Porady Wujka Barnaby

Wiele zależy od poziomu lęku, którego doświadcza dana osoba. Jeśli lęk jest obecny tylko w określonych sytuacjach, może być łatwiejszy do opanowania. Inną ważną kwestią jest zwrócenie uwagi na to, że rodzaj lęku doświadczany przez NT może jakościowo różnić się od tego, którego doświadczają Aspies. Bardzo trudno jest podać ostateczną instrukcję radzenia sobie z lękiem, ponieważ jest ona bardzo złożona. Oto kilka szybkich wskazówek:

• Niektóre leki psychiatryczne mogą być pomocne w leczeniu lęku, np. Środki uspokajające. Jednak są one uzależniające i nie zostały zaprojektowane jako rozwiązanie, ale mogą być stosowane sporadycznie w sytuacjach szczególnie wywołujących niepokój. Inne, nieuzależniające leki mogą być korzystne w przypadku lęku, który należy przepisać i monitorować. Decyzja o przyjmowaniu leków jest decyzją indywidualną, ponieważ niektóre osoby uważają, że przyjmowanie leków polega na „poddaniu się” zamiast walce z lękiem i zapobieganiu mu, patrząc na czynniki środowiskowe i określone czynniki wyzwalające.
• Spróbuj zidentyfikować czynniki wywołujące Twój niepokój. Sama ich identyfikacja może być trudna, dlatego warto porozmawiać z doradcą lub psychoterapeutą, który ma dobrą wiedzę na temat zespołu Aspergera. Ten proces może pomóc w wyjaśnieniu cyklu lęku, którego możesz doświadczać.
• Znajdź metodę relaksacji, która działa dla Ciebie jako osoby z zespołem Aspergera. Wiele tradycyjnych metod relaksacyjnych ukierunkowanych na NT może w rzeczywistości wywoływać większy niepokój u Aspies, ale jest to kwestia bardzo indywidualna. Typowe metody obejmują terapie alternatywne / uzupełniające, takie jak masaż, hydroterapia, ziołolecznictwo, akupunktura, refleksologia i tak dalej. Dla niektórych korzystne są również ćwiczenia głębokiego oddychania.
• Medytacja może zdziałać cuda; oczyszczenie umysłu, wywołanie cielesnego i psychicznego odprężenia.
• Ćwiczenia są bardzo dobre w zmniejszaniu lęku. Każde energiczne ćwiczenie aerobowe (takie jak bieganie, jazda na rowerze, taniec) jest świetne do zużywania nadmiaru energii i niepokoju. Trampolining wydaje się być zwycięzcą nie tylko dla dzieci! Joga, pilates i podobne ćwiczenia wydają się doskonałe do tworzenia równowagi psychicznej.

Możesz czuć lub mieć:

• nadmiernie pobudzony psychicznie; wyścig myśli
• kołatanie serca, pocenie się rąk, chwiejne nogi
• niezdolny do koncentracji
• strach i obawa
• obsesje i fiksacje (które są negatywne dla osoby)
• chcąc uciec, ukryć się, uciec
• nie umiesz „myśleć trzeźwo”
• myślenie i lęk przed najgorszym
• ciągłe zmartwienia.

Wiele osób z ZA zgodzi się, że cierpią z ponadprzeciętnym poziomem lęku. Przyjmuje się, że lęk jest „kluczową cechą” wielu osób ze spektrum autyzmu. Należy jednak zwrócić uwagę, czy lęk ten faktycznie jest częścią samego autyzmu, czy też jest bezpośrednim skutkiem życia w świecie nieprzeznaczonym dla osób z autyzmem. Niektórzy twierdzą, że to drugie.

Kiedy osoba jest bardzo przygnębiona, często pojawiają się myśli samobójcze. Istnieje duża różnica między posiadaniem takich myśli a planowaniem samobójstwa. Kiedy dana osoba dojdzie do punktu, w którym ma jasne plany, w jaki sposób popełni samobójstwo, należy podjąć poważne działania. Jeśli podejrzewasz, że jest to stan, w którym się znajdujesz, lub ktoś, kogo znasz, podejmij natychmiastowe działania. (Zobacz przydatne kontakty na końcu przewodnika).

Dlaczego samobójstwo?

Wiele osób, które chcą popełnić samobójstwo, uważa, że ​​wyczerpały wszystkie dostępne im możliwości radzenia sobie z tym, jak się czują. Potrzebują ucieczki, której według nich nie można znaleźć. Potrzebują całkowitej zmiany miejsca, w którym się znajdują. Chcą rozwiązania i zakończenia uczuć i sytuacji, w których się znajdują, i nie mogą tego znaleźć w otaczających ich ludziach i środowisku. Niektórzy twierdzą, że jeśli ktoś chce odebrać sobie życie, ma do tego prawo. Należy jednak pamiętać, że samobójstwo nie jest jedynym rozwiązaniem i że sytuacja może się poprawić

• Ruszaj się. W depresji osoba będzie się poruszać rzadziej i częściej chce zostać w łóżku. Cokolwiek robisz, przynajmniej spróbuj się ruszyć w jakiś sposób, nawet jeśli oznacza to wstawanie z łóżka i chodzenie lub wykonywanie podstawowych ćwiczeń przez pięć minut co godzinę. Im dłużej pozostajesz nieruchomo, tym dłużej twój umysł i ciało „utkną” w stanie depresji. Spróbuj poćwiczyć i zaczerpnąć świeżego powietrza. Jednym z problemów jest to, że robią to inni. Jeśli czujesz, że nie możesz sam stawić czoła siłowni, basenowi, a nawet spacerowi, spróbuj znaleźć kogoś, kto będzie Cię wspierać, na przykład osobę zaprzyjaźnioną lub opiekun.
• Zrób coś, co zajmie twój umysł, cokolwiek to może być. Wszystko jest lepsze niż nic, ponieważ ruminacje i zamartwianie się karmią depresję.
• Nie pozwól sobie całkowicie odciąć się od innych. Łatwiej to powiedzieć niż zrobić w przypadku wielu Aspies, ponieważ często to problemy społeczne wywołują depresję. Jednak staraj się jak najwięcej walczyć z tym zachowaniem unikowym, pamiętając, że inni mogą być źródłem pocieszenia i wsparcia – liczy się znalezienie odpowiednich osób. Jeśli całkowicie odsuniesz się od innych, szanse na znalezienie takich osób dramatycznie się zmniejszą. Za każdym razem, gdy masz odwagę przebywać z innymi podczas depresji, pochwal się dobrze za to.
• Utrzymuj zdrową dietę. Kiedy jesteś przygnębiony, łatwo jest jeść za mało lub karmić się śmieciami, ponieważ tak się czujesz. Podejmij dodatkowy wysiłek, aby dobrze zjeść, ponieważ pomoże ci to wyleczyć. Skoncentruj się na produktach pełnowartościowych, świeżych owocach i warzywach, żywności nieprzetworzonej, tłustych rybach i mięsie bez skóry. Nie karz się złą dietą.
• Nie sięgaj po alkohol lub narkotyki jako rozwiązanie – krótkoterminowe skutki są bezużyteczne, podobnie jak długoterminowe efekty depresyjne, które powodują narkotyki i alkohol.
• Mów dalej. Nie zatrzymuj tego wszystkiego. Nawet jeśli nie masz naturalnej skłonności do mówienia – rób to. Można to zrobić przez e-mail lub telefon, jeśli nie możesz znieść bezpośredniej interakcji (patrz Przydatne kontakty na końcu tego przewodnika).
• Staraj się ufać tym, którzy próbują ci pomóc.

• Jeśli depresja ma wyraźny wyzwalacz (np. Niepowodzenie na egzaminie lub rozpad związku), czasami powrót do zdrowia jest łatwiejszy. Rozmowa przez wyzwalacz z przyjacielem lub doradcą jest pomocna, a określenie kroków, które należy wykonać, aby przejść od zdarzenia, może załatwić sprawę. Jeśli depresja nie ustąpi, rozwiązaniem może być poszukanie pomocy u lekarza rodzinnego. Uważaj jednak – leki przeciwdepresyjne są często wydawane jako „szybkie środki zaradcze”. Przeczytaj o różnych rodzajach leków przeciwdepresyjnych, zanim je zaakceptujesz, ponieważ niektóre leki nie działają na wszystkich. Oprócz leków przeciwdepresyjnych pomocne mogą być niektóre naturalne środki, takie jak ziele dziurawca. U wielu dorosłych Aspies często dochodzi do wyzwalania depresji. Doświadczenie niewidzialnej niepełnosprawności społecznej i przejawy takiej jak izolacja społeczna, samotność, bezrobocie lub niepełne zatrudnienie będą ciągłymi trudnościami, które mogą być związane z depresją.

● Jeśli nie jesteś w stanie zidentyfikować konkretnego czynnika wywołującego depresję i wydaje się, że „wyszła ona donikąd”, przepracowanie jej może na początku być trudne.

Depresja (zdiagnozowana lub nie) jest niepokojąco powszechna u dorosłych z zespołem Aspergera. Pomocnym wyjaśnieniem depresji są fizyczne i emocjonalne skutki zinternalizowanej złości lub frustracji. Zamiast wyrażać złość na zewnątrz, osoba będzie internalizować swój gniew, dusząc go. Może to ostatecznie objawić się w postaci depresji. Istnieje ogromna różnica między potocznym, codziennym określeniem „Jestem naprawdę przygnębiony” (oznaczającym osobę, która czuje się trochę przygnębiona przez krótki okres) a osobą, która ma prawdziwą depresję. Prawdziwa depresja nie jest tak łatwa do opanowania i może trwać dłużej, z większą intensywnością niż „smutek”. Depresja może być reaktywna z wyraźnym wyzwalaczem (np. Jako bezpośredni skutek wyzwalacza, takiego jak strata bliskiej osoby lub utrata związku), który zwykle jest krótkotrwały. Może również przybrać formę depresji „endogennej” (pochodzącej od wewnątrz, bez wytłumaczalnej przyczyny), która może być przewlekła, długotrwała i oporna na leczenie. Jeśli czujesz, że Ty lub ktoś, kogo znasz, może mieć depresję, objawy są następujące (trwające dłużej niż dwa tygodnie do miesiąca):

• Uczucie smutku, przygnębienia i beznadziejności.
• Poczucie winy, które jest nieproporcjonalne do wydarzeń.
• Utrata zainteresowania czynnościami, z których wcześniej korzystano.
• Myślenie i działanie powoli.
• Niedojadanie lub przejadanie się.
• Unikanie kontaktów społecznych (nietypowe).
• Utrata zainteresowania seksem.
• Utrata zainteresowania wyglądem i dbaniem o siebie (bardziej niż zwykle).
• Irracjonalne negatywne myśli o sobie, innych i sytuacjach.

Izolacja społeczna często doświadczana przez wielu dorosłych z ZA może prowadzić do problemów ze zdrowiem psychicznym. Biorąc pod uwagę, że wielu (nie wszyscy) dorosłych z zespołem Aspergera chce do pewnego stopnia zaangażować się społecznie, izolacja społeczna może być miażdżącym i głęboko przygnębiającym doświadczeniem. Wydaje się, że kluczem do radzenia sobie z tak wieloma wyzwaniami, jakie życie rzuca człowiekowi, jest odczuwanie empatii w stosunku do innych ludzi oraz szukanie i udzielanie im wsparcia. Silna sieć społecznościowa, w której dana osoba ma poczucie przynależności, jest szanowana i mile widziana, nieuchronnie pomoże jej pokierować życiową często trudną i zagmatwaną ścieżką. Dla wielu osób z zespołem Aspergera to poczucie przynależności, szacunku i poczucia gościnności jest niespójne, aw najgorszym przypadku nie istnieje. Ile osób z zespołem Aspergera może faktycznie zwrócić się do kogoś, kto naprawdę „dostaje” to, skąd pochodzą? Ile osób z zespołem Aspergera może z łatwością zwrócić się do innych, którzy zapewniają im wsparcie, którego szukają? Jednym z problemów związanych z izolacją społeczną jest utrata kontaktu z rzeczywistością społeczną lub wspólną egzystencję społeczną innych. Im bardziej osoba staje się odizolowana, tym trudniej jej się zintegrować. Tak więc błędne koło trwa. Osoba może być postrzegana jako „dziwna” lub „samotna”, więc próby zaangażowania społecznego są niweczone. Jedną ze strategii opracowanych w celu wspierania dorosłych osób z zespołem Aspergera w celu uniknięcia izolacji społecznej i wykluczenia są grupy społeczne i schematy zaprzyjaźniania się. Mogą one działać dobrze, pod warunkiem, że poziom umiejętności i zainteresowań danej osoby jest spełniony w ramach programu zaprzyjaźnienia się lub grupy społecznej. Jednym z typowych scenariuszy jest znalezienie odpowiedniego poziomu zaprzyjaźnienia się. Osoby z zespołem Aspergera zmagają się w obszarach społecznych, ale nie w ogólnej inteligencji, dlatego bycie w grupie społecznej lub z przyjacielem jest bardziej frustrujące, ponieważ czuje się znudzony, protekcjonalny lub niezadowolony. To jednostka decyduje, czy izolacja społeczna lub aktywność społeczna, która może być niezadowalająca, jest lepsza. Jedną dobrą rzeczą w zaprzyjaźnianiu się jest dostęp do kogoś o innym punkcie widzenia. Chociaż przyjaźń z osobą o równych lub niższych zdolnościach intelektualnych może być frustrująca, czasami spędzanie czasu z kimkolwiek (w granicach rozsądku) jest lepsze niż z nikim.

Dorośli z zespołem Aspergera mogą trafić do opieki psychiatrycznej z dwóch powodów:

1. Jako osoba z niezdiagnozowanym zespołem Aspergera szukająca pomocy i mylnie zdiagnozowana jako osoba z chorobą psychiczną, taką jak schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa lub zaburzenie osobowości
2. Jako osoba, u której zdiagnozowano (samodzielnie lub oficjalnie) szukającą wsparcia w przypadku wtórnych problemów ze zdrowiem psychicznym, które często pojawiają się z powodu braku odpowiedniego zrozumienia lub wsparcia dla AS dorosłego.

Niestety, wiedza specjalistyczna w zakresie ogólnych usług zdrowia psychicznego dla dorosłych jest bardzo niespójna i pozornie dość rzadka. Pozostawia to sytuację loterii, jeśli chodzi o dostęp do specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym, którzy dobrze rozumieją zespół Aspergera u dorosłych. Brak wiedzy może prowadzić do nieskutecznego lub niewłaściwego leczenia. Taka (miejmy nadzieję, niezamierzona) zła praktyka jest niedopuszczalna. Kwestie związane ze zdrowiem psychicznym dorosłych osób z zespołem Aspergera są często inne niż w przypadku osób z NT z zaburzeniami psychicznymi. W konsekwencji, wyniki u osób dorosłych z zespołem Aspergera są często mniej pozytywne, ponieważ leczenie jest nieodpowiednie lub nieprzydatne.

Ze względu na niektóre aspekty odmiennego wykorzystania i interpretacji komunikacji werbalnej i niewerbalnej u osób z zespołem Aspergera, problemy ze zdrowiem psychicznym są często pomijane, źle rozumiane lub ignorowane. Zwykle osoba z zespołem Aspergera może mieć problemy ze zdrowiem psychicznym narastające od jakiegoś czasu, kiedy kryzys pojawia się pozornie nieoczekiwanie. Może to być spowodowane trudnościami w komunikacji niewerbalnej. Niektóre osoby z zespołem Aspergera są niezwykle trudne do odczytania po ich zewnętrznej prezentacji, co oznacza, że ​​mogą nie wykazywać żadnych oznak depresji, a ich wyraz twarzy, postawa ciała i ton głosu mogą wydawać się wesołe. Są też inne osoby, które są bardziej wyraziste, ale mają trudności z komunikowaniem się, jak się czują i czego chcą, pomimo płynności werbalnej. W konsekwencji może wystąpić szereg nieporozumień prowadzących do przeceniania lub niedoceniania potrzeb osoby, nawet przez tych, którzy wydają się ją dobrze znać. Uzyskanie wizyty w ośrodku zdrowia psychicznego jest wystarczająco trudne, a nawet jeśli dostępne jest dodatkowe wsparcie, listy oczekujących mogą być niszcząco długie. Jako osoba dorosła z ZA, upewnij się, że otrzymujesz wsparcie, którego potrzebujesz w ramach opieki psychiatrycznej. Ze względu na inny sposób, w jaki się komunikujesz i odnosisz, pomocne może być zabranie ze sobą adwokata lub osoby wspierającej, która dobrze cię zna. Dorosłym z AS zbyt łatwo jest błędnie zinterpretować swoje zachowanie, powodując więcej szkody niż pożytku w środowisku zdrowia psychicznego. Zanotuj wszystkie swoje obawy, zanim spotkasz się z jakimkolwiek profesjonalistą – zbyt łatwo jest zapomnieć lub walczyć, aby zaspokoić swoje potrzeby w ograniczonej czasowo i pod presją sytuacji. Pamiętaj, że w formalnym środowisku klinicznym Twoje zachowanie może wydawać się całkowicie normalne, a Twoje bardzo realne potrzeby w zakresie wsparcia mogą być przeoczone lub niedoceniane.