Porady Wujka Barnaby

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Oto kilka przykładów, jak można zmienić sytuację, aby zmniejszyć lub całkowicie wyeliminować potrzebę przekazywania wiadomości wymienionych powyżej.

• Jeśli Twoje dziecko wyraża dezorientację lub trudności ze zrozumieniem sytuacji, zastanów się, jak możesz sprawić, aby sytuacja była łatwiejsza do zrozumienia, bardziej konkretna, rutynowa lub przewidywalna. Na przykład możesz potrzebować uprościć zadanie (podzielić je na małe kroki lub zmniejszyć zakres oczekiwań), powtórzyć i uprościć instrukcje lub zaoferować wsparcie wizualne, takie jak instrukcje pisemne lub obrazki, aby przekazać, czego się oczekuje.
• Jeśli Twoje dziecko wyraża uczucie lub nieprzyjemny stan fizjologiczny, spróbuj zaradzić sytuacji. Nakarm je, zmierz mu temperaturę, umów się na wizytę u lekarza, aby sprawdzić, czy nie ma nieprzyjemnych skutków ubocznych leków lub upewnij się, że ma dużo snu.
• Jeśli Twoje dziecko wyraża, że ​​jest przytłoczone, przestymulowane i/lub chce uciec od sytuacji, rozważ unikanie tego typu sytuacji lub skrócenie czasu spędzanego w niej, kiedy tylko jest to możliwe. Jeśli sytuacja jest nieunikniona, spróbuj zmienić najbardziej nieprzyjemne aspekty aktywności, aby Twoje dziecko uznało ją za bardziej akceptowalną. Uprzedź dziecko z wyprzedzeniem i daj mu znać, używając słów lub obrazków, że po zakończeniu trudnej sytuacji zostanie mu zapewniona pozytywna nagroda i/lub przerwa.

Każdego niedzielnego poranka narzekania i powtarzające się gadanie Amandy zaczynały nabierać tempa, gdy jej rodzina wsiadała do samochodu, aby udać się do kościoła. Jej rodzice wiedzieli, że długość nabożeństwa i tłum w kościele były dla niej stresujące. Miała trudności z wyrażaniem swoich uczuć na ten temat, więc miała tendencję do odgrywania scen, aby opóźnić pójście do kościoła. Często prosiła również o pójście do toalety podczas nabożeństwa. Jej rodzice ustalili zasadę, że jeśli udało jej się przetrwać nabożeństwo z dwoma lub mniejszą liczbą przerw, zatrzymali się w jej ulubionej lodziarni w drodze do domu. Wycięli nawet zdjęcie jej ulubionego deseru lodowego, aby mogła je trzymać podczas nabożeństwa, aby przypominało jej to o jej celu. Po prowadzeniu wykresu podobnego do tego opisanego w kroku 1 przez dwie niedziele z rzędu, zdali sobie również sprawę, że prośby Amandy o pójście do toalety pojawiały się tuż przed rozpoczęciem śpiewu chóru. Dlatego rodzina zaczęła siadać z tyłu kościoła, tak daleko od chóru, jak to możliwe, i pozwolili Amandzie założyć zatyczki do uszu, gdy rozpoczynał się śpiew.

• Jeśli Twoje dziecko ma problemy z przejściem z jednej aktywności (zwykle preferowanej aktywności) do drugiej, upewnij się, że istnieją wskazówki wskazujące na nadchodzącą zmianę (takie jak obrazek lub pisemny harmonogram pokazujący kolejność aktywności). Zapewnij dużo wcześniejszego ostrzeżenia (na przykład używając timera) i pozwól dziecku zamknąć bieżącą aktywność (na przykład odkładając rzeczy do pudełka, kończąc grę komputerową itd.). Wyjaśnij, co dzieje się dalej i pomóż mu lub jej dokonać zmiany, przeprowadzając przez nią dziecko.

Matka Michaela zauważyła, że ​​przygotowanie się do snu było szczególnie trudnym czasem. Prosiła go, aby przestał oglądać telewizję i przygotował się do snu, a nawet ostrzegała go, aby dał mu czas na dokończenie ulubionego programu telewizyjnego. Ale nieuchronnie stawał się wtedy bardzo zdenerwowany, zaczynał angażować się w powtarzalne rozmowy, takie jak zadawanie pytań o poprzedni program telewizyjny, płakał, a czasami nawet był agresywny. Uspokajał się tylko wtedy, gdy ona przestawała robić to, co robiła, i przeprowadzała go przez każdy z kroków potrzebnych do przygotowania się do snu. Przyszło jej do głowy, że być może frustracja i niepokój, które okazywał wcześniej, były jego sposobem na zakomunikowanie, że potrzebuje pomocy w rutynie przed snem. Zdała sobie sprawę, że chociaż każdy krok rutyny, taki jak mycie zębów i zakładanie piżamy, sam w sobie nie był trudny dla Michaela, sekwencjonowanie kroków i samodzielne ich wykonywanie było dla niego sporym wyzwaniem. Ponieważ Michael był biegły w czytaniu, postanowiła stworzyć wykres przedstawiający serię kroków wymaganych do rutyny przed snem i zachęcić go do odznaczania każdego kroku po jego ukończeniu. To nie tylko pomogło mu ustalić kolejność i zorganizować swoje zachowanie, ale także dało mu poczucie spełnienia.

• ​​Jeśli Twoje dziecko wyraża chęć nawiązania kontaktów towarzyskich z innym dzieckiem, koniecznie zapewnij mu wystarczająco dużo okazji do aktywności społecznych, takich jak zorganizowane kluby. Zauważ, czy inne dzieci reagują pozytywnie na próby Twojego dziecka inicjowania interakcji, gdy jest to stosowne. Jeśli Twoje dziecko jest ignorowane, rozważ sposoby, w jakie możesz ułatwić mu bardziej pozytywne reakcje (takie jak zorganizowanie randki sam na sam, jak zilustrowano w rozdziale 8). Jeśli Twoje dziecko próbuje zdobyć pożądany przedmiot, zapewnij mu do niego dostęp, kiedy tylko jest to możliwe, lub opracuj plan, dzięki któremu Twoje dziecko mogłoby uzyskać do niego dostęp, wykonując najpierw inne, mniej lubiane czynności.

James uwielbiał grać na komputerze, ale miał tendencję do proszenia o możliwość korzystania z niego wiele razy dziennie. Jeśli jego rodzice nie odpowiadali natychmiast, zapewniając dostęp do komputera, pytał wielokrotnie, czasami setki razy w ciągu godziny: „Kiedy mogę z niego skorzystać?”. Jego rodzice naprawdę myśleli, że oszaleją! Kierując się maksymą „nic wartościowego nie powinno być dawane za darmo” (patrz rozdział 5), postanowili pozwolić Jamesowi korzystać z komputera 10 razy dziennie, ale zawsze po mniej preferowanej czynności, takiej jak odrobienie 10 minut pracy domowej, załadowanie zmywarki lub umycie zębów. James był zadowolony z tak częstego korzystania z komputera, a jego wymagająca litania spadła z częstotliwości.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Niektóre dzieci z zespołem Aspergera i wysokofunkcjonującym autyzmem okazjonalnie wykazują trudne zachowania, takie jak bicie, krzyczenie, rzucanie napadów złości, powtarzające się kłótnie, a nawet samookaleczenie (takie jak uderzanie się w twarz lub gryzienie ręki). Dla wielu rodziców, szczególnie gdy jesteście w trakcie „pełnego temperamentu epizodu” z dzieckiem, te problematyczne zachowania wydają się celem samym w sobie. Możesz dać się ponieść chwili, skupiając się na pomyśle, że celem twojego dziecka jest angażowanie się w trudne zachowanie, a twoim celem jest jego stłumienie. Oczywiście, musisz zająć się natychmiastowym problemem. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że trudne zachowanie nie jest po prostu przypadkowe i prawie zawsze ma jakąś funkcję lub cel. Najczęściej dziecko próbuje zakomunikować swoje potrzeby i życzenia innym. Tak więc, jeśli chcesz zniechęcić do trudnego zachowania, musisz ustalić, co twoje dziecko próbuje za jego pomocą przekazać. Gdy zrozumiesz, co on lub ona próbuje ci powiedzieć, możesz podać alternatywy dla wyrażenia tej chęci lub potrzeby, które są zdrowsze i bardziej odpowiednie dla danego otoczenia. Jest to podstawa podejścia do zarządzania zachowaniem zwanego „funkcjonalną analizą zachowania”, po raz pierwszy wprowadzoną w rozdziale 4, która jest systematycznym sposobem analizowania celów trudnego zachowania, aby opracować strategie jego redukcji. Oto kroki związane z funkcjonalną analizą zachowania, wraz z sugestiami, jak ich użyć, aby pomóc dziecku wyeliminować trudne zachowanie. Nawiasem mówiąc, te kroki powinny być stosowane zawsze, gdy pojawią się problematyczne zachowania, czy to w domu, w szkole, w miejscu pracy czy w sąsiedztwie. Dla zachowania spójności, poniższe kroki powinny być stosowane nie tylko przez rodziców, ale także przez nauczycieli, terapeutów i inne osoby, które spotykają się z problematycznym zachowaniem w innych miejscach.

Krok 1: Spróbuj zrozumieć, co Twoje dziecko komunikuje za pomocą trudnego zachowania

Typowe rzeczy, które dzieci próbują nam przekazać poprzez swoje trudne zachowania, obejmują:

• Komunikaty wskazujące, że dziecko jest zdezorientowane i potrzebuje pomocy:

—„To jest dla mnie za trudne.”

—„To jest dla mnie mylące.”

—„Nie pamiętam, co mam robić.”

• Komunikaty wyrażające uczucia:

—„Jestem głodny.”

—„Jestem chory.”

—„Jestem wściekły/smutny/przestraszony.”

• Komunikaty wskazujące, że dziecko chce uciec od obecnej sytuacji:

—„Nie podoba mi się to i chcę przestać.”

—„Ta sytuacja jest dla mnie zbyt stymulująca.”

—„Potrzebuję trochę przestrzeni osobistej.”

—„Kiedy skończę? Jak długo to potrwa?”

• Komunikaty wskazujące, że dziecko ma silną potrzebę jednostajności, przewidywalności i rutyny:

—„Czuję się przytłoczony tymi nowymi [lub niestrukturyzowanymi] zajęciami.” —„Spodziewałem się, że wszystko będzie tak samo jak wcześniej.”

—„Nie chcę przestać robić tego, co robię [na przykład ulubionej aktywności].”

—„Nie jestem pewien, co będzie dalej.”

• Wiadomości wskazujące, że dziecko chce uzyskać dostęp do czegoś lub nawiązać kontakt społeczny z kimś, ale nie wie jak:

—„Daj mi ten [przedmiot, przedmiot, jedzenie].”

—„Nudzę się i chcę zwrócić twoją uwagę.”

—„Chcę się z tobą pobawić.”

Gdy Twoje dziecko zachowuje się niewłaściwie, zapytaj siebie, czy słyszysz którykolwiek z tych komunikatów w zachowaniu. Jako rodzice znacie swoje dziecko lepiej niż ktokolwiek inny i być może doświadczaliście jego problematycznych zachowań w wielu różnych sytuacjach przez wiele lat. Instynktownie możecie mieć bardzo dobre pojęcie o tym, co Twoje dziecko próbuje zakomunikować. Ale nie zawsze jest to takie proste. Oto kilka sugestii, które ułatwią proces zrozumienia funkcji zachowania. Sugestie te opierają się na rzeczywistym procesie stosowanym przez specjalistów przeszkolonych w analizie zachowań funkcjonalnych. Zwróć uwagę na okoliczności i konteksty, w których występują te trudne zachowania. Zauważ również konsekwencje wynikające z zachowania. Zapisz je w ciągu tygodnia, a następnie poszukaj spójności i motywów. Pomocne może być użycie kartki papieru podzielonej na trzy kolumny, aby zapisać swoje obserwacje. W lewej kolumnie opisz sytuację lub kontekst, który bezpośrednio poprzedzał wystąpienie zachowania. W środkowej kolumnie opisz zachowanie. W prawej kolumnie zapisz to, co nastąpiło po zachowaniu. Oto przykład:

Sytuacja: Zachowanie: Konsekwencja

9 października, 19:30, kazałam Michaelowi wyłączyć telewizor i przygotować się do snu: Michael zaczął płakać i rzucać się na kanapę: Wyłączyłam telewizor

i zaciągnęłam go kopiącego i wiercącego się do jego sypialni

10 października, 18:30 kolacja: Michael wydawał głupie dźwięki i robił miny: Poprosiłem go, żeby odszedł od stołu

10 października, 20:10, pokój telewizyjny, powiedziałem Michaelowi, że czas spać: Michael uderzył się w głowę i krzyknął „Nienawidzę chodzić spać”: Wyjąłem jego piżamę i kazałem mu się ubrać

11 października, po szkole, siostra Michaela zaprosiła koleżankę: Michael uderzył siostrę i popchnął jej koleżankę: Jego siostra zadzwoniła do mnie i wsadziłem go do kwarantanny

12 października, 18:00, siedzenie przy stole: Michael uszczypnął siostrę: Jego siostra krzyknęła „Przestań”, Michael się uśmiechnął, tata zapytał Michaela, jak daleko zaszedł tego dnia w grze wideo

Po kilku dniach mogą pojawić się pewne wyraźne tematy. Czy pewne pory dnia lub pewne konteksty są często wymienione na wykresie? Czy trudne zachowania, które się pojawiają, są podobne czy różne? Możesz zauważyć, że same zachowania różnią się z dnia na dzień, ale sytuacje, w których się pojawiają, są podobne. Michael często ma problemy podczas kolacji, ale także wtedy, gdy jego siostra zaprasza przyjaciela. Czy istnieją jakieś wspólne cechy w tych sytuacjach? Spójrz na listę pięciu możliwości powyżej i spróbuj zgadnąć, która jest najbardziej prawdopodobna. Być może Michael potrzebuje więcej uwagi w tych sytuacjach lub może chce wchodzić w interakcje, ale nie do końca wie, jak to zrobić. Michael łatwo się również denerwuje, gdy nadchodzi czas szykowania się do snu. Być może potrzebuje więcej pomocy lub nie chce odchodzić od swojego ulubionego zajęcia, jakim jest oglądanie telewizji. Te hipotezy dostarczają dobrych wskazówek, jak zmienić zachowanie, do których przejdziemy dalej. Jeśli Twoje dziecko jest wystarczająco dojrzałe, inną metodą zgadywania jest sprawdzenie, co u niego słychać. Wiele dzieci z AS-HFA będzie miało trudności z samodzielnym artykułowaniem złożonych uczuć, ale mogą być chętne i zdolne do komunikowania swoich motywacji, jeśli ułatwisz im to, dostarczając listę lub pytanie wielokrotnego wyboru. Na przykład, gdy zapytano ją, dlaczego odmawia rozmowy z jednym ze swoich opiekunów, nastolatka z zespołem Aspergera nie udzieliła żadnych jasnych odpowiedzi. Ale gdy podano jej listę pozycji (z kilkoma komicznymi wrzuconymi dla dobrej miary) i poproszono o uszeregowanie powodów, dla których traktuje tę osobę chłodno, była w stanie jasno przedstawić swoje motywacje. Ta strategia pozwoliła jej terapeucie zrozumieć motywy jej zachowań i współpracować przy tworzeniu planu, aby uczynić interakcje z opiekunem bardziej atrakcyjnymi.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Jak przeczytałeś, i bez wątpienia doświadczyłeś w swoim domu, większość dzieci z AS-HFA ma trudności, gdy ich świat nie jest spójny, rutynowy i przewidywalny. Dlatego jako rodzice powinniście zawsze traktować spójność priorytetowo, zarówno w ogólnym podejściu do rodzicielstwa, jak i poprzez ustalanie rodzinnych rutyn i harmonogramów. Uczynienie rzeczy spójnymi, rutynowymi i przewidywalnymi w domu zmniejszy dezorientację i niepokój Twojego dziecka oraz pomoże promować pozytywne zachowanie. To z kolei pomoże przekształcić Twój dom w bardziej azyl, jakim powinien być dla całej rodziny. Jak omówiliśmy w rozdziale 5, wiele dzieci z autyzmem wysokofunkcjonalnym lub zespołem Aspergera ma bardzo dobrą pamięć i zdolność przestrzegania zasad, co zwykle sprawia, że ​​są dość dobre w zapamiętywaniu i stosowaniu rutyny. Jest to doskonała okazja, aby wykorzystać mocne strony Twojego dziecka na froncie domowym. Twoje wysiłki na rzecz utrzymania spójności w domu będą jeszcze skuteczniejsze, jeśli zasady i rutyny domowe będą takie same (lub podobne) jak te ustanowione w innych miejscach, takich jak klasa. Podjęcie się zadania współpracy z nauczycielami, opiekunami, trenerami, liderami skautów i innymi dorosłymi, którzy mogą opiekować się Twoim dzieckiem, aby upewnić się, że wszyscy zgadzają się co do wspólnego zestawu zasad i rutyny, których Twoje dziecko będzie przestrzegać, może wydawać się zniechęcające. Pamiętaj jednak, że dla dziecka z ASHFA ustalenie zasad jest trudnym wyzwaniem, więc to podejście „jednym zamachem” może być nieocenione. Nawet jeśli okaże się niepraktyczne, aby wszyscy powtarzali dokładnie te same zasady zachowania, możesz upewnić się, że pewne nakazy będą stałymi zasadami, takimi jak „zakaz bicia” i „zakaz opuszczania pokoju [lub budynku] bez pozwolenia osoby dorosłej”. Dzieci, które dowiedzą się, że na przykład każda agresja fizyczna będzie skutkowała szybką reakcją osoby dorosłej sprawującej nadzór, zaczną rozumieć podstawowe zasady zachowania, które mają zastosowanie we wszystkich sytuacjach. To z kolei uwalnia energię na ustalenie niuansów społecznych i umiejętności, które mogą być tak trudne do zrozumienia dla dzieci z AS-HFA. Będziesz musiał nadal pomagać, regularnie komunikować się i współpracować z nauczycielami i dostawcami usług, aby przypominać wszystkim o hierarchii zasad i ramach wszystkich czynności.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Rodzicielstwo dziecka z AS-HFA może być trudnym zadaniem. Już teraz poświęcasz dużo czasu i energii na zarządzanie leczeniem swojego dziecka, koordynację jego edukacji i bycie trenerem społecznym w przyjaźniach swojego dziecka i relacjach z dalszą rodziną. W domu powinno być łatwiej. Często jednak tak nie jest. Unikalne cechy dzieci z AS-HFA mogą sprawić, że ich interakcje z najbliższą rodziną i codzienne funkcjonowanie w gospodarstwie domowym będą równie trudne, jak szkoła, wydarzenia towarzyskie i inne rodzaje interakcji ze światem zewnętrznym. W tym rozdziale oferujemy zestaw strategii rodzicielskich do radzenia sobie z typowymi trudnymi zachowaniami występującymi w domu, od oporu wobec prac domowych i obowiązków domowych, po protesty przeciwko zmianom w rutynie, po trudności z akceptacją zasad domowych. Przedstawimy strategie dyscyplinarne, które uznają, że dzieci z AS-HFA są motywowane inaczej niż inne dzieci i często uczą się odpowiedniego zachowania poprzez alternatywne ścieżki. Następnie przyjrzymy się typowo trudnym porom dnia, takim jak pora snu, i powiemy Ci, jak ustalić rutyny, które ułatwią przejścia i pomogą Twojemu dziecku wpasować się w codzienne życie rodzinne. Oczywiście Twoje dziecko z AS-HFA nie jest jedynym członkiem rodziny, który potrzebuje uwagi. Nasza praca z rodzicami nauczyła nas, że dbanie o osobiste potrzeby każdego członka rodziny — rodziców i rodzeństwa — jest niezbędne do utrzymania zdrowej postawy rodzinnej i zapewnienia najbardziej wspierającego środowiska dla Twojego dziecka z ASHFA. Dlatego druga część tego rozdziału będzie zawierała pomysły na dbanie o potrzeby Twoich innych dzieci — i Twoje własne — podczas gdy zajmujesz się wymagającym zadaniem opieki nad dzieckiem o unikalnych cechach ASHFA.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

ześć cech wymienionych powyżej to dobry punkt wyjścia do określenia potencjalnych mocnych stron swojego dziecka. Pamiętaj jednak, że nie zawsze łatwo lub prosto jest określić mocne strony. Niełatwo też określić, które zachowania, które zwykle objawiają się jako słabości, można przekierować, aby stały się mocnymi stronami. Kiedy niekończące się dyskusje Twojego dziecka na temat szczegółowych cech niezliczonych postaci z gier wideo przeszkadzają w interakcjach społecznych i planach rodzinnych, trudno jest rozpoznać, że to zachowanie odzwierciedla wspaniałe wspomnienia. Obserwuj zachowanie swojego dziecka w różnych kontekstach i rozważ następujące pytania:

• Co lubi Twoje dziecko? Co wybiera robić, gdy ma wolny czas? O co Cię pyta? O co Ci opowiada? O jakie przedmioty prosi Cię, abyś je kupił? Jakie przedmioty w szkole Twoje dziecko lubi najbardziej? W jakich rodzajach zajęć rodzinnych czuje się najlepiej?
• Kiedy Twoje dziecko odnosi największe sukcesy? Pomyśl o obszarach, w których Twoje dziecko obecnie radzi sobie dobrze lub odnosiło sukcesy w przeszłości. Czy są jakieś konkretne przedmioty w szkole, w których Twoje dziecko otrzymuje dobre oceny? Czy Twoje dziecko dobrze radzi sobie w konkursach ortograficznych lub zapamiętywaniu faktów matematycznych, ale ma problemy z rozwiązywaniem zadań tekstowych lub odpowiadaniem na pytania dotyczące tego, co przeczytało? Czy Twoje dziecko radzi sobie lepiej w niektórych typach sytuacji społecznych niż w innych? Czy może dołączyć do grupy dzieci grających w grę planszową, ale nie jeździć na rowerach z dziećmi z sąsiedztwa? Czy dorośli często komentują, jakie urocze jest Twoje dziecko i wydają się zdziwieni jego trudnościami z rówieśnikami?
• Czego Twoje dziecko nie ma nic przeciwko robieniu? Również zastanowienie się nad tym, czego Twoje dziecko najmniej nie lubi, może być pouczające. Czy Twoje dziecko chętnie zagląda do słownika, żeby sprawdzić znaczenie słowa, gdy czytasz gazetę, ale prosi Cię o wykonanie najprostszych działań arytmetycznych, na przykład „Ile dni zostało w tym miesiącu?” Dziecko może odmawiać pomocy w koszeniu trawnika, ale nie przeszkadza mu układanie bibelotów w salonie lub odkładanie naczyń.

Pomocne może być zapisywanie obserwacji w dzienniku. Nie potrzeba niczego szczegółowego, wystarczy codzienna lub cotygodniowa lista rzeczy, które Twoje dziecko lubi, toleruje lub w których odnosi sukcesy, oraz miejsca, w których te aktywności się odbywały. Zapytaj nauczycieli lub opiekunów dziecka o aktywności, które Twoje dziecko lubi i w których się wyróżnia podczas zajęć lub opieki pozalekcyjnej. Porównaj odpowiedzi innych osób z własnymi pomysłami, aby uzyskać szerszy obraz zachowania dziecka. Sprawdź, czy wyłoni się spójny obraz. W zależności od wieku i umiejętności, Twój syn lub córka może uczestniczyć w procesie identyfikacji mocnych stron. Otwarta dyskusja z dzieckiem na temat jego unikalnych cech może budować poczucie własnej wartości (niektóre dodatkowe zasoby do tego celu wymieniono na końcu rozdziału 8). Jeden psycholog, który często pracuje z dziećmi z AS-HFA, przedstawia to zadanie jako stworzenie „instrukcji obsługi” dla dziecka. Wyjaśnij dziecku, że zdecydowałeś się stworzyć taką instrukcję, aby pomóc dziecku lepiej zrozumieć siebie i pomóc innym lepiej je zrozumieć. Sporządź listę rzeczy, które zauważyłeś, że Twoje dziecko lubi i w których się wyróżnia. Zapytaj, czy Twoje dziecko zgadza się z tymi mocnymi stronami i czy potrafi wymyślić jakieś inne. Jeśli potrzebuje pomocy, podaj kilka przykładów możliwych mocnych stron („Czy dobrze czytasz? Czy lubisz, gdy wszystko jest uporządkowane i na właściwym miejscu? Czy potrafisz stwierdzić, czy idę do szkoły w złym kierunku?”). Na koniec przeanalizuj swoje obserwacje i poszukaj wzorców lub motywów. Użyj listy mocnych stron, którą opisaliśmy jako wskazówki, ale bądź otwarty na inne możliwości. Czy obszary, w których Twoje dziecko odnosi sukcesy, mają coś wspólnego? Czy istnieją wspólne cechy w rodzajach zajęć, które preferuje Twoje dziecko? Podczas jakich rodzajów zajęć Twoje dziecko ma najwięcej zabawy? Czy rzeczy, które Twoje dziecko lubi lub chce robić, odzwierciedlają silną pamięć, umiejętności akademickie lub wizualne, pragnienie porządku i zasad, pasję do tematu lub pociąg do towarzystwa dorosłych? Pamiętaj, że każde dziecko jest wyjątkowe i że Twoje dziecko może wykazywać inne mocne strony niż te najczęstsze opisane w tym rozdziale. Być może umiejętności werbalne Twojej córki są wyjątkowo zaawansowane, co sugeruje, że wyjaśnienie czegoś ustnie zadziała lepiej niż zrobienie jej wizualnej listy. Być może Twój syn pragnie ciszy i wykazuje spokojną, łagodną naturę, co czyniłoby go idealnym kandydatem do pracy ze zwierzętami. Bądź otwarty na wszystkie możliwości. Głównym pomysłem jest poszukiwanie tematów i podobieństw wśród preferencji, skłonności, mocnych stron i pasji Twojego dziecka, a następnie wykorzystywanie ich na co dzień do informowania o wszelkiego rodzaju kwestiach, od obowiązków domowych, dyscypliny i pozytywnych relacji rodzinnych, po szkołę i przyszłą pracę. Istnieje wiele praktycznych powodów, aby skorzystać z unikalnych umiejętności, które są nieodłączną częścią AS-HFA. Korzystanie z naturalnych zdolności Twojego dziecka może ułatwić życie zarówno Tobie, jak i Twojemu dziecku. Ale ponownie, najważniejszym aspektem skupiania się na mocnych stronach może być wzmocnienie poczucia własnej wartości Twojego dziecka. Wiele dzieci z AS-HFA jest boleśnie świadomych swoich niedociągnięć. Pracują po godzinach w szkole, w domu i z terapeutami, aby spróbować przezwyciężyć swoje trudności. Często osoby, które mają styczność z tymi wyjątkowymi i niepowtarzalnymi dziećmi, nie podkreślają wielu obszarów, w których dzieci te się wyróżniają. Wykorzystanie tego, co Twoje dziecko robi dobrze, może pomóc Ci poczuć się dobrze ze sobą i swoim dzieckiem. W przypadku Twojego dziecka, utrzymanie koncentracji na mocnych stronach i naturalnych zdolnościach może mieć długoterminowy pozytywny wpływ na motywację, poczucie własnej wartości i osiągnięcia. W pozostałych rozdziałach tej książki podajemy szczegółowe wskazówki, jak wykorzystać mocne strony Twojego dziecka, aby przezwyciężyć trudności często związane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, które pojawiają się w domu, w szkole, w miejscu pracy i z innymi.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dzieci z AS-HFA często mają trudności z dogadywaniem się z rówieśnikami, których zachowanie mogą uważać za nieprzewidywalne lub kapryśne. Dorośli są zazwyczaj bardziej konsekwentni i bardziej tolerancyjni niż rówieśnicy, więc wielu młodych ludzi z zaburzeniami ze spektrum autyzmu woli towarzystwo dorosłych. Fakt, że dzieci z AS-HFA są wyrafinowane w używaniu języka i zainteresowaniach, sprawia, że ​​dorośli również lubią ich towarzystwo. Johan zapiął górny guzik i wygładził włosy. Uśmiechnął się z ekscytacją, schodząc na dół, aby spotkać się ze znajomymi rodziców, którzy mieli przyjść na kolację. Johan uwielbiał rozmawiać z ludźmi, ale miał trudności z interakcją z dziećmi w szkole. Często opowiadali dowcipy, które były dla niego niezrozumiałe, a czasami wyśmiewali tematy jego rozmów. Ale zawsze świetnie się bawił, komunikując się z dorosłymi znajomymi rodziców. Rozmawiali o ciekawszych rzeczach i nigdy się z niego nie wyśmiewali. Jego rodzice zauważyli tę preferencję, gdy był młodszy, więc częściej zapraszali swoich znajomych i zachęcali Johana do udziału. Odkryli, że chociaż te pozytywne interakcje społeczne nie dotyczyły rówieśników, każda okazja wydawała się zwiększać komfort i zainteresowanie Johana samym przebywaniem z innymi, zarówno dorosłymi, jak i dziećmi. Jego rodzice byli zachwyceni, że jego komfort w towarzystwie dorosłych przełożył się na sukces w kontaktach z rówieśnikami podczas niedawnej wycieczki klasowej do domu opieki. Kiedy uczniowie zostali poproszeni o spotkanie się ze starszymi pensjonariuszami, wielu z nich czuło się nieśmiałych lub niepewnych, co robić. Johan nie wahał się przedstawić dorosłym. Pensjonariusze uważali go za czarującego i byli zadowoleni, że zwraca na niego uwagę. Koledzy z klasy Johana byli zdumieni kontrastem z wahaniem, jakie okazywał podczas interakcji z nimi. Zobaczyli nową stronę Johana i przez resztę wizyty wielu towarzyszyło mu, aby jego biegłość w kontaktach z dorosłymi mogła zrekompensować ich własny dyskomfort.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Rodzice dzieci z wysokofunkcjonującymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu często narzekają na upartość dziecka w stosunku do pewnych przedmiotów lub zainteresowań — zwykle kosztem takich potrzeb, jak praca szkolna, obowiązki domowe i higiena osobista. Jednak ta sama tendencja do skupienia sprawia, że ​​dzieci te są pilnymi uczniami przedmiotów, które je intrygują, i bardzo dobrymi uczniami w tych obszarach. Darcy zdiagnozowano PDDNOS w przedszkolu, po tym, jak jej rodzice zauważyli, że wykazuje tendencje podobne do tendencji jej starszego brata z klasycznym autyzmem. Później jej diagnozę zmieniono na zespół Aspergera. Jednym ze szczególnych zainteresowań Darcy były gry komputerowe, które tak bardzo jej się podobały, że nauczyła się sama programować własne gry, co zapewniło jej wysoki status wśród dzieci w jej sąsiedztwie i w szkole. W gimnazjum założyła firmę produkującą spersonalizowane wygaszacze ekranu dla znajomych rodziców, co przyniosło jej bardzo pożądane kieszonkowe. W drugim roku liceum Darcy zgłosiła się na ochotnika do wydziału informatyki dużego uniwersytetu stanowego w swoim mieście, gdzie wyróżniła się tak bardzo, że następnego lata zaoferowano jej płatną pracę. Darcy jest teraz studentką Massachusetts Institute of Technology (MIT), o czym jej rodzice nigdy nie mogli marzyć, gdy była odizolowaną przedszkolaczką, która spędzała cały czas recytując dialogi z filmów Disneya. Gene, który również ma zespół Aspergera, jest dopiero w liceum, ale jest tak zafascynowany chemią, że zapisał się na kursy na poziomie college’u, gdzie osiąga doskonałe wyniki i jest ulubionym uczestnikiem dyskusji klasowych. Jego profesor był zdumiony wiedzą Gene’a na temat podstawowych związków chemicznych, z których składają się codzienne przedmioty, takie jak środki czyszczące i antyperspiranty, informacjami, którymi często dzielił się z klasą. Profesor dowiedział się o diagnozie Gene’a dopiero po tym, jak wspomniał o tej szczególnej umiejętności swojej sąsiadce, jednej z autorek tej książki (S.O.). Dla profesora Gene’a jego wiedza była wysoko ceniona i praktyczna, a nie objawem zaburzenia. Ta sama gorliwość w stosunku do konkretnych zainteresowań wydaje się wpajać osobom z AS-HFA silne przekonanie o ich własnych przekonaniach. Mogą być praktycznie niezłomni w obliczu przeciwstawnych idei lub argumentów. Laney była zafascynowana recyklingiem i nauką o biokonserwacji. W wolnym czasie studiowała sposoby na zmniejszenie ilości odpadów i zwiększenie wykorzystania materiałów pochodzących z recyklingu. Kiedy po raz pierwszy zwróciła się do dyrektora gimnazjum ze swoimi pomysłami, nie zwrócił na nią większej uwagi. Ale po tym, jak długo rozmawiała z kilkoma nauczycielami i złożyła kilka wizyt w gabinecie dyrektora, wdrożył on niektóre ze zmian zasugerowanych przez Laney. Jej poświęcenie i pasja przezwyciężyły brak zainteresowania otoczenia i przyczyniły się do poprawy społeczności. Zawsze, gdy jest to możliwe, włączaj zainteresowania swojego dziecka do zajęć szkolnych. Robiąc to często i szeroko, zmaksymalizujesz prawdopodobieństwo, że pewnego dnia te zainteresowania zostaną ukierunkowane w sposób funkcjonalny, który doprowadzi do pracy lub kariery. Na przykład lekcje czytania mogą koncentrować się na tematach, które intrygują Twoje dziecko. Zadania z języka angielskiego lub pisania mogą być dostosowane tak, aby umożliwić Twojemu dziecku pisanie o jego obszarze zainteresowań. Można wymyślać zadania tekstowe z matematyki, które uwzględniają szczególne zainteresowania dziecka. Katalogi ulubionych przedmiotów (na przykład części do systemów zraszających) lub menu z ulubionych restauracji można wykorzystać do nauczania dziecka koncepcji pieniędzy. Na zajęciach ze studiów społecznych dziecko może skonstruować oś czasu ważnych odkryć w dziedzinie, która je interesuje (na przykład zwierzęta, komputery, geografia). Inne przykłady wykorzystania szczególnych zainteresowań do motywowania dziecka w klasie podano w rozdziale 7. Jak znaleźć dobre dopasowanie między zainteresowaniami dziecka a miejscem pracy, zostanie omówione w rozdziale 9. Możesz również wykorzystać szczególne zainteresowania dziecka danym tematem jako nagrodę za wykonanie obowiązków domowych, prac domowych lub innej mniej preferowanej rutyny. Stare przysłowie teorii uczenia się brzmi: „czegoś wartościowego nigdy nie należy dawać za darmo”. Innymi słowy, rozpoznaj, co jest wzmacniające i pożądane dla dziecka i spraw, aby trochę się natrudziło, aby uzyskać do tego dostęp. Na przykład pozwól dziecku obejrzeć jego ulubiony film o pociągach lub przeczytać katalog hydrauliczny dopiero po umyciu zębów i założeniu piżamy. Jeśli Twoje dziecko uwielbia korzystać z komputera, w szkole nauczyciel może uzależnić czas spędzony przed komputerem od ukończenia określonej części pracy. Należy jednak zachować ostrożność, ograniczając dziecku dostęp do ulubionych tematów lub zajęć. Bardzo ważne jest, aby cele były realistyczne, a nagrody częste. Dla niektórych dzieci, takich jak Annie, która wolała rysować niż odrabiać zadania domowe, uzależnienie nagrody od ukończenia tygodniowej pracy domowej może być wystarczające. W przypadku młodszych dzieci i tych, które mają krótszy czas skupienia uwagi (lub większą niechęć do danego zadania), nagrody powinny być częstsze. Łatwiej jest zacząć od częstszych nagród i rozłożyć je w czasie, gdy dziecko przyzwyczaja się do idei pracy na rzecz dostępu do ulubionych przedmiotów lub zajęć. Innym sposobem na wykorzystanie zapału dziecka do danego tematu w sposób funkcjonalny jest znalezienie rówieśników, którzy podzielają jego zainteresowanie. Może to stworzyć nowe możliwości interakcji społecznych i ćwiczenia umiejętności budowania relacji z rówieśnikami. Kiedy Thomas, nastolatek z zespołem Aspergera, został przedstawiony Johnowi, typowo rozwijającemu się chłopcu o kilka lat młodszemu, od razu się polubili, ponieważ obaj byli zafascynowani zasadami inżynierii i ich zastosowaniem w problemach środowiskowych. Chłopcy spędzali razem czas, opracowując skomplikowane projekty maszyn, które „uratują świat”, i rozkwitła prawdziwa przyjaźń. Ponieważ Thomas lubił mieć publiczność dla swoich pomysłów, nauczył się być bardziej elastycznym i mniej kontrolującym w swoich interakcjach z Johnem, dzięki czemu uniknął wielu pułapek, które nękały jego poprzednie relacje społeczne. Jednym z najlepszych sposobów na znalezienie rówieśników o wspólnych zainteresowaniach jest zlokalizowanie klubów lub grup poświęconych tym zainteresowaniom. Dziecko z zespołem Aspergera, które ma doświadczenie w astronomii lub podróżach kosmicznych, może odnieść sukces w klubie science fiction lub klubie fanów programów telewizyjnych o tej tematyce. W takich warunkach dobrze rozwinięta pamięć i posiadanie dużego zasobu wiedzy na dany temat jest atutem i może zapewnić status społeczny. Jedno dziecko, które bardzo interesowało się grą karcianą opartą na fantasy, nie miało ochoty na społeczne angażowanie się z kolegami z klasy, a w rzeczywistości to zainteresowanie często przeszkadzało mu w interakcjach społecznych. Jednak w weekendy nie mógł się doczekać, aby uczestniczyć w turniejach i grać przeciwko innym dzieciom, które podzielały jego zainteresowania, i wchodzić z nimi w interakcje. Opisywał te turnieje jako jedyny czas, kiedy czuł, że „naprawdę pasuje”. Inne dziecko, które było zapalonym czytelnikiem, założyło własny klub książki. Mając ustalony temat dyskusji, ta grupa pomagała dziecku przygotować się do interakcji społecznych i dawała mu pewność, że będzie wiedziało, o czym rozmawiać.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Ludzie z AS-HFA często poruszają się po świecie, tworząc wyraźne „reguły” lub rozpoznając wzorce dotyczące tego, jak działają rzeczy, jak ludzie wchodzą w interakcje i jak zazwyczaj rozwijają się wydarzenia. Rodzice są często zdumieni zdolnością swojego dziecka do analizowania informacji i wyodrębniania zestawu wzorców lub reguł, według których coś działa. Pewna nastoletnia dziewczynka z AS-HFA zauważyła, że ​​zauważyła, że ​​jeden z autorów (G.D.) preferował ubrania w poziome paski, podczas gdy współpracownik preferował ubrania w pionowe paski. W rzeczywistości żadne z nas nie zauważyło świadomie, że mamy takie preferencje, ale kiedy mentalnie przejrzeliśmy nasze garderoby, musieliśmy przyznać, że miała rację. Chociaż nie wiemy dokładnie, jaka cecha umożliwia osobom z AS-HFA dostrzeganie pewnych wzorców w zachowaniu i postępowaniu, wiemy, że ta umiejętność może rekompensować brak naturalnej intuicji dotyczącej sytuacji społecznych związanych z AS-HFA. Reguły, wzorce, prawa i zasady mogą pomóc osobie, która nie ma „zdrowego rozsądku” co do tego, jak zachowywać się w pewnych sytuacjach, poczuć się komfortowo i pewniej co do właściwego sposobu postępowania. Denise jest młodą dorosłą osobą z zespołem Aspergera, która ukończyła studia i pracuje jako transkrybent medyczny w szpitalu. Wyjaśniając swój sukces, wyjawiła swój „sekret” uważnego obserwowania innych w celu sformułowania reguł zachowania społecznego. Już jako dziecko, jak zauważyła, obserwowała rówieśników w celu uzyskania wskazówek dotyczących właściwego zachowania lub komentarzy. „Obserwowałam, co robili lub mówili w pewnych sytuacjach, a następnie zapamiętywałam tę regułę na wypadek, gdyby kiedykolwiek przydarzyła się mnie. I zawsze byłam taka szczęśliwa, gdy ktoś po prostu mi ją mówił! Pamiętam, jak bardzo poczułam ulgę, gdy moja mama powiedziała, że ​​powinnam spojrzeć na kogoś i pomachać, jeśli powie mi „cześć” na korytarzu”, wyjaśniła Denise. Ta sama tendencja może sprawić, że wiele dzieci z autyzmem wysokofunkcjonalnym lub zespołem Aspergera entuzjastycznie przyjmie istniejące zasady i stanie się wspaniałymi, przestrzegającymi prawa obywatelami. Zasady muszą być jednak jasne, wyraźne i spójne, w przeciwnym razie dziecko z AS-HFA prawdopodobnie będzie kwestionować ich logikę — być może bezlitośnie. Albert na przykład nie mógł powstrzymać się od pytania, dlaczego on i jego koledzy z klasy powinni być ograniczeni do chodzenia po korytarzach, skoro bieganie doprowadziłoby ich tam, gdzie powinni być szybciej. I dlaczego na Boga mieliby dzielić się zabawką z rówieśnikiem, skoro nadal dobrze się nią bawią? Dla dziecka z AS-HFA te wspólne zasady i społeczne uprzejmości mogą wydawać się arbitralne i sprzeczne z intuicją, chyba że logika za nimi stojąca zostanie jasno wyjaśniona. Pragnienie zasad i porządku można wykorzystać do wciągnięcia dziecka do pomocy w obowiązkach domowych. Przejmowanie obowiązków domowych może być trudne dla wszystkich dzieci, ale jeśli dopasujesz zadanie do naturalnych skłonności dziecka, może być o wiele łatwiejsze. Mark lubił, gdy rzeczy znajdowały się na „właściwym” miejscu. Jako małe dziecko bardzo się denerwował, gdy solniczka i pieprzniczka nie były ustawione na środku kuchennego stołu, starannie wyśrodkowane na serwetce. Jako nastolatek spędzał godziny, starannie układając swoje kolekcje kamieni i zakrętek od butelek w kategoriach zgodnie z zasadami, których jego rodzice nigdy nie potrafili do końca rozróżnić. Ponieważ był tak uporządkowany, jego rodzice myśleli, że może być bardzo dobry w koszeniu trawnika, ale Mark nienawidził hałasu kosiarki i bardzo się frustrował, ponieważ źdźbła trawy nie wydawały się być równo przycięte. Zamiast tego jego rodzice poprosili go, aby pomógł im posprzątać domowe biuro i uporządkować pliki finansowe. Gdy tylko stworzyli odpowiedni system składania dokumentów, Mark podjął się tego zadania z zapałem i wykonał je równie dobrze, jak najlepszy sekretarz. Później dostał pracę w lokalnym sklepie z używanymi rzeczami, gdzie organizował podarowane przedmioty według kategorii w celu odsprzedaży. Możesz również wykorzystać skłonność swojego dziecka do przestrzegania zasad, aby zwiększyć jego lub jej możliwości społeczne. Dzieci z AS-HFA prawdopodobnie uznają interakcje społeczne, które mają miejsce w kontekstach regulowanych zasadami, za bardziej komfortowe. Świetnym przykładem interakcji społecznych w kontekście rządzonym zasadami jest granie w gry planszowe. Wiele gier planszowych nie tylko podąża za przewidywalną rutyną, ale opiera się na innych mocnych stronach związanych z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, takich jak pamięć i myślenie wizualne. Przykłady obejmują gry typu quiz, gry polegające na pisowni lub budowaniu słów, gry karciane i szachy.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Istnieją inne cechy związane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu o wysokim poziomie funkcjonowania, które można w podobny sposób wykorzystać na korzyść dziecka. Niestety, możesz być bardziej przyzwyczajony do tego, że te cechy są identyfikowane jako deficyty. Problemy, jakie dzieci z AS-HFA mają w szkole i w świecie społecznym, są często związane z ich nieelastycznością, jednostronnością i trudnościami w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami. Istnieje jednak inny sposób, aby spojrzeć na te zachowania i sposoby myślenia — i wykorzystać je. Przy odrobinie kreatywności i rozwagi one również mogą stać się mocnymi stronami.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele osób z AS-HFA to osoby, które nazywamy „myślicielami wizualnymi”, co daje im zaawansowane umiejętności w takich dziedzinach jak układanie puzzli, czytanie map czy szybkie poznawanie układu budynku. W swojej książce Thinking in Pictures dr Temple Grandin opisuje automatyczne tłumaczenie słów na obrazy. Kiedy ktoś do niej mówi, jego słowa są natychmiast przekształcane w serię obrazów, które opowiadają wizualną historię. Opisuje swoje myśli jako reprezentacje wizualne, a nie strumień słów, z którego większość myślicieli werbalnych składa myśli. Duża część naszego świata została stworzona przez myślicieli werbalnych dla myślicieli werbalnych. Programy informacyjne i gazety są w słowach. Instrukcje obsługi zazwyczaj opierają się na słowach, podobnie jak oferty pracy. Ludzie komunikują się i wchodzą w interakcje głównie za pomocą słów. Może to stanowić pewne przeszkody dla osób, których umysły używają wizualnego systemu myślenia, ale otwiera również możliwości osiągnięcia doskonałości w sposób trudny lub niemożliwy dla myślicieli werbalnych. Dr Grandin na przykład opisuje, jak może „testować” obiekty do obsługi krów, „obsługując je” w swoim umyśle, faktycznie dając sobie „widok z perspektywy krowy” i doświadczając z pierwszej ręki tego, co krowa widziałaby, spacerując po obiekcie. Myśliciele werbalni mogą być w stanie sami sobie poradzić z tego typu doświadczeniem, ale przegapią ważne szczegóły. W żadnym wypadku nie każdy z silnymi umiejętnościami wizualizacji ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Większość artystów, projektantów graficznych, ilustratorów, architektów, matematyków i inżynierów to myśliciele wizualni. Ten styl to po prostu inny sposób przetwarzania informacji, a nie deficyt, i otwiera potencjalne nisze zawodowe niedostępne dla większości myślicieli werbalnych. Ronnie, student college’u z autyzmem wysokofunkcjonującym, od dawna wiedział, że jest myślicielem wizualnym. Przez większość swojego życia wykorzystywał swoje zdolności wizualizacyjne do poprawy swoich wyników w szkole. Jednak nigdy nie zdawał sobie sprawy, jak wielką zaletą może być myślenie wizualne, dopóki nie zaczął studiować architektury. Podczas swojego pierwszego projektu był zaskoczony, że wielu jego kolegów z klasy nie było w stanie wykryć wad konstrukcyjnych, dopóki nie zbudowali makiety konstrukcji. Ronnie był w stanie wymyślić projekt i dokładnie go zbadać w umyśle. Mógł zwizualizować, jak będzie wyglądał z różnych kątów i jakie trudności może stwarzać osobom korzystającym z przestrzeni. Odkrył, że do czasu stworzenia makiety opracował już wykonalny projekt. Ta mocna strona pomogła mu również nawiązać kontakty społeczne. Gdy jego koledzy z klasy zdali sobie sprawę z jego naturalnych zdolności, wielu z nich zwróciło się do Ronniego z prośbą o ocenę ich pracy. Możesz również wykorzystać styl myślenia wizualnego swojego dziecka, aby nauczać pojęć, wyjaśniać zasady, organizować zajęcia lub przewidywać zmiany w rutynie. Na przykład użycie grafiki wizualnej lub obiektów zamiast wyjaśnień ustnych lub zadań tekstowych może pomóc Twojemu dziecku szybciej zrozumieć koncepcje matematyczne. Zabawnym sposobem na ćwiczenie matematyki z dzieckiem jest używanie kawałków czekolady w zadaniach z dodawania lub odejmowania, pozwalając im zjeść, gdy Twoje dziecko udzieli prawidłowej odpowiedzi. Tę samą zasadę można zastosować w przypadku monet: możesz pozwolić dziecku zatrzymać monety z prawidłowych rozwiązań. Pozwolenie dziecku na zilustrowanie swojej pracy lub znalezienie obrazków związanych z tematem, o którym pisze, może zwiększyć jego motywację i naukę. Dla osoby myślącej wizualnie obrazki rzeczy do zrobienia wraz ze zdjęciami pozytywnych konsekwencji wykonania tych zadań mogą być silnym motywatorem. Matka Annie bała się codziennej walki o pracę domową. Każdego wieczoru Annie protestowała, robiąc swoje zadania, ponieważ wolała siedzieć i rysować obrazki. Kiedy matka próbowała porozmawiać z Annie na ten temat, wydawało się, że „jednym uchem wchodzi, a drugim wychodzi”. Biorąc pod uwagę siłę Annie w wizualizacji (o czym świadczą jej doskonałe umiejętności rysunkowe), matka postanowiła poprosić Annie o pomoc w stworzeniu obrazkowego harmonogramu zajęć pozalekcyjnych: przekąska, praca domowa, film, pora snu. Annie lubiła tworzyć harmonogram i wydawała się mniej oporna, aby go przestrzegać, teraz, gdy zrozumiała, czego się od niej oczekuje, i wzięła odpowiedzialność za jego opracowanie. Jeśli ukończyła wszystkie pozycje w harmonogramie na czas, mogła narysować gwiazdkę na wykresie dołączonym do harmonogramu. Pod koniec każdego tygodnia pięć gwiazdek można było wymienić na wycieczkę do sklepu z artykułami artystycznymi, aby kupić nowy marker lub blok rysunkowy. Wizualne przypomnienie pomogło Annie zachować świadomość, że odrabianie prac domowych każdego wieczoru zapewni jej prawo do obejrzenia filmu przed pójściem spać. Dało jej to również długoterminowy cel, który pomógł jej utrzymać motywację przez cały tydzień. Chociaż Annie nadal wolała rysować od matematyki, przyjęcie systemu wizualnych przypomnień drastycznie ograniczyło potrzebę, aby matka Annie marudziła i kłóciła się z nią o prace domowe.