Rodzice często podejrzewają, że ich dziecko różni się od innych dzieci na długo przed zdiagnozowaniem zespołu Aspergera. Rodzice dzieci z AD często wspominają, że ich dziecko wykazywało objawy już w wieku przedszkolnym. Trudno jednak się z tym pogodzić że Twoje dziecko może mieć zaburzenie. Często próbuje się zminimalizować i znormalizować objawy, które wykazuje Twoje dziecko. Łatwo też przeoczyć wczesne oznaki, które pojawiają się na powierzchni. Patrząc wstecz, rodzice mogą przypomnieć sobie, że ich dziecko z AD wykazywało wyraźną skłonność do samotnej zabawy w przedszkolu. Kiedy bawił się z innymi dziećmi, chciał zdominować przedstawienie. Nalegał na rutynę i okazywał przesadne zdenerwowanie, gdy zaszły zmiany. W szkole podstawowej Twoje dziecko może wydawać się inne, niedojrzałe i niezwykłe. Dziwne spojrzenie, niezdolność do odczytywania sygnałów społecznych, słabe umiejętności konwersacyjne i obsesyjne zainteresowanie tematem z tendencją do wykładania na ten temat to cechy charakterystyczne AD. Łagodniejsze formy AD mogą pojawić się dopiero w połowie lub pod koniec szkoły podstawowej, kiedy niemożności dopasowania się do rówieśników nie można zignorować ani wyjaśnić.
Czas na ocenę pojawia się, gdy tylko zaczniesz podejrzewać, że Twoje dziecko nie funkcjonuje lub nie zachowuje się jak inne dzieci w jego wieku. Obserwacje nauczycieli, krewnych, przyjaciół i innych rodziców mogą być pierwszą wskazówką, że Twoje dziecko może mieć AD. Powtarzające się opinie od innych, nawet jeśli się nie zgadzasz, powinny stanowić podstawę oceny. Nawet jeśli w danym momencie nie zostanie ustalona diagnoza, można zdefiniować objawy i rozpocząć interwencje. Badania wielokrotnie pokazują, że im wcześniej wykryte i leczone, tym lepsze długoterminowe wyniki dla dziecka i rodziny. Niestety, wielu rodziców niechętnie szuka oceny i ma nadzieję, że ich dziecko wyrośnie z objawów, wierząc, że jest to faza. Średni wiek dziecka, w którym zdiagnozowano AD, wynosi od dziesięciu do jedenastu lat. To, co sprawia, że jest to tak niepokojące, to fakt, że przeciętny rodzic zaczął podejrzewać problemy, gdy ich dziecko miało dwa i pół roku, co skutkowało tym, że jego dziecko przeżywało osiem lub dziewięć lat bez usług. Badania sugerują, że u 10 procent osób z AD rozpoznaje się chorobę dopiero po ukończeniu dwudziestego roku życia, a całe dzieciństwo pozostaje bez usług.
Ocena AD nie jest tak prosta, jak inne zaburzenia wieku dziecięcego. Ponieważ choroba Alzheimera wpływa na tak wiele dziedzin życia Twojego dziecka, najlepsze jest podejście zespołowe do diagnozy, do obszarów, na które wpływa AD. Każdy specjalista jest ekspertem w swojej dziedzinie i żaden specjalista nie jest w stanie ocenić wszystkich obszarów funkcjonowania Twojego dziecka. Wczesna i dokładna ocena zapewni dziecku kompleksowy plan leczenia, który zajmie się każdym obszarem, w którym ma słabości. Kuszące jest, aby przestać badać dziecko po postawieniu diagnozy; jednak diagnoza to dopiero początek. Diagnoza sama w sobie mówi tylko małą część historii funkcjonowania Twojego dziecka. Świadomość, że ma AD jest pierwszym krokiem na drodze do uzyskania odpowiedniego rodzaju oceny, która określi, gdzie on funkcjonuje w dotkniętych obszarach i jakiego rodzaju interwencji potrzebuje. Wczesna i dokładna ocena zapewnia również punkt odniesienia, na podstawie którego można ocenić postęp w całym dzieciństwie i okresie dojrzewania. Dokładna ocena powinna obejmować wszystkie poniższe elementy:
• Badanie lekarskie
• Ocena psychologiczna
• Ocena intelektualna
• Ocena mowy i języka
• Ocena zaburzeń uczenia się
• Badanie neurologiczne
• Testy neuropsychologiczne
Diagnoza opisuje grupę objawów i dostarcza zwięzłego słownictwa dla nauczycieli, rodziców, lekarzy i pracowników służby zdrowia psychicznego. Oczywiście diagnoza nie mówi wszystkiego, co trzeba wiedzieć o dziecku, jednak świadomość, że u Twojego dziecka została formalnie zdiagnozowana AD, dostarcza ogromnej ilości informacji i pomaga wyjaśnić jego zachowanie. Gdy dowiesz się o AD, możesz odpowiedzieć dziecku w pomocny sposób. Możesz również zdać sobie sprawę z problemów spowodowanych przez AD, których w innym przypadku możesz nie rozpoznać, odrzucić jako fazę lub błędnie zinterpretować jako umyślne nieposłuszeństwo lub niegrzeczność społeczną. Im wcześniej zostanie postawiona diagnoza, tym szybciej będziesz mógł skorzystać z programów wczesnej interwencji, które są specjalnie zaprojektowane dla AZS. Formalna diagnoza nie zawsze jest konieczna. Jeśli uda się zidentyfikować objawy i zaplanować interwencje, może nie być konieczne postawienie diagnozy. Są jednak sytuacje, w których wymagana jest diagnoza. W przypadku ubiegania się o zwrot kosztów z ubezpieczenia zawsze wymagana jest diagnoza. Usługi edukacji specjalnej wymagają obecności zaburzenia, które utrudnia naukę. Niektóre dzieci mają objawy AD, które nie są na tyle poważne, aby można je było zdiagnozować jako AD, ale mimo to mogą odnieść korzyści z oceny i leczenia.
Nie ma badań medycznych pozwalających określić, czy dziecko lub nastolatek ma AD. W przeciwieństwie do stanu chorobowego, w którym badanie krwi, prześwietlenie lub tomografia komputerowa dostarcza dokładnych odpowiedzi, w AD nie ma ostatecznego testu. Pomimo że niektórzy lekarze stosują takie techniki medyczne jak EEG lub QEEG (elektroencefalogram i ilościowy elektroencefalogram), obecnie nie istnieje żaden test medyczny, który mógłby określić, czy ktoś ma AD. Zdecydowana większość lekarzy nie popiera takich zabiegów w celu rozpoznania AZS. Wszystkie dzieci powinny zgłaszać się do pediatry w celu regularnych badań kontrolnych i szczepień. Dzieci z AD mają zwykle bardziej nietypowe schorzenia niż przeciętne dziecko i dlatego wymagają dokładnej oceny medycznej. Niektóre dzieci z AD będą musiały zostać skierowane przez pediatrę do lekarza specjalisty, w zależności od ich stanu zdrowia. Szacunki 12-37 procent dzieci z AD może mieć jedno z następujących zaburzeń medycznych:
• Nieprawidłowości chromosomalne
• Choroba tarczycy
• Zaburzenia neurologiczne
• Nerwiakowłókniakowatość (miękkie guzy całego ciała)
• Stwardnienie guzowate (guzowate narośle w mózgu, siatkówce lub trzewiach)
Znalezienie doświadczonego lekarza lub specjalisty ds. Zdrowia psychicznego z doświadczeniem w ocenie AD jest jedną z najważniejszych decyzji, które podejmiesz jako rodzic. Niektórzy rodzice unikają specjalistów, którzy specjalizują się w AD, wierząc, że ekspert zauważy zaburzenie u każdego dziecka. Ten strach skutkuje ocenami dokonywanymi przez mniej doświadczonych profesjonalistów niezaznajomionych z AD. Eksperci w chorobie Alzheimera nie diagnozują choroby Alzheimera tylko dlatego, że jest to ich wiedza. Widzieli wiele dzieci z AD i widzieli nieskończoną liczbę sposobów manifestowania się objawów. Profesjonalista zapewnia najlepszą możliwość uzyskania dokładnej oceny. Polecenia od innych to najlepszy sposób na znalezienie eksperta. Szukaj agencji i specjalistów, którzy mają specjalną wiedzę na temat AD. Poproś znajomych o rekomendację. Nauczyciel, dyrektor i pediatra Twojego dziecka są prawdopodobnie dobrymi źródłami zaleceń. Rodzice z dziećmi, u których zdiagnozowano już AD, są zazwyczaj doskonałymi źródłami skierowań. Świadomość AD rośnie, a Internet zapewnia łatwy dostęp do informacji i może być dobrym źródłem do znalezienia lokalnych i krajowych organizacji AD, które mogą skierować cię do specjalistów.
Jest wielu specjalistów, którzy mają kwalifikacje do oceny dzieci pod kątem AD. Najważniejsze w tym, kogo wybierzesz, nie jest tak bardzo, jaki jest jego stopień, ale raczej to, że ma duże doświadczenie w ocenie dzieci pod kątem AD. Specjaliści oceniający pod kątem AD to:
• Pediatrzy
• Pediatrzy zajmujący się rozwojem
• Psychiatrzy
• Neurolodzy dziecięcy
• Psychologowie kliniczni
• Neuropsycholodzy dziecięcy
• Psychologowie edukacyjni
Podczas gdy każdy specjalista będzie stosował kryteria wymienione w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych czwarte wydanie, każdy będzie miał własne narzędzia i procedury oraz próg określający, jaki poziom objawów, jego zdaniem, spełnia kryteria rozpoznania. Przy wyborze typu osoby oceniającej, która oceni Twoje dziecko, każdy z nich będzie miał za i przeciw. Pediatrzy mają zwykle ograniczony czas. Jednak Twój pediatra prawdopodobnie całkiem dobrze zna Twoje dziecko i obserwuje je od dawna. Psychiatrzy, neurolodzy i pediatrzy zajmujący się rozwojem prawdopodobnie przeprowadzą dłuższą ocenę, ale mogą zaoferować tylko leczenie farmakologiczne. Neuropsycholodzy dziecięcy i psychologowie edukacyjni przeprowadzają testy, ale zazwyczaj nie oferują leczenia. Psychologowie kliniczni, z których wielu może w razie potrzeby przeprowadzić testy, mogą ocenić i zapewnić leczenie.
Pediatrzy to lekarze, którzy posiadają tytuł doktora medycyny i oprócz stażu ukończyli cztery lata studiów medycznych i rezydentura w swojej specjalności. Pediatrzy oceniają, diagnozują i leczą choroby wieku dziecięcego, a także monitorują rozwój dzieci w miarę ich dorastania. Rodzice często zwracają się do swojego pediatry, gdy zauważą, że ich dziecko ma trudności w zachowaniu lub wydaje się, że nie nadąża za rówieśnikami w rozwijaniu umiejętności. Zaletą wizyty u pediatry jest to, że widzi setki dzieci, wie, jakie zachowanie jest typowe, a jakie wykraczające poza normę, wie, w jakim wieku dzieci powinny rozwijać różne umiejętności. Chociaż niektórzy pediatrzy są biegli w ocenie AD, większość z nich tworzy swoją praktykę pod kątem krótkich wizyt, mając na celu szybką ocenę i leczenie. Praktyki pediatryczne zazwyczaj nie są przeznaczone do prowadzenia długich wywiadów niezbędnych do oceny AD; są jednak dobrym źródłem skierowania do bardziej dogłębnej oceny przez innego specjalistę. Nie zdziw się, jeśli Twój pediatra nie ma dużego doświadczenia w leczeniu AD. Będąc chorobą stosunkowo niedawno rozpoznaną, niektórzy pediatrzy mogli jeszcze nie zdobyć wiedzy na temat zaburzenia Aspergera
Pediatra zajmujący się rozwojem jest lekarzem specjalizującym się w ocenie nieprawidłowości w rozwoju i zachowaniu niemowląt, małych dzieci i dzieci. Ci pediatrzy są specjalistami w ocenie rozwoju poznawczego, społecznego, behawioralnego i fizycznego dziecka. W przeciwieństwie do pediatry ogólnego, który leczy przede wszystkim schorzenia u dzieci, specjaliści ci koncentrują się na anormalnych zaburzeniach medycznych, psychologicznych, neurologicznych, genetycznych, behawioralnych, społecznych i rozwojowych występujących w dzieciństwie. Pediatrzy rozwojowi wykonują badanie fizykalne, szukając medycznych przyczyn problemów. Oceniają wzrost fizyczny, rozwój motoryczny i potrzeby żywieniowe. Posiadają umiejętności w zakresie badań przesiewowych pod kątem opóźnień poznawczych, mowy i języka. Oceniają także rozwój społeczny i emocjonalny wraz z rozwojem adaptacyjnym. Typowa ocena wstępna przeprowadzana przez pediatrę zajmującego się rozwojem jest kompleksowa i długotrwała, a wizyta nierzadko trwa dwie godziny lub dłużej. Ponieważ są ekspertami w zakresie pełnego rozwoju dzieci, podchodzą do dziecka zespołowo i zazwyczaj doradzają rodzicom, aby szukali dodatkowej oceny i leczenia u różnych innych specjalistów. Zwykle mogą zapewnić skierowania do takich specjalistów i mogą współpracować z każdym specjalistą, służąc jako kierownik przypadku, który czuwa nad ogólnym planem leczenia Twojego dziecka.
Psychiatra dziecięcy jest lekarzem specjalizującym się w ocenie i leczeniu behawioralnych zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży. Psychiatrzy na ogół dopuszczają co najmniej jednogodzinne wywiady podczas ich oceny, mając na celu postawienie diagnozy i określenie potrzeb lekarskich. Większość psychiatrów przepisuje leki jako jedyną formę leczenia i nie prowadzi psychoterapii ani leczenia behawioralnego. Jednak wielu psychiatrów będzie edukować rodziców w zakresie konieczności leczenia psychologicznego i behawioralnego. Po wstępnej ocenie psychiatra zaplanuje wizyty kontrolne w celu oceny skuteczności i skutków ubocznych leku. Gdy lek jest stabilny, większość psychiatrów będzie odbywać wizyty kontrolne co trzy do sześciu miesięcy. Ponieważ nie ma leków na AD, Twoje dziecko może nigdy nie potrzebować pomocy psychiatry. Niektóre dzieci i nastolatki z AD mają wtórną diagnozę reagującą na leki, takie jak ADHD lub depresja. W takich przypadkach lekarz psychiatra może być odpowiedni, jeśli rozważasz leki jako uzupełnienie planu leczenia dziecka. Niektóre dzieci z AD nie mają drugiego zaburzenia, ale mają problemy z zachowaniem, które mogą być na tyle poważne, że wymagają oceny psychiatrycznej.
Neurolog dziecięcy to lekarz zajmujący się diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń układu nerwowego u dzieci i młodzieży. Obejmuje to choroby mózgu, rdzenia kręgowego, nerwów i mięśni. Neurolog dziecięcy może służyć jako konsultant dla innych lekarzy, a także zapewniać długoterminową opiekę pacjentom z przewlekłymi zaburzeniami neurologicznymi. Każde dziecko, u którego zdiagnozowano AD lub podejrzewane, że ma AD, powinno udać się do neurologa dziecięcego w celu oceny funkcjonowania neurologicznego. Neurolodzy wykonują testy funkcjonowania nerwów poprzez angażowanie dziecka w określone zadania motoryczne i umysłowe. Jeśli podejrzewa się dysfunkcję mózgu lub ośrodkowego układu nerwowego, neurolog może zasugerować badanie EEG, CT, MRI lub inne skany mózgu. Testy te nie są konieczne do oceny AD i nie mogą określić obecności lub nieobecności AD, ale mogą być konieczne do oceny innych zaburzeń układu nerwowego, które częściej występują u dzieci z AD niż dzieci bez zaburzeń. Jeśli stan jest obecny, neurolog zapewni leczenie i monitorowanie. Gdy Twoje dziecko otrzyma czysty rachunek zdrowia układu nerwowego, na ogół nie będzie ponownie odwiedzał neurologa. Neurolodzy prawdopodobnie będą w stanie skierować Cię na leczenie psychologiczne i behawioralne.
Psychologowie kliniczni mają doktorat lub psychologię psychiatryczną, zazwyczaj w zakresie psychologii klinicznej lub poradnictwa. Zapewniają ocenę, testy i leczenie. Ocena przeprowadzona przez psychologa klinicznego będzie koncentrować się na określeniu przyczyny wyświetlanych objawów. Na ocenę zaplanowano co najmniej jedną godzinę. Obejmuje to historię, przegląd kart wyników dziecka i testów osiągnięć w nauce, obserwację dziecka, analizę behawioralną oraz wywiad z rodzicami i dzieckiem. Psycholog kliniczny może, ale nie musi, zlecić dziecku testy w ramach procedury diagnostycznej. Testowanie, chociaż to dostarcza przydatnych informacji, ale nie określa ostatecznie, czy Twoje dziecko ma AD. Zamiast tego wyniki testu zostaną wykorzystane przez psychologa jako tylko jeden element jej oceny. Leczenie prowadzone przez psychologów klinicznych obejmuje różne formy psychoterapii. Obejmuje to leczenie indywidualne, grupowe, rodzinne i dla par. Psychologowie kliniczni specjalizujący się w AD są na ogół specjalistami w zakresie modyfikacji zachowania i dlatego mogą zapewnić rodzicom edukację i szkolenie. Mogą również zapewnić Twojemu dziecku szkolenie z umiejętności społecznych. Psychologowie mogą oferować wszystkie niezbędne formy leczenia w swojej praktyce lub być w stanie skierować do innych typów specjalistów.
Neuropsycholog dziecięcy ma stopień doktora, zwykle z psychologii klinicznej lub doradczej, ze specjalizacją podoktorancką z neuropsychologii. Specjaliści ci badają poszczególne funkcje mózgu i potrafią ocenić zdolności dziecka w zakresie bardzo specyficznych umiejętności. Na przykład oceniają nie tylko funkcjonowanie pamięci dziecka, ale mogą również ocenić jego pamięć pod kątem zdolności wzrokowych, słuchowych, natychmiastowych oraz krótko- i długoterminowych. Testy obejmują testy papierowe i ołówkowe, testy ustne i testy wymagające manipulacji przedmiotami. . Testy neuropsychologiczne nie są wykonywane w celu zdiagnozowania AD, ale w celu zapewnienia dogłębnej oceny funkcjonowania poznawczego Twojego dziecka. Motoryczność, pamięć, organizacja, planowanie, rozwiązywanie problemów i zdolności wzrokowo-percepcyjne należą do wielu funkcji mózgu, które testuje neuropsycholog. Wyniki testów są nie tylko przydatne w mierzeniu mocnych i słabych stron, ale także to, jak Twoje dziecko podchodzi do każdego zadania, będzie uważnie obserwowane, aby dokonać obserwacji preferowanego stylu uczenia się dziecka, a także unikalnego sposobu, w jaki rozwiązuje różne zadania umysłowe. Wyniki zostaną przygotowane w formie raportu z zaleceniami w formie interwencji do wykonania w klasie i podczas pracy domowej. Nauczyciele, wychowawcy i terapeuci edukacyjni mogą następnie tworzyć lekcje ukierunkowane na specyficzne funkcje poznawcze Twojego dziecka.
Psychologowie edukacyjni mają tytuł magistra lub doktora w dziedzinie edukacji, lekcje medycyny lub lekarstwa. Mogą oceniać i diagnozować AD, ale częściej koncentrują się na ocenie i leczeniu zaburzeń uczenia się i problemów z uczeniem się. Psychologowie edukacyjni dokonują oceny za pomocą różnych testów edukacyjnych, w tym testów inteligencji i wyników w nauce. Są biegli w wydawaniu bardzo szczegółowych zaleceń na podstawie wyników tych testów. Zalecenia dotyczą zajęć w klasie i czasu pracy domowej. Psychologowie edukacyjni są ekspertami w stosowaniu tych zaleceń w trybie jeden na jeden z uczniem poprzez terapię edukacyjną. Mogą również udzielić pomocy w opracowaniu programu edukacji specjalnej. Terapia edukacyjna to proces, który łączy zrozumienie tego, jak odbywa się proces uczenia się w mózgu, ze znajomością specjalistycznych metod nauczania, które pomagają dzieciom w nauce. Psychologowie edukacyjni mogą pomóc dzieciom z AD, które nie mają zaburzeń uczenia się, ale nadal mają trudności z odrabianiem prac domowych, organizacją i planowaniem projektów lub nauką. Ze względu na ograniczenia budżetowe i czasowe psycholog edukacyjny zatrudniony w szkole Twojego dziecka nie przedstawi kompleksowych testów i zaleceń, które mógłby wykonać prywatny psycholog edukacyjny. Nie mogą też zapewnić terapii edukacyjnej, jaką może zapewnić prywatny lekarz.
Nie tylko trudno jest wybrać rodzaj lekarza, który będzie badał Twoje dziecko, ale równie trudno jest zdecydować, kim będzie ten lekarz. Jednym z najważniejszych czynników przy wyborze lekarza dziecka jest sprawdzenie, czy jest on w stanie przyjrzeć się całemu funkcjonowaniu dziecka i opracować kompleksowy plan leczenia. Czy lekarz poświęci czas na przejrzenie dokumentacji Twojego dziecka? Czy lekarz może zapewnić skierowanie do wszystkich potrzeb Twojego dziecka? Czy będzie współpracował z innymi członkami zespołu terapeutycznego Twojego dziecka, w tym z nauczycielem? Znalezienie lekarza z doświadczeniem w leczeniu AD może nie być łatwe. Jednym z najlepszych sposobów na wybór lekarza jest rekomendacja innych osób, które znają jego pracę i reputację. Odwiedź ich stronę internetową i przeczytaj broszury, aby dowiedzieć się o ich stopniu, obszarze praktyki, specjalnościach, filozofii leczenia i interwencje, które są w stanie zapewnić. Po znalezieniu lekarza, który Twoim zdaniem może być odpowiedni dla Twojego dziecka, możesz umówić się na wizytę z prośbą o ocenę w celu ustalenia, czy Twoje dziecko ma AD.
Kiedy rodzice otrzymują informację, że powinni poddać swoje dziecko "badaniu" na AD, tak naprawdę im się mówi, że powinni poddać swoje dziecko ocenie. Testowanie odnosi się do określonych badań laboratoryjnych, które dają dokładne odpowiedzi na to, czy coś istnieje, na przykład infekcja pęcherza lub złamana kość. Obecnie nie ma żadnego testu medycznego, który mógłby określić, czy ktoś ma AD. Istnieją jednak testy medyczne, które pediatra lub neurolog dziecka może zalecić, aby wykluczyć fizyczne przyczyny objawów u dziecka. Nie ma również testów psychologicznych ani edukacyjnych, które ostatecznie określiłyby, czy dziecko ma AD. Istnieje jednak kilka list kontrolnych i testów specjalnie zaprojektowanych, aby pomóc w ocenie AD. Ty i nauczyciel Twojego dziecka możecie zostać poproszeni o wypełnienie jednego lub więcej kwestionariuszy w ramach procesu oceny. Oprócz szczegółowej historii, obserwacji dziecka, przeglądu jego zapisów i analizy behawioralnej, w ramach oceny diagnostycznej pomocne mogą być testy psychologiczne i edukacyjne.
Najczęstszym powodem stosowania testów edukacyjnych w ocenie AD jest ustalenie, czy występują zaburzenia uczenia się. Dzieci z chorobą Alzheimera często mają bardzo rozproszone zdolności akademickie, które powodują, że w niektórych dziedzinach wydają się genialne, a w innych zaskakująco niezdolne. Bez tego typu informacji, które dostarczają testy edukacyjne, to jest nauczycielowi Twojego dziecka może być dość trudno postawić odpowiednie oczekiwania wobec Twojego dziecka. Aby określić, czy występuje zaburzenie lub osłabienie uczenia się, oceniający przeprowadzi standaryzowany test IQ; najczęściej stosowanymi są testy Wechslera, które są dostępne w wersjach przedszkolnych, podstawowych / gimnazjalnych i licealnych / dla dorosłych. Testy te nie są tym samym, co testy IQ z papieru i ołówka sprzedawane w księgarniach i w Internecie; są to złoty standard dokładnych testów IQ i odbywają się twarzą w twarz. Ocena zaburzeń uczenia się będzie również obejmować zestaw testów osiągnięć w nauce. Są one również podawane osobiście, bezpośrednio dziecku przez psychologa. Powszechnie stosowane testy obejmują Test osiągnięć indywidualnych Woodcocka Johnsona III, Kaufmana i Peabody. Jeśli IQ Twojego dziecka jest znacznie wyższe niż jego osiągnięcia w nauce, można uznać, że ma on zaburzenia uczenia się.
Gdy testowanie jest wprowadzane do oceny diagnostycznej, możesz obawiać się, że wyniki są zniekształcone z powodu interakcji jeden do jednego. Zazwyczaj dzieci radzą sobie lepiej w sytuacji indywidualnej niż w klasie lub podczas odrabiania lekcji. W rzeczywistości jest to atut dla oceny diagnostycznej. Korzyścią, jaką daje testowanie jeden na jeden, jest zdolność psychologa do mierzenia prawdziwych zdolności dziecka. Bez rozpraszania się w klasie i z dodatkową nowością w postaci spotkania z psychologiem, dzieci generalnie lubią testowanie i starają się zadowolić dziecko. oceniający. Pozwala to psychologowi zmierzyć to, co dziecko naprawdę wie, nawet jeśli jego wiedza nie znajduje odzwierciedlenia w jego pracy lub na jego kartach raportów. Druga korzyść z testu "jeden na jeden" polega na tym, że ponieważ jego wykonanie zajmuje od czterech do ośmiu godzin, psycholog jest zwykle w stanie obserwować dziecko podczas kilku różnych sesji. Kiedy nowość przemija i pragnienie zadowolenia staje się trudne do utrzymania, dziecko w końcu wykazuje swoje typowe zachowanie. Nawet w idealnej sytuacji cichego biura i indywidualnej uwagi, dzieci z AD nie mogą powstrzymać się od okazywania objawów.
Dzieci z AD wydają się być znacznie mądrzejsze niż ich koledzy z klasy. Ich doskonałe słownictwo i doskonała długoterminowa pamięć faktów często imponują dorosłym. Zaawansowany intelekt można traktować tylko jako atut; jednakże ich wyższa inteligencja jest często wykorzystywana przeciwko nim. Dorośli nie mogą sobie wyobrazić, dlaczego dziecko z AD zachowuje się tak, jak się zachowuje, kiedy jest tak sprytne. "Powinieneś wiedzieć lepiej!" jest częstym karceniem dziecka z AD - które właściwie nie wie lepiej! Tylko dlatego, że ma słownictwo absolwenta college&;prime;u, nie oznacza, że może powstrzymać się od ogłaszania klasie, że uważa nauczyciela za nudnego. Testy IQ dadzą Tobie i nauczycielowi Twojego dziecka obraz tego, jak zdolne jest intelektualnie Twoje dziecko w wielu różnych obszarach, w tym między innymi w długotrwałej nauce, pamięci natychmiastowej, ocenie społecznej, zrozumieniu przyczyny i skutku oraz abstrakcyjnym myśleniu. Nierzadko zdarza się, że pomimo imponujących umiejętności werbalnych, dziecko z
AD ma średni IQ. Ogólnie rzecz biorąc, będzie miał obszary, w których jest lepszy, niektóre, w których jest średni, a inne poniżej średniej. Znajomość jego mocnych i słabych stron może wyeliminować presję, by radził sobie dobrze we wszystkim.
Testy psychologiczne lub testy osobowości, jak to się czasem nazywa, dostarczają bogactwa informacji na temat psychologicznego funkcjonowania dziecka. Chociaż żaden test psychologiczny nie może określić, czy Twoje dziecko ma AD, może pomóc w ocenie. Zestaw testów da
psycholog przyjrzeć się emocjonalnemu światu Twojego dziecka. Oceny osobowości Twojego dziecka, których obserwacja zajęłaby kilka miesięcy, można określić w ciągu kilku godzin testów psychologicznych. Jego styl społeczny, umiejętności radzenia sobie, światopogląd, styl rozwiązywania problemów, nastrój i poczucie własnej wartości można określić na podstawie wyników testów psychologicznych. Subtelne formy lęku i depresji, które często mają dzieci z AD, nie są łatwe do zaobserwowania, ale można je łatwo wykryć podczas testów psychologicznych. Ten rodzaj testów obejmuje czynności, które większość dzieci uważa za przyjemne, takie jak rysowanie obrazków, opowiadanie historii o obrazkach i uzupełnianie zdań. Wraz z wiekiem dzieci są w stanie przystąpić do testów samooceny, w których mogą odpowiedzieć na pytania dotyczące swoich myśli, uczuć i zachowania. Testy psychologiczne powinny obejmować kilka testów, aby uzyskać pełny obraz. Wyniki mogą być niezwykle pomocne dla psychoterapeuty pracującego z Twoim dzieckiem, zapewniając dogłębny obraz wewnętrznego świata Twojego dziecka. Na podstawie wyników testów można opracować interwencje specjalnie dla Twojego dziecka.
W przeciwieństwie do niektórych testów medycznych, które mają standardowe ramy czasowe do powtórzenia, nie ma ustalonego harmonogramu, kiedy należy wykonać IQ, osiągnięcia naukowe, testy neuropsychologiczne lub psychologiczne. Po zakończeniu baterii testowej korzyścią z ponownego wykonania testów w późniejszym terminie jest pomiar postępów. Większość psychologów powiedziałaby, że przed powtórzeniem testu powinien upłynąć przynajmniej rok. Może to nastąpić nawet za wcześnie, ponieważ postęp w zaburzeniach uczenia się i AD jest powolny, a wymierny sukces może nie pojawić się po roku. Dwa do trzech lat to bardziej rozsądny okres, który pozwala dziecku skorzystać z interwencji akademickich, behawioralnych i psychologicznych. Mogą istnieć wyjątki od tej ogólnej rekomendacji. Jeśli testowanie ma być wykonywane częściej, powinien istnieć konkretny cel i plan modyfikacji interwencji w oparciu o wyniki. Ponowne testowanie powinno obejmować porównanie obu zestawów danych testowych. Ponowne badanie przeprowadza ten sam psycholog, co jest korzystne w postaci jego doświadczenia z dzieckiem i wcześniejszej wiedzy o nim. Jeśli wybierzesz innego psychologa do ponownego badania, upewnij się, że otrzymał on dane z poprzedniego testu i pisemny raport, aby mógł dokonać dokładnego porównania.
Każdego roku szkoły przeprowadzają standardowe testy osiągnięć w nauce, sporządzone w formie papier-ołówek, które są wykonywane przez całą klasę w tym samym czasie. Najpopularniejsze testy to STAR, SAT, CAT-9 i CTBS. Testy te stanowią miarę tego, czego dziecko nauczyło się w szkole w ciągu ostatniego roku w różnych dziedzinach akademickich. Nie zastępują one indywidualnie przeprowadzanych testów osiągnięć w nauce, ale są użytecznym miernikiem postępów dziecka z roku na rok w podstawowych obszarach przedmiotowych. Ważne jest, aby przedstawić ewaluatorowi wszystkie roczne wyniki testu osiągnięć dziecka w nauce. pomoże ustalić, czy konieczne jest przeprowadzenie testów na zaburzenia uczenia się. Pomoże również w rekomendacjach dotyczących stażu akademickiego. Nie jest niczym niezwykłym, że dziecko z AD prawie nie kończy nauki w szkole, ale ma roczne wyniki testów osiągnięć w dziewięćdziesiątym percentylu. Jego raport odzwierciedla pracę domową i to, co robi na zajęciach, podczas gdy testy osiągnięć akademickich mierzą to, czego faktycznie się nauczył. Porównanie jego wyników z jego kartą raportu może pomóc określić, czy jego problemy polegają bardziej na nauce czy zachowaniu
Karty raportów są często mylone z miarą uczenia się dziecka przez cały rok szkolny. Jednak są one bardziej miarą wyników dziecka i tylko częściowo odzwierciedlają jego naukę. Zamiast tego testy osiągnięć akademickich mówią, czego nauczyło się dziecko. Karty raportów w dużej mierze mówią o tym, jak dziecko radziło sobie w tworzeniu i wykonywaniu pracy, dokładnym udzielaniu odpowiedzi, poprawnym pisaniu i współpracy z nauczycielem. Nie jest niczym niezwykłym, że niektóre dzieci z AD mają kiepskie raporty. Pomimo przeciętnej do ponadprzeciętnej inteligencji i braku zaburzeń uczenia się, wyzwania w klasie mogą być zbyt duże dla niektórych dzieci, co znajduje odzwierciedlenie w ich słabych wynikach. Ich oceny mogą się znacznie różnić od A z niektórych przedmiotów do F z innych. Inne dzieci z AD mogą osiągać dobre wyniki w nauce, ale mają poważne trudności z obywatelstwem, współpracą, nawykami pracy i funkcjonowaniem w klasie. Szczególnie interesujące na kartach raportów są komentarze nauczyciela. Notatki zapisane przez nauczycieli na kartach raportów dostarczają lekarzowi twojego dziecka cennych informacji. Ich komentarze mogą rzucić światło na to, w jaki sposób objawy AD przedstawiane są w klasie i mogą być pomocne w diagnozowaniu i planowaniu leczenia.
Listy kontrolne to wystandaryzowane kwestionariusze, które wymieniają szeroką gamę zachowań, w które angażują się dzieci. Wielu rodziców jest zaniepokojonych, gdy ich lekarz opiera się na liście kontrolnej zachowania przy diagnozowaniu AD. Chociaż nie powinno to być jedyne źródło informacji, listy kontrolne mogą być bardzo przydatnym narzędziem diagnostycznym. Podczas gdy rodzice szybko wypełniają i lekarze szybko oceniają i interpretują, lata badań prowadzono za kulisami, aby opracować te listy kontrolne i uczynić je użytecznymi. Oto jak działają. Badacze przedstawiają długą listę zachowań, w które angażują się dzieci. Znajdują bardzo duże grupy rodziców, którzy wypełniają kwestionariusze. Dzięki wypełnieniu kwestionariuszy przez tysiące rodziców, których dzieci są wolne od problemów, naukowcy mogą zobaczyć, jak wyglądają tak zwane normalne dzieci pod względem nastroju i zachowania. Dzięki temu, że tysiące rodziców, których dzieci mają zaburzenia, wypełniają listy kontrolne, są w stanie zobaczyć, jak dzieci z różnymi problemami pojawiają się na liście kontrolnej. Wyniki testów Twojego dziecka są sprawdzane, aby sprawdzić, czy bardziej pasuje ono do "normalnej" grupy, czy do grupy Aspergera. Wyniki Twojego dziecka zostaną również porównane z innymi zaburzeniami grup, takimi jak grupy depresyjne, lękowe, nadpobudliwe, nieuważne, agresywne i społecznie problematyczne.
Nie ma list kontrolnych, które mogłyby z całą pewnością stwierdzić, czy dziecko ma AD. Jednak w ostatnich latach opracowano kwestionariusze, które są dobre w badaniach przesiewowych, które dzieci mogą mieć AD. Rodzice, nauczyciele i inne osoby, które znają dziecko, wypełniają krótki pisemny kwestionariusz dotyczący społecznych, emocjonalnych, komunikacyjnych, poznawczych, motorycznych i wzorców zainteresowań dziecka. Dzieci, które uzyskują wysokie wyniki w tych narzędziach przesiewowych, powinny przejść dokładniejszą ocenę, aby określić, czy mają AD i / lub inne zaburzenie. Niektóre z powszechnie stosowanych testów przesiewowych obejmują:
• Australijska Skala Zespołu Aspergera
• Kwestionariusz przesiewowy w zakresie zaburzeń ze spektrum autyzmu
• Skala Diagnostyczna Zespołu Aspergera
• Skala zaburzeń Aspergera Gilliama
• Test na zespół Aspergera w dzieciństwie
• Iloraz spektrum autyzmu
Jeśli twój lekarz używa list kontrolnych, powinien zawierać dodatkowe kwestionariusze, które pytają o szeroką gamę zachowań, nie tylko AD. Nawet jeśli jesteś dość pewny, że Twoje dziecko ma AD, bardzo ważne jest, aby zostało ocenione pod kątem innych zaburzeń. Niektóre z list kontrolnych, które są powszechnie używane do oceny dzieci pod kątem szerokiej gamy zaburzeń behawioralnych i psychologicznych, obejmują:
• Lista kontrolna zachowania dziecka Achenbach
• Skala ocen Connera
• Formularz raportu nauczyciela Achenbach
Przygotowanie do oceny czy spotkanie z nowym lekarzem jest bardzo ważne. Pediatrzy mają szczególnie ograniczony czas, a przeciętna wizyta w gabinecie trwa tylko dziesięć minut. Psycholodzy i psychiatrzy zazwyczaj mają średnio godzinę wizyty. Jest wiele informacji do omówienia w ciągu dziesięciu do sześćdziesięciu minut. Organizacja i przygotowanie mogą pomóc w zapewnieniu dokładnej oceny. Skorzystaj z książeczki dla dziecka, aby dowiedzieć się, w jakim wieku Twoje dziecko osiągnęło różne umiejętności. Przygotuj się, aby powiedzieć oceniającemu o:
• Historia prenatalna
• Wczesne zachowania społeczne
• Wczesne umiejętności językowe i komunikacyjne
• Wczesne zdolności motoryczne
• Historia medyczna
• Historia zdrowia psychicznego
• Historia leków
• Historia zachowań
• Historia akademicka
Wielu oceniających ma obszerne kwestionariusze, które rodzice muszą wypełnić przed wizytą. Chociaż wyczerpuje to niektórych rodziców, może zaoszczędzić czas i pozwala lekarzowi skupić się na rozmowie kwalifikacyjnej na najbardziej istotnych pytaniach. Staraj się mówić zwięźle, ale konkretnie w tym, co obserwujesz u swojego dziecka. Przynieś listę objawów i problemów, które obserwujesz u swojego dziecka i przygotuj się na podanie kilku przykładów tego, jak, kiedy i gdzie występują poszczególne objawy.
Ponieważ wiele zaburzeń występuje w rodzinach, oceniający przeprowadzi wywiad rodzinny. Historia rodziny jest równie ważna w diagnozowaniu zaburzenia, jak w jego wykluczaniu. Ważne jest, aby osoba oceniająca Twoje dziecko znała historię Twojej rodziny, aby ustalić, czy istnieją inne przyczyny lub czynniki przyczyniające się do objawów Twojego dziecka. Wiedza o pochodzeniu dziecka pod względem genetycznym i środowiskowym jest częścią tego, kim jest i nie można jej oddzielić od jego objawów. Nie musisz ujawniać nazwisk członków rodziny, ale osoba oceniająca powinna znać historię rodzin zarówno matki, jak i ojca. Przygotuj się z wyprzedzeniem i zbierz niezbędne informacje, aby odpowiedzieć na pytania dotyczące historii rodziny Twojego dziecka. Informacje o rodzeństwie, rodzicach, dziadkach oraz ciotkach i wujach mogą być przydatne w następujących kategoriach:
• Historia zdrowia psychicznego
• Historia AD
bull; Historia nadużywania substancji
• Kryminalna historia
• Szkoła i historia uczenia się
• Problemy z zachowaniem
• Historia przyjmowania leków na temat nastroju i / lub zachowania
• Historia samobójstw
• Ukończono najwyższą ocenę
• Rozwód i konstelacja rodzin łączonych
• Historia traumy
Dokumentacja Twojego dziecka jest istotną częścią informacji potrzebnych do przeprowadzenia oceny diagnostycznej. W szczególności AD jest zaburzeniem, które w dużej mierze zależy od dokładnego zebrania historii. Bez dokumentacji oceniający może polegać tylko na tym, co mu powiesz i na tym, co obserwuje w swoim biurze. Poniższe zapisy są ważne, aby lekarz wziął pod uwagę podczas oceny diagnostycznej:
• Karty raportów
• Coroczne wyniki testów osiągnięć w nauce
• Indywidualne plany edukacyjne
• Notatki wysłane do domu ze szkoły
• Raporty z testów edukacyjnych
• Raporty z testów osobowości
• Wyniki wcześniejszej oceny AD
Im łatwiej sprawisz, że lekarz przejrzy zapisy, tym bardziej prawdopodobne jest, że przeczytanie ich zajmie trochę czasu. Przygotuj kopię wszystkich dokumentów, które lekarz będzie przechowywać w jej aktach. Zadzwoń do gabinetu lekarskiego i zapytaj, czy możesz wysłać zapisy przed oceną na wypadek, gdyby lekarz miał czas na ich przejrzenie przed wizytą. Organizuj swoje rekordy według kategorii i układaj je w kolejności od najstarszych do najnowszych. W ten sposób lekarz może zobaczyć zmiany zachodzące w Twoim dziecku z roku na rok, po prostu przechodząc na następną stronę.
Wiele informacji, których potrzebuje twój lekarz, będzie zawartych w aktach, które prześlesz lub przywieziesz ze sobą, wypełnionej liście kontrolnej zachowania i wypełnionym kwestionariuszu historii. W połączeniu pomagają one lekarzowi zawęzić pytania, które ci zada. Możesz pomóc swojemu lekarzowi, będąc dokładnym i zwięzłym reporterem. Przynieś listę zachowań, które obserwujesz u swojego dziecka i koniecznie powiedz o nich lekarzowi. Przygotuj się na podanie informacji dotyczących tego, jak dobrze Twoje dziecko jest w stanie:
• Grać z rówieśnikami
• Nawiązać kontakt wzrokowy
• Rozmawiać
• Obsługiwać zmiany
• Używać pomysłowej zabawy
• Zrozumieć, co myślą i czują inni
• Używać języka bez błędów
• Używać mimiki, aby wyrażać uczucia
• Okazywać zainteresowanie różnorodnymi tematami i przedmiotami
• Zrozumieć i reagować na bodźce społeczne
• Okazywać zainteresowanie innymi
• Mówić normalnym głosem
• Radzić sobie z hałasem
• Zawierać i utrzymywać przyjaciół
• Zarządzać swoją złością
• Pokazać poczucie humoru
• Zrozumieć język ciała
• Rozumieć niepisane zasady życia towarzyskiego
• Uogólnić lekcje z jednej sytuacji
• Rozpoznać, kiedy rani czyjeś uczucia
• Rozumieć figury retoryczne
• Okazać emocjonalną dojrzałość
• Być świadomy tego, jak jego zachowanie wpływa na innych
• Zarządzać swoimi uczuciami
Nierzadko zdarza się, że ocena diagnostyczna nie daje jednoznacznych wyników. Ponieważ choroba Aspergera jest oparta na ocenie klinicznej, są przypadki, w których jeden lekarz określi AD, ale inny powie, że tak nie jest. Twoje dziecko może być za małe, aby określić, czy choroba Alzheimera jest w pełni obecna, lub objawy mogą nie być wystarczająco poważne, aby uzasadnić postawienie diagnozy. Lekarze różnią się co do tego, gdzie wyznaczają granice diagnozy. Nie jest to zaskakujące i podkreśla jedynie subiektywny charakter diagnozowania tego zaburzenia. W rzeczywistości choroba Alzheimera jest jednym z najczęściej błędnie diagnozowanych zaburzeń, ponieważ jej objawy nie są jednoznaczne i pokrywają się zarówno z normalnymi zachowaniami, jak i innymi zaburzeniami. Jeśli ocena Twojego dziecka jest niejednoznaczna, możesz zdecydować się na uzyskanie drugiej opinii od tego samego rodzaju lekarza, który przeprowadził pierwszą ocenę, mając w ten sposób dwie opinie od dwóch różnych psychologów. Ewentualnie możesz poszukać specjalisty innej kategorii, uzyskując w ten sposób opinię np. Od jednego psychologa i jednego psychiatry. Lub, jak robi to wielu rodziców, możesz po prostu zdecydować się na leczenie dziecka z powodu różnych problemów, które wykazuje i zaczekać, aż diagnoza stanie się jaśniejsza w miarę upływu czasu