Porady Wujka Barnaby

Prawdopodobnie schizofrenia nie jest nadreprezentowana w zespole Aspergera. Jednak nierzadko zdarza się, że osoby z zespołem Aspergera szukające pomocy psychiatrycznej dorosłych otrzymują tę diagnozę. Niektórzy pacjenci w mojej praktyce byli „źle rozumiani” po przybyciu na oddział psychiatrycznej pomocy doraźnej po tym, jak wydawali się „psychotyczni” lub „zdezorientowani” w związku z jakimś raczej niewielkim incydentem, którego doświadczyli jako strasznie stresujący. Psychiatra w jednym z takich przypadków zapytał: „Czy słyszysz głosy?”, Po czym osoba z zespołem Aspergera odpowiedziała „Tak”. Otrzymał wstępną diagnozę „psychozy z halucynacjami słuchowymi”, która wkrótce została zmieniona na „schizofrenię”. Znacznie później pacjent sam powiedział, że w chaosie pogotowia (i we własnym umyśle) myślał, że lekarz pytał, czy słyszy głosy innych ludzi w pokoju. Problem polega na tym, że gdy dorośli psychiatrzy nie są świadomi typowych zaburzeń zespołu Aspergera, mają tendencję do dostrzegania dramatycznych objawów (które są zdecydowanie, w niektórych przypadkach w pewnym sensie “ psychotycznymi ”) i chcą je klasyfikować według dobrze znanej im terminologii. Po postawieniu diagnozy „schizofrenii?” Może być bardzo trudno ją zmienić. Obecnie schizofrenia niesie ze sobą wiele konotacji terapeutycznych, które nie dotyczą zespołu Aspergera. Na przykład, chociaż neuroleptyki są uważane za część podstawowego programu leczenia schizofrenii, nie są one powszechną opcją w przypadku zespołu Aspergera. Możliwe, że bierze w nim udział dość znaczna część osób. W placówkach psychiatrycznych dla dorosłych z diagnozą schizofrenii, „schizofrenii”, psychozy schizofrenoidalnej lub psychozy, NOS faktycznie ma „podstawowy” niezdiagnozowany zespół Aspergera lub inne zaburzenie ze spektrum autyzmu.

Jednym z najczęstszych typów problemów motorycznych napotykanych w wysoko funkcjonujących zaburzeniach ze spektrum autyzmu jest zjawisko określane jako katatonia. Katatonia jest widoczna w najpoważniejszym wariancie u osób, które „zamarzają”, gdy poruszają się po pomieszczeniu i są zatrzymywane w trakcie akcji. Dosłownie pozostają w określonej pozycji przez minuty, a czasem nawet godziny. Niektóre niedawne badania sugerują, że około 10–20% wszystkich osób z autyzmem i IQ powyżej 50 może mieć umiarkowane lub wyraźne cechy katatonii. Wydaje się, że ryzyko wystąpienia katatonii jest największe wśród osób, które mają wczesną historię opóźnień językowych i należą do pasywnej podgrupy zaburzeń ze spektrum autyzmu

Mówienie „nie”, dąsanie się lub po prostu „nuda” są bardzo częste w zespole Aspergera. W tym sensie „negatywizm” jest niezwykle powszechny w zaburzeniu. Są jednak tacy, którzy są znacznie bardziej skrajni w swoim negatywnym spojrzeniu na życie. Nie chodzi o to, że są typowymi pesymistami, a raczej o to, że nieustannie narzekają na wszystko, na innych ludzi i wszystkie swoje wady (niektóre z nich mogą mieć sami, ale zdają się nie być świadomi) i narzekają, że są lekceważeni, gnębione, niezrozumiane i maltretowane (nawet jeśli istnieją dobre dowody na to, że inni ludzie potraktowali ich bardzo sprawiedliwie).

W chwilach stresu nierzadko zdarza się, że osoby z zespołem Aspergera reagują paniką, „histerią”, prymitywnymi reakcjami, strachem, wściekłością lub dziecięcymi napadami złości. Takie reakcje mogą graniczyć, a czasem nawet rozwinąć się w stan zamętu, w którym niemożliwe jest prowadzenie rozmów z osobą poszkodowaną, a nawet nawiązanie jakiejkolwiek formy „kontaktu”. Osoba Zagrożona może w rzeczywistości stracić poczucie siebie, czasu lub miejsca. Może dziko biegać, krzyczeć, rzucić się na Xoor, zatrzasnąć, a nawet wyważyć drzwi. Widziałem mężczyzn i kobiety z zespołem Aspergera, tłukących lustra, przesuwających rękami przez okna i słyszałem o tych, którzy wbiegali prosto w strumień traYc lub na autostradę, nie zdając się nic widzieć ani słyszeć. Stres, który wywołuje tego typu reakcje, może być odbierany przez innych ludzi jako bardzo łagodny, a nawet jako coś, co uznaliby za bardzo pozytywne. Może to być wszystko, począwszy od niewłaściwego wyrażenia wypowiedzianego przez kogoś, z kim osoba z zespołem Aspergera rozmawia, po niewłaściwy dźwięk lub niewłaściwy zapach, lub żądanie, które osoba z zespołem Aspergera jest przytłaczająca (ale o której nie informuje oszołomionych osób) którzy nie mogą zrozumieć, dlaczego występuje napad złości / histeryczna reakcja).

Nieprawidłowe zachowania żywieniowe są prawie regułą w zespole Aspergera. Chociaż istnieje niewiele formalnych badań dokumentujących związek między zaburzeniami ze spektrum autyzmu a zaburzonymi / nietypowymi zachowaniami żywieniowymi, istnieje wiele dowodów klinicznych, że takie powiązanie istnieje. Wiele osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu odmawia jedzenia innych niż bardzo mała liczba potraw (takich jak frytki z MacDonald’s, marynowany śledź, niegotowany makaron lub gotowany ryż). Niektórzy twierdzą, że czują mdłości z powodu pewnych potraw i nalegają na jedzenie tylko rzeczy „nie pachnących”. Wiele osób zaczyna „sortować” swoje jedzenie na talerzu bardzo wcześnie w sposób bardzo podobny do tego, który występuje w przypadku jadłowstrętu psychicznego. Są tacy, którzy prawie nie chcą pić (w tym wody pitnej) i mówią, że nigdy nie czują pragnienia. Niektórzy rodzice powiedzieli mi, że najtrudniejszym objawem, jaki miało ich dziecko z zespołem Aspergera, były nieprawidłowe zachowania żywieniowe. Według kilku szwedzkich badań, młode kobiety z jadłowstrętem psychicznym mogą mieć zespół Aspergera lub inne zaburzenie ze spektrum autyzmu w znacznie zwiększonym tempie. Według przynajmniej jednego niemieckiego badania, niektórzy młodzi mężczyźni z zespołem Aspergera stopniowo rozwijają takie nieprawidłowe zachowania żywieniowe i stają się tak szczupli, że rozważa się rozpoznanie jadłowstrętu psychicznego. Z drugiej strony nie wydaje się, aby bulimia była związana z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.

Często zdarza się, że osoby z zespołem Aspergera zaczynają pić dużo alkoholu pod koniec okresu dojrzewania. Czasami może to być reakcją na presję rówieśników. W innych przypadkach osoba z zespołem Aspergera mogła zauważyć, że upijanie się odciąga ją od społecznych wymagań danej sytuacji. Zarówno szwedzkie, jak i brytyjskie badania sugerują, że wskaźnik nadużywania alkoholu może być niezwykle wysoki w przypadku zespołu Aspergera. Kiedy osoby z zespołem Aspergera nadużywają alkoholu, często dzieje się to według wzorca, który odróżnia ich od innych nadużywających. Wydaje się, że decydują o dokładnej ilości, jaką zamierzają pić każdego dnia, a następnie uważają, że trzymanie się tej rutyny jest „złotą zasadą”. W mojej praktyce klinicznej spotkałem się również z wieloma osobami, które eksperymentowały z wieloma narkotykami innymi niż alkohol. Jednak jak dotąd nie mam pojęcia, jaki jest zasięg tego problemu w ogólnej populacji osób z zespołem Aspergera. Palenie jest również dość powszechne, ale znowu nie ma dowodów na to, że jest mniej lub bardziej powszechne niż w populacji ogólnej. Co ciekawe, podobnie jak w przypadku aktów samobójczych, może się zdarzyć, że osoby nadużywające alkoholu z zespołem Aspergera przestaną pić, po prostu mówiąc im, że powinni to zrobić, ponieważ nie jest dla nich dobrze pić tak dużo

Myśli samobójcze są bardzo częste w zespole Aspergera. Wydaje się, że występują one szczególnie często w okresie dojrzewania i wczesnej dorosłości, ale mogą wystąpić już w wieku 7 lat. Niektóre osoby z zespołem Aspergera są tak pochłonięte myślami o śmierci od najmłodszych lat, że zaczynają mówić o „samobójstwie” w sposób, który w naturalny sposób przeraża ich rodziców. Ciekawe, że Hans Asperger, który zauważył u swoich pacjentów zainteresowanie śmiercią, sam był zafascynowany śmiercią. Jedynym tematem, poza psychopatią autystyczną i Heilpadagogikiem, o którym naprawdę cokolwiek napisał, była śmierć. 10-latek z zespołem Aspergera może głośno powiedzieć, że jest tak znudzony życiem, że równie dobrze mógłby się zabić. Ci, którzy słyszą takie słowa od małego chłopca, zwykle są bardzo zdenerwowani, a niektórzy mogą szukać pomocy psychiatrycznej dla swojego dziecka, szczególnie z powodu takiej wypowiedzi. Chociaż znam dziesiątki osób z zespołem Aspergera, które zaczęły mówić o pragnieniach śmierci, samobójstwach itp. Już na długo przed osiągnięciem dojrzałości, nigdy jeszcze nie widziałem nikogo, kto rzeczywiście próbowałby popełnić samobójstwo w tak młodym wieku. Jednak od mniej więcej okresu dojrzewania akty samobójcze stają się dość częste. Niektórzy, którzy popełniają takie czyny i którym się to nie udaje, powiedzieli mi później, że naprawdę chcieli umrzeć, gdy wzięli tabletki lub próbowali się powiesić, ale następnego dnia (i kilka tygodni później) czuli się z tym bardzo inaczej. Niektórzy próbowali się zabić, ponieważ kolega ze szkoły krzyknął w złości „Idź, zabij się!”. Znęcanie się i poczucie niemożności sprostania wszystkim wymaganiom społecznym, jakie stawia życie od mniej więcej okresu dojrzewania, wydają się być najczęstszymi wyzwalaczami prób samobójczych, przynajmniej w tej grupie wiekowej. Nierzadko zdarza się, że chłopcy z zespołem Aspergera stosują brutalne metody, próbując popełnić samobójstwo (powieszenie, strzelanie, trucizna, skakanie z mostu lub przed pociągiem). Przekonałem się, że bardzo pomocne może być powiedzenie osobie z zespołem Aspergera: „Nie sądzę, aby próba popełnienia samobójstwa była dobrym pomysłem. Po pierwsze, jeśli nie odniesiesz sukcesu, możesz skończyć z uszkodzeniem mózgu, a to nie byłoby dobre dla ciebie. ”Znam przynajmniej kilka osób z zespołem Aspergera, które nigdy nie powtórzyły próby samobójczej po tym, jak powiedział im psychiatra. coś w tym kierunku

Wydaje się, że w zespole Aspergera częste są epizody wzmożonej aktywności w połączeniu z wyraźną drażliwością. Jednostka może nie spełniać kryteriów manii lub hipomanii, niemniej jednak następuje wyraźna zmiana w zachowaniu, która zwykle wydaje się niezwiązana z wydarzeniami zewnętrznymi

Epizod depresyjny jest czasami częścią choroby depresyjnej (nazywanej również chorobą afektywną dwubiegunową). W tym stanie osoba dotknięta chorobą ma epizody manii (lub hipomanii), a także depresji. Ciężka depresja występuje stosunkowo rzadko w populacji ogólnej, dotykając około 1 na 100 osób. Epizody maniakalne rzadko występują w izolacji, bez wyraźnych okresów depresji. Chociaż do tej pory nie opublikowano żadnego systematycznego badania, w szczególności dotyczącego wskaźnika zaburzeń depresyjnych w zespole Aspergera, doświadczenie kliniczne sugeruje, że jest on nadreprezentowany. Łagodniejsze epizody hipomanii wydają się być bardzo częste w zespole Aspergera i mogą objawiać się zwiększoną aktywnością lub niepokojem, zwiększoną gadatliwością, wyraźniejszymi trudnościami z koncentracją, zmniejszoną potrzebą snu, nadmierną znajomością lub nieoczekiwaną towarzyskością, lub jako nadmierne wydatki lub inne typy lekkomyślnych lub nieodpowiedzialnych zachowań . W szczerej manii takie problemy stają się znacznie poważniejsze. Ponadto zwykle występuje poczucie wrodzonej samooceny lub wielkości, a aktywność seksualna może być znacznie zwiększona. Niektóre badania wskazują, że może istnieć genetyczny związek między wysoko funkcjonującymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu (w tym zespołem Aspergera) a chorobą depresyjną

Depresja

Depresja jest prawdopodobnie najczęstszą błędną diagnozą zespołu Aspergera. Wiele osób z zespołem Aspergera wygląda na przygnębionych z powodu zmniejszonego zakresu wyrazu twarzy, niezdarnych i być może powolnych ruchów motorycznych oraz pozornie bezinteresownego sposobu „rozmawiania” o zwykłych, codziennych sprawach. W takich przypadkach określenie „depresja” może być całkowicie błędne. Osoba z zespołem Aspergera może być całkowicie zadowolona, ​​przynajmniej z siebie. Może czuć, że inni ludzie są uciążliwi z powodu wszystkich ich żądań różnych typów interakcji; gdyby tylko ludzie zostawili ich w spokoju, byłoby znacznie lepiej. Jednocześnie należy podkreślić, że u wielu osób z zespołem Aspergera występuje depresja. Jest to zwykle tak zwany typ reaktywny. W takich przypadkach objawy depresji stopniowo się pogarszają, gdy osoba staje się coraz bardziej świadoma bycia osobą z zewnątrz, ma pewne upośledzenia funkcjonalne i jest „upośledzona”. Jest to prawdopodobnie najbardziej widoczne w późnym okresie przed okresem dojrzewania, w średnim wieku nastoletnim i we wczesnym wieku dorosłym. Mogą wystąpić przedłużające się epizody depresyjne, które utrzymują się przez ponad rok, aż do rozpoczęcia odpowiedniego leczenia – indywidualnych rozmów, czasem połączonych z lekami przeciwdepresyjnymi. Mniejsza grupa wszystkich osób z zespołem Aspergera ma epizody depresji endogennej, tj. Ograniczone w czasie okresy obniżonego nastroju, zaburzenia snu, lęk wczesnym rankiem i różnorodne dolegliwości somatyczne. Epizody te nie wykazują wyraźnego związku czasowego ze środowiskowymi czynnikami wyzwalającymi lub z coraz większym wglądem w naturę zaburzeń czynnościowych leżących u podstaw zespołu Aspergera. Rzadko takie epizody mogą wystąpić podczas naturalnego przebiegu choroby maniakalno-depresyjnej.

Dystymia

Dystymia jest wymieniona jako szczególny wariant depresji w kilku podręcznikach diagnostycznych. Cechą różnicującą w stosunku do depresji (a raczej epizodów depresyjnych) jest to, że nastrój depresyjny jest mniej lub bardziej stanem przewlekłym, a objawy depresji nie są na tyle poważne, aby uzasadniać rozpoznanie „epizodu depresyjnego”. Niektóre osoby z zespołem Aspergera nie tylko wydają się być chronicznie „przygnębione”, ale w rzeczywistości są w ciągłym złym nastroju lub wręcz w depresji. Mogą być znani jako „pesymiści” i mieć mniej lub bardziej obsesję na punkcie różnych tematów śmierci. Inni są drażliwi, mają tendencję do dąsania się i mogą być postrzegani jako „zgorzkniali”. Inni nadal mogą być bardzo płaczliwi i jęczący