Porady Wujka Barnaby

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jak zauważono, procedury interwencyjne, takie jak ucieczka przed wygaśnięciem i przestrzeganie zaleceń, wymagają fizycznego kontaktu z dzieckiem. Unieruchomienie fizyczne to kolejna restrykcyjna procedura stosowana jako interwencja w przypadku osób z niepełnosprawnością rozwojową i poważnymi problemami w zachowaniu. Stosując przymus fizyczny, jeden lub więcej osób unieruchamia dobrowolne ruchy danej osoby. W wielu przypadkach konieczne jest użycie środków przymusu fizycznego, aby poradzić sobie z nieprzewidzianymi sytuacjami awaryjnymi, gdy istnieje ryzyko wyrządzenia krzywdy sobie, innym i środowisku. Jednakże planowany przymus fizyczny jest czasami uzasadniony jako akceptowalna procedura ograniczania zachowań w ramach kompleksowego planu interwencyjnego . Istnieje kilka badań, w których fizyczne unieruchomienie, stosowane samodzielnie lub w połączeniu z innymi procedurami, zmniejszyło agresję u osób z ASD i powiązanymi zaburzeniami rozwojowymi . Jednakże unieruchomienie fizyczne jest procedurą inwazyjną, która może zostać niewłaściwie zastosowana i spowodować obrażenia osoby unieruchomionej oraz osób odpowiedzialnych za jej wykonanie. Unieruchomienie fizyczne może również powodować dodatkowe problematyczne zachowania, zwykle obserwowane, gdy dana osoba stawia opór lub zmaga się z unieruchomieniem. Kolejną komplikacją jest to, że w niektórych przypadkach przymus fizyczny może podtrzymać zachowania problematyczne, ponieważ działa jako wzmocnienie pozytywne lub negatywne . I choć niektórzy praktycy mogą być skłonni do stosowania przymusu fizycznego, ponieważ powstrzymuje to problematyczne zachowania, wielu uważa tę procedurę za niedopuszczalną  mając świadomość wad przymusu fizycznego, pożądane jest ograniczenie jego stosowania do przypadków, w których jest to uzasadnione klinicznie. Jedno z podejść interwencyjnych, zilustrowane w badaniu Luiselli, Kane, Treml i Young (2000), polega na modyfikowaniu warunków poprzedzających, które prowokują zachowania wymagające powściągliwości. Uczestnikami było dwóch chłopców w wieku 14 i 16 lat, którzy cierpieli na PDD i uczęszczali do szkoły z internatem. Obaj chłopcy zachowywali się agresywnie w stosunku do rówieśników i personelu (bicie, gryzienie, drapanie, kopanie). Podczas miesięcznej fazy bazowej personel wdrożył kilka procedur, w tym unieruchomienie fizyczne, zgodnie z planami interwencji dostosowanymi do konkretnego ucznia. Plany zakładały ,że nauczyciele wywierają na uczniach przyjemne konsekwencje, jeśli wykazują pozytywne zachowanie i nie okazują agresji. Personel zastosował wobec chłopców przymus fizyczny, gdy ustalił, że agresja jest nie do opanowania. Następnie zmieniono interwencję, tak aby przymus fizyczny był stosowany zgodnie z kryteriami specyficznymi dla zachowania, a nie arbitralnie ustalanymi przez personel. Następnie dokonano oceny drugiej fazy interwencji, podczas której wprowadzono kilka poprzedzających procedur kontrolnych, z których każda miała na celu ograniczenie funkcji ucieczki agresji, a w konsekwencji zmniejszenie liczby przypadków stosowania przymusu fizycznego. W przypadku jednego z uczniów pracownicy zostali nauczeni rozpoznawania zachowań wskazujących na jego zdenerwowanie i często przewidywali agresję. Po zaobserwowaniu tych zachowań personel poinstruował chłopca, aby odsunął się od grupy do czasu, aż się uspokoi. Przeprowadzono także szkolenie w zakresie komunikacji funkcjonalnej, aby mógł poprosić o przerwę w nauczaniu. Z drugim uczniem procedury poprzedzające zapewniały mu większy dostęp do nowatorskich zajęć, ograniczając siedzący tryb pracy na rzecz bardziej preferowanych interakcji z personelem i umieszczając go strategicznie w grupach, tak aby miał mniej bliskości z rówieśnikami. Luiselli i inni (2000) stwierdzili, że wdrożenie kryterium przymusu fizycznego zależnego od zachowania jako pierwszej procedury interwencyjnej było nieskuteczne. Następnie ograniczenie fizyczne zmniejszyło się i utrzymywało się na poziomie bliskim zera, gdy utrzymywano te same kryteria w połączeniu z wcześniejszymi procedurami interwencyjnymi. Te i podobne procedury powinny pozostać priorytetem, gdy unieruchomienie fizyczne lub inne restrykcyjne procedury są uważane za interwencję behawioralną u dzieci z ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Na ile akceptowalne dla praktyków są procedury interwencyjne ukierunkowane na agresję i nieprzestrzeganie zasad? Źle ocenione procedury mogą stanowić kolejną przeszkodę w rzetelności interwencji, ponieważ lekarz może niechętnie stosować je sumiennie. Ważność społeczna określana jako „satysfakcja konsumenta” była od pewnego czasu przedmiotem zainteresowania ABA . Niedawno Kennedy  zaproponował, że ograniczone wyniki leczenia zachowawczego wynikające z interwencji behawioralnej można czasami przypisać słabej akceptacji ze strony praktyków. Jest oczywiste, że pozytywne rezultaty interwencji nie utrzymają się, jeśli praktycy sprzeciwiają się wdrożeniu, ponieważ „nie podobają im się” procedury. Należy zwrócić szczególną uwagę na akceptowalność procedur interwencyjnych w postępowaniu z dziećmi, które fizycznie rzucają wyzwanie lekarzom agresją i nie postępują zgodnie z instrukcjami. Stawianie czoła rzeczywistej lub zagrażającej agresji, a także chronicznemu nieprzestrzeganiu zasad, stwarza obciążenie, które jest mniej widoczne w przypadku dzieci, które nie wykazują poważnych problemów w zachowaniu. Przy wyborze procedur należy wziąć pod uwagę to, czy wymagają one kontaktu fizycznego z dzieckiem (np. przestrzeganie zaleceń, blokowanie reakcji, fizyczne unieruchomienie), obejmują szczególne środki ostrożności (np. lekarz nosi sprzęt ochronny, aby zapobiec obrażeniom) lub czy są stygmatyzujące społecznie. Proszenie praktyków o ocenę proc

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Najbardziej starannie sformułowany i oparty na funkcjach plan interwencji może być skuteczny tylko wtedy, gdy praktycy go właściwie wdrożą. Uczciwość interwencji odnosi się do wierności proceduralnej: czy plan jest realizowany tak, jak został napisany? W przypadku agresji i nieprzestrzegania zasad troska o integralność interwencji jest szczególnie istotna, ponieważ większość planów łączy procedury poprzedzające i konsekwencje. Co więcej, praktycy zazwyczaj są odpowiedzialni za gromadzenie danych, co stanowi kolejny element interwencji. Wymóg przestrzegania planu obejmującego wiele procedur i rejestrowania danych może z łatwością zagrozić realizacji. Rzetelność interwencji należy rutynowo oceniać, obserwując, jak praktycy wdrażają procedury i dokumentują ich działanie. Obserwator powinien posiadać formularz rejestrujący, który wyszczególnia wszystkie procedury składające się na plan interwencji i odpowiednią sekcję punktacji, zawierającą miary uczciwości, takie jak „wdrożone zgodnie z pisemnym” i „niewdrożone zgodnie z pisemnym” . Natychmiast po obserwacji wyniki działania są przeglądane z praktykami, wskazując prawidłowe wdrożenie i korygując niewłaściwe zastosowanie. Informacje zwrotne na temat wydajności można przedstawić wraz z pisemnymi komentarzami i/lub wizualną kontrolą danych dotyczących integralności. Istnieją wystarczające badania potwierdzające te metody poprawy integralności interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Operacje ustanawiające (EO) definiuje się jako „zdarzenia, operacje lub warunki bodźcowe, które ustalają zdolność klas konsekwencji do służenia jako wzmocnienie i zwiększają częstotliwość zachowań, które w przeszłości wytworzyły członków tych klas”. Funkcjonalnie EO odnoszą się do stanów deprywacji i nasycenia, najbardziej widocznych w przypadku żywności jako podstawowego wzmocnienia. Głód (stan ubóstwa) zwiększy wzmacniające właściwości żywności i zachowania związane z jej poszukiwaniem. I odwrotnie, gdy dana osoba nie jest głodna (stan nasycenia), jedzenie jest mniej wzmacniające i poszukiwanie pożywienia przestaje działać. Szczegółowe przeglądy wpływu EO na zachowania problemowe można znaleźć w McGill (1999) oraz Friman i Hawkins (2006). Wyobraź sobie dziecko z ASD, które wykazuje agresję polegającą na utrzymywaniu uwagi. Interwencja oparta na koncepcji EO może polegać na poświęcaniu dziecku uwagi społecznej w sposób nieregularny, zgodnie z harmonogramem FT w ciągu dnia. Zapewnienie uwagi w ten sposób pełniłoby funkcję interwencyjną, eliminując motywację dziecka do szukania konsekwencji społecznych poprzez agresję. Innym przykładem może być dziecko, które podczas zajęć edukacyjnych wykazuje motywację ucieczki. Nauczenie dziecka, aby prosiło o „przerwę” w zajęciach za pośrednictwem FCT lub planowanie przerw w sposób nieprzypadkowy byłoby kolejną zmianą w EO. Zarówno zdarzenia odległe, jak i warunki biologiczne mogą również działać jako EO dla zachowań problemowych, tymczasowo zmieniając wpływ przypadkowości środowiskowych. Zły sen w noc przed pójściem do szkoły może skutkować częstszym nieprzestrzeganiem zasad motywowanych ucieczką w porównaniu z wieczorami bez zaburzeń snu . Agresja dziecka w stosunku do nauczycieli i rodziców może wzrosnąć, gdy cierpi na niepokój wywołany alergią (Kennedy i Meyer, 1996) lub infekcję ucha . Należy ocenić takie wpływy, aby w stosownych przypadkach zastosować odpowiednią interwencję behawioralną lub leczenie.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Oparte na dowodach i poparte empirycznie procedury omówione w tym rozdziale dają praktykom wiele możliwości interwencji wobec dzieci z ASD, agresją i nieprzestrzeganiem zaleceń. Podczas gdy najwcześniejsze podejścia ABA do agresji i nieprzestrzegania zasad nie opierały się na funkcjach i często opierały się na karze , nasze spojrzenie na interwencję poszerzyło się, kładąc nacisk na FBA, FA, kontrolę poprzedzającą i wsparcie pozytywnego zachowania. Agresja i nieprzestrzeganie zaleceń z pewnością to dwa z najtrudniejszych do opanowania zachowań problemowych, z jakimi spotykają się praktycy. Warto zauważyć, że badania potwierdziły kilka procedur interwencyjnych, które są dobrze dostosowane do warunków szkolnych, domowych i społecznych. Niemniej jednak istnieją dodatkowe zalecenia interwencyjne, które przedstawiam w ostatniej części.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zachowania problemowe są automatycznie wzmacniane, gdy pojawiają się niezależnie od konsekwencji społecznych. Stereotypia i samookaleczenie to topografie zachowań najczęściej kontrolowane przez automatyczne wzmocnienie, wynikające albo z przyjemnej stymulacji sensorycznej, albo z osłabienia dyskomfortu fizycznego . Nie zgłoszono żadnych badań, w których stwierdzonoby nieprzestrzeganie zaleceń przez dzieci wykazano, że jest utrzymywany przez automatyczne wzmocnienie. Jeśli chodzi o agresję, Thompson, Fisher, Piazza i Kuhn (1998) odkryli, że uderzanie, kopanie, szczypanie i drapanie przez 7-letniego chłopca, u którego zdiagnozowano PDD, powodowało utrzymanie uwagi, podczas gdy odrębna topografia „zgrzytania” brodą na ciele człowieka było automatycznie wzmacniane przez stymulację dotykową. Interwencja w przypadku agresji utrzymywanej na uwadze polegała na FCT i wymieraniu społecznym. Wdrożone procedury mające na celu ograniczenie automatycznie wzmacnianej agresji obejmowały blokowanie reakcji i zapewnienie dziecku dostępu do alternatywnych form stymulacji podbródka. To badanie jest pouczające, ponieważ pokazuje, jak wiele agresywnych reakcji może mieć różne źródła kontroli operacyjnej i wymagać oddzielnych planów interwencyjnych opartych na funkcjach. Przyszłe badania powinny zbadać inne sytuacje kliniczne, w których agresja i nieprzestrzeganie zaleceń są automatycznie wzmacniane. Widziałem dwa przypadki, w których zależne od zachowania konsekwencje sensoryczne zdawały się wzmacniać agresję. Jednym z przypadków był dorastający chłopiec z autyzmem, który uderzył nauczyciela i rodziców. Wyniki obserwacji i FBA wykazały, że źródłem wzmocnienia jest słyszalna informacja zwrotna. Oznacza to, że chłopiec okazywał agresję, ponieważ podobał mu się dźwięk wydawany przez jego uderzenie! Drugi przypadek dotyczył 6-letniej dziewczynki z autyzmem, która przejawiała agresję w stosunku do rówieśników i dorosłych, ciągnąc ich za włosy. Zachowanie to było widoczne w wielu kontekstach i pozornie było podtrzymywane przez dziewczynę wzrokowo sprawdzającą wyrwane przez siebie kosmyki włosów. Podobnie jak w tych przykładach, możliwa jest niezgodność którą można również automatycznie wzmocnić, na przykład poprzez kontakt fizyczny, który zapewnia lekarz, stosując wskazówki „przekaż za rękę”, aby szybko zareagować. Chociaż jest mniej prawdopodobne, że automatyczne wzmocnienie będzie głównym źródłem kontroli agresji i nieprzestrzegania zaleceń przez dziecko, należy wziąć pod uwagę wszystkie potencjalne czynniki wpływające na zachowanie, aby praktycy mieli do dyspozycji największy wybór potencjalnie skutecznych procedur interwencyjnych.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zachowania problemowe motywowane ucieczką są podtrzymywane przez negatywne wzmocnienie społeczne. Szczególnie nieprzestrzeganie zasad wykazuje wiele dzieci z ASD podczas „wymagających” zajęć edukacyjnych. Niektóre cechy interakcji nauczyciel–dziecko, które prowokują niestosowne zachowanie (czasami połączone z agresją), obejmują tempo realizacji zadania , wysiłek w odpowiedzi  oraz obiekty, które uzyskały idiosynkratyczną kontrolę bodźców . Społeczne wzmocnienie negatywne ma miejsce, gdy nieprzestrzeganie zasad i agresja kończą niechciane interakcje. Procedura zwana wygaszaniem przez ucieczkę utrzymuje ciągłą interakcję, aby zapobiec negatywnie wzmacniającej agresji i nieprzestrzeganiu zaleceń. Reagując na agresję, lekarz blokowałby i przekierowywał dziecko tak, aby nie uderzało, kopało i tym podobnych reakcji. Wygaszenie ucieczki w przypadku nieprzestrzegania może polegać na ponownym przedstawianiu instrukcji do czasu, aż dziecko odpowiednio je wykona. Chociaż procedura ta jest funkcjonalnie dostosowana do uniknięcia utrzymujących się problematycznych zachowań, ma wady, ponieważ nie jest łatwa do wdrożenia, może powodować inne negatywne reakcje i wymaga fizycznego kontaktu z dzieckiem. Kierowane przestrzeganie jest podobne do ucieczki przed wyginięciem, ponieważ praktykujący fizycznie powstrzymuje zachowania zależne od ucieczki przed utrzymującą się agresją i nieprzestrzeganiem zaleceń. Dodatkowa interwencja polega wówczas na podpowiadaniu alternatywnych reakcji, zaczynając od delikatnego dotyku (częściowa zachęta fizyczna) i zwiększając wskazówki w razie potrzeby, aby pokonać opór. Kierowane przestrzeganie zasad jest zwykle wdrażane kilka sekund po tym, jak dziecko nie zainicjuje żądanego zachowania i jest wycofywane, gdy zachowanie zostanie wykonane. Skuteczne stosowanie kierowanej zgodności powinno być realizowane poprzez unikanie przez dziecko fizycznego kontaktu z lekarzem poprzez przestrzeganie instrukcji. Jeśli dziecko konsekwentnie opiera się kierowanemu podporządkowaniu się lub walczy z całą stanowczością, należy ponownie rozważyć procedurę. Wilder i inni odkryli na przykład, że dwójka autystycznych dzieci w wieku przedszkolnym lepiej zareagowała na procedurę pozytywnego wzmocnienia w celu uzyskania zgodnego zachowania niż na polecenie stosowania się, gdy nie postępowały zgodnie z instrukcjami. Podczas gdy ucieczka przed wygaśnięciem i kierowana uległość skupiają się na konsekwencjach agresji i nieprzestrzegania zasad, interwencja poprzedzająca manipuluje bodźcami i warunkami prowokującymi zachowanie. Jednym z czynników wpływających na zachowania problematyczne związane z ucieczką jest sposób, w jaki lekarz udziela instrukcji werbalnych. W przypadku niektórych dzieci wykazujących agresję i nieprzestrzeganie poleceń pomocne jest zmniejszenie liczby otrzymywanych instrukcji, aby poprawić ich przestrzeganie, a następnie powolne przedstawianie ich większej liczby. W przypadku impulsu behawioralnego dziecku najpierw przedstawiane są instrukcje, które zawsze skutkują podporządkowaniem się (HPR: prośby o wysokim prawdopodobieństwie), a następnie instrukcje, które w przeszłości kojarzono ze słabym przestrzeganiem zaleceń (LPR: prośby o niskim prawdopodobieństwie) . Uważa się, że to sekwencjonowanie HPR i LPR sprzyja kontroli bodźca nad przestrzeganiem zaleceń. Dodatkową manipulacją związaną z wydawaniem instrukcji jest przejście od żądań bezpośrednich do żądań pośrednich. Na przykład Adelinys i Hagopian (1999) byli w stanie wyeliminować agresję ze strony 27-letniego mężczyzny z autyzmem, przerywając jego destrukcyjne zachowanie za pomocą prośby „zrób” (np. „Usiądź na krześle”) zamiast „ „nie” (np. „Nie kładź się na podłodze”). Chociaż uczestnikiem tego badania była osoba dorosła, manipulowanie instrukcjami werbalnymi w celu ograniczenia zachowań problematycznych prawdopodobnie można zastosować w przypadku dzieci o podobnej prezentacji. Butler i Luiselli (2007) ocenili ucieczkę bezwarunkową (NCE), wariant NCR opisany wcześniej, jako procedurę interwencyjną w przypadku 13-letniej dziewczynki, która cierpiała na autyzm, agresję i słabe wypełnianie zadań szkolnych. Po tym, jak FA, który potwierdził, że ucieczki utrzymują problematyczne zachowania, pozwolono jej na przerwę w zajęciach akademickich zgodnie z harmonogramem FT-20, który był stopniowo zwiększany do harmonogramu FT300 w ciągu 18 sesji. Interwencja obejmowała również zanikanie nauczania, w wyniku czego prośby akademickie początkowo były eliminowane, a później wprowadzane w małych odstępach. NCE w połączeniu z wyciszaniem instrukcji zasadniczo wyeliminowało agresję i poprawiło zgodność. Jak zaprogramowano w tym badaniu, NCE zwykle rozpoczyna się od częstego harmonogramu FT, którego nadgodziny stają się bardziej praktyczne poprzez stopniowe opóźnianie akceptowalnej ucieczki. FCT jest również opartą na funkcjach procedurą interwencyjną dla zachowań problemowych, których celem jest ucieczka. Johnson, McComas, Thompson i Symons (2004) oceniali FCT u 11-letniego chłopca, który cierpiał na autyzm i wykazywał agresję (bicie, kopanie, szczypanie, gryzienie, ciągnięcie za włosy) w stosunku do matki i małego braciszka. FA przeprowadzona w domu chłopca ujawniła, że agresja została negatywnie wzmocniona przez matkę, która podnosiła na ręce małego braciszka i wychodziła z pokoju. Agresję zredukowano do niemal zera, ucząc chłopca, aby prosił o oddzielenie od matki i brata. Co ciekawe, pozytywny efekt FCT był bardziej wyraźny, gdy matka często namawiała chłopca do składania próśb. Wreszcie, badanie Peytona, Lindauera i Richmana (2005) podkreśla znaczenie właściwej oceny źródła kontroli nad zachowaniem problematycznym związanym z ucieczką przed sformułowaniem planu interwencyjnego. Uczestnikiem była 10-letnia dziewczynka z autyzmem, której zachowania wokalne polegały na odmowie spełniania próśb (np. „nie zrobię tego”). FA zasugerował, że nieprzestrzeganie przepisów było wzmacniane przez uciekanie od wymagań związanych z zadaniami. Jedna z ocen interwencji wykazała, że niezgodne z oczekiwaniami zachowanie głosowe utrzymywało się niezależnie od tego, czy żądaniom towarzyszyło usunięcie materiałów do wykonania zadania, czy też nie. Kiedy sposób podpowiadania dziewczynie obejmował niekierunkową prośbę (np. „Zastanawiam się, gdzie jest —”) zamiast bezpośredniej prośby (np. „Pokaż mi —”), niezgodność szybko wygasała. Zatem w przypadku tego dziecka to sposób przedstawiania próśb, a nie żądania same w sobie, był przyczyną problematycznego zachowania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Agresja i nieprzestrzeganie zaleceń, które są podtrzymywane przez pozytywne wzmocnienie społeczne, są oczywiste, gdy zachowania przyciągają przyjemną uwagę i/lub przedmioty. Ponieważ praktycy czasami reagują na problematyczne zachowania poprzez naganę lub werbalną krytykę dziecka, taka konsekwencja będzie działać jako wzmocnienie, jeśli dziecko będzie cieszyć się tą uwagą społeczną. Podobnie nieprzestrzeganie zaleceń zostanie wzmocnione, jeśli lekarz umożliwi dziecku dostęp do preferowanych przedmiotów, gdy ono nie zastosuje się do instrukcji. Po potwierdzeniu, że agresja lub nieprzestrzeganie zaleceń przez dziecko jest podtrzymywana przez uwagę lub namacalne przedmioty, interwencją pierwszego wyboru będzie wyeliminowanie tych źródeł wzmocnienia poprzez wymieranie społeczne. Z proceduralnego punktu widzenia wymieranie społeczne polega na niereagowaniu na problematyczne zachowania za pomocą werbalnych komentarzy, wyrażeń niewerbalnych lub innych form uwagi. Ostatnie badania wykazały, że wymieranie społeczne zależy od dokładnej wiedzy, co stanowi „uwagę”, czy to proste spojrzenie w stronę dziecka, fizyczny kontakt z dzieckiem, czy też rozmowa z dzieckiem. Dodatkowo, aby wymieranie społeczne było skuteczne, po każdym wystąpieniu agresji i nieprzestrzegania zaleceń należy wstrzymać zidentyfikowane źródła pozytywnego wzmocnienia. Wymieranie społeczne działa najlepiej w połączeniu ze zróżnicowanym wzmocnieniem pozytywnym. Kern i Kokina (2008) dokonali przeglądu kilku zróżnicowanych procedur pozytywnego wzmacniania, które skutecznie ograniczały problematyczne zachowania dzieci z ASD. Zróżnicowane wzmocnienie innych zachowań (DRO) sprawia, że przyjemne konsekwencje zależą od braku zachowań problematycznych w określonym czasie. Dzięki zróżnicowanemu wzmocnieniu alternatywnego zachowania (DRA) wzmacniane są określone zachowania, a nie tylko brak reakcji. Trzecia procedura, różnicowe wzmacnianie zachowań o niskim wskaźniku (DRL), zapewnia pozytywne wzmocnienie, gdy zachowania problematyczne nie przekraczają wcześniej określonego kryterium. Jeśli chodzi o interwencję w przypadku agresji, w przypadku dzieci z ASD skuteczne są różne procedury zróżnicowanego pozytywnego wzmacniania, jeśli są stosowane jako jedyna procedura i w połączeniu z innymi metodami . Niezastosowanie się do zaleceń można zaradzić za pomocą DRA poprzez pozytywne wzmacnianie przestrzegania instrukcji . Jak podają Russo, Cataldo i Cushing (1981), zwiększenie uległości dziecka poprzez procedury wzmacniające może skutecznie zmniejszyć współwystępujące zachowania problemowe, takie jak agresja. Taki wynik jest możliwy, gdy agresja i nieprzestrzeganie zasad należą do tej samej klasy reakcji. Powyższa dyskusja podkreśla znaczenie przeprowadzenia oceny preferencji przed wdrożeniem procedur pozytywnego wzmocnienia. Potencjalne bodźce wzmacniające dla dziecka można zidentyfikować poprzez obserwację, zasięganie opinii opiekunów i przeprowadzanie ankiety preferencji. Jednakże badanie Muellera, Wilczynskiego, Moore’a, Fusiliera i Trahanta (2001) pokazuje, że w idealnym przypadku wzmocnienia powinny być wybierane na podstawie formalnej oceny preferencji . Mierzyli agresję (uderzenie, kopanie, policzkowanie, gryzienie, szczypanie i uderzanie głową) u 8-letniego chłopca z autyzmem, najpierw podczas FA, a następnie podczas oceny interwencyjnej. FA potwierdziła, że agresja chłopca była podtrzymywana przez dostęp do ulubionych przedmiotów. Jak ustalono na podstawie oceny preferencji, zapewnienie chłopcu nieuwarunkowanego dostępu do obiektów o wysokiej preferencji wiązało się z rzadszą agresją w porównaniu z bodźcami o średniej i niskiej preferencji. Bez oceny preferencji nie zostałby dokonany właściwy wybór obiektów udostępnianych w trakcie interwencji. Wzmocnienie nieuwarunkowane (NCR) to niezależne od zachowania dostarczanie przyjemnych konsekwencji. NCR jest właściwie terminologią nieprecyzyjną, ponieważ wzmocnienie z definicji nie może być niekontyngentne (Skinner, 1948). W praktyce NCR jest wdrażany poprzez prezentację bodźców w harmonogramie o stałym czasie (FT) lub zmiennym czasie (VT). Hagopian, Fisher i Legacy (1994) opisali NCR jako skuteczną procedurę interwencyjną w przypadku problematycznych zachowań związanych z utrzymaniem uwagi (agresja, zakłócanie porządku, samookaleczenia) u 5-letnich czworaczek płci żeńskiej, u których zdiagnozowano PDD i upośledzenie umysłowe. Po fazie podstawowej terapeuta przedstawił dzieciom uwagę społeczną według harmonogramu FT 10s (warunek „gęstego” harmonogramu), a następnie według harmonogramu FT 5 minut (warunek „ubogiego” harmonogramu). „Gęsty” harmonogram wzmocnień wiązał się z największym spadkiem zachowań problemowych, co sugeruje, że na początku interwencji NCR harmonogram FT powinien być prawie ciągły.  Hagopianowi i innym w końcu udało im się ograniczyć dostarczanie uwagi społecznej, tak że po zakończeniu badania, przy 5-minutowym harmonogramie FT utrzymywano prawie zerowy wskaźnik zachowań problemowych. Trening komunikacji funkcjonalnej (FCT), opisany początkowo przez Carra i Duranda (1985), uczy dziecko z agresją utrzymywaną na poziomie uwagi i brakiem uległości, jak kontaktować się z przyjemnymi bodźcami za pomocą akceptowalnej reakcji językowej. Na ilustracji można nauczyć dziecko, które nauczyło się bić nauczyciela, aby zdobyć ulubiony przedmiot, pytać: „Czy mogę dostać tę zabawkę?” Lub, gdy uwaga rodziców wzmacnia nieprzestrzeganie zasad, alternatywą FCT może być „Porozmawiaj ze mną” lub „Zobacz, co zrobiłem”. Ponieważ przyswajanie języka jest dominującym celem nauki dzieci z ASD, oczekuje się, że większość specjalistów uzna FCT za akceptowalną procedurę. Ostatnie badania wykazały również, że FCT można skutecznie łączyć z innymi metodami spowalniania zachowania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Detrich (2008) zaproponował, że „terminy interwencje oparte na dowodach, praktyki oparte na dowodach, terapie poparte empirycznie i najlepsze praktyki stały się wszechobecne w edukacji i innych dyscyplinach usług społecznych” . Istnieją różne definicje i wyjaśnienia tych terminów, ale zasadniczo oparte na dowodach oznacza, że informacje naukowe wpływają na decyzje dotyczące interwencji. Jeśli chodzi o agresję i nieprzestrzeganie zasad, procedury interwencyjne oparte na dowodach to te, które wyprowadzono z badań, które mają solidną wiarygodność wewnętrzną (kontrola eksperymentalna) i zewnętrzną (replikacja). Wiedzę opartą na dowodach należy z kolei przełożyć na „prawdziwy świat” praktyków. Ocena w tych okolicznościach dostarcza empirycznie popartych procedur interwencyjnych. W tej części dokonano przeglądu kilku opartych na dowodach i popartych empirycznie procedur interwencyjnych w przypadku agresji i nieprzestrzegania zaleceń. Mój przegląd nie jest wyczerpujący, ponieważ w ciągu prawie czterdziestu lat badań stosowanych wdrożono wiele procedur dotyczących tych problematycznych zachowań . Kładę nacisk na procedury powiązane z funkcją zachowania, sklasyfikowane jako (1) wzmocnienie społeczne pozytywne, (2) wzmocnienie społeczne negatywne i (3) wzmocnienie automatyczne. Należy zauważyć, że chociaż dzieci z ASD często wykazują agresję i nieprzestrzeganie zaleceń, zaskakująco nie istnieje obszerna literatura dotycząca badań interwencyjnych w tej populacji klinicznej. W związku z tym uwzględniłem badania z innymi grupami diagnostycznymi (np. dziećmi z upośledzeniem umysłowym i niepełnosprawnością sprzężoną), aby zilustrować pewne procedury, które z pewnością można rozszerzyć na grupę ASD. Przed opisaniem konkretnych procedur interwencyjnych warto wziąć pod uwagę, że pojedyncze zachowanie problemowe może pełnić wiele funkcji. Możliwe jest na przykład, że agresja i nieprzestrzeganie poleceń przez dziecko będą skupiały uwagę, gdy bawi się z rówieśnikami, ale traci motywację podczas zajęć akademickich z nauczycielem. W takich sytuacjach należałoby opracować osobne plany interwencyjne. Funkcja zachowania może również zmieniać się w miarę upływu czasu, gdy problematyczne zachowania kontaktują się z nowymi źródłami wzmocnienia. W takich przypadkach wymagane będą zmiany w planie interwencyjnym.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W przeciwieństwie do FBA, FA mierzy agresję i nieprzestrzeganie zasad w eksperymentalnie manipulowanych warunkach. W przełomowej publikacji na ten temat Iwata, Dorsey, Slifer, Bauman i Richman (1994) skonstruowali warunki reprezentujące funkcje wzmocnienia społecznego pozytywnego, społecznego wzmocnienia negatywnego i funkcji wzmocnienia automatycznego. Iwata i in. zbadali dziewięcioro dzieci z niepełnosprawnością rozwojową i zachowaniami samookaleczającymi się (SIB) podczas codziennych 15-minutowych sesji, przy czym każda sesja obejmowała stan powiązany z jedną z czterech funkcji: dezaprobatą społeczną. Terapeuta siedział w pokoju i pozwalał dziecku na dostęp do zabawek. Terapeuta siedział z dala od dziecka i czytał książkę lub czasopismo. Kiedy u dziecka wykazywały się SIB, terapeuta nie zgodził się z tym, stwierdzając: „Nie rób tego, zrobisz sobie krzywdę”. Ten stan zapewnił uwagę społeczną zależną od SIB.

Zapotrzebowanie akademickie. Terapeuta siedział z dzieckiem w pokoju i stawiał mu trudne do wykonania zadania instruktażowe. Kiedy u dziecka wystąpiło SIB, terapeuta odsunął zadanie, odwrócił się na 30 s, a następnie wznowił nauczanie. Warunek ten zapewniał ucieczkę od żądań zależnych od SIB. Nieustrukturyzowana gra. Terapeuta siedział w pokoju i pozwalał dziecku na dostęp do zabawek. Dla SIB nie poniesiono żadnych konsekwencji. Zamiast tego terapeuta przedstawiał dziecku pochwały społeczne i krótki kontakt fizyczny (ręka na ramieniu) co 30 sekund bez SIB. „Stan ten służył jako procedura kontrolna obecności eksperymentatora, dostępności potencjalnie stymulujących materiałów, braku wymagań, uzyskania akceptacji społecznej dla odpowiedniego zachowania i braku zgody na samookaleczenie”. Sam. Dziecko przebywało na sali bez terapeuty i dostępu do zabawek lub innych materiałów potencjalnie stymulujących. Warunek ten sprawdzano pod kątem automatycznego (zmysłowego) wzmocnienia jako źródła kontroli nad SIB. Iwata i in. (1994) odkryli, że w przypadku sześciorga z dziewięciorga dzieci wyższe częstotliwości SIB były powiązane z konkretnymi warunkami eksperymentalnymi. Kiedy dane z FA są przedstawiane na wykresie, zróżnicowanie odpowiedzi między warunkami izoluje zmienne sterujące. Chociaż Iwata i in. Metodologia FA, skoncentrowana na SIB, została zastosowana do agresji i nieprzestrzegania zaleceń u dzieci z niepełnosprawnością rozwojową, w tym ASD (Hanley, Iwata i McCord, 2003). Pomimo zalet FA, wymaga ono większego wyrafinowania niż typowy FBA. Kolejną obawą jest „ważność ekologiczna” AF, a mianowicie fakt, że jest ona prowadzona w symulowanych (analogowych) warunkach, usuniętych ze środowiska naturalnego. Hanley i inni doszli do wniosku, że nastąpił „systematyczny wzrost wykorzystania metodologii analizy funkcjonalnej jako podstawowej metody oceny zachowania i, bardziej ogólnie, jako sposobu badania relacji środowisko–zachowanie” . Co więcej, wiele ocen pośrednich przeprowadzono w placówkach stosowanych, takich jak szkoły, i wydaje się, że zaangażowanie czasu nie jest większe niż wymagane w przypadku FBA. W rzeczywistości praktyków można nauczyć umiejętności samodzielnego przeprowadzania AF . Podsumowując, metodologie FA są nadal udoskonalane, dostosowywane do wymogów klinicznych i stanowią standard eksperymentalny w zakresie ukierunkowania na zachowania problematyczne.