Porady Wujka Barnaby

We wczesnym okresie dojrzewania dzieci z zespołem Aspergera mogą stać się coraz bardziej świadome swojej odmienności i niechęć do wszelkich sugestii, że mogą mieć trudności z nawiązywaniem przyjaźni lub że powinny akceptować programy. Nie chcą, aby ich problemy społeczne znalazły się w centrum uwagi lub zostały uznane za upośledzenie społeczne. Jedną z opcji, która może umożliwić nastolatkowi lub nastolatkowi zaakceptowanie programów mających na celu poprawę umiejętności społecznych i przyjaźni, jest zmiana nazwy programów z umiejętności przyjaźni na umiejętności pracy zespołowej. Wszystkie atrybuty dobrego przyjaciela są takie same jak dobrego członka zespołu. Programy zajęć na temat umiejętności pracy zespołowej są społecznie akceptowane wśród rówieśników. Sukces w sporcie jest w tym wieku bardzo wysoko ceniony, zwłaszcza w sportach zespołowych, a drużyna odnosząca największe sukcesy niekoniecznie składa się z najlepszych zawodników, ale najbardziej zgranych członków. Programy rozwijające umiejętności pracy zespołowej są również istotne dla pomyślnego zatrudnienia. Firmy często wymagają od kandydata umiejętności bycia „graczem zespołowym”, a wskazówki dotyczące pracy zespołowej mogą być akceptowane przez nastolatka z zespołem Aspergera, jeśli jest to konieczne do dokonania wyboru kariery. Wtedy prawdopodobnie będzie większa współpraca i motywacja.

Dziecko z zespołem Aspergera może niełatwo identyfikować się z nowymi grupami społecznymi tworzącymi się na tym etapie przyjaźni. Dzieci mogą być odrzucane przez grupy, które cenią zdolności sportowe ze względu na niezdarność, grupy akademickie, jeśli ma inny styl uczenia się, oraz grupy towarzyskie z powodu ograniczonych umiejętności społecznych. Niestety, jest jedna grupa, postacie o niesławnej reputacji, które mogą zaakceptować i zaliczyć osobę z zespołem Aspergera. Ta grupa zawsze ma otwarte drzwi, ale przyjęcie i akceptacja odbywa się poprzez angażowanie się w niewłaściwe, antyspołeczne zachowania – nie najbardziej odpowiedni model dla dzieci z zespołem Aspergera. Nauczyciel może potrzebować zorganizować wejście do bardziej społecznie akceptowalnej grupy, zachęcając popularnego członka tej grupy do działania jako mentor lub kumpel. Podobnie nauczyciel może rozważyć zorganizowanie alternatywnej grupy opartej na cechach dzieci z zespołem Aspergera. Do tej grupy należą kolekcjonerzy, naukowcy czy informatycy. W każdej szkole będzie kilkoro takich dzieci, które mają podobne zdolności i zainteresowania, ale nie mają innych cech potrzebnych do postawienia diagnozy. Nowa grupa może spotykać się w przerwie i w porze lunchu, aby porównać i wymienić interesujące się przedmioty (często towary oparte na japońskich animowanych postaciach z kreskówek), podjąć się projektu ustalonego przez nauczyciela przyrody lub nauczyć się technik programowania komputerowego od szkolnego nauczyciela informatyki. Przyjaźnie mogą być stosunkowo bezpieczne przed krytyką i oparte na wspólnych zainteresowaniach. Rodzicielska grupa wsparcia może rozważyć wydawanie regularnego biuletynu dla dzieci i młodzieży z zespołem Aspergera. Artykuły mogą być napisane przez dzieci i zawierać informacje o szczególnych zainteresowaniach, którymi mogą się dzielić czytelnicy i redakcje, wiadomości członków grupy i przykłady ich pracy, recenzje ciekawych filmów i książek, w tym książek o zespole Aspergera oraz kreskówek, redakcje, korespondencja i rubryki porad. Pewien nastolatek uznał, że jego ukończenie w grupie rozumienia społecznego dało mu kwalifikacje do bycia mentorem dla innych nastolatków z zespołem Aspergera i udzielania porad na temat przyjaźni w rubryce porad w szkolnym biuletynie.

W trzecim etapie przyjaźni istnieje silna chęć towarzystwa, a nie funkcjonalnej zabawy, a dzieci z zespołem Aspergera mogą czuć się samotne i smutne, jeśli ich próby nawiązania przyjaźni nie powiodą się. Będą potrzebować programów i wskazówek w przyjaźni, ale teraz można to osiągnąć poprzez dyskusję z wspierającymi rówieśnikami, jak i dorosłymi. Niektóre typowe dzieci, które mają naturalny kontakt z dziećmi z zespołem Aspergera, można zidentyfikować i zachęcić do bycia „kumplami” lub mentorami w klasie, na placu zabaw i w sytuacjach towarzyskich. Rady kumpla mogą być akceptowane jako mające większą wartość niż rady rodziców lub nauczycieli, zwłaszcza jeśli kumpel jest społecznie uzdolniony i popularny. Mentor w szkole lub rodzeństwo może udzielać porad i wskazówek, co jest aktualne z perspektywy rówieśników dziecka w zakresie tego, w co się ubrać i o czym mówić, aby dziecko było mniej widoczne i mniej widoczne. prawdopodobnie zostanie wyśmiany za to, że nie jest „fajny”. Z perspektywy rówieśników dzieci z zespołem Aspergera są „ubogie” pod względem waluty przyjaźni. Nie mogą nosić modnych ubrań ani interesować się popularnymi programami telewizyjnymi lub towarami. W zamian dzieci z zespołem Aspergera postrzegają rówieśników jako mających ograniczoną popularność kultury zespołu Aspergera, czyli wiedzę. Peta, dziewczyna z zespołem Aspergera, która ma encyklopedyczną wiedzę o pogodzie, uważa, że ​​inne dziewczyny w jej wieku są nudne, bo chcą rozmawiać tylko o czasopismach i makijażu. Chce mówić o meteorologii, która przez rówieśników jest równie nudna.

Przyjaźnie tej samej płci

W trzecim etapie przyjaźni zwykle występuje wyraźna preferencja płciowa w wyborze przyjaciół i współpracowników. Aktywności i zainteresowania chłopców, którzy mogą grać w gry zespołowe lub sporty sezonowe, można uznać za mało interesujące dla chłopców z zespołem Aspergera. Są również prawdopodobnie mniej zdolni niż mężczyźni w rozumieniu gier zespołowych i niezdarni w zakresie umiejętności gry w piłkę, zręczności i koordynacji. Will Hadcroft wyjaśnił w swojej autobiografii, że:

Bałam się innych chłopców i było to dla nich bardzo oczywiste. Walka była koszmarem i puściłem piłkę bez większej walki, ku wściekłości moich kolegów z drużyny.

Chłopiec z zespołem Aspergera wie, że zwykle jest ostatnią osobą wybieraną do zespołu i można go aktywnie unikać i odseparowywać od potencjalnych męskich przyjaciół. Kiedy chłopiec z zespołem Aspergera jest sam na placu zabaw, prawdopodobnie podejdzie do niego jedna z dwóch grup: drapieżne samce, które szukają kogoś społecznie odizolowanego, wrażliwego i łatwowiernego do dokuczania i dręczenia (zob. Rozdział 4); lub dziewczyny, które współczują chłopcu z powodu jego pozornej samotności i oferują włączenie i wsparcie w swoich zajęciach i grach. Podczas gdy inni chłopcy w tym wieku zwykle unikali dziewcząt, używając obraźliwych i seksistowskich uwag, można go zwerbować do zabawy dziewcząt i aktywnie witać. Jeśli chłopiec z zespołem Aspergera nie jest pewien, co robić, gdy spotyka się z dziewczynami, jego koleżanki są bardziej skłonne do wsparcia niż krytycznych: „Jest chłopcem, więc nie rozumie, więc pomogę mu”. rozwój prawdziwych przyjaźni „przeciwnej płci”. Posiadanie przyjaciół płci przeciwnej na tym etapie przyjaźni może mieć dwie konsekwencje dla chłopców z zespołem Aspergera; dalsze wyobcowanie od chłopców, którzy uważają, że „brata się z wrogiem” i wchłanianie w kulturę kobiecą poprzez naśladownictwo, co skutkuje rozwojem kobiecej mowy ciała, cech wokalnych i zainteresowań. Dziecko może cieszyć się przyjaźniami z dziewczynami i czerpać z nich korzyści, ale inni chłopcy mogą szydzić z niego, że jest bardziej jak dziewczyna, często używając określenia „wesoły” jako obelgi. Chłopiec może czuć, że jedyną płcią, która go akceptuje i rozumie, jest kobieta – jego matka, być może siostry i koleżanki, co może przyczynić się do problemów z tożsamością płciową.

Zauważyłam, że niektóre dziewczyny z zespołem Aspergera na tym etapie rozwoju przyjaźni mogą odrzucić towarzystwo przyjaciół tej samej płci. Mogą być krytyczni wobec swoich rówieśników za cieszenie się uczuciami i grami uczuciowymi oraz za rozmawianie o tym, kogo lubią lub nie lubią z powodów, które wydają się nielogiczne lub nieprawdziwe. Członkowie grupy wewnętrznej i zewnętrznej oraz szybko zmieniające się kliki przyjaźni są zagmatwane. Podobnie jak presja rówieśników, która często może koncentrować się wokół tego, co jest postrzegane jako „fajne” pod względem odzieży i akcesoriów. Dziewczyna z zespołem Aspergera może mieć znaczne trudności ze zrozumieniem tych nowych wymiarów przyjaźni i ma tendencję do przedkładania logiki, prawdy i komfortu nad presję rówieśników. Wybór odzieży będzie raczej wygodny niż popularny czy modny, a bardzo często jest to odzież męska, ponieważ jest najbardziej wygodna i praktyczna. Włosy mogą być noszone bardzo długie, aby stworzyć zasłonę lub ścianę, za którą dziewczynka może się „ukryć” lub bardzo krótkie dla wygody, bez chęci, by wyglądać „kobieco”. Podczas gdy działania innych dziewcząt mogą być mylące i nielogiczne dla dziewczynki z zespołem Aspergera, działania chłopców mogą być interesujące i oparte na aktywności fizycznej, a nie emocjach. Może być zainteresowana, a następnie „zaadoptowana” lub zwerbowana przez grupę chłopców. Staje się znana jako „chłopczyni”, z męskimi przyjaciółmi, którzy są bardziej tolerancyjni wobec kogoś, kto „przeszedł na ich stronę”; i jeszcze raz, jeśli nie jest pewna, co robić w sytuacji społecznej, prawdopodobnie doświadczy wsparcia, a nie wyśmiewania – „Jest dziewczyną, nie zrozumiałaby. Ale to jest w porządku, nie mamy nic przeciwko”. Dziecko z zespołem Aspergera potrzebuje równowagi między przyjaciółmi tej samej i przeciwnej płci, a pewna inżynieria społeczna może być konieczna, aby zapewnić akceptację przez obie grupy płci. Nauczyciele będą musieli monitorować włączanie i wykluczanie grupy oraz aktywnie zachęcać dzieci tej samej płci do zezwalania i wspierania akceptacji i integracji dziecka z zespołem Aspergera.

W trzecim etapie rozwoju przyjaźni istnieje wyraźny podział płci w wyborze przyjaciół i towarzyszy, a przyjaciel jest definiowany nie tylko jako ktoś, kto pomaga, ale jako ktoś, kto jest starannie dobrany ze względu na szczególne cechy osobowości. Przyjaciel to ktoś, kto naprawdę dba o uzupełniające się postawy, idee i wartości. Istnieje rosnąca potrzeba towarzystwa oraz większej selektywności i trwałości w sojuszach przyjaźni. Istnieje silne pragnienie bycia lubianym przez rówieśników i wzajemne dzielenie się doświadczeniami i przemyśleniami, a nie zabawkami. Wraz ze wzrostem samoodsłaniania pojawia się uznanie wagi bycia godnym zaufania i tendencja do zasięgania porady nie tylko w kwestiach praktycznych, ale także w kwestiach interpersonalnych. Przyjaciele wspierają się nawzajem w naprawianiu swoich emocji. Jeśli dzieci są smutne, bliscy przyjaciele rozweselą je, a w przypadku złości uspokoją je, aby nie wpadły w kłopoty. Przyjaciele i grupa rówieśnicza stają się coraz ważniejsi we wzmacnianiu lub niszczenie poczucia własnej wartości i określanie właściwych zachowań społecznych. Akceptacja i wartości grupy rówieśniczej mogą przesłonić opinię rodziców. Siła grupy rówieśniczej może stać się większa niż siła dorosłych. Gdy wystąpią konflikty, znajomi będą teraz korzystać z bardziej efektywnych mechanizmów naprawczych. Argumenty mogą być mniej „gorące”, z mniejszą konfrontacją i większym brakiem zaangażowania, przyznaniem się do błędów i uznaniem, że nie jest to tylko kwestia zwycięzcy i przegranego. Zadowalające rozwiązanie konfliktu interpersonalnego między przyjaciółmi może faktycznie wzmocnić związek. Przyjaciel otrzymuje przebaczenie, a konflikt zostaje przedstawiony z innej perspektywy. Te cechy umiejętności interpersonalnych, które przejawiają się w przyjaźniach, są podstawą umiejętności interpersonalnych w relacjach dorosłych.

Inne dzieci w klasie dziecka z zespołem Aspergera będą potrzebowały wyjaśnień i wskazówek w zrozumieniu i zachęcaniu do zdolności przyjaźni ich koleżanki z klasy. Takie dzieci będą wiedziały, że dziecko z zespołem Aspergera nie bawi się ani nie wchodzi z nimi w interakcje w taki sam sposób, jak inne dzieci. Bez wskazówek i wsparcia ze strony nauczyciela reakcją na dziecko z zespołem Aspergera może być raczej odrzucenie i ośmieszenie niż akceptacja i włączenie w swoje działania. O ile mamy programy, które pomagają dziecku z zespołem Aspergera zintegrować się z jego rówieśnikami, inne dzieci potrzebują własnych programów. Będą musieli wiedzieć, jak reagować na zachowania, które wydają się nieprzyjazne i jak zachęcać do umiejętności ułatwiających nawiązywanie przyjaźni. Udana interakcja wymaga konstruktywnego zaangażowania obu stron, a nauczyciel będzie musiał być dobrym wzorem do naśladowania i powinien pochwalić inne dzieci, które przystosowują się, przyjmują i wspierają dziecko z zespołem Aspergera. Grupa rówieśnicza może potrzebować własnego odpowiednika Opowieści społecznych, aby poprawić wzajemne zrozumienie i być zachęcana do udzielania wskazówek dziecku z zespołem Aspergera, gdy nauczyciel jest nieobecny lub dostępny.

W literaturze naukowej odnotowano pewne sukcesy dotyczące grup umiejętności społecznych dla dzieci, młodzieży i młodych dorosłych z zespołem Aspergera. Członkowie grupy otrzymują informacje o tym, dlaczego pewne umiejętności są ważne, i ćwiczą stosowanie tych umiejętności poprzez modelowanie, odgrywanie ról, przeglądanie nagrań wideo i otrzymywanie konstruktywnych informacji zwrotnych od lidera grupy i innych uczestników. Programy koncentrowały się na umiejętnościach konwersacji, czytaniu i interpretacji mowy ciała, rozumieniu perspektywy innych oraz umiejętnościach przyjaźni. Odmianę tego podejścia, koncentrującą się na rozwoju inteligencji emocjonalnej, przeprowadzili Andron i Weber, którzy koordynowali grupy umiejętności społecznych, wykorzystując członków rodziny, zwłaszcza rodzeństwo, jako uczestników. Ich program kładzie nacisk na rozwój odpowiedniego afektu lub emocji w sytuacjach społecznych. Obecnie niezwykle trudno jest określić, czy grupy umiejętności społecznych są skutecznym sposobem poprawy umiejętności integracji społecznej dzieci z zespołem Aspergera. Miary wyników były przede wszystkim jakościowe i nie wiemy, czy ta technika może zmienić określone umiejętności w naturalnych warunkach. Niemniej doświadczenie pokazało, że grupy są postrzegane jako wartościowe przez rodziców, nauczycieli i uczestników. W szczególności uczestnicy docenili możliwość spotkania ludzi podobnych do siebie, którzy dzielą to samo zamieszanie i doświadczenia. Może to być podstawą kolejnych przyjaźni i grup samopomocowych.

Dzieci z zespołem Aspergera pracują w szkole dwa razy ciężej niż ich rówieśnicy, ponieważ uczą się zarówno akademickiego, jak i społecznego programu nauczania. W przeciwieństwie do innych dzieci używają zdolności poznawczych, a nie intuicji, aby nawiązywać kontakty towarzyskie i nawiązywać przyjaźnie. Jak wyjaśnił Stephen: „Zaprzyjaźnienie się wymaga całej siły mojego mózgu”. Pod koniec dnia szkolnego dziecko zwykle ma wystarczająco dużo doświadczeń towarzyskich i desperacko potrzebuje relaksu w samotności. W przypadku dziecka z zespołem Aspergera przyjaźnie kończą się przy bramie szkoły. Dziecko może więc oprzeć się sugestiom rodziców, aby skontaktować się z przyjaciółmi ze szkoły lub bawić się z dziećmi z sąsiedztwa. Ma już dość kontaktów towarzyskich w szkole, a rodzice mogą być zmuszeni zaakceptować fakt, że dziecko nie ma już energii ani motywacji do kontaktów towarzyskich. Jeśli rodzice aranżują doświadczenia społeczne, ważne jest, aby były one krótkie, uporządkowane, nadzorowane, udane i dobrowolne.

Jednym ze sposobów opisania osoby z zespołem Aspergera jest ktoś, kto pochodzi z innej kultury i ma inny sposób postrzegania i myślenia o świecie. Niektórzy dorośli z zespołem Aspergera sugerowali, że termin „zespół Aspergera” należy zastąpić terminem „zespół złej planety”. Clare Sainsbury, absolwentka Uniwersytetu Oksfordzkiego z zespołem Aspergera, napisała książkę zatytułowaną „Marsjanin na placu zabaw” (2000), aby pomóc rodzicom i nauczycielom zrozumieć zespół Aspergera. Konceptualizacja osoby z zespołem Aspergera jako osoby pochodzącej z innej kultury lub planety może pomóc zmienić postawy dorosłych i rówieśników, ale może być również wykorzystana do uzasadnienia strategii interwencji. Dziecko z zespołem Aspergera próbuje zrozumieć nasze zwyczaje społeczne w taki sam sposób, w jaki antropolog, który odkrył nowe plemię, będzie chciał zbadać jego mieszkańców i zwyczaje. Antropolog będzie potrzebował kogoś z tej kultury, aby wyjaśnić kulturę, zwyczaje i język. Nauczyciel lub asystent nauczyciela przydzielony dziecku z zespołem Aspergera może pełnić rolę przewodnika wyjaśniającego tę nową kulturę lub cywilizację. Proces polega na odkryciu i wyjaśnieniu przyczyny poszczególnych zwyczajów. Odwiedzający nową kulturę będzie potrzebował przewodnika, a pisanie Opowieści społecznych to współpraca między przewodnikiem (nauczycielem) a antropologiem (dzieckiem). Nastolatkowie i dorośli z zespołem Aspergera z pewnością skorzystaliby na napisaniu lub przeczytaniu przewodnika turystycznego dotyczącego zrozumienia i życia z typowymi ludźmi lub, używając terminu stworzonego przez dorosłych z zespołem Aspergera, neurotypów. Przedstawiciel kultury lub osobisty przewodnik może siedzieć z antropologiem w kącie klasy lub na placu zabaw i oboje obserwować, komentować i robić notatki na temat społecznych interakcji dzieci, a przewodnik dostarcza objaśniającego komentarza. Innym zajęciem jest gra w „znajdź przyjacielski akt”, na zmianę identyfikującą akt przyjaźni. Przewodnik komentuje, dlaczego dane zachowanie jest uważane za przyjazne lub nieprzyjazne. Gra polegająca na obserwowaniu ludzi z przewodnikiem może dostarczyć informacji o przyjaźni bez poczucia, że ​​dziecko z zespołem Aspergera jest w centrum uwagi lub osoba, która nieuchronnie popełnia błędy.

Dzieci z zespołem Aspergera są zazwyczaj brutalnie szczere i wypowiadają się. Ich lojalność dotyczy prawdy, a nie ludzkich uczuć. Być może będą musieli nauczyć się nie mówić prawdy przez cały czas. Podczas gdy uczciwość jest cnotą, rówieśnicy na tym etapie zaczynają kłamać, aby nie ranić uczuć przyjaciół lub wyrażać solidarność i przywiązanie do przyjaźni, nie informując osoby dorosłej o niewłaściwym zachowaniu przyjaciela. Takie zachowanie może wydawać się niemoralne i nielogiczne dla dziecka z zespołem Aspergera, które chętnie informuje nauczyciela „kto to zrobił” i że przyjaciel popełnił głupi błąd. Nie jest to zalecany sposób na zawieranie lub utrzymywanie przyjaciół. Dziecko z zespołem Aspergera może odnieść korzyści z opowieści społecznych, aby zrozumieć, dlaczego czasami warto powiedzieć coś, co nie jest prawdą, a kiedy zachować spokój.