Autor: admin

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zrozumienie funkcji lub „celu” zachowań problemowych, takich jak agresja i nieprzestrzeganie zaleceń, jest niezbędnym krokiem w formułowaniu planu interwencyjnego. Analitycy zachowań skupiają się na trzech relacjach zachowanie – środowisko, aby wyjaśnić rolę wzmocnienia w określaniu funkcji: (1) przyjemne konsekwencje społeczne lub namacalne (wzmocnienie społeczne pozytywne), (2) zakończenie nieprzyjemnych sytuacji (wzmocnienie społeczne negatywne) oraz (3) stymulacja behawioralna (niespołeczna) (wzmocnienie automatyczne). Funkcjonalna ocena behawioralna (FBA) i analiza funkcjonalna (FA) to dwie metodologie izolowania funkcji zachowania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Niezastosowanie się zwykle definiuje się jako niezainicjowanie przez dziecko pożądanego zachowania, gdy otrzyma polecenie lub prośbę. Zwyczajowo uwzględnia się kryterium opóźnienia, takie jak „niezastosowanie się należy odnotować, jeżeli określona reakcja nie nastąpi w ciągu 5 s od wydania polecenia”. Ogólnie rzecz biorąc, opóźnienie inicjacji od instrukcji do odpowiedzi jest krótkie, ale można je dostosować w zależności od złożoności instrukcji i oczekiwanego zachowania dziecka. Można rejestrować częstotliwość niezgodności, o ile liczba instrukcji lub żądań utrzymuje się na stałym poziomie. Oznacza to, że rozsądne jest rejestrowanie niezgodnych reakcji dziecka podczas 10 czynności każdego dnia i podawanie danych jako częstotliwości niezgodności. Częstotliwość nie jest jednak odpowiednią miarą, gdy możliwości reakcji są różne. Dla przykładu: dziecko może nie zastosować się do 5 z 10 poleceń jednego dnia i 5 z 20 poleceń innego dnia. Częstotliwość w oba dni, choć identyczna, jest statystyką wprowadzającą w błąd, ponieważ nie uwzględnia, ile możliwości podporządkowania się dziecku przedstawiono. Dlatego też niezgodność w takich warunkach powinna być rejestrowana jako miara procentowa. Niezastosowanie się do poleceń może mieć formę „reakcji pasywnej”, na przykład wtedy, gdy dziecko nie wykonuje poleceń, ale powstrzymuje się od trudnych zachowań. Często zdarza się, że nieprzestrzeganie zasad pojawia się jednocześnie z zachowaniem takim jak agresja. Dlatego dziecko może uderzyć nauczyciela, gdy otrzyma polecenie. Jak omówiono w dalszej części rozdziału, współwystępowanie agresji i nieprzestrzegania zaleceń ma konsekwencje dla planowania i wdrażania interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Agresja zwykle składa się z odrębnych reakcji, które można sklasyfikować jako „niewłaściwy kontakt fizyczny” inicjowany przez dziecko z inną osobą. Niektóre reprezentatywne topografie agresji obejmują uderzanie otwartą dłonią lub zaciśniętą pięścią, kopanie, gryzienie, szczypanie i ciągnięcie za włosy. Wiele razy dziecko okazuje agresję w ramach pojedynczej reakcji, na przykład „chwytanie i ściskanie terapeuty za nadgarstki lub ramiona, próby uderzenia głową terapeuty, popychanie, ciągnięcie za włosy i chwytanie terapeuty za szyję jedną lub obiema rękami” . Tak zdefiniowani praktycy mogą dokumentować częstotliwość agresji w formularzu rejestrowania zdarzeń, sumując całkowitą liczbę odpowiedzi w ustalonym okresie (np. 6 godzin zajęć szkolnych) lub obliczając współczynnik reakcji podczas zmiennych segmentów rejestracji (liczba odpowiedzi/czas ). Zdarzają się sytuacje, w których dziecko wykazuje agresję w sposób powtarzalny, co utrudnia zapisanie oddzielnych reakcji w izolacji. W takich przypadkach gromadzenie danych może być ukierunkowane na „epizod agresywny”, czyli zasadniczo na wiele reakcji pojawiających się w określonym czasie. Na przykład epizod zaczyna się, gdy dziecko wykazuje pierwszą agresywną reakcję i kończy się, gdy agresja ustanie na 60 kolejnych sekund. Rejestrowany będzie czas pomiędzy początkową reakcją a kryterium zakończenia leczenia, w celu obliczenia miary „czas trwania odcinka”. Sama częstotliwość nie jest wystarczającym miernikiem, ponieważ czas trwania epizodu agresji może być różny. W związku z tym przydatne jest obliczenie średniego czasu trwania odcinka. Ten rodzaj pomiaru jest cenny, gdy rejestrowana agresja ma niską częstotliwość, ale wysoką intensywność. Opóźnienie do pierwszej reakcji to kolejna miara, którą należy wziąć pod uwagę przy ocenie poważnego zachowania, takiego jak agresja, i interweniowaniu. Wyobraź sobie nauczyciela, który podczas 15-minutowych zajęć instruktażowych spotyka się z agresją ze strony dziecka z ASD. Zamiast rejestrować częstotliwość agresji podczas zajęć, nauczyciel aktywowałby stoper na początku i zatrzymywał go natychmiast po pierwszej agresywnej reakcji. Czas trwania licznika, czyli czas opóźnienia do pierwszej reakcji, byłby krótki w początkowej fazie oceny i wydłużałby się wraz ze skuteczną interwencją. Praktyczną zaletą tej metodologii pomiaru jest to, że lekarz nie musi znosić powtarzającej się agresji, która byłaby wymagana w przypadku rejestracji częstotliwości.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiedza o tym, jak często występuje agresja i nieprzestrzeganie zasad, wymaga dokładnych pomiarów poprzez systematyczne gromadzenie danych. Pomiar przed interwencją ustanawia punkt odniesienia, według którego można ocenić skutki procedur zmiany zachowania. Podczas interwencji pomiar dokumentuje trendy reakcji, umożliwiając praktykom podejmowanie decyzji o utrzymaniu, zmianie lub wprowadzeniu procedur.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Agresja i nieprzestrzeganie zaleceń to częste zachowania problematyczne, jakie wykazują niektóre dzieci z ASD. Agresja w postaci uderzania, kopania i gryzienia może spowodować poważne obrażenia u rówieśników i dorosłych, tworząc niebezpieczne środowisko do nauki. Co więcej, agresywne zachowanie zakłóca nauczanie i nabywanie umiejętności. Społeczne konsekwencje przewlekłej agresji są również niekorzystne: dziecko jest unikane, postrzegane nieprzychylnie i mało prawdopodobne, aby nawiązało przyjaźnie. Często dzieci, które wykazują poważną agresję, trafiają do restrykcyjnych placówek edukacyjnych, czasami narażone są na inwazyjne procedury lecznicze (np. kary) lub nieskuteczną farmakoterapię. Podobnie jak agresja, nieprzestrzeganie zasad ma szkodliwy wpływ na uczenie się. Dziecko, które ma ASD i zachowuje się niezgodnie z przepisami, otrzymuje niespójne instrukcje, ponieważ nie reaguje jednolicie na prośby nauczyciela lub rodzica. Niezastosowanie się oznacza, że dziecko nie będzie wykonywało wielu odpowiednich zachowań, które można kształtować i wzmacniać poprzez pozytywne wzmocnienie. Należy również pamiętać, że opiekunowie zazwyczaj mają złą opinię o dzieciach, które „odmawiają” wykonywania poleceń. Ta część dotyczy oceny i interwencji w przypadku agresji i nieprzestrzegania zasad. Najpierw omawiam proces pomiaru tych problematycznych zachowań w zastosowanych sytuacjach, podkreślając zróżnicowane topografie agresji i nieprzestrzegania zasad oraz różne metody pozyskiwania danych o ich występowaniu. W następnej części rozdziału omówiono metodologie funkcjonalnej oceny behawioralnej (FBA) i analizy funkcjonalnej (FA), które są kluczowymi krokami w projektowaniu planu interwencyjnego. Mój późniejszy przegląd interwencji obejmuje procedury „dopasowane” do wyników FBA i FA. Tutaj skupiam się zarówno na procedurach zapobiegawczych (poprzedzających), jak i warunkowych behawioralnych (konsekwencjach), które są wspierane empirycznie i mają dobrą ważność społeczną. Część kończy się zaleceniami dotyczącymi formułowania, wdrażania i oceny skutecznych planów interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Innym podejściem do „leczenia” SIB jest budowanie szeregu umiejętności zastępczych poprzez procedury wzmacniania, w tym kształtowanie, łączenie i modelowanie. Zakłada się, że im bardziej rozbudowany jest repertuar adaptacyjny, tym mniej czasu dana osoba ma na zaangażowanie się w SIB. Podejście to kontrastuje z DRA, ponieważ żadna konkretna umiejętność ani zestaw umiejętności nie jest celem bezpośredniego funkcjonalnego zamiennika SIB. Podejście to opiera się raczej na założeniu, że umiejętność ogólnego komunikowania się, angażowania się w odpowiednią aktywność w czasie wolnym, angażowanie pracy lub zdolności akademickie w jakiś sposób zastępują prawdopodobieństwo zaangażowania się w SIB. Podejście to jest spójne z badaniami podstawowymi dotyczącymi prawa dopasowania, które sugerują, że jednostki powinny alokować swoje zachowanie w kierunku wzmocnień, które występują częściej i są łatwiejsze do uzyskania. Jedna z form prawa dopasowania, dopasowanie pojedynczej alternatywy , opisuje relację pomiędzy zaangażowaniem się w jedną reakcję, wzmocnieniami dostępnymi dla tej reakcji, zaangażowaniem we wszystkie inne reakcje i wszystkimi innymi dostępnymi wzmocnieniami. W przypadku osób angażujących się w SIB przydział odpowiedzi można uznać za „wybór” pomiędzy angażowaniem się w SIB a angażowaniem się w cokolwiek innego (termin wybór jest tu używany w sensie technicznym i nie ma na celu sugerować, że dana osoba chce zaangażować się w SIB ). Z punktu widzenia prawa dotyczącego dopasowywania ryzyko, że dana osoba zaangażuje się w SIB, może być mniejsze, jeśli łatwiej dostępne będą środki wzmacniające za inne zachowanie. Wynika z tego, że SIB (lub inne formy poważnych zachowań problemowych) można stłumić, ucząc jednostki nowych sposobów uzyskiwania wzmocnienia. Oznacza to, że poprzez zwiększenie dostępnych wzmocnień za „robienie czegokolwiek innego” względna wypłata za zaangażowanie się w SIB zostanie zmniejszona.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Samookaleczenie jest niebezpieczną formą zachowania, która występuje u niektórych osób, u których zdiagnozowano autyzm. Większość dowodów potwierdza pogląd, że SIB jest przynajmniej częściowo zachowaniem wyuczonym. Metody oceny behawioralnej mają na celu identyfikację czynników wzmacniających utrzymujących SIB, aby można było opracować skuteczniejsze metody leczenia. Chociaż elementy oceny mają zalety i wady, ogólna koncepcja polega na powiązaniu informacji pochodzących z oceny bezpośrednio z rozwojem leczenia. Najczęściej stosowane metody leczenia obejmują wstrzymanie stosowania wzmocnień po SIB (wygaszanie) i prezentację wzmocnień, gdy SIB nie występuje lub gdy pojawia się alternatywna reakcja (wzmocnienie różnicowe). Ważne jest, aby wziąć pod uwagę ogólny repertuar umiejętności danej osoby i uczyć zachowań zastępczych, nawet jeśli nie jest to bezpośrednio lub funkcjonalnie związane z SIB. Ponadto, choć kontrowersyjne, mogą zaistnieć pewne poważne przypadki, w których należy rozważyć karę w najlepszym interesie jednostki. W każdym przypadku niebezpiecznego SIB zaleca się dokonanie oceny wzajemnej, aby proces decyzyjny specjalisty był odpowiednio wspomagany uwagami współpracowników.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Kara to tłumienie zachowania w wyniku prezentacji lub usunięcia bodźców następujących po zachowaniu. Prezentacja bodźców następujących po zachowaniu, które powoduje pogorszenie zachowania, jest karą pozytywną i ma wiele zastosowań formy obejmujące nieprzyjemny zapach , kontrolę wizualną , nieprzyjemny smak , a nawet przypadkowy szok. Na przykład Linscheid, Iwata, Ricketts, Williams i Griffin (1990) ocenili urządzenie, które wywołało warunkowy wstrząs po ciężkim SIB u osób, u których poprzednie leczenie nie powiodło się. W każdym przypadku szok warunkowy powodował niemal natychmiastowe stłumienie zachowania. Pomimo swojej skuteczności, takie zastosowania pozostają kontrowersyjne. Kara negatywna polega na usunięciu bodźców wynikających z zachowania, które powoduje pogorszenie zachowania. Przykłady kar negatywnych obejmują przekroczenie limitu czasu i koszt odpowiedzi. Limit czasu to usunięcie możliwości zdobycia wzmocnień w następstwie zachowania. Koszt reakcji to usunięcie wcześniej zdobytych lub już posiadanych wzmocnień . Burchard i Barrera (1972) ocenili wykorzystanie kosztu reakcji i czasu wolnego, aby ograniczyć niewłaściwe zachowanie (np. przeklinanie, niszczenie mienia, negatywne interakcje) sześciu nastolatków z lekkim niepełnosprawnością rozwojową. Koszt reakcji polegał na usunięciu wcześniej zdobytych żetonów wzmocnień, a przerwa polegała na siedzeniu na ławce w wyznaczonym miejscu. Obie procedury spowodowały zmniejszenie niewłaściwego zachowania. Jedną z zalet kary w leczeniu problematycznego zachowania jest to, że można ją zastosować bez odniesienia do instrumentalnej funkcji zachowania lub gdy nie można zidentyfikować funkcji instrumentalnej . Podobnie kara może zostać zastosowana w celu ograniczenia automatycznie wzmacnianego zachowania, ponieważ terapeuta może wymierzyć karę bez kontroli nad wzmocnieniami wzmacniającymi zachowanie. Główną wadą procedur karnych jest to, że mogą być nadużywane. Na przykład użycie kary przez terapeutę w celu zmniejszenia nasilenia SIB może uogólniać się na mniej surowe zachowania, takie jak mówienie poza kolejnością lub nieprawidłowe zachowanie w szkole. Inną wadą jest to, że niektóre procedury karania (zwłaszcza te, które obejmują bolesne lub szkodliwe bodźce) mogą wywołać lub wywołać zachowanie przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego w leczeniu. Na przykład wykazano, że niektóre procedury karania powodują agresję  i zachowania emocjonalne . Ponadto stosowanie kary może powodować inne skutki, takie jak unikanie osób i kontekstu związanego z karą . Niektóre problemy związane z karaniem sugerują, że nie należy stosować procedur karania (Meyer i Evans, 1989). Z drugiej strony inni argumentowali, że jednostki powinny mieć prawo do skutecznego leczenia lub że skutki uboczne kary niekoniecznie są poważniejsze niż skutki procedur zróżnicowanego wzmacniania . Innymi słowy, czasami dalsze wdrażanie nieskutecznego leczenia może zostać uznane za nieuzasadnione, podczas gdy inne procedury (tj. procedury karne) mogą być skuteczne. Być może w najpoważniejszych i najtrudniejszych przypadkach niebezpieczne SIB można natychmiast stłumić za pomocą kary i włączyć inne (szerzej akceptowane) metody leczenia. Oczywiście dokładna ocena partnerska i odpowiednie szkolenie w zakresie etyki byłyby warunkiem wstępnym stosowania procedur karnych lub, jeśli o to chodzi, wszelkich procedur mających na celu ograniczenie niebezpiecznych SIB.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wzmocnienie niekontyngentne (NCR) to oparta na czasie prezentacja wzmocnień niezależnych od zachowania . Procedura ma skutki podobne do DRO, ponieważ zmniejsza reakcję celu poprzez ograniczenie zachowań kontrolujących ustanawianie operacji (np. jeśli jest już dużo uwagi, nie ma potrzeby angażowania się w SIB, aby zwrócić na siebie uwagę). Wzmocnienie nieuwarunkowane osłabia także przypadkowość między reakcją docelową a dostarczeniem wzmocnienia i (jeśli wygaszanie jest stosowane w połączeniu) zapewnia, że nie ma zaprogramowanej zależności między zachowaniem problemowym a dostarczeniem wzmocnienia . W leczeniu ciężkiego SIB wzmocnionego pozytywnym wzmocnieniem społecznym w postaci uwagi, NCR obejmuje dostarczanie uwagi czasami niezależnie zachowania (np. krótka wypowiedź lub rozmowa co 30 s). Vollmer, Iwata, Zarcone, Smith i Mazaleski badali zastosowanie uwagi nieuwarunkowanej w leczeniu SIB wzmocnionego dostępem do uwagi. Przeprowadzono analizy funkcjonalne, które wykazały, że samookaleczenie każdego uczestnika zostało wzmocnione przez dostęp do uwagi. Następnie porównano efekty NCR i DRO, stosując projekty odwrócone i wieloelementowe. W obu warunkach leczenia uwagę zapewniano albo według zegara (NCR), albo na koniec każdego interwału, w którym nie zaobserwowano problematycznego zachowania (DRO). Wyniki pokazały, że zarówno NCR, jak i DRO skutecznie ograniczały samookaleczenia (chociaż w przypadku jednego uczestnika DRO spowodowało bardziej natychmiastową i stałą redukcję). W leczeniu SIB podtrzymywanego przez negatywne wzmocnienie społeczne w postaci ucieczki od wymagań akademickich, NCR obejmuje krótką ucieczkę od zadań w ustalonych odstępach czasu (np. 30-sekundowa przerwa co 2 minuty). Vollmer i inni ocenili terapię mającą na celu redukcję problematycznych zachowań wzmocnioną negatywnym wzmocnieniem społecznym. Wyniki analizy funkcjonalnej wykazały, że SIB dwóch osób zostało wzmocnione przez negatywne wzmocnienie społeczne. Leczenie polegało na krótkiej odskoczni od zajęć edukacyjnych, niezależnych od zachowania jednostki. Wyniki pokazały, że nieuwarunkowana ucieczka skutecznie ograniczała problematyczne zachowania i że harmonogram ucieczki można skrócić do możliwych do opanowania przedziałów czasowych (2,5 minuty dla przedszkolaka i 10 minut dla nastolatka). Wykazano również, że wzmocnienie nieuwarunkowane zmniejsza społecznie wzmocniony SIB, nawet jeśli zastosowano arbitralne wzmocnienia („arbitralne” tylko w tym sensie, że nie były one funkcjonalnie powiązane z SIB). Fischer, Iwata i Mazaleski (1997) przeprowadzili analizę funkcjonalną SIB dwóch osób. Wyniki pokazały, że SIB u jednej osoby wzmocnił się dzięki dostępowi do uwagi, a SIB drugiej osoby poprzez dostęp do preferowanych materiałów. Następnie przeprowadzono ocenę preferencji, aby zidentyfikować dodatkowe elementy, które prawdopodobnie posłużą jako silne wzmocnienia. Te wzmocnienia zostały następnie dostarczone w sposób niekontyngentowy, co spowodowało zmniejszenie samookaleczeń u obu uczestników. Procedury znane jako „wzbogacanie środowiska” Horner, 1980) są powiązane z NCR i wykazano, że zmniejszają problematyczne zachowania wzmocnione negatywnym wzmocnieniem społecznym (np. ucieczką od wymagań) i wzmocnieniem automatycznym. W przypadku zachowania wzmocnionego ucieczką od żądań, włączenie do środowiska wysoce preferowanych wzmocnień może zmniejszyć motywację do ucieczki od sytuacji. Roscoe, Iwata i Goh (1998) ocenili, że NCR może leczyć automatycznie wzmocnione zachowanie SIB. Po pierwsze, analiza funkcjonalna wykazała, że samookaleczenia poszczególnych osób były podtrzymywane poprzez automatyczne wzmocnienie. Po drugie, przeprowadzono ocenę preferencji w celu zidentyfikowania wysoce preferowanych materiałów. W trakcie leczenia osoby miały swobodny dostęp do preferowanych materiałów przez całą sesję. Wyniki wykazały obniżony SIB u wszystkich uczestników. Procedury zbrojenia niekontyngentowego mają kilka ważnych zalet. Po pierwsze, tempo wzmacniania jest kontrolowane przez terapeutę i nie dostosowuje się do zmian w docelowej reakcji. Po drugie, NCR jest stosunkowo łatwe do wdrożenia, ponieważ dawki wzmacniające dostarczane są zgodnie z zegarem. Terapeuci nie muszą stale opiekować się pacjentem, aby prawidłowo wdrożyć procedurę. Po trzecie, NCR jest skuteczny w szerokim zakresie funkcji i topografii. Wzmocnienie nieuwarunkowane ma dwie główne wady: (a) NCR nie promuje konkretnie zachowań adaptacyjnych oraz (b) W rzadkich przypadkach wykazano, że NCR wzmacnia zachowanie w wyniku przypadkowego skojarzenia zachowania z dostarczeniem wzmocnienia. Jednakże pierwszy problem można rozwiązać, o ile można połączyć NCR z DRA w celu wzmocnienia zachowań adaptacyjnych . Drugi problem można rozwiązać włączając chwilowy komponent DRO, aby zapewnić, że SIB i wzmacniacz nie będą połączone w sposób spójny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Różnicowe wzmocnienie alternatywnego zachowania (DRA) to metoda leczenia mająca na celu redukcję problematycznego zachowania poprzez wzmocnienie określonej pożądanej reakcji (lub reakcji), aby konkurować z reakcją docelową, w tym przypadku SIB . W DRA wzmocnienia są prezentowane po wystąpieniu odpowiedniego alternatywnego zachowania, a wzmocnienia są zazwyczaj wstrzymywane po wystąpieniu SIB (podobnie jak DRO, DRA jest często używane w połączeniu z wygaszaniem). Jedna odmiana DRA jest czasami nazywana treningiem komunikacji funkcjonalnej (FCT), gdy alternatywne zachowanie przybiera formę konwencjonalnej reakcji komunikacyjnej i może zostać użyte w celu uzyskania tego samego wzmocnienia, które poprzednio utrzymywało problematyczne zachowanie. Formę odpowiedniego zachowania można określić, biorąc pod uwagę możliwości ucznia (w zakresie jego istniejącego repertuaru komunikacyjnego) i gotowość społeczności do właściwej reakcji na reakcję komunikacyjną. Jako metoda leczenia mająca na celu ograniczenie problematycznych zachowań wzmocniona pozytywnym wzmocnieniem społecznym (w formie uwagi), FCT polegałoby na zapewnieniu krótkiej uwagi po każdej odpowiedniej prośbie. Podobnie, aby ograniczyć problematyczne zachowania wzmocnione negatywnym wzmocnieniem społecznym (w postaci ucieczki od wymagań związanych z zadaniem), FCT polegałoby na zapewnieniu chwilowej wytchnienia od materiałów roboczych. Na przykład, jeśli dana osoba podpisze „przerwa” podczas sekwencji instruktażowej, terapeuta może szybko usunąć materiały do wykonania zadania i odwrócić się od tej osoby na 30 sekund. Marcus i Vollmer (1995) badali zastosowanie DRA w celu ograniczenia destrukcyjnych zachowań dziewcząt, wzmocnionych negatywnym wzmocnieniem społecznym w postaci ucieczki od żądań. W jednym przypadku zapewniono przerwy na stosowną prośbę. W innym przypadku przerwy zapewniano po spełnieniu wymagań akademickich. Obydwa warunki spowodowały zmniejszenie zakłóceń; jednakże zgodność pozostawała niska w przypadku, gdy żądania zostały wzmocnione przerwą, a zgodność wzrosła w przypadku, gdy zapewniono przerwy po spełnieniu wymagań. Dlatego ważne jest rozważenie procedur DRA, które niekoniecznie wzmacniają komunikację per se, ale których celem jest inne specyficzne zachowanie zastępcze. Różnicowe wzmocnienie alternatywnego zachowania oferuje pewne korzyści, gdy nie można zastosować wygaszenia. Oznacza to, że parametrami wzmocnienia, takimi jak jakość, ilość, opóźnienie i wymagania dotyczące stosunku, zarówno w przypadku problemu, jak i odpowiedniego zachowania, można manipulować, aby sprzyjać odpowiedniemu zachowaniu . Baum (1974) opisał prawo dopasowania, ilościowy opis zachowania, który może wyjaśniać zmiany parametrów wzmocnienia. Prawo dopasowania przewiduje, że w sytuacjach, w których dostępne są dwie reakcje (np. problem i odpowiednie zachowanie), więcej zachowań zostanie przypisanych odpowiedziom związanym z wyższą częstotliwością, wyższą jakością, większą ilością i mniejszymi opóźnieniami. W odniesieniu do problematycznego zachowania, jeśli rodzic musi zapewnić uwagę po problematycznym zachowaniu (np. SIB, które spowodowałoby natychmiastowe uszkodzenie tkanki), rodzic mógłby zapewnić krótką uwagę o niższej jakości po SIB (np. minimalne przewodnictwo fizyczne lub blokowanie) w porównaniu z po odpowiednich prośbach. W przypadku mniej poważnych problematycznych zachowań można również manipulować opóźnieniami i wymaganiami dotyczącymi proporcji. Na przykład rodzic może zwrócić uwagę jedynie z krótkim opóźnieniem po każdym innym wystąpieniu problematycznego zachowania, w porównaniu do zwracania uwagi natychmiast po każdym wystąpieniu odpowiedniego zachowania. Oprócz korzyści opisanych powyżej, DRA w szczególności organizuje wzmocnienie odpowiedniego zachowania, jednocześnie redukując konkurencyjne niewłaściwe zachowanie. Co więcej, DRA może być nieco łatwiejsza do wdrożenia w porównaniu z DRO, ponieważ terapeuci muszą jedynie reagować na zachowanie jednostki, a nie na timer. Efekty DRA w postaci FCT mogą również z większym prawdopodobieństwem utrzymywać się poza środowiskiem terapeutycznym, jeśli reakcja komunikacyjna prawdopodobnie wytworzy utrzymujące się wzmocnienie w innych środowiskach (np. przy użyciu konwencjonalnej mowy). Wadą DRA, przynajmniej w formie FCT, jest to, że w przypadku niektórych osób konieczna może być kara, aby stłumić poważne problematyczne zachowanie.