Porady Wujka Barnaby

Praktycznie wszystkie dzieci, młodzież i dorośli z zespołem Aspergera mają mocne strony i zdolności, które zwykle zaprzeczają wrażeniu osoby z „upośledzeniem”. Niektóre z nich można faktycznie postrzegać jako aspekty samego syndromu, podczas gdy inne najlepiej zrozumieć w kontekście indywidualnej osobowości każdej osoby. Wiele osób z tym zespołem ma dobrą lub nawet wyższą inteligencję. Jednak nawet w takich przypadkach nierzadko zdarza się napotykanie trudności poznawczych, które wydają się nie należeć do domeny społecznej lub behawioralnej. Specjalne obszary specjalizacji są dość powszechne, co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę symptomy wąskich wzorców zainteresowań, które są częścią zespołu Aspergera. Zainteresowanie to może być tak wszechobecne, a energia i motywacja tak silne, że prowadzą do wyjątkowych wyczynów w pracy. W takich okolicznościach produktywność może czasami być ekstremalna. Pamięć na pamięć jest często bardzo dobra, podobnie jak umiejętność zakrywania i zapamiętywania dużych „kawałków” materiału pisemnego. Niektórzy mają pamięć eidetyczną („fotograficzną”). Wytrwałość i wytrwałość mogą być wyraźnymi cechami osobowości, które mają bardzo pozytywne konsekwencje. Perfekcjonizm jest powszechny, chociaż często ogranicza się do pewnych obszarów funkcjonowania i może mu towarzyszyć rażący brak porządku w innych dziedzinach. Przez lata miałem wrażenie kliniczne, że osoby z zespołem Aspergera wydają się starzeć (fizycznie) bardzo powoli, przynajmniej w średnim wieku: bardzo często wyglądają na znacznie młodsze, niż można by przewidzieć na podstawie ich wieku chronologicznego.

Problemy szkolne są bardzo częste w zespole Aspergera, nawet u osób bardzo inteligentnych. Wielu z nich ma dużą trudność w koncentrowaniu się i interesowaniu się zadaniami uważanymi za ważne w świecie akademickim, czy to w szkole podstawowej, czy na uniwersytecie. Mniejsza grupa osób ma określone problemy z nauką. Mogą być one szczególnie widoczne w domenach motorycznych. Wiele z nich ma tak wielką trudność w koordynacji ruchowej i innych aspektach zachowań motorycznych, że mogą potrzebować wykwalifikowanej pomocy fizjoterapeuty. Regułą są problemy percepcyjne, które obejmują nadmierną reakcję na dźwięk oraz nienormalne reakcje na zapach, smak, ciepło, zimno i dotyk. Niektóre osoby z zespołem Aspergera mają specyficzne problemy z rozpoznawaniem twarzy innych osób i orientacją w złożonym środowisku wizualnym (nawet jeśli mają doskonałe wyczucie „lokalności”). Dla raczej niewielkiej grupy osób z zespołem Aspergera te powiązane problemy z uczeniem się, kontrolą motoryczną i percepcją są tak wyraźne, że stanowią ich największe upośledzenie.

Opublikowano kilka opisów przypadków współwystępowania zjawiska prozopagnozji – nierozpoznawania twarzy – i zespołu Aspergera. Spotkałem sporo osób z wysoko funkcjonującym autyzmem, które mają znaczne trudności z rozpoznawaniem twarzy innych ludzi, zarówno w życiu codziennym, jak i na zdjęciach. Niektóre z tych osób miały doskonałe wspomnienia dotyczące szczegółów twarzy tych innych osób i potrafiły opisywać kolor oczu, kształt nosa i budowę kości policzkowych w sposób, który większości osób miałby trudności. Gdyby jednak przyszło do wybrania konkretnej twarzy spośród serii zdjęć osób, nie byliby w stanie jej zidentyfikować. Jeden z moich pacjentów przeważnie mijał mnie, gdy spotkałem go w tłumie lub spacerowałem samotnie ulicą. Wydawało mi się, że Wrst nie chce ze mną rozmawiać lub że nie chce, aby inni ludzie wiedzieli, że go znam (poza terenem szpitala). Jednak przy innych okazjach, kiedy wsiadałem do samochodu, od razu mnie rozpoznawał i podchodził, żeby się przywitać. Nie chodziło o to, że był oszołomiony samochodami i całkowicie unikał ludzi. Powiedział, że nie był pewien, czy to „jego” lekarz, dopóki nie zobaczył samochodu. Problemy te, określane jako prozopagnozja, są czasami dość podobne do tych obserwowanych u dzieci z „rozwojową agnozją wzrokową”, stanem, w którym dzieci o normalnej ostrości wzroku mogą mieć duże trudności z orientacją w środowisku wzroku. O ile mi wiadomo, nigdy nie przeprowadzono żadnych formalnych badań na większą skalę w celu ustalenia, czy wskaźnik prozopagnozji jest znacznie podwyższony w zespole Aspergera, czy też nie.

Większość osób z zespołem Aspergera ma różnego rodzaju problemy z koordynacją ruchową lub „płynnością” ruchową. Zgodnie z poglądem Aspergera i zaliczonym do obecnych kryteriów diagnostycznych według co najmniej jednego podręcznika, niezdarność ruchowa jest prawie niezmienną cechą zespołu. Oprócz tych stosunkowo subtelnych dysfunkcji motorycznych, które są powszechnie postrzegane przez laików jako niewiele więcej niż „normalne” błądzenie, potykanie się i ogólna niezdarność, szczególnie w sytuacjach społecznych, u niektórych osób występują również wyraźniejsze problemy. Problemy z równowagą, czasami graniczące z łagodną „ataksją”, nie są rzadkie i mogą prowadzić do odmowy wchodzenia (lub częściej schodzenia) po schodach bez trzymania się osoby lub poręczy. Niektórych z nich może dotknąć „silny niepokój”, gdy stoją na małym krześle w wieku 5–10 lat. Zmniejszone lub zwiększone napięcie mięśniowe może powodować problemy z postawą i może prowadzić do „wiotkiego” lub bardzo „sztywnego” chodu. Jest możliwe, że zespół Aspergera i inne zaburzenia ze spektrum autyzmu mogą być nadreprezentowane w pewnych odmianach porażenia mózgowego, ale to pozostaje do wykazania w systematycznych badaniach empirycznych. Wielu doświadcza problemów motorycznych jako obezwładniających lub przynajmniej na tyle poważnych, że udział w zajęciach wychowania fizycznego jest „niemożliwy”. Jak wspomniano wcześniej, tiki i zespół Tourette’a są częstymi objawami współistniejącymi z zespołem Aspergera. Tiki mogą czasami być trudne do odróżnienia od stereotypów motorycznych, a także od innych nieprawidłowych ruchów. Kilka ostatnich badań sugeruje, że układy ruchowe są upośledzone na wiele różnych sposobów w wysoko funkcjonującym autyzmie i zespole Aspergera. Niektóre dzieci z zespołem Aspergera mają bardzo niewielki trening fizyczny, częściowo z powodu tych problemów motorycznych, ale częściowo także, oczywiście, z powodu sztywnych pomysłów i ogólnej odmowy robienia „nowych” rzeczy. Niektóre z tych zachowań można uznać za „ostrożną postawę”; „Nie będą angażować się w potencjalnie niebezpieczne czynności” lub po prostu „lenistwo”.

Problemy percepcyjne są powszechne w zespole Aspergera. W pewnym sensie zespół Aspergera jest zaburzeniem niezwykłego postrzegania. Dźwięk, wzrok, zapach, smak, dotyk, ciepło, zimno, ból – wszystko to może być odbierane w sposób, który inni ludzie uznaliby za „nienormalny”, „niezrozumiały”, „szalony” lub nawet „psychotyczny”. Nietypowe reakcje na dźwięk – od paniki przy określonych „hałasach” (uważanych przez innych za dyskretne lub nawet niesłyszalne), po powtarzalne trzymanie się określonej sekwencji tonalnej – są niemal uniwersalne. Specyficzne przywiązanie do pewnych cech języka i mowy, w tym dziwne naciskanie na niezwykłe dialekty wykazywane przez niektóre osoby z zespołem, może również być odzwierciedleniem niezwykłej percepcji słuchowej. Fascynacja dźwiękami i wymową słów może również odzwierciedlać niezwykły „styl” percepcji słuchowej osób z zespołem Aspergera. Fiksacja na aspektach środowiska wzrokowego jest również często, choć nie powszechnie, spotykana w zespole Aspergera. Może to być pokazane przez dziwne wpatrywanie się w ludzi i rzeczy, przechylanie głowy w celu uzyskania “ nieoczekiwanego ” lub “ interesującego ” kąta oraz migotanie różnymi rodzajami światła, które jest tak powszechne we wszystkich zaburzeniach ze spektrum autyzmu (nie tylko Zespół Aspergera). Niespodziewane reakcje na zapach są tak częste w zespole Aspergera, że ​​większość osób z nim żyjących nie zdaje sobie sprawy z ich wpływu. Postrzeganie, że dana osoba „pachnie”, może być jedynym powodem, dla którego osoba ma zespół Aspergera unika innego człowieka. Nikt inny może nie zdawać sobie sprawy z tego zapachu (który może nawet być odbierany jako „smród” przez osobę z zespołem Aspergera). Ponieważ osoba z zespołem Aspergera nie dzieli się z innymi ludźmi tym, czego doświadcza, nie ma możliwości, aby inni ludzie mogli zrozumieć pewne negatywne zachowania wobec niektórych osób lub nawet ich aktywne wycofanie się. Nietypowe odczucia węchowe mogą również wyjaśniać, dlaczego niektóre osoby z zespołem Aspergera unikają niektórych pomieszczeń lub określonych ustawień. Kawałek sera, surowe kotlety jagnięce lub dym papierosowy mogą być tak nieprzyjemne dla osoby z zespołem Aspergera (dziecka lub osoby dorosłej), że może uniknąć wszystkiego, co oznaczałoby zbliżenie się do źródła zapachu. Niektóre osoby z zespołem Aspergera mają duże trudności w radzeniu sobie z delikatnym dotykiem, ale mogą uwielbiać szorstkie gry lub mocne przytulanie. Niektórzy mają wyraźnie zmniejszoną wrażliwość na ból, ale mogą być postrzegani jako wybredni, ponieważ nie mogą znieść różnych procedur i interakcji następujących po zdarzeniu, które inni ludzie mogli uznać za bolesne. Wrażliwość na ciepło i zimno można zmieniać w dowolnym kierunku. Często zdarza się, że osoby z zespołem Aspergera i innymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu są w stanie tolerować ciepło i zimno na poziomach, które byłyby całkowicie nie do przyjęcia dla większości innych ludzi. Wiele osób z zespołem Aspergera wpada w panikę na widok, dotyk lub zwykłą wiedzę o „plamie” na odzieży. Niektórzy odmawiają zmiany ubrań, ponieważ nie mogą tolerować nowego zapachu lub nietypowego odczucia tekstury tych ubrań. Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu – w tym z zespołem Aspergera – dość często domagają się noszenia dokładnie tej samej koszuli lub sukienki przez cały dzień. Znowu są tacy, którzy wymagają ciągłej zmiany ubrań. Kilka z tych osób powiedziało mi, że ich potrzebą było znalezienie „idealnej” odzieży, która mogłaby pasować do wszystkich ich osobliwości percepcyjnych: koszuli, spodni, bielizny o dokładnie takiej gładkości, odpowiednim zapachu i odpowiednim kolorze.

Wiele dzieci z zespołem Aspergera radzi sobie w szkole bez większych trudności – przynajmniej jeśli szkoła ma pewną (znaczną) tolerancję dla niezwykłych i ekscentrycznych ludzi. Niektóre osoby z zespołem Aspergera mają specyficzne trudności w nauce. Kilku z nich ma dysleksję. Jednak dysleksja jest powszechna w populacji ogólnej – dotyczy to pewnego odsetka dzieci w wieku szkolnym – i wydaje się mało prawdopodobne, aby występowała wyjątkowo często w zespole Aspergera. Z drugiej strony dyskalkulia (specyficzne problemy matematyczne) może być nadreprezentowana w zespole Aspergera. Powiedziawszy to, może być ważne, aby wskazać, że niektóre dzieci i dorośli ocaleni to wybitni matematycy. Upośledzenie uwagi jest niezwykle powszechne w przypadku zaburzeń ze spektrum autyzmu o wysokim stopniu funkcjonowania (w tym zespołu Aspergera), co często prowadzi do braku zainteresowania wieloma przedmiotami szkolnymi. Osiągnięcia w tych dziedzinach są konsekwentnie zagrożone, a bardzo inteligentne osoby z zespołem Aspergera często osiągają poważne niedostatki. Wiele osób wydaje się nieproporcjonalnie obojętnych na własne słabe wyniki z różnych przedmiotów szkolnych. Byłoby to szczególnie prawdopodobne, gdyby nauczyciele lub rodzice nie zwrócili im uwagi na czasami bardzo negatywne konsekwencje niepowodzeń szkolnych. Hiperleksja jest stosunkowo częstym zjawiskiem w zespole Aspergera. W hiperleksji osoba ma zdolność czytania zwykle znacznie powyżej zdolności rówieśników, a wyniki testów czytania są znacznie lepsze niż te, których oczekuje się na podstawie testowanego IQ. Jednak w większości przypadków hiperleksja jest mechaniczna, ponieważ dziecko może doskonale czytać z tekstu pisanego, szczególnie jeśli poproszono go o przeczytanie na głos. Czytanie z cichym czytaniem i czytanie ze zrozumieniem może powodować poważne trudności. Niemniej jednak znaczna mniejszość wszystkich osób z zespołem Aspergera ma prawdziwą hiperleksję, ponieważ ich względne zdolności we wszystkich aspektach czytania (czytanie mechaniczne, pisownia, zapamiętywanie, rozumienie) jest lepsze.

Dzieci z zespołem Aspergera są narażone na zwiększone ryzyko wielu innych problemów, w tym niepowodzeń w nauce, hiperleksji, problemów, które mogą wynikać z wysokiej inteligencji dziecka, braku odpowiedniej stymulacji i zastraszania. Upośledzenie koordynacji ruchowej i ogólna niezdarność mogą prowadzić do negatywnego nastawienia do wychowania fizycznego (i pojawiania się „nago” przed innymi dziećmi) i gier w piłkę. Problemy z równowagą mogą prowadzić do „wysokiego lęku”. Problemy percepcyjne – w tym problemy słuchowe, sensoryczne i węchowe („węch”) – mogą prowadzić do unikania hałaśliwego otoczenia, zaniedbania higieny osobistej i ubrań, zaabsorbowania określonymi materiałami i ubraniami oraz systematycznego unikania określonej żywności

W związku z zespołem Aspergera należy wziąć pod uwagę szereg innych diagnoz psychiatrycznych i zaburzeń osobowości. ADHD, DCD i inne problemy z kontrolą motoryczną (w tym katatonia), zaburzenia AD, nadużywanie leków i zaburzenia odżywiania są częstymi problemami współistniejącymi. Schizofrenia i zaburzenia osobowości są często diagnozowane w zespole Aspergera, albo błędnie, albo dlatego, że diagnosta nie był świadomy bardziej pouczającej diagnozy zaburzeń ze spektrum rozwojowego autyzmu

Łatwo jest, przynajmniej w sensie pozornym, pomylić „psychopatię”, „brak czucia”, „chłód emocjonalny” i „niemożność odczuwania wyrzutów sumienia” z niektórymi objawami zespołu Aspergera. Wielu zastanawiało się nad użyciem przez Aspergera słowa psychopatia w jego artykule o „autystycznej psychopatii”. Należy pamiętać, że psychopatia w starszej literaturze była mniej więcej synonimem obecnego pojęcia zaburzenia osobowości. W odróżnieniu od osoby z psychopatią, osoba z zespołem Aspergera może odczuwać wyrzuty sumienia. Jednak przyznanie się do błędu może być trudne, a poczuciu bycia w błędzie można było zdecydowanie oprzeć się i obszernie omówić, „wewnętrznie” w samej osobie lub w interakcji z innymi ludźmi. Osoby z zespołem Aspergera są często postrzegane jako „znawcy”, co jest niezwykłe w przypadku osób z psychopatią, które zamiast tego manipulują swoim środowiskiem i mogą zgodzić się na wszystko, aby wyjść na „górę”. Osoba z zespołem Aspergera rzadko jest w stanie zaplanować swoje działania dla swoich najlepszych i może uparcie bronić pozycji, która jest społecznie niemożliwa i ma na celu postawienie jej zwolennika w niekorzystnej sytuacji. Osoby z zespołem Aspergera często radzą sobie najlepiej w relacjach jeden do jednego, podczas gdy osoby z psychopatią zwykle czują się bardziej swobodnie w grupie, w której mogą manipulować innymi. Osoba z zespołem Aspergera może wydawać się niewzruszona cierpieniem bliskich, ale może być głęboko zaangażowana w kwestie etyczne, moralne i filozoficzne. W pracy lub w polityce mogą walczyć w słusznej sprawie, co w psychopatii byłoby mało prawdopodobne, jeśli nie niespotykane. Osoba z psychopatią jest często uważana przez innych za czarującą. Jednak może być również postrzegany jako przerażający, dominujący i manipulujący. Zdecydowanie rzadkie jest to, że jest postrzegany jako dziwny, dziwny lub oryginalny / dziwny. W przypadku zespołu Aspergera są to zwykle słowa Wrst, które przychodzą na myśl, próbując opisać cechy charakterystyczne osoby chorej. Niektóre najlepiej opisać jako odstające, powściągliwe i trudne w kontakcie. Inni są lepiej rozpoznawani jako naiwni, zagubieni / bezradni i wzruszający. Żaden z tych deskryptorów nie jest szczególny właściwe w spawaniu psychopatii. W „prawdziwej” psychopatii mogą istnieć dobre umiejętności formalnej empatii, przynajmniej jeśli empatia jest postrzegana jako ekwiwalent zdolności mentalizowania lub posiadania teorii umysłu. Problem w psychopatii polega na tym, że ta zdolność do faktycznego rozumienia myśli i uczuć innych ludzi nie jest wykorzystywana w sposób uczuciowy, współczujący, ale tylko do wzmacniania własnej osobowości lub dla osobistych korzyści. Czasami można spotkać osobę z zespołem Aspergera, która naprawdę wydaje się lodowata, bezlitosna i manipulująca – chociaż w tym ostatnim przypadku „sztuka” manipulacji jest niezgrabna i prawie komiczna. Może to być ktoś, kto może mieć trudności z oddzieleniem snów, fantazji i rzeczywistości, i który – bez umiejętności lepszego oceniania uczuć i przekonań innych ludzi – opowiada niekończące się kłamstwa lub odgrywa tak wiele ról, że ma trudności z ich śledzeniem. Albo może to być ktoś, kto z braku dystansu i refleksji „dźga” innych ludzi, nie zdając się rozumieć, że ci ludzie mogą mieć codzienny kontakt z osobami, które otrzymują negatywne informacje. Antyspołeczny – w psychiatrycznym tego słowa znaczeniu, tj. Łamanie praw społecznych w sposób uznawany za „przestępczy” – prawdopodobnie nie jest zbytnio reprezentowany w zaburzeniach ze spektrum autyzmu. Jednak niektóre osoby z zespołem Aspergera, dążąc do określonego zainteresowania lub w trakcie określonego rytuału, mogą popełniać przestępstwa. I odwrotnie, wśród przestępców skazanych za brutalne przestępstwa i u których przeprowadzono sądową ocenę psychiatryczną, wzrasta odsetek zaburzeń ze spektrum autyzmu. Dziwne akty przemocy są rzadko popełniane przez osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Jednym z takich przykładów jest zabijanie niewinnych ludzi w instytucji przez kogoś z zespołem Aspergera, który wiele lat wcześniej czuł się prześladowany przez zupełnie innych ludzi, ale przebywających w tej samej instytucji. Istnieje potrzeba, aby psychiatrzy sądowi byli na bieżąco z nowymi informacjami pojawiającymi się w tej dziedzinie. Osoby z zespołem Aspergera są oczywiście „aspołeczne” pod innymi względami; takie zachowania są nieodłączną częścią obrazu klinicznego. Jednak w zdecydowanej większości przypadków często przestrzega się zasad sztywno, a wszelkie działania niezgodne z prawem byłyby nie do pomyślenia. Dla wielu przemoc fizyczna jest całkowicie odrażająca. Tak więc, mimo że poważne akty aspołeczne i przestępcze występują w kilku przypadkach, a zespół Aspergera może być nadreprezentowany w niektórych grupach prawników, osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu na ogół nie są niebezpieczne i nie stanowią „zagrożenia” dla społeczeństwa!

Zaburzenia osobowości są często diagnozowane u osób, które mają zaburzenia ze spektrum autyzmu od wczesnego dzieciństwa. W przeciwieństwie do schizofrenii, takie diagnozy nie są objawowo niewłaściwe: pacjenci faktycznie spełniają kryteria wielu z tych zaburzeń (być może szczególnie obsesyjno-kompulsywnych, schizoidalnych, narcystycznych, paranoidalnych, schizotypowych, unikających i borderline). Pytanie brzmi, czy do zrozumienia osoby z zespołem Aspergera dodaje się stwierdzenie, że ma ona również takie czy inne zaburzenie osobowości