https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Istnieją inne podejścia do treningu umiejętności społecznych, które mogą mieć użyteczność kliniczną dla uczniów ze spektrum autyzmu. W niektórych przypadkach podejście to mogło okazać się skuteczne w przypadku innych populacji uczniów. W innych przypadkach mogą być teoretycznie przekonujące. Omówimy interwencje mające na celu zwiększenie przyjmowania perspektywy, rozwiązywania problemów i wspólnej uwagi.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Inną strategią wsparcia wizualnego interwencji w zakresie umiejętności społecznych jest karta zasad lub podobne podejście znane jako Strategia Karty Mocy . Karta Mocy to mała karta, którą uczeń nosi przy sobie, która podsumowuje strategię, którą należy zastosować, gdy pojawi się określony scenariusz. Karta, zwykle wielkości wizytówki lub karty do notatek, jest indywidualnie dostosowywana do ucznia poprzez zdjęcie przedstawiające jego preferowane zainteresowania. Uczący się z autyzmem często mają ograniczone zainteresowania, ale okazuje się, że te zainteresowania są bardzo wzmacniające. Zachowanie lub umiejętność jest zachęcana poprzez powiązanie ze szczególnymi zainteresowaniami . Keelinga i inni wykorzystali Strategię Kart Mocy, aby zmniejszyć jęki i krzyki 10-letniego ucznia z autyzmem. Uczeń zwykle angażuje się w te zachowania, gdy znajduje się w sytuacjach gry. W trzech działaniach w grze zaimplementowano wiele projektów bazowych. Pierwszego dnia interwencji odczytano dłuższy Skrypt Karty Mocy, w którym ulubiona postać z kreskówek dziecka modelowała odpowiednie reakcje zarówno na wygrywanie, jak i przegrywanie gier. Przed wszystkimi innymi sesjami interwencyjnymi odczytywano krótszą Kartę Mocy, która zawierała trzy strategie wygrywania i trzy strategie przegrywania, które pochodziły z dłuższego scenariusza. Karta Mocy skutecznie zmniejszyła jęki i krzyki, a interwencja uogólniła się na trzecią czynność, która nigdy nie korzystała z Karty Mocy. Uczeń zaczął stosować strategie na karcie w nowych sytuacjach z rówieśnikami, a nawet powiedział koleżance z klasy, co może powiedzieć po przegranej. Ograniczeniem badania było to, że dane zostały przedstawione tylko dla zachowania problemowego, a nie dla zachowania ukierunkowanego. Ściśle powiązaną interwencją jest procedura zanikania skryptu. Na przykład Krantz i McClannahan umieścili podpowiedzi tekstowe w planach zajęć przedszkolaków z autyzmem. Harmonogram pokazywał, czym ma się bawić, a zachęta tekstowa dotyczyła krótkiego polecenia, które uczeń miał przekazać nauczycielowi. Liczba inicjacji społecznych wzrosła dla wszystkich dzieci, podobnie jak liczba nieskryptowanych interakcji. Podpowiedzi tekstowe zostały wyblakłe, a liczba interakcji utrzymana i uogólniona na nowe działania. To badanie uzupełnia literaturę, opisując interwencję, która zadziałała w przypadku dzieci z minimalnymi umiejętnościami czytania. W podobnym badaniu Stevenson, Krantz i McClannahan wykorzystali nagrany na taśmę dźwiękową skrypt, aby zwiększyć interakcje społeczne czterech uczniów w wieku 10–15 lat. Po wyblaknięciu skryptów wszyscy uczestnicy byli w stanie uzyskać wysoki poziom nieskryptowanych odpowiedzi, a wyniki zostały utrzymane. Autorzy wymieniają uogólnienie jako obszar, który wymaga dalszych badań.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Jak wspomniano wcześniej, uczniowie z autyzmem często mają trudności ze zrozumieniem oczekiwań w sytuacjach społecznych. W ciągu ostatniej dekady historie społeczne stały się coraz bardziej popularne jako strategia interwencji dla uczniów z ASD. Historie społeczne to krótkie opisy oczekiwań, które są wyjaśnione w kontekście „historii” tworzonej indywidualnie w celu opisania konkretnego scenariusza, z którym spotka się uczeń. Zazwyczaj historia jest napisana z perspektywy ucznia, w formacie zrozumiałym dla osób z ASD . Historia społeczna jest tworzona specjalnie dla ucznia, któremu ma pomóc. Praktycy mogą tworzyć historie uzupełnione wskazówkami obrazkowymi lub zdjęciami oprócz informacji tekstowych . Wykazano, że wykorzystanie historii do wyjaśnienia reguł społecznych i nieprzewidzianych okoliczności jest korzystne dla uczniów z autyzmem. Gray (2000) przedstawił sugestie dotyczące rozwijania skuteczne historie społeczne. W szczególności Gray nakreślił typy zdań, które mają być używane w historiach społecznych. Obecnie istnieje siedem uznanych typów zdań używanych do tworzenia historii społecznych:
−− Opisowe: zdania, które dostarczają informacji faktycznych.
−− Perspektywa: zdania, które zapewniają wgląd w myśli, uczucia i zachowania innych.
−− Twierdzące: zdania używane w celu uspokojenia ucznia.
−− Dyrektywa: zdania, które mówią uczniowi, jakich zachowań oczekuje.
−− Kontrola: zdania wykorzystujące analogie do wyjaśnienia sytuacji.
−− Współpraca: zdania, które mówią uczniom, kto może im pomóc w różnych sytuacjach.
−− Konsekwencja: zdania, które mówią, co stanie się w wyniku działań.
Gray oferuje dwie opcje konstruowania historii społecznych przy użyciu różnych typów zdań: podstawowy stosunek historii społecznej i pełny stosunek historii społecznej. W podstawowym współczynniku historii społecznej Gray sugeruje użycie 2–5 zdań opisowych, perspektywicznych i / lub twierdzących dla każdego zdania dyrektywy. Pełny współczynnik historii społecznej obejmuje dodanie zdań kontrolnych i kooperacyjnych. Dla każdego zdania kontrolnego lub kooperacyjnego zaleca się 2–5 zdań opisowych, perspektywicznych, twierdzących i/lub dyrektywnych. Celem historii społecznej jest opisywanie, a nie kierowanie. Zakłada się, że zmiany w zachowaniu mogą być wynikiem lepszego zrozumienia oczekiwań i wydarzeń w ich otoczeniu. Historie społeczne opisywane w literaturze składają się przede wszystkim ze zdań opisowych, dyrektywnych, konsekwencji i perspektywicznych. Historie społecznościowe mogą być wykorzystywane zarówno do zwiększania, jak i zmniejszania zachowań. Na przykład historie społeczne mogą być wykorzystane do wyjaśnienia działań wymaganych do zdeponowania czeku w banku lub do wyjaśnienia nieprzewidzianych okoliczności wymaganych do uzyskania pożądanego wzmocnienia (np. aby uzyskać dostęp do wycieczki do parku, nie mogą angażować się w żadne agresywne zachowanie ). Historie społeczne są często używane w sytuacjach wieloelementowych (które często się zmieniają), sytuacjach strachu i ograniczaniu trudnych zachowań. Podczas gdy wykorzystanie historii społecznych jest powszechne w praktyce klinicznej, liczba dokładnie kontrolowanych badań jest stosunkowo niewielka. Większość klinicznych wytycznych dotyczących korzystania z historii społecznych nie została potwierdzona empirycznie i wymaga bardziej kompleksowych badań. Barry i Burlew (2004) wykorzystali wiele linii bazowych dla dwóch uczestników, aby pokazać wpływ nauczania historyjek społecznych na niezależne dokonywanie wyborów i odpowiednią zabawę. Autorzy stwierdzili, że poziom podpowiedzi wymagany do dokonania wyboru zmniejszył się w przypadku obu uczestników oraz czas trwania odpowiedniej gry został zwiększony. Jednak badanie nie obejmowało kontroli innych metod leczenia stosowanych w klasie w czasie interwencji. Thiemann i Goldstein (2001) wykorzystali historie społeczne w połączeniu z kartami tekstowymi, wskazówkami wizualnymi i informacjami zwrotnymi wideo, aby poprawić zachowania społeczne pięciu uczniów z autyzmem. Docelowe zachowania społeczne obejmowały reakcje warunkowe, zwracanie uwagi, komentowanie i prośby. Wpływ historii społecznościowych został oceniony przy użyciu wielu projektów bazowych dla różnych umiejętności. Interwencja miała miejsce w małej grupie z dwoma typowymi rówieśnikami i dzieckiem z autyzmem. Historie społeczne pomogły rozwinąć zachowania społeczne uczniów z autyzmem. Dwóch uczniów wykazało uogólnienie do nowych umiejętności społecznych. Jednak autorzy stwierdzili, że efekty te mogły częściowo wynikać z nakładania się umiejętności. Chociaż wyniki te są zachęcające, autorzy zgłosili ogólny brak utrzymania umiejętności i uczniów.
Historie społeczne są często używane w połączeniu z innymi metodami leczenia, jako część pakietu interwencji w zakresie umiejętności społecznych . W rzeczywistości, gdy były częścią pakietów interwencji, odnotowano pewne korzyści . Jednak wielokrotne terapie ograniczają zakres, w jakim efekty leczenia można przypisać historiom społecznym. Kiedy w badaniach stosuje się więcej niż jedną metodę leczenia , stopień, w jakim historie społeczne są odpowiedzialne za ten efekt, jest niejasny. Delano i Snell (2006) postanowili wykorzystać badania Thiemanna i Goldsteina, wykorzystując te same umiejętności społeczne, ale wyodrębniając historie społeczne jako jedyne leczenie. Podczas interwencji umiejętności wszystkich trzech uczniów wzrosły; jednak wraz z blaknięciem wpływu opowieści, zniknęły też efekty leczenia. Dwóch uczniów wykazało uogólnienie umiejętności w klasie ogólnej. Efekty leczenia były wyższe niż w punkcie wyjściowym, ale nie utrzymywały się na poziomie interwencji. Tendencja do wdrażania historii społecznych równolegle z innymi interwencjami stanowi poważne wyzwanie dla zrozumienia ich potencjalnej skuteczności. Innym poważnym wyzwaniem w wykorzystaniu historii społecznych, zarówno z punktu widzenia klinicznego, jak i badawczego, jest niedostatek dostępnych informacji na temat istotnych elementów ich wykorzystania. Rozwój historii jest bardzo zmienny, prezentacja uczniowi jest bardzo specyficzna, a procedury szkolenia personelu nie zostały uwzględnione. Istnieje kilka wskazówek, jak korzystać z historii społecznościowej i kiedy ograniczyć jej użycie. Dwie powszechnie stosowane, ale niepoparte empirycznie strategie mające na celu wyeliminowanie używania historii społecznej to zmniejszenie liczby czytań historii w każdym tygodniu i systematyczne usuwanie zdań z historii, szczególnie tych dyrektywnych. Nie przeprowadzono kontrolowanego badania oceniającego długość fazy interwencji. Literatura opisuje różne strategie realizacji historii społecznej. Obejmują one czytanie dziecku przez nauczyciela lub rodzica , czytanie dziecku , słuchanie lub oglądanie historii na komputerze lub w telewizorze oraz wysłuchanie opowieści zawartej w piosence . Implementacja jest zmienna w prawie każdym aspekcie użytkowania. Crozier i Tincani (2007) opracowali listę kontrolną integralności leczenia, aby ocenić, jak dobrze została wdrożona interwencja opowieści społecznych. Krytycznymi elementami leczenia były: siedzenie naprzeciw ucznia umieszczenie książki na stole przed uczniem czytanie książki z uczniem zachęcanie ucznia do patrzenia i wskazywania na historię opowiadanie uczniowi, że nadszedł czas, aby wykonać zadanie kierowanie ucznia do działania To narzędzie pozwala na pewną ocenę, czy instruktor postępuje zgodnie z określonym protokołem dotyczącym wprowadzenia i powtórki historii. Jako taki, reprezentuje postęp w operacyjnej definicji sposobu włączania historii społecznych do programu edukacyjnego ucznia. Zainteresowano się również dokładną oceną, w jaki sposób można wykorzystać historie społeczne do ograniczenia trudnych zachowań. Swaggarta oraz Burke wykorzystali historie społeczne, aby wyjaśnić behawioralną ewentualność, która została zastosowana (tj. koszt reakcji, pozytywne wzmocnienie) w celu zmniejszenia zaburzeń zachowania. W obu badaniach wykazano zmniejszenie zachowani problemowego, a Burke i inni wykazały utrzymanie efektów po trzymiesięcznej obserwacji. Ogólnie rzecz biorąc, obecnie szerokie wykorzystanie historii społecznych jest kłopotliwe, biorąc pod uwagę ograniczone dostępne dane dotyczące ich skuteczności. Mimo to pozostają bardzo popularnym narzędziem interwencji. Zarówno rodzice, jak i nauczyciele zgłaszają, że lubią historie społeczne i często stosują się do zaleceń dotyczących tworzenia i przeglądania historii społecznych. Może się zdarzyć, że historie społeczne zwiększą uwagę rodziców i nauczycieli na ukierunkowane zachowania, co może zwiększyć prawdopodobieństwo, że pożądane zachowania zostaną poparte i wzmocnione. Wydaje się również, że istnieje rozbieżność między postrzeganymi efektami leczenia a przyszłym wykorzystaniem historii społecznych. Dodd i inni poinformowali, że dwoje rodziców w ich badaniu nie było pewnych, czy historie społeczne miały wpływ na docelowe zachowania, ale planowali nadal z nich korzystać, a nawet tworzyć nowe historie dla innych umiejętności. Inwestycja może pochodzić z wiarygodności lub naturalnej jakości podejścia rodziców (np. wszyscy rodzice czytają dzieciom). Podobnie Crozier i Tincani (2007) stwierdzili, że nauczyciele lubili korzystać z historii społecznych i uznali, że ich wyniki są korzystne, ale nie kontynuowali korzystania z historii poza zakresem badania.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Kilka badań wykazało, że modelowanie wideo może być skutecznym narzędziem w nauczaniu uczniów z autyzmem. Wykazano, że modelowanie wideo jest przydatne w nauczaniu naśladowania rówieśników , nauce języka migowego , rozwijaniu umiejętności zabawy oraz budowanie umiejętności konwersacji . Ponieważ tak wiele badań potwierdza jego przydatność w nauczaniu, modelowanie wideo jest coraz częściej wykorzystywane klinicznie do budowania różnorodnych umiejętności, w tym funkcjonalnych umiejętności akademickich, umiejętności istotnych dla społeczności, wymiany konwersacji i umiejętności zabawy. Wielu uczniów z ASD jest silnymi wzrokowcami i często lubi oglądać filmy. Wielu uczniów z autyzmem może lepiej przyglądać się modelowi prezentowanemu w klipie wideo niż modelowi demonstrującemu umiejętności na żywo. Klinicznie modelowanie wideo jest często wykonywane z osobą dorosłą, która najpierw demonstruje tę umiejętność. Korzystając z modelu dorosłego, łatwiej jest zapewnić, że zostaną podkreślone najistotniejsze aspekty docelowego zachowania. Alternatywnie, starsi korepetytorzy lub dojrzali rówieśnicy mogą służyć jako modele. Wybory te mają oczywiste zalety ze względu na podobieństwo do uczniów docelowych.
Modelowanie wideo zwykle polega na tym, że uczniowie oglądają klip wideo przedstawiający pożądane działania, a następnie stosowane są procedury podpowiedzi, aby pomóc uczniowi zaangażować się w zachowanie. Początkowo może występować jednoczesne naśladowanie tego, co jest oglądane (wykonywanie czynności wraz z modelem na taśmie), a następnie opóźnione naśladowanie tego, co zostało zaobserwowane (obejrzenie klipu, a następnie udział w zabawie). Reagowanie rotacyjne może być poważnym problemem, dlatego konieczne jest zaprogramowanie zmienności w protokole modelowania wideo. Innym rozszerzeniem instrukcji wideo jest wykorzystanie taśmy wideo jako źródła informacji zwrotnej dla uczniów na temat ich wyników podczas zabaw. Można zapewnić wzmocnienie i korygującą informację zwrotną, a także modelować i ćwiczyć lepsze strategie dla wybranych obszarów słabości. Może to mieć szczególne znaczenie dla uczniów, którzy wykazali trudności w zrozumieniu niuansów społecznych, takich jak trzymanie się tematu rozmowy. Podano kilka wskazówek dotyczących wykorzystania materiałów wideo z uczniami. Sugestie obejmują ocenę uczniów pod kątem odpowiednich wymaganych umiejętności; usuwanie obcych bodźców z taśmy wideo; zapoznanie się z historią ucznia z osobami prezentującymi film lub wzorującymi się na filmie; oraz rozważenie poziomu poznawczego jako możliwego czynnika wpływającego na trafność.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Rozumienie społeczne jest używane do opisywania skomplikowanych reakcji społecznych i inicjacji, które są częścią poruszania się po świecie społecznym. Obejmuje rozumienie reguł społecznych, angażowanie się w zachowania oczekiwane w danych kontekstach oraz interpretowanie niuansów społecznych. Społeczne umiejętności rozumienia są nieuchwytne, jeśli chodzi o robienie znaczących postępów i są trudne do zdefiniowania i nauczenia. Istnieje wiele dostępnych na rynku programów nauczania ukierunkowanych na rozwój takich umiejętności dobrze sformułowane lekcje dla różnych umiejętności. Wiele z tych programów nauczania zostało napisanych przez analityków behawioralnych i przedstawiają metodyczne strategie nauczania oraz gromadzenie danych w celu kierowania decyzjami. Są one rzeczywiście niezwykle użytecznymi zasobami klinicznymi do identyfikacji i nauczania umiejętności społecznych. Często różne podejścia są stosowane razem, w ramach podejścia pakietowego, aby rozwiązać takie problemy. Takie pakiety mogą łączyć zarówno sprawdzone empirycznie, jak i niesprawdzone empirycznie techniki. Powszechnie używane komponenty takich pakietów obejmują modelowanie wideo, historie społecznościowe, karty zasad i odgrywanie ról.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Deficyty umiejętności społecznych obejmują deficyty w inicjacji społecznej, reakcjach społecznych i zrozumieniu społecznym (które mogą być po prostu okolicznościami wymagającymi złożonych lub wieloskładnikowych inicjacji i reakcji). Wszystkie te centralne obszary utrudniają integrację społeczną i ograniczają sposób, w jaki jednostka wchodzi w interakcje z innymi w swoim środowisku. Inicjacje społeczne obejmują witanie się z innymi, zadawanie pytań innym, komentowanie innych i proszenie o dołączenie do bieżących działań. Ogólnie rzecz biorąc, inicjacje społeczne są słabszą klasą odpowiedzi niż reakcje społeczne. Reakcje społeczne obejmują reagowanie na społeczne uwertury innych osób, takie jak pozdrowienia, pytania i oferty dołączenia do zajęć. Wykazano, że Stosowana Analiza Zachowania (ABA) jest niezwykle skuteczna w budowaniu inicjacji społecznych i reakcji społecznych. Jakościowe aspekty zachowań społecznych Istnieją jakościowe aspekty inicjacji i reakcji społecznych, które wpływają na funkcjonalną użyteczność nabytych umiejętności społecznych. Inicjacje społeczne i emitowane odpowiedzi mogą być niejasne (np. dziecko, które czeka przy stole wodnym jako mandżer do przyłączenia się). Mogą być również rażąco nieodpowiednie (np. dziecko, które inicjuje zabawę w pościg, ciągnąc inne dziecko za włosy). Mogą brakować im niezależności i wymagać wsparcia ze strony osoby dorosłej. Taka pomoc może być subtelna (np. zachęta) lub natrętna (np. pisanie skryptów). Innym jakościowym aspektem umiejętności społecznych jest opóźnienie w odpowiedzi. Aby reakcja społeczna była funkcjonalna, musi nastąpić w akceptowalnych ramach czasowych. Jeśli nastąpi opóźnienie 5 lub 10 sekund po powitaniu dziecka i zanim ono zareaguje, wiele możliwości społecznych zostaje utraconych. Wielu rówieśników po prostu opuści interakcję społeczną, gdy nie otrzyma na czas odpowiedzi. Mogą również wywnioskować, że ich przyjaciel nie jest zainteresowany lub nie jest w stanie na nie odpowiedzieć, zmniejszając w ten sposób prawdopodobieństwo przyszłych inicjacji.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Oprócz spekulacji na temat przyczyn i źródeł deficytów społecznych związanych z autyzmem, pojawiło się duże zainteresowanie sposobami skutecznego doskonalenia takich umiejętności. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dziedzina, w której osiągnięcia były skromne, a rozwój innowacyjnych podejść klinicznych ograniczony. Umiejętności społeczne, które są kluczowe dla sukcesu osób ze spektrum autyzmu, należą do najbardziej nieuchwytnych celów nauczania. Jedną z przeszkód w nauczaniu takich umiejętności jest to, że może nie być dużego wewnętrznego zainteresowania ze strony konsumentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) w nauce tych umiejętności. Wiele osób z ASD nie interesuje się życiem społecznym i nie rozumie społecznych niuansów. Ponadto często wykazują niewielką inicjację społeczną, a także zmniejszoną wrażliwość społeczną. Ponadto często trudno jest określić metody nauczania takich umiejętności. Większość umiejętności społecznych to umiejętności wieloelementowe, które wymagają od jednostki zaangażowania się w kilka różnych i odrębnych zadań. Co więcej, większość umiejętności w sferze społecznej obejmuje element osądu (tj. czy właściwe jest angażowanie się w takie zachowanie w tym momencie?). Taka złożoność utrudnia nauczanie takich umiejętności. Jak możemy zoperacjonalizować osąd społeczny? Jak możemy przygotować uczniów na nieskończone możliwości, jakie oferuje środowisko naturalne?
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Badacze postawili hipotezę, że niektóre objawy autyzmu mogą być związane z dysfunkcją aktywności nerwu błędnego, która została powiązana z wieloma zaburzeniami psychicznymi . Stosunkowo niewiele badań dotyczyło tego zjawiska, a informacje z nim związane mogą pomóc w informowaniu o procesie interwencji dla uczniów z autyzmem. Nerw błędny jest nerwem czaszkowym, który spełnia wiele ról w całym ciele. Jedną z ról jest wsparcie funkcji homeostatycznych organizmu (np. regulacja trawienia, oddychania, tętna). Inną rolą nerwu błędnego jest to, że reguluje reakcję organizmu na wyzwania środowiskowe, co wpływa na zachowania społeczne. U ssaków wyższych gałąź nerwu błędnego (myelinated vagus) reguluje komunikację społeczną, uspokaja, a w razie potrzeby ma zdolność hamowania wpływów współczulnych nadnerczy (może zapobiegać pobudzeniu bojowników). Ostatnie badania wykazały, że osoby z zaburzeniami psychicznymi często mają dysfunkcję gałęzi nerwu błędnego, która reguluje te funkcje. W szczególności osoby z niezdolnością do regulowania funkcji nerwu błędnego (określane jako mające „niski ton nerwu błędnego”) są podatne na różne zachowania i problemy społeczne, takie jak nadmierna emocjonalność, zachowania niezwiązane z zadaniem, negatywny afekt emocjonalny, problemy z zachowaniem, deficyt umiejętności społecznych.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Wielu badaczy wysunęło teorię, że uczniowie z autyzmem mają nieprawidłowości funkcjonalne w niektórych społecznych obszarach mózgu. Konkretne miejsca związane z nieprawidłowościami społecznymi w autyzmie obejmują ciało migdałowate i wrzecionowaty obszar twarzy (lub zakręt wrzecionowaty). Badacze zasugerowali, że rozwój percepcji twarzy i społecznych umiejętności poznawczych jest wspierany przez układ ciało migdałowate-wrzecionowate, a deficyty w tej sieci są instrumentalne w rozwoju autyzmu . Chociaż nie jest to częścią obecnych kryteriów diagnostycznych autyzmu, znaczna ilość dowodów wskazuje, że uczniowie z autyzmem ASD mają wyraźne deficyty w postrzeganiu twarzy . Naukowcy sugerują, że umiejętność rozpoznawania twarzy jest kluczowym elementem pomyślnego funkcjonowania w grupie społecznej.
https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Szereg obszarów mózgu jest zaangażowanych w zachowania społeczne. Obszary mózgu zaangażowane w zachowania społeczne obejmują przyśrodkową korę przedczołową (mPFC), przednią korę zakrętu obręczy (ACC), zakręt czołowy dolny, bruzdę skroniową górną (STS), ciało migdałowate i przednią wyspę. Ponadto badacze zasugerowali, że upośledzenie społeczne może być również związane z dysfunkcją nerwu błędnego . Badania wykazały, że uszkodzenie tych obszarów powoduje zakłócenia w zachowaniach społecznych zarówno u ludzi, jak i innych ssaków.