Alibaba Group Holding Limited to największa firma internetowa w Chinach i jedna z największych na świecie. Świadczy szeroką gamę usług handlu elektronicznego zarówno na rynku chińskim, jak i światowym. Została założona przez Jacka Ma w 1999 roku, kiedy on i jego zespół założyli stronę internetową Alibaba.com, portal biznesowy (B2B) pomagający chińskim małym firmom sprzedawać produkty zagranicznym nabywcom za pośrednictwem Internetu. Ten wpis zawiera najpierw przegląd firmy Alibaba, w tym jej historii oraz produktów i usług. Następnie omawia społeczne i kulturowe wpływy Alibaby w Chinach oraz kontrowersje, które powstały w związku z podrabianymi towarami sprzedawanymi na platformach Alibaba. Alibaba rozszerzyła swoją działalność o szeroki zakres usług handlu elektronicznego i usług internetowych, w tym handel elektroniczny B2B, biznes-konsument (B2C) i konsument-konsument (C2C), płatności online i usługi finansowe w Internecie, platforma przetwarzania w chmurze i media społecznościowe. Alibaba ma również własny think tank specjalizujący się w ekonomii Internetu i handlu elektronicznego w Chinach, Ali Research. Alibaba sponsorowała także Alibaba Business School na Hangzhou Normal University, alma mater Jacka Ma, w celu promowania edukacji biznesowej i e-commerce. Od 2007 do 2012 roku Alibaba była notowana na giełdzie w Hongkongu (HKEX) pod nazwą Alibaba.com Limited. Z powodu konfliktu politycznego dotyczącego wymogu struktury korporacyjnej HKEX i Alibaba.com, firma zaprzestała obsługi HKEX i ponownie wyemitowała swoją pierwszą ofertę publiczną w imieniu Alibaba na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (NYSE) w 2014 r. Alibaba zebrał więcej niż 21,8 miliarda USD dzięki notowaniu na NYSE, co czyni ją największą pierwszą ofertą publiczną w historii NYSE. Alibaba prześcignął Walmart i został największym sprzedawcą detalicznym na świecie w kwietniu 2016 r. Pod względem wartości rynkowej brutto. Całkowite przychody Alibaby wzrosły z 6,67 mld chińskich juanów (1,01 mld USD) w roku podatkowym 2010 do 101 mld chińskich juanów (14,7 mld USD) w 2016 roku. Na koniec czerwca 2016 roku Alibaba zatrudniała łącznie 46.228 pracowników. Alibaba ma siedzibę w mieście Hangzhou, stolicy chińskiej prowincji Zhejiang 150 kilometrów na południowy zachód od Szanghaju. W Hangzhou Alibaba ma dwa duże budynki biurowe. Główny kampus korporacyjny Alibaba, czyli Taobao City, kompleks ośmiu budynków i dwóch garaży, znajduje się w Xixi, na przedmieściach położonych w zachodniej części centrum Hangzhou. Siedziba działu B2B firmy Alibaba znajduje się w strefie rozwoju zaawansowanych technologii w Hangzhou. Siedziba Alipay znajduje się w Strefie Wolnego Handlu w Szanghaju. Alibaba ma biura w Hongkongu i Tajpej i prowadzi działalność poza Chinami kontynentalnymi. Posiada również międzynarodowe oddziały w Stanach Zjednoczonych (San Mateo, Kalifornia), Wielkiej Brytanii (Londyn), Włoszech (Mediolan), Francji (Paryż), Indiach (Bombaj) i Australii (Melbourne).

Historia

W 1999 roku Ma stworzył portal internetowy B2B Alibaba.com w mieszkaniu w Hangzhou w Chinach, zewnętrzną platformę hurtowej sprzedaży internetowej, która łączy sprzedawców małych firm w Chinach z globalnymi nabywcami w całym Internecie. Portal generował zyski z subskrypcji członkostwa i reklam na stronach internetowych. Liczba zarejestrowanych użytkowników Alibaba.com osiągnął 1 milion w 2001 r., a platforma stała się rentowna w 2002 r. Po sukcesie wersji próbnej B2B e-commerce Alibaba.com, Ma i jego zespół uruchomili w maju 2003 r. platformę zakupów online B2C, Taobao.com, który okazał się kultowym sukcesem i wpływowym krokiem w rozwoju handlu elektronicznego i Internetu w Chinach. W 2004 roku Alibaba uruchomiła swoją zewnętrzną bramkę płatniczą Alipay, aby ułatwić zakupy i handel online. W sierpniu 2005 roku Alibaba podpisała umowę o współpracy z amerykańską firmą technologiczną Yahoo. Poprzez serię krzyżujących się udziałów Alibaba przejął pełną kontrolę nad chińską spółką zależną Yahoo i uzyskał kapitał wysokiego ryzyka w wysokości 1 miliarda dolarów od Yahoo, który był wówczas największą międzynarodową inwestycją w chińską branżę internetową. W 2009 r. Alibaba uruchomiła usługę przetwarzania w chmurze Aliyun i założyła własny instytut badawczy AliResearch, który zapewnia dane i analizy strategiczne oraz wsparcie techniczne dla produktów i usług Alibaba. W 2013 r., Po usunięciu sprywatyzowanej Alibaba.com z HKEX, firma dokonała znaczącej zmiany w swojej strukturze korporacyjnej, dzieląc swoje główne biznesy na różne spółki stowarzyszone, z których każda ma ograniczoną autonomię w stosunku do zarządu Alibaba. Stanowi to podstawową strukturę Grupy Alibaba. 19 września 2014 r. Alibaba stała się spółką notowaną na giełdzie na NYSE po dokonaniu największej pierwszej oferty publicznej na świecie, która była zielonym światłem dla kapitalizacji Alibaba i uczyniła z niej aktywnego gracza na rynku fuzji i przejęć przedsiębiorstw. i firm. W 2015 roku Alibaba zainwestowała w kilka branż, takich jak logistyka, usługi zdrowotne, muzyczne i rozrywkowe online oraz sport. W 2016 roku Alibaba podpisała dwie ważne umowy z Narodową Komisją Rozwoju i Reform Chin w celu promowania praktyk handlu elektronicznego i rozwoju gospodarczego na obszarach wiejskich oraz pomocy w budowaniu systemu punktacji kredytowej dla użytkowników Internetu w Chinach. Alibaba nie jest już wyłącznie firmą internetową, ale coraz aktywniej angażuje się we wzrost gospodarczy i rozwój społeczny w Chinach.

Produkty i usługi

Alibaba.com

Alibaba.com (lub 1688.com) to pierwszy portal handlu elektronicznego B2B wprowadzony przez Alibaba, który obsługuje głównie klientów hurtowych i dostawców. Pierwotnie został zaprojektowany, aby pomóc małym firmom i dostawcom w Chinach w sprzedaży ich produktów online. Teraz stała się międzynarodową platformą handlową dostawców z zarejestrowanymi użytkownikami z 200 krajów na całym świecie. Dostawcy mogą ustawić własną stronę sklepu dla swoich produktów. Kupujący poszukują materiałów eksploatacyjnych za pomocą wyszukiwarki produktów na Alibaba.com. Alibaba.com zapewnia również rozwiązania w zakresie handlu międzynarodowego i łańcucha dostaw, aby pomóc kupującym i sprzedającym w zadaniach, takich jak ustalenia logistyczne i odprawy celne.

Taobao.com

Taobao.com to witryna zakupów online podobna do serwisu eBay. Twierdzi, że jest to największy rynek internetowy na świecie. Taobao.com koncentruje się na usługach zakupów C2C dla klientów na całym świecie, kierując się modelem biznesowym podobnym do tego, który stosuje eBay. Wszyscy użytkownicy, po zakończeniu szeregu procesów identyfikacji, mogą otworzyć sklep internetowy i publicznie sprzedawać towary na Taobao.com. Ograniczenie polega na tym, że tylko jeden sklep internetowy może być otwarty na użytkownika na Taobao .com. Do końca 2016 roku Taobao.com odnotowała 493 miliony MAU (aktywnych użytkowników miesięcznie), z ponad miliardem produktów na liście.

Tmall.com

Tmall.com to internetowa witryna internetowa B2C, która została uruchomiona w 2008 roku. Pierwotnie był to oddział B2C Taobao.com obsługujący sprzedawców z kontem korporacyjnym. W 2011 roku stała się niezależną platformą działającą pod domeną Tmall.com. W przeciwieństwie do Taobao.com, Tmall.com pozwala tylko kwalifikującym się firmom otwierać swoje oficjalne sklepy internetowe i sprzedawać markowe produkty na tej platformie. Sprzedawcy prowadzą własne sklepy firmowe i mają pełną kontrolę nad swoimi strategiami tworzenia marki i merchandisingu dzięki projektowi własnej strony sklepowej. Do marca 2016 r. Na Tmall.com sprzedano ponad 100 000 marek, w tym zarówno marki krajowe, jak i światowej sławy sprzedawcy międzynarodowi, tacy jak Apple, Bose i Unilever. Od początku 2017 r. Tmall.com była największą platformą e-tailing B2C w Chinach. Jest także rekordzistą Guinnessa (2015), jeśli chodzi o najwyższe przychody ze sprzedaży online wygenerowane przez pojedynczą witrynę zakupów online w ciągu 24 godzin, 11 listopada 2015 r., Z całkowitymi przychodami ze sprzedaży w wysokości 91,2 miliarda chińskich juanów (13,3 miliarda USD).

Alipay

Alipay to zewnętrzna bramka płatnicza uruchomiona przez Alibaba w 2003 r., oferująca usługi płatności i escrow dla większości transakcji przeprowadzanych na platformach Alibaba. Pierwotnie został zaprojektowany, aby ułatwić i zabezpieczyć płatności przetwarzane za pośrednictwem wszystkich usług Alibaba. Kupujący korzystający z platform Alibaba mogą przesyłać środki do Alipay. Podczas wymeldowania należna kwota jest potrącana z salda Alipay kupującego, ale nie jest przekazywana sprzedającemu. Pieniądze zostaną udostępnione sprzedawcy dopiero po potwierdzeniu przez kupującego odbioru produktów lub akceptacji usług. Niezależni użytkownicy mogą również używać Alipay do wysyłania pieniędzy na inne konto Alipay. Alipay można połączyć z kontami bankowymi użytkowników w celu dokonywania wpłat i wypłat z opłatami prowizyjnymi za transakcję. W czerwcu 2013 r. Alipay wprowadził internetowy produkt inwestycyjny Yu′e Bao, który stał się pierwszym funduszem, z którym można przeprowadzać transakcje za pośrednictwem zewnętrznej bramki płatniczej. Do 31 grudnia 2013 r. Alipay przewyższył PayPal pod względem całkowitego wolumenu transakcji, stając się największą bramą płatności online na świecie. Alibaba uruchomiła aplikację Alipay w 2010 roku jako krok do wejścia na rynek płatności mobilnych. Ta aplikacja ma zintegrowaną funkcję portfela elektronicznego, która umożliwia użytkownikom dokonywanie płatności poprzez skanowanie kodu QR wygenerowanego przez aplikację mobilną lub wstępnie przypisanego odbiorcy. W 2013 roku taksówki w Pekinie zaczęły akceptować Alipay jako metodę płatności. Pasażerowie muszą jedynie skorzystać z aplikacji Alipay, aby zeskanować określony kod QR przypisany do taksówki, aby dokonać płatności. Do końca 2014 roku taksówki w ponad 40 chińskich miastach akceptowały Alipay, w tym w Pekinie, Szanghaju, Kantonie, Shenzhen i Chengdu. W lipcu 2015 r. Alipay uruchomił funkcję mediów społecznościowych, umożliwiającą użytkownikom komunikowanie się ze sobą za pośrednictwem aplikacji mobilnej Alipay. Również w 2015 r. Alipay opracował własny system oceny zdolności kredytowej, Sesame Credit, oceniający kredyt danej osoby na podstawie jej zachowań transakcyjnych online. Alipay był częścią Taobao.com, kiedy został wprowadzony w 2003 roku. Oddzielił się od Taobao.com i stał się spółką stowarzyszoną Alibaba Group w 2004 roku. Już teraz stał się symbolem chińskiej reformy technologii finansowych i internetowych i przyciągnął uwagę naukowców społecznych, którzy badają potencjalne zmiany społeczne wynikające z nowych technologii finansowych prowadzonych przez Alipay w Chinach.

Wpływy społeczne i kulturowe

Jako największa internetowa firma biznesowa w Chinach, Alibaba wywarła znaczący wpływ na społeczeństwo i kulturę codziennego życia Chińczyków, wpływając na wzorce zakupów i praktyki małych firm.

The Double 11 Shopping Day (Dzień singla)

Double 11 Shopping Day to wydarzenie związane z cyber handlem, wprowadzone przez Taobao.com w 2009 roku. Wydarzenie to jest chińskim odpowiednikiem Cyberponiedziałku w Stanach Zjednoczonych. Całkowita sprzedaż tego wydarzenia na platformach Alibaba wzrosła z 52 mln chińskich juanów (7,5 mln USD) w 2009 r. Do 103 mld chińskich juanów (15 mld USD) w 2016 r., Czyli ponad czterokrotnie więcej niż całkowita sprzedaż Cyberponiedziałku (Stany Zjednoczone). 3,45 miliarda dolarów). Podwójne 11 (11 listopada lub 11/11 w kalendarzu przyjęty w Chinach) był pierwotnie znany jako Dzień samotnych (lub kawalerskich), święto chińskiej młodzieży. Powszechnie akceptowaną historią o tym, jak 11 listopada stał się dniem singla, było to, że rozpoczął się on na uniwersytecie w Nanjing, gdzie studenci postrzegali numer 1 jako symbol bycia singlem. Wydarzenie to rozprzestrzeniło się po całych Chinach dzięki rosnącej penetracji Internetu. Popularność Dnia Podwójnych 11 Zakupów jest przykładem tego, jak komercjalizacja popularnego pomysłu rozprzestrzenia się dzięki potędze internetu.

Wioska Taobao

Wioska Taobao to termin stworzony przez AliResearch, instytut badawczo-rozwojowy Alibaba. Jest definiowany jako obszar wiejski lub wioska wielu sprzedawców internetowych korzystających z Taobao.com jako głównej platformy handlowej. Jest to również kluczowy element strategii ekspansji Alibaby na obszarach wiejskich Chin i część planu współpracy Alibaby z Narodową Komisją Rozwoju i Reform Chin. Wioska Taobao jest definiowana jako społeczność wiejska, której gospodarka jest w dużym stopniu zależna od handlu elektronicznego, z co najmniej 10% wszystkich gospodarstw domowych sprzedających lokalnie produkowane towary na Taobao.com i minimalną roczną wartością handlu brutto wynoszącą 10 milionów chińskich yuanów. -szeroki. Wioska Taobao szybko rozwinęła się jako zjawisko gospodarcze na obszarach wiejskich Chin od czasu jej wprowadzenia w 2013 r. Wzrost ten wynika zarówno z coraz większej penetracji Internetu, jak i specjalizacji przemysłowej w Chinach. W sierpniu 2016 r. W Chinach istniało 1311 społeczności, które spełniały kryteria Alibaby i były wioskami Taobao w 18 prowincjach, głównie w nadmorskich prowincjach Zhejiang, Guangdong i Jiangsu.

Kontrowersje wokół podrabianych towarów

Od 2009 roku Biuro Przedstawiciela Handlowego Stanów Zjednoczonych zidentyfikowało zarówno Alibaba.com, jak i Taobao.com jako notoryczne rynki w corocznym raporcie specjalnym 301 ze względu na sprzedaż towarów podrabianych i pirackich. Według raportu, ze względu na brak nadzoru i regulacji dotyczących indywidualnych sprzedawców, na platformach biznesowych Alibaba sprzedaje się i handluje dużą liczbą podrobionych produktów. Chińska agencja administracyjna, Państwowa Administracja Przemysłu i Handlu (SAIC), również zauważyła rozprzestrzenianie się i transakcje podrobionych towarów na platformach Alibaba, zwłaszcza na Taobao.com, która koncentruje się na C2C. Na podstawie badania rynkowego SAIC w 2014 r. Ponad 60% produktów sprzedawanych na Taobao.com było podejrzewanych o podróbki lub produkty podrobione. W dniu 27 stycznia 2015 r. Taobao.com zaprzeczył obciążeniu SAIC. Argumentował, że SAIC nie przeprowadził właściwie badania rynku i zakwestionował metodę doboru próby przyjętą przez SAIC, ale SAIC podtrzymał swoje badanie i wynik. Następnego dnia zarząd Ma i Alibaba oświadczył, że utrzymuje wysoki poziom przepisów w zakresie kontroli sprzedaży podrabianych produktów na portalach biznesowych Alibaba. 30 stycznia 2015 r. SAIC i Alibaba osiągnęły porozumienie w sprawie zwalczania sprzedaży produktów podrabianych i naruszających prawa. W spotkaniu uczestniczyli zarówno Ma, jak i minister odpowiedzialny za SAIC.

Amazon.com lub, bardziej ogólnie, Amazon to największy internetowy punkt sprzedaży detalicznej na świecie. Jest to największa firma internetowa na świecie pod względem przychodów. W 2015 roku wyprzedził Walmart jako największego sprzedawcę detalicznego w Stanach Zjednoczonych pod względem wartości rynkowej. W 2017 r. była piątą co do wielkości firmą notowaną na giełdzie w Stanach Zjednoczonych pod względem kapitalizacji rynkowej, po Apple, Alphabet (spółka macierzysta Google), Microsoft i Facebook. Ten wpis dalej opisuje Amazon i omawia jego założenie, produkty i usługi, model biznesowy oraz krytykę firmy. Witryna Amazon przyciąga 183 miliony odwiedzających miesięcznie, co czyni ją jedną z najważniejszych na świecie. Z roczną sprzedażą przekraczającą 135 miliardów USD w 2016 roku i ponad 500 000 pracowników ("Amazończyków") na całym świecie w 2017 roku, jest to gigantyczny e-commerce między przedsiębiorstwami a klientami. Firma oferuje oddzielne strony internetowe użytkownikom w kilkudziesięciu krajach na całym świecie, w tym w Kanadzie, Meksyku, Indiach, Australii, Brazylii, Chinach, Japonii i wielu krajach europejskich. Amazon powstał w 1994 roku, kiedy został założony przez Jeffa Bezosa w garażu jego domu; Bezos pozostaje prezesem i dyrektorem generalnym (dyrektorem generalnym). Pierwotnie nazywany Cadabra, zmienił nazwę rok później, kiedy Bezos nadał jej imię po słynnej rzece. Pozostaje z siedzibą w Seattle w wieży Day 1. Model biznesowy Bezosa nie wymagał, aby Amazon stał się rentowny przez kilka lat, co stanowiło zmartwienie akcjonariuszy, a jego pierwszy kwartalny zysk przyszedł pod koniec 2001 r. Amazon stał się znany z poświęcania zysków i dywidend w celu osiągnięcia długoterminowego wzrostu. Utrzymuje ceny podstawowych produktów na niskim poziomie, inwestując znaczne kwoty w nowe linie produktów i usługi subskrypcyjne. Początkowo tylko księgarnia internetowa, nadal jest gigantem tego rynku. Według szacunków w 2016 r. Amazon stanowił ponad jedną trzecią wszystkich drukowanych książek sprzedanych w Stanach Zjednoczonych, a 82% wszystkich e-booków zakupionych w Stanach Zjednoczonych w tym roku to tytuły Amazon Kindle. Klienci mogą skorzystać z funkcji "Wyszukaj w książce", aby przejrzeć spis treści. Amazon Marketplace umożliwia zewnętrznym użytkownikom sprzedaż używanych książek. Amazon Publishing, uruchomiony w 2009 roku, zawiera kilka wydawnictw, takich jak AmazonEncore, AmazonCrossing, Montlake Romance, Thomas & Mercer i 47North, a Amazon Shorts oferuje ekskluzywne opowiadania. Wielu obwinia Amazon za upadek małych niezależnych księgarni w wielu miejscach, a nawet za bankructwo sieci księgarni Borders. Czytnik e-booków Kindle firmy Amazon, wprowadzony na rynek w 2007 r., znacznie rozwinął rynek e-booków. Kindle Direct Publishing, które również rozpoczęło się w 2007 roku, umożliwia autorom przesyłanie ich produktów do czytników e-booków za pośrednictwem aplikacji w 34 różnych językach. Amazon szybko rozszerzył się, aby objąć ogromną różnorodność produktów i usług, w tym urządzenia, gry wideo, produkty biurowe, odzież, sztukę i rękodzieło, bagaż, drony, żywność, muzykę, biżuterię, meble, kosmetyki, oprogramowanie, subskrypcje czasopism i gospodarstwo domowe. ogród i przybory kuchenne. Oferuje sklep z aplikacjami, gry cyfrowe, e-booki, komiksy cyfrowe i muzykę do pobrania. Amazon Fresh oferuje różnorodne łatwo psujące się produkty spożywcze z dostawą do domu. W 2017 roku Amazon kupił Whole Foods Market za 13,7 mld USD. Wickedly Prime sprzedaje przekąski. Amazon Game Studios, uruchomiony w 2014 roku, produkuje gry wideo. Amazon Music oferuje szeroką gamę plików MP3. Amazon Art sprzedaje dzieła sztuki w limitowanej edycji. Amazon Elements oferuje artykuły gospodarstwa domowego, na przykład do pielęgnacji niemowląt. Amazon Dash, wprowadzony w 2015 r., używa "różdżek", czyli skanerów kodów kreskowych i "przycisków Dash", małego urządzenia elektronicznego umieszczanego w domu, aby automatycznie zmieniać kolejność niektórych produktów. Oprócz towarów Amazon oferuje liczne usługi cyfrowe. Jest największym na świecie dostawcą usług infrastruktury chmurowej. Amazon Drive, który rozpoczął się w 2011 roku, to aplikacja do przechowywania danych w chmurze. Amazon Wireless oferuje usługi telefoniczne dla urządzeń bezprzewodowych. Amazon Tickets, który rozpoczął swoją działalność w Wielkiej Brytanii w 2015 roku, oferuje sprzedaż biletów na koncerty i przedstawienia. Amazon Destinations wyszukuje wakacyjne miejsca w pobliżu domów klientów. Ręcznie robione w Amazon łączy producentów wyrobów rzemieślniczych z klientami. Amazon Prime, który rozpoczął się w 2005 roku, oferuje bezpłatną wysyłkę w ciągu 2 dni (w niektórych miejscach usługa tego samego dnia) za miesięczną opłatą w wysokości 11 USD; w 2016 r. liczyło 54 mln członków. Amazon Prime oferuje również dostęp do Amazon Video, który zapewnia natychmiastową transmisję strumieniową filmów i programów telewizyjnych, z których część jest produkowana w Amazon Studios. Prime Music oferuje dostęp do 1 miliona utworów. Amazon Fire oferuje strumieniowe przesyłanie wideo do telewizorów, a w 2014 roku firma weszła na rynek smartfonów z telefonem Fire Phone. Amazon Underground oferuje aplikacje i gry oraz płaci programistom za każdym razem, gdy są pobierane. W 2012 roku wydała swoją pierwszą grę mobilną Air Patriots na urządzenia z systemem Android. Amazon prowadzi również witryny detaliczne dla Sears Canada, Marks and Spencer, Lacoste i innych firm. Model biznesowy Amazon kładzie nacisk na duży wybór towarów i usług, szybką dostawę i opinie klientów. Firma rejestruje historię zakupów klientów, aby polecić inne pozycje. Użytkownicy mogą oceniać jakość swoich zakupów za pomocą systemu oceny od jednej do pięciu gwiazdek, a klienci mogą komentować i głosować na recenzje. Klienci mogą również korzystać z "kanałów", aby przekazywać pieniądze organizacjom charytatywnym i kandydatom politycznym. W 2014 roku firma nawiązała współpracę z Twitterem, umożliwiając klientom, którzy zobaczą link do produktu Amazon na Twitterze, umieszczenie go w koszyku Amazon, odpowiadając na tweet z hashtagiem #AmazonCart. Niedawno sprzedaż książek online przez Amazon została uzupełniona sprzedażą osobistą: w 2015 roku otworzył on fizyczną księgarnię w Seattle. Do 2017 roku Amazon miał 13 tradycyjnych księgarni, zwanych Amazon Books, w całych Stanach Zjednoczonych. W 2017 r. Przygotowywała się do otwarcia Amazon Go, eksperymentalnego sklepu spożywczego w Seattle bez kasjerów, zamiast tego korzystał z czujników i aplikacji na telefony komórkowe do ładowania klientów. Amazon Locker to samoobsługowa lokalizacja dostaw, w której można przechowywać lub odbierać paczki Amazon. Amazon rozwijał się przez długą serię fuzji i przejęć, kupując start-upy, firmy świadczące usługi finansowe, firmy zajmujące się oprogramowaniem i bazami danych online, wydawcami audiobooków, twórcami gier wideo (np. Twitch) i innymi sprzedawcami internetowymi. Posiada również 40 spółek zależnych sprzedających różne produkty, od butów (np. Zappos) po pieluchy, sprzęt elektryczny, a także szalone usługi cyfrowe. CreateSpace oferuje usługi samodzielnego publikowania twórcom treści, wydawcom, filmowcom i muzykom. Amazon Web Services, które uruchomiono w 2002 roku, zapewnia 70 usług przetwarzania w chmurze na żądanie dla 150 000 programistów, w tym pamięci masowej, sieci, analiz i zarządzania bazami danych, pod różnymi nazwami, takimi jak Redshift, Data Pipeline, ElastiCache, Glacier, Silk , SimpleDB, Kinesis, QuickSight, Aurora, Elastic Beanstalk i Cloud-Formatione. Oferuje również usługi poczty elektronicznej, przepływu pracy i synchronizacji danych. Amazon Mechanical Turk, uruchomiony w 2005 roku, to usługa lub osoby lub firmy poszukujące osób chętnych do wykonywania pracochłonnych zadań, takich jak wypełnianie ankiet za niewielkie pieniądze. Amazon Maritime to firma przewozowa, która obsługuje import z Chin. Amazon Robotics zapewnia zautomatyzowane systemy przechowywania i pobierania dla kilku dużych firm detalicznych. Amazon słynie z rozległej sieci technologicznej, która pozwala szybko przemieszczać duże ilości towarów do klientów. Sieć ta obejmuje magazyny, farmy serwerów, centra danych i dedykowane źródła energii elektrycznej oparte na energii odnawialnej. Firma posiada liczne centra rozwoju oprogramowania, których lokalizacje w 2017 roku obejmowały 14 w Stanach Zjednoczonych, 3 w Kanadzie, 13 w Europie, 8 w Azji i po 1 w Brazylii, Kostaryce i RPA. Centra realizacji zamówień Amazon to magazyny i punkty dystrybucji, które realizują zamówienia i często znajdują się w pobliżu lotnisk. Od 2017 roku Amazon miał ponad 70 centrów logistycznych w Stanach Zjednoczonych i dziesiątki innych miejsc w światowej sieci, która stale rośnie w szybkim tempie. Każde centrum logistyczne zatrudnia setki osób. Pracownicy magazynów mają przy sobie podręczne komputery, które przekazują firmie informacje zwrotne na temat ich produktywności. Amazon ogłosił plany dotyczące usługi Prime Air, która wykorzystywałaby drony do dostarczania produktów klientom w ciągu 30 minut. Centrum Prime Air w północnym Kentucky rozpoczęło działalność w kwietniu 2017 r. Po teście w Wielkiej Brytanii, ale usługa wzbudziła obawy o bezpieczeństwo i prywatność. Amazon zebrał również wiele skarg i krytyki. Pracownicy w jej magazynach skarżyli się na złe warunki pracy, a firma regularnie angażuje się w działania przeciw zjednoczeniu. Według artykułu z 2015 roku w The New York Times firma zmusza niektórych pracowników do podpisywania klauzul o zakazie konkurencji, a niektórzy pracownicy biurowi twierdzą, że kultura korporacyjna jest opresyjna i konfrontacyjna. Dostawcy twierdzili, że firma wywiera na nich znaczną presję, aby zminimalizować koszty i czas dostawy. Amazon był jednym z kilku firm, które znalazły się pod presją z powodu ich członkostwa w American Legislative Exchange Council, która promowała konserwatywne polityki w stanowych organach ustawodawczych. Amerykańska Rada Giełdy Legislacyjnej spotkała się z ostrą krytyką swojego poparcia dla kontrowersyjnych przepisów, a Amazon ogłosił w 2012 roku, że rezygnuje z członkostwa w tej organizacji.

Anonymous określa się jako przypadkowo zjednoczone stowarzyszenie aktywistów i haktywistów, którzy gromadzą się głównie w Internecie. Stało się znane z serii protestów prowadzonych w trybie online i offline, w których wykorzystano zarówno legalne, jak i nielegalne środki demonstracji. Sprzeciwili się cenzurze zarówno sektora prywatnego, jak i rządowego i walczyli między innymi o prawo do wolności informacji. Wykorzystując rozproszoną strukturę autorytetu opartego na Internecie, stara się bronić idei nad indywidualnymi ego. Anonymous rozpoczął się w kotle tablicy graficznej 4chan, wykonując internetowe wygłupy i nieprzewidywalne akty trollingu, a zatem jest prawdopodobnie najbardziej znany z tego połączenia trollingu i troski społecznej. Ten wpis zawiera krótką historię Anonymous i szczegółowo opisuje niektóre czynniki, które go napędzają, w tym przeglądając kilka przykładów z szerokiego wachlarza operacji i metod protestu. Wpis przygląda się również sprzecznościom i rozgałęzieniom w obrębie Anonymous, które spowodowały zmiany w zbiorowości, oraz niektórym sposobom, na jakie Anonymous był rozważany w nauce. Anonymous pobudził wyobraźnię dziennikarzy, zwracając uwagę na tożsamość online (lub jej brak) oraz zdolność do występów i rozrywki w cyberprzestrzeni, jednocześnie pobudzając wyobraźnię uczonych ze względu na swoją działalność jako aktor pozapaństwowy i jego możliwości jako szablonu dla pozbawionej przywódcy, postgeograficznej demokracji cyfrowej. Jednak sama rozpiętość kolektywu i jego opór wobec nazwisk przywódców lub manifestu grupowego tworzy sprzeczne punkty widzenia i wewnętrzne spory, które doprowadziły do bifurkacji i odłamów grup, mimo że zbiorowość nazywa się umysłem roju. Anonymous to tytuł używany do opisania wielu różnych frakcji i punktów widzenia w ramach tego ogromnego internetowego kolektywu. W związku z tym wydaje się, że w przypadku prawie każdego stwierdzenia prawdy złożonego na temat Anonymous, sprzeczne stwierdzenie może być również poprawne. Anonymous ma wiele amorficznych cech, które sprawiają, że trudno je zdefiniować, ale ich wysiłki pozwoliły na lepsze zrozumienie aktorów niepaństwowych i społeczności internetowych oraz pokazały potencjalne ramy dla grup społecznych zorientowanych poprzecznie w sferze cyfrowej. Chociaż wiele z ich działań było nielegalnych, ich eksperymentowanie z Internetem jako przestrzenią bezpośredniego działania, kreatywności i zmian społecznych jest zgodne z pierwotnymi nadziejami, jakie społeczeństwo pokładało w Internecie jako płaszczyźnie społecznej.

Początki i etos

Koncepcja Anonymous narodziła się, gdy amerykańska tablica graficzna 4chan, strona internetowa utworzona w 2003 r. w celu udostępniania zdjęć z towarzyszącymi komentarzami, poszła w ślady japońskiej tablicy 2channel, umożliwiając system anty-rejestracyjny, w którym plakaty z komentarzami mogły pozostać anonimowe. W związku z tym długie wątki rozmów na tej tablicy pojawiły się z zewnątrz, jakby były napisane tylko przez jeden plakat o nazwie Anonimowy. Motywacją stojącą za tym systemem było pozbycie się plakatów z ego, a zatem stał się on debatowanymi pomysłami plakatu, a nie jego postacią. Zanim zostali jednogłośnie nazwani anonimowymi, osoby zaangażowane były częściej określane jako użytkownicy 4chan, w szczególności 4chan's / b / forum (znane również jako forum "losowe"). Tablice graficzne 4chan miały skłonność do wywoływania zachowań przypominających trolle, takich jak argumentacja i oszustwa. Istotnie, mantra Anonimowego: "Jesteśmy Anonimowi, Jesteśmy Legionem, Nie wybaczamy, Nie zapominamy, Oczekujemy nas", odnosiła się między innymi do skłonności do zemsty online. Przed 2008 rokiem Anonymous i członkowie 4chan's / b / forum ogólnie skupiali się na małych, często indywidualnych, żartobliwych aktach online, napędzanych ich niesławnym stwierdzeniem "dla lulzów". Jako ewolucja słowa "lol" (skrót od "śmiać się głośno"), "lulz" reprezentował bardziej nieprzyjemny ton, oznaczający akty trollingu oparte na aktywnym schadenfreude. Opisuje się to jako aktywne, ponieważ te osoby nie tylko czerpały radość z nieszczęścia innych, ale je stworzyły. Chociaż uczeni zauważyli, że szybkie i zdecentralizowane działanie forów 4chan stworzyło zachowanie plakatów, które odrzucało stabilną tożsamość, w ramach Anonymous wiele plakatów znalazło społeczność. Ta koncepcja społeczności bez ego stała się centralnym punktem filozofii Anonymous, podobnie jak prawo do wolności informacji i wolności słowa w Internecie. Stały się one głównymi koncepcjami Anonimowego i głównym powodem protestu. Anonimowi mogliby zobaczyć zmianę w miarę jak Internet coraz bardziej stawał się systemem zamkniętym, a także zwiększała się kontrola i komercjalizacja Internetu. Luźno opierając się na ogólnym etosie hakerów, Anonymous otwarcie opowiadał się za udostępnianiem plików i otwarcie przeciwstawiał się cenzurze internetowej i ograniczaniu anonimowości online. Anonymous odeszli od publicznego spojrzenia 4chan w 2010 roku i zamiast tego zostali znalezieni podczas rozmowy przez Internet Relay Chat (IRC), nazywając ich centrum operacyjne AnonOps. Platforma IRC pozwalała na wiele różnych okien grupowych, znanych jako kanały, w których użytkownicy mogli rozmawiać. Anonymous ma nie tylko duże kanały przeznaczone dla wszystkich, ale także mniejsze, dostępne tylko na zaproszenie, dla kluczowych osób. Chociaż Anonymous zaprzeczył, posunięcie to sugerowało, że rzekoma antyorganizacja stawała się coraz bardziej zorganizowana.

Jak używany jest termin Anoymous

Anonymous to zbiorowość, ale często cytowany jest w liczbie pojedynczej lub mnogiej. Pojedyncze osoby należące do kolektywu są często zapisywane jako Anon. Anonimowi generalnie marszczą brwi na warunkach takich jak grupa lub członek, woląc być postrzegani jako zbiorowość bez organizacji. Zamiast tego nazwa Anonymous może zostać nadana lub usunięta przez każdego, kto chce dołączyć do Operacji Anonymous, lub tworzyć własne. W Anonimowych mogą być różne frakcje, które nie zgadzają się ze sobą lub nie są ze sobą powiązane; jednak pierwotny etos kolektywu sugeruje, że tej nazwy nie można nikomu odmawiać.

Korzystanie z memów internetowych

Aby zrozumieć naturę kolektywu i koncepcję lulz, trzeba zrozumieć, jak używają on-line memów językowych. Anonymous wykorzystuje memy internetowe w swoich materiałach propagandowych i marketingowych oraz w rozmowach z mediami i między sobą. Robią to, aby zaznaczyć koleżeństwo grupy i stworzyć poczucie wspólnoty poprzez ich powtarzanie. Memy są również używane jako technika trollingu. Wiążą kolektyw i pomagają tworzyć kulturę Anonymous. W tym kontekście memy internetowe są hasłami lub mediami, w tym obrazami i tekstem, które są udostępniane i rozpowszechniane w Internecie. Używanie memów przez firmę Nonymous ma na celu zarówno podniecenie, jak i podburzanie innych, a jednocześnie celowo brzmi hiperbolicznie i epicko. Są na to dwie grupy odbiorców: (1) członkowie kolektywu i (2) media i społeczność globalna. Są zrobione jako żart dla tych pierwszych i jako mały akt trollingu dla tego ostatniego. Głęboko osadzony w kulturze internetowej, język ten zarówno wzywa do zwolenników, jak i dystansuje tych, którzy nie rozumieją memów internetowych czy zbiorowości. Wspomniana fraza "for the lulz" jest jednym z takich memów językowych powszechnie używanych przez plakaty Anonsa i 4chana. Niektóre kluczowe przykłady to "ponad 9000", "maszyna nienawiści do Internetu" i "nie twoja osobista armia" (NYPA).

Over 9000

Jednym z przykładów jest wielokrotne użycie przez Anonymousa wyrażenia "over 9000", który wywodzi się z japońskiej serii anime manga Dragon Ball Z. Jest używany do opisania wszystkiego w dużych ilościach. Anonymous użył tego memu między innymi do słynnego trollowania Oprah Winfrey Show we wrześniu 2008 roku. Ponad 9000 memów zostało również użyte w rozmowie na żywo w programie The David Pakman Show między Anonem Handlem Topiary a następnie rzecznikiem Westboro Baptist Church, Shirley Phelps-Roper. Topiary użył tego sformułowania, próbując oszukać Phelps-Ropera, mówiąc o "ponad 9000 grzechów", które popełnił w swoim życiu.

Internetowa maszyna nienawiści

W audycji z lipca 2007 r. Stowarzyszona z Los Angeles Fox KTTV opisała Anonymous jako "maszynę nienawiści do Internetu" i "hakerów na sterydach". Te dwa wyrażenia, w szczególności to pierwsze, stały się często powtarzanymi memami w literaturze Anonymousa, które wyśmiewały media, jednocześnie je kusząc, i jako takie zapoczątkowały symbiotyczny związek między Anonymousem a mediami informacyjnymi, oparty na hiperbolicznych interpretacjach języka memetycznego.

Nie twoja osobista armia

Często skracany do NYPA, ten mem zaczął się na forach 4chan z powodu napływu plakatów proszących Anonymous o pomoc. Często te prośby o pomoc wiązały się z osobistymi zemstą lub zemstą na jakiejś osobie i były często ignorowane przez 4chan Anonymous. Odpowiedzieli: "Nie jesteśmy twoją osobistą armią". Te prośby o pomoc były kontynuowane po tym, jak Anonymous przeniósł się do IRC, w miarę jak zainteresowanie mediów grupą rosło. Niektóre anonimowe operacje, takie jak OpTunisia, wyrosły z tych żądań, podczas gdy inne spotkały się z odpowiedzią NYPA.

Operacje

Operacje, potocznie nazywane przez Anonymous Ops, to nazwy zbiorowych protestów lub projektów akcji bezpośrednich, które Anonymous prowadzi. Operacje Anonymous to prawdopodobnie podstawową funkcją kolektywu. Przez lata było wiele anonimowych operacji, wszystkie z różnym poziomem uczestnictwa i skuteczność, z różnymi stanowiskami politycznymi i ośrodkami geograficznymi. Operacje są tworzone i wykonywane przez szereg różnych osób w ramach Anonymous, w zależności od ich poglądów politycznych, położenia geograficznego, innych zainteresowań, poziomu umiejętności cyfrowych i poziomu dostępu w ramach kolektywu. W związku z tym nieczęsto widzi się dzieło tych samych Anonów dwa razy. Nie wszystkie projekty mają nazwy operacji, a niektóre operacje zawierają również wiele mniejszych operacji. Wczesne projekty realizowane głównie przez 4chan były również znane jako naloty. Niektóre operacje, takie jak te opisane w pozostałej części tej sekcji, zostały szczegółowo udokumentowane przez dziennikarzy, teoretyków mediów i antropologów.

Habbo Hotel Raid

Wczesny przykład łączenia użytkowników / b / pod tytułem Anonymous jest znany jako nalot na Habbo Hotel, który trwał około 6 dni w lipcu 2006 r. Habbo Hotel był grą społecznościową online przeznaczoną dla nastolatków, w której wirtualne awatary mogły zgromadzić się. / b / users zalali to wirtualne spotkanie powtórzeniem pojedynczego awatara i używali tego awatara do powodowania drobnych zmartwień, takich jak zablokowane drzwi i rysowanie obraźliwych kształtów.

Chanology

Protesty Anonymous przeciwko Kościołowi Scjentologii, znanej jako Operacja Chanologia lub po prostu Chanologia, były punktem zwrotnym, w którym skłonność Anonimowego do karania innych zwróciła się w stronę poważniejszych problemów społecznych. Podczas gdy wielu nadal skupiało się na kościele wyłącznie dla lulzów, koncepcja Anonymous zaczęła przyciągać aktywistów, którzy byli bardziej motywowani politycznie, a protesty Chanology wyciekły z komputerów na ulice miast na całym świecie. Kiedy zaczęły się takie uliczne protesty, ci, którzy identyfikowali się jako Anonymous, chcieli pozostać anonimowi i wybrali maskę na twarz przedstawiającą Guya Fawkesa jako sposób na rozpoznanie się i przedstawienie światu jako jednej istoty. To użycie maski Guya Fawkesa, zarówno w protestach ulicznych, jak i w materiale cyfrowym, było kontynuowane w kolejnych operacjach. Chanology rozpoczęła się w styczniu 2008 roku i trwała mocno przez cały rok, a później zanikła pomimo wysiłków niektórych Anonów, aby utrzymać ją aktywną.

Operacja Payback

Począwszy od 2010 roku Anonymous uruchomił Operację Payback, która służyła jako odwet za wykorzystywanie rozproszonych ataków typu "odmowa usługi" (DDoS) przez Aiplex Software. Aiplex Software to firma wynajęta przez kilka wytwórni filmowych do atakowania witryn internetowych, które nie reagowały na powiadomienia o usunięciu udostępniania plików. Anonymous zauważył podwójny standard stosowania nielegalnych środków do zwalczania nielegalnego udostępniania plików. Jednak Operacja Payback nie była odpowiedzialna za bezpośredni atak na Aiplex; zamiast tego skupił się na otaczających grupach antypirackich, w tym na stronach internetowych Motion Picture Association of America i Recording Industry Association of America. W większości przypadków przerwy w działaniu serwisu były krótkotrwałe.

Operacja Avenge Assange

Operacja Payback przekształciła się w Operację Avenge Assange, jako że skupiono się na Amazon, PayPal, MasterCard, Visa i PostFinance za działania przeciwko WikiLeaks, witrynie demaskatorów, której przewodził Julian Assange. Operacja Avenge Assange była w tamtym czasie uważana za największą internetową kampanię bezpośredniej akcji, jaką kiedykolwiek podjęto, w której około 7000 osób uczestniczyło jednocześnie w kanałach IRC AnonOps. Ich wysiłki na krótki czas zakłóciły działanie witryn internetowych tych firm; jednakże uznano to za zwycięstwo w czymś, co przedstawiano jako bitwę Dawida z Goliatem. Aby zakłócić działanie tak dużych witryn internetowych, Anonymous musiał skorzystać z alternatywnych nielegalnych metod. Wysiłek ten ostatecznie podzielił się na podgrupy, takie jak Operation LeakSpin i Operation OverLoad.

OpTunisia

OpTunisia jest uważana za szczególnie skuteczną operację, która była powiązana z innymi protestami Anonimowych podczas arabskiej wiosny w 2011 roku. OpTunisia została początkowo utworzona przez zaledwie dwóch demonstrantów (z których tylko jeden mieszkał w Tunezji), którzy chcieli zaprotestować przeciwko surowej cenzurze Internetu przez tunezyjski rząd. Anonymous oszpecił ośmiu rządowych witryn internetowych w Tunezji, a Anons z całego świata współpracuje bezpośrednio z mieszkańcami Tunezji. Twierdzi się, że globalna uwaga poświęcona sytuacji w Tunezji podczas arabskiej wiosny nie miałaby miejsca, gdyby nie działania Anonimowego.

Metody protestu

Anonymous wykorzystuje zarówno legalne, jak i nielegalne metody aktywizmu internetowego do prowadzenia wielu swoich operacji; jednak niektórzy Anonowie nie używają nielegalnych metod. Metody, które nie były specyficzne dla Internetu, obejmowały dystrybucję broszur, wysyłanie bezpłatnych dostaw pizzy do biurowców, żartobliwe faksy i rozmowy telefoniczne oraz protesty uliczne. Metody charakterystyczne dla Internetu obejmowały dystrybucję ulotek cyfrowych, crowdsourcing, tworzenie i dystrybucję materiałów wideo oraz "doxing" (znajdowanie danych osobowych innych osób i udostępnianie ich publicznie). Metody uważane za nielegalne w wielu krajach obejmują dostęp do witryn internetowych innych osób w celu ich zmiany (zniesławienie) oraz usuwanie i udostępnianie prywatnych informacji z serwerów innych osób (wyciek). Dwie nielegalne metody powszechnie wymieniane zarówno w popularnej, jak i akademickiej literaturze Anonymous to ataki DDoS i botnety. Rozproszone ataki typu "odmowa usługi" Ataki DDoS są najczęściej stosowaną nielegalną metodą anonimowych. Na przykład ich ataki DDoS na PayPal i MasterCard wykorzystywały program znany jako Low-Orbit Ion Cannon (LOIC). Wprowadzając adres internetowy do programu, umożliwiał użytkownikom próbę ograniczenia przepustowości witryny za pomocą fal żądań. Jednak nie ukrywał adresów IP użytkowników, a zatem osoby korzystające z LOIC nie były anonimowe, co prowadziło do konsekwencji prawnych. W Anonymous było pewne zamieszanie co do tego, czy program LOIC był legalny, czy nielegalny, i istnieje teoria, że wielu Anonów mogło zostać zmuszonych do udziału w atakach DDoS, nie zdając sobie sprawy z nielegalności tego.

Botnety

Jak dotąd Anonymous botnety używali tylko kilkakrotnie. Botnet (słowo portmanteau określające robota i sieć) jest tworzony z wielu połączonych z Internetem komputerów używając ich połączonej mocy do wykonania tego samego zadania. Skuteczność botnetu zależy zatem od liczby połączonych komputerów. Te komputery nie są własnością tej samej osoby, ale nieświadomych członków społeczeństwa. Przykładem wykorzystania tej nielegalnej techniki przez firmę Anonymous był przeciwko firmie PayPal podczas operacji Avenge Assange w celu publicznego uczynienia tak dużej witryny bezużytecznej przez krótki czas. Jednak w przypadkach, w których używano botnetów, uważa się, że odpowiedzialnymi właścicielami botnetów nie byli kluczowi Anons, ale specjalnie sprowadzeni zewnętrzni hakerzy za te ataki. Botnety były używane przez Anonimowych tylko kilka razy z powodu walk między grupami i niezgodności z prawem ich używania. Ich użycie botnetów nie zostało upublicznione, a większość Anonów było nieświadomych, że zostały użyte. Osoby zaangażowane zdecydowały, że towarzyszenie w grupie, które przyszło z ludźmi wierzącymi, że udało im się samodzielnie usunąć system PayPal, jest zbyt ważne, aby rzucić wyzwanie prawdzie.

Anonimowość nie jest jednomyślna
v Szeroki zakres punktów widzenia w Anonymous doprowadził do konfliktów wewnętrznych i sprzeczności, które ukształtowały amorficzną naturę kolektywu. To podniosło jasną kwestię co do natury Anonimowego: nie wszyscy musieli walczyć w tej samej walce. Chociaż tysiące próbowało zagrać tę samą postać, nie musiały grać w ten sam sposób. 17 sierpnia 2011 r. Jeden Anon opublikowany na przechowującej tekst stronie internetowej Pastebin: "Anonimowy nie jest jednomyślny", co spowodowało, że obserwatorzy uznali Anonimowego za zmuszonego do żonglowania lub akceptowania wewnętrznej pluralizmu. Poniżej podano kilka przykładów tej dialektyki.

Legalne lub nielegalne

Między jednostkami za i przeciw nielegalnym metodom protestu toczyły się wewnętrzne walki o władzę. Niektórzy uważają, że tylko nielegalne taktyki mogą naprawdę przynieść bezpośrednie działania i natychmiastowe rezultaty, takie jak zamknięcie lub zniesławienie witryn internetowych. Jednym z przykładów jest przypadek Jennifer Emick, początkowo zwolenniczki Operacji Chanology. Później próbowała ujawnić kilka Anonów na podstawie ich postrzeganych nielegalnych działań. Emick postrzegał Anonymous jako skorumpowanych łobuzów i przestępców i była świadkiem okrucieństwa ludzi kierowanych przez lulzów podczas jej zaangażowania w Chanology.

Lulz lub Moralfags

Fala Anonymous w kierunku aktywizmu społecznego stworzyła rozgałęzienie między zwolennikami lulz a tym, co użytkownicy 4chan nazywali moralfagami, tymi, którzy byli w Anonymous, aby poważnie protestować, a nie trollować. Zwolennicy Lulza byli na ogół przywiązani do oryginalnego etosu 4chan, polegającego na robieniu kawałów dla przyjemności i humoru, podczas gdy moralfagowie byli zainteresowani Anonymous jako narzędziem zmiany społecznej. Grupą odłamów spowodowaną częściowo przez to rozwidlenie był Lulzsec, sześcioosobowy kolektyw utworzony w 2011 roku. LulzSec przejął odpowiedzialność za operację Atak Payback na korporacje Sony i PlayStation Network.

Ego lub kolektyw
v Anonymous nalegał na pozostanie podmiotem bez ego, ale otwarcie przykuł uwagę mediów. W ten sposób rozpoczęła się walka między indywidualnością, która nie została ani wzmocniona, ani zapomniana. W tym samym duchu Anonymous pozostaje nieugięty, że jest pozbawiony przywódcy i bezpostaciowy, mimo że kluczowe osoby mają status autorski w każdej operacji. Doprowadziło to do etosu, w którym celebryta w imieniu Anonymous jako całości, jest dozwolony, ale indywidualna celebrytka lub branie kredytów są mile widziane. Osoby, które nie przestrzegają, są często karane wydaleniem z kanałów IRC. Przykładem tego był amerykański dziennikarz Barrett Brown. Brown działał jako rzecznik Anonymous, używając swojego prawdziwego nazwiska. Był publicznie otwarty na temat swoich powiązań z kolektywem, czego nie tolerowali wszyscy członkowie kolektywu, co spowodowało, że rozstał się z Anonymous w 2011 roku.

Hacker, Protester lub Script Kiddie

Anonymous pod pewnymi względami kieruje się ogólnym etosem hakerów, na przykład poprzez chęć utrzymania wolnego i otwartego internetu dla wszystkich, ale w innych jest inny. Chociaż wolność informacji była początkowym zainteresowaniem, nie wszyscy w Anonymous mają umiejętności włamywania się na strony internetowe. To spowodowało, że Anons, szczególnie ci, którzy używali LOIC oprogramowanie, które ma otrzymać etykietę script kiddies, obraźliwe określenie dla młodych ludzi z ograniczonymi umiejętnościami technicznymi w zakresie hakowania. Było to jednak uogólnienie, a różne Anony niosą ze sobą coś innego zestawy umiejętności. Rzeczywiście, niektórzy mają ograniczone umiejętności hakerskie, podczas gdy inni są bardziej doświadczonymi hakerami. Niektórzy jednak wykorzystują swoje umiejętności do takich rzeczy, jak public relations, opracowywanie treści lub podejmowanie decyzji

Mainstream lub mniejszość

Motywacje i poglądy w Anonymous są różne dla lewicy, prawicy i głównego nurtu. Jest to częściowo spowodowane przez Oryginalny etos Anonymous, że każdy może założyć maskę. Te punkty widzenia pokazują sprawiedliwą reprezentację niektórych mniejszości, o różnym pochodzeniu rasowym i orientacjach seksualnych. Jednak głosów kobiet nadal w dużej mierze brakuje. Trudno jest w całości rozbić płeć i rasę Anonimowych; Jednak uczeni próbowali to zrobić, badając 4chan. Chociaż patrzenie na 4chan nie jest najlepszym wskazaniem obecnego składu Anonymous, to jak dotąd jest to najbliższe dostępne. Użytkownicy 4chan lubią karać się nawzajem z powodu rasy lub seksualności, ale zwykle jest to postrzegane jako żart. Karcenie ze względu na płeć jest często znacznie silniejsze, powodując, że kobiety celowo nadmiernie się wykańczają, nigdy nie przyznają się do swojej płci lub unikają zaangażowania.

Teoria anonimowa i społeczna

Anonymous był badany nie tylko przez popularne media, ale także przez naukowców w kontekście socjologii, antropologii i teorii mediów. Niektóre z ich teorii łączących Anonymous z koncepcjami zbiorowej inteligencji, demokracji bezpośredniej i mitologii są zarysowane w tej sekcji.

Kolektywna inteligencja i umysł roju
v Anonymous został nazwany przez media umysłem roju, ale przede wszystkim przez nich samych, ze względu na sposób, w jaki kolektyw współpracuje. W ten sposób Anonymous próbuje zasygnalizować swoją własną wersję koncepcji zbiorowej inteligencji online, teorii mediów Pierre'a Lévy'ego. Lévy, podobnie jak Anonymous, miał nadzieję na przyszłą globalną cywilizację stworzoną przez Internet. Zbiorowa inteligencja powstała jako teoria wyjaśniająca znaczenie połączonej wiedzy i dzielenie się wiedzą w społeczeństwach. Rozszerzając to na Internet, teoretyk mediów Clay Shirky wykazał, że ludzie już zachowują się w sieci z hańbą, wykorzystując Internet jako przestrzeń zbiorowej inteligencji, w której nasze wyszukiwania dodają się do dużych algorytmów, a my wspólnie edytujemy i przechowujemy informacje dla siebie nawzajem. Pojęcie to ceni jednostkę tylko pod względem jej wkładu w większą całość, praktykę wyraźnie próbowaną przez Anonimowego. Jednak z tego jasno wynika, że globalny skład Anonymous jest niewątpliwie napędzany przez alfabetyzację cyfrową i dostęp do Internetu. Każdy, kto nie ma dostępu do Internetu, ma niewielką lub żadną możliwość wniesienia wkładu do tego kolektywu.

Bezpaństwowa demokracja bezpośrednia

Niektórzy badacze wyobrażają sobie przyszłą cyfrową utopię lub bezpaństwową demokrację bezpośrednią, która mogłaby naśladować Anonymous. Opiera się to na potencjale Anonymous jako zbiorowej inteligencji online niezwiązanej geograficznie. Ich wyjątkowe ugrupowanie społeczno-polityczne i pozornie boczna struktura organizacyjna wzmacnia ten optymizm. Anonymous stał się symbolem buntu przeciwko władzy państwowej, a także jej wytworem. Zamiast utopijnej perspektywy, inni uczeni postrzegają Anonymousa jako wyraźny przykład brutalnego aktora niepaństwowego z powodu stosowania nielegalnych taktyk przeciwko organizacjom i rządom kierowanym przez państwo. Wykazano również, że Anonymous nie jest mocnym przykładem cyfrowej demokracji bezpośredniej, podobnie jak w przypadku frakcji, często istnieją Anony podejmujące kluczowe decyzje, a także poziomy tajności w kanałach IRC.

Oszust

Koncepcję Anonimowego jako oszusta broniła antropolog Gabriella Coleman. Opierając się na jego zastosowaniu w mitologii, oszust jest archetypową postacią, która jest nieposłuszna konwencjonalnym zachowaniom społecznym. Często jest też intelektualistą lub dostarczycielem wiedzy tajemnej. Coleman wykorzystał to skojarzenie, aby wyjaśnić wieloaspektową naturę Anonymousa jako zarówno antybohatera, jak i mieszadła do garnków. Zgodnie z tą oceną kolektyw nie stara się być dobry ani zły, zamiast tego jest dialektyczną antytezą, która ma zachwiać status quo i zapewniać alternatywne punkty widzenia. Wiele sprzeczności dotyczących frakcji lulz, frakcji moralfagów, nielegalnych frakcji i legalnych frakcji można ująć w tym pojęciu dwulicowej postaci, która upaja się oszustwami, próbując na nowo zdefiniować porządki społeczne

Sieć Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych (ARPANET) była kluczowym systemem we wczesnej historii Internetu. Pokazał skuteczność przełączania pakietów, w którym dane przepływające przez sieć są dzielone na części zwane pakietami, które mogą być następnie przesyłane wieloma trasami i ponownie składane w miejscu docelowym. Stanowił również platformę testową do rozwoju Internetu. Ten wpis opisuje początki i historię ARPANET od lat sześćdziesiątych XX wieku do jego wycofania ze służby w 1990 roku.

Nadszedł czas na przełączanie pakietów w latach 60

Podczas gdy JCR Licklider był pierwszym dyrektorem Biura Technik Przetwarzania Informacji (IPTO) Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych Departamentu Obrony USA (ARPA, później Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony lub DARPA) w latach 1962-1964, popychał idee czasu współdzielenie systemów i to, co nazwał "międzygalaktyczną siecią komputerową" komputerów z podziałem czasu. W 1964 roku firma RAND Corporation opublikowała serię 11 raportów (głównie autorstwa Paula Barana), w których opisano "proponowany system cyfrowej transmisji danych oparty na koncepcji sieci rozproszonej". W 1963 roku Leonard Kleinrock uzyskał stopień doktora nauk medycznych. z Massachusetts Institute of Technology (MIT) na podstawie swojej pracy doktorskiej "Przepływ informacji w dużych [cyfrowych] sieciach komunikacyjnych". W 1964 roku opublikował książkę Sieci komunikacyjne. W 1965 roku w brytyjskim National Physical Laboratory Donald Davies i jego zespół rozpoczęli własny niezależny projekt i rozwijał sieci z przełączaniem pakietów i ukuł terminy przełączanie pakietów i pakiet. Około 1965 roku Lawrence Roberts i Thomas Merrill kierowali rozwojem cyfrowego eksperymentu sieciowego, opisanego w artykule zatytułowanym "Toward a Cooperative Network of Time-Shared Computers", w którym użytkownicy opracowującego systemy komputerowe AN / FSQ-32 w Kalifornia i użytkownicy komputera TX-2 w Lincoln Laboratory MIT mogli uzyskać dostęp do możliwości własnego lub innego systemu komputerowego. W 1966 roku Roberts dołączył do ARPA IPTO na prośbę ówczesnego dyrektora Roberta Taylora, aby poprowadzić prace nad rozwojem sieci; Taylor potrzebował sieci, która połączyłaby społeczności użytkowników kilkoma niezależnymi systemami współdzielenia czasu przez wykonawców badań finansowanych przez ARPA. Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku zademonstrowano sieć przełączania pakietów, znaną jako ARPANET, łączącą komputery współdzielące czas w czterech lokalizacjach w zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Te wysiłki dotyczyły przekazywania danych wśród komputerów i użytkowników komputerów, a nie sieci telefonii głosowej. W tamtym czasie do przesyłania danych używane były głównie dwa rodzaje sieci: (1) sieci oparte na połączeniu bezpośrednim między lokalizacjami sieciowymi za pośrednictwem obwodów sieci telefonicznej i (2) sieci komutacji wiadomości. Sieci bezpośrednich linii telefonicznych były wykorzystywane na przykład w systemach rezerwacji linii lotniczych. Systemy zazwyczaj miały centralną komputerową bazę danych rezerwacji komputerów typu mainframe, do której były podłączone (za pomocą obwodów telefonicznych) multipleksery terminali, które z kolei miały przewody do grupy terminali rezerwacji w danym miejscu geograficznym. Otwarte obwody telefoniczne umożliwiały interaktywną komunikację między terminalami rezerwacji i centralnej bazy danych; jednakże utrzymanie otwartych połączeń telefonicznych przez wszystkie godziny potencjalnego użytkowania było kosztowne, nawet gdy obwody komunikacyjne były mało obciążone. Takie sieci miały niewielkie opóźnienia, ale słabo wykorzystywały przepustowość sieci. Systemy przełączania wiadomości pozwoliły uniknąć kosztu zawsze otwartych obwodów telefonicznych dzięki zapisywaniu komputerowych plików danych (np. danych bankowych na koniec dnia) na dysku twardym. Gdy w systemie zapisano wystarczającą liczbę plików, obwód telefoniczny został otwarty na inny komputer, a pliki danych zostały przesłane i zapisane na dysku następnego komputera, przy czym różne pliki prawdopodobnie przechodziły wiele kroków w drodze do ostatecznych komputerów docelowych. Podejście to umożliwiło bardziej efektywne wykorzystanie możliwości komunikacyjnych linii telefonicznej, ale wprowadziło opóźnienia transmisji niekompatybilne z wykorzystaniem interaktywnego terminala. Te dwa typy sieci były oddzielnymi bestiami, często budowanymi dla określonej firmy lub zastosowań instytucjonalnych - innymi słowy, bez ekonomii skali poprzez wspólne użytkowanie funkcjonalne lub wspólne użytkowanie w wielu instytucjach. W połowie lat 60. na scenie pojawiły się minikomputery, co zmieniło ekonomię wykorzystania komputera w środowisku transmisji danych i umożliwiło przełączanie pakietów. Pojedyncza sieć była możliwa, pozwalając na wiele zastosowań transmisji danych w ramach współdzielonych (wewnątrz firmy lub między przedsiębiorstwami / instytucjami) dzierżawionych obwodów telefonicznych, zarówno z relatywnie szybką transmisją do użytku interaktywnego, jak i stosunkowo wydajnymi kosztami linii komunikacyjnych.

Planowanie i zaopatrzenie

W kwietniu 1967 r. spotkanie głównych badaczy ARPA IPTO (tj. Spotkanie osób prowadzących różne projekty badawcze finansowane przez IPTO w różnych instytucjach) rozpoczęło planowanie sieci łączącej ich komputery (np. IBM 360, SDS Sigma 7, SDS 940, DEC PDP-10) za pośrednictwem linii telefonicznych, tak aby program komunikacyjny na dowolnym komputerze w dowolnej lokalizacji mógł komunikować się z dowolnym innym komputerem. W tym podejściu każdy komputer musiałby mieć możliwość przełączania i przekazywania danych (ponieważ nie przewidywano w pełni połączonej sieci). Wkrótce jednak przyjęto koncepcję dedykowanego komputera interfejsu komunikacji sieciowej. Każdy z komputerów aplikacji, odtąd nazywany komputerami-hostami, byłby podłączony do minikomputera, który został nazwany komputerem z procesorem komunikatów interfejsu (IMP). Program w komputerze hosta (często kontrolowany przez człowieka) informował IMP, do którego był podłączony, z jakim innym komputerem hosta chciał się komunikować. Komputery IMP, podsieć przełączników komunikacyjnych, komunikowałyby się ze sobą poprzez dzierżawione linie telefoniczne i przenieś żądane dane ze źródłowego komputera hosta na żądany docelowy komputer hosta i zwróć dane z powrotem w drugą stronę. Pakiety danych zostały przesłane z IMP do IMP pewną ścieżką od źródła do celu. Rysunek 1 przedstawia przykład takiej sieci.



Na przykład dane mogą przechodzić z SIGMA 7 na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), do jego IMP (pokazanego jako kropka na rysunku), do Instytutu Badawczego Stanforda (SRI) IMP i dalej na Uniwersytet Utah IMP i na University of Utah PDP-10. W następnych miesiącach 1967 roku Roberts dowiedział się o badaniach nad komunikacją rozproszoną RAND oraz koncepcjach i pracy z przełączaniem pakietów w National Physical Laboratory, a także uzyskał kontrakt z SRI na pracę nad projektem sieci i specyfikacjami IMP. Praca ta obejmowała rozprowadzanie szkiców po społeczności badawczej IPTO oraz kilka poprawek autorstwa Robertsa i innych. Do połowy 1968 r. dyrektor ARPA zatwierdził plan programowy Taylora i Robertsa dotyczący zamówień ARPANET i wysłano zapytanie ofertowe (RFQ) do kilkudziesięciu firm. W swojej książce Casting the Net: From ARPANET to Internet and Beyond z 1995 roku Peter Salus poinformował, że otrzymano kilkanaście wniosków, a po procesie oceny wybrano wykonawcę Bolt Beranek and Newman Inc. , który rozpocznie wdrażanie przełączników pakietów IMP na początku stycznia 1969 r. Podsieć czterech IMP miały być zainstalowane w czterech lokalizacjach przedstawionych na Rysunku 1 (Los Angeles, Santa Barbara i Menlo Park w Kalifornii i Salt Lake City w stanie Utah) do końca roku kalendarzowego. W wyniku zamówienia równoległego AT&T zdecydowała się zapewnić dzierżawione obwody telefoniczne o przepustowości 50 Kb / s między IMP. Podczas gdy ARPA miała nadzór techniczny nad kontraktami były faktycznie wynajmowane przez inne części Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych w imieniu ARPA.

Realizacja

Zapytanie ofertowe dotyczące opracowania systemu IMP zawierało sporo informacji o tym, jak system powinien działać. W szczególności w zapytaniu ofertowym określono, że komputery-hosty przerywałyby długie transmisje do innego hosta na "wiadomości" nie dłuższe niż 8 192 bity, a IMP dalej dzieliłyby komunikaty na "pakiety" nie większe niż 1024 bitów. Interaktywny ruch sieciowy (np. Wpisywanie przez użytkownika poleceń i tekstu do zdalnego systemu współdzielenia czasu ze znakami powtarzanymi przez system zdalny) byłby zazwyczaj w komunikacie krótszym niż długość pakietu. Podsieć IMP mogła swobodnie kierować poszczególne pakiety wiadomości różnymi ścieżkami od IMP do IMP przez podsieć i składać je ponownie w oryginalną wiadomość w docelowym IMP przed dostarczeniem wiadomości do hosta docelowego. Pakiety nie dłuższe niż 1024 bity oznaczały, że pakiety różnych wiadomości z różnych źródeł i różnych miejsc docelowych byłyby naturalnie przeplatane w sposób, który miał tendencję do zmniejszania opóźnień dla ruchu interaktywnego, umożliwiając jednocześnie racjonalnie efektywne wykorzystanie pojemności dzierżawionego między-IMP a liniami telefonicznymi (osiągając w ten sposób znaczną część wydajności poprzednich systemów przełączania wiadomości). Mały zespół programistów BBN użył minikomputera Honeywell 516 jako podstawy systemu IMP ze specjalnie zaprojektowanymi interfejsami do i od modemów Bell 303 dzierżawionych linii telefonicznych i komputerów-hostów. Oprócz łączenia się z modemami, interfejsy IMP / modem dodały również 24-bitową cykliczną sumę kontrolną redundancji i mechanizm kontroli bajtów na liniach telefonicznych, umożliwiając jednocześnie dowolne i wszystkie sekwencje bitów, które pojawiają się w danych pakietowych. Instytucje komputerowe hosta musiały zbudować lub nabyć sprzęt, aby ich host mógł komunikować się z IMP (zgodnie ze specyfikacją IMP / interfejsu hosta w BBN Raport 1822); specyfikacja obejmowała również format wiadomości generowane i odbierane przez oprogramowanie hosta. Oprogramowanie IMP (napisane w języku asemblera makr) obsługiwało (a) interfejs IMP / host, (b) interfejs IMP / IMP, (c) rozproszone obliczenia pakietów, (d) buforowanie pewnej liczby pakietów w pamięci rdzenia, aby zrównoważyć wejścia i wyjścia pakietów, (e) kontrolę błędów i niezawodne możliwości operacyjne, (f) gromadzenie statystyk i monitorowanie wydajności, i tak dalej. Pierwszy z czterech IMP dostarczono do UCLA na początku września 1969 r., A kolejne trzy IMP (patrz Rysunek 1) były dostarczane co miesiąc przez pozostałą część 1969 r. Rysunek 2 przedstawia dwa oryginalne komputery systemu IMP.



Oprócz kontraktów z BBN i AT&T, ARPA sfinansowała również SRI w celu utrzymania centrum informacji o sieci w celu dokumentacji sieci, Network Analysis Corporation w celu analizy topologii sieci i rozmiarów obwodów w miarę rozwoju sieci oraz UCLA w celu obsługi centrum pomiaru sieci w celu przeprowadzić badania dotyczące wydajności sieci z przełączaniem pakietów w rzeczywistej sieci. Ponadto społeczność personelu hosta (który pomagał w specyfikacji sieci przed opublikowaniem zapytania ofertowego) przekształciła się w Grupę Roboczą Sieci (NWG) zajmującą się opracowywaniem różnych protokołów dla komputerów-hostów do komunikowania się ze sobą powyżej poziomu podsieci IMP. oraz do dzielenia się doświadczeniami i spostrzeżeniami dotyczącymi wdrażania.

Rozszerzenie, ulepszenie, promocja, przejście i zanikanievv Dzięki stosunkowo udanej pracy w pierwszym roku wszystkich uczestników sieci, finansowanie ARPA było kontynuowane w celu dalszego rozwoju technologii i rozbudowy sieci. Na przykład BBN kontynuował dostarczanie IMP do dodatkowych witryn hostów. Ponadto, gdy tylko własny IMP BBN został podłączony do pierwszych czterech lokalizacji (Rysunek 1), rozpoczęto opracowywanie funkcji monitorowania sieci. Na długo przed dostarczeniem pierwszego IMP do UCLA, ARPA zażądało, aby BBN zmieniło oprogramowanie IMP tak, aby mogło mieć więcej niż jeden podłączony do niego host (ta zmiana dopuszczała do czterech hostów i pięć połączeń między liniami IMP, w sumie nie więcej niż siedem). W pewnym momencie, stosunkowo wcześnie w życiu ARPANETU, komunikacja wewnątrzlokacyjna między hostami podłączonymi do tego samego IMP przekroczył ruch między hostami nie w tej samej witrynie. Innymi słowy, sieci lokalne odbywały się za pośrednictwem IMP, zanim sieci lokalne stały się odrębną domeną. Uczestnicy NWG komunikowali się za pośrednictwem osobistych spotkań i poprzez Prośby o Komentarze, sekwencję notatek roboczych, które dokumentują ewolucję protokołów sieciowych. Protokoły obejmowały Protokół kontroli sieci Host-to-Host (pierwotnie Network Control Program), za pomocą którego pary hostów przesyłały do siebie dane w formacie wspólnym dla wszystkich hostów; Telnet, za pomocą którego użytkownik na jednym hoście używa programu na innym hoście interaktywnie przez sieć; oraz protokół przesyłania plików (FTP) do wysyłania plików z jednego hosta do drugiego. Początkowo istniały inne protokoły, a inne zostały dodane później, szczególnie protokół dla tego, co teraz nazywamy pocztą elektroniczną. Z wieloma różnymi komputerami-hostami i systemami operacyjnymi, uzyskanie początkowego zestawu protokołów dobrze zdefiniowanych i szeroko wdrożonych zajęło większość okresu od 1969 do 1972 roku. Ponadto ARPA zleciła BBN opracowanie tańszej wersji systemu IMP opartej na Honeywell-316 z opcją zamontowanie urządzenia koncentratora terminala w tej samej szafie i dodatkowego oprogramowania zapewniającego komunikację na poziomie host-host, tak aby użytkownicy terminala bez własnego hosta ARPANET mogli interaktywnie korzystać z systemów zdalnego współdzielenia czasu; ta konfiguracja została nazwana Terminal IMP lub TIP. Do końca 1971 roku oprócz Interfejsu IMP / host został rozszerzony elektrycznie, aby umożliwić hostom znajdowanie się w odległości do 2000 stóp od IMP, rozpoczęto również wdrażanie pełnego interfejsu komunikacyjnego, który obejmował sprawdzanie błędów i potwierdzanie dla hostów z większych odległości (np. W innym miejscu w mieście lub regionie ). Ponadto od początku 1970 roku BBN naprawił i ulepszył wiele aspektów oprogramowania IMP. Gdy tylko stało się jasne, że koncepcja przełączania pakietów ARPANET do łączenia różnych systemów operacyjnych, uczestnicy ARPANET-u zaczęli pisać referaty, przyjmować zaproszenia do wygłaszania prezentacji, organizowania sesji konferencyjnych i tak dalej. Pięć referatów zostało wygłoszonych podczas sesji, której przewodniczył Roberts na wiosennej wspólnej konferencji komputerowej AFIPS (Amerykańskiej Federacji Towarzystw Przetwarzania Informacji) w 1970 roku. ARPA przedrukowała ten zestaw dokumentów i były one szeroko rozpowszechniane; kolejna pięcioskładnikowa sesja odbyła się na wiosennej wspólnej konferencji komputerowej AFIPS 1972 i ponownie ARPA zleciła przedrukowanie artykułów, które zostały szeroko rozpowszechnione. Tylko autorzy BBN i autorzy UCLA z pewnością wyprodukowali ponad 100 artykułów ARPANET i autorów dla innych witryn ARPANET (Rysunek 3)



byli także aktywnymi pisarzami i prezenterami. Ponadto osoby niezwiązane bezpośrednio z ARPANETEM (zajmujące się rozwojem innych sieci lub badaniem stanu sieci) napisały artykuły i przedstawiły wyniki badań. Łatwo stwierdzić, że pierwsze wdrożenie ARPANET-u było katalizatorem dużego wzrostu badań i rozwoju sieci komputerowych. Jako bodziec do postępu we wdrażaniu protokołów hosta w latach 1971-1972, ARPA zobowiązała się do publicznej demonstracji technologii ARPANET na Międzynarodowej Konferencji Komunikacji Komputerowej (ICCC), która odbędzie się w dniach 24-26 października 1972 r. w Waszyngtonie. Wyznaczony termin sprawił, że twórcy protokołu hosta ze wszystkich hostów intensywnie angażowali się w możliwość łączenia się ze sobą. W dniach demonstracji w Waszyngtonie terminal IMP z podłączonymi różnymi typami terminali stał na podniesionej podłodze, a goście konferencji mogli na własne oczy przekonać się o rzeczywistości korzystania z komputerów dzielących czas na odległość w sieci z przełączaniem pakietów.

Jak napisał James Pelkey (2007): "ICCC okaże się dla komutacji pakietów tym, czym dla telefonu była Wystawa Stulecia w Filadelfii w 1876 roku: publiczne ujawnienie nieciągłości technologicznej". Do 1975 roku w Departamencie Obrony Stanów Zjednoczonych zdecydowano, że ARPA nie powinna zarządzać tym, co w coraz większym stopniu była operacyjną siecią komputerową, i zawarto porozumienie z Agencją Łączności Obrony, aby oficjalnie obsługiwać tę sieć, podczas gdy ARPA nadal zapewniała znaczące fundusze i zlecanie wykonawcom badań wykorzystywania sieci zarówno do komunikacji między nimi, jak i do prowadzenia badań i eksperymentów w sieci. ARPANET nadal się rozwijał i był wykorzystywany jako baza dla wielu projektów operacyjnych i badawczych. W szczególności ARPANET odegrał kluczową rolę w rozwoju i eksperymentach na przestrzeni lat, które doprowadziły do dojrzałej definicji i wdrożenia protokołu kontroli transmisji / protokół internetowy (TCP / IP; który miał kluczowe znaczenie dla rozwoju Internetu). W 1982 roku podjęto decyzję o zastosowaniu technologii ARPANET w sieci danych obronnych. Istniejący ARPANET został podzielony na dwie niezależne sieci: jedną o nazwie ARPANET świadczącą usługi dla naukowców, a drugą o nazwie MILNET obsługującą niesklasyfikowany ruch operacyjny Departamentu Obrony USA. Te dwie sieci były połączone "mostkami pocztowymi", które mogły kontrolować ruch między ARPANET i MILNET. Ponieważ komputery-hosty zarówno w sieci ARPANET, jak i MILNET miały dostępny protokół TCP / IP, były to dwie sieci wczesnego Internetu. W połowie lat osiemdziesiątych protokół TCP / IP został uznany za standard komunikacji między hostami dla Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych i był wdrażany przez coraz większą liczbę dostawców komputerów. Coraz częściej różne "kampusy" użytkowników ARPANET miały bramę TCP / IP połączoną między IMP kampusu a sieciami lokalnymi kampusu. Jak były połączenia z innymi sieciami , ARPANET służył przez pewien czas jako kręgosłup tego, co stało się Internetem. Pod koniec 1987 r. ARPANET IMP były coraz częściej zastępowane przez połączenia do sieci NSFNET o większej przepustowości, będącej skrótem od National Science Foundation Network, do łączenia sieci lokalnych w każdym kampusie. Do 1990 roku ARPANET został całkowicie wycofany.

ARPANET Impacts

Trudno jest ocenić pełny wpływ rozwoju i działania ARPANETU. Wiele innowacji, które obecnie wydają się być jedynie częścią Internetu (lub bardziej ogólnie współczesnej komunikacji danych) otrzymało co najmniej bodziec dzięki pracy opartej na ARPANET. Niektóre wpływy ARPANET, takie jak wczesne podejście do sieci lokalnych opartych na IMP, zostały omówione wcześniej we wpisie. Poniżej podano inne przykłady. Od samego początku ARPANET wskazywał drogę do bezzałogowego działania swoich przełączników komunikacyjnych IMP z centrum monitorowania sieci, które może wykonywać sieciowe dystrybucje aktualizacji oprogramowania przełączników oraz różne zadania monitorowania i pomiarów. Wczesne wersje algorytmów sieci pakietowej i zrozumienie takich algorytmów pojawiły się w ARPANET, na przykład algorytmy niezawodnej transmisji od końca do końca (metody potwierdzania, przekroczenia limitu czasu, retransmisji i okienkowania); podejścia do rozproszonych obliczeń tras dynamicznych; oraz wykorzystanie współdzielonego kanału satelitarnego w oparciu o rywalizację (pakiety i rywalizacja były później wykorzystywane w sieci Ethernet). Wdrożenie ARPANET zostało zbadane, a część jego technologii została przyjęta przez różne sieci handlowe, rządowe i badawcze w różnych częściach świata. Kluczowe wczesne eksperymenty sieciowe miały miejsce przynajmniej częściowo w kontekście ARPANET: (a) implementacje protokołu TCP / IP, (b) praca głosowa oparta na pakietach, która zasugerowała to, co teraz nazywamy protokołem Voice over Internet Protocol i wideokonferencje w sieci pakietowej, ( c) pakietowe systemy radiowe, które wskazywały na to, co stało się usługą telefonii komórkowej, oraz (d) rozwój rozproszonych systemów operacyjnych i szersze rozproszone prace komputerowe. Pojawiły się również błędy lub później przestarzałe podejścia, które wpłynęły na przyszły rozwój. Obejmowały one pierwotne podejście do kontroli przeciążenia od źródła-IMP-do-celu-IMP oraz nadmierny wpływ specyfikacji interfejsu IMP / host (1822); pierwsza z nich powodowała zawieszanie się sieci, a druga skutkowała przez pewien czas niewystarczającą kontrolą błędów na poziomie host-host. ARPANET pokazał również światło, które przynajmniej w pewnym stopniu pokazało drogę do tego, co teraz nazywamy (sieciową) pocztą e-mail, komunikacją peer-to-peer, grupami dyskusyjnymi opartymi na e-mailach i sieciowymi bazami danych wiedzy. Poza komunikacją interpersonalną, na wczesnym etapie historii ARPANET, widzieliśmy prototypy i pełniej rozwinięte przykłady rozproszonej współpracy projektowej oraz szybko rozwijający się rozwój za pośrednictwem serii NWG, Requests for Comments oraz nacisk na konsensus dotyczący rozwiązań inżynieryjnych, a nie oficjalnych standardów. Przez 20 lat istnienia ARPANET, ewoluujące, ale kompatybilne wersje oprogramowania IMP działały na szeregu platform sprzętowych, w tym na platformie przetwarzania równoległego i platformie mikrokodowanej; wiedza i projekty procesorów równoległych były dostępne do zbadania przez osoby wykonujące bardziej współczesne prace wielordzeniowe i wieloprocesorowe, a ewolucja oprogramowania jest sama w sobie znaczącym studium przypadku. Nie ma wątpliwości, że ARPANET był kluczowym krokiem w uwolnieniu głównych obszarów badawczych związanych z technologią pakietową, w zademonstrowaniu wykonalności technologii komunikacji pakietowej, w ewolucji Internetu i wielu jego zastosowań, a także w eksplozji wykorzystania technologii pakietowej poza nią. Internet.

Wraz z rozpowszechnieniem się serwisów społecznościowych i rozwojem cyfrowych urządzeń do przechwytywania udostępnianie zdjęć online stało się jedną z najpopularniejszych czynności w Internecie. Udostępnianie zdjęć natychmiast po ich zrobieniu jest określane jako "zdjęcia w sieci" lub "rozmowy wizualne". Udostępnianie zdjęć stało się regularnym aktem komunikacyjnym, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Istnieje kilkanaście witryn do udostępniania zdjęć. Najpopularniejsze to Instagram, Imgur, Pinterest i Snapchat. Szacuje się, że 93% całej aktywności na Facebooku obejmuje udostępnianie zdjęć, mimo że nie jest to wyłącznie serwis społecznościowy do udostępniania zdjęć. Mniej znany, ale wciąż dość popularny jest 4chan, który jest anonimową witryną z tablicami z obrazkami. Ten wpis dotyczy rozpowszechnienia aplikacji do udostępniania zdjęć i kilku najpopularniejszych aplikacji.

Rozpowszechnienie aplikacji do udostępniania zdjęć

Ludzie robią i publikują zdjęcia, aby dokumentować swoje życie, konstruować swoją osobistą i grupową tożsamość, a także łączyć się z innymi poprzez oznaczanie ich w postach lub bycie oznaczanymi. Niektórzy robią to w celach rozrywkowych. W przypadku młodych ludzi publikowanie interesujących zdjęć w mediach społecznościowych zwiększa ich społeczną akceptację. W porównaniu z drukowanymi zdjęciami, technologia cyfrowa ułatwiła tworzenie bardziej artystycznych i przefiltrowanych obrazów. Najnowsze formy witryn do udostępniania zdjęć to znikające aplikacje do obsługi danych, takie jak Snapchat i Wickr, które umożliwiają użytkownikom przechwytywanie i udostępnianie chwilowych chwil zamiast publikowania trwałych zdjęć. Zdjęcia są udostępniane z różnych powodów, w tym opowiadania historii, wyrażania się wizualnie lub po prostu wzmacniania relacji. Jednak nie wszystkie witryny do udostępniania zdjęć mają ten sam cel. Na przykład użytkownicy Facebooka tworzą albumy ze zdjęciami ważnych wydarzeń i rytuałów (np. ceremonie ukończenia szkoły, chrzciny i śluby), którymi dzielą się z rodziną i bliskimi przyjaciółmi (tagowanie). Instagram zachęca użytkowników do publikowania ograniczonej liczby zdjęć, które mają szczególne znaczenie lub są w pewnym sensie artystyczne. Zdjęcia Snapchata to krótkotrwałe selfie. 4chan to anonimowa "fabryka memów".

Instagram

Instagram to internetowa usługa do udostępniania zdjęć, filmów i filmów oraz serwis społecznościowy (SNS), która umożliwia użytkownikom robienie zdjęć i nagrywanie filmów, a następnie udostępnianie ich na innych platformach. Ideą strony jest udostępnianie zdjęć i filmów za pomocą hashtagu (#), aby inni użytkownicy mogli je znaleźć. Choć podobny do Facebooka w sposobie, w jaki użytkownicy mogą publikować zdjęcia online, w przeciwieństwie do Facebooka, Instagram oferuje szereg specjalnych filtrów, które pozwalają użytkownikom zmieniać kolory i rozdzielczości zdjęć przed ich opublikowaniem. Instagram został stworzony przez Kevina Systroma i Mike'a Kriegera, młodych przedsiębiorców z San Francisco w Kalifornii. Systrom jest absolwentem Uniwersytetu Stanforda, który pracował nad rozwojem Gmaila Google. Stworzył także usługę o nazwie Photobox, która umożliwiała ludziom wysyłanie do siebie dużych zdjęć przez Internet. Przed stworzeniem Instagrama Systrom pracował dla Google, aw wolnym czasie rozwijał aplikację, którą nazwał Burbn na cześć swojego ulubionego napoju, bourbona. Burbn był prototypem Instagrama, usługi lokalizacyjnej napędzanej sukcesem Foursquare. Burbn pozwala użytkownikom meldować się w różnych lokalizacjach, zdobywać punkty za spędzanie czasu z przyjaciółmi, a także dzielić się zdjęciami. Aplikacja była skomplikowana, a Systrom zauważył, że ludzie używali jej głównie do przesyłania zdjęć ze spotkań. Zatrudnił programistę Kriegera, aby pomógł mu przeprojektować aplikację. Nowa aplikacja skupiała się wyłącznie na prostym udostępnianiu zdjęć i została nazwana Instagram. Instagram pochodzi od słów instant i telegram. Jako bezpłatna aplikacja, Instagram został uruchomiony w październiku 2010 roku z inwestycją 7 milionów dolarów przez firmę kapitałową, Benchmark Capital. Zanim aplikacja miała 4 miliony użytkowników, na Instagramie pracowało tylko czterech pracowników. W 2011 roku Instagram dodał hashtagi, zachęcając ludzi do używania trafnych i nieogólnych słów, aby wyróżnić swoje zdjęcia. W 2012 roku Systrom i Krieger sprzedali Instagram Facebookowi za 1 miliard USD w gotówce i akcjach. Dzięki ulepszonym funkcjom edycji zdjęć użytkownicy Instagrama mogą natychmiast robić, edytować i przesyłać zdjęcia w wysokiej jakości. Popularne trendy na Instagramie obejmują selfie, zdjęcia z hashtagami i szereg filtrów, które użytkownicy mogą zastosować do swoich zdjęć. Większość celebrytów ma również profile na Instagramie, na których udostępnia zdjęcia i filmy ze swojego życia osobistego. Głównym powodem korzystania z Instagrama jest interakcja społeczna i dokumentacja. Ludzie używają mediów społecznościowych do przechowywania swoich zdjęć i wspomnień, aby mogli zapamiętać wydarzenia, które miały miejsce w ich życiu. W szczególności Instagram działa jak wirtualny album ze zdjęciami. Przechowywanie wspomnień na Instagramie wydaje się również bezpiecznym sposobem na "tworzenie kopii zapasowych" zdjęć i filmów zrobionych z określonej podróży lub wydarzenia. W przeciwieństwie do innych mediów społecznościowych, które są bardziej tekstowe (np. Twitter), Instagram koncentruje się wyłącznie na obrazach. Kiedy ludzie chcą dokumentować chwile swojego życia, chętniej publikują zdjęcie na Instagramie, komponują tweeta o takich wydarzeniach. Istnieje pozytywna zależność między tymi, którzy angażują się w szereg działań społecznych (np. Ta pozytywna relacja odzwierciedla fakt, że ci, którzy podróżują lub uczestniczą w wydarzeniach, często robią wiele zdjęć i chcą udokumentować swoje wspomnienia. W porównaniu z Twitterem i ulotnością tweetów, zdjęcia na Instagramie trwają dłużej, mimo że nie są publikowane tak często jak tweety. W przeciwieństwie do publikowania zwykłych zdjęć na Facebooku, Instagram polega na dopracowanym i przemyślanym udostępnianiu zdjęć. Większość użytkowników publikuje tylko jedno zdjęcie na raz. Jednym z bardziej popularnych rodzajów postów są "selfie", czyli zdjęcia, które ludzie robią sobie, zazwyczaj za pomocą kamery internetowej lub smartfona. Selfie zostały opisane jako symptom narcyzmu napędzanego przez media społecznościowe. Instagram zawiera funkcje, które wielu uznałoby za "fajne". Na przykład istnieje szereg filtrów do zdjęć, linki do "znaczników zyskujących popularność", sposoby "przeglądania postów" i możliwości śledzenia popularnych celebrytów. Oprócz fajnych funkcji Instagrama, użytkownicy prawdopodobnie korzystają z tego konkretnego forum mediów społecznościowych do autopromocji i zdobycia popularności. Jednym z głównych celów wielu użytkowników Instagrama jest zdobycie znacznej liczby "polubień" ich postów. Takie "lajki" potwierdzają ich popularność i status wśród rówieśników. Oprócz liczby "polubień", posiadanie dużej liczby obserwujących jest zazwyczaj wskaźnikiem popularności. Społeczne wsparcie innych, poprzez "polubienia" lub "komentarze" na Instagramie, może pozytywnie wpłynąć na samoocenę i poczucie własnej wartości. Jedno z badań wykazało, że regularne używanie hashtagów było związane z motywem "fajności". Ponieważ Instagram jest nowszą i rozwijającą się formą SNS, używanie hashtagów na takim forum jest jednym ze sposobów, w jaki użytkownicy mogą wydawać się "fajni" swoim rówieśnikom. Ponadto czas, który uczestnicy spędzili na edytowaniu zdjęć, był istotnie powiązany z motywami zarówno "fajności", jak i "kreatywności". Użytkownicy Instagrama spędzają czas na edytowaniu zdjęć, aby ich posty wyglądały na "fajne", a także przedstawiały ich zdolności twórcze. Takie zdolności twórcze można było wykazać poprzez dobór odpowiednich filtrów, dodawanie tekstu do zdjęć i wyróżnianie. Badania wykazały również, że zdjęcia z ludzkimi twarzami mają o 38% większe szanse na otrzymanie polubień na Instagramie niż zdjęcia bez twarzy. Są również bardziej skłonni do przyciągania komentarzy od innych użytkowników. Jednak Instagram nadal oferuje ludziom możliwość zaangażowania się w społeczność mediów społecznościowych. Jednym ze sposobów zaangażowania społecznego jest praktyka hashtagowania. Hashtag (#) to rodzaj etykiety używanej na platformach społecznościowych, która umożliwia użytkownikom łatwe sortowanie i lokalizowanie wiadomości dotyczących określonej treści. Znak krzyżyka jest znakiem funta i może być umieszczony w głównym tekście wiadomości lub na końcu. Na przykład na Instagramie hashtag #fall umożliwia użytkownikom znajdowanie obrazów zawierających zdjęcia z jesienną pogodą. Hashtagi są widoczne dla wszystkich osób na Instagramie, przyczyniając się w ten sposób do społeczności mediów społecznościowych. Hashtagging jest również związany z kreatywnością. Użytkownicy mają wiele możliwości przedstawiania swoich kreatywnych talentów na Instagramie. Instagram pozwala użytkownikom stosować filtry do zdjęć, aby ich posty wyglądały na "artystyczne". Ponadto użytkownicy Instagrama mają możliwość publikowania kreatywnych podpisów i hashtagów. To odróżnia Instagram od innych serwisów społecznościowych, które również zawierają aktualizacje statusu i nie skupiają się tylko na zdjęciach.

Pinterest

Pinterest to kolejny popularny serwis społecznościowy do udostępniania zdjęć. Niektórzy nazywają to również "narzędziem do wizualnego odkrywania". Została założona przez Bena Silbermanna, Paula Sciarrę i Evana Sharpa w marcu 2010 roku. Wcześniej Silbermann pracował dla Google. Po odejściu z pracy nawiązał współpracę ze Sciarrą i Sharpem, aby stworzyć produkt do tablicy korkowej, który ostatecznie nazwali Pinterest. Pomysł wziął się z miłości Silbermanna do kolekcjonowania jako dziecko. Postrzegał to jako światowy katalog pomysłów: pomaganie ludziom w odkrywaniu pomysłów dla siebie i ich codziennego życia. Pierwotnie Pinterest był dostępny tylko jako strona internetowa, ale później stworzyli aplikację na telefony komórkowe. Obecnie większość jego użycia dotyczy telefonu. Pinterest umożliwia użytkownikom przesyłanie, zapisywanie i zarządzanie obrazami, znanymi również jako "pinezki" (zakładki wizualne), poprzez kolekcje znane jako (tablice do przypinania). Tablice korkowe służą jako wielkie katalogi obiektów. Użytkownicy mogą tworzyć własne "tablice" i "przypinać" obrazy, które znajdą podczas przeglądania Internetu. Tablice można podzielić na motywy, które odzwierciedlają ich indywidualny styl. Użytkownicy mogą również oznaczać lub tytułować obraz i udostępniać go w sieci społecznościowej. Obserwujący to słowo na Pintereście oznaczające przyjaciela. Obserwatorzy mogą komentować lub "przepinać" obraz na swoich tablicach. Obraz "przypięty" z Internetu jest bezpośrednio połączony z witryną, z której został pobrany. To może pomóc detalistom zwiększyć ruch w ich witrynie. Pinnerzy mogą również obserwować innych użytkowników o podobnych gustach, pomysłach i zainteresowaniach. Motywy korzystania z Pinteresta obejmują modę, kreatywne projekty, rozrywkę, wirtualne eksploracje i organizację. Większość uczestników wskazuje modę jako główny powód korzystania z Pinteresta. Temat mody obejmuje takie elementy, jak styl, stroje, ubrania i zakupy. Jeśli chodzi o projekty kreatywne, najpopularniejszymi planszami są te, które zawierają projekty rękodzielnicze i zrób to sam. Wielu użytkowników korzysta z Pinteresta, aby znaleźć pomysły na kreatywne projekty, podczas gdy inni szukają przepisów kulinarnych. Inną motywacją do korzystania z Pinteresta jest wirtualna eksploracja. Elementy takie jak inspiracja, pomysły i nauka wskazują, że użytkownicy Pinteresta chcą korzystać z witryny, aby odkrywać i szukać nowych rzeczy. Wirtualna eksploracja jest podobna do motywacji informacji. Użytkownicy mogą nie patrzeć specjalnie na Pinteresta, aby dowiedzieć się nowych rzeczy, ale szukając interesujących pomysłów, zdobywają wiedzę mimochodem. Inną motywacją do korzystania z Pinteresta jest organizacja. Użytkownicy chcą korzystać z Pinteresta, ponieważ daje im miejsce do organizowania zdjęć i przechowywania ich wszystkich w jednym miejscu. Pinterest ma również komponent komercyjny. Wiele sklepów detalicznych, takich jak Dillard's, umożliwia użytkownikom przypinanie obrazu odzieży ze swojej witryny internetowej. Wielu porównuje Pinteresta do strony zakupów bez wymiany pieniędzy. Na przykład niektórzy ludzie planują swoje wesela, zapisując zdjęcia z internetu na Pintereście. Inni planują przyjęcia dla swoich dzieci. W przeciwieństwie do Facebooka, główną potrzebą Pinteresta nie jest nawiązywanie kontaktów ze znajomymi, ale zrobienie czegoś dla siebie. W skali globalnej Pinterest jest najbardziej popularny w Ameryce Północnej iw przeciwieństwie do innych sieci społecznościowych ma niską penetrację na innych kontynentach, zwłaszcza w Europie. Ogólnie rzecz biorąc, większość użytkowników Pinteresta to kobiety w wieku od 25 do 34 lat. Pinterest jest podobny do Google Plus pod tym względem, że zachęca użytkowników do udostępniania lub przypinania zdjęć związanych z ich zainteresowaniami lub hobby.

Facebook

Facebook został pierwotnie zaprojektowany do obsługi sieci uczelnianych. Mark Zuckerberg stworzył facebook.com, aby zastąpić papierowy "facebook" lub katalog klas, który był dawany pierwszoroczniakom w ramach wprowadzenia ich do nowej szkoły. Założył facebooka. com ze swoimi współlokatorami Dustinem Moskowitzem, Eduardo Saverinem, Andrew McCollumem i Chrisem Hughesem 4 lutego 2004 r. Członkostwo w witrynie było początkowo ograniczone do studentów Harvardu, ale zostało rozszerzone na inne uczelnie w rejonie Bostonu i Ivy League. Później rozszerzył się dalej, obejmując każdego studenta uniwersytetu, następnie uczniów szkół średnich, a na koniec każdego, kto miał 13 lat i więcej. Z czasem Facebook zmienił swój interfejs. Od 2014 roku Facebook miał wiele funkcji, które pomagają użytkownikom wchodzić w interakcje. Wszyscy użytkownicy Facebooka mają "status", w którym piszą "co myślą". Użytkownicy mogą opublikować zdjęcie lub film i dodać wydarzenie z życia do swojej osi czasu. Te trzy funkcje ("status", "zdjęcie/wideo" i "zdarzenie z życia") funkcjonują jako oś czasu użytkownika. Znajomi mogą zostawiać wiadomości na swoich osiach czasu, a te mogą być widoczne dla różnych osób, w zależności od ustawień prywatności użytkowników. Facebook umożliwia także użytkownikom aktualizowanie albumów zdjęć, przeglądanie różnych stron firmowych, dołączanie do wydarzeń, w których uczestniczą znajomi, lub przeglądanie ich wcześniejszych działań ("dziennik aktywności"). Podczas tworzenia konta użytkownicy proszeni są o podanie informacji o swojej pracy i wykształceniu, miejscach, w których mieszkali, kontaktach i podstawowych danych, rodzinie i związkach, szczegółach dotyczących ich życia i wydarzeń życiowych. U góry każdej strony na Facebooku znajdują się ustawienia prywatności ("skróty do prywatności"), które umożliwiają użytkownikom Facebooka ograniczenie widoczności ich strony profilowej. Mogą ograniczyć liczbę osób, które mogą zobaczyć ich profil, i zablokować dostęp do ich strony. Szacuje się, że 93% działań prowadzonych na Facebooku polega na zamieszczaniu zdjęć. Zdjęcia to najbardziej angażujące typy postów w tym serwisie społecznościowym. Każdy użytkownik Facebooka ma możliwość przesłania własnego zdjęcia profilowego na Facebooku, a także nieograniczonej liczby osobistych zdjęć - tworząc w ten sposób album na Facebooku. Użytkownicy mogą "oznaczać" siebie na zdjęciach swoich znajomych, a także komentować zdjęcia innych osób. Dzięki temu zobaczy je jeszcze więcej osób. Kontrolując rodzaj informacji wyświetlanych na ich stronie, użytkownicy Facebooka mogą skuteczniej się prezentować, co obejmuje również rodzaj zdjęć, które publikują, aby inni mogli je zobaczyć. To jeden ze sposobów autoprezentacji. W obecności innych wszystkie osoby chcą zachować pozytywny obraz siebie. Można to łatwo zrobić poprzez selektywny proces wyboru zdjęć do opublikowania na profilach SNS. Użytkownicy Facebooka nie tylko mają możliwość wyboru zdjęcia profilowego dla siebie, ale mogą też pozwolić innym oznaczać się na zdjęciach, których sami nie zrobili. Ustawienia prywatności pozwalają użytkownikom ograniczyć liczbę osób, które mogą oznaczyć ich zdjęcie na Facebooku, a tym samym zapobiec wyświetlaniu zawstydzającego zdjęcia na ich osi czasu. Zdjęcie profilowe jest często pierwszą rzeczą, którą ludzie widzą na SNS. Na Facebooku zdjęcie profilowe jest uwzględniane w wynikach wyszukiwania nazwy użytkownika. Innymi słowy, każdy, kto ma konto na Facebooku, może zobaczyć ten obraz. Ogólnie rzecz biorąc, kobiety zgłaszają, że mają więcej zdjęć na swoich stronach na Facebooku niż mężczyźni. Kobiety częściej publikują zdjęcia i częściej oznaczają je tagami niż mężczyźni. Ponadto ci, którzy mieli więcej znajomych na Facebooku, zgłaszali, że mają więcej zdjęć. Może to wynikać z faktu, że kobiety częściej niż mężczyźni korzystają z Facebooka w celu utrzymania relacji i rozrywki. Ponadto istnieją różne oczekiwania dotyczące zachowań społecznych kobiet i mężczyzn. Podczas gdy od kobiet oczekuje się, że będą opiekunami społecznymi, przyjaznymi, bezinteresownymi i ekspresyjnymi, od mężczyzn oczekuje się niezależności, asertywności i kompetentności. Komentując zdjęcia swoich przyjaciół, kobiety wysyłają wiadomość, że im "troszczy się". Większość zdjęć studentów college'u koncentruje się na relacjach społecznych. Należą do nich zdjęcia grup przyjaciół tej samej płci pozujących do kamery podczas planowanego wydarzenia, takiego jak przyjęcie lub zawody sportowe. Pewne wydarzenia dominują w kolekcjach zdjęć studentów. Należą do nich wycieczki z przyjaciółmi, imprezy, tańce i studniówki, sport zawodowy, wydarzenia, ukończenie szkoły średniej i niektóre święta (np. Halloween, dzień św. Patryka). Innymi słowy, albumy zdjęć na Facebooku zawierają wysoce konwencjonalne obrazy, które dokumentują różne rytuały. Większość uczniów nie pokazuje swoich zdjęć z przyjaciółmi i rodzeństwem. Nie pokazują też wstydliwych zdjęć, zdjęć zrobionych w czasie choroby lub po poważnych wypadkach. Kobiety częściej publikują zdjęcia, które zawierają obrazy przedstawiające rodzinę i przyjaciół, podczas gdy mężczyźni przesyłają więcej zdjęć o tematyce sportowej.

Snapchat

Snapchat to komunikator graficzny i aplikacja mobilna stworzona w 2011 roku przez Evana Spiegela, Bobby'ego Murphy'ego i Reggiego Browna. Wszyscy trzej twórcy to byli studenci Uniwersytetu Stanforda. Spiegel zaproponował pomysł Snapchata do swojego ostatniego projektu na zajęciach z projektowania produktów. Pomysł polegał na stworzeniu aplikacji mobilnej, w której znajomi mogliby udostępniać zdjęcia, które znikały. Początkowo wielu uważało ten pomysł za okropny, zakładając, że prawdopodobnie zostanie wykorzystany do seksu. Jednak inwestor venture capital siedzący na zajęciach zaoferował Spiegelowi pomoc. Spiegel wypadł ze Stanford na trzy punkty przed ukończeniem studiów. Od samego początku Snapchat ewoluował w stronę mediów społecznościowych i aplikacji do robienia selfie, która umożliwia użytkownikom udostępnianie krótkotrwałych i samousuwających się zdjęć i filmów (tzw. snapów). Przyciągania można również edytować w celu uwzględnienia filtrów, podpisów tekstowych i rysunków. Mogą być wysyłane do jednej osoby lub do wielu kontaktów i mogą być udostępniane prywatnie lub półprywatnie ("historia"). Prywatne zdjęcia można przeglądać przez 1 do 10 sekund (zgodnie z ustaleniami nadawcy), zanim staną się niedostępne. Snapchat może wykryć, kiedy odbiorca robi zrzut ekranu, a nadawcy otrzymują powiadomienie. "Historie" są dostępne przez 24 godziny. Kolejna funkcja Snapchata obejmuje "Wspomnienia". Wspomnienia umożliwiają zapisywanie snapów w prywatnym obszarze przechowywania. Ogólnie rzecz biorąc, Snapchat jest prosty i przejrzysty. W porównaniu z innymi mediami społecznościowymi, zwłaszcza Instagramem, Snapchat umożliwia bardziej prywatną komunikację. Ponieważ posty nie są stałe, potrzeba autocenzury jest mniejsza. W związku z tym jest również mniej obaw o wyniki autoprezentacji, jak na Instagramie. Dla młodych ludzi Snapchat jest "wolną przestrzenią" (innymi słowy, przestrzenią, w której nikt nie jest oceniany, powiadamiany ani "lubiany"). Młodzi ludzie używają go do komunikowania się na określone tematy, zasięgania porady rówieśników ("Czy podoba ci się ta kurtka?"), dokumentowania wydarzeń lub działań ("Spójrz na to") oraz inicjowania rozmów na określony temat. Badania wskazują, że większość użytkowników Snapchata to osoby młode, w wieku od 18 do 29 lat, oraz że Snapchat ma globalną widownię (Rysunek 1). Używają go nie tylko do wysyłania zdjęć z figury 1, ale także do różnych celów kreatywnych - a także do zabawy i robienia "głupich min". Bardziej dojrzali dorośli używają Snapchata ze względu na kontrolę, jaką daje im aplikacja. Na przykład oni mogą udostępniać zdjęcia swoich dzieci członkom rodziny, wiedząc, że zdjęcia znikną i nie będą udostępniane w Internecie. Dla wielu młodych użytkowników Snapchat jest mniej platformą do udostępniania lub przeglądania zdjęć, ale bardziej aktem wysyłania wiadomości do siebie. Niektórzy twierdzili nawet, że Snapchat działa jako mobilna usługa wiadomości błyskawicznych używana do szybkiego komunikowania się i udostępniania treści między bliskimi osobami. W przeciwieństwie do Instagrama, który polega głównie na dopracowanych i przemyślanych praktykach udostępniania zdjęć, Snapchat polega na udostępnianiu nieatrakcyjnych selfie. Selfie to najczęściej zgłaszany rodzaj otrzymywanych przystawek. Typowe treści udostępniane tylko na Snapchacie to brzydkie selfie, głupie miny i podwójny podbródek. Żadne z nich nie są zazwyczaj udostępniane na Instagramie. Użytkownicy mają również tendencję do wysyłania wielu autoportretów, często losowych głupich zdjęć. Niektóre z nich zawierają motywy "wygłupiania się" i zabawy. Kolejna grupa zdjęć obejmuje zdjęcia przyjaciół i kolegów z klasy. Chodzi o to, aby nawiązać ze sobą więź i włączyć rówieśników, którzy mogli nie uczestniczyć w konkretnym wydarzeniu. Snapchat to mała sieć bliskich przyjaciół, w przeciwieństwie do Facebooka, który skupia się na dużych "słabych" sieciach.

Imgur

Imgur to kolejna społeczność zajmująca się udostępnianiem obrazów, założona przez Alana Schaafa w 2009 roku. Schaaf uczęszczał na zajęcia z informatyki na Ohio State University i rozwijał witrynę jako jeden ze swoich pobocznych projektów. Obecnie Imgur jest jednym z najpopularniejszych serwisów do udostępniania zdjęć. W przeciwieństwie do innych sieci społecznościowych, użytkownicy Imgur nie mają przyjaciół ani obserwujących. W przeciwieństwie do Reddit i Tumblr, nie ma kategorii, które użytkownicy mogą śledzić. Każdy może korzystać z witryny, bez tworzenia nazwy użytkownika. Ponadto nie ma algorytmów określających zawartość strony głównej. Strona główna jest identyczna dla wszystkich użytkowników, a posty są oceniane na podstawie głosów użytkowników. Podczas gdy Imgur dotyczy głównie rozrywki, niektórzy użytkownicy udostępniają szczegółowe informacje o swoim życiu osobistym. Selfie i próżność nie są jednak dozwolone na Imgur. Większość treści Imgur to obrazy z tekstem lub szybkie filmy do przeglądania. Użytkownicy mogą również tworzyć memy, nakładając tekst na obraz. W 2013 r. Imgur wprowadził "Generator memów". Innym popularnym narzędziem wprowadzonym w 2015 roku jest "video to gif". Imgur umożliwia użytkownikom łączenie adresów URL filmów w celu tworzenia plików GIF (formatów wymiany grafiki) bezpośrednio w witrynie. Większość obrazów, memów i GIF-ów Imgur ma charakter rozrywkowy i zawiera humor i dowcipy. Treści rozrywkowe są również popularną pożywką dla Facebooka i Reddita. Podobnie jak Reddit, są komentarze i pozytywne opinie. Użytkownicy posiadający konto mogą tworzyć własne galerie zdjęć i albumy. Mogą je usuwać, edytować i komentować wirusowe obrazy innych użytkowników. W 2015 roku Imgur wprowadził oficjalną aplikację mobilną. Użytkownicy Imgur są nazywani "Imgurianami". Większość głównych użytkowników to maniacy tysiąclecia, którzy lubią zabawne i interesujące rzeczy związane z science fiction, grami wideo i kulturą maniaków. Wielu postrzega go jako męską alternatywę dla Pinteresta, który wypacza kobiety. W rzeczywistości ponad 90% użytkowników Imgur to także gracze.

4chan

4chan to witryna z tablicami graficznymi, która wykorzystuje głównie anonimowe posty do stworzenia publicznego forum na różne tematy. Karykatury, zdjęcia i wykresy to podstawowe formy komunikacji, chociaż istnieje również opcja tekstu. Na stronie można pozostać anonimowym lub istnieje opcja logowania dla członków. Istnieją dwa sposoby uczestnictwa w 4chan. Po pierwsze, użytkownik może opublikować wątek lub odpowiedzieć. Wątki mogą pomieścić określoną liczbę obrazów, zanim osiągną limit, w którym to momencie nowe posty nie będą już odświeżać wątku, a wątek będzie powoli opadał na koniec indeksu i zostanie zarchiwizowany. Treść przepływa szybko, aby regularnie pojawiać się świeże treści. W przeciwieństwie do innych mediów społecznościowych, narcyzm i duma z postów tak naprawdę nie istnieją w typowym tego słowa znaczeniu. Nie ma żadnych wyników, liczby postów, nazw użytkowników, tagów ani profili powiązanych z kimkolwiek osobiście. Niemożliwe jest śledzenie pojedynczej osoby na podstawie jej postów przy użyciu konwencjonalnych środków. Format społeczności społeczności 4chan został zainspirowany jednym z najpopularniejszych forów w Japonii, Futaba Channel. Christopher Poole założył i był administratorem-założycielem 4chan od października 2003 do stycznia 2015. Założył stronę używając pseudonimu "moot", nazywając ją "fabryką memów". 4chan jest odpowiedzialny za tworzenie i popularyzację memów, takich jak Rickrolling, Pepe the Frog i Dickbutt. Coś, co łączy większość memów, to pomysł bycia relatywnym z zabawną puentą. Na 4chan jest wiele różnych tablic. Niektóre tablice poświęcone są japońskiej animacji i kulturze, podczas gdy inne skupiają się na grach wideo, muzyce, fitnessie, podróżach i fotografii. Na stronie znajduje się również sekcja dla dorosłych. Każda tablica ma własną skróconą nazwę, która odnosi się do adresu URL odnoszącego się do tematu: tablica /a/ dotyczy anime, /c/tablica dotyczy anime/cute, /pol/ dotyczy politycznie niepoprawnych (tablica polityki) , /k/ dotyczy broni, a /v/ dotyczy gier wideo. Jedną z najpopularniejszych tablic jest tablica "losowa" lub /b/-również, która była pierwszą utworzoną tablicą. Ta tablica zawiera dowcipy i czarne komedie.

Klienci korzystający z telefonów komórkowych łączą się ze sobą i uzyskują dostęp do usług online na ponad 4 miliony sposobów. Te 4 miliony sposobów zapewniają aplikacje na smartfony lub "aplikacje". Nigdy wcześniej tak duża liczba i różnorodność usług nie była dostępna dla klientów za naciśnięciem jednego przycisku. Aplikacje na smartfony to oprogramowanie do pobrania dostępne na różnych rynkach aplikacji. Programy te są zaprojektowane do działania w określonych systemach operacyjnych, na których działają smartfony. Badanie przeprowadzone w 2015 roku przez agencję badawczą Nielsen wykazało, że średnio ponad połowa użytkowników smartfonów w USA (53%) korzystała z aplikacji działających w systemie operacyjnym Google Android, podczas gdy nieco mniej niż połowa (43%) korzysta z systemu operacyjnego Apple iOS. system. Najczęściej aplikacje są wydawane w tych dwóch wersjach systemu operacyjnego przez twórców aplikacji i są sprzedawane na odpowiednich rynkach aplikacji. Obecnie aplikacje są używane na różnych urządzeniach, od smartfonów po inne inteligentne urządzenia, takie jak inteligentne zegarki i inne urządzenia do noszenia, w tym inteligentne słuchawki, inteligentne urządzenia do biegania, inteligentne monitory zdrowia, a nawet inteligentne pierścienie. Wspólną cechą wszystkich tych inteligentnych urządzeń jest zdolność do wykrywania i analizowania kontekstu technologicznego i użytkownika. Kontekst technologiczny obejmuje informacje, takie jak lokalizacja Globalnego Systemu Pozycjonowania, temperatura, siła nacisku i oświetlenie otaczające urządzenie. Kontekst użytkownika obejmuje takie funkcje, jak znajomość praktyk internetowych użytkowników. Na przykład usługodawcy mogą obserwować zachowania zakupowe, zachowania w zakresie komunikacji i mediów społecznościowych oraz, ogólnie, zachowania związane z korzystaniem z usług online. Zdolność do wykrywania i analizowania tych kontekstów sprawia, że urządzenia są "inteligentne" zarówno dla dostawców, jak i użytkowników aplikacji. Ten wpis bada, w jaki sposób aplikacje na smartfony są klasyfikowane i jak zmieniają się nawyki konsumentów, a także różne sposoby korzystania z aplikacji i korzystania z nich.

Klasyfikacja aplikacji

Aplikacje można podzielić na kilka różnych typów w zależności od (a) systemu operacyjnego, (b) funkcjonalności, (c) programisty, (d) modelu przychodów i (e) liczby użytkowników. Po pierwsze, najprostsze rozróżnienie między aplikacjami opiera się na systemach operacyjnych (tj. aplikacje na Androida i aplikacje na iOS). Poza Androidem i iOS, dwoma dominującymi systemami operacyjnymi, niewielki procent (3%) aplikacji współpracuje z trzecim systemem operacyjnym, systemem operacyjnym Windows. Po drugie, w zależności od funkcjonalności, aplikacje można podzielić na następujące kategorie:

•  Aplikacje narzędziowe: te aplikacje pomagają klientom uzyskać dostęp do usług publicznych lub prywatnych. Przykłady obejmują aplikacje bankowości internetowej, płatności za rachunki za media, aplikacje do planowania transportu, aplikacje do tłumaczenia i inne.
•  Aplikacje komunikacyjne: te aplikacje pomagają klientom komunikować się między sobą, w tym aplikacje społecznościowe. Przykłady obejmują aplikacje poczty e-mail, komunikatory, takie jak WhatsApp i Snapchat, oraz aplikacje społecznościowe, takie jak Facebook, LinkedIn, Twitter i Instagram.
•  Aplikacje do wyszukiwania informacji: ta kategoria aplikacji obejmuje aplikacje, które pomagają klientom uzyskać dostęp do informacji. Przykłady obejmują wyszukiwarkę Google, mapy nawigacyjne, mapy pogody i inne.
•  Aplikacje multimedialne i rozrywkowe: te aplikacje należą do kategorii dostarczania klientom usług informacyjnych i rozrywkowych. Przykłady obejmują BBC World News, CNN, Netflix, YouTube i inne.
•  Aplikacje do gier: te aplikacje są specjalnie zaprojektowane do gier, w których użytkownicy mogą grać indywidualnie lub z innymi użytkownikami aplikacji. Znane przykłady to Angry Birds, Clash of Clans, Talking Tom i Pokémon GO.

Trzecia metoda kategoryzowania aplikacji opiera się na typie twórcy aplikacji. Dwie podkategorie w tym obejmują:

1. Markowe aplikacje: te aplikacje są opracowywane w imieniu firm lub marek i reprezentują kanał interakcji dla klientów. Przykłady obejmują aplikację H&M, aplikację Tommy Hilfiger, aplikacje linii lotniczych i inne.
2. Aplikacje C2C: Te aplikacje są opracowywane przez indywidualnych klientów (jako twórców aplikacji) i są wprowadzane na rynki aplikacji do użytku przez innych klientów.

Czwarta metoda kategoryzowania aplikacji opiera się na sposobach, w jakie aplikacje generują przychody dla programistów. Trzy główne podkategorie obejmują:

1. Darmowe aplikacje: te aplikacje mogą być bezpłatnie pobierane przez użytkowników i generują przychody przede wszystkim dzięki reklamom w aplikacji. Przykłady obejmują aplikacje Google i aplikacje mediów społecznościowych.
2. Płatne aplikacje: Użytkownicy muszą uiścić jednorazową opłatę za pobranie, która może być odnawiana co rok lub cykl sprzedaży. Często podążają za tym aplikacje C2C, ponieważ generuje przychody dla twórców aplikacji.
3. Aplikacja Freemium: te aplikacje są hybrydą aplikacji bezpłatnych i płatnych. W tym modelu podstawową wersję aplikacji można pobrać i używać bezpłatnie. Jednak klienci mają możliwość zakupu większej liczby funkcji aplikacji lub uaktualnienia do wersji premium aplikacji. Wersja premium jest często reklamami darmowymi dla użytkownika. Pokémon GO to przykład aplikacji freemium, w której podstawowa wersja aplikacji jest do pobrania za darmo; jednak użytkownicy mogą kupić więcej funkcji, takich jak dostosowany wygląd swoich Pokémonów w aplikacji.

Piąta metoda kategoryzowania aplikacji opiera się na liczbie użytkowników:

•  Aplikacje do użytku indywidualnego: Te aplikacje są przeznaczone do użytku indywidualnego z niewielką lub żadną interakcją z innymi użytkownikami.
•  Aplikacje dla wielu użytkowników: te aplikacje umożliwiają użytkownikom interakcję z innymi użytkownikami. Przykłady obejmują aplikacje mediów społecznościowych i komunikatorów, aplikacje do gier wieloosobowych oraz kilka aplikacji rynkowych, w których użytkownicy mogą kupować i sprzedawać produkty. W przypadku aplikacji dla wielu użytkowników użytkownicy mogą wchodzić w interakcje ze znanymi osobami lub z innym przypadkowym użytkownikiem w tej samej lub innej części świata.

Podsumowując, aplikacje to programy, które użytkownicy mogą pobrać na swoje smartfony i które zapewniają różnorodne usługi. Aplikacje można podzielić na kilka różnych typów w zależności od czynników, takich jak system operacyjny smartfona, funkcjonalność, typ twórcy aplikacji, model przychodów i liczba użytkowników wchodzących w interakcje ze sobą.

Aplikacje na smartfony: zmiana praktyk konsumenckich

Aplikacje są potomkami usług mobilnych, które były popularne pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku. Najprostsze usługi mobilne obejmowały dzwonki do pobrania, piosenki i bankowość mobilną. Wraz z postępem w technologii chipów i mocy obliczeniowej telefonów (telefony z funkcjami stały się smartfonami), usługi mobilne rozwinęły się w aplikacje na smartfony, które mają znacznie więcej funkcji ze względu na wyższą moc obliczeniową. Pojawienie się smartfonów i aplikacji doprowadziło również do rewolucji w zmieniających się praktykach konsumenckich. Badanie z 2012 roku wykazało, że klienci zawsze znajdują się w odległości 3 stóp od swoich smartfonów. Oznacza to, że smartfony są najbliżej konsumentów, jeśli chodzi o dostęp do usług i informacji z dowolnej części globu za ich pośrednictwem. Jedyne rzeczy bliższe klientom to ubrania i inne produkty noszone na ciele, takie jak pierścionki, słuchawki, zegarki i okulary. Jednak aplikacje przełamały również tę barierę i są teraz dostępne na inteligentnych urządzeniach do noszenia w postaci inteligentnych zegarków, monitorów zdrowia do noszenia na ramieniu i pierścieni. Ogromny wzrost różnorodności i liczby urządzeń do noszenia przypisuje się również efektowi oczekiwań klientów, w wyniku którego klienci nigdy nie są zadowoleni z obecnych ofert i zawsze oczekują na "następne" oferty, które będą utopijne w zapewnianiu klientom najwyższej jakości.

Różne sposoby korzystania z aplikacji na smartfony

Aplikacje na smartfony są ściśle zintegrowane z codziennym życiem i są wyraźnie obecne na różnych inteligentnych urządzeniach. Badania pokazują jednak, że klienci mogą nawet fizycznie nie używać urządzenia inteligentnego, a mimo to korzystać z aplikacji. Takie doświadczenia, w których klienci nie korzystają fizycznie z aplikacji, nazywane są pośrednimi doświadczeniami z aplikacji. Ponadto, wraz z bezpośrednimi doświadczeniami z aplikacjami (które wiążą się z fizycznym korzystaniem z aplikacji), pośrednie doświadczenia z aplikacjami wpływają również na sposób, w jaki klienci tworzą dla siebie wartość i oceniają usługodawców. Przykłady pośrednich doświadczeń z aplikacjami obejmują te doświadczenia, które mają miejsce, gdy znajomi lub członkowie rodziny opisują swoje doświadczenia klientowi, który nie korzysta z określonej aplikacji. W takich przypadkach klienci mogą mieć wyimaginowane wrażenia z aplikacji i wyrobić sobie osąd na temat aplikacji/marki na podstawie interpretacji bezpośrednich doświadczeń innych użytkowników. Podczas projektowania aplikacji programiści przewidują typowe sposoby, w jakie użytkownicy będą korzystać z aplikacji i doświadczać ich w codziennym życiu. Takie doświadczenia nazywane są doświadczeniami zamierzonymi. Zamierzone doświadczenia są często opisywane przez twórców aplikacji, gdy promują swoje aplikacje. Na przykład aplikacja Airbnb jest opisana w sklepie z aplikacjami na iOS w następujący sposób: "Ta w pełni funkcjonalna aplikacja oferuje tysiące gotowych do wynajęcia podkładek, intuicyjne filtry i piękny wygląd". Z drugiej strony, gdy klienci korzystają z aplikacji, mogą mieć doświadczenia, które są innowacyjne i nie zostały pomyślane przez twórców aplikacji. Takie innowacyjne i niewyobrażalne doświadczenia nazywane są doświadczeniami niezamierzonymi. Przykłady niezamierzonych doświadczeń obejmują korzystanie z WhatsApp do przeprowadzania operacji. W tym przypadku lekarze komunikują się za pośrednictwem aplikacji nie w celu komunikacji społecznej, co było zamierzonym użyciem WhatsApp, ale raczej w celu komunikacji związanej z pracą w nagłych wypadkach.

Internet stał się krytycznym forum aktywizmu społecznego i politycznego na całym świecie. Szeroka różnorodność poglądów politycznych jest wyrażana za pośrednictwem poczty elektronicznej, blogów i stron internetowych. Internet idealnie nadaje się do ruchów społecznych, które są rozproszone, pozbawione wyraźnego rdzenia lub peryferii i stoją w ostrym kontraście do hierarchicznej kontroli informacji w tradycyjnych, korporacyjnych mediach. Aktywizm internetowy przybiera różne formy, w tym hashtagi na Twitterze, strony na Facebooku, kampanie e-mailowe, blogi i cyfrowe zbieranie funduszy. Cyberprzestrzeń znacznie poszerzyła liczbę głosów słyszanych na międzynarodowej arenie politycznej. Tworząc sojusze, cyberaktywiści mogą przekształcić lokalne zmagania w globalne i zwiększyć swoją siłę pozyskiwania funduszy. Te sojusze pozwalają postrzegać opór jako coś innego niż lokalny w konfrontacji z siłami globalnymi; raczej, podobnie jak globalizacja, opór jest wszędzie. Lauren Langman stwierdziła, że ruchy społeczne działające w Internecie stanowią jakościowo nową formę ruchu społecznego. Istnieją jednak ograniczenia, które towarzyszą wykorzystywaniu Internetu do aktywizmu. Pomimo ogromnego tempa wzrostu wykorzystania Internetu, przepaść cyfrowa pozostaje realna, a wielu aktywistów, zwłaszcza w krajach rozwijających się, może jedynie w ograniczonym stopniu korzystać z cyberprzestrzeni. Ponadto poczta elektroniczna i inne formy łączności cybernetycznej nie rekompensują i nie mogą zrekompensować zaufania i intymności niezbędnych do udanej mobilizacji politycznej. Nadmierne poleganie na Internecie może generować kruche koalicje z wieloma słabymi powiązaniami, ale tylko kilka głębokich i znaczących wymaganych do trwałych kampanii politycznych. Cyberaktywizm jest uzupełnieniem, ale nie substytutem innych, bardziej konwencjonalnych sposobów organizacji politycznej. Poniższa sekcja zawiera przegląd postępowego cyberaktywizmu, który koncentruje się na sprawiedliwości społecznej, prawach człowieka i zwierząt oraz sprzeciwie wobec wykorzystywania. Następnie wpis przechodzi do konserwatywnych i prawicowych zastosowań Internetu. Na koniec wpis dotyczy przeszkód w aktywizmie internetowym.

Postępowe zastosowania Internetu

Dla dużej liczby organizacji pozarządowych i ruchów społecznych działalność polityczna zaczyna się (a czasem kończy) wraz z Internetem. Ponieważ jest tania i łatwa w użyciu, cyberprzestrzeń daje głos wielu grupom, które w przeciwnym razie pozostałyby niesłyszane. Powiązania elektroniczne pozwalają na nagłaśnianie różnych spraw, dzielenie się informacjami, nawiązywanie więzi między podobnie myślącymi osobami, zbieranie funduszy i mobilizację zasobów. Prawdopodobnie pierwsze szeroko nagłośnione polityczne użycie cyberprzestrzeni miało miejsce podczas powstania Zapatystów w Chiapas w Meksyku w 1994 roku. Ostatnio Internet był szeroko wykorzystywany przez działaczy antyglobalistycznych, na przykład do organizacji demonstracji przeciwko Światowej Organizacji Handlu i Międzynarodowej Organizacji Handlu. Fundusz Walutowy. Inni wykorzystali Internet do ujawnienia nadużyć korporacyjnych, w tym sweatshopów, oraz do nagłośnienia ruchu sprawiedliwego handlu i bojkotów niektórych firm. Witryna CorpWatch oferuje liczne przykłady. Takie kampanie wymusiły na firmach większą ostrożność w działaniach na rzecz ochrony ich reputacji i publicznego wizerunku. Inne postępowe polityczne zastosowania cyberprzestrzeni obejmują, by wymienić tylko niewielką próbkę, protesty przeciwko inwazjom na Irak i Afganistan; Peoples′ Global Action, międzynarodowy sojusz postępowych aktywistów; argentyńscy obrońcy praw człowieka ubolewają nad zniknięciem tysięcy ludzi pod rządami byłej dyktatury wojskowej; i członków diaspory kurdyjskiej ujawniających okrucieństwa popełnione przez rząd turecki. Pierwsze Światowe Forum Społeczne, zainicjowane w Porto Alegre w Brazylii w 2001 r., zostało zorganizowane głównie w cyberprzestrzeni. Cyberaktywizm był integralną częścią Arabskiej Wiosny, demonstracji, zamieszek i protestów, które zdestabilizowały kilka autorytarnych rządów arabskich w 2011 roku. Facebook i Twitter były szeroko wykorzystywane podczas rewolucji egipskiej w 2011 roku. Podobnie Amy Chozick (2012) zauważyła, że "jeśli powstania w Tunezji i Egipcie były rewolucjami na Twitterze, potem Syria staje się Rebelią Skype′a" (s. A12). Cyberprzestrzeń jest również ważna dla postępowej polityki oddolnej w Stanach Zjednoczonych. Moveon.org, który powstał w 1998 roku w odpowiedzi na oskarżenie prezydenta Billa Clintona, miał w 2015 roku ponad 10 milionów członków. Inne grupy i ruchy, które zorganizowały się online i otrzymały szerokie poparcie, to People for the American Way i ruch Occupy. Cyberpolityka stała się również domeną feminizmu politycznego, w tym grup zajmujących się prawami kobiet i prawami reprodukcyjnymi. Feministki wykorzystywały Internet do ujawniania okrucieństw, takich jak okaleczanie żeńskich narządów płciowych i "zabójstw honorowych", organizowania się przeciwko przemocy domowej, orędowania za prawami osób świadczących usługi seksualne i umiejętności czytania i pisania kobiet w krajach rozwijających się, wspierania firm należących do kobiet oraz próbowania zwalczania pornografii lub reklamy to jest poniżające dla kobiet Aktywizm internetowy ma kluczowe znaczenie dla wielu ruchów ekologicznych. Na przykład 350.org odegrała ważną rolę w generowaniu wsparcia dla wysiłków na rzecz rozpoznawania i zwalczania zmian klimatu. EnviroLink wymienia 1200 organizacji zajmujących się kwestiami środowiskowymi i społeczną odpowiedzialnością biznesu, oferując im bezpłatne usługi internetowe. Greenpeace, największa na świecie grupa działaczy na rzecz ochrony środowiska i jedna z pierwszych, która zainicjowała e-kampanie, wykorzystała Internet do ujawnienia osób zanieczyszczających środowisko i nielegalnego zabijania wielorybów. Wśród obrońców praw zwierząt kluczową rolę odgrywa Internet. Na przykład organizacja People for the Ethical Treatment of Animals wykorzystała ją do ujawnienia przypadków okrucieństwa wobec zwierząt i lobbowania na rzecz bardziej humanitarnego traktowania, w tym przesyłania strumieniowego filmów z rzeźni, które często są nielegalne na mocy tak zwanych przepisów ag-gag. Inni zorganizowali cyberkampanie, aby nagłośnić złe traktowanie psów wyścigowych i koni, protestować przeciwko sprzedaży futer, opowiadać się za sterylizacją i kastracją bezpańskich zwierząt domowych, zbierać fundusze na humanitarne społeczeństwa, ujawniać znęcanie się nad zwierzętami w ogrodach zoologicznych i cyrkach, mobilizować się przeciwko wykorzystywaniu orek w komercyjne akwaria, rozpowszechniać petycje o zakaz wielorybnictwa, organizować bojkoty firm kosmetycznych, które testują swoje produkty na zwierzętach, opowiadać się za wegetarianizmem i weganizmem, demaskować nieludzkość ferm przemysłowych, ograniczać konsumpcję psów i kotów w Chinach, powstrzymywać niepotrzebne eksperymenty naukowe z wykorzystaniem zwierząt, i zbierać fundusze na ochronę siedlisk dzikich zwierząt. Blogosfera staje się coraz ważniejszym obszarem, na którym konstytuuje się współczesna polityka. Konserwatywni blogerzy, tacy jak Drudge Report, również używają tego medium, chociaż od 2015 r. Czytelnictwo konserwatywnych blogów zdawało się być przyćmione przez blogi o liberalnym zacięciu. W 2015 r. 150 największych konserwatywnych blogów w USA przyciągnęło 12 milionów odsłon tygodniowo, podczas gdy 98 największych blogów liberalnych przyciągnęło 18 milionów. Jednym z najpopularniejszych blogów na świecie jest Daily Kos, założony przez Markosa Moulitsasa w 2002 roku. Średnio ponad 700 000 wejść dziennie, wspiera i zbiera fundusze dla postępowych kandydatów politycznych oraz służy jako forum dla wielu różnych grup lewicowych . Jednym z najważniejszych wymiarów cyberaktywizmu jest przeskakiwanie skali, wykorzystanie jednej skali przestrzennej do ułatwienia działań politycznych w innej, pozwalając lokalnemu stać się globalnym. Internet jest idealnym mechanizmem ułatwiającym ten proces, pozwalającym grupom na wywieranie nacisku na opinię publiczną w skali globalnej w lokalnych zmaganiach. Wybitne przykłady skoków skali obejmują powstanie Zapatystów, sprzeciw rolników wobec międzynarodowych firm wydobywczych w Peru oraz opór Indyjskiego Ruchu Rolników wobec zagranicznej biotechnologii.

Konserwatywne i prawicowe zastosowania Internetu

Liczne ugrupowania konserwatywne i prawicowe wykorzystują Internet do realizacji swoich planów politycznych. Prawicowi internauci reprezentują szeroki wachlarz grup i idei, niektóre z nich są rasistowskie i antysemickie, takie jak ruch Christian Identity, neonaziści i Ku Klux Klan. Być może najbardziej znanym przykładem jest Stormfront, założony w 1995 roku przez białego suprematystę Dona Blacka, który przyciągnął ogromną uwagę i wywołał kontrowersje oraz otwarcie opowiada się za antysemickimi i rasistowskimi poglądami. Inną grupą, której przywódcy wyrażali poglądy rasistowskie, jest Liga Południa, która opowiada się za nową Konfederacją Południową. Ultrakonserwatywny portal Breitbart wywarł znaczący wpływ na amerykańską politykę w trakcie i po wyborach prezydenckich w 2016 roku, wspierając Donalda Trumpa. Na przykład propagował bezpodstawne teorie spiskowe na temat kandydatki Demokratów na prezydenta Hillary Clinton. Założona w 2007 roku przez konserwatywnego komentatora Andrew Breitbarta, który zmarł niedługo potem, pod przywództwem Steve′a Bannona stała się jawnym rzecznikiem poglądów nacjonalistycznych. Jest często postrzegany jako sposób na przeniesienie skrajnie prawicowych perspektyw do głównego nurtu politycznego, a wielu ludzi postrzega go jako mizoginistyczny, rasistowski i ksenofobiczny. Objęła również wiodącą rolę w zaprzeczaniu globalnym zmianom klimatycznym, a czasami publikowała ewidentnie fałszywe historie (np. nieudokumentowany imigrant wywołał śmiertelne pożary w Północnej Kalifornii w 2017 roku). Jeszcze bardziej ekstremalny jest WorldNetDaily, który słynie z dzikiej przesady. Takie strony internetowe są często utrzymywane w celu rozpowszechniania "fałszywych wiadomości", nawet jeśli oskarżają swoich przeciwników politycznych o robienie tego samego. Sklepy internetowe, które opowiadają się za bardziej konserwatywnymi poglądami lub publikują je, obejmują think tanki, takie jak Heritage Foundation i American Enterprise Institute, oraz Townhall, który reklamuje się jako "pierwsza konserwatywna społeczność internetowa". Z internetu korzystają również grupy o węższych celach, na przykład sprzeciwiające się legalnej aborcji i broniące praw, takie jak National Rifle Association. Konserwatywne gazety i czasopisma, takie jak National Review, The Washington Times, American Spectator, Washington Examiner i Weekly Standard, podobnie jak Drudge Report i Daily Caller, mają silną pozycję w Internecie. Wielu konserwatywnych komentatorów ma wpływowe strony internetowe, w tym Glenn Beck (The Blaze) i Erick Erickson (Red State). Ponadto konserwatywna blogosfera stała się potężną siłą polityczną. Wiele z tych stron internetowych i blogów odegrało kluczową rolę w zapoczątkowaniu Tea Party i często ma bliskie powiązania z Partią Republikańską. Konserwatyści religijni również przenieśli się do cyberprzestrzeni, wykorzystując Internet do promowania swojego sprzeciwu wobec prawa do aborcji, praw osób transpłciowych i małżeństw homoseksualnych oraz do propagowania modlitwy szkolnej. Grupy takie jak Family Research Council i Focus on the Family wykorzystywały swoje strony internetowe do piętnowania pornografii, ewolucji, feminizmu i badań nad komórkami macierzystymi.

Przeszkody w aktywizmie internetowym

Istnieje wiele przeszkód dla skutecznego aktywizmu internetowego. Po pierwsze, grupy, które wykorzystują Internet do promowania zmian politycznych czy społecznych, borykają się z problemem przepaści cyfrowej, czyli społecznej i przestrzennej nierówności w dostępie. W wielu krajach rozwijających się wskaźniki penetracji Internetu są stosunkowo niskie, a użytkownicy o niskich dochodach muszą korzystać z drogich kawiarenek internetowych. Znaczące podziały istnieją również w poszczególnych krajach, zwłaszcza między obszarami miejskimi i wiejskimi. Niektórzy przeceniają pozytywne skutki Internetu w krajach rozwijających się o wysokim wskaźniku analfabetyzmu i niskim wskaźniku penetracji Internetu. Po drugie, chociaż Internet jest idealny do wymiany informacji na duże odległości, jest kiepskim substytutem komunikacji twarzą w twarz, która jest niezbędna do pielęgnowania zaufania i tworzenia długoterminowych sojuszy, które są ważne dla skutecznego aktywizmu. Na przykład w wiadomościach e-mail brakuje niewerbalnych wizualnych i werbalnych wskazówek niezbędnych do skutecznej komunikacji. Osoby, które nigdy nie spotkały się osobiście, rzadko nawiązują głębokie osobiste relacje. Ponadto kontrola jakości informacji w Internecie jest słaba lub żadna, co umożliwia szybkie rozprzestrzenianie się dezinformacji. Krótko mówiąc, cyberprzestrzeń jest idealna do tworzenia "słabych więzi" bez zobowiązań emocjonalnych, ale kiepska w tworzeniu "silnych więzi" niezbędnych do scementowania lojalności. Nadmierne poleganie na Internecie może nawet podkopać programy polityczne poprzez coś, co często nazywa się slacktivizmem lub kliktywizmem: Jak pytali Josée Johnston i Gordon Laxer (2003): "Czy solidarność internetowa to leniwy aktywizm petycji e-mailowych, czy po prostu wygodne narzędzie ułatwiające -organizowanie korzeni?" . Korzystanie z Internetu samo w sobie nie generuje nieuchronnie zwiększonego zainteresowania kwestiami politycznymi. Ruchy społeczne, które opierają się wyłącznie na Internecie, raczej nie odniosą sukcesu: w tym sensie cyberprzestrzeń jest uzupełnieniem, a nie substytutem kontaktów "w świecie rzeczywistym". Co więcej, osoby aktywne politycznie prawdopodobnie będą aktywne z Internetem lub bez niego. Po trzecie, aktywiści korzystający z Internetu często spotykają się z rządową inwigilacją, cenzurą lub represjami. Strach przed aresztowaniem w krajach totalitarnych prowadzi do powszechnej autocenzury w Internecie. Jednak cenzurze Internetu często towarzyszy aktywny opór. Cyberaktywiści mogą wdrażać anonimowe serwery proxy, które szyfrują dane i maskują ich tożsamość. Na przykład, kiedy chiński rząd zażądał od producentów komputerów zainstalowania oprogramowania znanego jako Green Dam Youth Escort na wszystkich nowych maszynach, wyznawcy chińskiej praktyki duchowej Falun Gong odpowiedzieli programem do obejścia tego oprogramowania o nazwie Green Tsunami. Zwolennicy Falun Gong w Stanach Zjednoczonych opracowali również oprogramowanie do obejścia cenzury o nazwie Freegate. Podobnie kryminalizacji niektórych form cybermowy przez rząd tadżycki sprzeciwiali się tadżyccy dziennikarze, którzy obeszli cenzurę za pomocą kanadyjskiego programu o nazwie Psiphon. Cenzura internetowa rządu kubańskiego została osłabiona przez sieci informáticos, czyli osoby obeznane z technologią.

Adres protokołu internetowego (IP) to unikalny ciąg liczb oddzielonych kropkami, który jest przypisany do każdego urządzenia podłączonego do Internetu (np. serwera, komputera, modemu, routera, tabletu). Adresy te umożliwiają Internetowi identyfikację i lokalizację każdego komputera, a urządzeniom korzystanie z protokołu kontroli transmisji/protokołu internetowego (TCP/IP) w celu komunikowania się ze sobą poprzez wysyłanie pakietów danych. Adresy IP są podstawowym składnikiem architektury sieci. Bez nich żadna sieć nie mogłaby istnieć. Na przykład za każdym razem, gdy użytkownik Internetu wysyła wiadomość e-mail lub otwiera stronę internetową, część IP protokołu TCP/IP zawiera adres IP użytkownika w wiadomości (lub, co bardziej prawdopodobne, w każdym z pakietów, jeśli wymaganych jest więcej niż jeden) i wysyła go na adres IP uzyskany poprzez wyszukanie nazwy domeny w Jednolitym Lokalizatorze Zasobów, o który prosił użytkownik, lub na adres e-mail, na który użytkownik wysyła wiadomość. Węzły sieciowe otrzymują adresy IP przez serwer protokołu dynamicznej konfiguracji hosta, gdy tylko węzły połączą się z siecią. Komputery, które współużytkują sieć, dzielą w ten sposób część swoich adresów IP. Adresy IP różnią się od adresów kontroli dostępu do mediów używanych do identyfikacji kart Ethernet. W tym wpisie omówiono konfigurację adresów IP, ich przydzielanie oraz blokowanie adresów IP. Adresy IP są tworzone w kodzie binarnym, ale przekształcane w system bazowy 10, który może być interpretowany przez ludzi (Rysunek 1). Internauci mogą znaleźć swój indywidualny adres IP pod adresem https://whatismyipaddress. com, chociaż dostępnych jest wiele algorytmów. Adresy IP mogą być odwzorowywane na adresy fizyczne, ponieważ protokół TCP/IP zawiera funkcję zwaną protokołem rozpoznawania adresów, która umożliwia administratorom tworzenie tabeli (pamięć podręczna protokołu rozpoznawania adresów), która wykonuje tę funkcję. Oprogramowanie do geolokalizacji może identyfikować kraj adresu IP użytkownika, a czasem nawet miasto i kod pocztowy, a także nazwę użytkownika, do którego adres został przypisany. Czasami dochodzi do konfliktu między dwiema maszynami o identycznych adresach IP, w którym to przypadku pierwsza, która ma zostać podłączona, zakłóci funkcjonalność IP drugiej. Oprócz zapewniania unikalnego adresu, adresy IP są ważne dla bezpieczeństwa w Internecie; na przykład zapora ogniowa może blokować duże grupy adresów, aby zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi do sieci. Często oprogramowanie przydzielające adresy IP dzieli je na statyczne (urządzenia infrastruktury sieciowej) i dynamiczne (np. modemy kablowe i DSL), które są przydzielane z puli za każdym razem, gdy urządzenie uzyskuje dostęp do Internetu. Dynamiczne przypisania pozwalają korporacjom zaoszczędzić na liczbie używanych adresów. Gdy dostawca usług internetowych używa adresów dynamicznych, adres IP użytkownika zmienia się za każdym razem, gdy loguje się on do Internetu. Adres dynamiczny, który rzadko się zmienia, jest często nazywany adresem lepkim. Pierwotny projekt IP (system umożliwiający komunikację między komputerami), który rozpoczął się w 1985 roku, wymagał adresów o długości 32 bitów oddzielonych trzema kropkami (system notacji z kropkami), z których każdy mieści się w zakresie od 0 do 256 (np. 67.43.14.98), co dało początek systemowi znanemu jako IPv4. Pierwsze 8 bitów przedstawiało sieć, a pozostałe 24 bity wskazywały na hosta w tej sieci. System ten ograniczył liczbę adresów do 232, czyli 4 294 967 296. Numery IPv4 mieszczą się w zakresie od 000.000.000.000 do 255.255.255.255. (Jednakże bloki adresów są zarezerwowane dla specjalnych użytkowników - zwykle dużych korporacji - i nie są dostępne do użytku publicznego). Ponieważ Internet jest zbiorem wzajemnie połączonych sieci, pierwszy zestaw liczb określa sieć, do której należy adres; ta ostatnia grupa określa dokładną lokalizację lub numer hosta (adres hosta lub maszyny). W tym systemie adresy zostały podzielone na trzy klasy (A, B i C) w rosnącej hierarchii, tworząc tak zwany system klasowy. Klasa A obsługuje 16 milionów hostów w każdej ze 126 sieci, czyli obsługuje duże sieci; Klasa B obsługuje 65 000 hostów w każdej z 16 000 sieci - to znaczy obsługuje sieci średniej wielkości; a klasa C obsługuje 254 hosty w każdej z 2 milionów sieci - to znaczy obsługuje małe sieci (do 256 urządzeń). Istnieje również klasa D, która jest używana do rozsyłania grupowego do zainteresowanych stron. Jednak wraz z szybkim rozwojem Internetu w latach 90. stało się jasne, że liczby 32-bitowe są niewystarczające (zjawisko znane jako wyczerpanie adresów), co wskazuje na potrzebę bardziej elastycznego systemu. Wyczerpanie adresów zostało spotęgowane przez wzrost szerokopasmowych i zawsze włączonych połączeń, które w przeciwieństwie do telefonicznych połączeń modemowych używają swoich adresów w sposób ciągły. Przewidując niedobory adresów, grupa zadaniowa ds. inżynierii Internetu przystąpiła w 1993 r. do stworzenia nowego systemu, bezklasowego routingu między domenami. W 1995 r. wdrożono nowy system adresów IP, IPv6, z liczbami 128-bitowymi. Są one zbudowane jako osiem zestawów czterech cyfr szesnastkowych (np. 2602:0445:0000:0000:a93e:5ca7:81e2:5f9d). Liczby są wyświetlane w sposób zrozumiały dla ludzi, na przykład 172.16.254.1 (IPv4) i 2001:db8:0:1234:0:567:8:1 (IPv6). Nowy system adresowy przewiduje 2128 (około 3,403×1038) adresów. Nowy system miał na celu nie tylko generowanie wystarczającej liczby adresów w dającej się przewidzieć przyszłości, ale także stworzenie wydajniejszego systemu prefiksów trasowania. Protokół IPv6 rozwiązał również wiele niedociągnięć w zakresie bezpieczeństwa występujących w protokole IPv4. W ten sposób klasowy system adresowania stopniowo ustąpił miejsca systemowi bezklasowemu. Chociaż protokół IPv4 jest nadal w użyciu, stopniowo ustępuje miejsca IPv6. IPv6 został zatwierdzony przez wszystkie organizacje zajmujące się standardami internetowymi i dostawców sprzętu. Chociaż obecnie prawie wszystkie komputery używają protokołu IPv6, nadal nie został on szeroko wdrożony przez wielu dostawców oprogramowania i routery domowe, sprzęt VoIP i wiele urządzeń peryferyjnych. Internet Assigned Numbers Authority zarządza globalnym przydzielaniem adresów IP i deleguje 5 światowych regionalnych rejestrów internetowych typu non-profit do przydzielania bloków adresowych: (1) American Registry for Internet Numbers, założony w 1997 r., który przydziela numery dla Stanów Zjednoczonych, Kanady i wielu Karaibów i wyspy północnoatlantyckie; (2) Centrum Koordynacji Sieci Réseaux IP Europeans, które przydziela numery dla Europy, Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej; (3) rejestr adresów internetowych Ameryki Łacińskiej i Karaibów, który koncentruje się na Ameryce Łacińskiej i części Karaibów; (4) African Network Information Centre, które obsługuje Afrykę i część Oceanu Indyjskiego; oraz (5) Centrum informacyjne sieci Azji i Pacyfiku, które obsługuje Azję Południową i Wschodnią, a także Australię, Nową Zelandię i wyspy Pacyfiku. Ze względu na ograniczenia IPv4 kilka rejestrów regionalnych wyczerpało swoje adresy, w tym Centrum Informacji Sieci Azji i Pacyfiku w 2011 r., Réseaux IP Europeans w 2012 r., Rejestr adresów internetowych Ameryki Łacińskiej i Karaibów w 2014 r. Oraz Amerykański rejestr numerów internetowych w 2015 r. Jako IPv4 wyczerpały się adresy, zaczął się dla nich rozwijać początkowy rynek. Na przykład w 2011 r. Microsoft zapłacił 7,5 mln USD firmie Nortel za zakup 666 000 adresów IPv4. Wreszcie blokowanie adresów IP ma miejsce, gdy witryna internetowa lub serwer uniemożliwia połączenia z adresem lub grupą adresów. Można to zrobić, aby zapobiec włamaniom lub złośliwemu oprogramowaniu (np. atakom typu brute force typu "odmowa usługi") lub przez cenzorów internetowych. Na przykład wiele adresów IP w Nigerii jest blokowanych przy założeniu, że cała komunikacja biznesowa z tego kraju jest oszukańcza, co zmusza legalne firmy do korzystania z serwerów proxy.