https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Być może najczęściej stosowaną strategią różnicowego wzmacniania jest różnicowe wzmacnianie zachowań alternatywnych (DRA). Gdy jest stosowana jako strategia redukcji zachowania, procedura obejmuje wygaszanie docelowej niewłaściwej lub niepożądanej reakcji oraz warunkowe dostarczanie wzmocnień po odpowiedniej alternatywie reakcji. Wybór wzmacniacza często opiera się na ocenie przed leczeniem mającej na celu określenie funkcji niewłaściwej lub niepożądanej odpowiedzi (np. analogiczna analiza funkcjonalna; Iwata, Dorsey, Slifer, Bauman i Richman, 1982/1994). Wybrana alternatywna reakcja może być różna i może obejmować reakcje takie jak uległość lub komunikacja. Włączenie odpowiedniego reagowania komunikacyjnego do programów DRA jest formalnie znane jako trening komunikacji funkcjonalnej (FCT). FCT stała się jedną z najczęściej stosowanych metod leczenia w celu zmniejszenia poważnych zachowań problemowych, takich jak agresja i SIB . W programie FCT identyfikuje się wzmacniacz podtrzymujący zachowanie problemowe. Następnie identyfikuje się odpowiednią alternatywę komunikacyjną. Wreszcie jednostka jest narażona na sytuacje, które wywołują zachowania problemowe. Właściwa reakcja jest monitowana i wzmacniana w różny sposób, z szybkim zanikaniem. Odpowiednie reakcje komunikacyjne mogą się różnić i obejmować proste gesty, takie jak sięganie , korzystanie ze wspomagających urządzeń komunikacyjnych , ręczny gest oraz odpowiedzi ustne lub głosowe (Carr i Durand). Podczas gdy odpowiednia komunikacja jest wzmacniana, FCT często zawiera również komponent wygaszania dla zachowania problemowego. Nie wszystkie przykłady FCT w literaturze obejmowały komponent wygaszania dla zachowania problemowego. Wykazano jednak, że FCT bez składnika ekstynkcji jest minimalnie skuteczny. Na przykład Hagopian, Fisher, Sullivan, Acquisto i LeBlanc (1998) podali, że FCT bez wygaszania było w pewnym stopniu skuteczne dla 11 (N = 25) uczestników. Chociaż u niektórych z 11 uczestników zaobserwowano spadki, żaden z nich nie osiągnął 90% redukcji zachowań problemowych (90% redukcji uważa się za klinicznie istotny wynik). Ponadto trzech z 11 uczestników faktycznie wykazało 50% lub większy wzrost zachowań problemowych, gdy składnik wygaszania nie był na miejscu. To samo badanie wykazało 90% lub większą redukcję zachowań problemowych u 44% uczestników (11 z 25), gdy uwzględniono wyginięcie. Z istniejącego piśmiennictwa wynika zatem, że gdy FCT jest prowadzony zgodnie z parametrami harmonogramu określonymi przez DRA, jest to leczenie skuteczne. W serii trzech eksperymentów Charlop, Kurtz i Casey (1990) zastosowali procedurę DRA w celu zwiększenia reakcji na zadania i zmniejszenia problematycznych zachowań u dzieci ze zdiagnozowanym autyzmem. We wszystkich eksperymentach stereotypowa mowa dzieci, opóźniona echolalia i zachowania perseweracyjne zostały ocenione jako potencjalne wzmocnienia dla pożądanych zachowań. W Eksperymencie 1 przeprowadzono kilka sesji, podczas których czworo dzieci z autyzmem musiało wykonać zadania robocze. W niektórych sesjach preferowane jedzenie było stosowane w konsekwencji po dokładnym udzieleniu odpowiedzi. W innych sesjach dziecko było w stanie zaangażować się w stereotypy w celu dokładnego reagowania. W innych sesjach dzieci mogły wybrać coś jadalnego lub zaangażować się w stereotypy uzależnione od trafnych odpowiedzi. Wybrane zadania w pracy i stereotypowe zachowania, które służyły jako potencjalne wzmocnienia, różniły się w przypadku czworga dzieci. We wszystkich sesjach przeprowadzano próbę korekcyjną, jeśli dziecko nie udzieliło dokładnej odpowiedzi. Wszystkie dzieci wykazywały najwyższy odsetek poprawnych odpowiedzi w sytuacji, w której ich stereotyp został udostępniony jako ewentualność. W eksperymencie 2 podobne procedury zastosowano u trojga dzieci z autyzmem, aby ocenić potencjalną skuteczność opóźnionej echolalii jako wzmocnienia prawidłowego wykonania zadania. Zaobserwowano wyższy odsetek prawidłowych odpowiedzi, gdy w konsekwencji podano opóźnioną echolalię niż w przypadku podania pokarmu. W Eksperymencie 3 dokonano porównania dla trojga dzieci z autyzmem między stosowaniem zachowań perseweracyjnych z określonymi przedmiotami, jedzeniem i stereotypami jako potencjalnymi wzmocnieniami prawidłowego wykonania zadania. Najwyższy odsetek poprawnych odpowiedzi wystąpił podczas sesji, w których w konsekwencji dostępne było zachowanie perseweracyjne. Warto zauważyć, że w miejscu pracy ani w domach dziecka nie zaobserwowano negatywnych skutków ubocznych w postaci nasilenia zachowań stereotypowych, perseweracyjnych czy echolalicznych. Ringdahla i inni porównali względną skuteczność procedur DRA z i bez instruktażowego zanikania w zmniejszaniu destrukcyjnych, agresywnych i samookaleczających się zachowań 8-letniej dziewczynki, u której zdiagnozowano autyzm i upośledzenie umysłowe. Wyniki analizy funkcjonalnej wykazały, że zachowania destrukcyjne dziecka były podtrzymywane przez wzmocnienie negatywne w postaci ucieczki od wymagań wychowawczych. DRA bez zanikania instrukcji polegało na dostarczaniu uczestnikowi instrukcji mniej więcej co drugą minutę. Zgodność (tj. niezależne zakończenie instrukcji przy braku zachowań destrukcyjnych) skutkowało krótką przerwą. Zachowania destrukcyjne w trakcie instruktażu skutkowały prezentacją kolejnego instruktażu i przywróceniem środowiska. W DRA z zanikaniem instrukcji nie wydano żadnych instrukcji przez trzy kolejne sesje robocze. Szybkość nauczania była następnie stopniowo zwiększana (tj. jedna instrukcja dostarczana co 15 minut, a następnie dodawana jedna instrukcja co 15 minut po każdej 45-minutowej sesji bez destrukcyjnych zachowań). Początkowo podczas DRA bez instrukcji zanikania obserwowano wysokie wskaźniki zachowań destrukcyjnych. Jednak odsetek destrukcyjnych zachowań zmniejszył się w trakcie sesji. W DRA z zanikającym stanem instruktażowym zachowania destrukcyjne występowały od samego początku z niską częstotliwością. Szybkość nauczania była równoważna w DRA z warunkami zanikania instrukcji i bez nich pod koniec leczenia. Brithwaite i Richdale (2000) wykorzystali FCT do ukierunkowania na agresywne i samookaleczające się zachowania przejawiane przez 7-letniego chłopca z autyzmem i niepełnosprawnością intelektualną. Ocena i leczenie odbywały się w ramach dyskretnego próbnego programu szkoleniowego dziecka w jego szkole. Wyniki wywiadu behawioralnego i obserwacji A–B–C sugerowały, że zachowania destrukcyjne dziecka utrzymywały się dzięki dostępowi do preferowanych przedmiotów i ucieczce od trudnych zadań. Podczas fazy szkoleniowej dziecko uczono wyrażenia, aby głośno poprosić o preferowany przedmiot (np. „Chcę (slinky) proszę”) podczas namacalnych sesji i pomocy w zadaniu (np. „Potrzebuję pomocy”) podczas sesji roboczych . Terapia FCT polegała na zapewnieniu dziecku dostępu do wzmocnienia (zabawki lub pomocy) w zależności od odpowiedniej prośby komunikacyjnej. Destrukcyjne zachowanie groziło wyginięciem. Znaczące redukcje zachowań destrukcyjnych wystąpiły zarówno w warunkach namacalnych, jak i w warunkach ucieczki. Konkretnie, 99% redukcja zachowań destrukcyjnych wystąpiła między punktem wyjściowym a leczeniem z udziałem FCT w przypadku przedmiotów materialnych, a 90% redukcja zachowań destrukcyjnych wystąpiła między punktem wyjściowym a leczeniem w stanie ucieczki FCT. Zaobserwowano również odpowiedni wzrost użycia wyuczonej frazy. Włączenie komponentu opóźnienia do wzmocnienia nie prowadziło do wzrostu zachowań destrukcyjnych ani w warunkach materialnych, ani w warunkach ucieczki. Programy DRA mogą również zawierać wzmocnienie negatywne. Na przykład Reed i in. (2005) zastosowali połączone stałe (tj. niezależne od reakcji) i warunkowe harmonogramy negatywnego wzmocnienia w leczeniu destrukcyjnego zachowania przejawianego przez 8-letniego chłopca ze zdiagnozowanym autyzmem, umiarkowanym upośledzeniem umysłowym, zaburzeniem napadowym i znacznymi deficytami komunikacyjnymi. Wyniki analizy funkcjonalnej wykazały, że destrukcyjne zachowanie tego uczestnika było podtrzymywane przez wzmocnienie negatywne. W pierwszej fazie leczenia wdrożono procedurę zróżnicowanego negatywnego wzmocnienia podatności, w której dziecko mogło zrobić sobie przerwę zaraz po wykonaniu zadania w pracy. W porównaniu z wartością wyjściową, podczas zróżnicowanego leczenia ujemnego wzmocnienia zaobserwowano niskie wskaźniki zniszczenia i wysokie wskaźniki ukończenia pracy. Następnie do różnicowego negatywnego wzmocnienia dodano szczupłe i gęste harmonogramy ucieczki w ustalonym czasie. Zaobserwowano niższy poziom zniszczeń i wyższy poziom zgodności, gdy stosowano harmonogram ucieczki w ustalonym czasie. To odkrycie sugeruje, że połączenie zróżnicowanego negatywnego wzmocnienia leczenia zgodności z odchudzonym harmonogramem ucieczki może być skuteczny w leczeniu problematycznego zachowania utrzymywanego przez negatywne wzmocnienie.