Porady Wujka Barnaby

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dla większości członków rodziny wyjścia i wakacje są zabawne i ekscytujące. Jednak dla dziecka z zespołem Aspergera lub autyzmem wysokofunkcjonującym wyjścia rodzinne mogą oznaczać przerwę w rutynie, nieprzewidywalność, nieznajomość i konieczność radzenia sobie z nowymi ludźmi i miejscami. Z tych powodów mogą być one czasem wywołującym niepokój u dzieci z AS-HFA. Rodzice mogą zminimalizować stres, planując z wyprzedzeniem i informując dziecko, jak to będzie. Wypróbuj podejście Carol Gray Social Story, które polega na pokazaniu dziecku historii składającej się z obrazków przedstawiających doświadczenie i słów opisujących, co się wydarzy (rozdział 8 szczegółowo opisuje, jak korzystać z tego podejścia). W przypadku dziecka, które obawia się zaplanowanej wycieczki rodzinnej do parku rozrywki, możesz odwiedzić stronę internetową parku rozrywki i wydrukować kilka zdjęć parkingu, bramy wejściowej i niektórych przejażdżek. Następnie możesz napisać prostą historię, która będzie towarzyszyć obrazkom i pomoże dziecku wiedzieć, czego się spodziewać. Przeczytajcie wspólnie historię kilka razy, zanim rodzina faktycznie wybierze się do parku. Dostępnych jest wiele wstępnie wydrukowanych historii społecznych, które nadają się zarówno do zajęć rekreacyjnych, jak i nierekreacyjnych, takich jak wizyty u lekarza. Lista zasobów w załączniku zawiera informacje na temat zamawiania historii społecznych. Może być konieczne powolne przyzwyczajanie dziecka do nowego doświadczenia poprzez stopniowe wprowadzanie go małymi krokami. Po przejrzeniu nowego doświadczenia za pomocą wskazówek wizualnych, takich jak historia społeczna, możesz chcieć zorganizować krótką wizytę w nowym miejscu lub aktywności. Z czasem Twoje dziecko będzie czuło się bardziej komfortowo podczas nowej aktywności. W takim przypadku możesz wydłużyć wizytę.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Kolejna trudna zmiana, pora snu, może być zniechęcającym zadaniem, zwłaszcza że badania wykazały, że autyzm często wiąże się z trudnościami w zasypianiu. Rutyna przed snem, taka jak chodzenie spać o tej samej porze i wykonywanie tych samych czynności przed snem, jest pomocna dla wszystkich dzieci, ale szczególnie dla tych z zespołem Aspergera lub autyzmem wysokofunkcjonującym. Daj dziecku dużo czasu na ostrzeżenie i odliczanie (30 minut, 20 minut itd.), gdy zbliża się pora snu. Aby pomóc dziecku się wyciszyć, upewnij się, że zajmuje się cichą czynnością, taką jak czytanie lub gra w spokojną grę, przed pójściem spać. Inną strategią zapewnienia czasu na „dekompresję” jest spędzenie trochę czasu z dzieckiem w jego sypialni, zanim zgasisz światło i będziesz oczekiwać, że pójdzie spać. Jeśli siedzisz z dzieckiem przed snem, upewnij się, że jesteś konsekwentny w ilości czasu spędzanego przy łóżku. Upewnij się, że twoja obecność nie służy jako stymulacja, która utrzymuje dziecko w stanie czuwania. Niektóre dzieci uważają za uspokajające, że po zaśnięciu będziesz je sprawdzać. Upewnij się, że sypialnia jest przyjemnym miejscem dla twojego dziecka. Dla niektórych dzieci ważne jest, aby trzymać w pokoju ulubione rzeczy. Dla innych może to być nadmiernie rozpraszające lub nadmiernie stymulujące. Niektóre dzieci uważają obecność delikatnego światła lub muzyki za kojące, podczas gdy inne potrzebują całkowitej ciemności i absolutnej ciszy, aby zasnąć. Jeśli wypróbujesz te sugestie i nadal zauważysz, że Twoje dziecko ma problemy ze snem, powinieneś rozważyć skonsultowanie się z pediatrą, który może zasugerować leki, które pomogą Twojemu dziecku zasnąć.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Okres pozalekcyjny to kolejny trudny okres przejściowy dla wielu dzieci z AS-HFA. Nie ma absolutnej reguły dotyczącej najbardziej odpowiedniej aktywności pozalekcyjnej; jednak zasada spójności obowiązuje również tutaj. Jako rodzic jesteś ekspertem od swojego dziecka. Czy szkoła jest dla niego trudnym doświadczeniem i czy potrzebuje trochę „czasu w samotności”, aby się odprężyć po stresującym dniu? A może Twoje energiczne dziecko potrzebuje czasu, aby pobiegać i rozładować energię po tym, jak było zmuszone siedzieć w jednym miejscu przez wiele godzin? Czy Twoje dziecko ma rytm akademicki pod koniec dnia szkolnego i czy powinieneś „płynąć z prądem” i odrabiać prace domowe po powrocie do domu? Pomyśl, jaka aktywność pozalekcyjna jest najbardziej odpowiednia dla Twojego dziecka i zadbaj o to, aby była ona spójna z dnia na dzień.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Posiłki są również często trudnym czasem dla rodzin z dziećmi z ASHFA. Wiele takich dzieci jest wybrednymi jedzącymi, co może być spotęgowane przez specjalne diety lub wrażliwość na pewne konsystencje i tekstury. Wielu rodziców zaczyna martwić się o wybredne odżywianie dziecka, a ponieważ skupiają na tym uwagę, dziecko postrzega to jako okazję do kontroli. W takich okolicznościach pory posiłków mogą przerodzić się w prawdziwą walkę o władzę. Wielu rodziców uważa, że ​​pomocne jest wprowadzanie nowych pokarmów po jednym pokarmie na raz i po jednym kęsie na raz. W przypadku niektórych dzieci odpowiednie może być jeszcze wolniejsze tempo. Na przykład możesz przejść od tolerowania nowych pokarmów na stole lub talerzu do wąchania jedzenia, dotykania jedzenia palcami, dotykania jedzenia ustami, lizania jedzenia, wkładania go do ust i w końcu połykania. Wiele dzieci nie zaakceptuje nowego pokarmu, dopóki nie zostanie on wprowadzony kilka razy. Niektóre badania naukowe sugerują, że zmiany nawyków żywieniowych mogą trwać 2 tygodnie lub dłużej, zanim będą zauważalne. Bądź więc cierpliwy i daj dziecku wystarczająco dużo czasu na przystosowanie się do czegoś nowego. Jeśli poważnie obawiasz się, że spożycie składników odżywczych przez Twoje dziecko może być niewystarczające, możesz podjąć kilka kroków. Najpierw sprawdź wzrost i wagę dziecka u pediatry. Czy wzrost dziecka mieści się w rozsądnym zakresie? Jeśli istnieje powód do obaw, prowadź dziennik tego, co Twoje dziecko je (koniecznie zdobądź informacje o tym, co je w szkole) i skonsultuj się z dietetykiem. Szczególnie ważne może być uzyskanie konsultacji żywieniowej przed wdrożeniem specjalnej diety. Należy również pamiętać, że rodzice nie zawsze mają dokładne wyobrażenie o tym, co je ich dziecko. Matka Sandry, 8-letniej dziewczynki z autyzmem wysokofunkcjonującym, była pod wrażeniem, że jej córka jadła tylko precle i ser. Po konsultacji z lekarzem i ustaleniu, że parametry jej wzrostu i wagi są odpowiednie, zapytała nauczycielkę Sandry o jej nawyki żywieniowe w szkole. Dowiedziała się, że Sandra regularnie zjadała cały szkolny lunch, w tym warzywa i mleko. Pomocne jest również zachowanie spójności posiłków pod względem pory dnia. Pomaga to dziecku wiedzieć, czego się spodziewać i umożliwia włączenie posiłków do codziennej rutyny. W przypadku niektórych dzieci pomocne może być nawet stworzenie harmonogramu posiłków lub tygodniowego menu, aby pory posiłków były przewidywalne. Kiedy nadchodzi pora posiłku, podawaj dziecku jedzenie razem z jedzeniem reszty rodziny (zakładając, że rodzina ma luksus wspólnego jedzenia każdego wieczoru). Jeśli dziecko nie chce jeść, kiedy reszta rodziny jest przy stole, jasno daj mu do zrozumienia, że ​​może stracić możliwość zjedzenia kolacji tego wieczoru. Ta praktyka zmusza dziecko do przestrzegania harmonogramu posiłków, co pomaga czasami rozregulowanemu organizmowi w przejściu na zdrowy schemat odżywiania. Wykorzystuje również pragnienie dziecka, aby przestrzegać zasad. Jeśli zostanie ustalona jasna zasada (na przykład „Wszyscy jedzą razem”), istnieje większe prawdopodobieństwo, że dziecko ją zaakceptuje. W przypadku dzieci, które mają tendencję do wstawania od stołu, pomocne może być posadzenie ich przy ścianie. Utrudnia im to nieco wędrowanie i zwiększa prawdopodobieństwo, że zostaną w miejscu. Możesz również użyć strategii, takich jak te opisane powyżej w sekcji „Rozumienie trudnych zachowań”. Jaką funkcję wydaje się pełnić to włóczęgostwo? Czy zapewnienie kilku krótkich przerw podczas kolacji pomogłoby? Czy pomógłby timer pokazujący, ile czasu Twoje dziecko potrzebuje siedzieć? Czy pomogłoby zapewnienie dziecku tematów do rozmów lub scenariuszy przy stole, aby mogło ono lub ona bardziej odpowiednio wchodzić w interakcje z członkami rodziny? Czy pomogłoby zapewnienie dziecku czegoś do trzymania w dłoni lub ściskania pod stołem, podczas gdy czeka, aż inni skończą?

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Poranki

Poranki są szczególnie trudnym czasem dla większości rodzin. W tym okresie przejścia od snu do czuwania oraz z domu do szkoły dzieci są szczególnie narażone na problemy z nadmiernym i niedostatecznym pobudzeniem. Dla wielu dzieci, dla których szkoła jest stresującym doświadczeniem, poranek jest również czasem oczekiwania na niepokój i ostatnich manewrów ucieczki. Pomocną strategią jest dokonanie jak największych przygotowań poprzedniego wieczoru, aby poranny nastrój był mniej podatny na zakłócenia w rutynie. Na przykład, rozkładając ubrania przed pójściem spać i organizując materiały szkolne przy drzwiach wejściowych, możesz wyeliminować dwa zadania z porannej rutyny. Może być przydatne eksperymentowanie z różnymi podejściami do budzenia dziecka, aby ułatwić przejście ze snu do czujności. Sprawdź, czy Twoje dziecko reaguje inaczej, gdy budzi je ktoś, brzęczyk lub radio. Niektórzy rodzice uważają, że pomocne jest ustawianie „stopniowych” alarmów, informując dziecko, że będzie musiało wstać za 10 minut, a następnie ostrzegając je ponownie 5 minut przed faktycznym poproszeniem dziecka o wstanie z łóżka.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jak mogłeś doświadczyć na własnym dziecku, wiele standardowych metod dyscyplinarnych nie działa dobrze w przypadku dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Dzieci z zespołem Aspergera lub autyzmem wysokofunkcjonującym mogą nie mieć dobrych umiejętności samokontroli i mogą nie mieć zdolności oceny, czy ich zachowanie jest właściwe. Mogą nie wychwytywać sygnałów, które normalnie sygnalizowałyby, że ich zachowanie nie pasuje, i mogą nie odczuwać zażenowania lub wstydu, których doświadcza wiele dzieci, gdy zachowują się niewłaściwie. Nie zawsze motywuje je również chęć zadowolenia rodziców i innych dorosłych poprzez dobre zachowanie. Kiedy 10-letni Ronald zapraszał swoich przyjaciół, próbowali porozmawiać z 14-letnim bratem Ronalda, Peterem, aby zapytać go o grę wideo, którą opanował. Peter nie był zainteresowany rozmową z przyjaciółmi swojego brata, ale ponieważ miał zespół Aspergera, nie wiedział, jak odpowiednio komunikować swoje uczucia i po prostu odpychał Ronalda i jego przyjaciół. Matka Petera wysyłała go do pokoju za popychanie przyjaciół brata, co w rzeczywistości nagradzało jego niewłaściwe zachowanie, zapewniając mu samotność, której pragnął. Podejścia takie jak kara czasowa, które dobrze sprawdzają się w przypadku typowo rozwijającego się dziecka, mogą nie sprawdzić się w przypadku Twojego dziecka z AS-HFA. Ogólnie rzecz biorąc, poniższe strategie są bardziej przydatne dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu:

1. Ustal zestaw konkretnych zasad i konsekwentnie je egzekwuj.
2. Upewnij się, że Twoje dziecko wie, czego się od niego oczekuje, zapisując to lub ilustrując obrazkami. Zadania takie jak ubieranie się, mycie zębów i nakrywanie do stołu mogą wymagać rozbicia na małe kroki. Pomocne może być wizualne opisanie tych kroków w formie obrazkowej lub pisemnej. Jeśli Twoje dziecko najlepiej reaguje na obrazki, użyj aparatu natychmiastowego, aby sfotografować każdy krok potrzebny do wykonania zadania i powieś zdjęcia w pokoju dziecka lub innym miejscu w domu.
3. Opisz swoje oczekiwania w kategoriach tego, co dziecko powinno robić, a nie tego, czego nie powinno robić: „Trzymaj ręce na kolanach”, a nie „Nie bij”. Dzięki temu Twoje polecenia będą bardziej pozytywne i zapobiegniesz tworzeniu się schematu narzekania. Bardziej praktycznie rzecz biorąc, utrwali to w umyśle dziecka konstruktywne alternatywne zachowanie do wykorzystania w przyszłości.
4. Ustal poranną i wieczorną rutynę. W razie potrzeby nakreśl rutynę słowami lub obrazkami (często nazywaną „harmonogramem aktywności”). Ustal jasne granice aktywności i sygnalizuj ich początek i koniec za pomocą timerów lub wskazówek wizualnych (na przykład odkładając materiały do ​​zabawy do pojemnika). Podaj konkretne wskazówki, że aktywność dobiega końca (na przykład mówiąc „Timer zaraz zadzwoni, a potem musisz wyłączyć komputer”).
5. Używaj preferowanych aktywności jako nagród za ukończenie niepreferowanych aktywności (na przykład „Po umyciu zębów możesz przeczytać książkę o dinozaurach”).

6. Ogranicz czas, w którym Twoje dziecko angażuje się w nieproduktywne zajęcia, ustalając wyraźne zasady. Na przykład Twoje dziecko może zadawać Ci trzy pytania dziennie na temat swojego ulubionego tematu lub może grać na komputerze przez określony czas każdego wieczoru

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Nie pozostawiaj dziecku żadnej alternatywy w zaspokajaniu jego potrzeb poza nową, odpowiednią metodą, której go nauczyłeś. Ignoruj ​​problematyczne zachowanie, kiedykolwiek się pojawi, ale zapewnij zachętę do nowej komunikacji. Na przykład, jeśli Twoje dziecko krzyczy, gdy chce uniknąć sytuacji, zachęć je do użycia odpowiedniej frazy, ale nie pozwól mu odejść, gdy krzyczy. 11-letnia córka Ivany, Michaela, miała zwyczaj podchodzić do swoich braci i sióstr i dotykać ich, aby zwrócić ich uwagę. Kiedy była młodsza, tego typu zachowanie wydawało się stosowne, a nawet czułe. Ale teraz, gdy zbliżała się do okresu dojrzewania, jej matka martwiła się, że będzie to irytować rówieśników i może prowadzić do wysyłania błędnych sygnałów młodym chłopcom. Ivana wyjaśniła Michaeli, dlaczego to zachowanie nie jest stosowne i nauczyła ją zamiast tego mówić: „Cześć, jak się masz?” Ivana modelowała i odgrywała tę umiejętność z Michaelą, a także rozmawiała z innymi dziećmi o tej strategii. Poprosiła je, aby ignorowały Michaelę, jeśli ich dotknie, ale zwracały na nią uwagę natychmiast, jeśli poprosi o ich uwagę, tak jak ją nauczono. Jednocześnie zapewniło to, że niewłaściwe umiejętności Michaeli nie odniosą sukcesu, a jej nowe strategie będą satysfakcjonujące.

Opisane przez nas kroki są proste, ale niełatwo jest zmienić u dziecka zachowania trudne na bardziej odpowiednie środki do osiągnięcia tych samych celów. Ważne będzie, abyś ćwiczył z dzieckiem i upewnił się, że odpowiednie strategie będą bardziej wzmacniające niż te oparte na trudnych lub niewłaściwych zachowaniach. Niektórzy rodzice narzekają, że gdy próbują zmienić te trudne zachowania, ich częstotliwość wzrasta. Chociaż może się to wydawać sprzeczne z intuicją, jest to w rzeczywistości dobry znak. Gdy dzieci odkrywają, że ich stara, sprawdzona strategia nie działa, często podejmują podejście „dwa razy więcej, dwa razy trudniej” w ostatniej próbie osiągnięcia swoich celów. Oznacza to, że dziecko zdało sobie sprawę, że okoliczności się zmieniły. Dopóki nie ulegniesz tej zwiększonej częstotliwości i intensywności problematycznego zachowania, zmiana jest prawdopodobnie nieunikniona.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Musisz upewnić się, że nowa strategia komunikacji, której nauczyłeś swoje dziecko, jest tak samo skuteczna, jak stara. Jeśli krzyczenie lub powtarzające się narzekanie jest skuteczniejsze niż powiedzenie „Chcę skończyć ten film” lub pokazanie karty przerwy, Twoje dziecko będzie miało niewielką motywację do stosowania nowej strategii. Zawsze, gdy jest to możliwe, natychmiast nagradzaj dziecko za stosowanie odpowiedniej komunikacji, najpierw chwaląc je („Cieszę się, że używasz nowych słów”), a następnie „szanując komunikację” i upewniając się, że wystąpią naturalne pozytywne konsekwencje:

• Kiedy Twoje dziecko prosi o pomoc, natychmiast mu pomóż.
• Jeśli Twoje dziecko prosi o opuszczenie sytuacji, natychmiast zapewnij mu przerwę.

• Jeśli Twoje dziecko prosi o Twoją uwagę, przerwij to, co robisz, i poświęć mu trochę czasu, zainteresowania i zaangażowania. Twoje dziecko nauczy się, że te nowe, właściwe zachowania są równie skuteczne, a nawet skuteczniejsze w zaspokajaniu jego potrzeb, niż trudne zachowania, które próbujesz ograniczyć.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jak ćwiczyć:

• Pokaż dziecku bardziej odpowiednią frazę lub sygnał niewerbalny, którego może użyć, aby zakomunikować potrzeby lub pragnienia.
• ​​Niech dziecko ćwiczy nową frazę lub zachowanie, zanim wydarzy się sytuacja, w której prawdopodobnie będzie potrzebna.
• W trakcie sytuacji przypominaj (podpowiadaj) dziecku, aby użyło nowej frazy lub zachowania.

Vincent miał zwyczaj popychania rówieśników, gdy podchodzili do zabawki, którą się bawił na placu zabaw. Jego matka nauczyła go mówić: „Teraz się tym bawię. Możesz to wziąć, gdy skończę”. Aby pomóc Vincentowi nauczyć się, jak używać tej umiejętności, zamodelowała zachowanie, każąc Vincentowi podejść do niej i spróbować dotknąć zabawki, której używała. Następnie pomogła mu zrobić to samo, gdy podeszła do jego zabawki. Następnie towarzyszyła mu na placu zabaw i obserwowała, jak bawi się w pobliżu innych dzieci. Gdy zauważyła sytuację, w której Vincent prawdopodobnie uderzy rówieśnika, przypominała mu, aby powiedział frazę, którą ćwiczyli. Kiedy Vincent użył tego zwrotu, upewniła się, że rówieśnik zareagował pozytywnie, zaprzestając prośby o zabawkę. Na koniec porozmawiała z nauczycielem Vincenta o stosowaniu tej samej procedury w klasie i na przerwie, aby wszyscy konsekwentnie zajmowali się jego niewłaściwym zachowaniem. Nauczycielka chciała ćwiczyć używanie zwrotu z Vincentem w szkole i w razie potrzeby go namawiać.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jeśli nie możesz wyeliminować potrzeby przekazania wiadomości (jak w kroku 2), musisz pomóc swojemu dziecku wymyślić bardziej pozytywne i akceptowalne sposoby powiedzenia Ci, co ono lub ona musi Ci powiedzieć. Obejmują one zarówno odpowiednie wypowiedzi werbalne, jak i bardziej pozytywne niewerbalne sposoby przekazania wiadomości i zastąpienia niewłaściwego zachowania:

• Zamiast krzyczeć, gdy jest zdezorientowane pracą domową, Twoje dziecko może nauczyć się podnosić rękę, dzwonić dzwonkiem, odwracać się bokiem na siedzeniu lub angażować się w inne niewerbalne zachowanie, które sygnalizuje, że potrzebuje pomocy.
• Zamiast gryźć rękę, gdy zostanie poproszone o nakrycie do stołu, Twoje dziecko

może nauczyć się mówić: „Potrzebuję pomocy w tej sprawie” lub „To jest za trudne”.

• Zamiast bić innych ludzi, gdy jest zdenerwowana i chce uciec z sytuacji, Twoja córka może powiedzieć: „To mi się nie podoba”.
• Zamiast przeklinać i rozrywać materiały, możesz nauczyć swojego syna, aby trzymał obrazek znaku STOP, gdy potrzebuje przerwy.

Zawsze, gdy Eduardo był sfrustrowany lub znudzony podczas odrabiania prac domowych, po prostu wstawał i wychodził z pokoju, a potem opierał się powrotowi. Jego matka uważała, że ​​potrzebował przerw podczas odrabiania prac domowych, ale martwiła się, że zbyt długie przerwy sprawią, że nigdy nie skończy swoich zadań. Dała mu pięć fiszek, na każdej z których było napisane „Dobra na jedną 3-minutową przerwę” i powiedziała mu, że od tej pory wszystko, co musi zrobić, to powiedzieć „Potrzebuję przerwy”, a natychmiast dostanie 3-minutową przerwę. Sama świadomość, że ma do dyspozycji takie „wyjście”, sprawiła, że ​​Eduardo poczuł, że jego praca domowa jest bardziej znośna. Chociaż Eduardo musiał dużo ćwiczyć i zachęcać, aby nauczyć się samodzielnie prosić o przerwę, ta strategia ostatecznie okazała się bardzo skuteczna w zaspokajaniu jego potrzeb w odpowiedni sposób. Z upływem czasu matka Eduarda była w stanie zmniejszyć liczbę kart przerw z pięciu do dwóch. Stopniowo wydłużała również czas między momentem, w którym Eduardo poprosił o przerwę, a momentem, w którym faktycznie ją zrobił, mówiąc: „Okej, możesz zrobić sobie przerwę po dwóch [lub trzech, lub sześciu] kolejnych zadaniach”. W ten sposób zrównoważyła potrzebę uszanowania nowej, bardziej odpowiedniej komunikacji Eduarda z koniecznością, aby nadal odrabiał pracę domową.

• Zamiast płakać i uderzać w meble, gdy zostanie poproszony o wyłączenie telewizora i przygotowanie się do snu, Twoje dziecko może powiedzieć: „Chcę skończyć ten program, zanim założę piżamę”.

• Zamiast dotykać innego dziecka jako sposobu na zainicjowanie interakcji, Twoje dziecko może nauczyć się mówić: „Czy ja też mogę się bawić?”