Porady Wujka Barnaby

Badania potwierdziły, że typowe dzieci, które są celem bullyingu, są bardziej narażone na niską samoocenę, podwyższony poziom lęku i depresji, niższe wyniki w nauce i zwiększoną izolację społeczną. Psychologiczne konsekwencje bullyingu w typowej populacji mogą trwać dłużej niż dziesięć lat . Dzieci z zespołem Aspergera są bardziej podatne na te konsekwencje ze względu na już niską samoocenę, predyspozycje do lęku (zob. Rozdział 6) i trudności w zrozumieniu, dlaczego ktoś zachował się w ten sposób, kwestionując, dlaczego były celem i co jeszcze mogły zrobić zatrzymać to. Doświadczenie kliniczne sugeruje, że psychologiczne konsekwencje bycia celem częstego zastraszania i dokuczania mogą trwać wiele lat i być głównym czynnikiem depresji klinicznej, zaburzeń lękowych i problemów z radzeniem z gniewem.

Omówiłem przypadki znęcania się w dzieciństwie z dorosłymi z zespołem Aspergera i zauważyłem, że mają oni znaczne trudności ze zrozumieniem, dlaczego tak często byli celem, lub motywacją dzieci, które ich znęcały. Ich głównym sposobem na zrozumienie, dlaczego zostali wyróżnieni, jest wielokrotne odtwarzanie wydarzeń w ich myślach. Osoba żyje na nowo, ale nie rozwiązuje dawnych niesprawiedliwości. Może to być codzienne doświadczenie, nawet jeśli incydenty miały miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej. Gdy wydarzenie powtarza się w ich myślach, tak samo przeżywają ponownie emocje. Dorośli z zespołem Aspergera mogą wymagać psychoterapii, aby przezwyciężyć głębokie i zakorzenione traumy spowodowane byciem celem uporczywego zastraszania, które często zaczęło się we wczesnym dzieciństwie. Nie mogą łatwo wybaczyć i zapomnieć, ani mieć zamknięcia, dopóki nie zrozumieją, dlaczego.

Dzieci z zespołem Aspergera rzadziej niż ich rówieśnicy zgłaszają, że są celem zastraszania lub dokuczania, ponieważ mają upośledzone zdolności Teorii Umysłu; oznacza to, że mają trudności z określeniem myśli i intencji innych w porównaniu z rówieśnikami. Dzieci z zespołem Aspergera mogą nie wiedzieć intuicyjnie, że czyny innych dzieci są przykładami znęcania się. Czasami uważają, że takie zachowanie jest typową zabawą i czymś, co przyzwyczaili się zaakceptować, jako kolejny przykład dezorientującego zachowania ich rówieśników. Inne dzieci będą znały zalety opowiadania komuś o swoich praktycznych, społecznych i emocjonalnych problemach. Dzieci z zespołem Aspergera mają tendencję do samodzielnego rozwiązywania problemów akademickich i społecznych; proszenie o wskazówki i pomoc od innej osoby może nie być uważane za rozwiązanie problemu bycia obiektem zastraszania. Dorośli mogą uświadomić sobie, że dziecko jest celem zastraszania i dokuczania na podstawie dowodów innych niż ujawnienie przez dziecko tego, co się wydarzyło. Stephen Shore wyjaśnił mi, że „Nigdy nie przyszło mi do głowy, aby powiedzieć rodzicom o moich trudnościach z zastraszaniem w szkole podstawowej. Dowiedzieli się z monitora lunchu”. Mogą istnieć fizyczne dowody w postaci zagubionych lub uszkodzonych rzeczy lub podartych ubrań, a także widoczne dowody obrażeń w postaci otarć, skaleczeń i siniaków. Mogą istnieć pewne psychologiczne dowody na wzrost lęku, który z kolei może wpływać na układ żołądkowo-jelitowy, tak że dziecko cierpi na prawdziwe bóle brzucha, zaparcia lub biegunkę. Mogą istnieć dowody na inne potencjalnie związane ze stresem warunki, takie jak zaburzenia snu i niechęć do chodzenia do szkoły, z unikaniem pewnych obszarów. Zauważyłem, że częste znęcanie się nad dziećmi z zespołem Aspergera, czasami nawet w wieku sześciu lat, doprowadziło do skierowania ich na leczenie depresji klinicznej. Czasami, gdy wielokrotne prośby dziecka z zespołem Aspergera o zaprzestanie nękania nie powiodły się, podobnie jak ignorowanie nękania lub zgłaszanie go osobie dorosłej, stopień depresji doświadczanej przez dziecko jest taki, że czuje, że nie ma innej opcja, ale samobójstwo. Jest to postrzegane jako jedyny sposób na powstrzymanie emocjonalnego bólu, który znęcanie powoduje w codziennym życiu dziecka. Innym skrajnym rezultatem jest reakcja dziecka przemocą w celu powstrzymania nękania. Może to obejmować niespodziewanie okrutną reakcję fizyczną lub użycie broni, która może doprowadzić do śmiertelnych obrażeń. Dziecko z zespołem Aspergera może zostać zawieszone w szkole za brutalny odwet lub może zostać postawione zarzutom karnym za napaść; jednak dokładne zbadanie okoliczności, które doprowadziły do ​​napaści, wskazuje, że wzrastająca częstotliwość i charakter zastraszania stały się dla dziecka nie do zniesienia. Czuł się popychany do tej gwałtownej reakcji z powodu niepowodzenia wszystkich innych konwencjonalnych i zalecanych strategii powstrzymania zastraszania. Zidentyfikowałem inne oznaki bycia celem zastraszania. Może nastąpić zmiana w zainteresowaniach, od stosunkowo łagodnych tematów, takich jak pojazdy i owady, do zainteresowania bronią, sztukami walki i brutalnymi filmami, zwłaszcza filmami o zemście. Rysunki dziecka mogą również wyrażać przemoc, odwet i zemstę. W swojej autobiografii Nita Jackson opisuje wpływ zastraszania na jej wyobraźnię i poczucie własnej wartości:

Pomimo bycia przegranym pod każdym względem, utrzymywałem przekonanie, że jakoś się zemszczę. Obmyśliłem skomplikowane wątki, szczegółowo opisując, jak to zrobię. Rysowałem obrazki, pisałem opowiadania. W moim fantastycznym życiu byłam zwycięska, odważna, silna i popularna. Zamierzałem to osiągnąć, zanim dojdę do wieku nastoletniego. Ale odwaga nigdy nie nadeszła, a moja planowana zemsta nigdy się nie zdarzyła. Trzynastka przybyła nędznie i odeszła, ze mną wciąż samotnikiem i żałosnym słabeuszem, łatwo stłumionym przez łobuzów i podporządkowanym ich żądaniom – niemym i płaszczącym się jak jakiś niegodny niewolnik do stóp swego pana. Czułem się mniej osobą, a bardziej korpulentnym obiektem do nadużyć. Miałem osobowość ślimaka na valium, nigdy nie powiedziałem ani słowa moim rówieśnikom, z wyjątkiem „przepraszam”. Właściwie nie czułem się godny być lubiany.

Dzieci z zespołem Aspergera mogą również naśladować zachowania dzieci, które je zastraszają, gdy bawią się z młodszym rodzeństwem w domu. Jednak dziecko może nie zdawać sobie sprawy, że takie zachowanie jest niedopuszczalne i może po prostu naśladować zachowanie doświadczane podczas interakcji z rówieśnikami lub powtarzać akty zastraszania, aby spróbować zrozumieć, dlaczego ktoś wybrałby zachowanie w ten sposób

Badanie nękania typowych dzieci sugeruje, że istnieją pasywne i proaktywne cele nękania. Biernymi celami są zazwyczaj dzieci słabsze fizycznie, które są niespokojne w otoczeniu społecznym, mają niską samoocenę i brak pewności siebie. Są nieśmiali, samotnicy i, choć mają zdolności akademickie, mogą nie odnosić sukcesów w sporcie ani mieć rozległej sieci przyjaciół. Zwykle są również bierni, jeśli chodzi o reakcję na bycie celem, bardziej skłonni do rezygnacji z posiadania i mniej skłonni do odwetu gniewem lub wsparcia ze strony rówieśników. Może to być opis „biernej” osobowości i zdolności niektórych dzieci z zespołem Aspergera. Cele proaktywnego zastraszania mają również trudności z umiejętnościami przyjaźni. Koledzy i dorośli postrzegają umiejętności społeczne i dojrzałość społeczną tych dzieci jako natrętne, irytujące i prowokacyjne. Mogą nie wiedzieć, jak odczytywać sytuację społeczną lub odgrywać konstruktywną rolę w interakcji. Na przykład dziecko może nie wiedzieć, jak dołączyć lub bawić się z grupą dzieci i polega na niewłaściwym zachowaniu, takim jak zapasy, „szukanie uwagi” lub dominacja, i nie reaguje na sygnały zatrzymania. Reakcja innych dzieci może być taka, że ​​„zasłużył na to” lub „to był jedyny sposób, aby ją powstrzymać”. Profil typowego dziecka, które jest aktywnym celem, ma również zastosowanie do niektórych małych dzieci z zespołem Aspergera, które chcą uczestniczyć, ale nie wiedzą jak. Innym powodem, dla którego dzieci z zespołem Aspergera są bardziej narażone na zastraszanie, jest to, że często aktywnie poszukują i potrzebują cichej samotności na placu zabaw. Mogą być w stanie dość dobrze radzić sobie z wymaganiami społecznymi w klasie, ale kiedy lekcja się kończy, są wyczerpani psychicznie i emocjonalnie. Ich regenerującą energię psychiczną i emocjonalną jest samotność, w przeciwieństwie do innych typowych małych dzieci, których emocjonalne środki wzmacniające na placu zabaw są hałaśliwe, aktywne i towarzyskie. Niestety, jedną z głównych cech ofiary zastraszania jest samotność. Kiedy dzieci z zespołem Aspergera odzyskują energię, izolując się od rówieśników, umieszczają się w okolicznościach, które mogą sprawić, że staną się potencjalnymi celami dokuczania i zastraszania. Moje doświadczenie kliniczne sugeruje, że dzieci z zespołem Aspergera mogą mieć trudności z aspektami charakteryzacji, to znaczy zdolnością rozpoznawania opisów osobowości swoich rówieśników. W konsekwencji dzieci z zespołem Aspergera mają problemy z odróżnieniem „dobrych” od „złych”. Inne dzieci instynktownie będą wiedzieć, których dzieci unikać i czy komuś należy ufać. Bez tego „radaru” i systemu identyfikacji dzieci z zespołem Aspergera często nie są w stanie uniknąć tych dzieci, które są znane z dokuczania i zastraszania. Jednym z powodów, dla których niektórzy dorastający chłopcy lub dziewczęta z zespołem Aspergera mogą stać się celem, jest to, że mogą nie przyjmować konwencjonalnych oznak męskości lub kobiecości w zakresie ubioru, fryzury, manier i zainteresowań oczekiwanych od ich płci. Jak opisuje Clare Sainsbury: „Jesteśmy w dużej mierze odporni na stereotypy płciowe i nie ograniczamy się na podstawie tego, co jest uważane za właściwe dla dziewcząt lub chłopców – ale może to być również kolejną przyczyną znęcania się i izolacji”.

Niedawne badanie rozpowszechnienia i częstotliwości znęcania się na próbie ponad 400 dzieci z zespołem Aspergera w wieku od 4 do 17 lat wykazało, że zgłaszany wskaźnik znęcania się jest co najmniej czterokrotnie wyższy niż w przypadku ich rówieśników (niewiele 2002). Ponad 90 procent matek dzieci z zespołem Aspergera, które wypełniły ankietę, zgłosiło, że ich dzieci były celem jakiejś formy nękania w ciągu ostatniego roku. Wzorzec zastraszania różnił się od tego w populacji ogólnej, z wyższym niż oczekiwano poziomem unikania, a w wieku młodzieńczym jeden na dziesięciu nastolatków z zespołem Aspergera padł ofiarą ataku gangów rówieśniczych. Inną formą nękania zgłoszoną w ankiecie, która wystąpiła na poziomie wyższym niż doświadczana przez rówieśników, były nieseksualne napaści genitalne chłopców. Niestety, to badanie Little może być ostrożnym oszacowaniem doświadczeń związanych z zastraszaniem, ponieważ osoby docelowe mogą niechętnie zgłaszać akty zastraszania swoim rodzicom

Jeśli poprosi się przyjaciół, kolegów i dzieci o zdefiniowanie bullyingu, odpowiedzi są bardzo zróżnicowane. Przykładem zastraszania jednej osoby może być pomysł na rozrywkę innej osoby. Ważne jest, aby szkoła uzgodniła definicję, aby zapewnić spójność polityk i strategii. Najwyraźniej zastraszanie obejmuje brak równowagi sił, zamiar wyrządzenia krzywdy (fizycznej lub emocjonalnej) i przygnębienie celu. Gray (2004a) dokonał przeglądu literatury na temat zastraszania w dzieciństwie i wykorzystał swoją rozległą wiedzę na temat dzieci z zespołem Aspergera, aby zdefiniować zastraszanie jako „powtarzane negatywne działania z negatywnymi intencjami wobec docelowej osoby w czasie, z nierównowagą siły (fizycznie, werbalnie , społecznie i/lub emocjonalnie) w ramach interakcji” (s.8). W szkole są miejsca i okoliczności, w których znęcanie się jest bardziej powszechne, takie jak korytarze, transport szkolny, podczas uprawiania sportu oraz w sytuacjach, gdy jest mniej prawdopodobne, że incydent zostanie wykryty przez osobę dorosłą. Znęcanie się może również wystąpić w pobliżu domu dziecka przez dzieci sąsiadów, przyjaciół rodziny i starsze rodzeństwo. Znęcanie się zwykle ma miejsce wśród rówieśników lub osób postronnych i może przybierać różne formy. Najczęstsze to konfrontacja słowna lub fizyczna i zastraszanie, ranienie i niszczenie własności osobistej oraz obraźliwe gesty lub komentarze. Jeśli dorośli popełniliby takie czyny, byliby narażeni na karę skazania za napaść, naganę ze strony pracodawców za molestowanie lub zwolnienie. Istnieją inne rodzaje nękania, które być może są bardziej subtelne, ale mają niszczycielskie skutki. Ktoś może otwarcie ukraść coś takiego jak kapelusz i dręczyć dziecko, gdy próbuje go odzyskać; lub angażować się w złośliwe plotki, rozpowszechniając pogłoski; lub wygłaszać komentarze, które powodują upokorzenie; lub używaj nieprzyzwoitych gestów. Inną formą nękania, która często występuje u dzieci z zespołem Aspergera, jest unikanie rówieśników lub wykluczenie społeczne, takie jak nieprzynależność do grupy w czasie posiłków, brak odpowiedzi na pytania, celowe wybieranie ostatniego w grze lub drużynie lub brak zaproszenia na imprezę towarzyską. Podczas gdy rodzice i nauczyciele zachęcają dziecko z zespołem Aspergera do interakcji z rówieśnikami, niektóre typowe dzieci nie przyjmują z zadowoleniem prośby dziecka o włączenie się do rozmowy lub zajęcia. Lepsze umiejętności społeczne mają niewielką wartość praktyczną, jeśli rówieśnicy celowo i złośliwie odrzucają dziecko z zespołem Aspergera. Istnieją rodzaje nękania doświadczane przez dzieci, ale popełniane przez dorosłych, takie jak krewny lub przyjaciel rodziny, który lubi dokuczać lub żartować. Może to jednak również obejmować przykłady zastraszania edukacyjnego przez nauczyciela. Definicja aktu nękania zostaje potwierdzona, gdy nauczyciel wykorzystuje swoją pozycję autorytetu do ośmieszenia i poniżenia dziecka, odpowiada sarkazmem, jest nadmiernie krytyczny lub karany lub używa wyrazów twarzy, które dyskredytują lub odzwierciedlają brak akceptacji (takie jak spojrzenie, które wskazuje klasie „Myślę, że jest głupi”). Takie działania mogą stworzyć model zachowania i wykazać aprobatę dla podobnych czynów pomiędzy rówieśnikami z klasy a dzieckiem, które jest celem aktów zastraszania ze strony dorosłego. Niektóre formy zastraszania są stosunkowo rzadkie u typowych dzieci, ale z mojego doświadczenia klinicznego wydają się być bardziej powszechne, gdy celem zastraszania jest dziecko z zespołem Aspergera. Ponieważ takie dzieci są często społecznie naiwne, ufne i chętne do bycia częścią grupy, mogą zostać „ustawione” przez inne dzieci. Na przykład inne dziecko może wysunąć społecznie nieodpowiednią lub dziwaczną sugestię, a dziecko z zespołem Aspergera, które ma ograniczone zrozumienie społeczne i nie jest „mądre” (a zatem nie rozpoznaje społecznego znaczenia, kontekstu, sygnałów i konsekwencji), da się przekonać do tego. Inne dziecko lub dorosły, nieświadomy tego, co miało miejsce wcześniej, zakłada, że ​​dziecko z zespołem Aspergera było w pełni świadome znaczenia i implikacji tego, co powiedział lub zrobił. Konsekwentna nagana lub karanie dziecka z zespołem Aspergera staje się powodem do zabawy dla tych, którzy wysunęli sugestię lub podali nieprawdziwe informacje. W autobiografii Willa Hadcrofta wyjaśnił, że: Bycie dość nieśmiałym i bojaźliwym często okazywało się traumatyczne. Znęcający się skupiliby na tych cechach i wykorzystali je. Bardzo łatwo było mnie skończyć, ponieważ wierzyłem we wszystko, co mi mówiono. Często, gdy dzieci niewinnie zadawały mi pytania, nie byłam w stanie rozróżnić, czy były szczere, czy w rzeczywistości ustawiając mnie. (Hadcroft) Kolejnym aktem zastraszania jest dręczenie dziecka z zespołem Aspergera (upewnienie się, że nauczyciel nie wykryje prowokacji) i czerpanie korzyści z jego reakcji. Dzieci z zespołem Aspergera mogą reagować impulsywnie na takie podżeganie, nie myśląc o konsekwencjach dla siebie. Inne małe dzieci w tej samej sytuacji opóźniałyby swoją reakcję, aby nie zostać „złapanym” lub rozpoznawałyby, jak zareagować bez wpadania w kłopoty. Kiedy dziecko z zespołem Aspergera mści się gniewem na tę prowokację, być może powodując szkody lub obrażenia, ukryty „operator” wydaje się być niewinną ofiarą i otrzymuje zadośćuczynienie od nadzorującej osoby dorosłej. Ukryte zastraszanie, ze względu na często następujące spustoszenie, może być również wykorzystywane w celu uniknięcia zajęć w klasie lub egzaminów. Kiedy analizowałem okoliczności dotyczące kilku destrukcyjnych incydentów w klasie z udziałem dziecka z zespołem Aspergera, koledzy z klasy powiedzieli mi, że zachęcają do wybuchów emocji. Ponieważ nauczyciel byłby wówczas zajęty odprowadzeniem dziecka do dyrektora szkoły po ukaranie, mogliby skutecznie uniknąć konieczności zdawania sprawdzianu klasowego lub egzaminu. Naiwność społeczna dzieci z zespołem Aspergera może prowadzić do niezwykłej formy bullyingu, opisanej przez Graya (2004a) jako backhanded bullying. Drugie dziecko początkowo wydaje się przyjazne, ale późniejsze działania z pewnością nie są przyjazne. Przykładem jest Luke Jackson, nastolatek z zespołem Aspergera, który napisał poradnik samopomocy dla nastolatków z zespołem Aspergera (L. Jackson). Opisał, jak inne dziecko podeszło do niego z pozornie przyjaznymi gestami i rozmową, podczas gdy jego wspólnik kucał na rękach i kolanach bezpośrednio za Lukiem. „Przyjaciel” przed nim popchnął Luke’a, więc upadł do tyłu na wspólnika, nie był w stanie zapobiec upadkowi i uderzył głową o beton, co spowodowało wstrząs mózgu. Autobiografia Nity Jackson to kolejny przykład brutalnego zastraszania. Podchodzili do mnie – niskiej, nieśmiałej, grubej dziewczyny – w czasie przerwy, mówiąc, jak bardzo czuli się winni, że szydzili ze mnie, i prosząc o przyjęcie pozornie nieotwartej paczki chipsów, puszki napoju gazowanego lub paczki chipsów w ramach przeprosin. Stali dookoła, a ja sięgnąłem do paczki chipsów (które nagle zauważyłem, że były już otwarte, ale nic więcej o tym nie myślałem) lub chipsów, wpychałem ogromną garść do moich ust i chrupiłem… i chrupałem, aż nagle zauważyłem uczucie mrowienia w środku moje usta. Uczucie mrowienia wzrosło i zanim się zorientowałem, całe usta płonęły – dzieciaki posypały chrupki lub frytki piekielnie pikantnym proszkiem curry. Ale najgorsze były puszki po napojach. Prześladowcy umieszczali w napojach mrówki, robaki, czerwie, a nawet osy. Na szczęście nigdy nie zostałem użądlony przez osy, ale połknąłem kilka mrówek, robaków i robaka.

Dzieci autystyczne są często dręczone i odrzucane przez swoich kolegów z klasy tylko dlatego, że są inne i wyróżniają się z tłumu. Tak więc na placu zabaw czy w drodze do szkoły często widać autystyczne dziecko w centrum szydzącej hordy małych urwisów. Samo dziecko może uderzać w ślepej furii lub płakać bezradnie. W obu przypadkach jest bezbronny. – Hans Asperge

Programy i działania opisane wcześniej miały na celu zwiększenie wiedzy społecznej i integrację dzieci i młodzieży z zespołem Aspergera. Rodzice i nauczyciele mają nadzieję, że integracja będzie przyjemna i udana, ale podczas gdy niektóre dzieci będą przyjazne, „matczyne” i życzliwe dla dziecka z zespołem Aspergera, inne będą „drapieżne” i uznają dziecko z zespołem Aspergera za łatwy cel za dokuczanie i zastraszanie.

RODZAJE DOKUCZANIA

Z mojego doświadczenia klinicznego wynika, że ​​komentarze najczęściej używane jako akt słownego dokuczania lub znęcania się, gdy celem jest dziecko z zespołem Aspergera, to „głupi” (lub „opóźniony”), „psycho” i „wesoły”. Te komentarze, mające być obraźliwe, można zaobserwować w interakcjach typowych dzieci, ale mogą mieć większe znaczenie dla dzieci z zespołem Aspergera. Takie dzieci cenią zdolności intelektualne jako jedną ze swoich mocnych stron, które mogą być konstruktywną formą rekompensaty za niską samoocenę społeczną, jeśli nie odnoszą sukcesów w sytuacjach społecznych. Nazywanie się „głupcem” to znacząca osobista zniewaga i prawdopodobnie spowoduje znaczne cierpienie. Zniewaga „psycho” może być również postrzegana jako zniewaga osobista, szczególnie jeśli dziecko musi iść do psychologa i psychiatry i zażywać leki. Dziecko może zacząć kwestionować swoje zdrowie psychiczne i martwić się możliwością przyszłych zaburzeń psychicznych. Niestety w dzisiejszych szkołach określenie „wesoły” jest postrzegane jako potężna zniewaga. Dzieci z zespołem Aspergera mogą dosłownie interpretować komentarze innych dzieci i zakładać, że opis może być prawdziwy i rzeczywiście mogą być homoseksualni. Tak więc kilka komentarzy mających na celu zmylenie, drażnienie lub rozwścieczenie może mieć konsekwencje na całe życie dla dziecka z zespołem Aspergera. Czasami zabawa innych dzieci obejmuje dokuczanie i fizyczny dyskomfort, chociaż intencja jest przyjazna. Dzieci, zwłaszcza chłopcy, będą angażować się w „bójki szczeniąt” i drażnić się z zamiarem podzielenia się humorem. Typowe dzieci w wieku zaledwie trzech lat potrafią odróżnić prawdziwą walkę od udawanej lub bawiącej się, gdy intencja nie jest złośliwa (Rubin 2002). Kiedy obie strony śmieją się i cieszą z tego doświadczenia, nie jest to znęcanie się, ale dziecko z zespołem Aspergera będzie miało trudności z określeniem intencji – czy było to przyjazne zachowanie, czy nie? Inne dzieci mogą wkrótce stać się niechętne do interakcji z dzieckiem, które zbyt szybko przyjmuje złośliwe zamiary

Scena 1

• Dorosły może być przyjacielem dziecka.
• Naucz dziecko na zmianę i proś o pomoc.
• Zorganizuj próbę generalną z innym dzieckiem.
• Zachęć dziecko do obejrzenia nagrania wideo przedstawiającego bawiące się dzieci.
• Graj z dzieckiem w udawane gry.
• Zachęcaj dziecko do bycia przyjaznym.
• Napisz Historie społeczne™, aby pomóc dziecku zrozumieć konkretne sytuacje społeczne.
• Używaj aktywności „sygnały społeczne”, aby nauczyć znaków społecznych, aby zapobiegać wypadkom społecznym.

Etap 2

• Wykorzystaj ćwiczenia polegające na odgrywaniu ról, aby przećwiczyć aspekty wspólnej zabawy.
• Zapewnij pomoc nauczyciela w klasie i na placu zabaw, aby udzielał wskazówek i informacji zwrotnych dla dziecka i jego przyjaciół.
• Zachęcaj chłopców i dziewczęta do zabawy figurkami lub lalkami i czytania beletrystyki.
• Szukaj wspólnych zainteresowań z podobnie myślącymi dziećmi.
• Pomóż dziecku rozwinąć poczucie humoru.
• Używaj koncentrycznych kręgów, aby pomóc dziecku nauczyć się konwencji społecznych dotyczących pozdrowień, tematów rozmowy, dotyku i osobistej przestrzeni ciała oraz gestów sympatii.
• Naucz dziecko, czego nie mówić.
• Bądź przewodnikiem dla dziecka jako „antropolog” w klasie, aby wyjaśnić zwyczaje społeczne.
• Upewnij się, że pozaszkolne doświadczenia społeczne są krótkie, uporządkowane, nadzorowane, udane i dobrowolne.
• Zapisz dziecko do grup umiejętności społecznych.
• Zapewnij rówieśnikom programy, jak bawić się i być przyjacielem kogoś z zespołem Aspergera.

Etap 3

• Zachęcaj do zawierania przyjaźni między osobami tej samej i przeciwnej płci.
• Zachęć rówieśnika, aby został mentorem lub kumplem dziecka.
• Pomóż dziecku znaleźć i dołączyć do alternatywnej grupy przyjaciół, którzy mają podobne zainteresowania i wartości.
• Wprowadź programy rozwijające umiejętności pracy zespołowej jako sposób nauczania

umiejętności przyjaźni.

• Zachęcaj dziecko do uczęszczania na zajęcia teatralne.
• Wykorzystaj programy telewizyjne, zwłaszcza komedie sytuacyjne i science fiction, aby zilustrować aspekty zachowań społecznych.
• Korzystaj z książek i zasobów, aby uczyć umiejętności przyjaźni.

Etap 4

• Zachęć tę osobę do postrzegania zwierząt jako potencjalnych przyjaciół.
• Zachęć tę osobę do korzystania z Internetu jako źródła przyjaźni.
• Zasugeruj wartość grup wsparcia dla młodych dorosłych z zespołem Aspergera.
• Podaj informacje o relacjach.
• Poznaj różne strategie zmniejszania lęku przed występami w sytuacjach społecznych.
• Udziel wskazówek, jak utrzymać przyjaźń.
• Naucz osobę, jak wyjaśnić komuś cechy zespołu Aspergera.
• Poznaj zalety przejścia do innej kultury.
• Zapewnij wskazówki dotyczące przyjaźni z kolegami z pracy.
• Zachęć daną osobę do ograniczenia czasu trwania spotkań towarzyskich, jeśli to konieczne.

Hans Asperger uznał, że:

Normalne dzieci nabywają niezbędnych nawyków społecznych, nie będąc ich świadomym, uczą się instynktownie. To właśnie te instynktowne relacje są zaburzone u dzieci autystycznych. Adaptacja społeczna musi przebiegać poprzez intelekt.

Mogą istnieć dwa sposoby zdobycia umiejętności – intuicja lub instrukcja. Dzieci i dorośli z zespołem Aspergera będą potrzebować nauki określonych umiejętności społecznych. Zalecam, aby proces uczenia się zawierał wyjaśnienie przesłanek dla określonej reguły społecznej. Dziecko z zespołem Aspergera nie zmieni swojego zachowania, chyba że przyczyna jest logiczna. Styl nauczania polega na dokonywaniu wzajemnego odkrywania w świecie społecznym. Osoba z zespołem Aspergera jest prawie antropologiem, prowadzącym badania nad nowo odkrytą kulturą; a „nauczyciel” lub przedstawiciel kultury będzie musiał odkryć i docenić perspektywę, inny sposób myślenia i kulturę osoby z zespołem Aspergera. Ważne jest, aby nie oceniać wartości, że jedna kultura jest wyższa od drugiej. Osoby z zespołem Aspergera mogą postrzegać typowych ludzi jako fanatyków społecznych, którzy zakładają, że każdy może i powinien nawiązywać kontakty towarzyskie bez wysiłku, a każdy, kto nie stawia na pierwszym miejscu i nie wyróżnia się w socjalizacji, musi być wadliwy, wyśmiewany i korygowany. Potrzebny jest kompromis między dwiema kulturami. Osoby w typowej kulturze komunikują się w „telegramach społecznościowych”, zakładając, że ta druga osoba może wypełnić luki. Takie założenia nie powinny być przyjmowane, gdy angażujesz się w interakcję społeczną z osobą z zespołem Aspergera. Ponadto typowi ludzie mogą narzekać, że osoba z zespołem Aspergera nie jest dobra w wyjaśnianiu, dlaczego zrobiła coś, co wydaje się naruszać kodeksy społeczne; ale, równie dobrze, typowi ludzie nie są dobrzy w wyjaśnianiu wyjątków od kodeksów i powodów ich zachowań społecznych. Rozważając prognozy dotyczące umiejętności interakcji społecznych, Hans Asperger napisał, że:

Te dzieci mogą zwrócić uwagę na „zasady etykiety” dane im w sposób przyziemny, które następnie mogą spełnić – jak gdyby sumowały. Im bardziej „obiektywne” jest takie prawo – być może w formie harmonogramu, który zawiera wszystkie możliwe odmiany codziennych zajęć i do którego obie strony muszą się trzymać w najbardziej pedantyczny sposób – tym lepiej będzie. Tak więc to nie przez nawyk, który nieświadomie i instynktownie rośnie sam z siebie, ale poprzez świadome, intelektualne szkolenie, w latach trudnej i konfliktowej pracy, osiągnie się najlepszą możliwą asymilację do wspólnoty, której będzie coraz więcej. sukces z rosnącą dojrzałością intelektualną.

Stopniowo osoba z zespołem Aspergera może budować mentalną bibliotekę doświadczeń społecznych i reguł społecznych. Proces jest podobny do nauki języka obcego ze wszystkimi problemami wyjątków od reguły wymowy i gramatyki. Niektórzy dorośli z zespołem Aspergera uważają, że rozmowy towarzyskie wydają się być prowadzone w zupełnie innym języku, na który nie mają tłumaczenia i którego nikt im nie wyjaśnił. Używam metafory społecznej układanki składającej się z 5000 elementów. Typowi ludzie mają obrazek na pudełku wypełnionej układanki, wrodzoną umiejętność nawiązywania relacji lub łączenia się z innymi ludźmi. Zagadkę społeczną rozwiązuje się w dzieciństwie stosunkowo łatwo. Na obrazku na pudełku lub na intuicji można generalnie polegać, aby rozwiązać problem społeczny. Dziecko z zespołem Aspergera nie ma obrazu i próbuje zidentyfikować powiązania i wzorce na podstawie doświadczenia i, miejmy nadzieję, pewnych wskazówek. W końcu niektóre elementy układanki społecznej dopasowują się do siebie w małe grupy niepowiązanych „wysp”, a po trzech lub czterech dekadach wzór zostaje rozpoznany, a ukończenie układanki przyspiesza. Niektóre osoby z zespołem Aspergera są w końcu w stanie dość dobrze nawiązać kontakty towarzyskie, z typowymi ludźmi nieświadomymi mentalnej energii, wsparcia, zrozumienia i edukacji, które są wymagane do osiągnięcia takiego sukcesu. Być może ostatnie słowa w tym rozdziale powinny pochodzić od Liane Holliday-Willey, która w swojej autobiografii Udając, że jest normalna, napisała:

Patrząc daleko przez ramię, przypominam sobie osoby, które musiały być zainteresowane przyjaźnią. Widzę chłopca, którego znałem, jakby to było wczoraj. Pamiętam jego twarz i miny, jakie robił, gdy rozmawialiśmy. Dziś, gdyby spojrzał na mnie tak, jak wtedy, wierzę, że dostrzegłabym jego dobroć i delikatność. Nigdy nie zrobiłem wiele z tym chłopcem, kiedy miałem okazję. Brakowało mi jego oferty przyjaźni. Nie przegapiłbym tej oferty, gdyby została złożona dzisiaj. Jego twarz miałaby dziś dla mnie sens.

Każdy z nas ma ograniczoną zdolność na czas trwania kontaktu społecznego. Używam metafory napełniania „społecznego wiadra”. Niektóre typowe osoby mają duże wiadro towarzyskie, którego wypełnienie może zająć trochę czasu, podczas gdy osoba z zespołem Aspergera ma małe wiadro, które stosunkowo szybko osiąga pojemność. Konwencjonalne spotkania towarzyskie mogą trwać zbyt długo dla osoby z zespołem Aspergera, zwłaszcza że sukces społeczny osiąga się dzięki wysiłkowi intelektualnemu, a nie naturalnej intuicji. Spotkania towarzyskie są wyczerpujące. Osoba z zespołem Aspergera czuje się bardziej komfortowo, jeśli interakcje społeczne są krótkie i celowe, a po ich zakończeniu jest w stanie zakończyć interakcję lub uczestnictwo. Ważne jest, aby inni nie byli urażeni nagłym zakończeniem rozmowy lub spotkania towarzyskiego, ponieważ obraza nie była zamierzona. Osoba musi odejść z powodu wyczerpania i nie jest nierozważna. Inną cechą, która może wpływać na czas trwania kontaktów społecznych, jest trudność osób z zespołem Aspergera w znalezieniu kogoś, z kim chcą porozmawiać i spędzić czas. Jak powiedział mi Darren: „Nie chodzi o to, że jestem antyspołeczny, chodzi o to, że nie spotykam wielu ludzi, których lubię”.

Z powodu rozwojowego opóźnienia w konceptualizacji przyjaźni, gdy osoba z zespołem Aspergera osiąga czwarty etap rozwoju przyjaźni, może porzucić szkołę średnią i szukać przyjaciół poprzez pracę, studia i zajęcia rekreacyjne. Próby zmiany relacji z kolegi lub kolegi z pracy na przyjaciela mogą stanowić pewne wyzwania dla młodego dorosłego z zespołem Aspergera. Mentor w pracy, który rozumie swoją niezwykłą osobowość i umiejętności przyjaźni, może udzielić wskazówek i działać jako powiernik i rzecznik. Mentor może również pomóc określić stopień autentycznego zainteresowania przyjaźnią ze strony kolegi. Czasami osoby z zespołem Aspergera zakładają, że przyjazny czyn, uśmiech lub gest ma większe konsekwencje niż było to zamierzone, a to może prowadzić do rozwoju intensywnego zainteresowania lub zauroczenia osobą, która wydaje się życzliwa i przyjacielska.