Autor: admin

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podobnie jak w przypadku innych osób ze spektrum autyzmu, osoby z zespołem Aspergera (znanym również jako zespół Aspergera lub zespół Aspergera) borykają się z wyzwaniami społecznymi i ograniczonymi/powtarzającymi się zainteresowaniami. W szczególności DSM-IV wymaga co najmniej dwóch symptomów w domenie społecznej, a także co najmniej jednego symptomu w domenie ograniczonych/powtarzających się zainteresowań i zachowań. Nie określono wymagań dotyczących wyzwań w dziedzinie komunikacji. Jednakże osoby z zespołem Aspergera często mają trudności z utrzymaniem odpowiedniego wieku rozmowy. Zespół Aspergera różni się od autyzmu pod wieloma względami. Jedna różnica polega na tym, że diagnoza zespołu Aspergera wyklucza osoby z opóźnieniem językowym, podczas gdy jest to jeden z potencjalnych objawów autyzmu w obszarze komunikacji. Ponadto, choć wiele dzieci autystycznych ma problemy poznawcze, osoby z zespołem Aspergera mają inteligencję średnią lub ponadprzeciętną, mierzoną testami poznawczymi. Jeżeli jednostka nie wykazywała opóźnień w rozwoju języka i funkcjonowała prawidłowo poznawczo, ale spełniała pełne kryteria diagnostyczne autyzmu (tj. co najmniej dwa objawy w sferze społecznej, co najmniej jeden w sferze komunikacji i co najmniej jeden w sferze ograniczonych zainteresowań/ dziedzina zachowania, łącznie z sześcioma objawami w różnych domenach), wówczas zamiast zaburzenia Aspergera otrzymaliby diagnozę autyzmu. Oznacza to, że spełnienie wszystkich kryteriów zaburzenia autystycznego unieważnia diagnozę zespołu Aspergera. Dodatkowa różnica polega na tym, że obserwowany stosunek płci mężczyzn do kobiet z zespołem Aspergera wynosi około 6:1, czyli jest wyższy niż stosunek płci 4:1 obserwowany w autyzmie. Zaburzenie Aspergera jest zwykle diagnozowane w późniejszym okresie życia w porównaniu z autyzmem. Średni wiek rozpoznania zespołu Aspergera wynosi 7,2 roku w porównaniu do 3,1 roku u osób z autyzmem . Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że osoby z zespołem Aspergera nie mają opóźnienia językowego ani zaburzeń poznawczych. Opóźnienie w mówieniu lub innych obszarach rozwoju poznawczego jest często jednym z najwcześniejszych wskaźników nietypowego rozwoju dla rodziców. Wielu rodziców dzieci z zespołem Aspergera opisuje swoje dzieci jako przedwcześnie rozwinięte małe dzieci z silnymi i wcześnie rozwijającymi się umiejętnościami werbalnymi. Obawy dotyczące rozwoju społecznego często nie pojawiają się, dopóki dzieci nie pójdą do szkoły, gdzie można dokonać bezpośrednich porównań z typowymi zachowaniami społecznymi. Pomimo tych różnic, ostatnio pojawiły się kontrowersje dotyczące użyteczności utrzymywania granicy diagnostycznej między zespołem Aspergera a autyzmem, ponieważ obie diagnozy wiążą się z podstawowymi zaburzeniami w interakcjach społecznych. Problem pozostaje nierozwiązany, niektóre badania wykazały różnice między dobrze funkcjonującymi osobami z autyzmem i zespołem Aspergera, a inne nie wykazały żadnych różnic. Przyszłe wydania DSM mogą tego nie rozróżniać pomiędzy diagnozą autyzmu a zespołem Aspergera. Silne zdolności werbalne u osób z zespołem Aspergera często maskują trudności w innych obszarach rozwoju, a profesjonaliści (np. nauczyciele i klinicyści) mogą błędnie przypisywać zaobserwowane wyzwania uporowi lub nadmiernej samowolności. Z jednej strony osoby z zespołem Aspergera mogą sprawiać wrażenie stosunkowo dobrze funkcjonujących i sprawiać wrażenie osób typowo rozwijających się. Może to jednak stanowić wyzwanie, ponieważ może nie otrzymać uwagi i interwencji niezbędnych do poprawy funkcjonowania. W miarę jak dzieci z zespołem Aspergera wkraczają w wiek nastoletni i w dorosłość, zwiększa się u nich ryzyko rozwoju innych rodzajów zaburzeń klinicznych, takich jak stany lękowe i depresja (Bellini 2004; Russell i Sofronoff 2005). Eksperci uważają, że wynika to z obecności odpowiednich do wieku lub zaawansowanych umiejętności poznawczych u osób z zespołem Aspergera. Silne umiejętności poznawcze umieszczają osoby z zespołem Aspergera w bardziej złożonym środowisku społecznym i sprawiają, że są one bardziej świadome swoich trudności w interakcjach społecznych. To naraża je na zwiększone ryzyko poczucia izolacji, smutku i niepokoju społecznego. Jednakże ogólnie rzecz biorąc, rokowania w przypadku zespołu Aspergera są lepsze niż w przypadku autyzmu, a badania sugerują, że wiele osób z zespołem Aspergera jest zatrudnionych i jest samowystarczalnych w wieku dorosłym.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zaburzenie autystyczne jest również znane jako „autyzm”, „autyzm ścisły” lub „autyzm wczesnodziecięcy”. U większości osób z ASD zdiagnozowano autyzm (~60%) w porównaniu z zespołem Aspergera (~24%) lub PDD-NOS . U mężczyzn częściej diagnozuje się autyzm niż u kobiet, a stosunek płci wśród mężczyzn i kobiet z autyzmem wynosi około 4:1. Istnieją doniesienia, że u kobiet z autyzmem objawy są poważniejsze i mają zmniejszone zdolności poznawcze w porównaniu z mężczyznami. Autyzm można wiarygodnie zdiagnozować w wieku dwóch lat lub starszych, a diagnoza jest na ogół stabilna. Podobnie jak wszystkie diagnozy w ramach kategorii PDD, osoby z autyzmem mają trudności w trzech ogólnych obszarach: interakcjach społecznych, komunikacji oraz ograniczonych/powtarzających się zainteresowaniach i zachowaniach. Kryteria zawarte w DSM-IV określają, że diagnoza autyzmu jest właściwa dla osób, które mają co najmniej dwa specyficzne objawy w domenie społecznej, co najmniej jeden w domenie komunikacji i co najmniej jeden w domenie ograniczonych/powtarzających się zainteresowań i zachowań. Oprócz tych kryteriów, aby zdiagnozować autyzm, wymaganych jest łącznie sześć objawów we wszystkich trzech domenach. Część tych problemów musiała rozpocząć się w wieku trzech lat lub wcześniej. Podobnie jak wiele diagnoz w DSM-IV, muszą one powodować znaczne upośledzenie życia jednostki i nie można ich lepiej wytłumaczyć innymi zaburzeniami klinicznymi. Częściowo ze względu na wymagania dotyczące liczby objawów określone w DSM-IV, dzieci z autyzmem na ogół doświadczają większej liczby trudności niż dzieci z rozpoznaniem zespołu Aspergera lub PDD-NOS. Badania epidemiologiczne sugerują, że około 60–70 procent osób z autyzmem ma współwystępującą niepełnosprawność intelektualną , a od jednej trzeciej do połowy osób, u których zdiagnozowano zaburzenie autystyczne, ma poważnie upośledzone zdolności językowe i/lub pozostają niewerbalne przez całe życie dorosłe . Niepełnosprawność intelektualna to termin diagnostyczny używany do opisania osób ze zdolnościami intelektualnymi znacznie poniżej średniej, którym towarzyszą inne zaburzenia w codziennych zachowaniach (np. samoopieka, umiejętności samodzielnego życia i umiejętności interpersonalne). Trudności muszą zaczynać się na wczesnym etapie życia i są oceniane na podstawie oceny zdolności poznawczych i umiejętności życia codziennego. Istnieje wiele stopni niepełnosprawności intelektualnej, od łagodnej do głębokiej. W ostatnich latach liczba diagnoz niepełnosprawności intelektualnej spadła, podczas gdy liczba diagnoz autyzmu wzrosła. Wielu ekspertów uważa, że jest to spowodowane identyfikowaniem wielu dzieci, które wcześniej określano jako niepełnosprawne intelektualnie, jako autystyczne. W przeszłości znacznie więcej dzieci, u których zdiagnozowano autyzm, miało współwystępującą niepełnosprawność intelektualną, a duży odsetek dzieci przez całe życie nie mówił werbalnie . Jednakże w ostatnich latach znacznie spadła liczba dzieci ze zdiagnozowanym autyzmem, które są niepełnosprawne intelektualnie i/lub nie rozwijają języka . Jest to prawdopodobnie spowodowane wieloma czynnikami, w tym zwiększoną możliwością diagnozowania bardziej subtelnych i mniej poważnych przypadków, a także ulepszonymi interwencjami, które są coraz bardziej dostępne w społeczeństwie. Chociaż nie jest to techniczna diagnoza DSM-IV, wielu klinicystów klasyfikuje osoby z autyzmem na podstawie ich poziomu zdolności poznawczych i zdolności do adaptacji w codziennym życiu (tzw. funkcjonowanie adaptacyjne). Osoby ze średnimi zdolnościami poznawczymi i niewielkimi zaburzeniami funkcjonowania adaptacyjnego są często określane jako osoby cierpiące na „autyzm wysokofunkcjonujący (HFA)”, podczas gdy osoby z pewną formą niepełnosprawności intelektualnej i problemami w funkcjonowaniu adaptacyjnym określa się jako osoby z „autyzmem niskofunkcjonującym (HFA) ONW).” Wiele dzieci z LFA jest również niewerbalnych. Granica między autyzmem wysoko i słabo funkcjonującym jest często niewyraźna, a wśród specjalistów nie ma zgody co do konkretnych kryteriów HFA i LFA. Osoby z autyzmem doświadczają większej liczby schorzeń w porównaniu z populacją ogólną. Dokładne przyczyny tego zdarzenia nie są obecnie jasne. „Objawy towarzyszące” mogą obejmować zaburzenia snu (np. trudności z zasypianiem i utrzymaniem snu), problemy żołądkowo-jelitowe (np. zaparcia i ból brzucha) oraz problemy neurologiczne, w tym zwiększone ryzyko drgawek, szczególnie w okresie dojrzewania. Mogą również mieć problemy behawioralne, takie jak skrajne napady złości, zachowania samookaleczające i agresja. Niektórzy specjaliści, np. gastroenterolodzy, specjaliści od snu, psycholodzy kliniczni dzieci i neurolodzy, mają doświadczenie w pomaganiu rodzinom osób chorych na autyzm w leczeniu powiązanych objawów. Dzieci autystyczne często mają również trudności z umiejętnościami funkcjonowania wykonawczego. Wyzwania związane z funkcjonowaniem wykonawczym nie są specyficzne dla autyzmu. Na przykład dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) mają również zaburzenia w funkcjonowaniu wykonawczym.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zaburzenia ASD należą do kategorii PDD w DSM-IV. PDD jako całość charakteryzują się poważnymi i wszechobecnymi upośledzeniami w wielu aspektach życia jednostki, w tym w interakcjach społecznych, umiejętnościach komunikacyjnych i obecności stereotypowych zachowań. W tej kategorii zaburzeń klinicznych istnieją inne diagnozy, które nie mieszczą się w spektrum autyzmu. Lekarze pracujący z osobami z ASD starają się odróżnić te zaburzenia od ASD. Lekarz to ogólne określenie osób, takich jak psycholodzy, logopedzi i osoby świadczące usługi lecznicze, które pracują bezpośrednio z pacjentami i/lub klientami. Termin ten jest używany w klinikach i szpitalach w celu odróżnienia specjalistów pracujących bezpośrednio z pacjentami i klientami od personelu administracyjnego.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Chociaż ASD ma podłoże neurobiologiczne, a w jego rozwoju rolę odgrywają czynniki genetyczne, obecnie nie wykonuje się skanów mózgu ani badań krwi pozwalających zdiagnozować ASD. Zamiast tego diagnoza opiera się głównie na bezpośredniej obserwacji i wywiadzie z rodzicami na temat zachowań w obszarach społecznych, komunikacyjnych i ograniczonych/powtarzających się zachowań. Specyficzne objawy w obrębie każdej domeny wymagane do postawienia diagnozy ze spektrum autyzmu opisano w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych, wydanie czwarte (DSM-IV; APA 1994). Chociaż autyzm nie był wymieniany jako diagnoza w pierwszym wydaniu DSM (DSM-I; APA 1952), na liście znalazł się diagnostyczny termin reakcja schizofreniczna, typ dziecięcy, który był używany do uchwycenia dzieci prezentujących zachowania przypominające to, co obecnie nazwalibyśmy autyzm. Autyzm nadal uznawano za część schizofrenii dziecięcej aż do lat 80. XX wieku, kiedy to w publikacji DSM-III (APA 1980) uznano go za odrębne zaburzenie zwane „autyzmem dziecięcym”. W kolejnych edycjach DSM dokładniej przedstawiono diagnozy autyzmu, a obecnie istnieją różne kryteria diagnostyczne dla zaburzeń autystycznych, zaburzeń Aspergera i PDD-NOS. Istnieje wiele dobrze znanych narzędzi ułatwiających diagnozę ASD, w tym Harmonogram Obserwacji Diagnostycznej Autyzmu (ADOS) oraz poprawiony wywiad diagnostyczny autyzmu (ADI; Lord, Rutter i Le Couteur 1994). . Trwają prace nad DSM-V i obecnie trwają dyskusje nad znaczącymi zmianami w procesie diagnostycznym. Niektóre z potencjalnych modyfikacji obejmują dodanie nowych podtypów całościowych zaburzeń rozwojowych (PDD) oraz połączenie domen społecznych i komunikacyjnych upośledzenia w celu odzwierciedlenia jednego centralnego obszaru upośledzenia w komunikacji społecznej. Ostateczny wynik pozostaje do ustalenia.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Chociaż nie jest to częścią kryteriów diagnostycznych, wiele osób z ASD jest wrażliwych na bodźce sensoryczne. Niektóre osoby są bardzo zainteresowane widokiem, dotykiem, dźwiękiem, smakiem lub zapachem rzeczy lub ludzi. Mogą na przykład szukać określonych tekstur lub zapachów, na przykład powtarzając dotykanie miękkiego koca lub niewłaściwie wąchając ludzi. Inne doświadczenia zmysłowe mogą być odbierane jako dość nieprzyjemne dla osób z ASD. Powtarzające się przykładanie rąk do uszu w odpowiedzi na zwykłe dźwięki, takie jak odkurzacz, lub silne reagowanie na pewne tekstury, takie jak metki na ubraniu, to typowe przykłady awersji sensorycznej w ASD.

 

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Osoby z ASD często interesują się konkretnymi tematami, takimi jak określone gry wideo lub określone postacie w programie telewizyjnym. Chociaż typowo rozwijające się osoby często mają zainteresowania i preferencje, ograniczone/powtarzające się zainteresowania różnią się od typowych zainteresowań tym, że rozmowy często schodzą na ten konkretny temat, może być trudno przenieść zainteresowanie danej osoby na inne tematy, a zainteresowanie to może zajmują większość czasu danej osoby przez wiele miesięcy, a często lat. Przerywanie osobie, która mówi o swoich zainteresowaniach lub robi coś z nimi związanego, może być wyzwaniem. Intensywne zainteresowanie może powodować znaczne upośledzenie dziecka, ponieważ odbiera mu możliwość uczenia się funkcjonalnego i zabawy, w które dziecko mogłoby się angażować. Język stereotypowy, jak opisano powyżej, może również wystąpić w odniesieniu do specjalnych zainteresowań. Oprócz zainteresowań o niezwykłej intensywności można również zaobserwować zainteresowania o niezwykłej jakości. Przykładami mogą być intensywne zainteresowanie szyszkami, spinaczami do bielizny i lampkami. Dodatkowym obszarem w obrębie ograniczonego i powtarzalnego wzorca zachowań jest nacisk na identyczność. Wiele osób z ASD preferuje rutynę i denerwuje się, gdy rutyna zostaje w jakiś sposób zmieniona. Jazda do szkoły tą samą drogą, przestrzeganie spójnego harmonogramu dnia i nakładanie jedzenia na talerz w określony sposób to przykłady takich zrutynizowanych zachowań. Rodzice mogą dołożyć wszelkich starań, aby przygotować swoje dzieci na zmianę codziennych zajęć, a niektórzy decydują się na ścisłe przestrzeganie spójnego harmonogramu, aby pomóc dzieciom w codziennym funkcjonowaniu. Naleganie na identyczność może również obejmować rytuały, które osoby z ASD wykonują w bardzo szczególny sposób, nakazują lub nalegają, aby inni robili to w określony sposób. Na przykład mogą nalegać, aby partner społeczny powiedział coś w dokładny sposób lub aby ubrał się w określonej kolejności (np. najpierw skarpetki, potem koszula, potem spodnie). Postać grana przez Dustina Hoffmana w filmie Rain Man (1988) zademonstrowała „naleganie na identyczność” poprzez przestrzeganie harmonogramu oglądania telewizji i jedzenia. Ścisłe przestrzeganie zasad jest również uważane za część nacisku na obszar identyczności i jest często obserwowane w przypadku ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Powtarzające się zachowania niższego rzędu (znane również jako stereotypowe) obejmują powtarzalne ruchy motoryczne i powtarzające się używanie obiektów w sposób niefunkcjonalny. Stereotypowe i/lub powtarzalne ruchy motoryczne (zwane także manierami motorycznymi) są powszechne w ASD i obejmują specyficzne i powtarzalne sposoby poruszania ciałem, takie jak powtarzające się trzepotanie rękami, pstrykanie palcami i złożone ruchy całego ciała (np. kołysanie się w przód i w tył podczas poruszania ramionami). . Maniery motoryczne mogą pojawiać się częściej w sytuacjach stresowych lub okresach podniecenia niż w innych neutralnych momentach. Powtarzające się i niefunkcjonalne używanie przedmiotów jest również powszechne, szczególnie u młodszych dzieci. Przykładami mogą tu być: wielokrotne machanie przedmiotami przed oczami, ustawianie zabawek w kolejce, wielokrotne kręcenie kołami samochodu i upuszczanie przedmiotów z tej samej odległości, aby obserwować ich upadek. Zachowania te nazywane są „niefunkcjonalnymi”, ponieważ uniemożliwiają korzystanie z obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem (np. skupianie się na kręceniu kołami samochodu, a nie na ściganiu się samochodami po pozorowanej drodze). Osoby z ASD są również bardziej narażone na zachowania samookaleczające, takie jak wielokrotne uderzanie głową lub gryzienie ramion. Tego typu zachowania (np. powtarzające się machanie rękami, machanie przedmiotami przed oczami i zachowania samookaleczające) są często opisywane jako zachowania samostymulujące i są potocznie nazywane „stymulacjami”. Pochodzenie tego terminu wywodzi się z filozofii, zgodnie z którą zachowania się utrzymują, ponieważ służą w jakiś sposób stymulowaniu mózgu jednostki i doświadczeń zmysłowych. Odbyło się wiele dyskusji na temat celu tych zachowań, a inna szkoła myślenia utrzymuje, że zachowania te w rzeczywistości służą uspokojeniu jednostki w okresach nadmiernej stymulacji przez środowisko zewnętrzne. Kontrowersje dotyczące celu zachowań autostymulacyjnych pozostają nierozwiązane.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele osób z ASD angażuje się w powtarzalne wzorce zachowań lub ma ograniczone zainteresowania. Powtarzające się maniery motoryczne, intensywne zainteresowania i zachowania kompulsywne stanowią niektóre z objawów w tej domenie. Chociaż cechy te mogą być najbardziej zauważalne dla ogółu społeczeństwa, nie reprezentują one podstawowych objawów ASD i nie są wystarczające do zdiagnozowania danej osoby z ASD. Wiele z tych zachowań występuje również u osób z opóźnieniami rozwojowymi bez ASD, takimi jak niepełnosprawność intelektualna (wcześniej nazywana upośledzeniem umysłowym). W miarę dorastania dzieci z ASD charakter powtarzalnych/ograniczonych zachowań często się zmienia. Powtarzające się zachowania „niższego rzędu”, takie jak machanie rękami i układanie zabawek w kolejce, są częstsze u młodszych i bardziej opóźnionych poznawczo dzieci z ASD, podczas gdy powtarzalne zachowania „wyższego rzędu” często obejmują intensywne zainteresowania i zachowania kompulsywne i są częstsze u starszych i mniej upośledzonych poznawczo dzieci z ASD. Chociaż ograniczone i powtarzalne zachowania mogą zakłócać funkcjonowanie jednostki, istnieją również pewne ważne korzyści wynikające z tych wzorców zachowań. Na przykład wiele osób z ASD pragnie przestrzegać zasad i rutyny. Może to być cecha pozytywna, ponieważ często nie łamią zasad celowo i zazwyczaj starają się przestrzegać zasad, których ich nauczono. Osoby z ASD często wykazują intensywne zainteresowania określonymi tematami. Dlatego często stają się ekspertami w danej dziedzinie i mają dogłębną wiedzę na dany temat. Może to być korzystne w budowaniu przyszłej kariery i hobby, a także może zachęcać do nauki innych powiązanych tematów.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W przypadku ASD często występują zaburzenia komunikacji, a także opóźniony rozwój języka, trudności w inicjowaniu i utrzymywaniu rozmowy, występowanie powtarzającej się mowy i brak umiejętności udawania zabawy. Wiele dzieci z ASD ma opóźnienie w rozwoju pierwszych słów lub wyrażeń. U większości typowo rozwijających się dzieci do 12 miesiąca życia pojawiają się pojedyncze słowa, a do 24 miesiąca życia mowa frazowa o długości od dwóch do trzech słów. Wiele dzieci z ASD rozwija pojedyncze słowa w wieku 24 miesięcy lub później, a mowę frazową w wieku 36 miesięcy lub później. Niektóre dzieci z ASD w ogóle nie rozwijają języka mówionego, ale w ostatnich latach zmniejszył się odsetek dzieci z ASD, które pozostają niewerbalne. Dla tych, którzy rozwijają płynną mowę, często zauważanym wyzwaniem jest umiejętność inicjowania i prowadzenia rozmów odpowiednich do wieku. Ogólnie rzecz biorąc, poszczególne osoby są w stanie lepiej prowadzić rozmowy na własne tematy, a nie na tematy wybrane przez kogoś innego. Niektóre osoby z ASD mogą udzielić niewłaściwej odpowiedzi, zamiast zadawać pytania na temat drugiej osoby lub komentować na dany temat. Można również zaobserwować komentarze nieistotne dla prowadzonej rozmowy i brak elastyczności w tematach rozmowy. Wszystkie te czynniki sprawiają, że rozmowa jest trudna do utrzymania. Niedawna rozmowa pomiędzy uczniem czwartej klasy imieniem Cameronem z zespołem Aspergera a jego lekarzem wyglądała mniej więcej tak:

CAMERON: To było niesamowite z tymi wszystkimi dinozaurami, ale T-Rexa nie mogłem zobaczyć zbyt długo. (Cameron nie podał żadnego kontekstu rozpoczęcia rozmowy).

LEKARZ: Jestem zdezorientowany. Jakie dinozaury? Czy to był film?

CAMERON: T-Rex, Diplodocus, Raptors i Brontosaurus, ale czas minął, kiedy dotarłem do T-Rexa. Jest duży, ma długi ogon i małe przednie ramiona i jest mięsożercą. (Cameron nie przyznał się do zmieszania klinicysty i odpowiedział jedynie na jego pierwsze pytanie i to w bardzo dosłownym sensie – określił, jakie dinozaury widział. Następnie kontynuował opowieść o T-Rexie, jego ulubionym dinozaurie).

LEKARZ: Och, byłeś w . . .

CAMERON: Litera T oznacza Tyranozaura. Mniejszym typem mięsożercy jest allozaur. (Cameron przerwał klinicyście, aby dokończyć dzielenie się faktami na temat T-Rexa).

LEKARZ (przypominając dinozaury na wystawie w Pacific Science Center): Och, byłeś w Pacific Science Center. . . (Cameron w dalszym ciągu dzielił się z klinicystą faktami na temat dinozaurów).

Pewna autystyczna dziewczynka, Julia, odpowiedziała na komentarz koleżanki z klasy: „Naprawdę świetnie się bawiłem na treningu piłki nożnej”, mówiąc: „Tak”. Jej koleżanka z klasy wydała kolejne oświadczenie: „Zdobyłam dwa gole i byłam z siebie taka dumna!” Julia ponownie odpowiedziała: „Tak”. Kolega z klasy wyjaśnił dalej: „To były moje pierwsze gole, jakie w życiu strzeliłem i myślę, że naprawdę bardzo się postaram, aby strzelić gola w sobotnim meczu”, na co Julia odpowiedziała: „Tak”. Na grupie umiejętności społecznych Julia nauczyła się, że powinna coś powiedzieć, gdy ktoś skomentuje jej temat. Nauczyła się na pamięć słowa tak, które należy powiedzieć w takich sytuacjach. Jednak podczas tej interakcji użyła słowa „tak” zbyt wiele razy, a koleżanka z klasy odeszła, gdy Julia nie zadała jej pytań na temat jej treningów piłkarskich i nie rozwinęła swoich stwierdzeń „tak”. Niektóre niezwykłe aspekty języka mówionego są również powszechne w przypadku ASD. Wiele osób z ASD używa powtarzalnego języka w codziennych interakcjach. Na przykład mogą powtarzać frazy wypowiadane przez dorosłych natychmiast po ich wypowiedzeniu (tzw. echolalia) lub jakiś czas po ich wypowiedzeniu (tzw. opóźniona echolalia). Innym powszechnym rodzajem powtarzającej się mowy jest powtarzanie wersów usłyszanych w filmach, reklamach i programach telewizyjnych. Chociaż zwrotów tych można używać w przypadkowych momentach, można ich również używać w sposób komunikacyjny. Przykładem może być sytuacja, gdy rodzic zadaje dziecku pytanie (np. „Czy chcesz coś zjeść?”), a dziecko odpowiada na to pytanie słowami zaczerpniętymi dosłownie z filmu, np. „Energia Pokémonów kończy się i wymaga uzupełnienia.” Chociaż wiele typowo rozwijających się dzieci od czasu do czasu angażuje się w takie zachowanie, osoby z ASD mogą regularnie używać tej „stereotypowej” mowy jako części swojego języka codziennego. Jakość języka ekspresyjnego może być również niezwykła pod względem intonacji i rytmu mowy. Niektóre osoby z ASD mówią zbyt monotonnym głosem (prawie brzmiącym jak robot), a inne mają zaburzony rytm mowy i robią długie przerwy między słowami. Rodzice lepiej funkcjonujących dzieci z ASD zgłaszają, że ich mowa może brzmieć tak, jakby wygłaszali wykład, gdy dzieci przekazują informacje na interesujący je temat. ASD często wpływa również na wyobraźnię w zabawie. Uważa się, że zabawa w udawanie należy do domeny „komunikacji”, ponieważ umiejętności zabawy są często powiązane z rozwojem języka. Typowo rozwijające się dzieci zaczynają rozwijać umiejętności udanej zabawy przed 24 miesiącem życia. Wczesne umiejętności zabawy opartej na wyobraźni obejmują udawanie, że rozmawiasz przez telefon lub bawisz się lalkami. Często dzieci z ASD wolą badać zabawki pod kątem ich funkcji, niż angażować się w interaktywną zabawę w udawanie. Mogą na przykład naciskać przyciski zabawkowego telefonu lub poruszać ramionami lalki, zamiast udawać, że rozmawiają przez telefon lub karmić lalkę zabawkową łyżeczką.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Nietypowość w jakości interakcji społecznych z innymi jest często uważana za podstawowy objaw ASD. U osób z ASD obserwuje się trudności z niewerbalnymi zachowaniami społecznymi, relacjami z rówieśnikami, spontanicznym dążeniem do dzielenia się przyjemnościami i wzajemnością społeczną. Chociaż wymiana werbalna jest często środkiem interakcji społecznych, większość intencji społecznych jest w rzeczywistości przekazywana bez języka lub „niewerbalnie”. Kontakt wzrokowy, gesty, wyraz twarzy i proksemika ciała to przykłady niewerbalnych aspektów komunikacji. Osoby z ASD często mają trudności z komunikacją niewerbalną, a także wyzwania w społecznych aspektach komunikacji werbalnej. Utrzymywanie bezpośredniego kontaktu wzrokowego z innymi jest często wyzwaniem dla osób z ASD. Niektóre osoby z ASD nawiązują jedynie krótki kontakt wzrokowy, zanim spojrzą w dół. Alternatywnie mogą patrzeć poza oczy partnera społecznego na punkt za nimi lub na inną część twarzy. Niektóre lepiej funkcjonujące osoby z ASD zgłaszają, że nawiązywanie kontaktu wzrokowego jest dla nich w rzeczywistości bardzo niewygodne. Prowadzono badania, w których za pomocą technologii śledzenia wzroku śledzono kierunek spojrzenia oczu . Badania te sugerują, że w rzeczywistości osoby z ASD zwykle nie skupiają się na twarzach innych osób podczas kontaktów towarzyskich, a zamiast tego częściej skupiają się na czymś innym interesującym w pomieszczeniu, na przykład na włączniku światła na ścianie. Wzorzec patrzenia w oczy jest również inny w przypadku ASD. Podczas gdy osoby typowo rozwijające się tworzą trójkąt za pomocą wzroku, skanując tam i z powrotem pomiędzy oczami i w dół twarzy, osoby z ASD mają tendencję do patrzenia na oczy tylko przez chwilę i częściej skupiają się na innych aspektach twarzy podczas interakcji społecznych, takich jak jak usta. Większość ekspresji emocjonalnej przekazywana jest poprzez oczy. Dlatego też przypuszcza się, że osoby z ASD rzadko skupiają się na oczach brakuje im wskazówek dotyczących wyrażania emocji u innych, co utrudnia dokładne oszacowanie emocji innych osób. Inne aspekty komunikacji niewerbalnej wykorzystywanej do regulowania interakcji społecznych są również upośledzone w przypadku ASD. Na przykład u osób z ASD często obserwuje się ograniczony zakres wyrazu twarzy i/lub wyraz twarzy może nie pasować do danej sytuacji. Niektóre osoby z ASD mogą śmiać się w nieodpowiednich momentach, na przykład gdy ktoś zostaje ranny, lub mogą okazywać beznamiętność, gdy wszyscy inni się śmieją. Dodatkową różnicą obserwowaną w przypadku ASD może być bliskość ciała i zmienione poczucie przestrzeni osobistej, takie jak stanie zbyt blisko lub zbyt daleko od partnera społecznego. Gesty, takie jak używanie rąk do wskazywania rozmiaru lub kształtu czegoś poruszonego podczas rozmowy lub do podkreślania tematu rozmowy, często nie są naturalne dla osób z ASD. U młodszych dzieci z ASD gesty takie jak kiwanie głową na znak „tak” lub potrząsanie głową na znak „nie” mogą być nieobecne lub używane rzadko. Niektóre osoby z ASD mają trudności ze spontanicznym dzieleniem się z innymi radością, jaką sprawia im coś, na przykład poprzez podnoszenie i pokazywanie interesującego przedmiotu lub komentowanie go werbalnie. Koncepcja zwana „wspólną uwagą” również stanowi wyzwanie w przypadku ASD, a opóźnienia we wspólnej uwadze są jednymi z najwcześniejszych objawów ASD. Wspólna uwaga odnosi się do zwrócenia uwagi partnera społecznego na przedmiot lub działanie będące przedmiotem zainteresowania poprzez wskazywanie, a następnie spoglądanie tam i z powrotem pomiędzy przedmiotem zainteresowania a partnerem społecznym lub używanie samego spojrzenia wzrokowego w celu skierowania jego uwagi na przedmiot zainteresowania . Typowe niemowlęta zaczynają inicjować wspólną uwagę w wieku około 12 miesięcy, na przykład palcem wskazującym wskazują na odległość interesujące ich przedmioty, takie jak samolot na niebie lub pociąg na torach kolejowych. Małe dzieci z ASD są często znacznie opóźnione w rozwoju wspólnej uwagi i często należy uczyć ich, jak inicjować wspólną uwagę poprzez interwencję.  W przypadku ASD relacje z rówieśnikami są często opóźnione lub nieobecne, a rodzice dzieci z ASD podają, że ta luka w relacjach rówieśniczych staje się coraz bardziej wyraźna w miarę dorastania dzieci. Wiele małych dzieci z ASD pozostaje na obrzeżach grupy dzieci bawiących się na placu zabaw. Mogą obserwować inne dzieci, ale rzadko przyłączają się do grupy z własnej inicjatywy lub jeśli to robią, to dzieje się to w niewłaściwy sposób. Jeden z chłopców z autyzmem, Billy, był łatwo rozpoznawalny na szkolnym placu zabaw, ponieważ podczas gdy reszta jego klasy łączyła się w pary, aby huśtać się na huśtawkach lub zbierać się, aby grać w piłkę nożną, on często stał na skraju placu zabaw i ustawiał kije w rzędzie. brud. Inne dziecko z autyzmem, Harlan, powiedział swojemu psychologowi, że chce poznać przyjaciół w gimnazjum. Jego nauczyciel poinformował, że Harlan rzeczywiście chciał nawiązać przyjaźnie, ale próbował to zrobić, racząc rówieśników faktami na temat wielorybów, co było jednym z jego bardzo specyficznych zainteresowań. Pomimo irytujących spojrzeń i wyraźnych sygnałów, że jego rówieśnicy nie są zainteresowani, upierał się, czasami podążając za nimi po klasie i rozmawiając im za plecami o tym, jak jedzą płetwal błękitny. Zadawanie pytań na temat przyjaciół i innych partnerów społecznych, zmienianie się i zwracanie uwagi na drugą osobę, gdy nadejdzie jej kolej, a także oferowanie dzielenia się to ważne elementy interakcji społecznych z rówieśnikami. umiejętności tego typu nie są intuicyjne dla dzieci z ASD. Często dzieci z ASD wykazują wyraźne upośledzenie w tych subtelnościach interakcji społecznych. Rodzice dzieci z ASD zgłaszają, że ich dzieci często lepiej dogadują się z dziećmi młodszymi lub starszymi od nich, ale mają szczególne trudności z rówieśnikami w tym samym wieku. Może to powodować szczególne trudności u nastolatków, kiedy relacje z rówieśnikami są głównym przedmiotem rozwoju społecznego. Rodzice nastolatków z ASD zgłaszają, że wyzwaniem jest wzajemny charakter przyjaźni, ponieważ wiele osób z ASD ma trudności z utrzymaniem wzajemnej wymiany zdań. Niektóre osoby mogą na przykład zachować milczenie, gdy ktoś inny poruszy interesujący ich temat lub nie zadają im pytania na ten temat. Powszechnie panującym błędnym przekonaniem na temat ASD jest to, że wszystkie osoby z ASD nie są zainteresowane interakcjami społecznymi. Chociaż jest to prawdą w przypadku niektórych osób z ASD, wiele lepiej funkcjonujących osób rzeczywiście ma motywację do angażowania się w interakcje społeczne i utrzymywania relacji społecznych, ale nie wie, jak skutecznie inicjować i utrzymywać tę wymianę. Terapia w postaci grup umiejętności społecznych może być szczególnie pomocna w nauczaniu dzieci z ASD szczegółów udanych interakcji społecznych.