Wydaje się, że Hans Asperger nie był świadomy pism Ewy Suchariewej, kiedy opublikował swój nazywając to „psychopatią autystyczną” w 1944 r. Rzeczywiście, nic nie wskazuje na to, by kiedykolwiek dowiedział się o publikacji 1926 r. rosyjskiej asystentki neurologicznej o schorzeniu, które określiła jako „schizoidalna osobowość dzieciństwa”. Czytając historie przypadków Aspergera dotyczące chłopców z „autystycznym zaburzeniem osobowości” (co tak naprawdę oznacza „autystyczna psychopatia”) i Suchariewej o chłopcach z „schizoidalnym zaburzeniem osobowości”, uderza raczej wielkie podobieństwo niż jakakolwiek większa różnica. Wydaje się jasne, że ci dwaj lekarze naprawdę opisywali to samo zjawisko. Jednak publikacja Suchariewej została zauważona przez międzynarodową społeczność naukową dopiero w 1995 r. (przez Sulę Wolff, szkocką psychiatrę). Raport Aspergera był szeroko cytowany już dawno temu – a przede wszystkim przez Lornę Wing, brytyjską specjalistkę od autyzmu – więc jego nazwisko przywiązało się do tego zespołu. Z historycznego punktu widzenia interesujący jest fakt, że Leo Kanner, amerykański psychiatra, który po raz pierwszy opisał „klasyczny” wariant autyzmu dziecięcego jako zespołu w 1943 roku, ani razu nie wspomniał o Aspergerze, ale wspomniał, choć mimochodem (w 1971 roku) o Suchariewej. Z drugiej strony Asperger odniósł się do Kannera, ale uważał, że „psychopatia autystyczna” wyraźnie różni się od zespołu, który opisał Kanner. Tłumaczenie z adnotacjami na język angielski oryginalnej pracy Aspergera zostało opublikowane w 1991 roku i dopiero w ciągu ostatnich 10 lat zespół Aspergera stał się szeroko dyskutowany w psychiatrii dzieci i młodzieży oraz w opinii publicznej. Kilka lat temu zainteresowanie tą chorobą wywołało także w pediatrii rozwojowej („neuropaediatria”, „neurologia dziecięca”) oraz w psychiatrii dorosłych (w tym medycyny sądowej). Hans Asperger pracował jako pediatra w Wiedniu i stopniowo zaabsorbował go dewiacyjny / niezwykły rozwój dzieci. Był także zagorzały zwolennik tzw. Heilpadagogik. W jego klinice dominowały edukacyjne sposoby interwencji, szczególnie w przypadku młodych chłopców z trudnościami w interakcji społecznej i problemami z zachowaniem. Asperger wykładał o „swoich chłopcach” w latach trzydziestych, ale opublikował pierwszy artykuł na temat tego stanu (w języku niemieckim) dopiero w 1944 r. Być może ze względu na jego korzenie w niemieckiej kulturze i języku podczas drugiej wojny światowej, artykuł Aspergera nie był szeroko dyskutowany poza Europą Środkową – mimo że „psychopatia autystyczna” była przynajmniej częścią skandynawskiej i holenderskiej nomenklatury psychiatrii dziecięcej od lat 70. Wspomniano o tym również w głównym brytyjskim podręczniku psychiatrii dziecięcej wydanym przez Ruttera i Hersova w 1977 r. Z drugiej strony Leo Kanner pisał po angielsku i pracował w Stanach Zjednoczonych, a także w swojej pracy na temat „zaburzeń autystycznych kontaktu wzrokowego”, wkrótce nazwany „wczesnym autyzmem dziecięcym”, stał się szeroko znany na całym świecie. Jego pierwsza praca (1943) dotycząca 11 dzieci (8 chłopców i 3 dziewczynek) opisywała stan o bardzo wczesnym – a nawet dziecięcym – początku, charakteryzujący się skrajnymi trudnościami w wzajemnych interakcjach społecznych i wzorcem skomplikowanych, powtarzalnych rutynowych lub “ naciskiem na identyczność ” . Patrząc wstecz, stało się jasne, że Kanner i Asperger mieli na myśli bardzo podobne schorzenia. Jednak przypadki Kannera charakteryzowały się zwykle niską inteligencją (chociaż czasami występowały wysepki o niezwykłych zdolnościach), podczas gdy pacjenci z zespołem Aspergera – przynajmniej w zdecydowanej większości przypadków – mieli normalny lub bardzo wysoki poziom inteligencji. O samym Aspergerze powiedziano, że miał szczególne upodobanie do dzieci z psychopatią autystyczną, ponieważ sam miał wiele – być może wszystkie – cechy osobowości uważane za typowe dla tego schorzenia. Nie jest jasne, czy tak było, ale według jego córki, było kilka przykładów przesadnego formalizmu, „sztywnej” postawy w relacjach społecznych i potrzeba rutyny graniczącej z skrajnością. Holenderski lekarz Arn van Krevelen w późnych latach sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych próbował zwrócić uwagę na pisma Aspergera, porównując psychopatię autystyczną z wariantem autyzmu Kannera. Jednak dopiero rok po śmierci Aspergera, kiedy Lorna Wing (1981) opublikowała swoją relację z 34 przypadków tego, co nazwała „zespołem Aspergera”, zainteresowanie jego pracą zaczęło rosnąć na całym świecie. W Stanach Zjednoczonych schorzenie to nie zostało uznane za specyficzną jednostkę diagnostyczną do czasu opublikowania czwartego wydania Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSMIV) w 1994 roku (gdzie jest określane jako zaburzenie Aspergera). W ciągu ostatniej dekady opublikowano setki artykułów naukowych na temat zespołu Aspergera / zespołu Aspergera. W tym samym okresie ogromnie wzrosła wiedza na temat funkcjonowania i dysfunkcji mózgu. Możliwe stało się nawet zbadanie mechanizmów mózgu, które mogą leżeć u podstaw zespołu Aspergera. Rozwój w sąsiednich Welds również przyczynił się zarówno do lepszego zrozumienia zespołu Aspergera, jak i do bardziej złożonego i skomplikowanego obrazu. Wyniki badań nad autyzmem wysokofunkcjonującym, zaburzeniami semantyczno-pragmatycznymi, zaburzeniami uczenia się niewerbalnego, dysfunkcją prawej półkuli, unikaniem patologicznego popytu, zaburzeniem osobowości obsesyjno-kompulsyjnym, tikami i zespołem Tourette’a, zaburzeniami uwagi, kontroli motorycznej i percepcji (DAMP ), zaburzenia koncentracji uwagi / nadpobudliwość psychoruchowa (ADHD) oraz u dziewcząt z zaburzeniami społecznymi i problemami w nauce, wszystkie razem tworzą koncepcję raczej szerokiego „spektrum autyzmu”. Wiele z tych terminów jest stosunkowo nowych i odnosi się do schorzeń / niepełnosprawności, które prowadzą do objawów i ułomności, które nakładają się i mają wiele wspólnych cech z objawami zespołu Aspergera. Obecnie zespół Aspergera jest jedną z najczęściej dyskutowanych diagnoz w psychiatrii, nie tylko w psychiatrii dziecięcej, ale także w ośrodkach dla dorosłych. Oczywiste jest, że wielu dorosłych pacjentów psychiatrycznych z poważnymi trudnościami diagnostycznymi w rzeczywistości ma – wcześniej niezdiagnozowany – zespół Aspergera. Zespół Aspergera nie jest już bardzo rzadką diagnozą w psychiatrii dziecięcej. Nauczyciele spotykają się z przypadkami w swojej codziennej praktyce, nie tylko raz na niebieskim księżycu, ale raczej regularnie. Osoby ze wszystkimi cechami zespołu Aspergera, które nigdy nie zostały zdiagnozowane, przeczytały o objawach i typowych cechach w jakimś artykule i zdają sobie sprawę, że odpowiadają one ich własnym problemom i zasobom. Rodzice rozumieją, czasami bez konsultacji z żadnym ekspertem w Weld, że ich dzieci mogą cierpieć na zespół Aspergera. Małżonkowie zdają sobie sprawę, że ich partner „ma zespół Aspergera”. W tego rodzaju warunkach ważne jest, aby dostępne informacje były oparte na faktach i łatwo dostępne. To jest kontekst, w jakim została napisana ta książka. Od ponad 25 lat pracuję z pacjentami i pytaniami związanymi z spawaniem wysoko funkcjonującego autyzmu i zespołu Aspergera. Mój pacjent z Wrst z tą dolegliwością był probandem w projekcie badawczym poświęconym stratom uwagi, kontroli motorycznej i percepcji w 1975 roku. Dopiero znacznie później uderzyło mnie, że niektórzy ludzie, których spotkałem już w moim dzieciństwie, musieli cierpieć. z tego zaburzenia. Od 1985 roku w moich badaniach poczesne miejsce zajmuje zespół Aspergera i wysoko funkcjonujący autyzm. Przez lata osobiście obserwowałem kilkaset dzieci, młodzieży i dorosłych z zespołem Aspergera. Niektóre z nich znałem i ściśle współpracowałem od 20 lub więcej lat. Na bardziej powierzchownym poziomie spotkałem wiele, wiele więcej osób ze szczególnym wariantem wysoko funkcjonującego autyzmu Aspergera. Wszystkie te wyjątkowe istoty ludzkie, ze wspólnym rdzeniem problemów / cech osobowości, są kręgosłupem tej książki. Osoby z zespołem Aspergera – z ich brakiem elastyczności i często oszałamiającym egocentryzmem – mają poważne problemy z radzeniem sobie w „normalnym” życiu. Jednocześnie wielu z nich jest „wolnymi myślicielami” i mogą być osobami o wysokich umiejętnościach naukowych lub estetycznych. „Osoby z zespołem Aspergera” (jak czasami lubią nazywać siebie) są fascynujące i być może szczególnie cenne dla rozwoju gatunku ludzkiego. Ich trudności i mocne strony rzucają światło na rozwój i umysły innych „neurotypowych” (jak osoby z zespołem Aspergera czasami odnoszą się do tych, którzy uważają się za „normalnych”).
Uwagi końcowe
Minęło prawie 75 lat, odkąd rosyjska neurolog „asystent naukowy” opisał zespół, który obecnie nosi imię Hansa Aspergera. Dopiero w ostatniej dekadzie zespół Aspergera stał się jedną z najważniejszych kategorii diagnostycznych w całej psychiatrii.