Posiadanie AD gwarantuje problemy w interakcji z innymi. Każdy objaw AD utrudnia akceptację dziecka AD przez innych. Nie tylko jego rówieśnicy go nie lubią, jego nauczyciele, starsi koledzy ze szkoły i dorośli również nie uważają go za przyjemnego przebywania w pobliżu. Nie jest zsynchronizowany z tańcami towarzyskimi polegającymi na rozmowie, graniu, dzieleniu się, zmienianiu i okazywaniu wzajemnego zainteresowania i podekscytowania, które są częścią przyjaźni. Dzieci z AD nie:
• Utrzymują stałego kontaktu wzrokowego podczas mówienia, słuchania lub grania
• Zauważają, odczytują lub rozumieją sygnałów społecznych i języka ciała
• Doświadczają innych ludzi lub okazują im zainteresowania
• Doświadczają lub okazują empatii
• Dziel się interesami i osiągnięciami innych
• Bierz udział w dawaniu i braniu relacji, rozmowach i zabawie
Chociaż te cechy mogą sprawić, że dziecko z AD może wydawać się zimne i obojętne, tak nie jest. Nie chodzi o to, że postanowił nie dbać o innych; chodzi o to, że nigdy nie przychodzi mu do głowy rozważanie drugiej osoby. Sposób, w jaki wchodzi w interakcje z innymi, wydaje mu się słuszny i jest nieświadomy swoich rażących błędów społecznych, które inni tak łatwo dostrzegają.
Problemy z zabawą
Mało pomysłowa zabawa
Słaba gra kooperacyjna
Dominuje w zabawie
Chce pełnej kontroli gry
Nalega, by inni grali dokładnie na jego sposób
Problem z grą grupową
Wdziera się w osobiste sprawy innych
Gra obok, ale nie z rówieśnikami
Używa towarzyszy zabaw jako obiektów
Problem z dołączeniem do grupy w grze
Trudność w udostępnianiu zabawek i gry
Słabe zachowanie sportowe
Powtarzalne porządkowanie zabawek
Może wolisz grać sam
Ograniczona zabawa udawana lub tematyczna
Brakuje elastyczności w grze
Zabawa rytualna
Sztywnie przestrzega reguł gry
Ograniczone zainteresowania zabawą
Szybkie wyrzucenie rówieśników z gry
Problemy z przyjaźnią
Słaby kontakt wzrokowy
Małe zainteresowanie innymi
Brakuje empatii
Egocentryczny
Może wolałby być sam
Nie udaje się uzupełnić rówieśników
Nie może działać w grupie
Brakuje wspólnego sensu społeczności
Nieświadomy społeczności i sprzężenia zwrotnego
Lepiej z młodszymi dzieci
Lepiej z dorosłymi
Oderwany emocjonalnie
Nie naprawia konfliktów
Nie akceptuje opinii innych osób
Nie toleruje krytyki
Nie inicjuje kontaktu
Niełatwo wyraża radość
Ograniczona wspólna przyjemność
Problemy z rozmową
Monopolizuje
Poza tematem
Nie można odczytać sygnałów społecznych
Ograniczone użycie gestów
Głos monotonny
Zaawansowane słownictwo
Ograniczona pielęgnacja twarzy
Problem z dołączeniem do rozmowy
Mdłe emocjonalne wyrażenie
Dominuje rozmowę
Ograniczony zakres tematów
Wykłady zamiast rozmowy
Głośna głośność
Z perspektywy czasu wielu rodziców twierdzi, że problemy społeczne zaczęły pojawiać się w wieku przedszkolnym. Te wczesne objawy stają się bardziej widoczne w szkole podstawowej. Dzieci z AD będą albo wycofywane z interakcji społecznych, wolą pozostać same, albo wręcz przeciwnie, gdzie są natrętne, głośne, nieustępliwe i denerwujące dla swoich rówieśników. Niestety ich niezwykły sposób interakcji jest łatwy do zaobserwowania, a rówieśnicy szybko ich unikają. Brak przyjaźni jest często decydującym czynnikiem, który decyduje o tym, czy rodzice starają się o ocenę. Dziecko z AD nie może utrzymywać przyjaźni, częściowo ze względu na jego sztywne przestrzeganie zasad i brak elastyczności w zabawie. Jest ściśle związany z zasadami i nie wybaczy oszukiwania rówieśników. Gawędzi na swoich kolegach z klasy i jest nieświadomy społecznego kodeksu zakazu donoszenia na swoich rówieśników. Jego słabe zdolności motoryczne sprawiają, że jest nisko na liście towarzyszy zabaw w grach. Jego potrzeba identyczności może stać się bardziej widoczna, a jego szczególne zainteresowania bardziej rozwinięte. Gdy staje się bardziej świadomy swoich szczególnych zainteresowań, stają się jego monologi dłuższe i nie jest w stanie prowadzić wzajemnych rozmów. Jego zaawansowane słownictwo i wiedza nadal imponują dorosłym, ale alienuje rówieśników, którzy go nie rozumieją.
Podczas gdy inni w ich wieku nawiązują głębsze przyjaźnie, które obejmują zaufanie, tajemnice i wspólne zainteresowania, nastolatek z AD pozostaje społecznie izolowany. Wzorce społeczne, które wykazywał w latach szkoły podstawowej, trwają, a jego rówieśnicy są jeszcze mniej chętni do tolerowania go. Ponieważ w szkole powstają kliki, dorastający AD jest wykluczony. Brak zdrowego rozsądku społecznego powoduje, że nastolatek z AD jest narażony na żarty lub nakłaniany do niewłaściwych zachowań. Jest także głównym kandydatem do publicznych szyderstw i wyśmiewania. Moda, mody i trendy są często ignorowane przez nastolatka z AD, ponieważ realizuje swoje wyjątkowe zainteresowania. Chcąc mieć przyjaciół, nastolatek z AD jest zagrożony depresją, ponieważ z każdym mijającym rokiem staje się coraz bardziej świadomy, że brakuje mu umiejętności zmiany swojego życia społecznego. Jeśli uda mu się znaleźć rówieśnika, który podziela podobne zainteresowania, jego lata w szkole średniej będą znacznie lepsze niż w przypadku dziecka bez przyjaciela. Nawet jeśli przyjaźń opiera się głównie na rozmowie i zajęciach związanych z ich szczególnymi zainteresowaniami, może to znacznie odstraszać od depresji.
Nastolatki z AD są zwykle opisywane jako sztywne społecznie, niezgrabne, stępione emocjonalnie, egocentryczne, nieelastyczne, błędnie interpretujące sygnały społeczne, pozbawione zdrowego rozsądku, niezdolne do wzajemnej odpowiedzi i niezdolne do zrozumienia niewypowiedzianych wiadomości. Jednak życie nastolatka z AD czasami może być mniej bolesne niż w poprzednich latach. W miarę jak jego rówieśnicy zyskują większą dojrzałość społeczną i wrażliwość, w liceum często jest mniej dokuczania. Więcej możliwości towarzyskich istnieje w różnych grupach interesu i klubach wspólnych dla kampusów szkół średnich. Gdy nastoletni nastolatek z AD nabierze pewności siebie, prawdopodobnie wyciągnie rękę, aby zainicjować interakcje z rówieśnikami. Chociaż jest to pozytywne posunięcie, może również zwiększyć jego szanse na odrzucenie. Poruszanie się po świecie randek jest trudne dla większości nastolatków, ale jest szczególnie trudne dla nastolatków z AD. Gdy twoja nastolatka zaczyna interesować się randkami, łatwo ją zdezorientować, nie wiedząc, jak stwierdzić, czy obiekt jej uczuć flirtuje z zainteresowaniem, czy po prostu jest grzeczny. Chłopcy z AD mogą mieć duże problemy z rozpoznaniem uprzejmych oznak odrzucenia i mogą nawiązywać kontakt z dziewczynami, które uważały, że dały do zrozumienia, że nie są zainteresowane. Dziewczyny mogą być narażone na wykorzystywanie przez swoich kolegów z klasy.
Zdolność do interakcji, dogadywania się oraz rozwijania i utrzymywania relacji jest potężnym predyktorem obecnego, a także późniejszego dostosowania psychologicznego. Małe dzieci o słabych umiejętnościach społecznych są nieszczęśliwe, wyobcowane od swoich rówieśników, mają niski poziom osiągnięć i niską samoocenę. Odrzucenie przez rówieśników w okresie dojrzewania jest jeszcze bardziej destrukcyjne wraz ze zwiększoną liczbą niepowodzeń szkolnych, absencją, porzucaniem nauki i przestępczością. W wieku dorosłym nasze umiejętności społeczne odgrywają dużą rolę w rodzaju pracy, którą jesteśmy w stanie znaleźć i czy jesteśmy w stanie ją utrzymać. Decyduje o tym, czy będziemy mieć przyjaciół i romantycznych partnerów, czy kiedykolwiek pobierzemy się i założymy rodzinę. Większość ludzi postrzega przyjaźnie jako bardzo ważną część życia. Poprzez przyjaźnie doświadczamy uczucia bycia lubianym, docenianym, podziwianym, troszczonym, zaufanym i kochanym. Wraz z tym przychodzi poczucie pozytywnej samooceny, poczucia
przynależności i poczucia własnej wartości. Niemożność poruszania się po świecie społecznym w dzieciństwie i okresie dojrzewania ma głęboki wpływ na życie społeczne dorosłych. Połowa dorosłych z AD deklaruje, że ma tylko jedną lub dwie czynności społeczne w danym miesiącu. Ponad 35 procent nie ma żadnego. Te statystyki wskazują na potrzebę intensywnego treningu umiejętności społecznych w dzieciństwie i okresie dojrzewania.
Gdy dzieci odkryją zabawę w kooperacji, coraz częściej szukają rówieśników, którzy mogą uczestniczyć w zabawie. Już w wieku trzech lat dzieci zaczynają rozumieć, że aby zatrzymać towarzysza zabaw, trzeba na zmianę, dzielić się i iść na kompromis. W wieku od sześciu do dziewięciu lat istnieje pojęcie wzajemności. Przyjaciele są wybierani na podstawie wspólnych zainteresowań. Rozwijają coraz większą świadomość, że ich koledzy z klasy mają inny punkt widzenia niż ich własny, i z każdym rokiem uważają, że jest to cenny wkład w ich przyjaźnie, ponieważ dodaje nowości i wzbogacenia. Dzieci coraz lepiej potrafią interpretować emocje i intencje innych oraz patrzeć z perspektywy przyjaciół. Angażują się w zwiększanie prospołecznych aktów dzielenia się i pomagania swoim rówieśnikom. W wieku poniżej piętnastu lat, od dziesięciu do trzynastu lat, przyjaźnie obejmują coraz większą wymianę pomysłów, proszenie o opinie i uznanie wzajemnego wkładu w rozmowę, zabawę lub aktywność. Przyjaźnie w tym wieku opierają się na wspólych zainteresowaniach i sposobach pomagania sobie nawzajem. Dzieci są bardziej ostrożne w tym, co mówią i robią, wiedząc, że może to kogoś zranić. W tym wieku przyjaźnie trwają dłużej, a osobiste atrybuty lojalności, zaufania i dotrzymywania obietnic są bardziej cenione.
W wieku przedszkolnym dziecko z AD nie interesuje się rówieśnikami. Nie szuka towarzyszy zabaw, woli bawić się sam. W szkole podstawowej dziecko z AD nie traktuje wspólnej zabawy jako zabawy. Nie jest w stanie docenić tego, że jego rówieśnicy mają myśli, uczucia, opinie i pragnienia inne niż jego własne. Nie może angażować się w dawanie i branie gry i zamiast tego próbuje dominować. W wieku przedszkolnym dziecko z AD nie docenia różnic i wyjątkowego wkładu rówieśników w związek. Nie interesuje się tym, co myślą, czują lub wierzą jej rówieśnicy. Jej interakcje są jednostronne i brakuje jej świadomości tego, jak jej słowa i czyny mogą ranić innych. Kiedy jej rówieśnicy wybierają przyjaciół, dzielą się swoimi uczuciami i budują zaufanie, nastolatka z AD wciąż szuka kogoś, kto podzieli jej szczególne zainteresowania. Głębsze uczucia emocjonalne, których doświadczają nastolatki w przyjaźni, wymykają się nastolatkowi z AD. Chociaż dzieci z AD potrafią wymienić, co sprawia, że są złymi przyjaciółmi, nie mają pojęcia, jakie cechy sprawiają, że są dobrymi przyjaciółmi. Pojęcia zaufania, lojalności, troski i oddania dla przyjaciół wymykają się ich świadomości
<
Mimo że ich zachowanie sygnalizuje, że nie interesują ich przyjaźnie, jest wręcz przeciwnie. Dzieci z AD mają takie same pragnienia, jak wszyscy inni, aby mieć przyjaciół. Podobnie jak jego koledzy z klasy ,dziecko z AD chce być słuchane, opiekowane, proszone o udział w zabawach na placu zabaw i zapraszane na imprezy. Jednak jego życzenia zwykle pozostają niespełnione, a on cierpi z powodu samotności wynikającej z wyśmiewania się i wykluczania. W miarę jak wszystkie dzieci dorastają, przyjaźnie naturalnie stają się dla nich głębsze, bardziej znaczące i ważniejsze. Preteen i nastolatek AD nie różnią się od swoich rówieśników w pragnieniu bliskich przyjaźni. Jednak nie zdobył umiejętności społecznych, aby wzmocnić więzi, które widzi, jak tworzą się jego rówieśnicy. Ból związany z brakiem nikogo do zabawy w szkole podstawowej staje się bardziej intensywny w gimnazjum i liceum, ponieważ dziecko z AD nie ma z kim jeść lunchu, rozmawiać przez telefon lub towarzysko w weekendy. Kiedy był nastolatkiem, jego pragnienia romantycznych związków rosną tak samo, jak jego rówieśnicy, ale nie ma szans na randkę, jeśli nie nauczył się umiejętności społecznych.
Interakcje społeczne i przyjaźnie to wspólne doświadczenia, które obejmują zainteresowania, myśli i emocje dwojga ludzi. Dzielenie się doświadczeniami jest jedną z pierwszych umiejętności społecznych, jakie rozwijają niemowlęta. Oprócz przywiązania do rodzica, dzielenie się doświadczeniami jest prawdopodobnie najważniejszą umiejętnością społeczną niezbędną do zdrowych relacji. Nawet przed pierwszymi urodzinami niemowlęta dzielą się doświadczeniami, wskazując rodzicom przedmioty, które mogą zobaczyć, i obserwując ich reakcję. Kiedy rodzic się uśmiecha, uśmiecha się również dziecko. Oboje są zaangażowani we wspólne doświadczenie czerpania radości z obiektu. Kiedy maluch zaczyna chodzić, rozwija dzielenie się doświadczeniami, przynosząc rodzicom przedmioty, aby oboje mogli się nimi cieszyć. W miarę upływu lat stara się dzielić z innymi członkami rodziny, nauczycielami przedszkola i kolegami z klasy. Gdy zdobywa coraz więcej umiejętności, języka, zainteresowań i talentów, stara się dzielić nimi z innymi, aby każdy mógł się nimi cieszyć. Interesuje się też tym, czym dzielą się z nim inni, i cieszy się ich szczęściem. W miarę dorastania dzielenie się doświadczeniami nadal stanowi podstawę wszystkich jego przyjaźni i będzie to robić przez całe jego życie. Ci, z którymi będzie mógł dzielić się najwięcej, staną się jego najbliższymi przyjaciółmi.
Dzieci z AD nie czerpią przyjemności ze wspólnego doświadczenia. Niektórzy rodzice wspominają, że ich dziecko z chorobą Alzheimera nie angażowało się w typowe wskazywanie i wnoszenie przedmiotów w okresie niemowlęcym i młodym. W wieku przedszkolnym, podstawowym i późniejszym radość i podekscytowanie wynikające z zabawy z przyjaciółmi umyka dziecku z AD. Nie interesuje go nowość, jaką wnosi przyjaciel lub towarzysz zabaw do zabawy. Zamiast tego czerpie radość z nakłaniania drugiej osoby do odegrania sztuki dokładnie tak, jak to sobie wyobraził. Nie chce, aby drugie dziecko dawało wkład, pomysły lub kreatywność. Podczas gdy inne dzieci uważają, że zabawa, mówienie lub wykonywanie jakiejś czynności jest bardziej zabawne z kimś innym, dziecko z AD lubi mieć inne dziecko w pobliżu tylko wtedy, gdy może mieć pełną kontrolę. Zabawa i rozmowa są przyjemniejsze, jeśli nie muszą brać pod uwagę pragnień, potrzeb, zainteresowań i uczuć innych. Kiedy dziecko z AD podziela przedmiot, zainteresowanie lub myśli, robi to raczej po to, by poinformować, niż podzielić się doświadczeniem. Kiedy inni chcą się z nim podzielić, okazuje niewiele odpowiedzi, które zmotywowałyby drugie dziecko do kontynuowania interakcji.
Dzieci z chorobą Aspergera należy uczyć nie tylko tego, jak przeżywać, ale także dlaczego. O tym, jak można się nauczyć, korzystając z różnych technik, przeczytasz w dalszej części. Powodem musi być pomoc dziecku w nauce dzielenia się doświadczeniami. Dosłownie musi się nauczyć, że przebywanie z innymi jest fajne. Większości dzieci nie trzeba tego uczyć; od niemowlęctwa po dorosłość czujemy się po prostu dobrze w towarzystwie ludzi, których lubimy. Ta przyjemność motywuje nas do ciągłego ich poszukiwania. Poszukaj chwil, by wyrazić radość z przebywania w jego towarzystwie, komentując, jak to jest wspólne doświadczenie, które sprawia, że jest to zabawne: "Świetnie się bawię wystawiając z wami ten kukiełkowy spektakl! Z pewnością przebija robienie tego w pojedynkę! " Wskaż pozytywne emocje, które widzisz, jak on i jego towarzysz zabaw dzielą się: "Pewnie wygląda na to, że ty i Joanie dobrze się razem bawicie!" Umieść swoje dziecko w towarzystwie innych, którzy go lubią. Nie martw się, jeśli dotyczy to więcej dorosłych niż rówieśników. Ważne jest, aby dać mu doświadczenie sprawiania przyjemności innej osobie w nadziei, że czuje się z tym dobrze i chce to powtórzyć.
Odniesienia społeczne to obserwacja reakcji emocjonalnych innych osób, aby pomóc nam określić, jak zareagować. Kiedy modyfikujemy nasze słowa lub zachowania, aby bardziej pasowały do osoby, z którą mamy do czynienia, angażujemy się we współregulację. Zarówno odniesienia społeczne, jak i koregulacja są podstawowymi elementami wymiany doświadczeń. Udane interakcje społeczne i przyjaźnie wymagają, aby każda osoba obserwowała się nawzajem i reagowała na to, co druga osoba ma do powiedzenia, jak się czuje, co myśli i jak się zachowuje. Proces trwa, w którym każde dziecko kształtuje to, co mówi i robi, w odpowiedzi na to, co właśnie powiedział i zrobił jego przyjaciel. Odniesienia społeczne i koregulacja są zwykle wykonywane bez konieczności celowego myślenia o tym. Jeśli nasz przyjaciel jest w świetnym nastroju i śmieje się i opowiada zabawne historie, prawdopodobnie dołączymy do niego ze śmiechu, a może nawet opowiemy nasze własne śmieszne historie. Są jednak chwile, kiedy dokonujemy bardzo świadomego wyboru współregulacji w odpowiedzi na nasze odniesienia społeczne. Jeśli nasz przyjaciel jest smutny, nie śmiejemy się i nie opowiadamy dowcipów, nawet jeśli jesteśmy w dobrym nastroju. Zamiast tego regulujemy nasze słowa, emocje i zachowanie, aby pasowały do niego, tak aby czuł się komfortowo.
Dzieci i nastolatki z AD bardzo słabo radzą sobie z odniesieniami społecznymi i koregulacją. Nie rozumieją, że zwracanie uwagi na to, co inni mówią, czują i robią, jest ważną częścią przyjaźni. Brakuje im zainteresowania i umiejętności obserwowania innych. Są ślepi na to, jak czują się inni, i często nie wiedzą, jak odgadnąć emocje innej osoby, gdy zostaną o to poproszeni. Bez względu na to, jak drugie dziecko czuje i zachowuje się, dziecko z AD po prostu będzie kontynuowało swoje myśli, słowa i emocje. Jest to zrozumiałe, denerwujące dla innych, którzy dochodzą do wniosku, że jest niegrzeczny i bezmyślny. Najczęściej dziecko z AD wydaje się po prostu samolubne i zainteresowane tylko tym, co myśli i chce zrobić, jednak czasami jego brak odniesień społecznych i współregulacji może wydawać się niepokojąco niewrażliwy. Rówieśnik może chcieć porozmawiać o śmierci swojego zwierzaka, na co dziecko z AD odpowiada, mówiąc o swojej kolekcji pociągów. Nie zauważa, że jego przyjaciel jest smutny, a bez tego społecznego odniesienia, nie koreguje, czekając na rozmowę o pociągach i zamiast tego okazuje współczucie.
Odniesienia społeczne i koregulacja są trudnymi umiejętnościami społecznymi dla dzieci i nastolatków z AD. Możesz nauczyć swoje dziecko odniesień społecznych, wielokrotnie zachęcając je do zauważenia, jak druga osoba się zachowuje i czuje. Na początku możesz być oczami swojego dziecka i interpretować dla niego: "Ken robi miny i zaciska zęby. Wydaje się poirytowany, że nie podzielisz się z nim ciężarówkami ". Jak widzisz, zaczyna wykazywać oznaki odniesień społecznych, możesz zastąpić obserwację pytaniem: "Lindsey, czy możesz powiedzieć, jak się teraz czuje Connie, skoro nadal mówisz i nie pozwolisz jej też mówić?" Będziesz musiał odnosić się do nastroju, myśli, zachowania i uczuć innych przez całe dzieciństwo i młodość swojego syna lub córki. Nauczanie koregulacji można przeprowadzić w tym samym czasie, co odniesienie społeczne. Twoje dziecko będzie musiało wiedzieć, co zrobić, gdy pomożesz mu w obserwacji. Spodziewaj się, że przez wiele lat będziesz musiał być z nim bardzo konkretny i bezpośredni, podobnie jak to robiłeś, gdy był małym dzieckiem, mówiąc mu: "Brandon, musisz posłuchać Larry′ego".
Przyjaźnie wymagają pewnego wysiłku, aby przetrwać. Proste czynności polegające na dzwonieniu do znajomych, zapraszaniu ich do wspólnej zabawy, dawaniu im jednej ze swoich kart kolekcjonerskich lub pozwalaniu im zlizać lukier z miski to sposoby, w jakie dzieci utrzymują przyjaźnie. Nastolatki mogą utrzymywać przyjaźnie, zachowując zaufanie i dzieląc się ubraniami, muzyką i sekretami. Kiedy obaj przyjaciele są jednakowo zaangażowani w utrzymywanie przyjaźni przy życiu i każdy podejmuje wysiłek, tym lepsza jest przyjaźń. Nawet utrzymywane przyjaźnie wymagają od czasu do czasu napraw. Trwałe przyjaźnie obejmują oboje dzieci, które pracują nad utrzymaniem harmonii poprzez dzielenie się doświadczeniami, nawiązywanie relacji społecznych, koregulację i utrzymywanie. Jednak nawet jeśli oboje dzieci mają dobre umiejętności, każda przyjaźń wiąże się z pewnymi nieporozumieniami i konfliktami. Dzieci i nastolatki z dobrymi umiejętnościami społecznymi są zmotywowane do naprawiania nieporozumień i rozwiązywania konfliktów. Dobre przyjaźnie obejmują oboje dzieci, które pracują nad rozwiązaniem problemu. Przyjaciele, którzy mają równą rolę w utrzymywaniu i naprawianiu przyjaźni, są bardziej pożądani i częściej mają trwałe i głębsze przyjaźnie. Jeśli jedno dziecko będzie musiało wykonać całą pracę, aby utrzymać i naprawić problemy, przyjaźń prawdopodobnie umrze, gdy zmęczy się byciem jedyną osobą zaangażowaną w utrzymanie przyjaźni przy życiu.
AD jest wielkim czynnikiem hamującym społeczne utrzymanie i naprawę. Przyjaźń z dzieckiem z AD prawdopodobnie nie będzie zbyt satysfakcjonująca. Utrzymanie przyjaźni nie jest priorytetem dla dzieci z AD, nie rozumieją one koncepcji zapraszania i tworzenia okazji do zabawy jako sposobu na nawiązanie i utrzymanie przyjaźni. Nie rozumieją też, że w trakcie interakcji z rówieśnikiem muszą robić rzeczy, aby utrzymać przyjemność, jeśli nie chcą, aby ich towarzysz zabaw rzucił i jeśli mają nadzieję, że rówieśnik będzie z nimi bawić się w przyszłości. Dzieci z AD koncentrują się na swoim doświadczeniu, a nie na doświadczeniu rówieśników. Naprawa jest bardzo trudna dla dzieci z AD. Nie starają się obserwować, jak czuje się ich towarzysz zabaw. Nie próbują też zrozumieć, dlaczego drugie dziecko jest zdenerwowane ani co można zrobić, aby naprawić sytuację, aby móc dalej bawić się razem lub pozostać przyjaciółmi. Przepraszanie za nieporozumienie nie przychodzi dziecku łatwo. Nie widzi, że zdenerwował swojego przyjaciela i nie rozumie, że czasami mówisz, że przepraszasz, aby uratować przyjaźń.
Opieka społeczna wymaga, aby Twoje dziecko pracowało nad utrzymaniem przyjaźni. Rodzice małych dzieci i dzieci w wieku wczesnoszkolnym są przyzwyczajeni do bycia odpowiedzialnymi za utrzymanie społeczne swojego dziecka. W miarę dorastania dzieci stają się bardziej zainteresowane tym, kiedy zainicjować kontakt z przyjaciółmi i wybrać zajęcia. Będziesz musiał pełnić funkcję kierownika ds. utrzymania społecznego znacznie dłużej niż rodzice dzieci innych niż AD. Twoje dziecko będzie miało więcej zajęć towarzyskich, jeśli zajmiesz się zapraszaniem przyjaciół, planowaniem zajęć i wycieczek, które kuszą rówieśników, zachęcając dziecko, aby zadzwonić do przyjaciół i zabrać ją na prezenty i kartki urodzinowe, świąteczne, z okazji wyzdrowienia i na specjalne okazje. Spodziewaj się, że zostaniesz ekspertem od napraw społecznych. Twoje dziecko z pewnością będzie miało wiele konfliktów z rówieśnikami i potencjalnymi przyjaciółmi. Będziesz musiał ją bardzo bezpośrednio nauczyć, co zrobiła, że zdenerwowała jej przyjaciółkę i co dokładnie musi powiedzieć i zrobić, aby spróbować naprawić przyjaźń. Pamiętając, że nauczenie tych umiejętności zajmie lata, pomoże ci zachować cierpliwość i przejść cienką linię między udzieleniem dziecku dodatkowej pomocy, której potrzebuje, a duszeniem się.
Dzieci, które robią wszystko, co w ich mocy, aby komunikować radość i przyjemność podczas wspólnych zajęć, są bardziej pożądanymi przyjaciółmi niż dzieci, które tego nie robią. Kiedy naukowcy badają przyjaźnie, konsekwentnie odkrywają, że najważniejszym elementem dla dzieci przy wyborze tego, kogo wybiorą na przyjaciela, jest to, że drugie dziecko jest fajne. Nastolatki i dorośli również lubią przebywać z ludźmi, którzy są zabawni. Dzieci i nastolatki, które inicjują kontakt ze swoimi przyjaciółmi i entuzjastycznie zapraszają ich do wspólnej zabawy, są postrzegane przez swoich rówieśników jako bardziej pożądane. Wyraźne wyrażanie zarówno pozytywnych, jak i negatywnych uczuć tworzy bliższe i bardziej satysfakcjonujące emocjonalnie przyjaźnie. Aby przyjaźń się powiodła, oboje dzieci muszą być zainteresowane tym, jak czuje się druga osoba. Każdy z nich musi wyrazić swoje uczucia i starać się zrozumieć, co spowodowało te emocje. Można dzielić się wyraźnym wyrazem przyjemności i dyskutować i rozwiązywać otwarte przejawy niezadowolenia, co pozwala utrzymać przyjaźń żywą i trwałą. Dzieci i nastolatki, które opierają swoje słowa i czyny na reakcjach emocjonalnych swoich przyjaciół i towarzyszy zabaw, są lubiane i poszukiwane przez swoich rówieśników.
Bycie zabawnym nie jest powszechnie uważane za cechę dzieci i nastolatków z AD. Zazwyczaj mają ograniczone zaangażowanie emocjonalne z rówieśnikami i niską ekspresję emocjonalną. Nie starają się dzielić ekscytacji i nie reagują na oznaki przyjemności rówieśników. Nieczęsto podchodzą do innych i zapraszają do zabawy. Ich emocje są zwykle przytłumione podczas zabawy i czynności, a radość, jakiej doświadczają, jest trudna do wykrycia. Jeśli towarzysz zabaw czuje, że jest jedyną osobą, która dobrze się bawi, osłabia to ogólne wrażenia i prawdopodobnie uniemożliwi ponowne zaproszenie do spotkania. Dziecko z AD zgłosi jednak, że dobrze się bawił i będzie zdezorientowany, dlaczego rówieśnik nigdy więcej nie zaprosił go na spotkanie. Wyrażanie negatywnych emocji jest przeciwieństwem tego, jak dziecko z AD okazuje swoją radość. Gniew i frustracja są często okazywane przez dziecko z chorobą Aspergera i często są powodem, dla którego jego towarzysz zabaw szuka gdzie indziej przyjaciela. Jego wyraz twarzy może szybko się ujawnić, a także przesadną reakcją na sytuację. Będzie miał problem z doprowadzeniem do końca swoich zmartwień i przejściem dalej.
Terapia umiejętności społecznych (SST) ma na celu nauczanie umiejętności społecznych i poprawę kompetencji społecznych. Uważa się, że jest to podstawowa forma leczenia dzieci i młodzieży z AD. Osoby, które otrzymały SST, mają większe szanse nauczenia się, jak prowadzić udane interakcje społeczne i nawiązywać znaczące relacje. Specjaliści ds. Zdrowia psychicznego są zgodni co do tego, że SST jest najbardziej skuteczny, jeśli odbywa się w grupie, z rówieśnikami, którzy mają podobne deficyty umiejętności społecznych. Indywidualne traktowanie umiejętności społecznych nie jest uważane za właściwą ani skuteczną metodę. Ustawienie grupowe pozwala terapeucie obserwować interakcje Twojego dziecka z innymi i pomaga mu zapewnić natychmiastowe wskazówki. Specjaliści zgadzają się również, że SST musi być długoterminowe. Ponieważ choroba utrzymuje się przez całe życie, a zmiany następują bardzo powoli, zwykle konieczne są lata leczenia. Jak w przypadku wszystkich form terapii, im wcześniej, tym lepiej. SST ma wiele zalet w porównaniu z terapią indywidualną dzieci z AD. Jest to bardziej opłacalne. Zapewnia opiekuńcze środowisko do nauki i ćwiczenia umiejętności społecznych. Zapewnia dzieciom i nastolatkom miejsce do przynależności i poczucia akceptacji przez rówieśników. Jest to również miejsce, w którym mają duże szanse na nawiązanie znaczących przyjaźni z innymi członkami grupy.
Chociaż programy SST są różne, istnieją istotne elementy, których należy szukać. Upewnij się, że znalazłeś program długoterminowy, który trwa co najmniej rok lub trwa i pozwala dziecku pozostać w grupie tak długo, jak potrzeba. Twoje dziecko powinno być umieszczone z dziećmi o podobnym poziomie funkcjonowania. Wiele grup będzie składać się z dzieci z AD, ADHD, zaburzeniami uczenia się i HFA, z których wszystkie mają problemy z umiejętnościami społecznymi. Wiek pozostałych członków grupy może się różnić o dwa do trzech lat, ponieważ terapeuci zwykle pasują dla dzieci bardziej ze względu na poziom funkcjonowania niż określony wiek. Niektóre grupy są mieszane z chłopcami i dziewczętami, podczas gdy inne są specyficzne dla płci. Korzyścią dla grupy koedukacyjnej jest to, że zapewnia ona Twojemu dziecku możliwość interakcji z obiema płciami. Grupy składające się wyłącznie z dziewcząt lub chłopców mogą przynosić korzyści w okresie dojrzewania, kiedy pojawiają się kwestie randkowania i seksualności. Poszukaj programu KST, który wykorzystuje następujące techniki do nauczania umiejętności społecznych:
• Bezpośrednia instrukcja
• Modelowanie ról
• Odgrywanie ról
• Pozytywne wzmocnienie
• Informacje zwrotne od terapeuty
• Wzajemna opinia
• Interakcja z rówieśnikami
• Trening umiejętności konwersacyjnych
• Trening ekspresji emocjonalnej
• Szkolenie z odniesień społecznych
• Trening koregulacji
• Szkolenie w zakresie konserwacji i napraw
Storyboardy to miniaturowe historie obrazkowe. Używając zdjęć i kilku słów, storyboardy dają scenariusz zachowania. Mówią dziecku, jakie zachowanie jest pożądane, kiedy ma je robić i jak wpływa to na innych. Mogą być używane do przypominania dziecku o określonym zachowaniu. Możesz pomóc swojemu dziecku tworzyć storyboardy z rysunkami, kreskówkami, klipartami lub zdjęciami z czasopism lub kupić gotowe obrazy i tablice zwane symbolami komunikacji obrazkowej. Twoje dziecko będzie bardziej skłonne popracować nad określonym zachowaniem, jeśli wybierze, które z nich jest. Skrypt powinien zawierać pozytywne stwierdzenie, w jaki sposób zachowanie sprawia, że inni czują się dobrze, jakie jest konkretne zachowanie, a także kilka stwierdzeń o tym, z kim i kiedy je stosować. Jeśli jest w stanie pomóc wybrać słowa, które pojawią się w scenorysie, jest bardziej prawdopodobne, że je użyje. Na przykład, jeśli Twoje dziecko zgodzi się pracować nad słuchaniem innych, jego historia będzie wyglądać mniej więcej tak:
• Ludzie lubią, gdy…
• Słucham ich…
• Potrafię słuchać…
• Moi przyjaciele, gdy mają coś do powiedzenia…
• Potrafię być cicho i słuchać…
• Ludzie, kiedy mówią…
• Potrafię słuchać mojego nauczyciela…
• Mogę słuchać mojej mamy…
• Potrafię słuchać taty…
Po napisaniu historii pomóż dziecku narysować lub wkleić proste obrazki pod słowami. Na przykład szczęśliwa twarz pasuje do stwierdzenia "ludzie lubią to kiedy. . . " a twarz z zamkniętymi ustami i dużymi uszami pasuje do stwierdzenia "słucham…" Najlepsze są krótkie, jednostronicowe historie. Umieść historię w ochraniaczu na prześcieradło i umieść ją w dobrze widocznym miejscu, np. Biurku dziecka w szkole, lustrze w łazience lub na przodzie notebooka.
Podobnie jak w przypadku storyboardów, bąbelki zachowania są narzędziem pomagającym dzieciom i nastolatkom zrozumieć przyczynę i skutek między myślami i uczuciami oraz słowami i zachowaniem. Gdy Twoje dziecko zacznie rozumieć że to, co myślimy, wywołuje nasze uczucia, a nasze uczucia prowadzą do naszych słów i zachowań, może on zacząć dokonywać lepszych wyborów dotyczących tego, co mówi i robi. Seria prostych bąbelków służy do wypełniania myśli, uczuć, słów i czynów. Możesz użyć dymków behawioralnych, aby ocenić negatywną sytuację, która wydarzyła się wcześniej w ciągu dnia lub tygodnia. Jeden zestaw bąbelków jest wypełniony tym, co faktycznie się wydarzyło. Drugi zestaw służy do dokonywania bardziej pozytywnych wyborów, których mogłoby dokonać Twoje dziecko. Pomóż swojemu dziecku wypełnić pierwszą serię, o czym myślał w danej sytuacji, jakie miał uczucia, jakie wypowiedział słowa, jakie zachowania zachowywał się i jakie były tego konsekwencje. Następnym krokiem jest pomoc dziecku w wypełnieniu drugiego zestawu bąbelków lepszymi alternatywami. Jakie mógł mieć myśli, które mogłyby być bardziej akceptowalne społecznie? Do jakich uczuć doprowadziłyby te myśli i co by powiedziało i zrobiłby Twoje dziecko, gdyby inaczej myślało o sytuacji? Jakie byłyby konsekwencje, gdyby mógł to zrobić w ten sposób?
Bąble zachowania są łatwe do stworzenia. Możesz wymyślić bąble zachowania z wyprzedzeniem lub sprawić, by było to zabawne, w którym Twoje dziecko wybiera papier i markery i decyduje, kto narysuje bąbelki, a kto napisze. Wybierz czas, kiedy Twoje dziecko jest spokojne i nie denerwuje się już sytuacją. Porozmawiaj z dzieckiem o tym, co się stało. Pozwól jej opowiedzieć lub napisać, co myśli i czuje oraz co powiedziała i zrobiła. Nie martw się o pisownię i staranność i oprzyj się pokusie rozmowy o tym, dlaczego jej myśli, uczucia, słowa lub czyny były złe. Celem jest, aby Twoje dziecko miało akceptujące i opiekuńcze środowisko, w którym będzie mogło wyrażać siebie bez kar lub pouczeń. Zapytaj swoje dziecko, co według niego poszło nie tak w tej sytuacji. Bądź dobrym słuchaczem i zrozum. Zapytaj ją, czy jest inny sposób myślenia o tej sytuacji. Jeśli nie może wymyślić innego punktu widzenia, możesz go zasugerować. Zapytaj ją, czy miała inne myśli, jakie miałaby uczucia. Następnie omów, co by powiedziała i zrobiła, gdyby miała te różne myśli i uczucia. Na koniec omów, jakie byłyby konsekwencje.
Twoje dziecko będzie lepiej radziło sobie z dorosłymi i rówieśnikami, jeśli nauczy się rozpoznawać, kiedy popełniło błędy w zachowaniu i interakcji społecznej. Następnie musi nauczyć się, jak naprawić sytuację. Możesz nauczyć go prostych stwierdzeń, których może użyć, aby pokazać innym, że wie, że popełnił błąd i że jest mu przykro, że to zrobił. Zarówno dorośli, jak i dzieci są znacznie bardziej tolerancyjni wobec ludzi, którzy przepraszają za swoje błędy, niż ci, którzy zaprzeczają, racjonalizują i obwiniają innych. Dzieci i nastolatki z AD mają szczególne trudności z przyznaniem się do winy i przeprosinami. Nauczenie dziecka następujących stwierdzeń może pomóc dziecku w uzyskaniu wyjść z negatywnej sytuacji i zapobiec dodatkowym problemom:
• Przepraszam.
• Przepraszam; Nie myślałem.
• Przepraszam; Nie chciałem sprawiać problemu.
• Przepraszam; Nie chciałem zranić twoich uczuć.
• Przepraszam; Jestem zmieszany. Czy możemy zacząć od początku?
• Przepraszam; Nie zwracałem uwagi. Możesz mi powiedzieć jeszcze raz?
• Przepraszam; to była niewłaściwa rzecz, którą powiedziałem.
• Przepraszam; Nie wiem, czego ode mnie chcesz.
Filmy opowiadają o związkach. Filmy, które lubi wiele dzieci, to te, w których postacie są społecznie niezdarne i popełniają rażące błędy społeczne, które rozśmieszają widzów. Oglądając filmy, dzieci z AD mają zabawną okazję zobaczyć, jak postacie popełniają społeczne błędy, które dziecko z AD może łatwo zidentyfikować jako błędne. W niektórych programach występuje partner, którego zadaniem jest pomóc upośledzonej społecznie postaci dowiedzieć się, co robi źle i nauczyć go prawidłowego zachowania społecznego. Pamiętaj, aby dopasować ocenę filmu do wieku i poziomu dojrzałości Twojego dziecka. Możesz najpierw obejrzeć sam film, aby ustalić, czy jest odpowiedni dla Twojego dziecka. Niektóre zabawne filmy i programy telewizyjne z wielkimi błędami w zakresie umiejętności społecznych obejmują:
• Toy Story
• Jimmy Neutron Boy Genius
• Ekspres Polarny
• Przygody Elmo w Grouch Land
• Shrek
• Willie Wonka i Fabryka Czekolady - wersja z 1971 r.
• Charlie i fabryka czekolady
• That′s So Raven
• Trzecia planeta od słońca (nieoceniony serial telewizyjny)
• Mork and Mindy (nieocenione seriale telewizyjne)
• Jaś Fasola
• Dwustulecia
• Moja macocha jest kosmitą
• Starman
• Encino Man
• Wredne dziewczynki
• Billy Madison
• Cable Guy
• Ace Ventura: Psi Dedektyw
Pozwól dziecku mówić tyle, ile chce, i dołącz do niej w komedii i wskazywaniu dziwacznych błędów. Niech twoje komentarze będą zabawne i beztroskie; nie chcesz zamienić przyjemnego filmu w wykład w klasie. Proste stwierdzenia "O mój! Nie mogę uwierzyć, że to zrobił! " lub "Wow! Widziałeś to?" to wszystko, czego potrzeba. Nie ucz, nie dyskutuj ani nie zwracaj uwagi na to, jak zachowanie twojego dziecka jest podobne do bohaterów. Po prostu patrz, śmiej się i baw się dobrze.
Wiele dzieci jest po prostu milszych dla innych poza środowiskiem szkolnym, a Twoje dziecko może znaleźć większą akceptację w klubie poza kampusem. Może dołączyć do klubu dla dzieci lub nastolatków, w którym może mieć podobne zainteresowania. Niektóre dzieci z AD poradzą sobie dobrze w klubach zorientowanych na dzieci; jednak wiele z nich nadal będzie odrzuconym dzieckiem, a klub jest po prostu jeszcze jednym miejscem, w którym może poczuć, że nie należy. Aby tego uniknąć, należy dołączyć z dzieckiem do klubu rodziców i dzieci. Doświadczy aktywności społecznej pod twoim nadzorem. Poza tym spędzony z tobą czas pomoże zbudować trwałe więzi. Praca wolontariacka, którą ty i twoje dziecko możecie wykonywać razem, da mu czas z tobą i pomoże mu nauczyć się miłosierdzia dla innych oraz da mu pozytywne uczucia o sobie, że pomagał ludziom w potrzebie. Rodzinny obóz letni, na który przyjeżdża cała rodzina, może pozwolić Twojemu dziecku na socjalizację, zabawę i obóz wolności z bliskim okiem.
Każde dziecko jest wyjątkowe i będzie miało umiejętności, których nauczy się w naturalny sposób, a także inne, o których nawet nie wie, że powinny. Możesz określić, jakie umiejętności Twoje dziecko radzi sobie dobrze, a które musi poprawić, po prostu obserwując je w różnych sytuacjach z różnymi osobami. Zrób listę interakcji z kolegami z klasy, nauczycielami, trenerami, krewnymi, sąsiadami, rodzeństwem i rodzicami. Możesz skorzystać z tabeli, aby śledzić jego mocne i słabe strony. Chwal go, kiedy używa odpowiednich umiejętności społecznych, abyś mógł wzmocnić jego użycie. Oceń swoje dziecko pod względem następujących umiejętności społecznych, umieszczając znak + obok umiejętności, które radzi sobie dobrze i a - obok tych, które robi rzadko i / lub słabo. Skorzystaj z tej listy, aby okresowo monitorować jego postępy.
Funkcjonowanie w grupie jest jednym z trudniejszych doświadczeń dla dzieci z AD. Kiedy nauczyciel instruuje uczniów, aby wybrali własne zespoły, dziecko z AD z pewnością zostanie wybrane jako ostatnie. Kiedy nauczyciele kierują uczniów do pracy nad projektem lub tworzą grupę, dziecko z AD nigdy nie jest wybierane, a jedno dziecko, które nie było wystarczająco szybkie, aby znaleźć partnera, "utknęło" z dzieckiem z AD. Nauczyciele z dzieckiem z AD w klasie mogą być wrażliwi i zmniejszyć liczbę przypadków, w których dziecko z AD jest odrzucane, izolowane, dokuczane lub wykluczane, modyfikując sposób tworzenia zajęć grupowych. Zamiast pozwalać kapitanom drużyn wybierać zespoły, nauczyciel może podzielić klasę na zespoły według różnych kategorii (np. Urodziny od stycznia do czerwca w drużynie A i od lipca do grudnia w drużynie B, imiona z A - L w drużynie A i M -Z w drużynie B itp.). Zamiast pozostawiać dzieciom tworzenie własnych par, nauczyciele mogą wykazać się kreatywnością w tworzeniu grup (np. wkładając bilety na loterię do słoika i każąc każdemu uczniowi wybrać jeden i znaleźć drugiego ucznia o tym samym numerze). doceń swoje twórcze pomysły, jak pomóc dziecku uniknąć wykluczenia ze strony rówieśników.
Molestowanie niepełnosprawności jest formą dyskryminacji zakazaną. Uczniowie nie mogą uczyć się w atmosferze strachu, zastraszania lub wyśmiewania. Każda szkoła ma prawny obowiązek zapobiegania molestowaniu osób niepełnosprawnych i reagowania na nie. Szkoła Twojego dziecka powinna mieć jasną politykę stwierdzającą, że zastraszanie jest niedopuszczalne i narusza prawo federalne, a także posiadać pisemne procedury postępowania i składania skarg. Aby spełnić wymogi prawne dotyczące molestowania, określono że należy je zidentyfikować jako "zastraszanie lub obraźliwe zachowanie w stosunku do ucznia z niepełnosprawnością, które tworzy wrogie środowisko poprzez zakłócanie lub odmawianie uczniowi udziału lub otrzymywania korzyści, usługi lub możliwości w programie instytucji ". Molestowanie musi być na tyle poważne, aby przeszkodzić dziecku w korzystaniu z bezpłatnej i właściwej edukacji, do której jest uprawnione. Typowe dokuczanie, wspólne dla większości dzieci, nie spełnia standardów. Przykłady wrogiego środowiska mogą obejmować dziecko, które jest prześladowane i udaje chore, aby uniknąć szkoły, uczeń, który przestaje używać laptopa w klasie jako narzędzia zakwaterowania, ponieważ nauczyciel krytykuje ją przed kolegami z klasy lub student który jest wielokrotnie nazywany imionami w klasie przez swoich rówieśników, co powoduje wybuchy, które uniemożliwiają mu udział w lekcjach w klasie. Jeśli Twoje dziecko jest nękane przez uczniów lub personel szkoły, napisz do jej szkoły i poproś o dochodzenie oraz o podjęcie kroków, aby zapobiec dalszemu nękaniu. Jeśli Twoja szkoła nie zastosuje się do nich, masz prawo złożyć skargę do lokalnej rady szkolnej w ramach właściwego procesu