Porady Wujka Barnaby

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jak wspomniano powyżej, nie wszystko stracone, jeśli Twoje dziecko nie kwalifikuje się do edukacji specjalnej i IEP. Federal Rehabilitation Act z 1973 r. to ustawa, która chroni prawa obywatelskie i konstytucyjne osób niepełnosprawnych. Sekcja 504 tej ustawy (przemianowanej później na Americans with Disabilities Act, lub ADA) nakazuje dostęp do bezpłatnej i odpowiedniej edukacji publicznej dla wszystkich osób niepełnosprawnych. Niepełnosprawność jest szeroko zdefiniowana w tym ustawodawstwie (szerzej niż w IDEA, ustawie o edukacji specjalnej) jako wszelkie ograniczenia w jakiejkolwiek głównej aktywności życiowej, w tym „nauce”. Początkowo ustawa ta była interpretowana jako obowiązek zapewnienia fizycznego dostępu do edukacji osobom niepełnosprawnym (na przykład obniżeń krawężników i wind dla uczniów na wózkach inwalidzkich, tłumaczy języka migowego dla uczniów głuchych itp.). Jednak ostatnio znaczenie „dostępu” do odpowiedniej edukacji zostało rozszerzone. Sekcja 504 jest coraz częściej wykorzystywana do zabezpieczania usług dla dzieci niepełnosprawnych, które nie kwalifikują się do edukacji specjalnej, ale nadal mają potrzeby edukacyjne (lub, jak mówi prawo, „ograniczenia w nauce”). Wszystkie okręgi szkolne mają wyznaczonego „koordynatora 504”, który pomaga w przygotowywaniu usług dla dzieci kwalifikujących się na podstawie sekcji 504. Krótko mówiąc, „Plan 504” to pisemny dokument, który przedstawia szereg modyfikacji, których dziecko potrzebuje, aby odnieść sukces w środowisku edukacji regularnej. Zazwyczaj te dostosowania są nieco mniej czasochłonne i wymagają mniej intensywnej interwencji oraz mniejszej liczby przeszkolonych pracowników do ich wdrożenia niż te zapewniane za pośrednictwem IEP. Wadą planów 504 (w porównaniu z IEP) jest to, że nie ma federalnego finansowania na ich wdrożenie; zatem wszystko, o co poprosisz swoją szkołę w planie 504, musi zostać wykonane z istniejących pieniędzy (zwykle pochodzących z innego miejsca) lub bez dodatkowych kosztów. W poniższych sekcjach przedstawiamy szereg interwencji i dostosowań, które można dodać do Planu 504, aby pomóc dziecku odnieść sukces (a nie tylko przetrwać) w szkole, pomimo trudności w nauce i/lub zachowaniu spowodowanych zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Warto również wspomnieć, że te same dostosowania mogą być częścią IEP (innymi słowy, cele 504 nie wykluczają się wzajemnie z celami IEP), jeśli Twoje dziecko kwalifikuje się do edukacji specjalnej na mocy IDEA

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Rodzice czasami zwracają się do szkół prywatnych, gdy uważają, że wyjątkowe potrzeby ich dziecka nie mogą zostać zaspokojone przez szkoły publiczne w ich regionie. Szkoły prywatne mogą wydawać się mieć wyraźną przewagę, ponieważ większość z nich oferuje znacznie mniejsze klasy i bardziej zindywidualizowane nauczanie niż szkoły publiczne. Istnieją jednak inne czynniki, które należy wziąć pod uwagę. Być może najważniejszym jest to, że szkoły prywatne nie podlegają przepisom federalnym, które nakazują „bezpłatną i odpowiednią” edukację publiczną. Oczywiście, szkoła prywatna nie jest bezpłatna, a szkoły prywatne nie są zobowiązane do świadczenia „odpowiednich” usług. Pamiętaj więc, że przeprowadzka do szkoły prywatnej będzie wiązała się z rezygnacją z prawa do tych usług. Jednak niektóre szkoły prywatne zgodzą się zapewnić pewne udogodnienia, a niektóre nawet specjalizują się w takich dostosowaniach, w takim przypadku taka szkoła może być dobrym miejscem dla Twojego dziecka. Innym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, jest jednak jednolitość i jednorodność szkoły. W niektórych szkołach prywatnych jest tak mało różnorodności, a grono uczniów jest tak nastawione na wysokie osiągnięcia, że ​​dziecko z AS-HFA wyróżnia się znacznie bardziej niż w szkole publicznej. W niektórych szkołach prywatnych dopasowanie się może być o wiele trudniejsze, co nie jest warte innych korzyści, jakie może oferować placówka. Wreszcie, często problemem są pieniądze. Wiele rodzin musi wybierać spośród różnych opcji terapeutycznych i stale rozważać koszty w stosunku do korzyści. Czy te pieniądze zostaną lepiej wydane gdzie indziej? Jeśli wybierzemy tę szkołę prywatną, czy będziemy musieli zrezygnować z terapii mowy lub szkolenia z umiejętności społecznych? To kolejny przykład potrzeby „wybierania swoich bitew”. Rodzice czasami pytają, gdzie w kraju znajdują się najlepsze szkoły dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, wyrażając chęć przeprowadzki, jeśli potrzeby ich dziecka mogłyby być lepiej zaspokojone gdzie indziej. Prosta odpowiedź jest taka, że ​​nie ma żadnych — lub przynajmniej żadnych, które reklamują się jako szkoły krajowe tylko lub głównie dla uczniów z AS-HFA. I, jak ten i inne rozdziały powinny wyjaśnić, może nie być tak dobrze, aby twoje dziecko było oddzielone nie tylko w klasie specjalnej, ale także w szkole specjalnej, bez typowych rówieśników, którzy mogliby służyć jako modele i potencjalni przyjaciele. Jeśli w przyszłości znajdziesz szkołę specjalną tego typu, upewnij się, że zapewnia ona również możliwości integracji i edukacji dla uczniów niepełnosprawnych. Zasada „najmniej ograniczającego środowiska” to nie tylko polityka prawna, ale również dobra dla rozwoju społecznego Twojego dziecka.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dzieci mogą otrzymywać specjalne usługi edukacyjne w zamkniętej klasie — takiej, której wszyscy członkowie mają trudności jakiegoś rodzaju i wszyscy otrzymują specjalne nauczanie — lub w zwykłych klasach, częściowo lub nawet głównie. W zwykłych klasach cele IEP są wdrażane przez nauczyciela edukacji zwykłej we współpracy z personelem edukacji specjalnej. To tak zwane włączanie ma tę zaletę, że otacza dziecko typowo rozwijającymi się rówieśnikami i wystawia dziecko na odpowiednie zachowanie i dobre wzorce komunikacji i relacji interpersonalnych właściwych dla wieku. W rzeczywistości jedną z podstawowych zasad w ustawodawstwie dotyczącym edukacji specjalnej jest to, że dzieci niepełnosprawne powinny być kształcone w „najmniej ograniczającym środowisku” (ta zasada jest często nazywana „LRE” przez personel szkolny), obok dzieci, które nie są niepełnosprawne, a umieszczanie dzieci w klasach specjalnych lub usuwanie ich ze zwykłego środowiska edukacyjnego powinno być zminimalizowane. Z drugiej strony, Twoje dziecko może nie otrzymać poziomu uwagi, którego potrzebuje, jeśli spędza wszystkie godziny szkolne w zwykłej klasie (nazywane również „pełnym włączeniem”). Zasoby, finansowanie i specjalistyczne szkolenie nauczycieli są zwykle większe w klasach edukacji specjalnej. W związku z tym musisz rozważyć koszty i korzyści niektórych klas „wyjściowych” lub innych form „segregowanej” edukacji specjalnej dla Twojego dziecka. Żadne z tych środowisk nie ma wad, ale należy podjąć wysiłek, aby zapewnić równowagę między „normalnością” a zasobami dla specjalnych potrzeb Twojego dziecka. Istnieje wiele różnych opcji klasowych dla dzieci, które uczą się część lub większość dnia szkolnego w samodzielnych klasach. Etykiety tych klas różnią się w zależności od stanu, ale większość obejmuje następujące opcje: klasy dla dzieci z zaburzeniami komunikacji, trudnościami w uczeniu się, problemami behawioralnymi lub emocjonalnymi, deficytami intelektualnymi i okazjonalnie autyzmem (chociaż zazwyczaj te jednostki dla dzieci z autyzmem służą dzieciom z poważniejszymi problemami, z niewielkimi umiejętnościami werbalnymi lub bez nich). Każde z tych miejsc może być dobrą opcją dla Twojego dziecka. Będzie to zależało od składu klasy i poziomu funkcjonowania innych uczniów, umiejętności i stylu nauczyciela, lokalizacji klasy (w szkole w Twojej okolicy lub nie) i innych zmiennych. Najlepszym sposobem, aby zdecydować, czy Twoje dziecko skorzystałoby na edukacji w jednej z tych samodzielnych klas, jest rozmowa z personelem ds. edukacji specjalnej o stosowności tych zajęć dla Twojego dziecka, a następnie odwiedzenie ich i rozmowa z nauczycielem. Często odbywa się to pod koniec zimy lub na początku wiosny poprzedniego roku szkolnego, kiedy szkoły uzyskują jaśniejszy obraz składu klasy i problemów z przestrzenią i personelem, z którymi może się zmierzyć szkoła, a także pewne pojęcie o potrzebach Twojego dziecka i jak dobrze poradziło sobie w poprzednim roku szkolnym. Jeśli personel ds. edukacji specjalnej nie przedstawił tego tematu do dyskusji do marca lub kwietnia, powinieneś poprosić o zorganizowanie spotkania, aby rozpocząć planowanie przejścia na kolejny rok szkolny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Od lat 70. XX wieku przepisy federalne wymagały od stanów zapewnienia równych szans edukacyjnych wszystkim dzieciom niepełnosprawnym. W 1975 r. Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę publiczną 94-142, która ustanowiła podstawowe prawo do „bezpłatnej i odpowiedniej edukacji publicznej” dla dzieci niepełnosprawnych. Ponadto ten projekt ustawy kongresowej nakazywał szkołom przeprowadzanie uczciwej i bezstronnej oceny w celu ustalenia kwalifikowalności do usług i umieszczania dzieci w „najmniej ograniczającym” środowisku, które mogłoby zaspokoić ich potrzeby edukacyjne. Konkretne usługi edukacji specjalnej i cele dla dziecka miały być formalnie wymienione w Indywidualnym Programie Edukacyjnym, czyli IEP. Rodziców zdecydowanie zachęcano do udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących edukacji ich dziecka poprzez bycie częścią zespołu, który opracował IEP. Chociaż przepisy te mają prawie 30 lat i przeszły szereg zmian (i nowych nazw), ich duch pozostaje silny i nadal reguluje kwalifikowalność do edukacji specjalnej i świadczenie usług. Obowiązujące prawo regulujące edukację specjalną, Individuals with Disabilities Education Act (lub IDEA), zostało ponownie zatwierdzone przez Senat Stanów Zjednoczonych w 1997 r. Podczas gdy te ustawy przyznają konkretne prawa edukacyjne Twojemu dziecku, ważne jest, aby zrozumieć, że uzyskanie tych praw wiąże się z bardzo intensywnym procesem. Aby wdrożyć program dla konkretnego dziecka, należy przejść przez wiele etapów i poziomów rozwoju. Na tych etapach i poziomach możesz stwierdzić, że Twoja lokalna szkoła jest chętna do współpracy i otwarta na nowe pomysły lub możesz stwierdzić, że szkoła ma ustalony plan działania i nie jest skłonna do kompromisu. Jeśli dojdziesz do tego ostatniego punktu, powinieneś być przygotowany na reprezentowanie swojego dziecka. Najważniejsze jest, abyś znał swoje prawa i obowiązki. W międzyczasie pamiętaj również, że diagnoza spektrum autyzmu (lub jakakolwiek diagnoza psychologiczna lub psychiatryczna) nie gwarantuje, że Twoje dziecko będzie kwalifikować się do usług edukacji specjalnej. Uprawnienie ustala się, badając wpływ schorzenia na umiejętności akademickie dziecka i inne obszary funkcjonowania w środowisku szkolnym. Różne stany wdrażają wytyczne federalne w różny sposób. Większość stanów wymaga rozbieżności między IQ dziecka a jego umiejętnościami akademickimi lub innymi umiejętnościami funkcjonalnymi, aby kwalifikować się do edukacji specjalnej, ale konkretny sposób, w jaki ta rozbieżność jest obliczana, i wymagana wielkość rozbieżności różnią się w zależności od stanu. Po uzyskaniu diagnozy rodzice powinni przynieść raport diagnostyczny (lub poprosić o jego wysłanie) do szkoły swojego dziecka i poprosić o ocenę w celu ustalenia jego potrzeb edukacyjnych. Możliwe, że wyniki tej oceny wskażą, że Twoje dziecko nie kwalifikuje się do usług edukacji specjalnej. Jeśli tak, nie trać nadziei — istnieją inne opcje otrzymania wsparcia w szkole, które omówiono w dalszej części dotyczącej dostosowań klasowych i planów 504. Jeśli Twoje dziecko faktycznie okaże się kwalifikować do edukacji specjalnej, zostanie przygotowany IEP z dużym udziałem Ciebie. Najlepiej postrzegać IEP jako umowę między rodzicami a szkołami, która określa, co zespół uznaje za odpowiednią edukację dla dziecka, w jaki sposób będzie ona realizowana i jak będzie oceniana, aby sprawdzić, czy działa. Ustawa IDEA nakazuje zespołowi „opracowywanie, przeglądanie i poprawianie IEP”. Zespół IEP składa się z:

1. Przedstawiciela szkoły (innego niż nauczyciele) uprawnionego do oferowania lub nadzorowania usług edukacji specjalnej (jeśli w Twoim okręgu jest specjalista ds. autyzmu, może on pełnić tę rolę; alternatywne możliwości obejmują dyrektora edukacji specjalnej lub innego administratora szkoły).
2. Stałych i specjalnych nauczycieli dziecka.
3. Innego personelu szkolnego świadczącego usługi dziecku (na przykład terapeutów zajęciowych i/lub logopedów).
4. Rodziców.
5. Dziecka, jeśli to możliwe i jeśli jest ono odpowiednie do wieku.

Jako członek zespołu IEP masz pewne możliwości wyboru i pewną władzę w procesie podejmowania decyzji, przynajmniej większą niż możesz być przyzwyczajony w przypadku dzieci niemających specjalnych potrzeb. Jeśli uważasz, że Twoje dziecko potrzebuje czegoś w szkole (takiego jak usługi językowe, szkolenie w zakresie umiejętności społecznych, pomoc w wyznaczaniu celów i organizacji, korepetycje ze zrozumienia tekstu, asystent), najlepszym rozwiązaniem jest umieszczenie tego w IEP. Pamiętaj również, że możesz poprosić o włączenie do zespołu każdej osoby ze szczególną wiedzą lub doświadczeniem w zakresie potrzeb Twojego dziecka. Znaj swoje prawa. Na przykład nie musisz podpisywać IEP, dopóki nie zgodzisz się, że zapewnia on to, co prawo obiecuje Ci jako ważne. Równie ważne jest jednak zrozumienie, że prawo stanowi, że Twoje dziecko ma prawo do odpowiedniej edukacji, a nie najlepszej edukacji. Podobnie jak w przypadku zwykłej edukacji, rodzice mogą zdecydować się na „zakup” tego, co uważają za najlepszą edukację dla swojego dziecka, w szkole prywatnej. To powiedziawszy, pamiętaj, że plan edukacyjny musi być zindywidualizowany, to znaczy specjalnie dostosowany do wyjątkowych potrzeb Twojego dziecka. Oznacza to, że szkoła musi opracować unikalny plan dla każdego ucznia, niezależnie od tego, co szkoła oferuje innym dzieciom. Co się stanie, jeśli nie zgodzisz się ze swoją szkołą co do odpowiedniego/najlepszego rozróżnienia? Na przykład czasami rodzice uważają, że konkretna usługa jest odpowiednia dla ich dziecka z AS-HFA i dlatego powinna być finansowana przez system szkolny, ale personel szkoły uważa tę usługę za najlepszą technikę, a zatem nie jest czymś, co szkoła jest skłonna zapewnić. Z naszego doświadczenia wynika, że ​​połączenie wytrwałości i chęci negocjacji często pozwala rodzicom dość blisko osiągnąć to, czego pragną w IEP. Jeśli jednak po serii negocjacji ze szkołą nadal uważasz, że program oferowany przez szkołę nie jest odpowiedni, możesz skontaktować się z departamentem edukacji swojego stanu, aby dowiedzieć się, jakie są dostępne alternatywy. Rząd federalny nakazał, aby każdy stan miał agencję wyznaczoną do pomocy rodzicom w przejściu przez proces edukacji specjalnej. IEP zawierają konkretne cele i zadania dotyczące edukacji Twojego dziecka. Celem jest ogólna pożądana zmiana w uczeniu się, umiejętnościach lub zachowaniach dziecka, podczas gdy celem jest konkretna definicja tej zmiany i sposób jej pomiaru. Cele są zazwyczaj szersze i długoterminowe (być może ustalane corocznie), podczas gdy cele są krótkoterminowymi punktami odniesienia służącymi do określania, czy poczyniono odpowiednie postępy w kierunku osiągnięcia celu. Na przykład celem IEP może być „zwiększenie rozumienia czytanego tekstu”, podczas gdy odpowiadającym celem byłoby „odpowiadanie na pytania dotyczące akapitu dokładnie w 75% przypadków”. Ważne jest, aby wybierać cele i zadania IEP, które są zarówno znaczące, jak i realistyczne. Chcesz, aby określone umiejętności były ważne dla funkcjonalności, niezależności i późniejszego sukcesu dziecka, a jednocześnie były osiągalne. Jeśli cele IEP zostaną ustalone zbyt wysoko, będzie się wydawać, że dziecko „nie radzi sobie”, podczas gdy w rzeczywistości naprawdę stara się osiągnąć niewłaściwy poziom umiejętności. Jeśli cel zostanie ustalony zbyt nisko, dziecko może nie otrzymywać poziomu pomocy i interwencji, którego naprawdę potrzebuje. Pamiętaj, że IEP nie jest niezmienny: w dowolnym momencie każdy członek zespołu IEP (w tym Ty jako rodzic) może poprosić o przegląd i zmianę IEP. Zazwyczaj odbywa się to co najmniej raz w roku, a w razie potrzeby częściej. Jeśli cele są osiągane w nieoczekiwanym tempie lub w ogóle nie są osiągane lub jeśli uzyskano nowe wyniki diagnostyczne lub oceny, uzasadnione jest spotkanie zespołu IEP. Oprócz konkretnych celów i zadań, IEP zawierają listę powiązanych usług, które zostaną zapewnione Twojemu dziecku w środowisku szkolnym, takich jak terapia mowy i języka, terapia zajęciowa, adaptacyjne wychowanie fizyczne lub trening umiejętności społecznych. Niektóre dzieci z AS-HFA potrzebują indywidualnej instrukcji do niektórych zadań akademickich lub podczas niektórych zajęć (na przykład grupowych), gdy ich zachowanie lub zrozumienie może ograniczyć ich zdolność do skorzystania z instrukcji. W takich przypadkach w IEP można złożyć wniosek o pomoc. Pomocnik może być pełnoetatowy lub artystyczny i może być przydzielony do indywidualnego ucznia lub dzielony między kilku uczniów, którzy wszyscy skorzystaliby na nauce w mniejszej grupie. Pomocnicy mogą być niezwykle cenni, ale zazwyczaj są paraprofesjonalistami bez żadnych zaawansowanych stopni naukowych (lub nawet formalnego przeszkolenia). Dlatego ważne jest, aby poprosić pomocnika o wcześniejsze doświadczenie lub o specjalne przeszkolenie zarówno w zakresie standardowych zasad edukacyjnych, jak i najlepszych praktyk dla uczniów z AS-HFA. Ważne jest również, aby upewnić się, że pomocnik Twojego dziecka daje mu lub jej szanse na „ćwiczenie” umiejętności, nie wtrącając się zawsze, aby pomóc. Zbyt duża pomoc indywidualna może być tak samo zła, jak zbyt mała. W szczególności może sprawić, że Twoje dziecko będzie nadmiernie zależne od podpowiedzi osoby dorosłej, a zatem może zmniejszyć inicjatywę i zdolność dziecka do samodzielnego funkcjonowania. Pomocnicy muszą wiedzieć, jak zapewnić subtelną strukturę, nie eliminując szans na interakcję, ćwiczenie i próbowanie przez dziecko, zanim zaoferują więcej pomocy.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jednym z pierwszych pytań zadawanych przez rodziców dzieci, u których zdiagnozowano zespół Aspergera lub autyzm wysokofunkcjonalny, jest umieszczenie w szkole. Czy ich dziecku lepiej byłoby w zwykłej czy specjalnej klasie edukacyjnej? Czy klasy dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu są lepsze od tych dla dzieci z bardziej ogólnymi problemami z nauką lub zachowaniem? Czy powinni rozważyć szkoły prywatne? Odpowiedzi na te pytania zależą od konkretnego dziecka: nie ma miejsca, które byłoby uniwersalnie skuteczne dla wszystkich dzieci z AS-HFA. Zasada jest taka, że ​​dziecko, które osiąga wyniki na poziomie lub blisko poziomu klasy i wykazuje stosunkowo niewiele trudnych zachowań (na przykład wybuchy, agresję, przerywanie), może skorzystać z edukacji w zwykłej klasie. Jednak nawet jeśli te warunki są spełnione, istnieje pewne ryzyko, że dzieci te wpadną w pułapkę. W zwykłych klasach liczba uczniów przypadająca na jednego nauczyciela jest znacznie wyższa niż w placówkach edukacji specjalnej. Kiedy dziecko czegoś nie rozumie, raczej nie będzie szukać pomocy lub wyjaśnień, a nauczyciele mogą być zbyt zajęci większą grupą, aby to zauważyć. Jego lub jej problemy ze zrozumieniem, abstrakcyjnym rozumowaniem i organizacją mogą pozostać niezauważone, jeśli dziecko ma dobre umiejętności czytania i liczenia. Drażnienie może nie być monitorowane, a rozwój umiejętności społecznych może nie być przedmiotem działań naprawczych, jak mogłoby to mieć miejsce w klasie specjalnej. Tak więc nawet dzieci, które wydają się mieć naturalne mocne strony AS-HFA, z których mogą skorzystać, i stosunkowo niewielkie wyzwania utrudniające regularną edukację, prawdopodobnie nadal będą potrzebować pewnych specjalnych udogodnień, aby pomóc im odnieść sukces. Powtarzając temat z rozdziału 4, Twoje aktywne uczestnictwo w programie edukacyjnym Twojego dziecka jest niezbędne. Jesteś ekspertem od swojego dziecka. Rozumiesz jego lub jej mocne strony, zainteresowania, rutyny, wyzwalacze i to, co działało, a co nie działało w przeszłości. Z drugiej strony personel szkolny to specjaliści w zakresie polityki akademickiej, ustawień i opcji klasowych, zasad edukacyjnych i programów nauczania odpowiednich do klasy. Stare przysłowie „dwie głowy myślą lepiej niż jedna” jest szczególnie trafne w tej sytuacji, więc aktywnie współpracuj z nauczycielami i dyrektorem swojego dziecka w ustalaniu celów edukacyjnych i programu nauczania. Twoja praca jest trudna, ponieważ musisz zachować równowagę między orędownictwem specjalnych potrzeb Twojego dziecka (które mogą być dla Ciebie bardziej oczywiste niż dla jego nauczycieli i administratorów szkoły) a współpracą ze szkołą w koleżeński i profesjonalny sposób. Wybieraj swoje bitwy i bądź gotowy na kompromis. Wiemy, że łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale bardzo ważne jest, aby starać się zapobiegać rozwojowi wrogich relacji ze szkołą Twojego dziecka, ponieważ, według naszego doświadczenia, nigdy nie pomaga to Twojemu dziecku.

https://szkolazpieklarodem.pl/

W pobliżu piramidy Chufu zbudowano pięć pełnowymiarowych dołów na łodzie, z których dwa z pewnością zawierały łodzie. Jeden został otwarty i składał się z wykopu o długości 31 metrów, głębokości około 8 metrów i szerokości 7 metrów, pokrytego dużymi kamiennymi blokami. W jednym z dołów umieszczono łódź o długości 43,5 m, rozebraną na 1224 części. Na szczęście, ponieważ przez wieki dół pozostawał wodoszczelny, łódź przetrwała i została zrekonstruowana, a obecnie znajduje się w muzeum łodzi w Gizie. Cała łódź została zbudowana wyłącznie z drewnianych kołków i lin. (Obecnie wystawiona łódź ma wiele szczelin między drewnianymi deskami. Drewno rozszerzyło się po zmoczeniu i uszczelniło otwory, czyniąc statek wodoszczelnym.) Dowody wskazują, że łódź była używana przynajmniej raz, prawdopodobnie podczas pogrzebu Chufu, gdy jego ciało płynęło ze wschodu na zachodni brzeg Nilu. Łódź miała dziesięć wioseł, po pięć z każdej strony, zakrytą komnatę, która mogła pomieścić ciało zmarłego króla z tyłu, oraz otwartą kapliczkę z przodu, w której mógł znajdować się posąg króla ka jako część pogrzebu procesja. Chufu nie był jednak pierwszym królem, który uwzględnił doły z łodziami w pochówku złożonymi:

* Król Chasechemu z drugiej dynastii miał 12 dołów na łodzie otaczających jego grób Abydos. Każdy dół zawierał łódź.

* Unas z piątej dynastii posiadały doły na łodzie, chociaż te doły prawdopodobnie nigdy nie zawierały żadnych łodzi.

* Senwosret III miał sześć dołów na łodzie w swojej piramidzie w Dahszur. Uważano, że te łodzie mają połączenie słoneczne. Bóg słońca żeglował w swojej słonecznej korze przez życie pozagrobowe w towarzystwie króla.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Fakt, że istnieją zasadnicze różnice między wyzwaniami poznawczymi stawianymi przez zaburzenia ze spektrum autyzmu a tymi stawianymi przez trudności w uczeniu się, nie wyklucza możliwości, że dziecko będzie miało oba. Chociaż stosunkowo rzadko zdarza się, aby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu miały również dysleksję, czasami się to zdarza. Jeśli Twoje dziecko ma problemy z fonetyką, koniecznie przeprowadź u niego ocenę pod kątem dysleksji. Większość psychologów szkolnych i wielu psychologów klinicznych w społeczności jest przeszkolonych w zakresie przeprowadzania tych specjalistycznych ocen. Jedno z zaburzeń w uczeniu się jest w rzeczywistości dość powszechne wśród dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Jest ono znane jako niewerbalne zaburzenia uczenia się, lub NLD. Jak omówiono , dzieci z NLD mają fakultatywne trudności z matematyką, umiejętnościami wizualno-przestrzennymi (na przykład układanie puzzli, labiryntów, rysowanie) i pisaniem odręcznym, ale działają dobrze, gdy aktywność opiera się głównie na umiejętnościach językowych (na przykład czytanie, pisownia, odpowiadanie na pytania). Często są niezdarne i późno uczą się chodzić lub rozwijać inne umiejętności motoryczne, takie jak jazda na rowerze. Wiele dzieci z NLD ma problemy z odczytywaniem emocji innych i może mieć inne trudności społeczne, takie jak nieśmiałość lub trudności w nawiązywaniu przyjaźni. Niektóre z tych trudności pokrywają się z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (na przykład problemy społeczne i opóźnione umiejętności motoryczne), podczas gdy inne są stosunkowo rzadkie w zaburzeniach ze spektrum autyzmu (takie jak słabe umiejętności wzrokowo-przestrzenne). Aby zdiagnozować NLD, dziecko musi doświadczyć charakterystycznych objawów poznawczych i akademickich zespołu, w tym słabych umiejętności matematycznych i wzrokowo-przestrzennych oraz obniżonej inteligencji niewerbalnej; same objawy społeczne i motoryczne nie wystarczają do postawienia diagnozy. Dr Ami Klin i dr Fred Volkmar, naukowcy z Uniwersytetu Yale, odkryli, że wzorzec NLD jest częstszy u dzieci z zespołem Aspergera niż u dzieci z autyzmem wysokofunkcjonującym, chociaż wyraźnie nie jest uniwersalny w zespole Aspergera i jest sporadycznie obserwowany w autyzmie wysokofunkcjonującym. Jeśli Twoje dziecko wykazuje kilka z tych trudności, warto poprosić o ocenę w szkole, aby sprawdzić, czy skorzystałoby ono na dodatkowej pomocy w nauce matematyki lub czy kwalifikuje się do usług terapii zajęciowej.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Przeanalizowaliśmy talenty poznawcze, które często są częścią autyzmu wysokofunkcjonalnego i zespołu Aspergera, a część 2 przedstawiła wyzwania poznawcze, które są częścią profilu diagnostycznego zaburzeń ze spektrum autyzmu. Joseph jest przykładem typowego (choć nie uniwersalnego) wzorca, w którym niektóre z jego umiejętności akademickich są wysoce zaawansowane, inne są odpowiednie do wieku, a jeszcze inne są naprawdę niedostateczne. Joseph potrafi wymówić niemal każde pokazane mu słowo, ale nie zawsze wie, co ono oznacza. Wskazuje to na rozdźwięk między jego umiejętnościami czytania i dekodowania a umiejętnościami czytania ze zrozumieniem. Podobnie w matematyce rozumie zasady dodawania i odejmowania, a nawet zaczyna zapamiętywać tabliczkę mnożenia, ale ma problemy ze stosowaniem tych umiejętności w prawdziwym świecie i używaniem ich w sposób zgodny ze zdrowym rozsądkiem. Często wydaje się być niezmotywowany do nauki rzeczy, którymi inne dzieci są wewnętrznie zainteresowane. Zdobywanie dobrych ocen i uzyskanie aprobaty nauczyciela i rodzica wydaje się Josephowi nieistotne. Jednym z największych źródeł trudności Josepha są problemy z organizacją, planowaniem i działaniami ukierunkowanymi na cel (często nazywanymi umiejętnościami „funkcji wykonawczych”). Joseph często fantazjuje, przez co nie rozumie, co mówi nauczyciel lub co powinien robić. Jednak nie rozpraszają go bodźce zewnętrzne, jak w przypadku osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), ale wewnętrznie: może całkowicie pogrążyć się we własnych myślach i stracić z oczu to, co dzieje się w klasie. Joseph ma również problemy z zarządzaniem czasem i pracuje bardzo wolno i metodycznie; w konsekwencji często zostaje w tyle na zajęciach, co skutkuje godzinami pracy domowej wieczorem. Wydaje się, że nie potrafi się zorganizować: kiedy siada do pracy domowej, niezmiennie zapomina o czymś, co musi zrobić, aby ukończyć zadanie. Albo zostawił je w szkole, albo idzie ich szukać i rozprasza się czymś bardziej interesującym, przez co mija godzina. Plecak Josepha jest tak zagracony, że nie może znaleźć pracy domowej, którą zrobił, aby ją oddać — albo po prostu zapomina, że ​​ten ostatni krok jest niezbędny. W połowie lutego dał swojej rodzinie ozdobę świąteczną, którą zrobił w szkole, jako prezent świąteczny po tym, jak odkrył ją na dnie swojego biurka. Joseph ma tendencję do zagłębiania się w szczegóły i ma trudności z odróżnieniem tego, co jest najważniejsze, od kwestii drugorzędnych. Ma skłonność do zbaczania z tematu lub nadmiernego skupiania się na czymś nieistotnym. Na przykład, pisząc recenzję książki, spędził tyle czasu, próbując ustalić datę urodzenia autora, że ​​nie był w stanie dokończyć zadania, mimo że jego matka została do północy, aby mu pomóc. Ten profil mocnych i słabych stron jest zupełnie inny niż zaburzenia uczenia się, o których nauczyciele najczęściej wiedzą. Na przykład dzieci z dysleksją (trudności w czytaniu), najczęstszym zaburzeniem uczenia się, wykazują zasadniczo odwrotny wzorzec niż Joseph. Nie są w stanie wymawiać słów z powodu głębokiego deficytu w słyszeniu dźwięków mowy w języku i trudności w nauce, jak litery odpowiadają dźwiękom. Kiedy prosi się ich o czytanie na głos, czytają zacinając się i z dużym trudem, źle wymawiając, przeskakując lub zgadując wiele słów. Pomimo tych problemów dzieci z dysleksją potrafią idealnie odpowiadać na pytania dotyczące tego, co przeczytały — jest to absolutnie niesamowita umiejętność, biorąc pod uwagę wszystkie błędy w czytaniu, jakie popełnili, i podstawowy brak zgodności między wydrukowaną stroną a tym, co mówią na głos. To jest rodzaj wzorca, o którym nauczyciele uczą się podczas szkolenia i wiedzą, jak sobie z nim radzić. Jednak wielu nauczycieli nigdy nie spotkało się z uczniem, który potrafi idealnie przeczytać fragment, ale ma problem ze zrozumieniem jego znaczenia. Podobnie trudności organizacyjne i planistyczne nie są typowymi formami niepełnosprawności w uczeniu się. Nauczyciele często mają problem z uwierzeniem, że dziecko, które jest bystre pod wieloma względami, może „zapomnieć” o długo planowanej wycieczce terenowej lub nie przewidzieć, jakie materiały są potrzebne do wykonania zadania. Ze względu na względną rzadkość występowania tych trudności w nauce, dzieci z AS-HFA mogą frustrować nawet najbardziej wyrozumiałych nauczycieli i rodziców. Czasami prowadzi to do błędnej interpretacji zachowań dziecka i negatywnych atrybucji dotyczących ucznia — na przykład, że jest leniwy, uparty, celowo nieposłuszny lub buntowniczy. Wielu nauczycieli, a nawet niektórzy rodzice, uważali, że dziecko „mogłoby to zrobić, gdyby [ona] naprawdę chciało”. Może to być szkodliwa postawa dla dziecka. Może nie tylko stworzyć antagonistyczne relacje między dzieckiem a nauczycielem, ale co gorsza, może uniemożliwić dziecku uzyskanie usług lub udogodnień, których może potrzebować, aby odnieść sukces w szkole i później w życiu. Wreszcie, taka postawa może również mieć negatywny wpływ na poczucie własnej wartości dziecka i jego odczucia dotyczące szkoły.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W wieku 8 lat Joseph jest najlepszym czytelnikiem i ortografem w swojej klasie trzeciej — tak bardzo wyprzedza swoich kolegów z klasy, że dołącza do szóstoklasistów na zajęciach z języka angielskiego. Jest również geniuszem komputerowym i często potrafi rozgryźć problem, gdy jego nauczyciel ma problem z zalogowaniem się lub otwarciem folderów. Jego nauczyciel, który bardzo lubi Josepha i ciągle zadziwia go jego talentem, prosi go o pomoc koledze z klasy, który ma niewielkie doświadczenie z komputerami. Joseph promienieje, gdy pokazuje, jak używać myszki do wskazywania i klikania. W niedawnym programie talentów Joseph pokazał swojej klasie, jak potrafi czytać New York Times do góry nogami w lustrze. Joseph ma jednak problemy w wielu innych obszarach. Czasami błędnie interpretuje to, co czyta, i często nie potrafi szybko i bezbłędnie odpowiedzieć na proste pytania dotyczące akapitu, który przeczytał na głos. Joseph potrafi odejmować w pamięci trzycyfrowe liczby, ale nie potrafi obliczyć, ile pieniędzy potrzebuje na lunch ani czy dostanie odpowiednią kwotę reszty. Ma bardzo brzydki charakter pisma i nie chce używać ołówka, więc nauczyciel pozwala mu pisać zadania na klawiaturze. Na jego biurku panuje straszny bałagan, pełno jest papierów, które zapomniał oddać, zadań, których nigdy nie skończył, starego jedzenia i małych drobiazgów. Często sprawia wrażenie, jakby nie słuchał lub był pogrążony w marzeniach. Kiedy nauczyciel wydaje polecenia, Joseph siedzi cicho, zamyślony, podczas gdy wszyscy wokół niego koledzy z klasy wyciągają zeszyty ćwiczeń i otwierają je na stronie wskazanej przez nauczyciela. Joseph często narzeka na nudę, kiedy klasa uczy się tematów, które go nie interesują (zasadniczo wszystkiego, co nie jest związane z geografią). Jego rodzice poprosili nauczyciela o zmodyfikowanie niektórych zadań, tak aby w jakiś sposób obejmowały geografię, ale nauczyciel nie jest pewien, czy nie pójdzie to za daleko w „rozpieszczaniu” Josepha lub nie sprawi, że będzie się jeszcze bardziej wyróżniał od swoich kolegów z klasy. Kiedy Hans Asperger po raz pierwszy opisał dzieci takie jak Joseph, podkreślił zarówno ich szczególne mocne strony poznawcze, jak i poważne słabości akademickie, mówiąc, że „tym wyjątkowym ludziom należy zapewnić wyjątkowe traktowanie edukacyjne. . . . Te dzieci podnoszą kwestie o kluczowym znaczeniu dla psychologii i edukacji”. Natychmiast rozpoznał, że standardowe praktyki edukacyjne nie zawsze będą działać w przypadku dzieci z zespołem Aspergera (i autyzmem wysokofunkcjonującym) i że konieczne będzie podjęcie specjalnych środków, aby zapewnić, że osiągną one swój prawdziwy potencjał. Wierzył, że jeśli to zrobimy, dzieci z tymi schorzeniami będą zdolne do „wysokiego poziomu oryginalnych myśli i doświadczeń” oraz „wyjątkowych osiągnięć w późniejszym życiu”. W tym rozdziale przedstawiamy szereg różnych usług szkolnych i dostosowań, które wykorzystują szczególne mocne strony schorzenia, aby pomóc dzieciom i nastolatkom z zaburzeniami ze spektrum autyzmu odnieść sukces w nauce, pomimo wyzwań poznawczych związanych z tymi schorzeniami.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zaburzenia ze spektrum autyzmu są uznawane za jedne z najtrudniejszych diagnoz, z którymi rodzice muszą się pogodzić. Być może dlatego, że wiemy tak mało o ich przyczynach, wielu rodziców instynktownie odczuwa poczucie winy. Depresja u rodziców po otrzymaniu diagnozy nie jest rzadkością. Relacje małżeńskie są napięte, co skutkuje wyższym niż przeciętny wskaźnikiem rozwodów wśród rodzin dzieci ze specjalnymi potrzebami. Dlatego ważne jest, aby brać pod uwagę nie tylko potrzeby swoich dzieci, ale także swoje własne. Jesteś głównym wsparciem dla swojego dziecka z AS-HFA i im jesteś zdrowszy, tym lepsze wsparcie będziesz w stanie zapewnić. Jednym ze składników dbania o siebie jest poświęcenie trochę czasu, nawet jeśli jest to tylko kilka minut po tym, jak wszyscy pójdą spać, na codzienne czynności osobiste. Zachowaj swoją indywidualną tożsamość wykraczającą poza bycie rodzicem dziecka ze specjalnymi potrzebami. Na zmianę z małżonkiem raz w tygodniu rób sobie wolny wieczór, aby oddać się osobistej rekreacji lub spotkać się z przyjaciółmi. Jeśli jesteś samotnym rodzicem, postaraj się o opiekunkę lub przyjaciela, który zaopiekuje się twoimi dziećmi raz w tygodniu, abyś mógł zrobić sobie przerwę na osobiste spotkania towarzyskie lub inne indywidualne zajęcia. Podobnie jak zdrowie psychiczne jednostki może ucierpieć, jeśli jest zaniedbywane, tak związek wymaga podobnej uwagi. Rodzicom może być bardzo trudno zachować jakościowy czas z partnerem. Ciągłe zaniedbywanie związku może mieć negatywny wpływ na wszystkich członków rodziny, w tym na dziecko, któremu tak ciężko pomagasz. Wielu rodziców prosi krewnych lub przyjaciół o opiekę nad dziećmi przez kilka godzin w tygodniu. Inni rodzice zatrudniają dostawców opieki zastępczej, aby umożliwić im kilka godzin czasu osobistego lub towarzyskiego. Podstawowym sposobem na zminimalizowanie stresu w rodzinach z dwojgiem rodziców jest dokładne omówienie i uzgodnienie leczenia i decyzji rodzicielskich, zarówno w celu zminimalizowania niezgody, jak i osiągnięcia spójności. Czasami jest to trudne i możesz uznać za konieczne zaangażowanie specjalisty, takiego jak lekarz twojego dziecka, w celu omówienia różnych opcji i decyzji dotyczących leczenia. Utrzymywanie relacji dorosłych może być jeszcze trudniejsze, gdy jeden z partnerów nie jest biologicznym rodzicem dziecka z ASHFA. Rodzice samotnie wychowujący dzieci lub będący w nowych związkach często czują się rozdarci, jeśli chodzi o poświęcanie czasu dzieciom. Nie możemy wystarczająco podkreślić, że dbanie o siebie rywalizuje z dbaniem o dziecko pod względem ważności. Jeśli jesteś samotny, niespełniony i bardzo potrzebujesz rozmowy z dorosłymi, Twoja cierpliwość i zasoby dla Twojego dziecka z AS-HFA będą się zmniejszać. Staraj się wygospodarować specjalny czas z dala od dziecka, aby wchodzić w interakcje z innymi dorosłymi, w tym partnerami romantycznymi. Możesz uznać za pomocne przekazywanie informacji o AS-HFA nowym partnerom w małych dawkach, jeśli wydają się zainteresowani. Zachęcaj do interakcji z dzieckiem z AS-HFA w ustrukturyzowanych okolicznościach, które podkreślają jego umiejętności. Stereotypy ciężkiego autyzmu, które wiele osób ma, po prostu dlatego, że nie wiedzą nic lepszego, są ważne do rozwiania dla każdego, kto może stać się ważny w Twoim życiu. Pomóż innym poznać wyjątkową i interesującą stronę AS-HFA. Jak wiesz, życie z AS-HFA nie zawsze jest łatwe, ale wcale nie zawsze jest trudne. Niezależnie od tego, czy jesteś rodzicem jednego czy dwojga rodziców, powinieneś skorzystać z licznych grup wsparcia, które zostały utworzone dla rodziców dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Grupy te zazwyczaj mogą zaoferować przydatne wskazówki od rodziców, którzy napotkali podobne wyzwania. Niektóre grupy zapewniają również opiekę nad dziećmi podczas spotkań rodziców, co daje rodzicom bardzo potrzebny „czas wolny” i tworzy nieformalną grupę społeczną dla dzieci z AS-HFA. Najważniejszą korzyścią grup wsparcia jest jednak możliwość komunikowania się z innymi osobami, które przetrwały te same trudności, z którymi się zmagasz. Może być bardzo uspokajające uświadomienie sobie, że Twoja sytuacja nie jest tak niezwykła, jak się często wydaje, i nauczenie się skutecznych strategii radzenia sobie z nią od empatycznych rówieśników. Jeśli nie możesz znaleźć grupy wsparcia w swojej okolicy, rozważ utworzenie nieformalnej grupy. Kilku rodziców, którzy uczestniczyli w grupach umiejętności społecznych na University of Washington, utworzyło nieformalne grupy wsparcia/umiejętności społecznych na własną rękę. Spotkania w domu rodziny raz w miesiącu dają rodzicom szansę na omówienie problemów i udzielenie sobie nawzajem wsparcia. Ta grupa zatrudnia również doświadczonego studenta studiów podyplomowych, który będzie opiekował się dziećmi podczas spotkań, tak aby dzieci otrzymywały pewne wskazówki dotyczące umiejętności społecznych podczas interakcji. Zarządzanie rodziną z dzieckiem z AS-HFA z pewnością powoduje dodatkowy stres u wszystkich. Jednak dzięki zastosowaniu strategii opisanych w tym rozdziale mamy nadzieję, że Twoja rodzina będzie mogła łatwiej skupić się na możliwościach osiągnięcia sukcesu, radości i śmiechu, które Twoje wyjątkowe dziecko może również zainspirować.