objawami, które są powszechne u dzieci, które nie przejawiają później żadnych wyraźnych problemów. Wiele osób, u których później wystąpił klasyczny obraz kliniczny zespołu Aspergera, wykazuje na wczesnym etapie życia tak subtelne objawy lub oznaki, że rodzice i inne osoby bliskie rodzinie nie podejrzewają żadnego poważnego problemu.

Zespół Aspergera jest zwykle wrodzony lub powstaje w wyniku uszkodzenia mózgu podczas porodu lub kilku pierwszych lat życia. Bardzo rzadko pojawia się jako konsekwencja uszkodzenia mózgu nabytego w późniejszym życiu. Często objawy nie stają się widoczne przed czwartym rokiem życia dziecka lub nawet później, a diagnoza jest często stawiana dopiero w latach szkolnych. Z perspektywy czasu często można uzyskać przekonujące opisy objawów, które występowały już w ciągu dwóch lat życia. W większości objawy te są subtelne w porównaniu z raczej bardziej oczywistymi problemami napotykanymi w klasycznym autyzmie. W podgrupie istnieją dowody na poważne problemy społeczne i komunikacyjne już w pierwszym roku życia. Diagnoza autyzmu mogła zostać omówiona lub faktycznie postawiona w takich przypadkach. W jeszcze innych przypadkach objawy objawów przed trzecim rokiem życia dziecka są niewielkie lub nie ma ich wcale. Objawy, które następnie się pojawiają, są często niejasne – lub niejasno postrzegane / opisywane – a diagnoza jest rzadko brana pod uwagę, a tym bardziej stawiana we wczesnych latach. Nierzadko zdarza się, że dzieci, u których później zdiagnozowano zespół Aspergera, mają wczesny rozwój przypominający lub praktycznie identyczny z obserwowanym u dzieci z ADHD lub DAMP. Istnieje duży stopień nakładania się objawów między przypadkami z zespołem Aspergera a przypadkami z ciężką DAMP. Niektóre osoby mają wczesną nadaktywność, brak kontroli impulsów i zaburzenia uwagi, często w połączeniu z poważnymi zaburzeniami snu. Rozpoznanie ADHD mogło być rozważane lub już postawione. Kilka lat później, w wieku około 3-5 lat, mogą pojawić się obawy dotyczące języka, równowagi i braku koordynacji ruchowej, a diagnoza może zostać „zmieniona” na DAMP. W wieku 6-8 lat może stać się oczywiste, że problemy z wzajemnymi interakcjami społecznymi mogą przyćmić inne objawy i stanowią najbardziej wyraźne odstępstwo od tzw. Normalności. Do diagnozy DAMP można dodać „cechy autystyczne”. Wiele lat później, gdy osoba ocalona zwraca się o pomoc psychiatryczną dla dorosłych, zespół Aspergera może być jedyną diagnozą rozważaną przez młodego, niedawno przeszkolonego psychiatrę. W innych przypadkach rozwój wydaje się zmierzać w przeciwnym kierunku. Główne objawy autyzmu pojawiają się wcześnie w życiu dziecka z unikaniem spojrzenia, słabą uwagą, stanami paniki i zagubienia, odmową pocieszenia i wyraźnym opóźnieniem we wszystkich obszarach społecznych i komunikacyjnych. Diagnoza autyzmu mogła zostać postawiona przed czwartymi urodzinami dziecka. Podczas wczesnych lat szkolnych obraz kliniczny mógł ulec zmianie do tego stopnia, że ​​klasyczny zespół Aspergera jest jedyną „rozsądną” diagnozą kliniczną. We wczesnym okresie dojrzewania diagnoza DAMP może wydawać się najbardziej odpowiednia dla lekarza lub psychologa, który nigdy nie spotkał pacjenta, gdy był bardzo młody. We wczesnej dorosłości osoby dotknięte chorobą mogą być uważane za „normalne” z kilkoma osobliwymi cechami stylu, ekscentrycznym sposobem komunikacji i pewną niezdarnością ruchową lub „osobliwością motoryczną”. W większości takich przypadków, w których diagnozy wydają się mieszać lub zlewać ze sobą, mamy oczywiście do czynienia z przewlekłymi zaburzeniami czynnościowymi o wspólnym rdzeniu, ale z różnymi objawami na przestrzeni lat. Czasami jest to kwestia odrębnych warunków występujących razem albo przez przypadek, albo z przyczyn, które nie są przypadkowe. W tym drugim przypadku może to być kwestia dysfunkcji / uszkodzenia uderzającego w mózg w wyraźnie różnych miejscach lub pętli funkcjonalnych w ostatniej trzeciej części życia wewnątrzmacicznego.

Prawdopodobnie u 3–4 na 1000 dzieci pełny obraz kliniczny zespołu Aspergera rozwija się przed około 10 rokiem życia. Podobny odsetek ogólnej populacji ma inne zaburzenia ze spektrum autyzmu, które tylko po prostu nie spełniają pełnych kryteriów zespołu Aspergera. Mężczyźni mają typowe objawy znacznie częściej niż kobiety, a tylko około jeden na pięć klasycznych przypadków to kobiety. Diagnoza jest obecnie pomijana u niektórych dziewcząt z podstawowymi zaburzeniami, ale bez typowych „męskich wzorców zainteresowań”. Tylko około połowa wszystkich dzieci aVected faktycznie stara się o pomoc psychiatryczną dla dzieci i młodzieży. Wiele z nich, a prawdopodobnie kilka innych, zwraca się o pomoc psychiatryczną w wieku dorosłym, ale w tej drugiej grupie przypadków często pomija się rozpoznanie zespołu Aspergera.

Stosunek chłopców do dziewcząt z zespołem Aspergera jest znacznie wyższy niż w populacji ogólnej. Większość badań sugeruje, że odsetek ten wynosi od trzech do sześciu mężczyzn na każdą kobietę z zespołem. Dziewczęta i kobiety z zespołem Aspergera czasami wykazują nieco inną konstelację objawów niż ta uważana za typową dla mężczyzn z tym zaburzeniem (patrz także rozdział 4). Jest całkiem możliwe, że takie przypadki zostaną pominięte w badaniach epidemiologicznych. To z kolei sugeruje, że obecne wskaźniki rozpowszechnienia Wg są niedoszacowane, a odsetek kobiet z tą chorobą jest większy niż zwykle podawany.

W badaniach klinicznych częstość występowania zespołu Aspergera była znacznie wyższa, w zależności również od rodzaju kliniki biorącej udział w badaniu. W około 5% przypadków zgłaszano występowanie zespołu Aspergera u dzieci przychodni psychiatrycznych. Co ciekawe, szwedzkie badania sugerują, że tylko około połowa wszystkich przypadków klasycznego zespołu Aspergera trafia do psychiatrów dziecięcych i młodzieżowych. Niektóre klasyczne przypadki są oceniane przez neurologów dziecięcych lub pediatrów zajmujących się rozwojem. Inni nadal zwracają się o pomoc dopiero w wieku dorosłym, w czasie, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że ich problemy zostaną źle zrozumiane, a diagnoza może być dodatkowo opóźniona lub niewłaściwa. Niedawne badanie przeprowadzone na południu Szwecji wykazało, że odsetek wszystkich dorosłych psychiatrycznych pacjentów ambulatoryjnych, u których zdiagnozowano psychozę, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub zaburzenia osobowości, ma zespół Aspergera i inne zaburzenia ze spektrum autyzmu. popełnianych poważnych i brutalnych przestępstw wydaje się być podwyższony powyżej poziomu ich występowania w populacji ogólnej. Jednak z pewnością nie oznacza to, że osoby z zespołem Aspergera często popełniają poważne przestępstwa. Wręcz przeciwnie, zdecydowana większość osób z syndromem to przestrzegający prawa obywatele i zdecydowanie sprzeciwiają się wszelkim rodzajom przemocy

Badania ludności

Tempo, w jakim zespół Aspergera występuje w populacji ogólnej, było przedmiotem zaledwie kilku badań, z których większość dotyczyła dzieci w wieku szkolnym i została przeprowadzona w krajach skandynawskich. Dlatego na obecnym etapie trudno jest wyciągnąć jakiekolwiek ogólne wnioski na temat rozpowszechnienia zespołu. Niemożliwe jest ustalenie, czy zespół Aspergera występuje jednakowo na całym świecie, a nawet czy występuje we wszystkich krajach. Badanie populacyjne  dotyczące występowania zespołu Aspergera zostało przeprowadzone w Goteborgu w Szwecji na początku lat 80. Około 5000 dzieci urodzonych w 1971 r. Zostało przebadanych i poddanych intensywnym badaniom neuropsychiatrycznym. Minimalną częstość występowania zespołu Aspergera w wysokości 26 na 10 000 dzieci stwierdzono w opisie Gillberga. Odsetek „zaburzeń” był podobny, jeśli zastosowano kryteria ICD-10 i pominięto wymóg prawidłowego rozwoju w ciągu trzech lat życia. W badaniu skoncentrowano się na ADHD i DAMP (patrz rozdział 2), dlatego częstość występowania zespołu Aspergera należy traktować jako przybliżone oszacowanie. Bardziej wiarygodne dane szacunkowe dotyczące zaburzenia uzyskano w dwóch późniejszych badaniach ukierunkowanych w szczególności na ocenę częstości występowania tego zaburzenia u dzieci w wieku szkolnym. W badaniu przeprowadzonym w Goteborgu w 1992 r. Odsetek „typowego” zespołu Aspergera (kryteria Gillberga i Gillberga) u dzieci w wieku szkolnym (7–16 lat) oszacowano na 36 na 10 000 dzieci. Kolejne 36 na 10 000 miało zaburzenia ze spektrum autyzmu podobne do zespołu Aspergera, ale nie spełniało pełnych kryteriów badawczych dla tego zaburzenia lub klasycznego autyzmu. Jeśli pominięto kryterium normalnego rozwoju w ciągu trzech pierwszych lat życia , dzieci spełniające kryteria Gillberga spełniały również kryteria ICD-10 dla zespołu Aspergera. To oszacowanie rozpowszechnienia populacji należy traktować jako bardzo przybliżone i wymagające powtórzenia przez inne grupy. Tak zwany 95-procentowy przedział zgodności – miara dokładności oszacowania – wahał się od 11 do 84 na 10 000 dzieci. W innym szwedzkim badaniu na małą skalę, przeprowadzonym w 1998 roku, odsetek zespołu Aspergera wyniósł 48 na 10 000 dzieci (11-latków). Badanie przeprowadzone na Islandii we wczesnych latach 80. potwierdziło wyniki z badań szwedzkich, podając wskaźnik chorobowości 35 na 10000 osób w wieku szkolnym. Nieco wyższe szacunki opublikowała ostatnio grupa bałtycka. W dwóch ostatnich brytyjskich badaniach stwierdzono, że wskaźniki „zaburzeń ze spektrum autyzmu” / „wszechobecnych zaburzeń rozwojowych” (obejmujące zarówno zaburzenie autystyczne, jak i zespół Aspergera) są zasadniczo zgodne z wynikami badań skandynawskich .„Dokładna” częstość występowania zespołu Aspergera zależy oczywiście w dużym stopniu od zastosowanych kryteriów diagnostycznych, a ponieważ obecnie nie ma konsensusu w tym zakresie, nie można oczekiwać, że zgłaszane wskaźniki będą identyczne we wszystkich badaniach. Niektórzy autorzy używają terminu „zaburzenie ze spektrum autyzmu”, gdy inni odnoszą się do „zespołu Aspergera”. Oznacza to, że szacunki częstości występowania zespołu Aspergera będą musiały uwzględniać raporty dotyczące zaburzeń ze spektrum autyzmu (i odwrotnie).

Obecnie w użyciu są co najmniej cztery różne systemy diagnostyczne zespołu Aspergera. Spośród nich te z ICD-10 i DSM-IV są bardzo podobne, ale także bardzo problematyczne, ponieważ kilka osób z klasyczną prezentacją zespołu Aspergera (jak opisał Hans Asperger) spełnia ich kryteria diagnostyczne. Kryteria Szatmari (1989) oraz Gillberga i Gillberga (1989) dostarczają znacznie bardziej szczegółowych opisów obrazu klinicznego. Ta książka będzie się głównie odnosić do kryteriów Gillberga. Jest bardzo niewiele – jeśli w ogóle – stanów, które nie mogą – i nie istnieją – razem z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. ADHD / DAMP, tiki i zespół Tourette’a, OCD / OCPD i zaburzenia zachowania / ODD mogą powodować znaczne kontrowersje w diagnostyce różnicowej. Przesłanie „do domu” jest takie, że zespół Aspergera, wysoko funkcjonujący autyzm i inne stany podobne do autyzmu mogą istnieć i istnieją obok innych zaburzeń

 

Cechami charakterystycznymi zaburzenia zachowania i zaburzenia opozycyjno-odwagi (ODD) są problemy z interakcjami społecznymi, w tym społecznie niedopuszczalne, agresywne i destrukcyjne zachowania. Dzieci, którym postawiono te diagnozy, są opozycyjne, obraźliwe werbalnie, negatywne, narzekające i protestujące. W zaburzeniach zachowania istnieją również czynności, które wyraźnie przekraczają normy społeczne, a wiele z nich popełnia czyny uznane za przestępcze i zostałyby za takie uznane, gdyby dana osoba miała ukończone 16 lub 18 lat. Zgodnie z tradycją zaburzenia zachowania (wymienione zarówno w ICD-10, jak i DSM-IV) i ODD (nieuwzględnione w systemie klasyfikacji ICD, ale pożądane określenie w podręczniku DSM), zaczęto uważać za bardzo w przeciwieństwie do zespołu Aspergera i innych stanów podobnych do autyzmu. Niemniej jednak osoby z zaburzeniami zachowania często wykazują ten sam rodzaj problemów z empatią, które uważa się za sedno zespołu Aspergera. W zespole Aspergera częste są także zachowania opozycyjne i pragnienia. Granice między zaburzeniami ze spektrum autyzmu a zaburzeniami zachowania / ODD nie są bynajmniej jasne. Dyskusyjne jest również zaburzenie zachowania jako diagnoza „psychiatryczna”, a nie opisowy termin określający określony rodzaj niedopuszczalnego zachowania. Istnieje wyraźna potrzeba dalszych badań, jeśli chodzi o związek między zaburzeniami ze spektrum autyzmu a problemami z zachowaniem, zarówno u dzieci / młodzieży, jak i dorosłych. ODD jest częstą diagnozą związaną z ADHD (i DAMP). Jest bardzo prawdopodobne, że gdyby rozważono rozpoznanie ODD w przypadkach zaburzeń ze spektrum autyzmu, stałoby się jasne, że zachowania ODD są niezwykle częste w zespole Aspergera i innych zaburzeniach o wysokim stopniu funkcjonowania ze spektrum autyzma