eBay to duża firma zajmująca się handlem elektronicznym, która działa w wielu krajach na całym świecie. Zarządza internetową platformą wymiany i aukcji eBay.com, która każdego dnia sprzedaje miliony przedmiotów (z pewnymi wyjątkami, np. narkotykami i alkoholem). Serwis eBay uzyskuje przychody z reklam internetowych, sprzedaży biletów i pobierania od dostawców opłat za wystawianie i sprzedaż przedmiotów ("opłata od ceny końcowej"). Jest bezpłatny dla kupujących. Od 2017 r. eBay miał ponad 160 milionów kupujących na całym świecie i ponad 12 000 pracowników. Jej roczne przychody w 2016 roku wyniosły prawie 9 miliardów dolarów. Jej siedziba znajduje się w San Jose w Kalifornii. W serwisie eBay dostępnych jest jednocześnie około 800 milionów przedmiotów, pogrupowanych w 1000 kategorii; ceny wahają się od 1 centa do milionów dolarów. eBay rozwinął się z artykułów gospodarstwa domowego i towarów konsumpcyjnych, otwierając w 2006 r. kategorię produktów przemysłowych, a niektóre duże firmy sprzedają produkty w serwisie eBay. Niektóre rządy wykorzystują nawet eBay do sprzedaży skonfiskowanych towarów. Oprócz sprzedaży towarów serwis eBay prowadzi powiązane witryny z pokojami rozmów, często zadawanymi pytaniami i recenzjami produktów. Kupujący mogą wyrazić swoją opinię o sprzedawcach za pomocą standardowych ankiet, które są dostępne dla innych kupujących, tworząc rezerwuar informacji o reputacji. W tym wpisie omówiono historię i rozwój serwisu eBay oraz badania dotyczące firmy. Początki eBay sięgają 3 września 1995 r., kiedy przedsiębiorca Pierre Omidyar, który pozostaje w zarządzie firmy, oraz Jeff Skoll założyli witrynę o nazwie AuctionWeb w salonie Omidyara. Pierwszym sprzedanym przedmiotem był zepsuty wskaźnik laserowy za 14,83 USD. Już w następnym roku firma zatrudniła pierwszego pracownika. W 1997 roku zmieniła nazwę na Electronic Bay, a następnie eBay. Firma weszła na giełdę w 1998 roku, a ceny jej akcji na NASDAQ poszybowały w górę, czyniąc z jej założycieli miliarderów. Jednym z jej pierwszych dyrektorów generalnych (dyrektorów generalnych) była Meg Whitman, która później bez powodzenia kandydowała na gubernatora Kalifornii w 2010 roku, a następnie została dyrektorem generalnym Hewlett Packard Enterprise. Realizując ambitny program rozwoju, eBay przez lata zgromadził dużą liczbę spółek zależnych. W 1999 roku kupił Alando, niemiecki dom aukcyjny za 43 mln USD, a także kupił Up4Sale, Butterfield and Butterfield oraz Billpoint. W 2004 r. przejął 28% powszechnie używanej witryny z ogłoszeniami Craigslist; w następnym roku eBay uruchomił własny serwis ogłoszeń drobnych online, Kijiji. eBay złożył pozew przeciwko Craigslist w celu ochrony swoich interesów finansowych w Craigslist, podczas gdy Craigslist sprzeciwił się eBayowi, oskarżając go o poszukiwanie poufnych informacji biznesowych, które mogłyby zostać wykorzystane do uruchomienia Kijiji. W 2015 roku eBay ogłosił, że odsprzedaje swoje udziały w Craigslist z powrotem firmie w ramach ugody kończącej wszelkie spory między obiema firmami. W 2001 roku eBay nabył paryski serwis aukcyjny iBazar oraz większościowy pakiet udziałów w firmie Internet Auction Company w Korei Południowej. W 2003 roku kupił chińską firmę e-commerce Each-Net. W 2004 r. jej przejęcia obejmowały niemiecki serwis aukcyjny motoryzacyjny mobile.de oraz Marktplaats, holenderski serwis ogłoszeniowy. W 2005 roku sfinalizowała przejęcie serwisu z ogłoszeniami o mieszkaniach Rent.com za 415 mln USD. W 2008 roku przejął firmę zajmującą się płatnościami cyfrowymi Bill Me Later za 945 mln USD, w tym 820 mln USD w gotówce i 125 mln USD w akcjach. Inne zakupy obejmowały witrynę odsprzedaży biletów StubHub w 2007 roku; firma e-commerce GSI Commerce, firma zajmująca się płatnościami mobilnymi Zong oraz większościowy udział w GittiGidiyor, tureckim dostawcy e-zakupów, wszystko w 2011 r.; platforma płatnicza Braintree w 2013 roku; oraz wyszukiwarka wizualna Corrigon w 2016 r. W 2002 r. eBay kupił PayPal za 1,5 miliarda USD jako spółka zależna będąca w całości jego własnością, a następnie sprzedał go w 2015 r. eBay wymaga płatności PayPal za niektóre towary i dla dostawców, którzy nie dają możliwości uzyskania opinii klientów. Był także właścicielem Skype′a, który nabył w 2005 roku za 2,6 miliarda dolarów. eBay sprzedał Skype′a grupie inwestorów w 2009 roku, a Microsoft kupił go w 2011 roku za 8,5 miliarda dolarów. eBay korzysta z Escrow.com, głównie dla eBay Motors. Próby ekspansji międzynarodowej eBay spotkały się z mieszanymi sukcesami. W 2017 roku miała 27 oddzielnych lokalizacji w Ameryce Północnej, Europie i regionie Azji i Pacyfiku. Oddzielne witryny w każdym kraju umożliwiają użytkownikom korzystanie z lokalnej waluty. eBay działał w Chinach od 2002 do 2007 roku, gdzie stał się pierwszą usługą handlu elektronicznego między klientami, ale wkrótce nie był w stanie konkurować z chińską platformą zakupów online Taobao, częścią Alibaba. eBay poniósł porażkę także w Japonii i na Tajwanie, gdzie nie mógł konkurować z Yahoo, oraz w Nowej Zelandii, gdzie został pokonany przez Trade Me. W dużej mierze nie był w stanie konkurować w Ameryce Łacińskiej z MercadoLibre, chociaż świadczy usługi w Brazylii i Argentynie. Zasadniczo nie występuje w Afryce. Firma poniosła również niepowodzenia, na przykład gdy Syryjska Armia Elektroniczna włamała się na jej stronę internetową (wraz z kilkoma innymi firmami technologicznymi i organizacjami medialnymi) w 2014 roku i ukradła dane bankowe setek milionów użytkowników, wymagając od klientów zresetowania haseł . Zdecydowana większość towarów kupowanych i sprzedawanych na eBayu jest przyziemna i nieszkodliwa, ale od czasu do czasu pojawiają się dziwaczne przedmioty: jeden człowiek wystawił na sprzedaż jedną ze swoich nerek w 1999 roku (co doprowadziło do zakazu handlu ludzkimi organami), a kilka miast w Północnej Kalifornii zostały wystawione na sprzedaż w 2002 roku. Firma może usuwać dostawców, którzy naruszają jej warunki świadczenia usług. Kilka innych znaczących sprzedaży przykuło uwagę opinii publicznej. Thatch Cay, prywatna Wyspa Dziewicza Stanów Zjednoczonych, została sprzedana za 3 miliony USD w 2003 roku; Znak Hollywood został sprzedany za 450 000 USD w 2005 roku; kanapka z grillowanym serem z wizerunkiem Matki Boskiej sprzedana za 28 000 USD; a chiński biznesmen kupił były myśliwiec czeskich sił powietrznych. Jeden sprzedawca próbował sprzedać Islandię; kobieta w Arkansas sprzedała prawa do nadania imienia swojemu nienarodzonemu dziecku. Inne dziwactwa obejmują sprzedaż jeżowców, piłek golfowych odzyskanych z pytona, pojedynczego płatka kukurydzianego i maszyny do drążenia tuneli używanej do kopania Chunnel. eBay był przedmiotem szeroko zakrojonych badań naukowych, zwłaszcza ekonomistów, którzy skupili się na wartości reputacji sprzedawców (ocenianej na podstawie opinii kupujących), a także zbadali, w jaki sposób ceny są ustalane na aukcjach internetowych, zachowaniach i strategiach licytacji, rozwiązywaniu sporów elektronicznych , wiarygodności ofert, skarg na sprzedawców, bezpieczeństwa informacji online, geografii handlu i dowodów na irracjonalne zachowanie. Takie badania dały wgląd w efektywność rynków internetowych, wartość sygnałów informacyjnych, wpływ informacji asymetrycznych oraz to, czy Internet napędza konkurencję, czy prowadzi do oligopolu, w którym niewielka liczba firm dominuje na rynku.

Handel elektroniczny (e-commerce) to termin powszechnie używany do opisania dowolnej formy sprzedaży internetowej. Handel elektroniczny między firmami (B2B) odnosi się w szczególności do sprzedaży, która ma miejsce między firmami. Restauracja kupująca zapasy żywności od sprzedawcy za pośrednictwem internetowego portalu sprzedażowego, biblioteka kupująca książki z witryny internetowej wydawcy lub korporacja kupująca dostęp do filmów szkoleniowych od firmy e-learningowej to przykłady handlu elektronicznego B2B. Ten wpis zawiera przegląd e-commerce B2B i bada jego przyszłość. We wpisie omówiono trendy w e-commerce B2B, jego stan obecny oraz historię platform i technologii wspierających sprzedaż B2B. Przedstawiono również rolę technologii w napędzaniu przyszłego wzrostu.

Skala handlu elektronicznego B2B

Oczekuje się, że sprzedaż e-commerce B2B, w porównaniu z witrynami detalicznymi B2C, jest często pomijana przez naukowców akademickich i ekspertów ds. transakcje. Transakcje EDI to transakcje przeprowadzane bezpośrednio od kupującego do sprzedającego za pośrednictwem zasadniczo prywatnej sieci, w przeciwieństwie do innych rodzajów platform handlu elektronicznego B2B, które często są oparte na chmurze lub hostowane wewnętrznie. Liczby te wskazują, że handel elektroniczny B2B rozwija się wykładniczo. W rzeczywistości oczekuje się, że do 2020 r. wielkość rynku dwukrotnie przekroczy wielkość rynku B2C i osiągnie 559 mld USD bez EDI. Nic więc dziwnego, że organizacje B2B w końcu zaczynają współpracować z większą liczbą platform internetowych wspierających sprzedaż internetową. Należy również zauważyć, że są to trendy ogólnoświatowe, ponieważ globalizacja pomogła ogólnie napędzać handel elektroniczny, a zwłaszcza handel elektroniczny B2B. Transakcje e-commerce B2B obejmują cały świat, ułatwiają swobodny przepływ handlu i zapewniają szybką dostawę towarów i usług. Transakcje B2B mogą dotyczyć całej gamy produktów i usług, od materiałów biurowych, przez chemię przemysłową, po zaawansowane oprogramowanie. Innym powodem, dla którego warto skupić się na handlu elektronicznym B2B, jest to, że średnia wartość zamówienia w przypadku B2B wynosi 491 USD w porównaniu do 147 USD w przypadku handlu elektronicznego B2C. Jednak pomimo wzrostu sprzedaży e-commerce, firmy e-commerce B2B szacują, że nadal tylko 10% ich sprzedaży pochodzi z e-commerce. Z całą pewnością można stwierdzić, że świat stoi na krawędzi eksplozji e-commerce B2B.

Cechy, które wyróżniają e-commerce B2B

Chociaż obserwuje się wzrost we wszystkich rodzajach handlu elektronicznego i niektóre podobne cechy między B2B i B2C, handel elektroniczny B2B ma kilka cech wyróżniających. Jedną z najważniejszych różnic jest to, że użytkownicy B2B często opierają swoje decyzje na katalogu produktów z wysokiej jakości obrazami i linkami do powiązanych produktów, takich jak części zamienne, akcesoria i zestawy produktów. Dlatego w połączeniu z witryną e-commerce firma B2B często opracowuje szczegółowy katalog produktów w oparciu o bazę danych do zarządzania informacjami o produktach, zawierającą wszystkie listy produktów, informacje techniczne i informacje dotyczące instalacji w jednym miejscu. Ponadto katalog ułatwiający e-commerce B2B jest często dostosowywany do użytkownika na podstawie preferencji, historii zakupów i warunków umowy. Ponieważ różne ceny i produkty mogą być dostępne dla różnych klientów w zależności od rabatów ilościowych i tego, co zostało zamówione w przeszłości, może zajść konieczność zmiany podstawowego interfejsu dla każdego klienta. Na przykład witryna handlu elektronicznego B2B Medlin, producent i dystrybutor artykułów medycznych, ma ponad 350 000 produktów. Aby pomóc klientom w podejmowaniu decyzji, witryna prosi klientów o samodzielną segmentację w oparciu o branżę, a następnie pokazuje tylko wybory oparte na produktach odpowiednich dla tej branży. Podobnie, na stronie muszą znajdować się odpowiednie treści, które wyjaśniają, jak działa produkt, procesy obsługi klienta i potencjalne korzyści. Personalizacja zakupów to trend B2C, który zyskał na znaczeniu również na rynku B2B.

Zarządzanie treścią w handlu elektronicznym B2B.

Ponadto zarządzanie treścią nabiera coraz większego znaczenia, ponieważ menedżerowie handlu elektronicznego B2B zaczęli polegać na treści, aby przekonać kupującego przez cały cykl sprzedaży. W dzisiejszym środowisku wielu nabywców B2B dokładnie wie, czego chce, w tym numeru produktu lub informacji o jednostce magazynowej. Dla tych klientów witryny handlu elektronicznego B2B muszą być gotowe do szybkiego dostarczania informacji. Te potrzeby oznaczają, że ulepszone wyszukiwanie jest priorytetem dla około 76% kupujących B2B. Aplikacje wykorzystujące uczenie maszynowe lub sztuczną inteligencję (AI) są często wykorzystywane do szybkiego dostarczania tego typu informacji i ich wykorzystanie będzie nadal rosło.

Sprzedaż B2B

Bardziej skomplikowany charakter procesu sprzedaży B2B może sprawić, że e-commerce B2B będzie wyzwaniem. Zazwyczaj w sprzedaży B2B marketing i sprzedaż współpracują ze sobą, aby identyfikować, pielęgnować i kwalifikować potencjalnych klientów przed dokonaniem zakupu. Podczas gdy utrzymanie klienta jest kluczem do sukcesu, a większość transakcji e-commerce B2B to powtarzalna sprzedaż od obecnych klientów, marketing e-commerce B2B koncentruje się na pozyskiwaniu lojalności. Ten proces po prostu wymaga czasu i często jest trudny do zautomatyzowania. Jednak w przyszłości oczekuje się, że więcej zakupów B2B będzie odbywać się online i przy mniejszej zależności od sił sprzedaży. W rzeczywistości firma konsultingowa Forrester przewiduje, że do 2020 r. 56% zakupów B2B będzie dokonywanych online. Jeśli ten trend wzrostowy się utrzyma, zarówno rutynowe, powtarzalne zakupy, jak i pierwsze zakupy będą dokonywane online. Jednym z powodów przewidywanego wzrostu e-commerce B2B jest zmieniający się charakter nabywcy B2B. Tradycyjnie marketerzy określają centrum zakupów jako wielofunkcyjny zespół, który dokonuje dużych zakupów B2B. To centrum zakupów może składać się z przedstawicieli działu zakupów, działu finansów, działu inżynierii, działu informatyki, działu administracji i serwisu, a także innych obszarów zaangażowanych w zakup. Najbardziej wpływowy dział w centrum zakupów zmienia się w zależności od procesu zakupu i rodzaju produktu lub usługi (np. technologia informacyjna może odgrywać dużą rolę w zakupie oprogramowania do przetwarzania w chmurze). Niezależnie od składu centrum zakupów coraz częściej agent zakupów lub najbardziej wpływowy nabywca w centrum zakupów pochodzi z pokolenia milenialsów (ogólnie przyjmuje się, że odnosi się to do osób urodzonych w latach 80. media cyfrowe i handel cyfrowy. Ci nowi nabywcy B2B są zaznajomieni z technologią używaną do zakupu produktów i usług online i faktycznie oczekują wysokiego poziomu usług online. Ta zmiana zwiększonej siły młodszych decydentów w zakupach B2B i handlu elektronicznym jest ściśle związana z tak zwaną konsumeryzacją handlu elektronicznego B2B. Agenci zakupów B2B oczekują, że ich interfejsy użytkownika w B2B będą miały taki sam "wygląd i styl", jak są przyzwyczajeni do transakcji e-commerce B2C. Ten trend oznacza, że łatwy proces zakupu i płatności jest dla nich ważny przy podejmowaniu decyzji. Nabywcy ci oczekują łatwego interfejsu użytkownika, prostych procesów zamawiania, śledzenia zamówień i jasnych zasad, które stały się znakiem rozpoznawczym handlu elektronicznego B2C. Ta nowa generacja nabywców B2B również oczekuje, że technologia mobilna będzie dla nich dostępna przy podejmowaniu decyzji zakupowych. Jednocześnie łatwość dostępu do katalogów online pozostaje krytyczna, rośnie również znaczenie możliwości składania zamówień i dostępu do historii przez urządzenia mobilne. W rzeczywistości konsumenci B2B coraz częściej poszukują "doświadczeń wielokanałowych" ze stałą możliwością dostępu do informacji na wielu typach urządzeń, gdziekolwiek się znajdują.

Omnichannel i platformy B2B

Z powodu tego przejścia w kierunku wielokanałowości, sprzedawcy e-commerce B2B szybko wdrażają aplikacje, które mogą być elastyczne na różnych platformach i kanałach. Nabywcy ci również intensywnie wyszukują informacje online i są mniej zależni od sił sprzedaży. Tylko około 12% kupujących chce teraz kontaktować się ze sprzedawcą w celu zaspokojenia swoich potrzeb sprzedażowych podczas całego procesu sprzedaży. Kupujący przeprowadzają również wyszukiwanie na wielu platformach, aby uzyskać jak najlepsze informacje. Rola sprzedawców zmieniła się tak radykalnie w organizacjach B2B, że teraz powinni czekać, aż kupujący się do nich odezwie, a nie odwrotnie. Teraz obowiązkiem sprzedawcy jest czekać, aż kupujący dostarczy gotowe sygnały. Jeśli chodzi o faktyczne transakcje zakupu, istnieje wiele platform e-commerce, z których mogą korzystać organizacje B2B, takie jak Magento, BigCommerce, Shopify, IBM i Netsuite. Platformy handlu elektronicznego zazwyczaj opierają się na solidnej aplikacji opartej na danych, takiej jak Oracle, która obejmuje solidny katalog online, funkcje wyszukiwania i możliwość zarządzania treścią. Ponadto organizacja B2B musi również rozważyć, jaki rodzaj platformy e-commerce chce wdrożyć, hostowanej, on-premise lub opartej na chmurze. Hostowana platforma lokalna oznacza, że oprogramowanie musi być instalowane na miejscu. W pełni hostowana, oparta na chmurze platforma handlu elektronicznego jest hostowana przez dostawców usług. Dostęp do sklepu internetowego można uzyskać z dowolnej przeglądarki internetowej, o ile istnieje połączenie z Internetem. Jednak nabywcy B2B polegają nie tylko na platformie e-commerce dostawcy. Wielu kupujących regularnie korzysta z portali ogólnych, takich jak Amazon Business, a tylko około połowa zakupów B2B ma miejsce na stronach internetowych dostawców.

Automatyzacja marketingu B2B i sztuczna inteligencja

Kolejnym aspektem e-commerce B2B, który zyskuje na znaczeniu, jest automatyzacja marketingu i sztuczna inteligencja lub uczenie kognitywne. Organizacje zaczynają zwiększać stos technologii marketingowych i wykorzystywać je wraz ze sprzedażą, planowaniem zasobów przedsiębiorstwa, zarządzaniem relacjami z klientami i systemami logistycznymi online. Stos technologii marketingowych został zdefiniowany przez AdRoll w 2016 roku jako grupa technologii, które marketerzy wykorzystują do wykonywania, analizowania i ulepszania swoich działań marketingowych. Ten stos obejmuje wszystkie technologie wykorzystywane przez zespół marketingowy, od automatyzacji marketingu po wzbogacanie danych i analitykę. Według najnowszych badań przeprowadzonych przez Gartner CMO Spend Survey, wydatki na technologię są na dobrej drodze do przekroczenia wydatków na technologię CIO w 2017 roku. Oczywiste jest, że nie jest to chwilowa tendencja - stosy technologii zostaną. Dzieje się tak, ponieważ technologia marketingowa pomaga marketerom ewoluować wraz ze zmieniającymi się potrzebami klientów. Narzędzia w zestawie pomagają marketerom przekazać właściwy komunikat właściwym klientom we właściwym czasie, a automatyzacja marketingu i sztuczna inteligencja mogą ułatwić organizacjom zrobienie tego. Automatyzacja marketingu oznacza platformę lub zestaw procesów, które pomagają marketerom usprawnić ich procesy, od generowania leadów, segmentacji, pielęgnowania leadów i oceniania leadów, po marketing cyklu życia klienta, utrzymanie klienta i marketingowy pomiar zwrotu z inwestycji. Niektóre z bardziej podstawowych praktyk są możliwe bez specjalnego oprogramowania i mogą być wykonywane przy użyciu arkuszy kalkulacyjnych, list i formuł Microsoft Excel. Jednak ze względu na potrzebę skalowania procesów i ostatecznych rezultatów, w centrum uwagi znajduje się technologia. Według Marketo, jednego z wiodących dostawców platform automatyzacji, procesy te wymagają:

- Centralna marketingowa baza danych: Miejsce na wszystkie dane marketingowe firmy, w tym szczegółowe informacje o interakcjach i zachowaniach potencjalnych klientów i klientów, umożliwiające segmentację i kierowanie odpowiedniego przekazu do każdego klienta.
- Silnik marketingu angażującego: środowisko do tworzenia, zarządzania i automatyzacji procesów marketingowych i rozmów w kanałach online i offline.
- Mechanizm analityczny: sposób testowania, mierzenia i optymalizowania marketingowego zwrotu z inwestycji oraz wpływania na przychody.

Integracja takich platform z innymi usprawnionymi procesami handlu elektronicznego oznacza, że sama automatyzacja może z czasem przynieść organizacjom jeszcze większe korzyści. Co więcej, dzięki wprowadzeniu uczenia się kognitywnego, jednej z najnowszych technologii marketingowych, marketerzy mogą teraz zacząć się uczyć i przewidywać, w jaki sposób potencjalni i klienci będą się zachowywać oraz jakie działania podejmą przed dokonaniem zakupu. Rozwój ten oznacza, że marketerzy coraz częściej wykorzystują procesy biznesowe online, nie tylko w celu sprzedaży potencjalnym i obecnym klientom, ale także w celu poznania sposobu, w jaki wchodzą oni w interakcję ze stroną internetową organizacji, pocztą elektroniczną, zespołami sprzedaży, procesami zamówień i usługi opieki poporodowej. Watson Marketing firmy IBM okazał się doskonałym przykładem platformy w obszarze sztucznej inteligencji i przestrzeni uczenia się kognitywnego, ponieważ zrozumiał, że marketing w erze kognitywnej polega na wykorzystywaniu wiedzy i technologii w nowy sposób w celu podniesienia jakości obsługi klienta. Podsumowując, handel elektroniczny B2B polega dziś na wykorzystaniu technologii do budowania połączeń z klientami, które są odporne na zmieniającą się dynamikę. Korzystanie z danych zebranych z platform w stosie oraz budowanie spersonalizowanych i dostosowanych połączeń z klientami oznacza, że firmy mogą sprostać zmieniającej się dynamice i wymaganiom ewoluującego rynku. Na tej podstawie wydaje się pewne, że technologia będzie nadal sprzyjać rozwojowi rynku e-commerce B2B.

Handel elektroniczny typu business-to-consumer (B2C) (e-commerce) jest zwykle definiowany jako kupno i sprzedaż produktu lub usługi przez Internet między firmą a konsumentem do użytku osobistego. Aby docenić handel elektroniczny B2C, należy przedstawić trochę historii z jednej perspektywy ewolucji handlu elektronicznego B2C. Gdyby prześledzić podejście konsumentów do zakupów, na przykład od około 1950 roku w Stanach Zjednoczonych, można by znaleźć wszelkiego rodzaju sklepy w tak zwanym "śródmieściu" w wielu większych miastach. Od początku do połowy lat pięćdziesiątych konsumenci byli wprowadzani do centrów handlowych wraz z rozwojem przedmieść. Centra te obejmowały dużych i mniejszych detalistów, z których każdy miał witryny sklepowe i nie miał dostępu do sklepów poza wejściem do sklepu z zewnątrz; duże parkingi i długie chodniki przed sklepami zdominowały koncepcję centrum handlowego. Kolejnym krokiem w procesie ewolucji sposobu robienia zakupów przez konsumentów było centrum handlowe. Chociaż pierwsze całkowicie zamknięte centrum handlowe w Stanach Zjednoczonych zostało otwarte w 1956 roku w Edina w stanie Minnesota, na przedmieściach Twin Cities, centra handlowe, jakie znamy, naprawdę rozrosły się na dobre w latach siedemdziesiątych. Tak jak wczesne podejścia skoncentrowane na zakupach konsumenckich w centrum miasta zmieniły się i zniknęły, tak samo dzisiejsze centra handlowe i inne rodzaje placówek detalicznych zostały zmuszone do przystosowania się. Wiele dzisiejszych zmian koncentruje się na e-commerce B2C i zagadnieniach z nim związanych. Ten wpis analizuje ewolucję e-commerce B2C; w jaki sposób wpłynęło to na określone branże, w tym linie lotnicze, bankowość i handel detaliczny; i jej bieżących wyzwań, w tym związanych z bezpieczeństwem.

Ewolucja handlu elektronicznego B2C

Pisząc o historii e-commerce, Dave Roos wskazał, że w połowie lat 80. firma CompuServe stworzyła usługę o nazwie Electronic Mall, która umożliwiała użytkownikom kupowanie różnych produktów od ponad 100 sklepów internetowych. Nie lekceważąc innych inicjatyw, które rozwinęły się od tego czasu, a było ich wiele, przeskakując około 5 lat do końca 1990 r., opracowano podstawy dzisiejszej sieci. Następnie w 1995 roku Amazon. com narodziła się, która rozpoczęła się sprzedażą książek w Internecie. Udoskonalenia, ekspansje, zmiany w modelach biznesowych, a nawet zamknięcie i eliminacja wielu "stacjonarnych" biznesów zaowocowały dalszym rozwojem Amazon.com. Zorientowane na konsumenta podejście do zakupów nie było już takie samo, a ta ewolucja doprowadziła do wielu problemów i obaw, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. W ciągu ostatnich 15 do 20 lat konsumenci doświadczyli znaczących zmian dotyczących sposobu, w jaki kupują produkty i usługi, a zmiany te dotyczą wielu różnych branż. Z kolei zmiany te dotknęły nie tylko samych konsumentów, ale także przedsiębiorstwa działające w tych branżach. Oto kilka przykładów.

Przemysł lotniczy

Jedną z branż są linie lotnicze i ich podejście do dokonywania rezerwacji. Przed e-commerce B2C osoby, które chciały dokonać rezerwacji biletów lotniczych, miały do wyboru kilka możliwości. Obejmowały one telefon do centrum rezerwacji linii lotniczej i bezpośrednią rozmowę z agentem rezerwacji, wizytę w kasie biletowej zwykle spotykanej tylko w większych miastach, udanie się na lotnisko do kasy biletowej określonej linii lotniczej oraz rezerwację rezerwacji za pośrednictwem biura podróży. Chociaż te opcje są nadal dostępne dzisiaj, istnieją również inne opcje. Obejmują one korzystanie z dowolnej liczby witryn związanych z podróżami, takich jak Expedia. com, Travelocity.com i Orbitz.com, a także dokonywanie rezerwacji bezpośrednio w linii lotniczej za pośrednictwem strony internetowej tej linii lotniczej (np. AA.com dla American Airlines). Podobnie jak w przypadku wielu innych firm z różnych branż zajmujących się handlem elektronicznym B2C, konsumenci mogą zawierać transakcje 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Konsumenci mogą korzystać ze stron internetowych poszczególnych linii lotniczych, aby wybierać i zmieniać przydziały miejsc oraz odprawiać się często na 24 godziny przed lotem. Mogą również między innymi umówić się na otrzymywanie powiadomień telefonicznych, e-mailowych lub SMS-owych w przypadku jakichkolwiek zmian, rezerwować podróże-nagrody w ramach programu lojalnościowego linii lotniczych, uzyskiwać dostęp do informacji dotyczących przyszłych rezerwacji i rezerwować rezerwacje w innych liniach lotniczych. Oczywiście same linie lotnicze również doświadczyły wielu zmian w wyniku handlu elektronicznego. Linie lotnicze zostały w większości wyeliminowane płacenia prowizji biurom podróży za dokonywanie rezerwacji i byli w stanie zredukować liczbę agentów rezerwacji w telefonicznych centrach obsługi linii lotniczych, ponieważ internetowe biura podróży, takie jak Expedia.com, oraz strony internetowe linii lotniczych zasadniczo zastąpiły agentów ds. rezerwacji. Od połowy 2000 roku linie lotnicze zmniejszyły lub w niektórych przypadkach wyeliminowały opłaty uiszczane internetowym biurom podróży i często wprowadziły opłaty pobierane od konsumentów za dokonanie rezerwacji z udziałem agenta ds. rezerwacji. Końcowym rezultatem dla linii lotniczych jest obniżenie ich kosztów i silniejszy związek między konsumentami a stroną internetową linii lotniczych, na której konsumenci mogą również rezerwować pakiety wakacyjne, hotele, samochody do wynajęcia i rejsy wycieczkowe. Dzięki dostępności różnych internetowych zasobów związanych z podróżami linie lotnicze mogą oferować zakupy w jednym miejscu i być może zablokować klientów, którzy w innym przypadku mogliby rozważyć odwiedzenie różnych witryn. W 2009 roku linie Southwest Airlines wprowadziły proces umożliwiający niektórym klientom uzyskanie kart pokładowych przed innymi. Linie Southwest Airlines nie przydzielają miejsc na żadnym ze swoich lotów. Zamiast tego wydaje karty pokładowe w grupach (tj. Grupa A, Grupa B, Grupa C; najpierw tablice Grupy A, a następnie Grupy B i C). W przypadku większości pasażerów proces uzyskiwania karty pokładowej odbywa się na zasadzie "kto pierwszy, ten lepszy". Im wcześniej pasażer może uzyskać kartę pokładową, tym łatwiej mu znaleźć preferowane miejsce i mieć łatwiejszy dostęp do schowka nad głową, cechy często kojarzone z kartami pokładowymi grupy A. W przypadku większości pasażerów karty pokładowe można uzyskać na 24 godziny przed planowanym odlotem; dzięki e-commerce B2C wielu pasażerom łatwo jest teraz zalogować się na stronie Southwest, odprawić się na lot nie wcześniej niż 24 godziny przed lotem i wydrukować kartę pokładową. Jednak dodatkowe inicjatywy e-commerce B2C w Southwest Airlines umożliwiły pasażerom "uzyskanie przewagi". Odprawa EarlyBird to proces komputerowy, który umożliwia klientowi przypisanie mu karty pokładowej na 36 godzin przed planowanym czasem odlotu (tj. 12 godzin przed pasażerami, którzy nie zdecydowali się na skorzystanie z czeku EarlyBird -W). Od 2017 roku Southwest Airlines pobiera bezzwrotną opłatę w wysokości 15 USD za trasę za odprawę EarlyBird. Chociaż nie gwarantuje to, że pasażer otrzyma kartę pokładową w upragnionej grupie A, zapewnia pasażerowi przewagę nad wieloma innymi pasażerami, ponieważ system rezerwacji Southwest automatycznie przydziela klientowi EarlyBird Check-In kartę pokładową na 12 godzin przed klientów nieobjętych odprawą Early Bird. A Southwest Airlines otrzymuje 15 USD za pasażera, który zdecyduje się na wykupienie odprawy EarlyBird przy bardzo niewielkich kosztach ponoszonych przez linię lotniczą, być może za drobne zmiany programowe w jej systemie rezerwacji. Jest to przykład tego, jak handel elektroniczny B2C zapewnia wygodę i korzyść dla klienta, zapewniając jednocześnie dodatkowe przychody firmie przy niewielkich kosztach dla tej firmy.

Branża bankowości konsumenckiej

Jednym z pierwszych postępów w branży bankowości konsumenckiej był kasjer. W następstwie tego postępu karty bankomatowe (ATM) stały się bardzo popularne na przełomie lat 60. Karta bankomatowa wydana przez bank XYZ mogła korzystać z tej karty tylko w placówce banku XYZ, w której klient posiadał rachunek, niezależnie od tego, że bank XYZ miał wiele innych oddziałów). Bankowość w branży e-commerce B2C ma przynieść pozytywne rezultaty zarówno dla konsumentów, jak i dla sektora bankowego. Z punktu widzenia konsumenta dostępna jest dziś cała gama produktów i usług. Obejmują one opłacanie rachunków online, transfer środków między różnymi rachunkami, przeglądanie online i dostarczanie dokumentów, takich jak wyciągi z konta, zmianę kolejności czeków, dokonywanie wpłat bezpośrednio do banku i niektórych bankomatów, dodawanie kont i zarządzanie nimi, przelewy bankowe , uzyskiwanie kart kredytowych, kredyty samochodowe i kredyty hipoteczne oraz wiele usług świadczonych przez bank, ale niezwiązanych bezpośrednio z detaliczną bankowością konsumencką. Te różne usługi obejmują między innymi budżetowanie, śledzenie pieniędzy, doradztwo inwestycyjne i zarządzanie inwestycjami. Federalny Bank Oszczędnościowy United Services Automobile Association (USAA), z siedzibą w San Antonio w Teksasie, może być uważany za jedną z czołowych instytucji finansowych w Stanach Zjednoczonych. Zasadniczo USAA i jego klienci przeprowadzają wszystkie transakcje online. Przed e-commerce B2C klienci, którzy chcieli wpłacić czek na konto, musieli fizycznie wysłać czek do USAA, korzystając z przedpłaconych kopert dostarczonych przez USAA. Biorąc pod uwagę miliony klientów bankowych USAA, koszty wysyłki były prawdopodobnie ogromne. Kilka lat temu USAA opracowało usługę o nazwie Deposit@Home. Zamiast wysyłać depozyt do USAA pocztą, klienci posiadający dostęp do Internetu i skanera mogli zeskanować przód i tył czeku do zdeponowania i wysłać obraz do USAA. Fundusze mogą być dostępne natychmiast po otrzymaniu zeskanowanego obrazu depozytu przez USAA, chociaż w zależności od różnych okoliczności mogą wystąpić opóźnienia. Jednak w większości przypadków dostępność środków byłaby zwykle wcześniejsza niż wysłanie depozytu do USAA. Handel elektroniczny B2C zapewniał wygodę i być może szybszy dostęp do środków zdeponowanych w ten sposób, podczas gdy USAA bez wątpienia ponosiło niższe koszty związane z wysyłką i obsługą, być może przyciągając i zatrzymując klientów w wyniku ulepszonych usług handlu elektronicznego B2C. USAA opracowało teraz nowszą usługę o nazwie Deposit@Mobile. Podobnie jak Deposit@Home, usługa ta zapewnia klientowi możliwość wpłacania czeków na konta USAA za pomocą urządzenia mobilnego, takiego jak smartfon lub tablet. Aplikacje są dostępne zarówno dla urządzeń Apple, takich jak iPhone i iPad, jak i urządzeń z systemem Android. Oczywiście inne usługi internetowe dla tego typu urządzeń mogą zapewniać coś więcej niż tylko deponowanie czeków. Konsument ma dziś wiele do zyskania w zakresie e-commerce B2B w powiązaniu z branżą bankową - wygoda, dostęp 24/7, dostęp do rachunków poprzez tradycyjne systemy komputerowe, a teraz także dzięki aplikacjom na smartfony i tablety oraz alerty i inne powiadomienia na urządzenia mobilne. Zasadniczo bez żadnych kosztów dla konsumentów, w większości przypadków aplikacje internetowe i mobilne stały się popularne i zapewniają konsumentom wspólne korzyści. Jeśli chodzi o instytucję finansową, korzyści oczywiście występują również tam. Po pierwsze, tak jak banki były w stanie zmniejszyć liczbę kasjerów po wprowadzeniu kart bankomatowych, podobne oszczędności pojawiają się w przypadku bankowości internetowej i mobilnej. Samouczki i często zadawane pytania mogą pomóc konsumentom, którzy mogą mieć pytania i którzy w przeciwnym razie musieliby skontaktować się z przedstawicielem obsługi klienta, a te usługi online mogą również prowadzić do mniejszej liczby przedstawicieli i oszczędności kosztów instytucji. Pod koniec października 2016 r. kilka dużych instytucji finansowych w Stanach Zjednoczonych (np. Bank of America) ogłosiło, że zamknęło setki centrów bankowych od trzeciego kwartału 2015 r. w związku z rosnącym wykorzystaniem mobilnych i cyfrowych technologii B2C. Zamknięcia te spowodowały eliminację tysięcy miejsc pracy i spadek kosztów związanych z prowadzeniem biznesu w środowisku mobilnym/cyfrowym przez konsumentów. W zależności od perspektywy, opłacanie rachunków przez Internet może prowadzić do dodatkowych przychodów dla instytucji finansowych. Niektóre instytucje pobierają opłatę za tę usługę, co stanowi zwiększone przychody. Ale nawet jeśli instytucje nie pobierają opłat, wciąż mogą zyskać. Zastanów się, co wiąże się dla konsumenta z konfiguracją płatności za rachunki online. Konsument jest odpowiedzialny m.in. za podanie nazwy sprzedawcy, zwykle numeru konta, czasami adresu korespondencyjnego, wskazania, czy rachunek sprzedawcy ma być opłacony automatycznie, czy też klient zapłaci go bezpośrednio, a także zazwyczaj numeru telefonu kontaktowego do sprzedawca. Może to być czasochłonny proces, zwłaszcza podczas początkowego procesu konfigurowania dostawców, a jeszcze bardziej, jeśli istnieje duża liczba dostawców. Tak więc, przy niezmienionych innych parametrach, konsumenci najprawdopodobniej uznaliby, że zmiana banku lub przejście na inną usługę, która zapewnia opłacanie rachunków online, byłoby dość trudne i bardzo czasochłonne. W efekcie instytucja finansowa mogła obciążyć klienta kosztami zmiany, jeśli klient zdecydował się na zmianę banku. Może to umożliwić instytucji skoncentrowanie działań marketingowych, aby konsument rozważył inne usługi finansowe, takie jak pożyczki i karty kredytowe, świadczone przez instytucję, które mogą zaoferować instytucji dodatkowe przychody.

Handel detaliczny i Amazon.com

Gdzieś około 1994 roku charakter handlu detalicznego zmienił się dramatycznie i pod wieloma względami branża detaliczna w odniesieniu do konsumenta prawdopodobnie zmieniła się na zawsze, odkąd Amazon.com pojawił się na scenie. Amazon zaczął od internetowej sprzedaży książek i od tego czasu nie ogląda się za siebie. Bardzo trudno jest wyobrazić sobie produkt lub wiele usług, których Amazon.com nie zapewnia konsumentowi. Jej wykorzystanie technologii informatycznych jest uważane za najbardziej efektywne w identyfikowaniu potencjalnych klientów i utrzymywaniu istniejących. Zakładając, że konsument zezwala na pliki cookie z Amazon.com na komputerze lub innym odpowiednim urządzeniu, opcje są dość niesamowite. Obejmują one dostosowane wiadomości e-mail do konsumenta w oparciu o historię wyszukiwania/przeglądania i zakupów w witrynie Amazon, rozwijanie skutecznych relacji z setkami partnerów biznesowych, którzy sprzedają konsumentom za pośrednictwem witryny Amazon.com, łatwość realizacji transakcji dzięki opatentowanemu procesowi "1 kliknięciem" oraz uzgodnienia dotyczące wysyłki i płatności, które upraszczają sprawy dla klientów. Jeśli chodzi o produkty i usługi, wystarczy wejść na stronę główną Amazona, aby zobaczyć dostępne działy, historię przeglądania klienta, możliwość założenia osobistego Amazon.com klienta i wyczyszczenia historii przeglądania.

Negatywne aspekty handlu elektronicznego B2C

Niezależnie od tego, jak ogromne są możliwości dla konsumentów i firm, które angażują się w e-commerce B2C, istnieje niestety również wiele negatywnych aspektów.

Bezpieczeństwo i prywatność

Być może bardziej znanym terminem odnoszącym się do bezpieczeństwa komputerowego i prywatności jest hakowanie, które ogólnie definiuje się jako nieautoryzowany dostęp do systemu komputerowego w celu zdobycia danych. Dane mogą oznaczać wszystko, od informacji dotyczących ubezpieczenia społecznego po transakcje kartą kredytową, historię zakupów, dokumentację medyczną i adresy e-mail (tj. zasadniczo wszystko, co jest przechowywane w komputerowych bazach danych). Ponadto wzrost i wszechobecność systemów komputerowych opartych na chmurze oraz cyfrowe przechowywanie niemal wszystkiego zwiększa problem. Niektóre przykłady naruszeń bezpieczeństwa zostały szeroko omówione w popularnej prasie i obejmują kilka bardzo znanych organizacji, w tym Yahoo, JP Morgan Chase, LinkedIn, Anthem i Equifax, wśród setek innych firm. Z perspektywy konsumenta, jednostka musi ocenić możliwość utraty lub naruszenia bezpieczeństwa danych osobowych i prywatnych w porównaniu z wygodą i innymi zaletami związanymi z handlem elektronicznym B2C. Osoby fizyczne muszą chronić się tak bardzo, jak to możliwe, utrzymując aktualne zabezpieczenia internetowe i oprogramowanie do sprawdzania/usuwania wirusów. Muszą również powstrzymać się od angażowania się w określone rodzaje działań online (np. zasadniczo wszelkie działania online wymagające użycia hasła w niezabezpieczonym środowisku, takim jak publiczne Wi-Fi w restauracjach i hotelach), zapewnienie zabezpieczeń, takich jak bezpieczne połączenia VPN, lub całkowite powstrzymanie się od tego rodzaju działań. Oczywiście skorzystanie z tej ostatniej opcji z pewnością może wyeliminować przede wszystkim poszukiwane przez konsumentów korzyści B2C. Oczywiście firmy zajmujące się e-commerce B2C również mają wiele do rozważenia. A reputacja firmy z pewnością może zostać poważnie uszkodzona z powodu naruszenia bezpieczeństwa komputera. W rzeczywistości niektóre firmy twierdzą, że informacje, które posiadają na temat danej osoby, mogą być udostępniane innym powiązanym firmom, co może tylko zwiększyć możliwość włamania i nieuprawnionego ujawnienia informacji o konsumentach. Większość firm posiada ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej z tytułu działalności komercyjnej, ale nie ma pewności, czy ten rodzaj ubezpieczenia pokryje działalność w przypadku naruszenia danych. Firmy mogą wymagać rozważenia nowych polis ubezpieczeniowych w zakresie cyberbezpieczeństwa. Firmy muszą oceniać zasady i procedury bezpieczeństwa informacji i sieci, aby zapewnić bezpieczeństwo danych klientów w takim zakresie, w jakim uznają to za konieczne. Firmy muszą bardzo uważnie przyglądać się potencjalnym zagrożeniom. Z jednej strony niektóre informacje mogą być na tyle wrażliwe, że ich utrata lub ujawnienie mogłoby okazać się katastrofalne w skutkach dla biznesu. Z drugiej strony niektóre informacje mogą mieć taki charakter, że ich ujawnienie może nie być aż tak szkodliwe dla biznesu. Oprócz wymogów prawnych i regulacyjnych kierownictwo firmy musi podjąć tę decyzję.

Wpływ na inne firmy

Handel elektroniczny B2C zmusił firmy niewirtualne do ponownego przemyślenia taktycznego i strategicznego podejścia do prowadzenia działalności. Nowe modele biznesowe, które obejmują e-commerce B2C, zostały opracowane przez firmy, które wcześniej nie były zaangażowane w e-commerce, tylko po to, aby móc przetrwać i/lub konkurować. Dziś bardzo trudno jest znaleźć dużą firmę, która kiedyś była fizycznym, tradycyjnym przedsiębiorstwem, która nie jest również zaangażowana w e-commerce B2C. Przykładami takich firm są domy towarowe, centra majsterkowania, lokale gastronomiczne, sklepy spożywcze, punkty sprzedaży i obsługi nowych i używanych samochodów, organizacje związane ze zdrowiem, księgarnie i tak dalej. W XXI wieku branże obsługujące konsumentów muszą być obecne w sektorze B2C. Być może czynnikiem komplikującym e-commerce B2C są media społecznościowe. Organizacje zajmujące się e-commerce B2C stają przed dylematem, jak najlepiej wykorzystać media społecznościowe. Jest to prawdopodobnie najbardziej kłopotliwe pytanie dla firm, które koncentrują się na, powiedzmy, pokoleniu milenialsów, które reprezentuje osoby urodzone około 2000 roku. Ten typ klienta jest przyzwyczajony do obsługi wszystkich rodzajów mediów społecznościowych, takich jak Facebook, Twitter, Instagram, Pinterest i YouTube. Dziś prawie niemożliwe jest, aby odwiedzić witrynę B2C i nie zobaczyć ikon/linków do wielu witryn mediów społecznościowych. Ale samo powiązanie, powiedzmy, z Facebookiem, nie wystarczy. Firmy muszą nauczyć się, jak skutecznie wykorzystywać to podejście do marketingu B2C, obsługi klienta, blogowania i tak dalej.

Kwestie podatku od sprzedaży

W 1992 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w sprawie Quill Corporation przeciwko Dakocie Północnej (504 US 298) orzekł, że wymaganie od sprzedawców detalicznych spoza stanu pobierania stanowych i lokalnych podatków od sprzedaży od zamówień wysyłanych do mieszkańców stanu nie jest z natury niezgodne z konstytucją. Jednocześnie Trybunał stwierdził, że Kongres Stanów Zjednoczonych jest właściwym organem do zajęcia się tą kwestią, a nie sam Trybunał. Orzeczenie pozostawiło istniejącą politykę, która wymagała od sprzedawców detalicznych pobierania podatków od sprzedaży tylko w tych lokalizacjach (tj. Od 2017 roku Kongres nie podjął żadnych działań, więc zasady obowiązujące w 1992 roku pozostają w mocy. W przeważającej części kwestia podatku od sprzedaży koncentruje się na handlu elektronicznym B2C. Równie ważna jak e-commerce B2C stała się kwestia podatków od sprzedaży towarów i usług świadczonych przez niektóre firmy B2C, takie jak Amazon. com, jest ważny z kilku powodów. Po pierwsze, jeśli firma B2C nie jest fizycznie obecna w stanie, firma ta nie jest zobowiązana do pobierania podatków od sprzedaży, co jest niekorzystne dla lokalnych firm, które muszą pobierać podatki od sprzedaży. W zależności od konkretnego stanu, niekorzystna cena dla lokalnego sprzedawcy może przekraczać 10%. Po drugie, rządy stanowe i lokalne są w dużym stopniu uzależnione od podatków od sprzedaży, aby wspierać szkoły, policję i straż pożarną oraz wiele innych usług. Wraz ze wzrostem popularności handlu elektronicznego B2C i dopóki firma B2C nie jest fizycznie obecna w stanie, dochody z podatku od sprzedaży dla stanu i społeczności lokalnej są drastycznie zmniejszone. Zmusza to państwo lub społeczność do znalezienia innych źródeł dochodów, takich jak lokalne podatki od nieruchomości, lub do ograniczenia usług. Po trzecie, konsumenci, którzy nie mają dostępu do Internetu, karty kredytowej, a być może lokalnego adresu, pod który można dokonać dostawy, nie mogą skorzystać z zwolnienia z podatku od sprzedaży. Podatek od sprzedaży jest uważany za regresywny, a ten scenariusz tylko go wzmacnia. Do pewnego stopnia zajmował się tym problemem Kongres Stanów Zjednoczonych. Ustawa Marketplace Fairness Act jest proponowaną ustawą, która w efekcie wymagałaby od zdalnych sprzedawców detalicznych, którzy nie są fizycznie obecni w stanie, pobierania podatków od sprzedaży dokonywanej klientom w tym stanie. W Kongresie zaproponowano kilka projektów ustaw, ale od września 2017 r. Kongres nie podjął działań w tej sprawie. W tym samym czasie kilka stanów uchwaliło lub rozważa przepisy zwane "podatkami Amazon", które zmusiłyby sprzedawców internetowych spoza stanu do pobierania podatków od sprzedaży produktów sprzedawanych klientom w danym stanie. Jednak możliwość zastosowania, a nawet rodzaje tak zwanych praw amazońskich do stanów nie jest jednoznaczna i zostały zakwestionowane w różnych sądach. Wypadałoby, aby sprzedawcy internetowi zachowali szczególną czujność, ponieważ państwa zagłębiają się w tę sprawę.

Zagadnienia badawcze

Nie trzeba się specjalnie wysilać, aby znaleźć dowody na rozwój e-commerce B2C w Stanach Zjednoczonych i na świecie. Na przykład dane z różnych źródeł wskazują na wzrost zbliżający się do 20% w regionie Azji i Pacyfiku. eMarketer, internetowe źródło zajmujące się cyfrowym biznesem i informacjami online, przewiduje, że zakupy online będą stanowić 12,4% całkowitej sprzedaży detalicznej o wartości 28,550 bilionów USD, ponieważ coraz więcej osób korzysta z Internetu na całym świecie. W związku z tym organizacje i badacze mają wiele pytań, które zasługują na ponowne rozważenie. Szereg z nich jest omówionych dalej. Sprzedawcy detaliczni i inne branże związane z B2C muszą zdać sobie sprawę, że konsumenci mają teraz do dyspozycji wiele różnych technologii, z których mogą korzystać. Należą do nich tradycyjne komputery stacjonarne i laptopy, a także nowsze i mocniejsze tablety i smartfony wraz z niezliczoną liczbą aplikacji, które otworzyły przed klientami mnóstwo opcji handlu mobilnego (m-commerce). Jak organizacje powinny zareagować na te technologie i jak konsumenci z nich korzystają? Już producenci opracowują systemy integrujące technologie internetowe i tak zwane inteligentne urządzenia z samochodami osobowymi. W jaki sposób konsumenci będą wykorzystywać te technologie w środowisku e-commerce B2C i jak organizacje powinny na nie reagować? W połowie lat 90. wiele firm, które odważyły się zaprezentować swój przekaz online, zrobiło to za pomocą statycznych witryn. Obecnie firmy muszą określić, jak najlepiej zaprezentować swoje produkty i/lub usługi konsumentom w środowisku internetowym. Na przykład, w jaki sposób firma, która opracowała model biznesowy zapewniający konsumentom możliwość zakupów online, zapewnia, że konsumenci dokonują transakcji w tej witrynie? Dlaczego konsumenci stale odwiedzają jedną witrynę tylko po to, aby znaleźć potrzebny im produkt lub usługę, a następnie decydują się na zakup od innego sprzedawcy internetowego? Kwestie związane z nawigacją w witrynie, układem i układem kolorystycznym oraz integracją witryn innych firm z witryną B2C sprzedawcy to tylko trzy kwestie, które łatwo przychodzą na myśl. Inne kwestie mogą dotyczyć łatwości zakupu, opcji płatności, rodzaju i szybkości dostawy oraz ceny. To, czy potencjalny klient dokonuje zakupu ze źródła internetowego, a nie udaje się gdzie indziej w celu sfinalizowania transakcji, może również odnosić się do łatwości pozbycia się produktu. Czy konsumentowi łatwiej byłoby wyrzucić coś, czego już nie chce lub nie potrzebuje, kupując produkt w jednej witrynie internetowej niż w innej, ponieważ jedna witryna przyjmuje proaktywne podejście do utylizacji? Podobnie jak w przypadku prawie każdego rodzaju działalności, obsługa klienta ma kluczowe znaczenie, ponieważ konsumenci mają tak wiele opcji do wyboru. Zasadniczo firma związana z B2C nie może sobie pozwolić na wydawanie być może milionów dolarów na inwestowanie w internetowy model biznesowy tylko po to, by konsumenci odmówili zakupu w tej witrynie. W przeciwieństwie do wielu lat temu, kiedy grupy informatyczne w organizacjach były postrzegane jako centra kosztów, bardziej niż kiedykolwiek firmy szukają korzyści ze swoich inwestycji w technologie informacyjne (np. Handel elektroniczny B2C nie jest tu wyjątkiem. W jaki sposób firmy mierzą teraz tę wartość? Wartość można mierzyć na wiele sposobów, do których należą aktywność sprzedażowa, wzrost udziału w rynku na szerszym obszarze, pozyskiwanie większej liczby klientów, utrzymanie klientów, poprawa zadowolenia klientów, nakłanianie klientów do zakupu dodatkowych produktów lub usług online (np. perspektywa zakupów impulsowych), oraz rozwijanie relacji z innymi partnerami biznesowymi, które uzupełniałyby m.in. e-biznes B2C firmy. Jak wcześniej wspomniano, media społecznościowe zostały zintegrowane z kulturą społeczeństwa konsumpcyjnego. Jak firmy powinny na to zareagować? Jak na to reagują firmy? W jaki sposób konsumenci reagują na wysiłki biznesu mające na celu włączenie mediów społecznościowych do działań B2C? E-commerce B2C to zjawisko na skalę światową. Firmy, które dotychczas koncentrowały się wyłącznie na tradycyjnym modelu biznesowym, są zmuszone do rozważenia internetowego podejścia do sprzedaży i obsługi klientów, aby zarówno konkurować, jak i przetrwać. Również konsumenci mają dziś do czynienia z wieloma opcjami, a ci konsumenci, którzy być może czują się niekomfortowo z technologią lub preferują podejście "osobiste", mogą mieć ograniczone możliwości. Ten wpis zawiera przegląd niektórych zalet, wad, zalet i wad e-commerce B2C od strony biznesowej i konsumenckiej, a także dostarcza informacji na temat niektórych różnych branż. Jednocześnie, ponieważ handel elektroniczny B2C wciąż się rozwija, badacze muszą to robić kontynuować badanie przyczyn i przyczyn tego typu działalności biznesowej zarówno z punktu widzenia konsumenta, jak i biznesu.

Handel elektroniczny typu business-to-government (B2G) obejmuje transakcje między prywatnymi firmami i korporacjami a państwem za pomocą Internetu. Handel elektroniczny B2G różni się od handlu elektronicznego między przedsiębiorstwami i między przedsiębiorstwami a konsumentami pod kilkoma względami, z których najbardziej godnym uwagi jest to, że państwo jest podmiotem non-profit i jedynym nabywcą dla wielu sprzedawców. Ta struktura rynku, znana jako monopson, ogranicza konkurencję. Ponadto w handlu elektronicznym B2G często wchodzą w grę powiązania polityczne, w tym korupcja oraz zniekształcanie sygnałów rynkowych i cen. Oprócz rządów krajowych, wiele rządów prowincjonalnych i miejskich przyjęło również e-commerce B2G. Ten wpis dalej opisuje e-commerce B2G i podaje niektóre przykłady. Handel elektroniczny B2G obejmuje różnorodne działania, w tym dostęp przez Internet do formularzy i dokumentów rządowych; zapytania ofertowe online; Internetowa weryfikacja dostawców; wnioski o zezwolenia korporacyjne, licencje i patenty; rejestracja spółek przez Internet; uzyskiwanie kontraktów rządowych; cyfrowe opłacanie rachunków, grzywien i należności; elektroniczna wymiana danych; internetowe przeglądy postępów i spotkania kadry kierowniczej z urzędnikami publicznymi; płacenie podatku dochodowego od osób prawnych, akcyzy i podatku od wartości dodanej; oraz aukcje internetowe nadwyżki rządowej. Usługi elektronicznej odprawy celnej usprawniają działalność importową i eksportową, zapewniając logistykę za pośrednictwem jednego portalu. Ponad 100 krajów korzysta obecnie z Internetu do płacenia podatków. Zazwyczaj początkowe etapy e-commerce B2G zachęcają do korzystania z poczty elektronicznej i udziału w targach internetowych. e-Procurement to logiczny następny krok. Kolejne poszukują zdigitalizowanych informacji na temat łańcuchów dostaw, internetowej księgowości i kontroli zapasów oraz tworzenia usług o wartości dodanej. Inne przykłady obejmują firmy oferujące rządowi usługi doradcze w zakresie technologii informatycznych. Handel elektroniczny B2G rozwinął się na całym świecie w ślad za e-administracją, często jako środek do kultywowania przychylności społeczności biznesowej. Handel elektroniczny B2G rozkwitł wraz ze wzrostem popularności Internetu i w wielu stanach neoliberalne naciski deregulacji i prywatyzacji, dążą do obniżenia kosztów i usprawnienia biurokracji. Elektroniczne zamówienia publiczne są powszechnie postrzegane jako sposób na ograniczenie korupcji. W niektórych krajach e-commerce B2G jest inicjowany pod naciskiem Banku Światowego i innych agencji darczyńców jako sposób na ograniczenie korupcji poprzez przejrzystość wydatków i minimalizację nielegalnych prowizji. Jest również postrzegany jako łatwy sposób na koordynację różnorodnych funkcji kierowniczych wielu organów statutowych w projektach publicznych oraz ułatwienie wymiany najlepszych praktyk. W zakresie, w jakim zmniejsza to podróże do urzędów i czas oczekiwania, B2G poprawia wydajność i produktywność oraz przyspiesza cykle produktów. Obietnice, że wyeliminuje korupcję, są jednak prawie zawsze przesadzone. W krajach o niskim wskaźniku penetracji Internetu handel elektroniczny B2G raczej nie będzie się rozwijał, mimo że świat korporacji jest zwykle lepiej połączony niż większość segmentów społeczeństwa. Skuteczny handel elektroniczny wymaga wygodnego i bezpiecznego systemu płatności online. Wymaga to również ram legislacyjnych, takich jak ochrona własności intelektualnej, przepisy dotyczące podpisu elektronicznego i ochrona patentowa. W krajach, w których powszechna jest nieufność do państwa, ze względu na korupcję lub tendencje autorytarne, e-commerce B2G napotyka na poważne przeszkody. Ponadto, ponieważ rządy zmieniają się wolniej niż sektor korporacyjny, przyjęcie handlu elektronicznego B2G może być wolniejsze i stawić czoła mniejszemu rynkowi niż handel elektroniczny, który ma miejsce wyłącznie w sektorze prywatnym.

Najbardziej powszechną formą handlu elektronicznego B2G są zamówienia elektroniczne, proces, w ramach którego korporacje wykorzystują Internet do reklamowania się, składania ofert, uzyskiwania kontraktów i otrzymywania rekompensaty finansowej. Zwykle obejmuje scentralizowaną stronę internetową służącą do pozyskiwania i zatwierdzania ofert na projekty rządowe oraz przedłużania kontraktów. Przykładem udanych e-zamówień jest południowokoreański system e-zamówień on-line (KONEPS), który został uruchomiony w 2002 r. i znacznie ograniczył korupcję przy udzielaniu zamówień publicznych. Firma KONEPS zdobyła Nagrodę Służby Publicznej Organizacji Narodów Zjednoczonych, została wybrana przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju jako jeden z najlepszych przykładów poprawy przejrzystości oraz otrzymała nagrodę Global IT Excellence Award przyznawaną przez Światowy Kongres Technologii Informatycznych. Korea Południowa wyeksportowała części KONEPS na cały świat, w tym elektroniczny urząd celny dla Ekwadoru i system informacji o dochodach podatkowych dla Laosu. Inne przykłady systemów e-zamówień obejmują system utworzony przez Indonezję w 2008 r. dla zamówień rządowych. W 2014 roku Wietnam rozpoczął tworzenie systemu e-zamówień wzorowanego na tym w Chile i zainstalowanego przez południowokoreańskich ekspertów na giełdzie pośredniczonej przez Bank Światowy. Rozwijające się kraje Azji oferują również przykłady udanej implementacji innych form e-commerce B2G. W 2000 roku Chiny uruchomiły swoją pierwszą witrynę e-commerce B2G, Enterprise Online, umożliwiającą śledzenie zakupów rządowych online. Projekt był skierowany przede wszystkim do małych i średnich przedsiębiorstw oraz niektórych dużych korporacji państwowych. Chiny przyjęły również program Golden Taxation (jin shui), aby umożliwić bankom kierowanie funduszy w całym kraju i zminimalizować oszustwa podatkowe poprzez stosowanie kodów cyfrowych na paragonach w celu porównania deklarowanych przychodów sprzedawców i wydatków kupujących. Złote opodatkowanie ograniczyło oszustwa podatkowe i zwiększyło dochody publiczne, ale niewiele pomogło w powstrzymaniu powszechnego uchylania się od płacenia podatków w Chinach. W Malezji władze portowe i służby celne są zintegrowane poprzez elektroniczną wymianę danych używaną do przetwarzania wniosków o przywóz i wywóz. W 1999 roku Malezja uruchomiła ePerolehan kosztem 35 milionów RM (12 milionów USD). Zarejestrowane firmy mogą składać oferty online na kontrakty rządowe, reklamować swoje towary i otrzymywać płatności rządowe w formie cyfrowej. ePerolehan, skierowany głównie do małych i średnich przedsiębiorstw, obniżył operacyjność państwa i koszty administracyjne. Firmy muszą zakupić kartę inteligentną, aby z niej korzystać, szkolić pracowników i okresowo aktualizować oprogramowanie. Niemniej jednak e-zamówienia publiczne stały się w Malezji normą, nawet jeśli początkowe wskaźniki wzrostu nie spełniły oczekiwań. Pakistan i Indie podjęły kroki w celu zachęcenia do handlu elektronicznego B2G. W Pakistanie Urząd ds. Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw utworzył forum internetowe, na którym można udzielać porad i wskazówek biznesowych. Indie wprowadziły składanie podatków dochodowych drogą elektroniczną w 2004 r., a w 2006 r. stały się obowiązkowe dla firm. Podatki akcyzowe i od usług można również pobierać online. Ministerstwo Spraw Korporacyjnych w Indiach stworzyło projekt trybu misji MCA21, aby ograniczyć formalności i przyspieszyć inicjatywy w zakresie handlu elektronicznego.

Internet podsyca debaty na temat elastycznego uczenia się, szkoleń "dokładnie na czas" i modularyzacji informacji w szkolnictwie wyższym. Ale Internet - jako platforma - to także marka, etykieta, agenda i ideologia. Jest to wskaźnik innowacyjności, zdolności do zatrudnienia, reagowania na zmiany oraz zaangażowania w naukę, technologię, inżynierię i matematykę. Istnieją specyficzne i charakterystyczne tryby, za pośrednictwem których kultura cyfrowa i szkolnictwo wyższe przeplatają się. Technologia edukacyjna przyciągnęła wielu ewangelicznych zwolenników. Od poczty e-mail po systemy zarządzania nauczaniem, odwróconą klasę i masowe otwarte kursy online (MOOC), zawsze znajdą się konsultanci i facylitatorzy, którzy głoszą, że obecna rewolucja cyfrowa jest większa niż poprzednia. Zrozumienie związku między edukacją a Internetem wymaga zrozumienia kluczowych różnic między słowami i wyrażeniami, takimi jak digitalizacja, nauka online, e-learning i edukacja online. Wszystkie są różne. Cyfrowe dokumenty nie muszą być online. Zasoby edukacyjne online mogą istnieć bez uczenia się. Technologia jest częścią analogowego uczenia się. Ołówki, kątomierze, kreda i rzutniki to wszystkie technologie edukacyjne. Każda platforma medialna agituje struktury społeczne i gospodarcze, stwarzając nowe możliwości wyzwolenia i przemian oraz nowe ogniska niesprawiedliwości. Nauka może odbywać się na dowolnej platformie, za pośrednictwem mediów analogowych i cyfrowych oraz w trybach synchronicznych lub asynchronicznych. Pozostała część tego wpisu dotyczy rozwoju i konsekwencji edukacji online, tego, w jaki sposób przyjęcie nowych technologii odnosi się do ostatnich zmian w priorytetach szkolnictwa wyższego oraz rozróżnienia między cyfryzacją, Internetem i mediami społecznościowymi. Na koniec omówiono potrzebę umiejętności informacyjnych

Rozwój i konsekwencje edukacji online

Nauka online była napędzana koniecznością poprawy jakości nauczania na odległość, zwiększenia komunikacji i połączenia z fizycznym kampusem. Wpływ tego celu polegał na tym, że doświadczenia związane z nauką w kampusie i poza nim byłyby rozmyte i połączone. Znaczna część historii edukacji opiera się na selekcji pomysłów, badań i mediów w celu stworzenia programu nauczania dla uczniów, który rozszerza je i testuje, zamiast pozostawiać ich nasyconych, zadowolonych i uległych. Wyszukiwanie informacji jest poszukiwaniem sensu i zrozumienia. Wybór platformy medialnej to kluczowy moment w nauce. Potężną i ważną konsekwencją kształcenia na odległość jest to, że usuwa ono studentów z kampusu i umieszcza naukę w rytmie obowiązków osobistych i zawodowych. Szansę na uczestnictwo w szkolnictwie wyższym ma znacznie więcej obywateli, którzy nigdy nie zaangażowaliby się w zajęcia w konwencjonalnym środowisku uniwersyteckim. Istnieją jednak towarzyszące koszty społeczne i ekonomiczne, które zostaną poniesione w przypadku fizycznego oddzielenia nauczyciela i ucznia, biblioteki i nauki. Pełnomocnicy mediów mogą budować relacje i zarządzać utratą bezpośredniego nauczania i uczenia się. Aby zapewnić powodzenie tych pośredników, konieczne jest planowanie, dogłębne zrozumienie dostępnych opcji i możliwości edukacyjnych, wiedza na temat programów nauczania oraz potężny mechanizm informacji zwrotnej, aby zapewnić staranne dostosowanie między uczniem, programem nauczania i społecznością. Edukacja na odległość w całej swojej historii była zapośredniczona przez dominującą popularną platformę kulturalną swoich czasów. Obejmowały one (a) kursy korespondencyjne (papierowe i pocztowe), (b) radio i telewizję (szkoły lotnicze), (c) otwarte uniwersytety (zintegrowane pakiety druku, radia, telewizji i szkół letnich), (d) wideo i telekonferencje (elementy synchronicznych mediów dodane do edukacji asynchronicznej) oraz (e) Internet i sieć (portal integrujący, system dostarczania, centrum informacyjne i komunikacyjne). Te medialne przemiany zostały wplecione w historię szkół wyższych i uniwersytetów, umożliwiając poszerzenie uczestnictwa w szkolnictwie wyższym. Problem związany z kierowanym przez media modelem kształcenia na odległość polega na tym, że te same grupy, które zostały wykluczone ze szkolnictwa wyższego, często są również grupami bez dochodu do dyspozycji na sprzęt i oprogramowanie, aby przezwyciężyć tę nierówność. To, co najlepsze w zdalnej i otwartej edukacji przenosi elementy starych mediów do nowej edukacji. Taka strategia nie tylko gwarantuje, że potencjalni studenci będą posiadać umiejętności niezbędne do rozpoczęcia nauki i zostaną mile widziani w środowisku internetowym, ale także że najlepsze media zostaną wybrane do chwili nauki, zamiast po prostu zakładać, że najnowsze media będą odpowiednie

Nowe technologie i zmiany w priorytetach szkolnictwa wyższego

Cyfryzacja zalała szkoły wyższe i uniwersytety w momencie, gdy zakwestionowano sens istnienia szkolnictwa wyższego. Wraz ze wzrostem opłat za zapisy na uniwersytety, wielu uczonych, w tym Martha Nussbaum i Anthony Kronman, wyłoniło się z przemyślanej, pełnej pasji i zdeterminowanej krytyki. W wydanej w 2011 roku książce Lowering Higher Education James Cote i Anton Allahar śledzą to, co opisują jako wzrost popularności uniwersytetów korporacyjnych i spadek liberalnej edukacji, i rozważają rolę technologii w tej narracji. Według Cote i Allahar (2011) entuzjazm związany z zastosowaniem nowych technologii w środowisku uniwersyteckim wyraźnie przewyższył empiryczne dowody dotyczące ich potencjału w zakresie zwiększania zaangażowania akademickiego i wyników uczenia się. To wyraźnie ciekawy rozwój, że tak wielu ludzi jest gotowych pozwolić, aby technologia kierowała programem nauczania, podczas gdy powinno być na odwrót. Korporatyzacja i nacisk na umiejętności zawodowe sprawiły, że w wielu instytucjach szkolnictwa wyższego priorytetowo potraktowano technologię, a nie nauczanie i uczenie się. Nauka online została sprzedana menedżerom instytucji jako tania opcja, aby skrócić godziny kontaktu z personelem oraz głębokość i szeroko pojęty stopień uniwersytecki. Ale nauka nie ma być wygodna ani wydajna. Zmianę technologiczną najlepiej zrozumieć w szerszych systematycznych zmianach dotyczących uczenia się, nauczania, edukacji i uniwersytetów. Rosnącemu korzystaniu z Internetu na uczelniach od lat 90. towarzyszy urynkowienie szkolnictwa wyższego, menedżeryzm, dorywczość siły roboczej (gdzie coraz większa liczba pracowników jest zatrudniana w niepełnym wymiarze godzin lub na podstawie umów krótkoterminowych) i jest przez nie kształtowana. ) oraz krajowe oceny zarówno badań naukowych, jak i nauczania. Oznacza to, że przedkładano efektywność ekonomiczną nad efekty nauczania i uczenia się. Dostarczanie "treści" (lub wiedzy) było tańsze, gdy było dostarczane za pośrednictwem platform internetowych. Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin i pracownicy dorywczy mogliby zarządzać dyskusjami online zamiast wygłaszać analogowe wykłady. Wpływ każdej z tych zmian społecznych, kulturowych i politycznych na nauczanie i uczenie się spowodował, że Internet nie został wprowadzony na uniwersytety w sposób, który w pełni wykorzystuje jego możliwości do poprawy nauki lub zmiany sposobów komunikacji. Zamiast tego oparte na Internecie edukacja została uwiązana i złagodzona przez konieczność stworzenia efektywności ekonomicznej i swobodnej siły roboczej. Wpływ cyfryzacji na szkolnictwo wyższe jest często nagłaśniany, opisując go słowami takimi jak rewolucja. Na przykład Edward Hamilton (2016) opisał "rewolucję cyfrową" jako transformującą nauczanie, uczenie się, kadra akademicka, protokoły zarządzania oraz sposób, w jaki uniwersytet dostosowuje się do biznesu, rządu . Od późnych lat 90., wraz z pojawieniem się blogów i rozkwitem mediów społecznościowych oraz przeszukiwalnej sieci World Wide Web, nastąpił szereg założeń podążających za zmianami technologicznymi w szkolnictwie wyższym. Te założenia pojawiły się, ponieważ neoliberalny menedżeryzm rozprzestrzenił się poprzez dalsze i wyższe wykształcenie, wymagając tanich rozwiązań złożonych wyzwań związanych z przygotowaniem studentów i starzejącą się kadrą akademicką. Technologia i zmiany technologiczne mogą być korzystne dla uczenia się, ale uczenie się nie jest determinantem technologicznym. Jednak imperatyw uczynienia uniwersytetu produktywnym i wydajnym oznacza, że zmiany technologiczne zostały wprowadzone w celu obniżenia kosztów nauczania, a nie poprawy uczenia się. Uwolnienie siły roboczej akademickiej oznacza, że pracownicy sesyjni, opłacani za godziny, dostarczają kursy online, które zostały przygotowane przez innych pracowników, w szczególności przez rozrastającą się grupę projektantów edukacyjnych.

Rozróżnienia między Internetem, cyfryzacją i mediami społecznościowymi

Co ważne, Internet, nie mówiąc już o cyfryzacji, nie jest pojedynczym bytem. Statyczna i interaktywna sieć - czasami reifikowana do kategorii Web 1.0 i Web 2.0 - oferuje różne tryby czytania, pisania i myślenia. Platformy synchroniczne i asynchroniczne - takie jak odpowiednio Skype i poczta e-mail - zapewniają odrębne mechanizmy współpracy i zaangażowania. Silniejsza praca analityczna nad ramami nauczania i uczenia się wymaga wyraźnego rozróżnienia między cyfryzacją, Internetem i mediami społecznościowymi. Cyfryzacja jest znacznie większą siłą kulturową niż Internet. Dokumenty, filmy i podcasty mogą być cyfrowe i odłączone od Internetu. Internet pozwala cyfrowym artefaktom przemieszczać się w przestrzeni. Nazywany deterytorializacją, proces ten obejmuje rozpuszczanie przestrzeni fizycznej w celu umożliwienia przemieszczania dokumentów, obrazów i systemów komunikacyjnych. Skype jest mocnym przykładem: fizyczna lokalizacja nie ogranicza możliwości komunikacji. Deterytorializacja przedstawia nie tylko mocne strony i możliwości, ale także wyzwania i ostrzeżenia dla szkolnictwa wyższego. Wczesne badanie deterytorializacji uczenia się pojawiło się w grudniu 2000 roku w raporcie Web-Based Education Commission, powołanej przez Kongres Stanów Zjednoczonych w celu zbadania wpływu Internetu na uczenie się i zalecenia polityki dotyczącej korzystania z Internetu w edukacji. Ta komisja, której przewodniczył senator Bob Kerrey, uznała, w jaki sposób cyfryzacja zmienia sposób dostarczania edukacji, w szczególności utratę zbiorowości i społeczności w procesie uczenia się i przez nie. Całe uczenie się jest umiejscowione w jednym miejscu: Konsekwencje deterytorializacji dla szkolnictwa wyższego należy uznać i podejść do nich z ostrożnością. Dostęp do nauki to coś więcej niż pisanie na klawiaturze lub posiadanie niezawodnego połączenia szerokopasmowego. Jak omówił R. David Lankes, istnieją cztery tryby dostępu i cztery związane z nimi przepaści cyfrowe. Pierwszy podział - dostęp - jest ekonomicznie określony przez możliwość zakupu i używania sprzętu i oprogramowania. Drugi podział - wiedza - polega na uznaniu, że posiadanie własnego sprzętu nie wystarcza do uzyskania dostępu. Zamiast tego musi istnieć zdolność - umiejętność czytania i pisania - aby używać go skutecznie i dobrze. Trzeci podział - środowiskowy - pojawia się, gdy filtry rządowe lub instytucjonalne blokują swobodny dostęp do określonych witryn, takich jak YouTube czy Facebook. Ostatnim podziałem, który ma największe znaczenie dla uniwersytetów i szkół wyższych, jest motywacja. Każda z tych barier w dostępie może blokować naukę i pełne zaangażowanie w informacje online. Inną kluczową transformacją zapoczątkowaną przez pojawienie się Internetu na uczelniach wyższych jest dezintermediacja. Termin ten opisuje utratę edukacji - nauczania i uczenia się - opartej na więzi, zaangażowaniu i społeczności. Nauka nie istnieje bez motywacji. Jak przywołuje się motywację w przestrzeni między wykładowcą a studentem w amfiteatrze lub sali dydaktycznej, w porównaniu z połączeniami przez ekran, podcast czy e-mail? Budowanie takich relacji jest jeszcze większym wyzwaniem, biorąc pod uwagę zmieniające się ramy szkolnictwa wyższego, od uczenia się po zatrudnialność. Przejście od motywacji wewnętrznej (uczenie się, jak się uczyć) do motywacji zewnętrznej (uczenie się, aby zdobyć pracę) zmienia każdy element nauczania uniwersyteckiego. O ile uiszczanie opłat może mieć charakter motywacyjny, skutkuje również przemianą studenta w konsumenta. Ta zmiana języka prowadzi do zmiany zachowania. Przejście od "mędrca na scenie" do MOOC nie jest płynnym ani bezproblemowym przejściem od motywacji zewnętrznej do motywacji wewnętrznej i od uczenia się skoncentrowanego na nauczycielu do uczenia się skoncentrowanego na uczniu. Moment MOOC był wyobrażany jako rewolucja w nauce. Jednak wymagało to - w najpowszechniejszej formie - asynchronicznego dostarczania treści wideo. Dlatego różnica między tym trybem a wykładowcą dostarczającym treści na zajęciach nie jest duża. Jedną z największych krytyki wykładów jest to, że zachęcają one studentów do pasywnego uczenia się. Jednak jak to jest doświadczenie inne niż siedzenie przed ekranem i oglądanie wideo w MOOC? Różnica dotyczy czasu i przestrzeni. Sala wykładowa zgromadziła studentów w określonej przestrzeni i czasie. Treść wyświetlana na ekranie może być dostarczana do lokalizacji z dostępem szerokopasmowym na całym świecie iw czasie odpowiednim dla widza. Ale "doświadczenie" uczenia się - jednego nauczyciela dla wielu uczniów - jest taki sam. Podczas gdy nauczanie online w pierwszej dekadzie 2000 roku było promowane na uniwersytetach jako sposób na zwiększenie interakcji i komunikacji między pracownikami kampusu a studentami spoza kampusu, powstałe środowisko uczenia się online nie spełniło tej obietnicy. Zamiast dostawy "na żywo", materiały są wstępnie pakowane, sprzedawane i wielokrotnie wykorzystywane przez uczniów. To automatyzuje dostarczanie treści, bez zwracania uwagi na umożliwiającą strukturę, platformy i formę. To właśnie Hamilton (2016) opisał jako "wypieranie wykładowców przez treści wielokrotnego użytku". Ewangeliczna odpowiedź, na którą otrzymywano każdą falę uczenia się online, przełożyła się na ambiwalentne reakcje personelu i uczniów przy każdej iteracji automatyzacji, odłączania i przypadkowości. Jednak "problemem" nigdy nie była cyfryzacja ani środowisko online. Uczenie się powinno być i zawsze było zapewniane - a nie tworzone - przez technologię i zmiany technologiczne. Internet stanowi platformę do przekazywania informacji i programów nauczania. Jeśli jest czymś więcej niż kanałem komunikacji, wówczas wymagane są złożone teorie zmian instytucjonalnych i uzyskanie dyplomu uniwersyteckiego. W materiałach udostępnianych przez Internet nie ma nic, co sprzyjałoby uczeniu się, tak samo jak nie ma niczego na tablicy lub projekcie, który tworzy uczenie się. Założenie, że "cyfrowość" zwiększa zaangażowanie i współpracę, jest błędne i błędne. A co z nauczycielami i uczniami? W jaki sposób konstytuowana jest ich tożsamość online i jak Internet łagodzi ich analogowe doświadczenia edukacyjne? Co ważne, Internet stworzył radykalną refleksję i rekalibrację każdego elementu programu nauczania i projektu oceny, platform dostarczania, efektów uczenia się i motywacji. Analityczna tragedia uczenia się online polega na tym, że jest ono ujęte w binarne opozycje: analogowe i cyfrowe, technologia i tradycja, stare i nowe, luddyści i postępowcy. Być może największą konsekwencją Internetu dla szkół wyższych i uniwersytetów jest zmiana natury i definicji wiedzy. Szybkość dostarczania informacji skróciła czas i wiedzę wymaganą do ich oceny i oceny. Internet zmienił epistemologię i ontologię ekspertyz dyscyplinarnych oraz hierarchię między nauczycielami a uczniami. Jednak nie wynika to nieuchronnie, jak się czasem zakłada, że korzystanie z Internetu w procesie uczenia się prowadzi do otwartości, płynności i włączenia. Zmiany w każdej branży są trudne. W instytucjach takich jak uniwersytety zmiany są szczególnie trudne do wprowadzenia i zakorzenienia. Szybkość, z jaką cyfryzacja - poczta elektroniczna, przesyłanie ocen online, telekonferencje i systemy zarządzania nauczaniem - wkroczyła na uniwersytety, była bardzo szybka. Wielki błąd, który popełniono, polegał na połączeniu cyfryzacji, Internetu, sieci, nauki online, nauczania online i mediów społecznościowych. Ważne jest również rozważenie specyfiki i różnic między asynchronicznymi i synchronicznymi platformami mediów cyfrowych. Zamiast polegać na masowo produkowanych systemach zarządzania nauczaniem, można korzystać z dostosowanych i dostosowanych opcji uczenia się online. Internet - podobnie jak telewizja - nie jest ani dobry, ani zły. To platforma, sposób komunikacji. Jak wszystkie środki komunikacji, został przesycony ideologią. Sam fakt, że oprogramowanie lub sprzęt został wynaleziony, nie oznacza, że należy go używać. Co więcej, nie oznacza to, że należy go używać spontanicznie, bez przerwy na zastanowienie się nad lepszymi opcjami i sposobami wykorzystania czasu. Internet to mechanizm angażowania, konstruowania i łączenia informacji. To nie biblioteka ani skarbnica wiedzy. Google to tylko wyszukiwarka. PowerPoint to tylko oprogramowanie. Nie zastępuje doskonalenia zawodowego nauczycieli. Nie zastępuje studentom umiejętności robienia notatek.Prosząc pracowników i uczniów o zastanowienie się nad dostępnymi mediami, nauczyciele i uczniowie mogą wprowadzić świadomość i refleksję - myślenie - do środowiska online.

Zmiany technologiczne i umiejętność korzystania z informacji

Neil Postman w swojej książce Technopoly z 1993 roku przekonywał, że świętowanie zmian technologicznych zaślepia entuzjastów wiarą, że - nieuchronnie - korzyści rozprzestrzenią się na cały świat. Postman stwierdził, że problemem do rozwiązania w XXI wieku nie jest sposób przenoszenia informacji, nie inżynieria informacji. Już dawno rozwiązaliśmy ten problem. Problem polega na tym, jak przekształcić informację w wiedzę i jak przekształcić wiedzę w mądrość. Jeśli uda nam się rozwiązać ten problem, cała reszta rozwiąże się sama. Problem listonosza nie został rozwiązany. Postman nie wątpił w skuteczność komputera w edukacji. Martwił się, jak komputer "zmienia naszą koncepcję uczenia się" (1993, s. 19). Dwadzieścia pięć lat po opublikowaniu Technopolu ujawniają się rezultaty założeń Postmana. O ile umiejętności informacyjne nie pomogą w nauce, uczniowie przekształcą się w konsumentów, którzy kupują wiedzę online, ale ignorują, wypierają i zapominają o kosztach i stratach związanych z nauką i obywatelstwem.

Internet wywarł znaczący wpływ na kulturę i edukację, zwłaszcza od czasu, gdy sieć WWW stała się dostępna dla ogółu społeczeństwa w 1991 roku. Sieć jest przestrzenią informacyjną, w której każdy może wyszukiwać zasoby za pomocą jednolitych lokalizatorów zasobów. Nie tylko oferuje wiele udogodnień, ale także bezpośrednio wpływa na sposób, w jaki ludzie uczą się i wchodzą w interakcje w XXI wieku. W tym wpisie najpierw omówiono niektóre korzyści i obawy związane z korzystaniem z Internetu w szkołach podstawowych i średnich. Następnie omówiono konkretne zastosowania Internetu w szkolnictwie podstawowym i średnim oraz w komunikacji szkół z rodzicami i członkami społeczności. Na koniec wpis dotyczy roli bibliotekarzy szkolnych, personelu informatycznego (IT) i administratorów szkół w efektywnym wykorzystaniu Internetu i technologii edukacyjnych. W szkołach podstawowych i średnich Internet umożliwia uczniom wyszukiwanie informacji na określony temat, korzystanie z multimediów w celu usprawnienia procesu uczenia się, łatwe udostępnianie informacji, korzystanie z internetowych szkoleń i korepetycji oraz nie tylko. W przeszłości dzieci na wycieczkach szkolnych mogły śpiewać piosenki i grać w gry nieelektroniczne, jadąc autobusem do miejsca docelowego. Dziś można ich zachęcać do korzystania ze swoich urządzeń technologicznych, na które pobrali gry i aplikacje z Internetu. Rodzicielstwo w erze cyfrowej może być wyzwaniem, ponieważ rodzice muszą wyznaczać granice, aby uniemożliwić dzieciom korzystanie z Internetu przez cały czas. Nauczyciele mogą pomóc rodzicom w ustalaniu granic dla swoich dzieci, przedstawiając przegląd polityki szkolnej, procedur etycznych i oczekiwań dydaktycznych. Bezpieczeństwo i dostęp to istotne wyzwania związane z korzystaniem z Internetu. Nauczyciele muszą być przygotowani do oceny odpowiednich stron internetowych i zasobów internetowych dla uczniów, udzielania wskazówek, zapewniania bezpieczeństwa uczniom i nauczania efektywnego korzystania z Internetu. Oznacza to, że szkoły muszą posiadać odpowiednie łącza do Internetu oraz wdrażać polityki odpowiedzialnego zachowania w zakresie korzystania z technologii. Dzięki skutecznej polityce i kształceniu nauczycieli Internet pomaga stwarzać możliwości lepszego uczenia się uczniów, interaktywnego i angażującego programu nauczania oraz nabywania umiejętności, aby uczniowie odnosili sukcesy w społeczeństwie. Nauczyciele mogą korzystać z różnych metod, aby uzyskać informacje na temat technologii edukacyjnych. Metody te obejmują warsztaty szkoleniowe, książki, blogi, biuletyny, publikacje instruktażowe, seminaria internetowe i konferencje. Ścieżki rozwoju zawodowego, które szkoły mogą zapewnić nauczycielom, obejmują dni praktyk zawodowych, coaching i obserwacje rówieśników. Według Centrum Edukacji Publicznej największą trudnością nauczycieli nie jest uczenie się nowych podejść do nauczania, ale ich wdrażanie. Nauczyciele muszą ćwiczyć z technologią i otrzymywać dalsze wsparcie w celu prawidłowego wdrożenia w środowisku online. Zarówno rodzice, jak i nauczyciele muszą mieć świadomość, że nadmierne korzystanie z Internetu może ograniczać aktywność fizyczną dziecka, co może prowadzić do problemów zdrowotnych. Należy zachować równowagę między korzystaniem z technologii a aktywnością fizyczną wpajaną dzieciom. Według Amerykańskiej Akademii Pediatrii dzieci spędzają średnio 7 godzin dziennie korzystając z mediów rozrywkowych, w tym telewizorów, komputerów, telefonów i innych urządzeń elektronicznych. Amerykańska Akademia Pediatrii zaleca rodzicom opracowanie medialnego planu rodzinnego, który uwzględnia potrzeby każdego dziecka w zakresie zdrowia, edukacji i rozrywki. Uczniowie muszą rozumieć umiejętności korzystania z mediów podczas uzyskiwania dostępu, analizowania, oceniania, komunikowania się i tworzenia za pomocą technologii medialnych. Wymagane umiejętności korzystania z mediów to postrzeganie problemów z wielu perspektyw, skuteczna komunikacja, krytyczne myślenie, rozwiązywanie problemów, myślenie komputacyjne i obywatelstwo cyfrowe. Międzynarodowe Towarzystwo Technologii w Edukacji zapewnia standardy dla uczniów, które mają na celu wzmocnienie głosu uczniów i zapewnienie, że nauka jest napędzanym przez uczniów procesem eksploracji, kreatywności i odkrywania. Istotne jest, aby nauczyciele rozumieli umiejętność korzystania z mediów i pokazywali uczniom, jak stosować umiejętność korzystania z mediów, oraz aby okręgi szkolne oferowały szkolenia dla nauczycieli.

Aplikacje klasowe

Internet i związane z nim technologie cyfrowe zmieniły proces nauczania i uczenia się zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów. Na przykład, zamiast tworzyć samodzielne tablice plakatowe do projektu historycznego lub naukowego, uczniowie mogą tworzyć interaktywne plakaty multimedialne lub elektroniczne prezentacje slajdów. Łatwe w użyciu i intuicyjne interfejsy w wielu formach oprogramowania do prezentacji umożliwiają studentom tworzyć za pomocą funkcji "przeciągnij i upuść", wykorzystując różne formy multimediów, w tym filmy i obrazy. Nauczyciele mogą dostarczać informacje lub organizować projekty i działania za pomocą narzędzi, takich jak wiki, blogi, strony internetowe lub wirtualne przechowywanie plików w chmurze. W 2013 r. firma PBS Learning Media przeprowadziła wśród amerykańskich nauczycieli przedszkolnych i gimnazjalnych ankietę na temat tego, jak wykorzystują technologię w swoich klasach. Badanie to wykazało 48% nauczycieli korzystało z planów lekcji online, 45% korzystało z interaktywnych gier i ćwiczeń internetowych, 44% korzystało ze stron internetowych do przekazywania informacji o klasie, a 43% korzystało z filmów, obrazów i artykułów online. Uczniowie mogą uzyskać dostęp do wszystkich informacji o klasie za pośrednictwem łącza internetowego udostępnianego przez system zarządzania uczeniem (LMS) lub w wiadomości e-mail. Systemy zarządzania uczeniem i inne edukacyjne platformy technologiczne zapewniają zbiór narzędzi umożliwiających zaangażowanie w treść; komunikacja między uczniami, rodzicami i nauczycielami; i współpracy w klasach. Popularne systemy zarządzania uczeniem przeznaczone do użytku w szkołach podstawowych i średnich zapewniają wsparcie instruktora, integrację z aplikacjami Google, funkcje grywalizacji i dostęp mobilny. Niektóre oferują również opcję pakietu treści kursu; fora dyskusyjne zachęcające uczniów do asynchronicznych rozmów; strony do osadzania lub zapewniania dostępu do odczytów, filmów lub wyjaśnień zadań; interaktywne grupy umożliwiające wspólne planowanie projektu grupowego; a nawet tryb podglądu dla rodziców, aby monitorować aktywność ucznia w klasie i ogólne postępy. Usługi w chmurze pozwalają na zdalne przechowywanie i udostępnianie plików. Każdy może uzyskiwać dostęp do swoich plików z dowolnego miejsca i korzystać z internetowych narzędzi do edycji, które odzwierciedlają popularne aplikacje komputerowe do przetwarzania tekstu, zarządzania arkuszami kalkulacyjnymi i projektowania prezentacji. Ponadto nauczyciele mogą korzystać z interaktywnych e-booków zamiast tradycyjnych podręczników drukowanych. Interaktywne e-booki mogą sprawić, że treści będą atrakcyjne, umożliwiając uczniom dostęp do filmów online, zadań i ocen, które pomogą im w nauce. Te same technologie wykorzystują rozpoznawanie głosu, napisy kodowane i wysoki kontrast, udostępniając zasoby uczniom o specjalnych potrzebach. Dzisiejsi studenci często używają SMS-ów jako formy komunikacji. Nauczyciele mogą skorzystać tę praktykę, prosząc uczniów, aby używali swoich urządzeń mobilnych do ankietowania lub anonimowych ankiet w celu nieformalnej oceny. Korzystanie z Internetu daje wiele możliwości zaspokojenia potrzeb różnorodnych uczniów.

Narzędzia mobilne i wirtualne

Nauka mobilna i wirtualna obejmuje treści i zasoby edukacyjne dostarczane na tabletach mobilnych, telefonach komórkowych i przenośnych goglach rzeczywistości wirtualnej. Edukacyjne strony internetowe przeznaczone na urządzenia mobilne zapewniają dostęp do treści obejmujących setki tematów z zakresu zdrowia, matematyki, nauk ścisłych, nauk społecznych, języka angielskiego, technologii, sztuki i muzyki. Różne narzędzia dają uczniom możliwość tworzenia bajek poprzez dodawanie obrazów, głosu i animacji; rysować, pisać i malować palcami; czytać, pisać i mówić słowami i zdaniami; pogłębić zrozumienie podstaw i treści matematyki; oraz tworzyć własne mapy cyfrowe. Aplikacje rzeczywistości wirtualnej i wysokiej rozdzielczości online platformy obrazów umożliwiają zwiedzanie miejsc takich jak muzea, oceany i przestrzeń kosmiczna. Nauka mobilna ma tę zaletę, że zapewnia dostęp do tysięcy bezpłatnych zasobów, które są łatwo dostępne, zachęcając do nauki we własnym tempie i zwiększając zaangażowanie uczniów. Jednak problemy techniczne, problemy z łącznością i kompatybilnością urządzeń stanowią wady, które należy złagodzić.

Zajęcia online

Wraz ze wzrostem wykorzystania technologii i Internetu nauczyciele będą musieli nadal na nowo definiować sposób nauczania uczniów i sposób, w jaki uczniowie się uczą. Postęp technologiczny i korzystanie z Internetu stwarzają nowe możliwości zaspokojenia różnorodnych potrzeb, w tym uczniów z problemami medycznymi lub behawioralnymi lub innymi problemami, które utrudniają lub uniemożliwiają uczęszczanie do szkoły fizycznej. Setki tysięcy uczniów szkół podstawowych i średnich w Stanach Zjednoczonych uczęszcza obecnie do pełnoetatowych szkół internetowych, czasami nazywanych szkołami wirtualnymi. Publiczne szkoły wirtualne umożliwiają uczniom otwartą rejestrację i treści we własnym tempie, a zajęcia można ukończyć z domu. Niektóre z tych szkół to szkoły czarterowe (szkoły publiczne, które są wolne od wielu przepisów dotyczących szkół tradycyjnych) i przyjmują uczniów z całego określonego stanu. Niektóre okręgi szkolne i regionalne agencje usługowe również uruchomiły szkoły internetowe, aby służyć uczniom z ich granic. Oprócz uczniów uczęszczających do szkół online w pełnym wymiarze, miliony innych uczniów biorą udział w dodatkowych kursach online, uczęszczając do szkoły fizycznej lub uczęszczając do szkół hybrydowych, które łączą znaczną ilość nauczania online ze znaczną ilością bezpośrednich instrukcji. W zależności od stopnia nadzoru, podczas którego uczniowie biorą udział w kursach online, wadą kursów jest to, że uczniowie mogą spędzać czas w innym miejscu w sieci, gdzie mogą napotkać nieodpowiednie treści lub internetowych drapieżników. Uczniowie mogą również doświadczać mniejszej interakcji z nauczycielami i innymi uczniami na tych kursach, chociaż niektórzy uczniowie i nauczyciele zgłaszają więcej indywidualnych interakcji z nauczycielami (poprzez czat wideo i aplikacje do przesyłania wiadomości) w szkołach internetowych. W zależności od stanu lub szkoły nauczyciele w szkołach wirtualnych muszą ukończyć określone doskonalenie zawodowe związane z nauczaniem online. Na przykład Georgia Virtual Learning wymaga od kandydatów ukończenia kursu Skuteczne nauczanie online. International Association for K-12 Online Learning to organizacja non-profit, która zapewnia krajowe standardy kursów, programów i nauczania online. Standardy te pomagają instytucjom i nauczycielom w projektowaniu i wdrażaniu kursów online dla szkół podstawowych i ponadpodstawowych.

Komunikacja na rzecz uczenia się i zaangażowania społeczności

Internet daje jednostkom możliwość komunikowania się z kimkolwiek w dowolnym czasie za pomocą różnych narzędzi, od mediów społecznościowych po wideokonferencje. Facebook, najpopularniejsza forma mediów społecznościowych, z 2 miliardami aktywnych użytkowników miesięcznie, łączy pojedyncze posty, grupy współpracujące i komunikację na żywo z rodziną, przyjaciółmi, organizacjami i firmami na całym świecie. Facebook może być używany do projektów klasowych, zapewniając zamkniętą grupę dla uczniów, udostępniając filmy instruktorskie, dając dostęp rodzicom, publikując pytania i wykorzystując ankiety do edukowania uczniów. Twitter służy do łączenia ludzi o tych samych zainteresowaniach w czasie rzeczywistym. Nauczyciele mogą używać Twittera do nawiązywania kontaktów, łączenia się ze społecznościami edukacyjnymi i uzyskiwania dostępu do zasobów edukacyjnych. Nauczyciele mogą korzystać z Twittera w klasie, tworząc jedno konto dla uczniów, zmuszając uczniów do używania swoich inicjałów podczas publikowania, ograniczając liczbę obserwujących i wybierając określone zasoby edukacyjne do obserwowania. Korzystanie z platform mediów społecznościowych musi być często monitorowane, aby uniknąć korzystania z nieodpowiednich treści. Nauczyciele muszą zapewnić odpowiednią etykę internetową i procedury bezpieczeństwa dla tego typu metody uczenia się. Liczne czaty wideo i wideokonferencje mogą być używane do komunikowania się za pomocą dźwięku i/lub wideo przez Internet z kimkolwiek w dowolnym miejscu. W klasie narzędzia te mogą umożliwiać współpracę z innymi klasami i zapewniać dostęp do zaproszonych prelegentów, wirtualnych wycieczek terenowych i korepetycji. YouTube udostępnia liczne filmy wideo, które mogą poprawić jakość zajęć. Tych filmów można użyć, aby trudny temat był wciągający i interesujący. Instruktorzy mogą używać YouTube do tworzenia list odtwarzania jako zadań uczniów i nagrywania własnych lekcji. Członkowie społeczności chcą wiedzieć, co dzieje się w ich szkołach, a rodzice chcą śledzić postępy w nauce swoich dzieci. Korzystając z Internetu, społeczności mogą uzyskiwać aktualizacje na temat posiedzeń rady szkolnej i nowych zasad szkolnych oraz komunikować się bezpośrednio z członkami rady szkolnej i administratorami. Ponadto rodzice mogą uzyskać aktualne informacje o nauczycielach, ocenach, wynikach testów i skierowaniach dyscyplinarnych swoich podopiecznych. Rodzice mają dostęp do informacji za pośrednictwem internetowych portali dla rodziców. Portale te to bezpieczne strony internetowe, które pozwalają im monitorować postępy w nauce ich dzieci. Różne informacje można znaleźć na szkolnych stronach internetowych, które dostarczają treści dla pracowników, uczniów i rodziców.

Bibliotekarze szkolni

Przy znacznej ilości informacji dostarczanych w Internecie, biblioteki szkolne przejmują wiodącą rolę w erze cyfrowej. Tradycyjnie biblioteki szkolne zapewniały dostęp do książek, czasopism i gazet, rozszerzając się o dostęp do zasobów internetowych. Ta ekspansja spowodowała konieczność ponownego zdefiniowania roli bibliotekarza w celu włączenia kompetencji związanych z wiedzą i umiejętnościami technologicznymi. Ponieważ technologia stała się kluczowym elementem nauczania i uczenia się, bibliotekarze szkolni, jako specjaliści ds. informacji i edukatorzy, mają potencjał, by przewodzić integracji technologii. Bibliotekarze mogą odegrać ważną rolę w przygotowaniu uczniów do studiów i kariery zawodowej, korzystając z najnowszych dostępnych technologii. Ponadto biblioteki często służą jako dystrybutor lub dostawca dostępu do komputerów lub tabletów, z których nauczyciele mogą korzystać ze swoimi uczniami. Wyzwania, przed którymi stają bibliotekarze, świadcząc te usługi, obejmują przechowywanie materiałów w formacie cyfrowym, zapoznawanie się z treściami cyfrowymi oraz bycie ekspertem w różnych dziedzinach dla różnych typów ludzi.

Utrzymanie i strategia technologii szkolnej

Aby skutecznie wdrożyć tę technologię, potrzebny jest dział IT zajmujący się utrzymaniem technologii szkolnej. Edukacyjne działy IT muszą zapewniać strategie, niezawodność systemu i bezpieczeństwo dla instytucji edukacyjnych. Według National Center for Education Statistics skuteczne wdrażanie technologii obejmuje stały program rozwoju zawodowego, plan wymiany i/lub przekierowania sprzętu i oprogramowania, aktualną ochronę antywirusową, czas przeznaczony na ocenę istniejących zasad i procedur oraz fundusze na realizację wszystkich tych zadania. Administratorzy szkół muszą odpowiednio planować rozwój technologii i rozwój zawodowy nauczycieli w zakresie technologii.

Elektroniczna administracja lub e-administracja może być zdefiniowana jako wykorzystanie aplikacji internetowych w celu zwiększenia dostępu do usług publicznych i ich bardziej efektywnego świadczenia. Istnieją różne definicje e-administracji, ale wszystkie koncentrują się wokół wykorzystania Internetu do dostarczania informacji i usług, usprawniania procedur biurokratycznych oraz zwiększania wkładu i udziału obywateli. Ułatwił to Web 2.0, który umożliwia interaktywne transakcje między państwem a obywatelami, a nie tylko bierny odbiór informacji . Dobrze zrealizowana e-administracja zwiększa przejrzystość i odpowiedzialność. W tym wpisie omówiono e-administrację w kilku krokach. Rozpoczyna się przeglądem definicji, form i konsekwencji e-administracji. Po drugie, zwraca się ku głównym teoriom e-administracji. Część trzecia koncentruje się na relacjach między e-administracją a wykluczeniami cyfrowymi. Po czwarte, krótko analizuje globalną geografię przyjęcia i skuteczności e-administracji. W piątej części podsumowano wpływ państwowego korzystania z Internetu. W ostatniej części zwrócono uwagę na przeszkody stojące na drodze do pomyślnego przyjęcia i wdrożenia e-administracji.

Formy i konsekwencje e-administracji

E-administracja jest często reklamowana jako sposób na "wymyślenie rządu na nowo", ponieważ zmienia sposób, w jaki agencje publiczne wchodzą w interakcje między sobą iz członkami społeczeństwa. Istnieje wiele modeli e-administracji. Najprostsze formy ograniczają się do prostego przekazywania informacji, redukując obywateli do biernych konsumentów. Bardziej rozbudowane formularze, oparte na Web 2.0, wymagają wkładu użytkownika i opinii obywateli. Zazwyczaj e-administracja dzieli się na trzy formy: (1) rząd-biznes (G2B), (2) rząd-rząd i (3) rząd-to-obywatele. E-administracja G2B obejmuje internetowe zaproszenia do składania ofert na umowy; składanie ofert, rachunków i płatności; i cyfrowe zarządzanie łańcuchami dostaw. E-administracja między rządami ułatwia łączność między agencjami rządowymi, na przykład poprzez elektroniczny przepływ informacji. Interakcje online mają na celu poprawę dostępności dla obywateli, zwiększenie wydajności i obniżenie kosztów świadczenia usług rządowych. E-administracja między rządem a obywatelami obejmuje płatności podatków, rachunków za usługi komunalne i grzywny przez Internet; głosowanie internetowe; wniosków o udzielenie pożytku publicznego, zezwoleń i koncesji; i rejestracji spółek online. Dostęp do Internetu znacznie ułatwia pozyskiwanie danych i informacji, tak jak w spisie powszechnym, a także ogranicza podróże do urzędów, które w niektórych przypadkach wiążą się z długim czasem oczekiwania. Na obszarach wiejskich edukacja internetowa i telemedycyna dostarczają usług tym, którzy rzadko korzystają z tych usług. Samorządy miejskie i regionalne często wykorzystują Internet do promocji miejsc w nadziei na przyciągnięcie turystów i zagranicznych inwestorów. Coraz więcej osób korzysta z Internetu w celu uzyskania informacji na temat lokalnych szkół, bibliotek, rozkładów jazdy autobusów i placówek służby zdrowia. e-Government oferuje mieszankę korzyści i kosztów. Niektórzy uważają, że zmuszając instytucje publiczne do zapewnienia przejrzystości transakcji cyfrowych, e-administracja podnosi efektywność, odbiera władzę skorumpowanym urzędnikom i ogranicza nadużycia publiczne, podnosząc poziom zaufania do państwa. I odwrotnie, e-administracja może ułatwiać ingerencje w prywatność. Nierówny dostęp do Internetu - czyli przepaść cyfrowa - oznacza również, że korzyści płynące z e-administracji ograniczają się do tych, którzy mogą korzystać z Internetu. Wystarczające finansowanie programów e-administracji jest konieczne, ale niewystarczające do skutecznego wdrożenia e-administracji. Wdrożenie wymaga jasnych linii odpowiedzialności i wyraźnej odpowiedzialności. Prawdopodobieństwo sukcesu e-administracji jest największe, gdy jest projektowane przy udziale wielu zaangażowanych interesariuszy. Krótko mówiąc, e-administracja jest zarówno procesem politycznym i administracyjnym, jak i technologicznym. W krajach rozwijających się impuls do przyjęcia e-administracji często zaczyna się od międzynarodowych darczyńców i podmiotów ponadnarodowych, takich jak Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Amerykańska Agencja ds. Rozwoju Międzynarodowego, które twierdzą, że jest to skuteczny sposób walki z korupcją.

Teoretyzowanie e-administracji

Literatura dotycząca e-administracji pochodzi przede wszystkim z dyscyplin administracji publicznej i politologii. Często podchodzą one do zagadnienia, postulując różne etapy jego realizacji. Takie podejście często implikuje, że za tymi etapami kryje się jakaś teleologiczna nieuchronność i że jego przyjęcie odbywa się wszędzie na podobnych trajektoriach, podczas gdy w rzeczywistości istnieją różnice w rozwoju e-administracji, a to, jak ludzie korzystają z Internetu, zależy od lokalnych kontekstów społecznych. Bardziej zniuansowane poglądy uwzględniają różne środowiska krajowe i lokalne, uznając, że e-administracja może oznaczać różne rzeczy w różnych czasach i miejscach, a tym samym mieć różne skutki. W tym świetle e-administracja składa się z różnorodnych praktyk, które zmieniają się w czasie i przestrzeni. Istnieje kilka owocnych koncepcji e-administracji. Andrew Chadwick i Christopher May opisują trzy modele: (1) kierowniczy, (2) konsultacyjny i (3) partycypacyjny. Zarządzanie e-administracją ma na celu poprawę efektywności świadczenia usług rządowych online. Podejście konsultacyjne koncentruje się na opiniach obywateli, w tym składaniu skarg online, e-głosowaniu, publikowaniu w Internecie protokołów z posiedzeń organów rządowych oraz konsultacjach cyfrowych z urzędnikami państwowymi. Model partycypacyjny maksymalizuje wkład różnych podmiotów niepaństwowych, takich jak społeczeństwo obywatelskie i organizacje pozarządowe, w działania państwa. Karen Layne i Jungwoo Lee zaproponowali powszechnie przyjęty model etapów rozwoju e-administracji. Na najwcześniejszym, najmniej wyrafinowanym etapie obecność rządu w sieci ogranicza się do strony informacyjnej. Następnie, wraz z przyjęciem Web 2.0, rządy umożliwiają dostęp online do danych rządowych. Na trzecim etapie rząd oferuje internetowe wnioski o licencje, podczas gdy na najbardziej rozwiniętym etapie rząd zapewnia dostęp do szerokiego zakresu usług przez Internet i wykorzystuje Internet do przekazywania opinii publicznej. Kiedy jakość e-administracji była badana empirycznie, badania te zwykle koncentrowały się na stronach internetowych, w tym na takich kryteriach, jak ich łatwość obsługi; liczba brakujących ogniw; ilość, aktualność i dokładność wyświetlanych danych; czy zawierają dane kontaktowe urzędników publicznych; czy oferują treści w więcej niż jednym lokalnym języku; czy zawierają dźwięk i wideo; ich stopień bezpieczeństwa, np. umożliwienie użytkownikom bezpiecznego korzystania z kart kredytowych; ich polityki prywatności; oraz czy dają możliwość uzyskania informacji zwrotnej. Niektórzy twierdzą, że e-administracja promuje demokrację wszędzie tam, gdzie jest stosowana, zwiększając przejrzystość, co przypomina wiele wcześniejszych, utopijnych perspektyw w Internecie. Administracja elektroniczna rzeczywiście okazała się najbardziej skuteczna w bogatszych, demokratycznych społeczeństwach. Jednak totalitarne i autorytarne rządy, takie jak Chiny, również skutecznie wykorzystały to, aby uprawomocnić się w powszechnej opinii.

e-administracja i przepaść cyfrowa

Przepaści cyfrowe różnego rodzaju stanowią główną przeszkodę we wdrażaniu e-administracji. Dla tych, którzy nie mają dostępu do Internetu, twierdzenia o większym dostępie do informacji rządowych, które oferuje, są bez znaczenia. Cytując Jane Fountain (2001): "Rząd w coraz większym stopniu cyfrowy faworyzuje tych, którzy mają dostęp do komputera i Internetu oraz umiejętności kompetentnego korzystania z tych wyrafinowanych narzędzi" (s. 48). Populacje bez dostępu do komputerów podłączonych do Internetu są zatem automatycznie pozbawione wszelkich korzyści, jakie może zaoferować e-administracja. Jak na ironię, zwykli użytkownicy Internetu zazwyczaj pływają w oceanach informacji; to właśnie wykluczeni z cyberprzestrzeni mogliby odnieść największe korzyści. Z tego powodu niektórzy obawiają się, że przepaści cyfrowe mogą raczej uwydatniać niż odzwierciedlać społeczne i przestrzenne nierówności otaczające e-administrację. Szybki rozwój telefonów komórkowych lub komórkowych może stanowić jedno wyjście z tego dylematu. Nawet w krajach rozwijających się korzystanie z telefonów komórkowych stało się wszechobecne, a coraz większa ich część jest podłączona do Internetu. Rosnąca liczba użytkowników mobilnych polega wyłącznie na nich, aby uzyskać dostęp do usług e-administracji. W rezultacie wzrosła popularność mobilnej e-administracji lub m-government. Analogicznie, gdy rządy wykorzystują media społecznościowe do interakcji z obywatelami, rezultatem jest to, co Dennis Linders (2012) nazywa przejściem od e-administracji do "my-administracji".

Geografie e-administracji

Zdecydowanie najczęściej stosowanym badaniem dotyczącym wdrażania e-administracji jest badanie e-administracji Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), które obejmuje pomiary jakości infrastruktury internetowej danego kraju, poziomu umiejętności czytania i pisania oraz wykształcenia ludności, a także projektu i użyteczność publicznych stron internetowych. Kraje rozwinięte gospodarczo osiągają najwyższe wyniki w indeksie rozwoju e-administracji ONZ i indeksie e-uczestnictwa, przy czym Wielka Brytania i Korea Południowa znalazły się w pierwszej piątce obu wskaźników w 2016 r. Kraje skandynawskie również zwykle radzą sobie dobrze, podobnie jak Singapur, Australia i Nowa Zelandia oraz kraje Ameryki Północnej i Europy Zachodniej. Wyniki są niższe w Afryce, niektórych częściach Azji i Ameryce Łacińskiej. Te przestrzenne różnice w wynikach e-administracji ściśle odzwierciedlają globalne różnice w zamożności, umiejętności czytania i pisania oraz otwartości politycznej. Co więcej, ta geografia implikuje, że e-administracji nie można zrozumieć za pomocą uproszczonych, uniwersalnych modeli, które ignorują krajowe konteksty polityczne, gospodarcze i kulturowe.

Wpływ e-administracji

Wdrożenie e-administracji ma kilka skutków. W najprostszej formie - czyli jako publiczne strony internetowe, które oferują jedynie informacje - zmniejsza niepewność i potrzebę telefonowania do urzędów. Jednak badania empiryczne wykazały, że często strony takie nie są aktualizowane wystarczająco często. W krajach, w których technologia Web 2.0 nie została powszechnie przyjęta, e-administracja polega na niewiele więcej niż jednokierunkowym przepływie od państwa do jego obywateli. Jednak tym, którzy nie mają innych możliwości zdobycia informacji, nawet ten poziom czyni życie wygodniejszym. Nawet proste udostępnianie informacji na rządowych stronach internetowych znacznie ograniczyło podróże do urzędów i czas oczekiwania w nich. W krajach z rozdętymi i nieefektywnymi administracjami rządowymi może to skutkować znaczną oszczędnością czasu. Możliwość pobierania formularzy przyspieszyła proces uzyskiwania pozwoleń na budowę, prawa jazdy, prawa jazdy, świadectwa urodzenia i zgonu, a także wiz i paszportów. W e-administracji G2B e-zamówienia skróciły czas potrzebny firmom na składanie ofert, przyznawanie kontraktów i otrzymywanie płatności. Cyfryzacja procedur odpraw celnych znacznie przyspieszyła wzrost importu i eksportu. W bardziej wyrafinowanych wersjach e-administracja oferuje obywatelom wkład w różne formy. W Korei Południowej obejmuje to miejskie elektroniczne tablice ogłoszeń i interaktywne telewizory. W wielu krajach popularne jest składanie skarg (np. na niewłaściwe zachowanie policji lub korupcję rządu). Głosowanie przez Internet jest nadal rzadkością, chociaż Estonia i Francja z nim eksperymentowały. W krajach o bardziej interaktywnych formach e-administracji aplikacje mogą być bardziej wyrafinowane. Niektóre oferują publicznie dostępne systemy informacji geograficznej, które pomagają w znalezieniu trasy. Inne oferują przeszukiwalne bazy danych zawierające dane spisowe. Pojawił się szeroki konsensus co do tego, że e-administracja ma znaczący wpływ na korupcję publiczną. Rzeczywiście, jest to jedna z głównych zachęt za jego wdrożeniem w wielu krajach. Rządy uważane za najmniej skorumpowane często były tymi, które najczęściej wykorzystywały e-administrację w ten sposób. Korea Południowa jest pod tym względem światowym liderem. Na przykład, Seoul′s Online Procedures Enhancement for Civil Applications jest reklamowany jako optymalny model tego, jak e-administracja może ograniczyć przekupstwo. Innym przykładem jest Indyjska Centralna Komisja ds. Czujności, która zajmuje się "e-wstydem" urzędników skazanych za korupcję. Na obszarach wiejskich telecentra eliminują skorumpowanych pośredników w procesie rejestracji gruntów w Indiach. Odnotowano również spadek korupcji w zamówieniach publicznych. W wielu krajach biurokraci rządowi sprzeciwiają się wdrażaniu e-administracji właśnie dlatego, że zmniejsza ona możliwości łapownictwa i przyjmowania łapówek. Innym przykładem jest płatność podatków online. Elektroniczne zgłoszenia ograniczają oszustwa podatkowe i zwiększają dochody publiczne. W wielu krajach podatki od nieruchomości i pojazdów można składać elektronicznie za pośrednictwem telecentrów i kiosków, podobnie jak bilety parkingowe i drogowe. Podobnie w krajach z systemami transportu publicznego, Web 2.0 umożliwia rezerwację i zakup biletów autobusowych i kolejowych online. Inny wpływ e-administracji dotyczy elektronicznego wydatkowania środków, w tym świadczeń socjalnych, takich jak świadczenia dla osób niepełnosprawnych, weteranów, wdów i osób starszych. Niektóre rządy prowadzą serwisy dopasowujące oferty pracy, które zmniejszają koszty poszukiwania zatrudnienia. Edukacja publiczna została ożywiona dzięki e-administracji. Doskonałymi przykładami są biblioteki internetowe i zajęcia oferowane przez Internet, umożliwiające naukę online osobom, które być może nigdy nie miałyby możliwości zdobycia wykształcenia. Ludziom mieszkającym w odległych obszarach takie inicjatywy dają wgląd w świat zewnętrzny, w tym wiadomości, kontakt z obcą kulturą i możliwość poszukiwania pracy gdzie indziej. Niektóre samorządy publikują w internecie wyniki egzaminów wstępnych na uczelnie. Podobnie telemedycyna zmieniła zdrowie publiczne. Dla osób mieszkających na obszarach wiejskich dostęp do opieki zdrowotnej może być szczególnie problematyczny. Telemedycyna oferuje stosunkowo łatwy sposób na uzyskanie porady lekarskiej, w tym konsultacji ze specjalistami. Kilka rządów eksperymentowało z programami telepsychiatrii i teleginekologii. Ponadto wiele rządów używa Internetu do ostrzegania mieszkańców o zbliżających się katastrofach, w tym tsunami i epidemiach, często za pośrednictwem wiadomości SMS wysyłanych na telefony komórkowe.

Przeszkody we wdrażaniu e-administracji

Wdrażanie e-administracji często napotyka na istotne bariery. Niskie dochody, zwłaszcza w krajach rozwijających się, często sprawiają, że komputery, a nawet kawiarenki internetowe są nieosiągalne. Analfabetyzm również uniemożliwia dostęp do Internetu. Ubóstwo i analfabetyzm pogłębiają przepaść cyfrową, uniemożliwiając wielu osobom e-administrację, zwłaszcza na obszarach wiejskich. Niepewne dostawy energii elektrycznej zwiększają ten problem. Poza tym umiejętności obsługi komputera są często niewystarczające lub w ogóle ich brakuje, co stwarza zniechęcające środowisko dla osób niezaznajomionych ze sprzętem cyfrowym, co w wielu regionach oznacza, że kobietom i osobom starszym szczególnie trudno jest uzyskać dostęp do e-administracji. Kobiety w tych regionach często cierpią z powodu ubóstwa, analfabetyzmu i zdominowanego przez mężczyzn środowiska technicznego, które często nie jest mile widziane, jak sugeruje doświadczenie indyjskich telecentrów. Często brakuje wykwalifikowanego personelu, który może pomóc ludziom w tym zakresie. Na poziomie państwa wdrożenie e-administracji wymaga zdecydowanego przywództwa. Nieodpowiednie i niespójne finansowanie jest chroniczną przeszkodą. Sprzęt i oprogramowanie mogą stać się przestarzałe i nie można ich aktualizować wystarczająco szybko. Walki o wpływy między konkurującymi agencjami utrudniają przyjęcie e-administracji w Chinach. Korupcja może przeszkodzić w jego przyjęciu. Wielu biurokratów w urzędach boi się e-administracji i jest niechętnych zmianom. Wielu po prostu tego nie rozumie i nie zdaje sobie sprawy z jego zalet. Inni nie mają umiejętności technicznych, aby go obsługiwać. Dostawcy instalujący i utrzymujący oprogramowanie mogą być niewiarygodni. Programy mogą być podatne na ataki hakerów i wirusy. Niektórzy urzędnicy są oburzeni ograniczeniami, jakie narzuca e-administracja w sprawie możliwości łapownictwa i przyjmowania łapówek. W wielu rządach brakuje przepisów dotyczących podpisów cyfrowych lub chroniących własność intelektualną. Kolejną przeszkodą są problemy językowe. Większość rządów umieszcza materiały w Internecie w języku dominującym w danym kraju lub w języku angielskim. Dla tych, którzy nie mówią żadnym z nich, dostęp do informacji publicznej i usług online jest utrudniony.

Termin e-zdrowie, wprowadzony po raz pierwszy przez liderów branży medycznej i marketingowców, został użyty do wyrażenia optymistycznej obietnicy wykorzystania technologii związanych z Internetem do poprawy zdrowia. Pozostaje wiele niejasności w odniesieniu do tego, co oznacza e-zdrowie. Część niepewności w znalezieniu dokładnej definicji tkwi w słowie zdrowie, które generalnie odnosi się do wyniku, a nie do konkretnego obiektu lub działania. Według Światowej Organizacji Zdrowia (1948) "Zdrowie to stan pełnego fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu, a nie tylko brak choroby lub kalectwa" (s. 1). Termin e-zdrowie nie nadaje się do wspólnej definicji, a uczeni swobodnie definiują go na różne sposoby, specyficzne dla funkcji, jaką termin ten pełni w kontekście jego użycia. Ta różnorodność definicji przyczynia się do niejednoznaczności, a także do bogactwa i złożoności pojęcia. Ten wpis nie ma na celu podania konkretnej definicji e-zdrowia. Służy raczej zapewnieniu szerokiego przeglądu tego, co e-zdrowie może oznaczać w różnych kontekstach. e-Zdrowie może odnosić się do (a) tradycyjnej opieki zdrowotnej możliwej dzięki technologiom związanym z Internetem, (b) informacji i wsparcia związanego ze zdrowiem dostępnych online oraz (c) behawioralnych interwencji zdrowotnych zaprojektowanych do przesyłania za pośrednictwem technologii związanych z Internetem. Jednak te kategorie nie są wyczerpujące, ponieważ koncepcja wciąż ewoluuje, obejmując nowsze formy technologii.

Ulepszona tradycyjna opieka zdrowotna

Poprzez technologie związane z Internetem Do tej pory dominującym sposobem konceptualizacji, zrozumienia i badania e-zdrowia była perspektywa różnych sposobów, w jakie technologie związane z Internetem usprawniły tradycyjną opiekę zdrowotną jako proces. Nacisk kładziony jest na różne technologie związane z Internetem, ich afordancje i wpływ na tradycyjny proces opieki zdrowotnej, taki jak opłacalność, wydajność i wyniki zdrowotne pacjentów. Wdrożono i oceniono trzy główne kategorie technologii e-zdrowia: (1) przechowywanie, zarządzanie, i przekazywanie danych; (2) wsparcie w podejmowaniu decyzji klinicznych; oraz (3) ułatwienia opieki zdrowotnej na odległość. W pierwszej kategorii technologie umożliwiające przechowywanie, zarządzanie i przesyłanie danych obejmują głównie elektroniczną dokumentację medyczną i systemy archiwizacji zdjęć. Elektroniczna dokumentacja medyczna odnosi się do systemu, w którym informacje dotyczące opieki zdrowotnej pacjenta są gromadzone, czasami w czasie, i udostępniane za pośrednictwem zintegrowanego systemu informacyjnego. Systemy archiwizacji zdjęć odnoszą się do systemów informatycznych, które umożliwiają archiwizację i dystrybucję zdigitalizowanych obrazów medycznych, takich jak zdjęcia rentgenowskie. Druga kategoria obejmuje technologie wspierające podejmowanie decyzji klinicznych. Obejmują one skomputeryzowane wpisy zamówień dostawców, takie jak e-recepty, oraz komputerowe systemy wspomagania decyzji. Na przykład skomputeryzowane systemy wprowadzania zamówień mogą odnosić się do ram technologicznych, które umożliwiają lekarzom komunikację z laboratoriami i innymi klinicystami w celu ułatwienia wymiany wyników badań laboratoryjnych, zdjęć rentgenowskich i skierowań. Podobnie e-recepty umożliwiają lekarzom przesyłanie recept do aptek. Wreszcie, skomputeryzowane systemy wspomagania decyzji odnoszą się do aplikacji, które pomagają lekarzom diagnozować i leczyć pacjentów. Te aplikacje pozwalają lekarzom albo mieć łatw y dostęp do najnowszych istotnych informacji medycznych w celu postawienia trafnej diagnozy i leczenia (pasywny skomputeryzowany system wspomagania decyzji) lub wprowadzania specyficznych dla pacjenta danych, mechanizmów logicznych i wyników w celu generowania specyficznych dla pacjenta diagnoz i leczenia (aktywny skomputeryzowany system wspomagania decyzji) . Wreszcie wykorzystanie technologii ułatwiających zdalną opiekę zdrowotną i konsultacje kliniczne, zwane także telemedycyną, to kolejny sposób na rozszerzenie tradycyjnej opieki zdrowotnej. Według Josepha Kvedara, Molly Joel Coye i Wendy Everett telemedycyna jest opłacalną opcją opieki zdrowotnej w porównaniu z opieką bezpośrednią. Operacjonalizacja ,Telemedycyna może przybierać różne formy, takie jak interaktywne i wideo na żywo, czaty na żywo i asynchroniczne oraz e-maile, z których wszystkie mogą być wykorzystywane przez lekarzy do udzielania konsultacji i diagnozowania, zalecania planów leczenia i przepisywania leków. Pacjenci mogą również wysyłać wskaźniki zdrowotne, takie jak ciśnienie krwi i tętno, do pracowników służby zdrowia za pośrednictwem specjalistycznych urządzeń. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch kategorii ram technologicznych e-zdrowia, które koncentrują się na usprawnieniu przepływu informacji po stronie świadczeniodawców, telemedycyna koncentruje się na osiąganiu pożądanych wyników zdrowotnych po stronie pacjenta. Usługi telemedyczne obejmują usługi typu gap, takie jak radiologia nocna, pilne usługi, takie jak usługi związane z udarem lub oparzeniami, a także regularne konsultacje na odległość.

Informacje dotyczące zdrowia i obsługa użyteczności

Oprócz rozumienia e-zdrowia z perspektywy ulepszeń technologicznych istniejących struktur opieki zdrowotnej, wiąże się to również z udostępnianiem coraz większej ilości informacji zdrowotnych online na stronach internetowych, takich jak MedlinePlus, WebMD, healthfinder.gov i LIVESTRONG. KOM. Temu wzrostowi informacji o zdrowiu odpowiada popyt na informacje o zdrowiu online. Badanie przeprowadzone w 2007 roku w siedmiu krajach Europy przez Hege Andreassen i współpracowników wykazało, że 71% użytkowników Internetu korzystało z Internetu w celach zdrowotnych, z czego 52% czytało w Internecie o zdrowiu lub chorobach, a 37% szukało informacji, aby przygotować się do wizyty u lekarza spotkania, a 44% szukało informacji po spotkaniu. Pew Research Center poinformowało w 2014 r., że 72% internautów w Stanach Zjednoczonych szukało informacji na temat zdrowia online. Coraz częściej wykorzystywane są również sieci wsparcia społecznościowego dostępne za pośrednictwem internetowych grup wsparcia. W szczególności 16% użytkowników Internetu w Stanach Zjednoczonych szukało w Internecie innych osób, które mają podobne obawy, według Pew Research Center. Jednym z powodów, dla których użytkownicy korzystają z internetowych sieci wsparcia społecznego dla zdrowia, jest to, że pomagają ludziom lepiej radzić sobie z różnymi schorzeniami, na które mogą cierpieć. Wsparcie społeczne online jest szczególnie obiecujące w przypadku pomocy pacjentom cierpiącym na choroby psychiczne. Niektórzy badacze odkryli, że informacje podawane na tych forach internetowych zwykle nie są oparte na nauce, ale na źródłach mediów społecznościowych, w tym opiniach i osobistych doświadczeniach. Naukowcy wezwali do większego udziału pracowników służby zdrowia w celu zwiększenia wiarygodności informacji zdrowotnych znalezionych w Internecie. Rozpowszechnienie informacji zdrowotnych dostępnych za pośrednictwem stron internetowych poświęconych zdrowiu i internetowych grup wsparcia wskazuje na potrzebę edukowania użytkowników Internetu, aby potrafili odróżnić strony internetowe z informacjami zdrowotnymi wysokiej jakości od tych, które zawierają informacje niskiej jakości. Tradycyjnie kompetencje zdrowotne, jako zestaw umiejętności przetwarzania informacji zdrowotnych, były wykorzystywane do oceny kompetencji jednostki w odniesieniu do oceny informacji zdrowotnych. Jednak inni uczeni wzywali do innego rodzaju kompetencji, które konkretnie odnoszą się do informacji zdrowotnych online. Znajomość e-zdrowia to umiejętność, która jest potrzebna do skutecznego poruszania się i stosowania zasobów e-zdrowia w życiu ludzi. Znajomość e-zdrowia, zdefiniowana jako "umiejętność wyszukiwania, znajdowania, rozumienia i oceniania informacji zdrowotnych ze źródeł elektronicznych oraz stosowania zdobytej wiedzy w celu rozwiązania problemu zdrowotnego", ma kluczowe znaczenie dla osób poszukujących ważnych i wiarygodnych informacji zdrowotnych w sieci oparty na kontekście. Umiejętność korzystania z e-zdrowia jest wyjątkowa, ponieważ jest to specyficzna forma umiejętności, która wynika z szeregu podstawowych kompetencji człowieka. Obejmują one umiejętności niezależne od kontekstu, takie jak umiejętności tradycyjne, medialne i informacyjne, oraz umiejętności specyficzne dla kontekstu, takie jak umiejętności zdrowotne, naukowe i komputerowe.

e-Zdrowie jako platforma działań w zakresie promocji zdrowia

Ostatnim sposobem konceptualizacji e-zdrowia jest postrzeganie go jako nowego medium komunikacji programów zmiany zachowań. Tradycyjnie interwencje mające na celu zmianę zachowań zdrowotnych (np. publiczne kampanie antynikotynowe, kampanie na rzecz zdrowszego odżywiania i kampanie dotyczące ćwiczeń fizycznych) miały zwykle charakter odgórny i składały się z grup interesu, ekspertów lub rządu rozpowszechniających wiadomości do opinii publicznej w nadziei na zmianę zachowań, które mogą pomagają zapobiegać wystąpieniu różnych chorób. Pojawienie się technologii związanych z Internetem umożliwiło większą personalizację, interaktywność i kontekstualność, co może prowadzić do większego zaangażowania osobistego, informacji dostosowanych i na żądanie, szerokiego rozpowszechniania wiadomości i sieci wsparcia społecznego. Te afordancje pozwalają projektantom interwencji na dalsze wykorzystanie podstawowych psychologicznych czynników w naukach behawioralnych, takich jak poczucie własnej skuteczności, postawy i normy społeczne, w celu zachęcenia do zmiany zachowania i adopcji. Naukowcy badają skuteczność interwencji e-zdrowia, a niektóre badania dostarczyły obiecujących dowodów na ich zastosowanie w kontekście zarządzania chorobami somatycznymi.

Electronic Frontier Foundation (EFF) to amerykańska organizacja non-profit zajmująca się ochroną wolności słowa w Internecie. Jest zaangażowany w liczne procesy sądowe mające na celu ochronę osób i technologii (np. Tor) przed tym, co postrzega jako ingerencję rządu. Agituje na rzecz swobód obywatelskich w Internecie, prowadzi stronę internetową (eff.org) z powiązanym blogiem o nazwie DeepLinks, sprzeciwia się cenzurze, prowadzi sprawy amicus w sądzie, chroni prawa blogerów, promuje oprogramowanie szyfrujące, zwalcza zagrożenia dla swobód obywatelskich od organizacji ścigania, kwestionuje ustawodawstwo, które zmusza firmy do szpiegowania klientów, sprzeciwia się patentom, które jej zdaniem zagrażają wolności słowa w sieci, publikuje książki i materiały online, a czasami opracowuje oprogramowanie i dodatki do przeglądarek. Przyznaje również nagrody osobom, które działają na rzecz promowania wolności w Internecie i oferuje osobne nagrody za odkrycie bardzo dużych liczb pierwszych. EFF zostało założone w 1990 roku przez Johna Gilmore′a, Johna Perry′ego Barlowa i Mitcha Kapora, którzy poznali się za pośrednictwem The WELL (Whole Earth′ Lectronic Link), wczesnego forum internetowego. Barlow odwiedziło FBI w sprawie dystrybucji kodu źródłowego. EFF pierwotnie mieściło się w Cambridge, Massachusetts; przeniósł się do Waszyngtonu; następnie w 1995 roku przeniósł się do San Francisco. Jej siedziba pozostaje w San Francisco, ale w 2006 roku ponownie otworzyła biuro w Waszyngtonie. Wkrótce przyciągnęła zwolenników, personel i grono podobnie myślących prawników. Jest finansowany z darowizn od darczyńców i fundacji charytatywnych, datków od Humble Bumble (cyfrowego sklepu z grami wideo) oraz nagród z wygranych procesów sądowych (w tym 1 milion USD od Google). Pierwszy poważny problem, przed którym stanęła EFF, dotyczył Steve Jackson Games, małej firmy z Teksasu, która została najechana przez władze federalne w 1990 roku, co doprowadziło do poważnego procesu sądowego. EFF argumentował również w imieniu profesora i programisty Daniela Bernsteina o prawie do wydania jego oprogramowania szyfrującego, Snuffle. Sprawa zaowocowała precedensem prawnym, zgodnie z którym prywatność poczty elektronicznej powinna być chroniona w takim samym stopniu, jak rozmowy telefoniczne. Od tego czasu EFF była zaangażowana w ponad 200 procesów sądowych w różnych rolach, które dotyczą szeregu kwestii, takich jak zarządzanie prawami cyfrowymi, udostępnianie plików, filmy z Hollywood, własność intelektualna, prywatność lokalizacyjna, patenty, nadzór Agencji Bezpieczeństwa Narodowego i podróże ekranizacja. Niektóre procesy sądowe dotyczą dużych i znanych firm, takich jak Paramount, Blizzard, Marvel, Diebold, Apple, Craigslist, Eli Lilly i eBay. Projekt niszczenia patentów EFF, uruchomiony w 2004 r., rzuca wyzwanie Urzędowi Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych. Przeprowadza kartę wyników Secure Messaging, aby ocenić stopień szyfrowania w aplikacjach. Po wyborach prezydenckich w USA w 2016 roku EFF chroniła profesora informatyki z University of Michigan, J. Alexa Haldermana, który wezwał do ponownego przeliczenia głosów w trzech stanach, w których niewiele wygrał Donald Trump.

Literatura elektroniczna (e-lit) to termin używany do opisania twórczych dzieł beletrystyki internetowej i interaktywnej (IF) lub poezji, które wykorzystują media cyfrowe na swoją korzyść. Ten wpis opisuje literaturę elektroniczną i sposoby jej czytania. Rozkłada kilka kluczowych kategorii gatunkowych formy i wyszczególnia wybitne przykłady literackie, które podkreślają te konkretne gatunki. Oddzielając się od prostego aktu pisania lub czytania w Internecie, literatura elektroniczna jest definiowana jako beletrystyka lub poezja o ważnej wartości literackiej, której nie można przeczytać ani zrozumieć w formie drukowanej. Obrazy, dźwięk, ruch i interakcja czytelnika (lub ich kombinacja) są tak samo integralne jak sam tekst pisany i to właśnie w połączeniu tworzą narrację. Ważnym przesłaniem, z którym zgadza się większość uczonych, jest to, że literatury elektronicznej nie można oceniać w porównaniu z drukowanymi formami pisma; zamiast tego należy go rozumieć jako jego własną, odrębną dziedzinę. Ze względu na charakter ekranu, niezależnie od jego wielkości, e-lit generalnie odbiega od koncepcji książki poprzez podawanie informacji w pakietach. Zamiast tego czytanie staje się aktem składania oddzielnych części i wymaga zrozumienia, że wszystkie elementy wyświetlane na ekranie powinny być odczytywane jako rodzaj tekstu. Ten akt czytania całego interfejsu jako tekstu rozciąga się dalej na akt czytania własnej interakcji z tekstem, jeśli wymagane są określone ruchy ciała lub podejmowanie decyzji. Chociaż termin ten może również odnosić się szerzej do literatury cyfrowej niezwiązanej z siecią, e-lit rozpowszechnił się w Internecie ze względu na jego zdolność do zapewniania sieciowego interfejsu obrazów, ruchomych obrazów, dźwięku i eksperymentów z interakcją czytelnika na różnych urządzeniach. Internet i interfejsy urządzeń, za pośrednictwem których uzyskuje się do niego dostęp, stały się kluczową funkcją nie tylko w rozpowszechnianiu e-lit, ale także w jego tworzeniu i estetyce. Ponieważ jest to styl artystyczny/pisarski, który jest tworzony przy użyciu kodu internetowego i narzędzi do tworzenia stron internetowych, jest to styl zarówno dla Internetu, jak i przez Internet, który wyrósł w parze z osobistą stroną główną, memem internetowym i mediami społecznościowymi . Niektórzy twórcy eksperymentowali z wykorzystaniem platform mediów społecznościowych do tworzenia interaktywnych dzieł literackich. Akt pisania za pośrednictwem platformy strony trzeciej może ograniczać to, co można wyprodukować, i sposoby interakcji czytelnika, nadając blogom lub fikcji mediów społecznościowych zupełnie inną estetykę niż prace zbudowane od podstaw. Niektórzy badacze uważają, że prace tworzone na platformach społecznościowych wykraczają poza główne definicje e-lit. Jednak masowe prace partycypacyjne na Twitterze, takie jak Among Us (2014), pokazują, w jaki sposób ograniczenia medium mogą napędzać eksperymentowanie z narracją i językiem oraz tworzyć nowe metody dystrybucji. e-Lit jest często postrzegany jako najbardziej eksperymentalna forma pisania. Oczekuje się, że forma będzie się nieustannie odnawiać i przesuwać granice techniczne, a nie tylko tekstowe, aby zająć miejsce obok drukowanych książek czy tomików poezji. Chociaż może to być niesprawiedliwy wymóg, stało się częścią siły napędowej stylu zanurzenia czytelnika w e-lit. Eksploracja i eksperymentowanie z interaktywnością i strukturą widoczne w e-licie oznacza, że gatunki mogą się ze sobą mieszać. Niezależnie od mieszania się gatunków, wciąż istnieje wiele kategorii opisywanych w literaturze przedmiotu, które oznaczają niuanse w formie. Obejmują one różnice oparte na bardziej tradycyjnych formach literatury, takich jak proza i poezja, oraz różnice wynikające z interakcji i interfejsów czytelnika/użytkownika. Spośród tych wielu zmieniających się kategorii cztery zostały bardzo szczegółowo zbadane i opisane tutaj: (1) fikcja hipertekstowa, (2) poezja cyfrowa, (3) IF online i (4) poezja kodowa.

Fikcja hipertekstowa

Internet i jego hipertekstowy charakter mają zdolność wyciągnięcia książki poza książkę - coś, czego awangardowi i postmodernistyczni pisarze próbowali na wiele sposobów w XX wieku. Dla pisarzy awangardowych publicznie dostępny Internet oznaczał wolność od strony i nowy sposób dotarcia do szerokiego grona czytelników. Dzieła fikcji hipertekstowej wydane w latach 90. wykorzystywały ograniczone obrazy, dźwięk lub wideo. Jednak możliwość prezentowania literatury jako serii interaktywnych linków, węzłów lub wyskakujących okienek reprezentowała początek literatury elektronicznej jako nieliniowej wirtualnej narracji. Korzystanie z nieliniowej struktury link-as-rabbit-warren pozwala fikcji zrezygnować ze struktury początku, środka i końca, a dzięki tej dodatkowej interaktywności daje czytelnikowi więcej mocy. Ale zamiast zwiastować koniec władzy autorskiej, doprowadziło to do narodzin narracji jako rozmowy pisarz-czytelnik. Dzieła fikcji hipertekstowej są przeznaczone do wielokrotnego czytania; są one odczytywane w różny sposób przez różnych czytelników i niekoniecznie muszą być odczytywane dwukrotnie w ten sam sposób. Podczas gdy niektórzy uczeni argumentowali, że fikcja hipertekstowa nie ma centrum narracyjnego ani strukturalnego, inni uważają, że mają one stale zmieniające się centrum. W ten sposób ekran tworzy stabilne miejsce ciągłego centrowania. Podobnie, podczas gdy niektórzy uczeni uważają, że fikcja hipertekstowa jest głównie nieliniowa, inni uważają je za wieloliniowe. Wysunięto teorię, że wiele dzieł fikcji hipertekstowej, a bardziej ogólnie e-literatury, tworzonych jest w celu naśladowania sposobu, w jaki doświadczamy świata - nie do pomyślenia liczba opowieści toczących się wokół nas równolegle, w których zanurzamy się i wychodzimy z każdej z nich. przypadkiem lub celowo. Ze względu na popularność fikcji hipertekstowej na początku lat 90., wiele utworów początkowo tworzono z myślą o dystrybucji na płytach CD, a nie w Internecie. Chociaż nawet te, takie jak Patchwork Girl Shelley Jackson (1995), mają skomputeryzowaną estetykę wyskakujących okienek, narysowanych komputerowo 8-bitowych obrazów i połączonych węzłów. Przykłady, których przeglądanie polega całkowicie na Internecie, obejmują The Sonatas of Saint Francis (2000) Michaela Joyce′a, Matthew Hanlona, Andrei Morrisa i Carolyn Guyer oraz The Roar of Destiny (1995) Judy Malloy. Podczas gdy The Sonatas of Saint Francis przedstawia centralny zestaw węzłów, które rozgałęziają się w wyskakujące okienka z hiperłączami, The Roar of Destiny przedstawia charakterystyczną dla lat 90. dalsze strony.

Poezja cyfrowa

Poezja cyfrowa jest prawdopodobnie gatunkiem, który najwyraźniej wykorzystuje interfejs na swoją korzyść, i jest jednym z gatunków, który najwyraźniej odchodzi od drukowanej strony. Tutaj obrazy, dźwięki, interakcje i elementy tekstowe są rozumiane jako część gramatyki poetyckiej. Wiele dzieł poezji cyfrowej pokazuje również, w jaki sposób oprogramowanie użyte do stworzenia dzieła może wpłynąć na jego styl estetyczny. Na przykład Adobe Flash był programem bardzo intensywnie używanym przez poezję cyfrową i szerszą społeczność e-lit w latach 2000-2010, dopóki zmiany w przeglądarkach nie sprawiły, że stał się prawie przestarzały. Dominacja Flasha w tym okresie jest ważnym wyznacznikiem estetyki ówczesnej kultury internetowej. Jego zdolność do łączenia tekstu, animacji, surowego wideo, dźwięku i szerokiej gamy elementów interaktywnych w jednym oknie przeglądarki wpłynęła na wygląd wielu dzieł e-lit, a także szerszego Internetu producenta/użytkownika. Jednym z przykładów poezji cyfrowej stworzonej we Flashu jest "i made this" Jasona Nelsona. grasz w to. jesteśmy wrogami (2006). W tej przestrzeni platformy 2D czytelnik/użytkownik, jako mała wielobarwna kropka, porusza się po czymś, co wydaje się być zaniedbanym, zniszczonym scenami dobrze znanych stron internetowych. Dzięki zrzutom ekranu strony te są statyczne, a następnie przekształcane w interaktywne, ruchome płótna. w zrobiłem to. grasz w to. jesteśmy wrogami, struktury witryny, takie jak menu, strony, instrukcje i nawigacja, są przekręcone do kreatywnego i poetyckiego użytku. Przytłaczająca ilość informacji wizualnych, szumu i koloru jest jednocześnie metaforą naszego społecznego wykorzystania przestrzeni online, ale także wyborem stylistycznym.

Internetowe IF

Gatunek IF można wytłumaczyć jako próbę stworzenia kompletnego "świata historii" - przestrzeni do eksploracji, a nie narracji do przeczytania, w której historia jest tworzona przez interakcję użytkownika. W pracy online IF użytkownicy muszą wejść do historii, tak jak w grze pierwszoosobowej, i zbadać daną przestrzeń, tak jak jest ona budowana przed nimi. Podobnie jak skrzyżowanie rozmowy z botem internetowym i grania w Dungeons & Dragons, internetowe IF zwykle wymagają od czytelnika napisania, a zatem czytelnik sam bezpośrednio konstruuje narrację z szeregu wstępnie zakodowanych możliwości. Czytelnik musi wyobrazić sobie scenariusze i wprowadzić instrukcje lub postępować zgodnie z nimi. Fuck Everything (2014) autorstwa Leny NW uosabia ideę IF jako świata opowieści. Podczas gdy czytelnik wybiera odpowiedzi zamiast pisać własne, Fuck Everything przedstawia w pełni wciągający świat tekstu pisanego, obrazu i dźwięku, z wieloma innymi interaktywnymi elementami poza rozmową z różnymi postaciami. Ta praca wykorzystuje pierwszoosobowy punkt widzenia, aby umieścić czytelnika jako gracza, w którym "gra" staje się rodzajem tekstu. Koncepcja interakcji i zanurzenia online IF zmierza w kierunku świata gier online i światów wirtualnej rzeczywistości 3D. Pierwszoosobowy punkt widzenia Mez Breeze i Andy′ego Campbella The Dead Tower (2012) umieszcza tekst w przestrzeni trójwymiarowej. Tutaj czytelnik musi nauczyć się czytać na osi Z, a nie od lewej do prawej, w górę lub w dół, co jest uważane za kluczową funkcję wielu dzieł e-lit. Tak jak wie wędrowiec aby podążać ścieżkami i nie wpadać na ściany, ciągi akapitów wiszą w przestrzeni, aby można było nimi manewrować lub przez nie, służąc dalszemu pojęciu wszystkiego jako tekstu, które wykorzystuje e-lit. Ten pierwszoosobowy ruch w przestrzeni 3D tworzy szczególną markę immersji dla jednego gracza, która pozwala czytelnikowi spojrzeć przez interfejs i zacząć bardziej identyfikować się jako postać na ekranie.

Poezja kodowa

Poezja kodowa lub prace kodowe albo metaforycznie, albo dosłownie ujawniają kod komputerowy lub internetowy. Może to nastąpić poprzez użycie gramatyki kodu do pisania, poprzez komputerowe generowanie tekstu lub poprzez osadzenie elementów poetyckich w kodzie samej strony internetowej. Poezja kodowa ma na celu ujawnienie, i robi to albo poprzez swój autoreferencjalny charakter, jak Mez Breeze sM[Clean]All[The.Thing]ness-es (2011) lub poprzez generowaną i czasową strukturę, taką jak After Parthenope Scotta Rettberga (2011). Prace te ujawniają backdoor, przypominając widzowi, że back-end i front-end Internet to jedno i to samo. Ale są one również związane kodem jako strukturą, tak jak haiku są związane z sylabami, a niektóre wiersze kodowe, takie jak seria ppg 256 (2012) Nicka Montforta, to fragmenty robocze, które można wykonać jako kompletne skrypty. Kod używany głównie w Internecie, jako forma tekstu, zmierza już w kierunku estetyki poezji konkretnej - szczególnie popularnej formy poezji wizualnej używanej przez pisarzy awangardowych w XX wieku i jest rozpoznawalny dzięki wizualnemu użyciu języka. Prace takie jak Entropic Texts (2015) Jasona Nelsona i Alinty Krauth oraz if-notNow, if-then-when-else (2015) Alinty Krauth wykorzystują charakterystyczną estetykę usterki komputera lub zakłóconego Internetu (w przypadku dawny). Usterka to awaria cyfrowa, która ujawnia, czym naprawdę jest interfejs. W obu tych pracach wizualna dezorientacja zniekształconej poezji kodu przeplatanej z generowanymi komputerowo zniekształconymi filmami oznacza intensywne zakłócenia w sposób, który można zrozumieć tylko wtedy, gdy rozpozna się proces kodowania i niuanse generowania komputera.

Elektroniczne listy mailingowe umożliwiają grupie ludzi o wspólnych zainteresowaniach łatwą, szybką i wydajną komunikację. Czasami nazywa się je listservami, ale LISTSERV to także nazwa aplikacji używanej do zarządzania tymi listami mailingowymi. Aplikacja umożliwia użytkownikom zadawanie pytań lub wyrażanie uwag wszystkim członkom listy jednocześnie. W większości przypadków wszystkie odpowiedzi na pytanie są wysyłane do wszystkich członków listy. Ten wpis omawia historię i zastosowania elektronicznych list mailingowych. Biorąc pod uwagę, że poczta elektroniczna jest najczęściej używaną aplikacją w Internecie, liczba i różnorodność elektronicznych list mailingowych jest oszałamiająca. Każda grupa ludzi, którzy mają wspólne zainteresowania, jest potencjalnymi członkami. Zazwyczaj większość elektronicznych list mailingowych składa się z osób, które mają ten sam zawód, zainteresowania polityczne, powołanie lub hobby. Mogą mieć wielkość od kilku osób do tysięcy, chociaż jeśli są zbyt duże, stają się dysfunkcyjne. W 2016 roku największa na świecie elektroniczna lista mailingowa LISTS.PSU.EDU (lista mailingowa dla Pennsylvania State University) miała ponad 5 milionów subskrybentów. Początki LISTSERV sięgają oprogramowania opracowanego przez Irę Fuchsa, Daniela Obersta i Ricky′ego Hernandeza. Ich BITNIC LISTSERV, utworzony w 1984 roku, umożliwił wdrożenie list mailingowych na komputerze mainframe IBM, który był częścią akademickiej sieci BITNET. Aby dołączyć lub opuścić listę mailingową, osoba musiała zostać dodana lub usunięta przez administratora. W 1986 roku Eric Thomas opracował Revised LISTSERV, który umożliwiał członkom dołączanie lub usuwanie się za pomocą zautomatyzowanej funkcji. Oryginalne oprogramowanie było darmową aplikacją, ale w 1994 roku Thomas założył L-Soft, aby sprzedawać aplikację. Jednak nadal dostępna jest darmowa wersja, która obsłuży do 500 członków. Inne produkty do elektronicznych list mailingowych zostały opracowane później, takie jak Lyris ListManager w 1997 r., Sympa w 1997 r. I GNU Mailman w 1998 r. Pierwszy filtr spamu dla elektronicznych list mailingowych został wprowadzony w 1995 r. Elektroniczne listy mailingowe można klasyfikować według tego, czy są moderowane lub niemoderowane. Na liście niemoderowanej treści lub "posty", które członkowie wysyłają na listę, są automatycznie dystrybuowane do wszystkich członków. Na liście moderowanej osoba lub osoby pełnią rolę moderatorów. Ci moderatorzy zatwierdzają treść przed zezwoleniem na dystrybucję. Niektóre elektroniczne listy mailingowe są "zamknięte", co oznacza, że członkostwo jest ograniczone do określonej grupy członków, na przykład z listy firmowej lub instytucjonalnej. Zamknięte elektroniczne listy mailingowe uniemożliwiają złośliwym stronom zewnętrznym (np. "trollom") wysyłanie niechcianych wiadomości do grupy. Wiele postów zawiera porady dotyczące problemów. Chociaż mogą to być skomplikowane pytania, są one zazwyczaj krótkie i zwykle nie wymagają długiej odpowiedzi. Czasami pierwszy autor poprosi członków, aby odpowiedzieli bezpośrednio na plakat, zamiast wysyłać go na listę, aby wszyscy mogli go zobaczyć. Kiedy tak się stanie, jeśli pytanie wzbudzi ciekawość innych członków, autor oryginalnego plakatu będzie często proszony o późniejsze udostępnienie streszczenia. Elektroniczne listy mailingowe oferują proste i łatwe narzędzia komunikacyjne, które pozwalają użytkownikom dzielić się możliwościami i informacjami. Mogą również zapchać konta e-mail bezużytecznymi wiadomościami wysyłanymi przez bezmyślnych członków (np. odpowiedzi "poza biurem"). Rozwój mediów społecznościowych, takich jak Twitter, do pewnego stopnia ostudził entuzjazm dla elektronicznych list mailingowych.

Poczta elektroniczna (e-mail) to ogólnoświatowy system komunikacji cyfrowej służący do wymiany pisemnych wiadomości między komputerami korzystającymi z Internetu. Często nazywana pierwszą "zabójczą aplikacją" w Internecie ze względu na jej szerokie zastosowanie, okazała się fundamentalną i trwałą globalną formą łączności do celów komercyjnych, politycznych, osobistych i społecznych. Oprócz swojej roli w komunikacji masowej, sam adres e-mail stanowi podstawową metodę potwierdzania tożsamości online w celu zarejestrowania się w wielu usługach internetowych, w tym w agencjach rządowych, dostawcach usług telekomunikacyjnych, mediach społecznościowych, zakupach online oraz portalach informacyjnych i rozrywkowych . Jedną z największych zalet poczty e-mail jest jej dostępność niezależna od dostawcy: dopóki ktoś ma adres e-mail, może kontaktować się z kimkolwiek, kto ma adres. Różni się to od wielu zastrzeżonych, zamkniętych systemów, takich jak Facebook, które pozwalają na interakcję tylko w granicach jego platformy. Krytycy zwracają jednak uwagę na problemy, takie jak przeciążenie informacjami, gdy ludzie nie są w stanie zarządzać swoimi przepełnionymi skrzynkami odbiorczymi; tomy niechcianych wiadomości e-mail znanych jako spam; oraz rosnące obawy przed naruszeniami bezpieczeństwa poczty e-mail poprzez hakowanie lub tak zwane oszustwa typu phishing (w których użytkownicy są nakłaniani do podania swojego hasła, danych karty kredytowej lub innych poufnych informacji oszukańczym organizacjom). Zanim rozważymy te aspekty, w tym wpisie najpierw przeanalizujemy wczesną historię poczty elektronicznej lub po prostu "poczty", jak ją często nazywano. W latach 70. i 80. poczta była oparta wyłącznie na tekście, jednak wraz z rozwojem załączników, HTML i środowisk bogatych w multimedia w latach 90. poczta e-mail została przeniesiona na urządzenia mobilne i ekrany od późnych lat 2000. To, jak włączyć nowe funkcje oraz jaka forma i składnia powinny determinować transmisję i transport poczty elektronicznej, w dużej mierze wynikało z pracy organów normalizacyjnych. Ta krótka historia wiadomości e-mail obejmuje następnie serię próśb o komentarze (RFC), długotrwały mechanizm, za pomocą którego ustanawiana jest dokumentacja obliczeniowa i protokoły. Warto zauważyć, że poczta e-mail nadal wywiera wpływ społeczny, korporacyjny, polityczny i osobiste znaczenie. Kwestie te zostały omówione w przedostatniej części tego wpisu. Ten wpis kończy się przeglądem badań nad badaniem poczty elektronicznej i debatami, które te badania wywołały.

Wczesna historia

W latach sześćdziesiątych opracowano wczesną formę poczty e-mail do wymiany wiadomości udostępnianych w tej samej sieci komputerowej. Działający na kompatybilnym systemie podziału czasu w Massachusetts Institute of Technology program nazywał się MAIL i został napisany przez Toma Van Vlecka i Noela Morrisa. Szybko zyskała popularność wśród pracowników Massachusetts Institute of Technology, a ponad 1000 osób połączyło się z całym kampusem i dotarło dalej do innych ośrodków akademickich. Chociaż pierwotnie powstała w celu omawiania projektów badawczych, wkradł się również osobisty czat. Jednak na tym etapie komunikacja była ograniczona do komputerów umieszczonych w tym samym systemie. Poczta elektroniczna w sieci została wynaleziona przez Raya Tomlinsona (1941-2016) w 1971 r., kiedy pracował jako inżynier w amerykańskiej firmie badawczej zajmującej się informatyką Bolt, Beranek and Newman, która odegrała kluczową rolę w budowie pierwszych węzłów ARPANET, prekursora dzisiejszego Internetu. Tomlinson jest również znany z wybierania znaku @ dla adresów e-mail w celu oddzielenia nazwy użytkownika i nazwy komputera hosta. Chociaż początkowo ten wybór projektu powodował problemy z niekompatybilnością między niektórymi systemami operacyjnymi, znak @ stał się lingua franca Internetu używanym w poczcie elektronicznej, a także w serwisach mikroblogowych, takich jak Twitter. Adresy e-mail były początkowo wyrażane w składni "nazwa_użytkownika@nazwa_hosta", ale po ustanowieniu systemu nazw domen obejmowały one adresy na poziomie hosta i pojawiały się jako "nazwa_użytkownika@host.domena". Tomlinson zaadaptował istniejący program SNDMSG, który był ograniczony do użytku w systemie komputerowym z podziałem czasu, przekształcając go, aby umożliwić rozprzestrzenianie się komunikacji z różnych punktów ARPANET. Od tego czasu do poczty e-mail dodano wiele funkcji, w tym funkcjonalność HTML i możliwość dystrybucji załączników audio, wideo lub obrazów. Uniwersalne rozszerzenia poczty internetowej, zaproponowane po raz pierwszy przez Nathaniela Borensteina i Neda Freeda w latach 90., rozszerzyły pocztę e-mail poza jej wczesny zestaw znaków American Standard Code for Information Interchange. Podobnie jak symbol @, wszechobecna ikona spinacza od dziesięcioleci kształtuje krajobraz komunikacji. Pierwsze e-mailowe grupy dyskusyjne pojawiły się również podczas tej wczesnej fazy rozwoju systemu poczty e-mail. Nazywane różnie listami mailingowymi lub listami, uczestnicy subskrybują określoną grupę dyskusyjną e-mail, która zwykle opiera się na wspólnych zainteresowaniach, działaniach lub zawodach. Wiadomości e-mail są dystrybuowane do członków grupy za pomocą zautomatyzowanych programów, takich jak Listserv lub Majordomo.

Protokoły e-mail i seria RFC

Dystrybucja wiadomości e-mail jest możliwa dzięki prostemu protokołowi transmisji poczty (SMTP). Tam, gdzie niniejszy standard techniczny określa dostarczanie wiadomości e-mail, odbiór i pobieranie podlegają protokołowi pocztowemu (POP) i protokołowi dostępu do wiadomości internetowych. POP i IMAP różnią się stopniem interakcji użytkownika ze zdalnym serwerem w celu obsługi poczty. Ogólnie rzecz biorąc, protokół IMAP umożliwia archiwizację wiadomości e-mail w skrzynce pocztowej hosta, podczas gdy klienci poczty e-mail POP usuwają wiadomości po ich pobraniu. W 1982 r. Jon Postel zaproponował oryginalny protokół SMTP w dokumencie RFC 821. Był on wielokrotnie aktualizowany w celu poprawy kwestii, takich jak bezpieczeństwo i czytelność na urządzeniach mobilnych, w szczególności za pośrednictwem dokumentów RFC 2821 i 5321. System RFC do zarządzania technicznego w Internecie została założona przez Stephena Crockera na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles w 1969 roku jako nieformalna, rozproszona platforma dyskusyjna dla użytkowników w celu omawiania i określania pojawiających się protokołów ARPANET. Według stanu na marzec 2017 r. grupa zadaniowa ds. inżynierii internetowej zarchiwizowała ponad 6000 dokumentów RFC i pozostaje to istotna metoda rozpoznawania konwencji komunikacyjnych. Poza protokołami poczty e-mail organizacja RFC była odpowiedzialna za stworzenie podstawowych standardów internetowych, takich jak protokół przesyłania plików opisany w dokumencie RFC 765 i protokół przesyłania hipertekstu opisany w dokumencie RFC 2068. Dzięki nieformalnemu stylowi i polityce otwartego dostępu - każdy może wziąć udział w dyskusjach RFC - proces może brzmieć prozaicznie. Ale system RFC był w rzeczywistości miejscem intensywnych walk o władzę i intensywnych dyskusji. Stawką w tych debatach była różnica zdań co do rodzajów i ilości informacji zawartych w tak zwanym "nagłówku e-maila", czyli części wiadomości e-mail zawierającej pola adresu, do, od i daty. W różnych momentach pojawiały się sugestie, aby rozszerzyć możliwości o znacznie szersze kategorie identyfikacji wiadomości e-mail, takie jak obowiązkowe kluczowe terminy lub sekcja "komentarze" podsumowująca treść wiadomości e-mail. Ponieważ programy pocztowe nie wypełniały automatycznie wszystkich pól nagłówków wiadomości e-mail, osoby zaangażowane w te wczesne dyskusje na temat standardów martwiły się, że zaszkodzi to spontaniczności medium. W latach 90. te wczesne debaty na temat nagłówków wiadomości e-mail przyniosły coś w rodzaju powtórki z tak zwaną wojną standardów Internet-OSI (połączenie otwartych systemów). Ta faza historii Internetu nastąpiła wraz z propozycjami zastąpienia powszechnie używanego protokołu kontroli transmisji/protokołu internetowego pakietem OSI, opracowanym przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną, jako uniwersalnym standardem łączenia rozrastającej się konstelacji sieci komputerowych. W pakiecie z OSI był X.400, protokół konkurujący z mechanizmem transportowym SMTP dla poczty e-mail. Na jego korzyść przemawiały lepsze środki bezpieczeństwa i bardziej wyrafinowane możliwości obsługi wiadomości. Przeciwko temu jednak pojawiły się oskarżenia, że nowy protokół narzuci rozdęte decyzje projektowe oprogramowania społeczności e-mailowej.

Branża dostawców poczty e-mail

Architektura współczesnych programów pocztowych wciąż zawiera ślady tych standardów technicznych. Rzeczywiście, różnorodność i skala w branży dostawców poczty e-mail można przypisać wczesnym decyzjom, które przewidywały, że czytniki poczty e-mail powinny być elastyczne. Klienci lub programy pocztowe różnią się w zależności od sektora pod względem funkcjonalności, które oferują użytkownikom w zakresie zarządzania pocztą e-mail. Znane nazwy, takie jak Yahoo Mail i Outlook, dołączyły do mniej znanych marek pocztowych, takich jak FastMail, Postbox i Roundcube. Różnice mogą obejmować zastrzeżone i otwarte oprogramowanie; chmura lub poczta internetowa oparta na lokalnym, bogatszym oprogramowaniu; i włączone urządzenie mobilne w porównaniu z dostępem do komputera. Każde z tych środowisk będzie miało wpływ na korzystanie z poczty e-mail, tak więc na przykład poczta internetowa zasadniczo obsługuje pocztę na samym serwerze, podczas gdy lokalni klienci umożliwiają pobieranie na dysk twardy komputera. Poczta elektroniczna oparta na przeglądarce może oferować jedynie podstawowe funkcje obsługi wiadomości, podczas gdy marki takie jak Microsoft czy Apple zapewniają narzędzia do spotkań i kalendarzy, oprogramowanie do edycji, złożone możliwości wyszukiwania i funkcje szyfrowania. Z wizualnego punktu widzenia projektowanie oprogramowania poczty elektronicznej pozostawało dość spójne przez ostatnie cztery dekady, oparte na szablonie notatki i czerpiące z pocztowej ikonografii skrzynek pocztowych, kopert i książek adresowych. Kolejnym dowodem na metaforę poczty e-mail jest fakt, że popularny klient poczty e-mail "Eudora" nosi imię amerykańskiej pisarki Eudory Welty i jej opowiadania "Dlaczego mieszkam na poczcie". Jeśli wygląd poczty e-mail nie zmienił się zasadniczo w czasie, los dostawców usług e-mail ulegał wahaniom. Przez wiele lat Hotmail dominował w świecie poczty e-mail, znikając z widoku w połowie 2000 roku, kiedy Gmail zaczął dominować. Aby zrozumieć przepływy rynkowe, sektor wykorzystuje szereg wskaźników, w tym liczbę otwarć, odrzuceń, współczynniki klikalności, dostarczalność, dostęp do geolokalizacji, rezygnacje z subskrypcji i wskaźniki nadużyć. Chociaż te analizy są wykorzystywane przez sektor komercyjny do oceny kampanii marketingowych i reklamowych, przedstawiają one bardziej ogólne dane dotyczące zmieniających się wzorców korzystania z poczty e-mail. Jedną z takich transformacji odwzorowanych przez analitykę e-maili jest ruch mobilny. Firma Litmus, zajmująca się analizą poczty e-mail, stwierdziła, że w 2011 r. tylko 8% wiadomości e-mail było otwieranych na urządzeniu mobilnym, przy czym dominującą formą dostępu było środowisko pulpitu. Do 2016 roku liczby te się odwróciły i dostęp do ponad połowy wszystkich wiadomości e-mail jest uzyskiwany za pośrednictwem smartfona lub tabletu, a tylko 16% wiadomości e-mail jest otwieranych na komputerze. Gdy poczta e-mail przeniosła się na platformy mobilne, jej styl stał się bardziej nieformalny. Dowodem takiej transformacji na naszych ekranach pojawia się emoji. Łącząc japońskie terminy określające obraz i postać, emoji zostało zaprojektowane przez Shigetaka Kurita pod koniec lat 90. do użytku w japońskiej sieci komunikacyjnej NTT DoCoMo. Emoji wykorzystuje obrazy do opisywania pomysłów, sytuacji, uczuć, zwierząt, przedmiotów, warunków pogodowych i miejsc. Dla wielu emotikony reprezentują nową formę języka, ponieważ wypełniają nasze przestrzenie komunikacyjne na wielu urządzeniach i platformach, w tym w mediach społecznościowych, witrynach internetowych, smartfonach i oczywiście w poczcie e-mail. Dzięki prehistorii, która obejmuje emotikon, uśmiechniętą buźkę i grafikę typograficzną lub American Standard Code for Information Interchange, emoji jest teraz dwuobecne. W 2015 roku emoji "Twarz ze łzami radości" zostało wybrane przez Oxford Dictionary jako słowo roku, po raz pierwszy wybrano ikonę. Statystyki branżowe wskazują, że każdego dnia wysyłanych jest 6 miliardów emotikonów, aw Stanach Zjednoczonych prawie 50% wszystkich użytkowników Internetu zgłosiło wysyłanie wiadomości emoji. Emoji były szczególnie ważne w e-mailowych kampaniach marketingowych, a jedno z badań wykazało, że wykorzystanie tych obrazów dramatycznie wzrosło ośmiokrotnie w ciągu 1 roku. Jednak, jak każda forma śledzenia, algorytmy raportowania zaangażowania w wiadomości e-mail często napotykają problemy z dokładnością. Jedno z takich wyzwań zostało rzucone przez Gmaila w 2013 r., kiedy wdrożono nowy system skrzynek odbiorczych z kartami do filtrowania przychodzących wiadomości e-mail na trzy kategorie: (1) podstawowa, (2) społecznościowa i (3) promocje. Nic dziwnego, że firmy zajmujące się marketingiem e-mailowym martwiły się negatywnymi skutkami, jakie miałoby to, ponieważ poczta zawierająca linki "anulowania subskrypcji" lub inne elementy identyfikujące reklamy omijałaby główną skrzynkę pocztową. Ponieważ marketing i reklama stanowią największą część światowego ruchu e-mail, spam jest istotnym problemem dla tego medium. Spam lub poczta-śmieci to praktyka polegająca na masowym wysyłaniu niechcianych wiadomości, które mogą zawierać szkodliwe złośliwe oprogramowanie, załączniki lub inne ukryte łącza. Mówi się, że jego użycie datuje się na sam początek komunikacji e-mailowej, kiedy pierwszy spam został zarejestrowany w ARPANET w 1978 roku. Dane liczbowe dotyczące zakresu i wpływu spamu są różne, a niektóre dane branżowe sugerują, że globalna ilość spamu stanowi ponad 80 % całkowitego ruchu e-mail. Jednak od 2009 roku liczba ta podobno maleje. Spam może zbierać adresy e-mail za pomocą określonego oprogramowania do wyszukiwania znaku @ w różnych źródłach internetowych, w tym na stronach internetowych, grupach dyskusyjnych i programach do czatowania. Spamerzy mogą również kupować adresy e-mail od firm kupujących listy, a taka praktyka może naruszać zasady dopuszczalnego użytkowania lub może faktycznie działać w legalny sposób, jeśli osoba otrzymująca wiadomość e-mail zgadza się na jej odbiór. Spam wywołał wiele reakcji prawnych i regulacyjnych na całym świecie. W większości jurysdykcji przyjęto przepisy antyspamowe, zgodnie z którymi wysyłanie przez organizacje niechcianych wiadomości bez zgody abonentów jest przestępstwem. Przepisy często określają, że w przypadku każdej wysyłki e-mailowej zawarty jest mechanizm rezygnacji, dzięki któremu odbiorcy mogą zrezygnować z subskrypcji z poziomu treści wiadomości e-mail. Pierwotny protokół SMTP nie zapewniał zabezpieczeń przed spamem za pomocą środków uwierzytelniania, aw latach 90. do protokołu dodano kolejne rozszerzenie o nazwie Uwierzytelnianie SMTP.

Prywatność poczty e-mail, bezpieczeństwo i domena publiczna

Poza kwestiami spamu, bezpieczeństwo poczty e-mail wciąż rośnie jako palący problem dla sektora. Włamania do poczty e-mail, naruszenia, wycieki i publikacje opisują zupełnie różne praktyki społeczne i środowiska techniczne. Na przykład "Sony Hack" znacznie różni się od publikacji "Panama Papers". W 2014 roku prywatne wiadomości e-mail i inne poufne informacje należące do Sony Pictures były szeroko rozpowszechniane przez hakerów nazywających siebie Strażnikami Pokoju. Początkowo informacje miały ograniczony dostęp i były trudne w nawigacji, dopóki WikiLeaks nie stworzyło zindeksowanej i możliwej do przeszukiwania wersji "The Sony Archives" w kwietniu 2015 r. Julian Assange, redaktor naczelny WikiLeaks, był powszechnie uważany za uzasadniającego ujawnienie w interesie publicznym, ponieważ dokumentacja e-mailowa pokazała, jak działa potężny, międzynarodowy konglomerat. Sony Hack dotyczył uwolnienia około 173 000 e-maili, ale wydarzenie Panama Papers funkcjonowało na znacznie większą skalę geopolityczną. W 2016 roku anonimowy niemiecki demaskator uzyskał dostęp do prawie 5 milionów e-maili i udostępnił je Międzynarodowemu Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych. Ten zestaw danych dotyczył transakcji finansowych firmy prawniczej Mossack Fonseca, która stworzyła zagraniczne raje podatkowe i trusty w ponad 200 krajach i terytoriach na przestrzeni około 40 lat. Tam, gdzie Panama Papers dotarły do opinii publicznej za pośrednictwem demaskatorów, "e-maile Hillary Clinton" wyszły na jaw inną drogą. W marcu 2015 r. The New York Times ujawnił historię, że Clinton używał prywatnego, niezabezpieczonego serwera poczty e-mail do przesyłania oficjalnych dokumentów wymienianych w jej roli sekretarza stanu USA. Korzystając z "domowego serwera piwa", niekonwencjonalny hosting poczty elektronicznej Clintona został ujawniony w ramach dochodzenia wszczętego przez Komisję Specjalną Izby Reprezentantów w Benghazi w sprawie ataku na ambasadę amerykańską w Libii we wrześniu 2012 r., w którym zginęło wielu członków rządu USA. Clinton spotkała się z krytyką zarówno ze strony prawej, jak i lewej strony polityki, a wielu zarzucało jej, że aktywnie próbuje uniknąć kontroli i narusza krajowe ramy prawne i polityczne do zarządzania rządowymi danymi i kanałami komunikacyjnymi. W odpowiedzi na rosnącą presję opinii publicznej i wyraźne prośby Komitetu Benghazi i Departamentu Stanu USA, personel Clintona zaczął stopniowo publikować e-maile z aktami federalnymi - korespondencję uznawaną za odnoszącą się do oficjalnych spraw rządowych, w przeciwieństwie do korespondencji dotyczącej spraw osobistych. Z pierwotnej pamięci podręcznej 62 320 e-maili wymienionych w latach 2009-2013 około połowa, czyli 30 490, została sklasyfikowana jako biznes federalny i została dostarczona do Departamentu Stanu. Pozostałe 31 830 zostało sklasyfikowanych przez jej biuro jako prywatne, ponieważ dotyczyły rodzinnych urodzin, rocznic lub przygotowań do pogrzebu. Te przedmioty osobiste najwyraźniej zostały usunięte z serwera. Problemy z serwerem pocztowym Clintona stanowiły istotne tło polityczne dla kampanii prezydenckiej w USA, w wyniku której Donald Trump pokonał Clintona w wyborach w listopadzie 2016 roku. W obliczu powtarzających się wezwań do przeprowadzenia śledztwa FBI wszczęło dwa dochodzenia w sprawie pamięci podręcznej poczty e-mail, aby ustalić, czy korzystanie z prywatnego serwera do przechowywania informacji niejawnych powinno pociągać za sobą postępowanie karne. Przy dwóch różnych okazjach, w lipcu i listopadzie 2016 r., FBI uznało, że nie ma wystarczających podstaw do postawienia zarzutów Clinton lub jej współpracownikom. W międzyczasie e-maile Clintona udostępnione publicznie były entuzjastycznie analizowane i hostowane przez różne organizacje informacyjne i firmy badawcze. W szczególności The Wall Street Journal poświęcił znaczne zasoby na zapewnienie zaawansowanych funkcji wyszukiwania w swoim hostingu korpusu e-maili. Wśród imponującego zestawu narzędzi znajdowała się funkcja adnotacji, która podawała dane bibliograficzne dotyczące kluczowego personelu wymienionego w wiadomościach e-mail. The Wall Street Journal udostępnił także czytelnikom interaktywną aplikację do oznaczania, która zachęcała użytkowników do wspólnego kodowania danych za pomocą deskryptorów, takich jak "wrażliwe" lub "zaskakujące", które pomogłyby w zbudowaniu bogatego, crowdsourcingowego archiwum. Platforma nauki o danych Kaggle wniosła dalszy wkład do tego zasobu historycznego, przeformułowując oryginalne zestawy danych jako pliki CSV do pobrania, aby uzyskać wyniki dotyczące, na przykład, najczęściej wymienianych krajów, analizy nastrojów, chmur słów w tematach i liczby odbiorców. Jednak zanim e-maile Hillary Clinton dały światu szansę przyjrzenia się zwyczajom e-mailowym znanych osób, istniał Enron. W 2003 roku amerykańska Federalna Komisja Regulacji Energetyki (FERC) ujawniła publicznie wewnętrzne wiadomości e-mail od giganta energetycznego Enron podczas dochodzenia w sprawie oszukańczych działań firmy, w wyniku których wykryto przestępstwa przeciwko kilku jej kierownictwu najwyższego szczebla. Ogłaszając bankructwo w 2001 roku, Enron odnosił wcześniej spektakularne sukcesy jako jedna z największych korporacji energetycznych na świecie. Regularnie notowany w pierwszej dziesiątce listy Fortune 500, jego wartość osiągnęła najwyższy poziom 70 miliardów dolarów, a jego dyrektor generalny, Ken Lay, podobno zarabiał 1 milion dolarów rocznie na samych premiach. Kiedy dochodzenie FERC wykazało, że Enron był zaangażowany w ustalanie cen, oszustwa związane z papierami wartościowymi, pranie brudnych pieniędzy i spisek, zażądał od Enron ujawnienia swoich danych, a korpus e-maili został opublikowany w Internecie. Ten zestaw danych obejmował 1,6 miliona e-maili wymienianych między 150 pracownikami Enronu w latach 2000-2002. Chociaż obejmował głównie e-maile wysyłane między najwyższym kierownictwem, korpus zawiera również dokumenty zwykłych pracowników, którzy zajmują się swoim codziennym życiem zawodowym. Ze względu na swój zasięg w machinacjach upadającej firmy wraz z zapisami codziennych praktyk korporacyjnych, Enron Corpus stał się największą i najtrwalszą publicznie dostępną witryną do badań poczty elektronicznej. Od momentu przesłania, zestaw danych Enron przyciągnął szereg różnorodnych projektów badawczych, w tym tematy dotyczące teorii zarządzania, zachowań organizacyjnych, wykrywania oszustw, walki z terroryzmem, analizy nastrojów w sieciach społecznościowych, używania języka związanego z płcią i projektowania interfejsów mobilnych. Co najmniej równie istotne jak te badania są te, które dotyczą metody badawczej. Ponieważ oryginalny zestaw danych e-mail był w stosunkowo surowym stanie i zawierał "zaszumione" dane, takie jak spam, duplikaty i załączniki, podjęto wiele prób wykonania w celu oczyszczenia korpusu i rekonfiguracji go w skalowalnych i przeszukiwalnych formatach. W tym celu umożliwił inżynierom oprogramowania opracowanie nowych aplikacji do wyszukiwania, indeksowania i wizualizacji danych. Centralnym elementem tych wysiłków był projekt CALO (Cognitive Assistant that Learns and Organizes), którego gospodarzem jest kalifornijski instytut badawczy SRI International, który był odpowiedzialny za niektóre wstępne prace związane z przetwarzaniem wiadomości e-mail Enron. Jeśli pojawią się problemy techniczne ze zbiorem danych, odczuwalne są również obawy natury etycznej. Już od pierwszej publikacji naruszenia prywatności były powszechne w przypadku oryginalnych danych zawierających informacje o ubezpieczeniach społecznych, numery kart kredytowych, adresy domowe i dokumentację medyczną. W odpowiedzi na skargi pracowników Enronu FERC zredagował lub usunął wiele problematycznych dokumentów. Kontynuowano wysiłki społeczności naukowej mające na celu oczyszczenie zestawu danych, a znaczny postęp osiągnął w 2009 r. Organizacja zajmująca się kryminalistyką cyfrową i zarządzaniem informacjami, Electronic Discovery Reference Model. Zlokalizowana w Duke Law Center for Judicial Studies, ta inicjatywa non-profit współpracuje z organami rządowymi, grupami konsumenckimi, firmami prawniczymi i dostawcami ochrony danych w celu tworzenia praktycznych zasobów dla rynku e-discovery. Odnosząc się do tego, co uważał za poważne naruszenia prywatności za pomocą oryginalnego Asystenta poznawczego, który uczy się i organizuje zestaw danych z wiadomości e-mail Enron, model referencyjny elektronicznego wykrywania stworzył wyczyszczoną wersję, usuwając ponad 10 000 elementów, które zawierały informacje prywatne, zdrowotne lub finansowe. Kontrowersje wciąż towarzyszą e-mailom Enronu, a zainteresowanych badaczy zachęca się do sprawdzania hashtagu Nuix-Chat na Twitterze, aby dowiedzieć się więcej o warunkach debaty.

Badanie e-maili

Jak widać z poprzednich sekcji, badanie e-maili obejmuje wiele dyscyplin, podejść i metod. Od późnych lat 80. badanie poczty elektronicznej było analizowane w wielu dziedzinach, a główne prace dotyczyły interakcji człowiek-komputer, informatyki, językoznawstwa, medycyny, zachowań organizacyjnych, edukacji i marketingu. Jednym z pierwszych czasopism zajmujących się komunikacją e-mailową było Communications of the ACM, gdzie w 1990 roku artykuł zatytułowany "Sieci, e-mail i faks" dotyczył funkcji komunikatów o błędach. Inne czasopisma, które publikują dużą część badań e-mailowych, to Computers in Human Behavior, Journal of Telemedicine & Telecare, Journal of Computer-Mediated Communication, Public Relations Tactics, Business Communication Quarterly i Mental Health Practice. Chociaż oczywiście dziedzina jest rozległa, możliwe jest zidentyfikowanie kilku głównych trendów wyłaniających się z literatury. Na początku badań nad pocztą elektroniczną flaming był ważnym tematem, a jednym z najczęściej cytowanych artykułów jest artykuł z 1986 r. "Reduction Social Context Cues: Electronic Mail in Organizational Communication" autorstwa Lee Sproulla i Sary Kiesler. Ponieważ poczta e-mail w organizacji nie zawiera wskazówek dotyczących statusu lub pozycji, autorzy argumentowali, że poczta e-mail w miejscu pracy wywołuje nieskrępowane zachowanie i negatywny afekt lub "podpalenie". Z kolei podejście "odfiltrowania sygnałów" zaowocowało znaczną liczbą badań, w których poddano krytyce niektóre założenia wczesnej literatury na temat płonięcia. Monitorowanie i obserwacja poczty e-mail są również szeroko badane w zakresie zachowań organizacyjnych i pokrewnych dziedzin teorii zarządzania i edukacji biznesowej. Problematyczne jest tutaj to, jak z jednej strony chronić reputację handlową firmy i jej własność intelektualną, az drugiej strony zachować prawo pracowników do prywatności. Tymczasem w dziedzinie językoznawstwa i edukacji poczta elektroniczna jest stałym miejscem badań, zwłaszcza w odniesieniu do tego, w jaki sposób może rekonfigurować język i stwarzać nowe możliwości kształcenia na odległość. E-mail był również postrzegany jako gatunek literatury ze względu na jego rolę w historii poczty, gdzie badania badają podobieństwa i różnice między e-mailem a pisaniem listów.

Komunikacja za pośrednictwem komputera (CMC) oferuje natychmiastową satysfakcję, umożliwiając użytkownikom wysyłanie i odbieranie wiadomości bez opóźnień. Jednak nawet przy możliwościach natychmiastowej komunikacji CMC jest "szczupłym" medium ze względu na niezdolność do odbierania sygnałów niewerbalnych. Brak sygnałów niewerbalnych zmniejsza zrozumienie, retencję, łączność i intymność użytkowników. W przeszłości sygnały paralingwistyczne (PLC) opisywały sygnały fizyczne (np. gesty rąk lub język ciała) używane do komunikowania się bez słów. W erze cyfrowej sterowniki PLC opisują również sygnały uruchamiane jednym kliknięciem, które służą do usprawnienia komunikacji online bez wymiany dodatkowych słów. Sterowniki PLC mogą służyć do okazywania wsparcia, pielęgnowania relacji i zwiększania wydajności CMC. PLC obejmują stosowanie akronimów, emotikonów lub emotikonów, skrótów/skrótów, niekonwencjonalnej pisowni lub insynuacji, że odbiorca zobaczył post na Facebooku, Twitterze lub innej platformie społecznościowej i zareagował na niego. Emoji to obrazowe przedstawienia rysów twarzy, zwierząt i przedmiotów, które służą wyjaśnieniu i wzmocnieniu przekazu między nadawcą a odbiorcą, podczas gdy emotikony to reprezentacje typograficzne z wykorzystaniem liter i klawiszy interpunkcyjnych dostępnych na dowolnej standardowej klawiaturze. Ten wpis wprowadza pojęcie emotikonów i dalej omawia, czym różnią się one od emotikonów, bada ich zastosowanie w komunikacji społecznej i marketingu oraz przeprowadza ankiety dotyczące odpowiednich badań.

Historia emotikonów

Emoji i emotikony są nowym zjawiskiem, w związku z czym nie zostały jeszcze poddane szeroko zakrojonym badaniom akademickim. Sterowniki PLC stają się coraz bardziej popularne w CMC; są używane w celu zwiększenia zrozumienia, stworzenia poczucia intymności, wyrażenia dosłownego znaczenia lub uznania oglądania, wsparcia społecznego, uwodzenia lub gratyfikacji; są teraz obszernym językiem, który, jak się sugeruje, ma większy autorytet niż same słowa. Według badania Appboy Emoji Study z 2016 r. 77% użytkowników smartfonów używa emotikonów, a 87% osób w wieku 14 lat i starszych używa emotikonów. Ponadto 64% osób, które wskazały, że używa emotikonów, wskazało również, że "lubi je lub kocha". W 2015 roku popularny emoji "Face With Tears of Joy" stanowił 20% wszystkich emotikonów używanych w Wielkiej Brytanii i 17% emotikonów używanych w Stanach Zjednoczonych, co stanowi gwałtowny wzrost z odpowiednio 4% i 9% w 2014 roku. Również w tym roku słowniki oksfordzkie nazwały emoji "Twarz ze łzami radości" jako "słowo" roku, ponieważ najlepiej odzwierciedlało etos, nastrój i troski roku 2015. Ten język nie tylko może dokładnie opisać, co dana osoba coś, co zrobił lub zjadł tego dnia, ale także ilustruje emocje, których wcześniej nie można było przekazać samym tekstem, takie jak sarkazm, smutek, szczęście czy złość. Wczesnymi prekursorami dzisiejszych emotikonów były emotikony, ikony znajomych AOL Instant Messenger i naklejki Facebooka. Te animowane gify, obrazki i buźki utworzone przy użyciu dostępnych klawiszy na standardowej klawiaturze QWERTY poprawiają i personalizują sposób korzystania z Internetu. Facebook znalazł korelację między używaniem emotikonów przez rówieśników a prawdopodobieństwem, że znajomy spełni prośbę o usunięcie zdjęcia. W 2013 roku Facebook współpracował z psychologami i ilustratorami Pixar, aby stworzyć naklejki na Facebooku, które lepiej oddają szerszy zakres ludzkich emocji, aby odpowiedzieć na negatywne nastawienie i zwiększyć życzliwość społeczności internetowej. Emotikony i emotikony są celowo wybierane i celowo umieszczane przez nadawcę, aby przekazać właściwą wiadomość. Jedno z badań wykazało, że w 49% przypadków emotikony są umieszczane na końcu zdania i są używane zarówno ze standardową angielską interpunkcją, jak i bez niej. Wolnostojące emotikony bez odniesienia tekstowego są używane tylko w 6% przypadków, aby zapewnić informacje emocjonalne, interpunkcyjne i kontekstowe, które wcześniej byłyby dostarczane przez sam tekst. Gdy użytkownicy CMC doświadczają czystego tekstu bez emotikonów, wielu nie dostrzeże tego, co jest poprawne emocje i postawa, które mają być przekazane. Jednak po uwzględnieniu emotikonów postrzeganie wiadomości przez odbiorcę może się znacznie zmienić. Wzrasta ogólny poziom zrozumienia przekazu i postrzegane zrozumienie postawy nadawcy. Pozytywne wiadomości z uśmiechem są postrzegane bardziej pozytywnie, a nadawca jest uważany za szczęśliwszego niż np. radosna wiadomość tekstowa byłaby przekazana. Negatywne wiadomości ze smutną emotikoną są postrzegane jako bardziej negatywne niż negatywne wiadomości tekstowe. W przypadku wymieszanej wiadomości, w której emotikon nie pasuje do tonu tekstu, na emocje odbiorcy większy wpływ ma emotikon niż słowa wiadomości. Zjawiska te pokazują, że emotikony mogą zawierać wystarczającą liczbę wskazówek werbalnych, aby wywołać reakcję i zapewnić wystarczającą liczbę wskazówek wizualnych, aby przekazać wiadomość, która w przeciwnym razie zostałaby pominięta. Sugeruje to, że emotikony mogą funkcjonować jako forma znaków interpunkcyjnych i pomagać w identyfikowaniu tonu i odpowiedzi, ale nie podlegają tak ścisłym zasadom, jak standardowy język pisany

Emoji kontra emotikony

Istnieje pięć głównych różnic między emotikonami a emotikonami: (1) Emoji to dodatkowe wartości pobierane lub dostarczane przez firmę; (2) nie są obrócone o 90 stopni; (3) mają więcej cech twarzy, takich jak brwi, odcień skóry i zęby; (4) standardowym kolorem jest żółty, z odmianami przedstawiającymi określone emocje i pochodzenie etniczne (np. użycie czerwieni symbolizuje gniew); oraz (5) są otoczone okręgiem. Emoji wpływają na ten sam obszar mózgu, który przetwarza rozpoznawanie twarzy, są częściej zapamiętywane i mają silniejszy wpływ na nastrój odbiorcy i postrzeganie intencji pisarza niż emotikony. Ponieważ emotikony wykorzystują dostępne klawisze na klawiaturze użytkownika, twarze te można łatwo przenosić między urządzeniami i platformami. Nie inaczej jest w przypadku emotikonów. W zależności od licencji kreatywnych udzielonych firmie technologicznej, platformie lub wydawcy wyświetlany obraz będzie wyglądał inaczej. Na przykład, jeśli osoby komunikują się za pośrednictwem urządzeń Apple i Samsung, emotikony wysyłane między użytkownikami będą miały różne kolory, charakterystyki, a być może nawet kształty, co może wpłynąć na poziom zrozumienia.

Społeczny motyw używania emotikonów

Osoby dążą do celów interpersonalnych poprzez interakcje społeczne i wykorzystują swoje emocje do motywowania lub manipulowania innymi oraz do osiągania swoich celów. Podobnie jak w interakcjach twarzą w twarz, emotikony są używane częściej w kontekstach społeczno-emocjonalnych niż w sytuacjach zorientowanych na zadanie i są częściej używane w kontekście pozytywnym niż negatywnym. Najczęściej używane emotikony w komunikacji pozytywnej to uśmiech i szeroki uśmiech, natomiast emotikony smutne, mrugające i zdezorientowane są najczęściej używane w kontekście negatywnym. Wykorzystanie emotikonów i emotikonów ilustruje potrzebę użytkowników CMC, aby wypełnić luki i pokonać bariery utworzone wcześniej przez brak niewerbalnych sygnałów komunikacyjnych.

Emotikony i emotikony w marketingu

Wiele firm i organizacji używa emotikonów w swoich działaniach komunikacyjnych. Od 2016 r. w tym kontekście emotikony odnotowały wzrost o 609% rok do roku. W 2015 roku Domino′s zdobyło prestiżową nagrodę Cannes Lion Award za kampanię Twittera , która umożliwiła użytkownikom zakup pizzy poprzez tweetowanie emoji pizzy. Chevy napisał komunikat prasowy dla Cruze w całości z emotikonów. Nawet rząd USA uruchomił kampanię wykorzystującą emotikony (kampania miała na celu omówienie kredytów studenckich, wyborów i technologii). Użytkownicy CMC mają niską pamięć PLC, gdy emotikony są używane przez firmę w komunikacji z recenzjami konsumentów online. Jednak niezależnie od relacji z marką, użycie pozytywnego emoji w połączeniu z pozytywnym przekazem poprawia siłę relacji z marką, ogólną postrzeganą jakość odpowiedzi i przyszłe zamiary zakupu w porównaniu z użyciem samego tekstu.

Istniejące i przyszłe badania

Większość istniejących badań nad emotikonami i emotikonami koncentruje się na emotikonach i ich użyciu oraz postrzeganym wpływie na odbiorcę. Wciąż pozostaje wiele do odkrycia na temat częstotliwości używania emotikonów i emotikonów według wieku, platformy, relacji i celów konwersacji; gramatyczne rozmieszczenie emotikonów i emotikonów (np. czy użytkownicy tworzą reguły akceptowalnego użycia, miejsca umieszczania i częstotliwości); trendy rozwoju języka; wpływ emoji i emotikonów na zrozumienie i intymność ponad barierami kulturowymi i językowymi; dokładne zapamiętanie i świadomość użycia PLC oraz wpływ na doświadczenie i zrozumienie użytkownika; oraz sposób, w jaki różni producenci lub platformy renderują emotikony, a także wpływ na wrażenia i zrozumienie użytkownika. Oprócz tych zagadnień przyszłe badania mogą rozważyć emoji i emotikony jako zmienną w wewnętrznej komunikacji biznesowej, jak również w komunikacji peer-to-peer, business-to-consumer i business-to-business, aby określić, w jaki sposób użycie emotikonów i emotikonów wpływa najlepiej praktyki w komunikacji.

Podobnie jak w przypadku wielu dziedzin życia codziennego, Internet wpłynął na sposób, w jaki odbywa się sprzedaż detaliczna. Handel detaliczny w Internecie, zwany także e-sprzedażą lub e-commerce, zmienił przestrzenie, w których odbywa się handel detaliczny. Produkty można kupować i sprzedawać w cyberprzestrzeni za pomocą kilku kliknięć myszką i dostarczane pod drzwi w ciągu kilku dni. Kupowanie towarów i usług nie jest statyczną, bezcielesną praktyką, ale raczej multiskalarnym wydarzeniem splecionym z klasą, płcią, pochodzeniem etnicznym, geopolityką, względami etycznymi i indywidualnymi tożsamościami. E-Tailing nie jest jednak zjawiskiem równym pod względem geograficznym ani społecznym i różni się w zależności od rodzajów kupowanych i sprzedawanych produktów, a także lokalizacji geograficznej zarówno sprzedawców detalicznych, jak i konsumentów. Chociaż początkowa reakcja na Internet była postrzegana jako coś, co zacierałoby tradycyjne granice i problemy związane z handlem detalicznym, jak wskazuje Matthew Zook (2002), tak nie jest. tylko częściowo i wybiórczo przezwyciężane. Krótko mówiąc, Internet nie zmniejsza znaczenia geografii. Po prostu dostosowuje, które aspekty geograficzne i jakie rodzaje tarć ekonomicznych są najbardziej odpowiednie do analizy. (s. 555) Zamiast tego Internet dostarczył nowych sposobów konceptualizacji handlu detalicznego z "wielokanałowymi formami organizacyjnymi" lub "cegiełkami i kliknięciami", które wiodą prym w rozwoju handlu detalicznego. Te formularze to lokalizacje detaliczne, które mają osadzoną fizyczną obecność, a także sklepy internetowe. Handel elektroniczny w niektórych przypadkach wzmocnił geografię dzięki usługom, takim jak Craigslist, witryna internetowa, na której ludzie mogą reklamować towary i usługi na sprzedaż osobom znajdującym się w pobliżu. Nowsze firmy internetowe (np. Groupon i Living Social) wykorzystują informacje o lokalizacji osadzone w historii przeglądarki, aby oferować kupony i inne codzienne oferty punktom sprzedaży detalicznej w pobliżu użytkowników. Geografia odgrywa również rolę w hostowaniu stron internetowych dotyczących praktyk konsumpcyjnych, które są nielegalne w niektórych lokalizacjach, takich jak hazard lub pornografia. e-Tailing nie przedstawia niczego innowacyjnego, ponieważ handel detaliczny sam w sobie się nie zmienił. Jednak Internet i e-handel wpłynęły na rozwój procesu zakupu produktów, a także na stworzenie nowych przestrzeni sprzedaży dla kilku placówek detalicznych. e-Tailing zmienia również przestrzenie off-line poprzez restrukturyzację sieci dystrybucji, umożliwiając wysyłanie produktów bezpośrednio do konsumentów, w przeciwieństwie do pośredniego sklepu. Chociaż Internet może otwierać nowe przestrzenie sprzedaży detalicznej, służy on również wspieraniu już istniejących wzorców konsumpcji. Ten wpis analizuje rozwój e-sprzedaży, sposób, w jaki media społecznościowe i geoweb wpłynęły na e-sprzedaż i rolę e-sprzedaży w alternatywnych i antyekonomicznych działaniach.

Rozwój e-Tailingu

e-Tailing stanowi kolejny krok w ewolucyjnym łańcuchu placówek detalicznych poza sklepami. Sprzedaż detaliczna często odbywała się w innych przestrzeniach i miejscach, takich jak katalogi i telewizyjne kanały handlowe. Dlatego e-sprzedaż jest kolejnym krokiem w handlu detalicznym, który zbiega się ze wzrostem i ekspansją technologii komunikacyjnych. Jedną z powszechnych definicji handlu elektronicznego jest każdy format sprzedaży detalicznej, w którym firmy i klienci wchodzą w interakcje za pośrednictwem sieci elektronicznej. Mówiąc prościej, elektroniczna sprzedaż detaliczna to każdy przypadek, w którym transakcja detaliczna odbywa się za pośrednictwem Internetu. Terminy związane z handlem elektronicznym obejmują sklepy stacjonarne (tradycyjne placówki detaliczne w fizycznej lokalizacji sklepu), sklepy stacjonarne lub stacjonarne (tradycyjny handel detaliczny, który przyjął elementy handlu detalicznego online) oraz sklepy (sprzedawca detaliczny, który istnieje tylko online i nie ma żadnych fizycznych oddziałów). Liczba sprzedawców internetowych wzrosła podczas bańki internetowej pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku. W niektórych przypadkach przewidywano, że wzrost internetowych sklepów detalicznych wzrośnie o 75% rocznie. Inwestorzy, mając nadzieję na skorzystanie z postrzeganego rewolucyjnego rozwoju e-sprzedawców, szybko kupili wiele witryn, które ostatecznie nie były w stanie utrzymać ich modelu biznesowego i przyciągnąć liczby klientów, których potrzebowali, aby utrzymać się na powierzchni. Być może najbardziej znaną z tych porażek, która ostatecznie zakończyła całą bańkę internetową, była witryna Pets.com i jej maskotka w skarpetkach, która nie była w stanie wytrzymać początkowych dużych strat w kosztach początkowych. Wiele wczesnych przedsiębiorstw handlu elektronicznego upadło z powodu braku infrastruktury wymaganej do wysyłania produktów bezpośrednio do konsumentów w stosunkowo szybkim tempie. Możliwość realizacji zamówień po niskich kosztach jest nieoceniona dla sprzedawców internetowych, gdy sprzedaż zaczyna rosnąć, z czym nie tak często spotykają się tradycyjne zakłady, które mają już swoje łańcuchy dostaw. Jedną z pierwszych znaczących historii sukcesu sprzedaży detalicznej online jest Amazon.com. Rozpoczęty w 1995 r., w ciągu 20 lat istnienia w Internecie, internetowy sprzedawca detaliczny urósł do wartości 45,7 mld USD i odnotował roczną sprzedaż w wysokości 107 mld USD w 2015 r., co czyni go największym sprzedawcą internetowym w Stanach Zjednoczonych. Mimo tych liczb przychody nie przełożyły się na wysoką rentowność. Amazon.com nie przynosił zysków przez pierwsze 5 lat swojego istnienia. W 2015 r. osiągnęła marginalną rentowność, mimo że inwestorzy nadal pompowali pieniądze do korporacji, odnotowując dochód netto w wysokości 596 mln USD w 2015 r. i ujemny dochód netto w wysokości -241 mln USD w 2014 r. Zyski firmy są zahamowane, ponieważ stałego celu, jakim jest zmniejszenie kosztów i czasu wysyłki i realizacji zamówień. Niedawną innowacją Amazon.com jest członkostwo Amazon Prime, usługa subskrypcji, w ramach której użytkownicy płacą roczną opłatę, aby otrzymać bezpłatną 2-dniową wysyłkę produktów, a także dostęp do bezpłatnych strumieniowych filmów i programów telewizyjnych. Amazon.com przyznał, że serwis traci pieniądze firmy, ale utrzymuje je, aby zwiększyć lojalność wobec marki wśród swoich użytkowników. Sukces w świecie e-tailingu opiera się na umiejętności rozwijania centrów logistycznych i sieci dystrybucji. Podczas gdy Amazon.com jest największym sprzedawcą internetowym w Stanach Zjednoczonych, największym e-sprzedawcą na świecie jest Alibaba Group. Alibaba wystartował kilka lat po Amazon.com, w 1999 roku, w Chinach jako witryna e-commerce typu business-to-business. Obecnie Alibaba Group rozszerzyła swoje przedsięwzięcia o witrynę biznes-klient, a także rynek online między klientami. Zmiany te doprowadziły korporację do odnotowania rocznych przychodów w wysokości 15,69 mld USD w roku podatkowym kończącym się 31 marca 2016 r. Chociaż odnotowuje niższe przychody niż Amazon.com, przełożyło się to na znacznie wyższe zyski przy zgłoszonym rocznym dochodzie netto w wysokości 11,06 mld USD. w 2016 r. Istnienie całkowicie internetowych e-sprzedawców jest jednak niewielkie. Po początkowym szaleństwie dot-comów wiele tradycyjnych sklepów detalicznych stworzyło własne sklepy internetowe, aby były bardziej atrakcyjne i integracyjne dla ich bazy klientów. Stacjonarne placówki oferują teraz takie usługi, jak odbiór w sklepie, w ramach którego klient może kupić przedmiot przez Internet i odebrać go bezpośrednio ze sklepu, zamiast dostarczać go do domu. Niektórzy sprzedawcy detaliczni umożliwiają również klientom kupowanie produktów przez Internet i zwracanie ich w sklepach, jeśli nie spełniają one ich potrzeb. Wydaje się, że w przeważającej części e-handel uzupełnił, a nie zredefiniował tradycyjne metody prowadzenia działalności detalicznej. Istnieje jednak obszerna literatura na temat istoty e-handlu oraz jego społecznych i ekonomicznych skutków. Na przykład wszechstronnie zbadano wpływ e-zakupów na społeczeństwo i geografię. e-Zakupy są nadal w dużej mierze zjawiskiem miejskim, odzwierciedlającym wzorce korzystania z Internetu i dostępność sieci dystrybucji. W Stanach Zjednoczonych kobiety częściej niż mężczyźni przyjmują e-zakupy jako metodę działalności handlowej. Wykazano, że dostęp do samochodów ma duży wpływ na to, czy ludzie będą robić zakupy online. e-Zakupy są często najczęściej wykorzystywane do oszczędzania czasu, pieniędzy i podróży, a także są w dużej mierze napędzane znajomością Internetu. W badaniu z 2009 roku Fang Ren i Mei-Po Kwan doszli do wniosku: "Dostęp do lokalnych sklepów ma znaczenie, a przestrzenne rozmieszczenie możliwości zakupów wpływa na wzorce zakupów internetowych". Miejsce, w którym ludzie robią zakupy, jest nadal w dużej mierze odzwierciedleniem dochodów i bliskości geograficznej. Wydaje się, że Internet nie zmienia znacząco wzorców konsumpcji, ponieważ ludzie nie zastępują swoich zachowań zakupowych handlem elektronicznym, ale raczej go uzupełniają. Zakupy online w dużym stopniu zależą od bliskości fizycznych punktów sprzedaży detalicznej oraz od tego, czy ludzie kupują produkt o wysokiej dostępności, czy przedmiot specjalistyczny. Zakupy online spadają wraz ze wzrostem dostępu do dużych sieci handlowych. Powszechnie dostępne produkty są również częściej kupowane w trybie offline, podczas gdy produkty specjalistyczne są zwykle kupowane przez Internet. Atrakcyjność niektórych produktów, takich jak oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia, zależy od położenia geograficznego, z którego pochodzi. Jednak w przypadku oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia uważa się, że jest ona wystarczająco towarem specjalnym, aby skorzystać ze sprzedaży detalicznej, w ramach której klienci mogą kupić produkt bezpośrednio ze źródeł we Włoszech lub Hiszpanii w celu zweryfikowania autentyczności. Oliwa z oliwek wydaje się być jednym z niewielu artykułów spożywczych, które można łatwo sprzedać online. Ze względu na charakter realizacji i wysyłki trudno było założyć sklepy spożywcze online. Komplikacje związane z psuciem się żywności i nieznanym czasem dostawy sprawiają, że dostarczanie artykułów spożywczych poza obszary miejskie jest problematyczne. Sieci dystrybucji i zapotrzebowanie na rozległe magazyny również uniemożliwiły sukces wielu sklepom spożywczym, podczas gdy kilka sklepów spożywczych z powodzeniem przyjęło model "cegiełki i kliknięcia" dostępny w dużych miastach. Handel detaliczny został dodatkowo zmieniony ze względu na charakter oprogramowania i zakodowanych przestrzeni. Oprócz dyskusji na temat internetowych punktów sprzedaży detalicznej, oprogramowanie zmieniło naturę konsumenta na wiele sposobów. Zwiększone wykorzystanie kart kredytowych, bankomatów i programów lojalnościowych w sklepach to kilka przykładów natury dzisiejszej konsumpcji. W niektórych przypadkach doświadczenia klientów byłyby znacznie zmienione w porównaniu z obecnymi, bez użycia skomputeryzowanych systemów zarządzania, które obliczają wszystko, od preferencji żywieniowych po harmonogramy dnia. Hazard online, rodzaj handlu detalicznego oparty na rozrywce, szybko się rozwinął dzięki mniej kosztownym funduszom startowym związanym z tworzeniem kasyna online, a nie tradycyjnej sali hazardowej. Te witryny z grami online często znajdują się w krajach, w których przepisy dotyczące hazardu są ograniczone, takich jak Ameryka Środkowa i Karaiby. Branża rozrywki dla dorosłych również została radykalnie zmieniona poprzez przejście do internetowych witryn sprzedaży. Chociaż Internet umożliwił większej liczbie osób zarówno produkcję, jak i kupowanie pornografii z różnych lokalizacji, branża nadal jest w dużej mierze skoncentrowana w Stanach Zjednoczonych, a kilka dużych miast jest miejscami produkcji. Internet rozszerzył i zmienił sposób, w jaki ludzie prowadzą handel detaliczny; jednak fizyczne lokalizacje są nadal ważne dla celów produkcji i regulacji wspomnianych towarów i usług. Przedsiębiorstwa e-Tailing w dużej mierze odzwierciedlają również działania społeczne off-line, prawa i centra przetwarzania zamówień.

e-Tailing w nowej erze

Chociaż może się wydawać, zgodnie z literaturą akademicką dotyczącą e-sprzedaży, że internetowa sprzedaż towarów i usług zajmuje znaczące miejsce w społeczeństwie, niekoniecznie tak jest. Chociaż od 1998 r. realne dolary ze sprzedaży detalicznej online stale rosną, odsetek sprzedaży prowadzonej przez Internet wciąż blednie w porównaniu z zakupami tradycyjnymi. Rok 2014 był pierwszym rokiem, w którym sprzedaż online w Stanach Zjednoczonych przekroczyła 300 miliardów USD, co oznacza wzrost o 15,4% w stosunku do sprzedaży w 2013 roku. Jednak w 2014 r. łączna sprzedaż detaliczna z wyłączeniem usług gastronomicznych wyniosła również 4,7 bln USD. Ponadto w 2015 roku odnotowano wzrost o 14,7% w stosunku do sprzedaży internetowej na koniec 2014 roku. Pomimo wysokiego odsetka handlu internetowego w 2015 roku, skorygowana sprzedaż e-commerce stanowiła jedynie 7,5% całkowitej sprzedaży detalicznej w Stanach Zjednoczonych (patrz rysunek 1). Liczby te świadczą o tym, że ogólnie handel elektroniczny nie jest tak popularną ani powszechną metodą pozyskiwania towarów i usług jak tradycyjne punkty sprzedaży detalicznej. Niektóre towary i usługi są kupowane online częściej niż inne. Statystyki U.S. Census Bureau pokazują, że książki, muzyka i artykuły sportowe to kategorie towarów najczęściej kupowanych online - sprzedaż e-commerce stanowiła blisko 3% (2,9%) całkowitej sprzedaży tych towarów w 2014 roku. tuż za nimi uplasowali się sprzedawcy samochodów i części, których sprzedaż przez Internet stanowiła 2,8% wszystkich zakupów w 2014 r. Sklepy wielobranżowe oraz sklepy z żywnością i napojami to kategorie o najmniejszym prawdopodobieństwie zakupu przez Internet, z 0,015% i 0,16% e - sprzedaż końcowa odpowiednio z każdej kategorii w 2014 r. Literatura naukowa dotycząca handlu elektronicznego znacznie spadła od połowy 2000 r., kiedy sprzedaż online rosła w tempie od 24% do 26% rocznie. Niezależnie od pozornego braku sprzedaży detalicznej online w porównaniu ze sprzedażą w sklepach stacjonarnych, istnieje wiele niezbadanych dróg, które badania e-sprzedaży mogłyby rozważyć w przyszłości, w tym sposoby, w jakie Internet zmienia istniejące rozumienie gospodarki i sposób, w jaki ludzie decydując się na prowadzenie działalności. Niektóre przykłady, które zostaną pokrótce omówione, obejmują wpływ aplikacji społecznościowych, Google Maps i geoweb na wybory dokonywane przez konsumentów; rozwój alternatywnych gospodarek online; oraz wzrost ruchów antyekonomicznych napędzanych przez społeczności internetowe. Media społecznościowe i Geoweb. Chociaż istnieje obszerna literatura na temat konsumpcji i sprzedaży detalicznej online, mniej jest literatury, która dotyczy konkretnie wpływu mediów społecznościowych, oprogramowania do mapowania online i sieci geoweb na sprzedaż internetową. Geoweb to dowolna aplikacja internetowa, z którą są powiązane fizyczne współrzędne geograficzne. Chociaż może się wydawać, że konsumpcja, handel detaliczny i geosieć nie pokrywają się zbytnio, wzrost zapotrzebowania na technologie oparte na geosieci tylko dodatkowo napędza tworzenie coraz większej liczby warstw treści tworzonych przez użytkowników. Jak komentuje David E. Wilson podczas konferencji Where 2.0 w 2012 roku ujął to następująco: "Zarządzanie cyfrową informacją przestrzenną stało się bardziej bezpośrednią funkcją biznesu" (s. 1266). Korporacje angażują się w usługi oparte na lokalizacji i treści geosieci, starając się wykorzystać fakt, że ludzie są aktywnie zaangażowani w Internet, ale nadal w dużej mierze konsumują towary i usługi w przestrzeni fizycznej. Jednym ze sposobów ich łączenia są usługi lokalizacyjne i urządzenia mobilne. Firmy wykorzystują indywidualność zawartą w treści geoweb, aby sprzedawać swoje towary i usługi na rynkach, które są najbardziej skłonne do ich zakupu. Chociaż zakupy online nie stały się falą przyszłości, jak niektórzy podejrzewali pod koniec lat 90., nie unieważnia to sposobów, w jakie przestrzenie internetowe w rzeczywistości wpływają na wzorce konsumpcji. Uświadomienie sobie ograniczeń handlu detalicznego online w niektórych sektorach handlu spowodowało rozwój innych kierunków marketingu, aby zachęcić klientów do odwiedzania sklepów stacjonarnych w celu dokonywania zakupów. Aplikacje mediów społecznościowych, takie jak Google Places, Yelp i Foursquare, nie tylko zawierają recenzje klientów online i oceny placówek poza siecią, ale czasami także zachęcają do odwiedzin poprzez promocje marketingowe, w ramach których firmy mogą zapłacić, aby ich lokal pojawił się na szczycie Google lub Yelp wyszukiwania lub z kuponami lub innymi promocjami dla użytkowników mediów społecznościowych, którzy dokonują zakupu w określonym miejscu. Spojrzenie na placówki handlu detalicznego off-line wymienione w tych aplikacjach online ujawnia ciągłą obecność hierarchii miejskiej w miastach w Stanach Zjednoczonych pod względem dostępności towarów i usług dla ludności miejskiej. Aplikacje te mogą również wskazywać lokalizacje offline, do których udają się konsumenci najczęściej pod usługi handlowe oraz obszary miast słabo rozwinięte handlowo. Podczas gdy same aplikacje nie tworzą doświadczenia handlowego pod względem finansowym wymiany, tworzą przestrzeń online, która promuje sprzedaż detaliczną i nie należy ich lekceważyć w dyskusjach na temat e-sprzedaży. Mapy Google dostarczają również przykładu, na podstawie którego można spojrzeć na wpływ Internetu na sprzedaż detaliczną. Informacje o punktach sprzedaży detalicznej znalezione w Internecie mogą się różnić w zależności od używanego języka. Na przykład w badaniu z 2013 roku Mark Graham i Zook stwierdzili, że wyszukiwanie restauracji w Tel Awiwie przyniosło drastycznie różne wyniki w zależności od tego, czy użytkownik wyszukuje po angielsku/hebrajsku czy po arabsku. Uprzedzenia ze względu na płeć istnieją również przy tworzeniu internetowych obrazów placówek detalicznych. Monica Stephens napisała o OpenStreetMap jako o całkowicie płciowej przestrzeni, w której istnieje kilka kategorii miejsc utowarowionych dla kobiet (np. rutynowo odrzucane jako niezbędne dodatki do platformy mapowania przez innych użytkowników. Wykluczenie niektórych firm staje się problemem, ponieważ wiele aplikacji, w tym produkty Apple, rezygnuje z płacenia Google za usługi mapowe na rzecz OpenStreetMap. Wyszukiwanie usług w Mapach Google również różni się w zależności od słów kluczowych użytych w wyszukiwaniu, a także od ogólnej obecności w sieci sklepu detalicznego. Lokale o mniejszej obecności w Internecie będą pojawiać się rzadziej lub na dole wyników wyszukiwania w Mapach Google, niezależnie od tego, czy dany obiekt jest fizycznie zlokalizowany bliżej osoby przeprowadzającej wyszukiwanie niż inne punkty sprzedaży detalicznej. Podobnie krajowe sieci handlowe częściej pojawiają się u góry wyników wyszukiwania niż lokalni sprzedawcy detaliczni ze względu na zdolność tych dużych korporacji do zakłócania swojej obecności w Internecie za pomocą technik marketingowych i środków pieniężnych. Ponownie, chociaż Mapy Google i OpenStreetMap nie są witrynami handlu elektronicznego, podobnie jak aplikacje na smartfony, takie jak Yelp i Foursquare, kierują ludzi do określonych sklepów detalicznych z cegły i zaprawy, co powoduje, że Internet ma ogólny wpływ na handel detaliczny , co czyni je godnymi włączenia do dyskusji e-tailingowej. Jednym z powodów, dla których media społecznościowe oparte na lokalizacji są znaczące, jest to, że są usługą, która nie jest ani całkowicie online ze względu na zależność od fizycznych sklepów do tworzenia treści, ani całkowicie offline. Istnieje wiele usług detalicznych, które wymagają przestrzeni off-line, ponieważ dotyczą usług, które są ucieleśnione i wymagają fizycznej obecności, na przykład restauracje lub kina. Niektórych rodzajów towarów i usług nie można w całości konsumować online. Jednak jasne jest, że firmy muszą być obecne w Internecie, aby móc konkurować na dzisiejszym rynku konsumenckim. Aplikacje oparte na lokalizacji pozwalają firmom, które sprzedają produkty w formie fizycznej, uczestniczyć w konsumpcji online, tworząc hybrydową przestrzeń online, w której reklamują się i tworzą forum, na którym konsumenci mogą się spotykać i dzielić swoimi doświadczeniami. Fizyczny charakter niektórych miejsc konsumpcji spowodował wzrost zapotrzebowania na te usługi online. Te firmy, które nie mogą istnieć online, napędzają tworzenie niektórych usług online. I odwrotnie, media społecznościowe oparte na lokalizacji mają wpływ na miejsca, które konsumenci korzystający z tego typu aplikacji wybierają do odwiedzenia za pomocą funkcji wyszukiwania lub innych wskazówek i recenzji klientów. W związku z tym fizyczne przestrzenie handlu detalicznego, które są ucieleśnione, wpływają na przestrzeń online poprzez tworzenie platform mediów społecznościowych opartych na lokalizacji, w tym samym czasie, w którym platformy mediów społecznościowych oparte na lokalizacji wpływają na to, gdzie użytkownicy decydują się na konsumpcję towarów i usług offline. Chociaż zakupy online nie zbliżyły się nawet do przekroczenia tradycyjnych wzorców konsumpcji, Internet ma coraz większy wpływ na rodzaje firm, które ludzie odwiedzają, i lokalizację tych placówek. Te obszary, które dosłownie zostały pominięte na mapie online, nadal będą odsuwane na bok, ponieważ coraz więcej osób polega na Internecie przy podejmowaniu decyzji o tym, gdzie wydadzą swoje pieniądze. Technologia mobilna tylko zwiększyła szanse na wykorzystanie Internetu jako czynnika decyzyjnego ze względu na natychmiastowy dostęp do usług geoweb, które wymieniają określone rodzaje punktów sprzedaży detalicznej znajdujących się fizycznie w pobliżu. Ponieważ zarówno geosieć, jak i technologia mobilna wciąż się rozwijają i są coraz częściej wykorzystywane przez pewne segmenty populacji, będzie większe prawdopodobieństwo, że trendy konsumpcyjne będą napędzane przez tę samą niereprezentatywną grupę ludzi. Przepaść cyfrowa istnieje między tymi, którzy mają dostępu do technologii i tych, którzy go nie mają. Istnieje jednak również między tymi, którzy tworzą treści internetowe, a tymi, którzy tego nie robią. W przyszłości na działania tych, którzy nie są twórcami treści, będą jeszcze bardziej wpływać ci użytkownicy, którzy budują Internet. Alternatywne ekonomie Internetu pozwoliły również na stworzenie alternatywnych przestrzeni sprzedaży, niezwiązanych z handlem detalicznym z wcześniej istniejącymi dużymi korporacjami. Podczas gdy Amazon.com zapewnia platformę handlową dla osób fizycznych do sprzedaży przedmiotów za pośrednictwem swojej korporacji, istnieją inne witryny, które należy wziąć pod uwagę, patrząc na naturę kupowania i sprzedawania produktów online, takie jak Craigslist, Facebook i Etsy, a także aplikacje, takie jak Letgo, Poshmark, i Zamknij 5. Jedną z najbardziej znanych witryn dla przeciętnej osoby do kupowania i sprzedawania przedmiotów od innych użytkowników jest Craigslist. Począwszy od 1995 r., Craigslist jest listą e-mailową wśród przyjaciół w San Francisco w Kalifornii, w większości bezpłatną witryną internetową, która umożliwia miejscowym zamieszczanie ogłoszeń drobnych dotyczących sprzedaży lub handlu towarami, a także sprzedaży lub wynajmu nieruchomości lub publikowania ofert pracy. Rozrósł się od skromnego serwera list do ogromnej korporacji, która może pochwalić się ponad 50 milionami odsłon miesięcznie od maja 2016 r. Geografia jest ważna dla Craigslist, ponieważ reklamy są zależne od lokalizacji, w której mieszka sprzedawca. Na Craigslist znajduje się około 700 lokalnych witryn dla miast, miasteczek lub powiatów znajdujących się w ponad 70 krajach na całym świecie. Craigslist działa jako pośrednik w handlu między dwoma nieznanymi stronami lokalnymi. Ogólnie oczekuje się, że strony spotkają się w wyznaczonym miejscu, aby osobiście sfinalizować transakcję. Chociaż w samych Stanach Zjednoczonych jest ponad 60 milionów użytkowników, strona obsługuje również 13 języków, od katalońskiego przez filipiński po turecki. Craigslist w dużej mierze wyparł tradycyjne formy ogłoszeń drobnych w mediach, takich jak gazety. Jedno z badań wykazało, że wpływ nowej witryny lokalnej Craigslist na ogłoszenia drobne w lokalnych gazetach doprowadził do obniżenia kosztów powierzchni reklamowej przez gazety o 20,7% przy jednoczesnym wzroście cen subskrypcji o 3,3%. Obecność Craigslist ma również doprowadzić do zmniejszenia wskaźnika pustostanów w nieruchomościach. Craigslist obsługuje różne funkcje konsumpcyjne, od kupowania i sprzedawania towarów za pieniądze, do handlu przedmiotami, do rozdawania przedmiotów za darmo. Potęga handlu wymiennego na Craigslist doprowadziła do powstania kilku imponujących historii o handlu wymiennym, taktyce, w której osoba próbuje wymieniać się na coraz cenniejsze przedmioty. W 2006 roku Associated Press podchwyciło artykuł o człowieku, który przehandlował drogę od posiadania ogromnego, nowatorskiego czerwonego spinacza do papieru, po roczny czynsz w bliźniaku w Arizonie. W 2010 roku pojawiła się podobna historia, w której 17-latek spędził 2 lata przeprowadzając 14 transakcji, aby zamienić stary telefon komórkowy w Porsche Boxster z 2000 roku. Podczas gdy Craigslist i podobne aplikacje, takie jak letgo, Close 5 (spółka zależna eBay) i Poshmark (internetowy sklep z używaną odzieżą) przedstawiają przykłady osób uczestniczących w osobistym handlu detalicznym, na Facebooku istnieje inne studium przypadku. Strony sprzedaży na Facebooku są określane jako Kup, Sprzedaj, Handluj; Wyprzedaż garażowa online; lub Online Yard Sale w zależności od położenia geograficznego i terminologii regionalnej. Podobnie jak Craigslist, te grupy na Facebooku są obsługiwane przez położenie geograficzne; zazwyczaj istnieje grupa związana z określonym miastem lub hrabstwem. Facebook dostosował swój interfejs, aby umożliwić ludziom wysyłanie prywatnych wiadomości do konkretnych sprzedawców, a także wyświetlanie cen przedmiotów i ich lokalizacji na stronie grupy. Sprzedaż przedmiotów na Facebooku różni się od Craigslist, ponieważ zamiast wystawiać przedmioty na sprzedaż w określonych kategoriach, wszystkie przedmioty są publikowane ze zdjęciami na ścianie grupy. Sprzedawcy mogą następnie "podbić" swoje posty z dołu strony z powrotem na górę, komentując sam post, zmuszając w ten sposób reklamę określonego towaru do góry strony. Gdy użytkownicy przewijają grupę na Facebooku, mogą oznaczyć znajomego, który może być zainteresowany określonym przedmiotem w komentarzach do posta, ostrzegając osobę z zewnątrz, która może chcieć rozważyć zakup. Rozwój ruchu rzemieślniczego i gospodarki rzemieślniczej doprowadził również do powstania Etsy, strony internetowej przeznaczonej dla "rzemieślników, artystów i twórców", aby "sprzedawali ręcznie robione i zabytkowe towary oraz materiały do rękodzieła" (Etsy, b.d.). Etsy rozpoczęło swoją działalność w 2005 roku w mieszkaniu na Brooklynie i od tego czasu "przekształciło się w zaawansowaną platformę technologiczną, która łączy sprzedawców i kupujących Etsy ponad granicami, językami i urządzeniami, firmę działającą na całym świecie i firmę zaangażowaną w tworzenie trwałych zmian na świecie " (Etsy, b.d.). Witryna oferuje ponad 35 milionów przedmiotów na sprzedaż od 1,6 miliona aktywnych sprzedawców, których roczna sprzedaż towarów brutto wyniosła 2,39 miliarda USD w 2015 roku. Etsy jest w dużej mierze zdominowany przez kobiety-rzemieślniczki, które chcą sprzedawać swoje ręcznie robione przedmioty jako dodatek do swoich dochodów jako studenci lub studenci. matki pozostające w domu. Stając się alternatywną ekonomią, która łączy kupujących bezpośrednio z rzemieślnikami, Etsy istnieje jako romantyczna domowa ekonomia, czerpiąca zarówno z osobistej nostalgii, jak i chęci sprzedaży wyjątkowych przedmiotów. Etsy potwierdziło również, że jest globalnie odpowiedzialne, nawet jeśli osiąga własne zyski, wymagając od sprzedawców opłaty transakcyjnej w wysokości 3,5%. Przykłady, takie jak Craigslist, wyprzedaż garażowa na Facebooku i Etsy, zapewniają alternatywny sposób patrzenia na sprzedaż detaliczną online - przestrzeń sprzedaży, w której towary są albo używane, albo wcześniej zakupione, albo przedmioty są wykonane ręcznie z innych produktów. Podczas gdy tego typu transakcje istniały przed Internetem, głównie za pośrednictwem ogłoszeń prasowych lub lokalnych targów rzemieślniczych, Internet jeszcze bardziej spopularyzował tego typu działalność gospodarczą w sposób, który mógł nie być możliwy przed wzrostem sprzedaży internetowej. Osoby, które wykorzystują Internet do sprzedaży rzeczy osobistych, również wywarły wpływ na rozwój sklepów stacjonarnych, tworząc punkty sprzedaży eBay, w których przeciętny człowiek może przywieźć swój przedmiot w fizyczne miejsce i za opłatą ktoś inny wystawi przedmiot i sprzeda go za pośrednictwem serwisu eBay. Przyjrzenie się dokładniej tym witrynom e-sprzedaży może otworzyć nowe sposoby zrozumienia gospodarek używanych, ruchu producentów lub działań detalicznych osób fizycznych.

Antyekonomia

Skrajnym przykładem tego, jak Internet otworzył nowe możliwości konsumpcji towarów i usług, jest ruch Nic nie kupuj. Antykonsumenci wyrażają rosnące zaniepokojenie globalnymi skutkami społecznymi i środowiskowymi masowej konsumpcji na rynkach kapitalistycznych. Kilka grup sprzeciwiło się wzrostowi nadprodukcji towarów, a także ograniczonej użyteczności produktów prowadzącej do gromadzenia się odpadów na całym świecie. Jedną z bardziej znanych grup antykonsumpcyjnych jest Adbusters, znana z pomocy w rozpaleniu ruchu Occupy Wall Street. Adbusters corocznie promuje Buy Nothing Day na skalę światową. Ten dzień, zbiegający się z dniem następującym po Święcie Dziękczynienia w Stanach Zjednoczonych, znanym jako Czarny Piątek ze względu na duże wyprzedaże detaliczne, zachęca ludzi do 24-godzinnego okresu wolnego od wydatków konsumpcyjnych. Podczas gdy Buy Nothing Day skupia się na jednym konkretnym dniu w roku, projekt Buy Nothing koncentruje się na zmniejszeniu liczby towarów produkowanych na całym świecie i ponownym wykorzystaniu tych towarów, które są obecnie w obiegu. Projekt Buy Nothing rozpoczął się w 2013 roku, kiedy dwie osoby z wyspy Bainbridge w stanie Waszyngton stworzyły lokalną ekonomię prezentów, aby zachęcić członków swojej społeczności do dzielenia się lub podarowania nieużywanych przedmiotów innym zamiast kupowania nowych. Wykorzystując wyłącznie grupy na Facebooku, projekt Buy Nothing rozszerzył się w 2016 roku i obejmuje 280 000 członków w 18 krajach oraz ponad 1300 grup na Facebooku poświęconych temu projektowi. Każda grupa na Facebooku reprezentuje lokalny obszar, podobnie jak internetowa wyprzedaż garażowa na Facebooku, z tym wyjątkiem, że grupy zachęcają do nawiązywania kontaktów i dawania prezentów, a nie do sprzedawania i kupowania używanych przedmiotów. Członkowie grupy mogą opublikować przedmiot, który mają zostać podarowani osobie w grupie, lub poprosić członków grupy o przedmiot, którego szukają. Przedmioty mogą być małe, takie jak ubrania dla dzieci lub przybory kuchenne, lub większe, takie jak odśnieżarka lub meble, a nawet usługi niematerialne, takie jak opieka nad dziećmi lub przejażdżki do domu z baru. Grupa zachęca ludzi do proszenia o przedmioty od innych za pomocą gier takich jak "Big Ask, Small Ask", w których członkowie publikują komentarze na temat przedmiotów, które mają nadzieję otrzymać w prezencie, jednego małego biletu i jednego dużego biletu. Inne cotygodniowe posty to "Made by Me Monday", w którym członkowie podarowują przedmioty, takie jak jedzenie, dzieła sztuki lub ręcznie wykonane ubrania, oraz "Wdzięczny czwartek", w którym członkowie wyrażają wdzięczność za prezenty, które im pomogły lub osobom, które dokonały różnica w ich życiu. Chociaż na pierwszy rzut oka może się wydawać, że projekt Buy Nothing Project nie ma wiele wspólnego z e-sprzedażą, sama grupa nie jest antykonsumpcyjna z punktu widzenia użytkowania. Jego misja obejmuje "znalezienie nowych sposobów na odwdzięczenie się społeczności, która wniosła do ich życia humor, rozrywkę i tak, darmowe rzeczy [kursywa dodana]" (Buy Nothing Project, b.d.). Zdobywanie rzeczy jest kluczowym elementem projektu. Sam projekt jest również przejrzysty, jeśli chodzi o poleganie i wykorzystywanie Facebooka jako medium do nabywania towarów konsumpcyjnych: wiele osób pyta: "Dlaczego korzystać z Facebooka?" Aby dotrzeć do mas i wywrzeć największy wpływ, musimy użyć narzędzi mistrza, aby rozebrać zamek. . . . Przejrzystość projektu grup na Facebooku pozwala naszym członkom zobaczyć wspólnych znajomych, których dzielą się z nieznajomymi, oraz budować zaufanie w oparciu o rzeczywiste powiązania widoczne w osobistych informacjach profilowych. (Buy Nothing Project, b.d.) Ten akt konsumpcji nie miałby miejsca, gdyby nie internetowe sieci społecznościowe, takie jak Facebook. Projekt Buy Nothing reprezentuje jedną z części ekonomii prezentów, którą warto rozważyć, myśląc o przyszłości handlu detalicznego online. Chociaż nie reprezentuje handlu detalicznego w tradycyjnym sensie reprezentowanym przez inne internetowe strony konsumpcyjne, oferuje wgląd w zwyczaje konsumentów związane z rodzajami towarów, których ludzie szukają i uzyskują online. Transakcja pieniężna nie musi być decydującym momentem odbioru towarów i usług, a Internet może umożliwiać coraz większą interakcję między społecznościami, które chcą istnieć w innym rodzaju gospodarki.

Podsumowanie obecnych i przyszłych wydarzeń

e-Tailing to akt wymiany detalicznej między klientem a sprzedawcą za pośrednictwem formatu elektronicznego. Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku wierzono, że Internet w dużej mierze zastąpi sklepy i zakupy offline. Chociaż tak się nie stało, sprzedawcy internetowi zaczęli uzupełniać istniejące wzorce zakupowe w niektórych segmentach społeczeństwa, tworząc w ten sposób nowe przestrzenie handlu detalicznego oraz nowe sposoby i praktyki dokonywania zakupów. Najbardziej udane modele e-sprzedaży to obecnie biznesy wykorzystujące metodę "cegiełki i kliknięcia". Internet sprawił, że osoby obeznane z technologią, które nie mają dostępu do samochodu ani czasu, mogą szybko dokonać zakupów. Zmienił również wzorce w sieciach dystrybucyjnych i wysyłkowych off-line. Pomimo faktu, że handel elektroniczny pozostaje niewielkim segmentem ogólnych zakupów detalicznych, istnieje wiele możliwości zbadania, w jaki sposób Internet wpływa na sposób, w jaki ludzie kupują i uzyskują towary i usługi. Handel detaliczny jest nadal w dużej mierze prowadzony offline, ale Internet zaczyna zmieniać miejsca, w których ludzie decydują się często robić zakupy. Sieci społecznościowe i witryny internetowe, takie jak Craigslist, również stworzyły grupy społeczności, które przeprowadzają między sobą transakcje detaliczne poza tradycyjnymi przestrzeniami sprzedaży. W skrajnym przypadku projekt Buy Nothing promuje konsumpcję towarów bez powiązanych transakcji pieniężnych za pośrednictwem wyłącznie sieci internetowej. Internet umożliwił nowe interakcje między kupującymi i sprzedającymi produkty, zarówno w tradycyjnym, jak i nietradycyjnym handlu detalicznym.

Ethernet, będący połączeniem oprogramowania i sprzętu, jest najpopularniejszą technologią używaną do łączenia urządzeń cyfrowych na niewielkim obszarze geograficznym. Zarówno budynki biurowe, jak i domy używają kabli i portów Ethernet do łączenia się z Internetem i łączenia różnych urządzeń, takich jak drukarki i skanery. W tym wpisie najpierw omówiono historię Ethernetu i sposób, w jaki zajął on centralne miejsce w globalnych sieciach komputerowych. Całość kończy omówienie współczesnej przydatności technologii oraz badań nad tematem i potencjalnymi kierunkami badań. W latach 80. Ethernet stał się standardem technologii sieci lokalnych (LAN), a te sieci LAN odegrały kluczową rolę w stworzeniu podwalin pod popularność Internetu na szeroką skalę pod koniec XX wieku i później. Sieci lokalne w fabrykach i biurach zostały połączone w latach 90., co umożliwiło rozpowszechnianie informacji z poszczególnych urządzeń na całym świecie. Wraz ze wzrostem szybkości przesyłania danych technologia Ethernet dostosowała się, aby pozostać standardem branżowym dla sieci LAN. Ważne jest, aby zrozumieć rolę Ethernetu w kształtowaniu się naszej współczesnej koncepcji Internetu. Ethernet był pierwszą technologią sieciową, która wkroczyła na rynek na dużą skalę dzięki temu, że był to wczesny standard branżowy i był wspierany przez duże firmy informatyczne. Zamiast trzymać własność intelektualną Ethernetu pod kluczem do celów zastrzeżonych, twórcy tej technologii udostępnili ją powszechnie producentom. Ponadto kierowanie informacji przez Ethernet ma na celu zapewnienie równego dostępu do informacji wszystkim urządzeniom w sieci. W rezultacie o sieci Ethernet często mówi się w kategoriach odzwierciedlających idealistyczne przekonanie, że Internet powinien być wolną i otwartą przestrzenią dla społeczności i współpracy.

Pochodzenie Ethernetu

Ethernet został opracowany w Xerox Palo Alto Research Center (Xerox PARC) w latach 70. XX wieku wraz z kilkoma innymi podstawowymi technologiami ery cyfrowej, takimi jak komputer osobisty, drukarka laserowa i interfejs graficzny. Xerox PARC była dużą instytucją wzorowaną na Bell Labs i zlokalizowaną w pobliżu Uniwersytetu Stanforda, która służyła jako inkubator innowacji i współpracy badawczej. Głównymi twórcami Ethernetu byli Robert Metcalfe i David Boggs, którzy odpowiedzieli na mandaty instytucjonalne dotyczące innowacyjnych sieci komputerowych. Ówczesny dyrektor generalny Xerox, Peter McColough, promował centrum badawcze jako tworzenie nowej "architektury informacji", a założyciel PARC, George Pake, wezwał inżynierów do znalezienia sposobu na połączenie nowo wynalezionych urządzeń cyfrowych. Alto był wczesnym komputerem stacjonarnym, który utorował drogę IBM PC i komputerom Apple Macintosh, a Alto siedział na biurku każdej osoby pracującej w Xerox PARC. Ethernet został zaprojektowany do łączenia tych urządzeń, a także do komunikacji z pierwszą drukarką laserową. Badania doktorskie Metcalfe′a w Massachusetts Institute of Technology obejmowały ALOHAnet, pionierską sieć komputerową, która wykorzystywała częstotliwości radiowe do przesyłania danych do komputerów typu mainframe na kampusach University of Hawaii rozsianych po Hawajach. Użył tego modelu do stworzenia pierwszego Ethernetu, który składał się z kabli koncentrycznych wraz z szeregiem protokołów routingu, które umożliwiły komputerom i drukarkom współdzielenie informacji. Nie było scentralizowanej lokalizacji do kierowania informacji; raczej sama sieć zawierała szereg protokołów, które zapewniały prawdopodobną transmisję z jednej lokalizacji do drugiej. Metcalfe i Boggs nazwali sieć "siecią eterową", później skróconą do Ethernetu, jako odniesienie do XIX-wiecznej fizyki, która używała "eteru" jako sposobu opisania wszechogarniającego medium, przez które przepływała energia. Pierwotnie idea Ethernetu polegała na utworzeniu sieci lokalnej w celu ułatwienia dostępu do informacji w całej lokalizacji.

Przełączanie obwodów na przełączanie pakietów

Jako doktorant Metcalfe połączył komputer typu mainframe w Massachusetts Institute of Technology z siecią ARPANET (Advanced Research Projects Agency Network). ARPANET, stworzony przez Departament Obrony USA, był pierwszą siecią informacyjną, która nie była zależna od scentralizowanych centrów kontroli do kierowania przepływem danych. Systemy komunikacyjne z połowy XX wieku, takie jak te używane w branży telefonicznej, opierały się na przełączaniu obwodów, które tworzyło dedykowane ścieżki dla informacji przesyłanych z jednego miejsca do drugiego. Z kolei ARPANET umożliwił wszystkim lokalizacjom w sieci wymianę informacji bez tworzenia wyłącznych ścieżek transmisji danych. Metcalfe modelował metodę transmisji Ethernet na wzór ARPANET. Transmisja jest dzielona na oddzielne jednostki danych zwane "pakietami", które są przesyłane przez sieć, a następnie ponownie składane po dotarciu do celu. Ta zmiana z komutacji obwodów na komutację pakietów ukształtowała w szczególności strukturę sieci Ethernet i ogólnie sieci informacyjnych. Zdecentralizowana kontrola trasowania informacji w sieci Ethernet poprzez przełączanie pakietów działała w parze z filozofią Xerox PARC, której administracja ceniła sobie otwartą współpracę w różnych działach badawczych. Promowano Ethernet jako techniczny sposób osiągania demokratycznych celów równego dostępu do informacji w całym ośrodku badawczym. Topologia lub struktura okablowania sieci została podobnie zaprojektowana bez hierarchii dostępu lub scentralizowanych środków do kierowania przepływem pomysłów. Jedną z głównych cech protokołów Ethernet było umożliwienie równego dostępu w całej sieci, a technologia osiągnęła ten cel dzięki unikalnej metodzie retransmisji pakietu po upływie losowego przedziału czasu w przypadku kolizji dwóch pakietów w tranzycie . Ta metoda, opisana jako system "najlepszych starań", oznaczała, że transfer danych był prawdopodobny, ale nie gwarantowany. W związku z tym Ethernet wymienił niezawodność na równość w sposobie kierowania informacji. Ta równość transmisji była nie tylko celebrowana, ale także doprowadziła do wyzwań, gdy technologia weszła na rynek i została ujednolicona w systemach technicznych.

Standard Ethernetu

Ethernet był opatentowany i rozwijany w latach 70., ale w 1979 r. pojawił się nowy szef Xerox Office Products Division i naciskał na komercjalizację tej technologii. W tym czasie istniały dziesiątki systemów do tworzenia sieci lokalnych, ale z powodu braku interoperacyjności istniało duże zamieszanie co do tego, jakie urządzenia ze sobą współpracują. Korzystając ze swoich kontaktów w Dolinie Krzemowej, Metcalfe stworzył sojusz Digital, Intel i Xerox (DIX), grupę osób i firm, które pracowały nad standaryzacją Ethernetu jako głównego systemu dla sieci LAN. Łącząc DIX i swój własny start-up 3Com, Metcalfe wynegocjował umowę, na mocy której można było udzielać licencji na patenty Ethernet za stosunkowo niewielkie pieniądze, aby zwiększyć bazę użytkowników i spopularyzować narzędzie sieciowe. Najwięcej do stracenia na transakcji miał Xerox, ale firma przystąpiła do sojuszu w błędnym przekonaniu, że ustandaryzowany Ethernet będzie promował sprzedaż ich komputerów Alto i drukarek laserowych. Dzięki niedrogim licencjonowaniom własności intelektualnej Ethernet technologia ta stała się niezwykle popularna, gdy została zaakceptowana jako standard sieci LAN w 1982 r. przez Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników. Podczas gdy inne systemy LAN zostały zaakceptowane przez Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników, w szczególności system Token Ring opracowany przez IBM, to Ethernet odnotował wykładniczy wzrost udziału w rynku w latach 80., czyniąc go de facto standardem w całej branży. Omówiono model biznesowy Ethernetu z niemal otwartym standardem interoperacyjności jako triumf wymiany informacji, wskazujący na rozwijającą się erę nowych środków swobodnej dystrybucji informacji na całym świecie.

Rola Ethernetu w dostępności informacji

Stając się branżowym standardem dla sieci lokalnych, Ethernet był przykładem ideałów rozwijającego się Internetu pod koniec XX wieku. Elastyczna struktura okablowania, brak hierarchii w przesyłaniu informacji i brak scentralizowanej kontroli doprowadziły do dyskusji o technologii jako o znaku rozpoznawczym tego, czym może być Internet jako czynnik demokracji i transformacji społecznej poprzez swobodną wymianę pomysłów online. Jej strategia komercjalizacji otwartego standardu pokazała, jak firmy mogą zyskać, praktykując typ inżynierów współpracujących, słynący z komunikacji sieciowej. Z drugiej strony IBM postawił na własną, zastrzeżoną technologię LAN, która, mimo że była bardziej efektywna, zyskała niewielką popularność na rynku ze względu na popularność Ethernetu. Otwarte podejście Metcalfe′a i jego sojuszu wydawało się więc triumfem nad pionowo zintegrowanymi korporacjami, które dążyły do kontrolowania informacji i czerpania z nich korzyści kosztem konkurencji na rynku. W epoce przed pojawieniem się dużych zbiorów danych i urządzeń peryferyjnych Apple, Ethernet lśnił obietnicą sprawiedliwej przyszłości bez dominacji korporacji nad sektorami rynku. W 1998 roku na imprezie z okazji 25-lecia Ethernetu ówczesny wiceprezes Al Gore pochwalił Metcalfe′a i jego zespół za ułatwienie "komputerów, komunikacji i kompatybilności" (Mayfield Fund, 1998). Ethernet był postrzegany w przeciwieństwie do Microsoftu, firmy, która kontrolowała swoje patenty i dławiła prawa własności. Kultura inżynierów w Dolinie Krzemowej lat 70. ukształtowała projekt i dyskurs Ethernetu, a te same wartości zostały przeniesione do XXI wieku w ruchach, takich jak ruch neutralności sieci, który naciskał na otwarty dostęp i brak hierarchii w dostarczaniu informacji.

Rozpowszechnienie i użyteczność Ethernetu

Ethernet jest niezwykle odporny w branży technologicznej słynącej z częstych i często radykalnych zmian. Od wejścia na rynek w latach 80-tych pozostaje wiodącym systemem LAN, a jego łączność jest wbudowana w większość urządzeń sieciowych. Chociaż wiele podstawowych aspektów pozostaje niezmienionych, wprowadzono zmiany w celu zapewnienia kompatybilności ze współczesnymi sieciami informacyjnymi. Na przykład okablowanie typu skrętka zastąpiło kable koncentryczne, aby umożliwić szybsze przesyłanie danych. Podczas gdy Ethernet zaczął się jako środek wyłącznie do przesyłania danych, dostępne są nowsze systemy, które obejmują energię elektryczną do podróżowania wraz z informacjami. Te systemy Power over Ethernet umożliwiają różne konfiguracje sieci z urządzeniami, które mogą podróżować daleko od gniazdek. Chociaż Ethernet jest często nadal kojarzony z sieciami LAN, technologia ta została rozszerzona, aby można ją było stosować na większych obszarach (inaczej w sieciach rozległych). Carrier Ethernet odnosił się do nowych infrastruktur, które umożliwiły szybsze przesyłanie danych na duże odległości w celu łączenia sieci LAN i obsługiwania prędkości szerokopasmowych na duże odległości. Możliwość dostosowania Ethernetu do zmian w infrastrukturze internetowej jest często przypisywana otwartości jego patentów i już ugruntowanej pozycji w branży.

Badania nad rolą Ethernetu

Uczeni zbadali powstawanie sojuszu DIX i sukces tworzenia społeczności, która sprzyja wymianie informacji, ale nie kosztem zysków. Ethernet jest często okrzyknięty przykładem standardów branżowych, które dobrze sprawdzają się zarówno w przypadku konsumentów, jak i firm, ponieważ stosunkowo niewiele jest niejasności co do interoperacyjności w budowie sieci lokalnych. Wielu uczonych chwali technologie Ethernet za ich ciągłe sukcesy w dostosowywaniu się do trendów branżowych i pozostawanie aktualnymi przez dziesięciolecia w branży, która często ulega najnowszym modom. Inni uczeni krytykowali ogólnie otwartość standardów, aw szczególności Ethernet. Podczas gdy wiele firm odniosło korzyści z dzielenia się własnością intelektualną, uprzywilejowani członkowie sojuszu DIX wykorzystali swoją wiedzę w sposób maksymalizujący zysk i pokazali, że kontrolowanie informacji jest nadal głównym sposobem zwiększania zysków. Istnieje nacisk na zrozumienie roli infrastruktury internetowej w kwestiach społecznych, takich jak prywatność i neutralność sieci. Ponieważ Ethernet zajmuje fundamentalne miejsce w globalnych sieciach informacyjnych, istnieje możliwość przyszłych badań, aby zrozumieć, w jaki sposób nasze narzędzia kształtują granice tego, jakie informacje można udostępniać i jak są wymieniane. Istnieje wiele potencjalnych badań nad technicznymi możliwościami Ethernetu. W miarę rozszerzania się Internetu przedmiotów w taki sposób, że przedmioty gospodarstwa domowego zostaną połączone z sieciami informacyjnymi, przyszli naukowcy zbadają, w jaki sposób technologie takie jak Ethernet ułatwiają codzienne korzystanie z sieci.

Eksploracja sieci to forma eksploracji danych zorientowana na analizę części sieci WWW. Może to obejmować informacje w nim zawarte, jak również informacje dotyczące jego wykorzystania i struktury. Dane są zbierane w sposób zautomatyzowany, bezpośrednio z samej sieci lub pośrednio poprzez dzienniki użytkowania serwera. Następnie jest analizowany za pomocą technik eksploracji danych. Wyniki mogą być wykorzystywane do wielu różnych celów, w tym do ocen technicznych, reklamy ukierunkowanej, badań rynku, wywiadu wojskowego i analiz rządowych, a także do wielu innych możliwych zastosowań. Ten wpis analizuje rodzaje i cele eksploracji sieci oraz omawia kontrowersje związane z eksploracją sieci.

Rodzaje i cele eksploracji sieci

Eksplorację sieci można podzielić na trzy ogólne obszary: (1) eksploracja zawartości sieci, (2) eksploracja użytkowania sieci, (3) eksploracja struktury sieci (Rysunek 1). Eksploracja treści internetowych analizuje dane hostowane na stronach internetowych. Zwykle obejmuje to tekst, ale może również zawierać obrazy, dźwięk, wideo i inne pliki lub źródła danych. Na przykład system eksploracji sieci mógłby analizować strony na Facebooku i wydobywać nazwiska, informacje kontaktowe, hobby i działania użytkowników. W ten sposób można uzyskać dużą ilość danych w stosunkowo krótkim czasie. Proces zbierania tych danych nazywany jest "skrobaniem", które można wykonać przy użyciu różnych technik, w zależności od tego, co jest potrzebne do wydobycia. Ulepszenia w analizie i sztucznej inteligencji pozwalają na coraz dokładniejsze badanie większej różnorodności źródeł danych. Eksploracja wykorzystania sieci koncentruje się na obserwacji wykorzystania zasobów sieciowych. Może to obejmować pojedynczych użytkowników lub grupy użytkowników. Często odbywa się to za pomocą śledzącego pliku cookie, który jest fragmentem danych wykorzystywanym do komunikacji między przeglądarką internetową a serwerem WWW. Ten plik cookie umożliwia współpracę systemów w celu monitorowania i śledzenia witryn odwiedzanych przez użytkownika. Często zapisywane są również inne informacje o wizycie, takie jak godzina jej wystąpienia, odwiedzone strony, czas między przejściami na strony. Dane można następnie wykorzystać do kompilacji informacji o osobach, a także do agregowania informacji, aby pomóc w monitorowaniu zachowania w większej grupie demograficznej. Istnieją również inne podejścia, takie jak analiza aktywności rejestrowanej przez sam serwer WWW. Analiza dzienników może zapewnić dokładniejszy obraz aktywności w sieci, ale generalnie wyniki będą dotyczyły głównie pojedynczej witryny lub sieci. Eksploracja struktury sieci koncentruje się na gromadzeniu i analizowaniu danych dotyczących połączeń (np. linków) między stronami internetowymi. Może to pomóc w zrozumieniu właściwości technicznych części sieci, a często z tej struktury, która w wielu przypadkach ma dosłownie kształt sieci, można wywnioskować inne informacje. Na przykład można wybrać konkretną witrynę internetową, a następnie ocenić inne witryny, aby zobaczyć, ile razy prowadzą one do tej konkretnej witryny. Duża liczba linków w stosunku do innych serwisów może sugerować większą popularność. Obserwacje takie jak te są wykorzystywane w różnych zadaniach, takich jak ranking trafień w wynikach wyszukiwania. Istnieje wiele podejść do analizy danych wydobywanych z sieci. Kilka przykładów technik stosowanych w eksploracji sieci obejmuje analizę skupień, analizę statystyczną, sztuczną inteligencję, systemy eksperckie i drzewa decyzyjne. Wybrane techniki będą zależeć od celów konkretnego wydobycia i technologii dostępnej dla górnika. Wysiłek nie musi ograniczać się do jednego wydarzenia; często trwa i rozwija się w miarę gromadzenia danych. Długotrwałe wysiłki wydobywcze mogą również zmieniać się i rozszerzać, z różnymi celami i nowymi technikami analizy. Wzrost mocy obliczeniowej, lepsze zrozumienie przetwarzania danych i ciągłe zainteresowanie dodatkowymi zastosowaniami do eksploracji sieci zapewniają, że z czasem zostanie opracowanych znacznie więcej technik. W miarę dojrzewania tej technologii bariera wejścia będzie się zmniejszać, dzięki czemu zaawansowane opcje eksploracji sieci staną się dostępne dla większej liczby organizacji i osób. Często głównym celem eksploracji sieci jest ujawnienie użytecznych wzorców tworzonych przez użytkowników witryny lub samą sieć. Na przykład dane zebrane na portalu społecznościowym mogą wskazywać, że wiele osób w określonym przedziale wiekowym jest zainteresowanych danym programem telewizyjnym. Może to być przydatne dla kadry kierowniczej telewizji, ponieważ ta wiedza może zostać wykorzystana do zachęcenia reklamodawców do zakupu czasu reklamowego. Jeśli analiza wykaże, że zainteresowana jest nieoczekiwana grupa wiekowa, kierownictwo może również zacząć dostosowywać treści i reklamy do tej grupy demograficznej. Eksploracja sieci ma wiele innych zastosowań. Na przykład, jeśli wyszukiwarka zostanie zapytana o konkretny rodzaj działalności, może zasugerować placówki w pobliżu lokalizacji użytkownika. Eksploracja sieci jest ważna dla wyszukiwarek i prawdopodobnie przynajmniej częściowo odpowiadała za sugerowane firmy, a także za ich lokalizacje. Eksploracja sieci może być również wykorzystywana do poprawy jakości strony internetowej, na przykład do identyfikowania części, które są trudne w użyciu i które mogłyby zyskać na rewizji, lub może wskazywać nowe funkcje, które użytkownicy mogą uznać za atrakcyjne.

Kontrowersje

Pomimo tych korzyści, eksploracja sieci nie była pozbawiona kontrowersji. Podczas gdy niektóre z jego zastosowań są ogólnie pozytywne, inne mogą mieć poważne negatywne konsekwencje moralne i prawne. Na przykład niczego niepodejrzewający użytkownik może umieścić informacje w serwisie społecznościowym, który jego zdaniem jest chroniony przed eksploracją sieci. Mogą one jednak być nieprawidłowe, a system eksploracji sieci może uzyskać te dane i je przetworzyć. Może to mieć wpływ na prywatność, na przykład możliwość oszustwa lub kradzieży tożsamości. Dodatkowo, jeśli dane są przechowywane przez czas nieokreślony, istnieje realne zagrożenie ich kradzieży, zwłaszcza jeśli zabezpieczenia są słabe. Eksploracja sieci może być również wykorzystywana do dyskryminacji określonych grup demograficznych lub jako narzędzie ucisku politycznego. Ponadto możliwe jest manipulowanie wynikami wyszukiwania. Na przykład optymalizacja wyszukiwarek jest czasami stosowana w celu zwiększenia prawdopodobieństwa, że witryna zajmie wysoką pozycję w wyszukiwaniu. Często odbywa się to poprzez wykorzystanie podejrzanych błędów w algorytmach wyszukiwarek, aby dana witryna wydawała się popularna. Jedną z prostych metod jest wstawianie linków do określonej witryny na forach i stronach wiki, aby wyglądało na to, że witryna zawiera wiele stron prowadzących do niej. Inne, bardziej wyrafinowane metody mogą być wykorzystywane do optymalizacji wyszukiwarek i wielu innych rodzajów manipulacji. W związku z tym nie zawsze można ślepo śledzić wyniki eksploracji sieci. Ostatecznie eksploracja sieci to niezwykle dynamiczna opcja analizy, która pozwala systemom komputerowym zapewnić szybki, oparty na matematyce wgląd w dane zorientowane na sieć w ilościach, które byłyby niepraktyczne dla człowieka do użytecznego zbadania w krótkim czasie. Wyniki można następnie z korzyścią wykorzystać na wiele sposobów, czasem wychodząc poza pierwotny cel prac wydobywczych. Jednak, podobnie jak w przypadku wielu potężnych narzędzi, ma zarówno pozytywne, jak i negatywne zastosowania. Biorąc pod uwagę znaczne zyski, jakie uzyskano dzięki tej technice, oraz rosnącą wszechobecność technologii sieciocentrycznej, jest prawdopodobne, że korzystanie z eksploracji sieci przez firmy, rządy, naukowców i osoby prywatne znacznie wzrośnie w dającej się przewidzieć przyszłości.

Termin ekonomia współdzielenia pierwotnie wyrósł ze społeczności open source, która odnosiła się do transakcji typu peer-to-peer towarów i usług na rzecz jej społeczności i często bez wymiany pieniężnej. Jednak termin ten ewoluował i stał się powszechnie akceptowaną błędną nazwą i terminem parasolowym dla wszystkich rodzajów rynków internetowych. Bardziej odpowiednie warunki obejmowały platformę, wynajem krótkoterminowy, indywidualną umowę i "ekonomię dostępu". Zamiast być platformą wspólnych wysiłków społeczności, większość przedsiębiorstw ekonomii współdzielenia to firmy nastawione na zysk, które pobierają opłatę w celu ułatwienia transakcji peer-to-peer. Firmy internetowe pierwszej generacji, takie jak Amazon.com, próbowały zastąpić sklepy stacjonarne zakupami online i dostawami do magazynu. Teraz następna generacja całkowicie zmienia przemysł konsumencki. Ekonomiści neoklasyczni od dawna opierają swoje modele na założeniu doskonałej informacji; wszechobecność Internetu (np. laptop w każdym domu i smartfon w każdej kieszeni) znacznie przybliżyła to założenie do rzeczywistości. Ekonomia współdzielenia znacznie zwiększyła przepływ informacji dotyczących kupujących, sprzedających i cen, co przyniosło ogromne korzyści firmom, właścicielom domów, pracownikom i konsumentom, którzy mają teraz nową metodę zarabiania na niewykorzystanych zasobach poprzez transakcje peer-to-peer. Ten nowy model biznesowy, jak również zapewniane przez niego zatrudnienie, zdecentralizował władzę decyzyjną na coraz niższe szczeble. Jednocześnie krytycy argumentują, że ekonomia współdzielenia zaostrzyła najbardziej szkodliwe trendy neoliberalnego kapitalizmu: brak interwencji rządu pozwolił korporacjom zajmującym się ekonomią współdzielenia wykorzystywać najsłabszych w społeczeństwie. Ten wpis analizuje zalety i krytykę trzech popularnych firm ekonomii współdzielenia: (1) Airbnb, (2) Uber i (3) GroupOn. Poza wspólnym wątkiem unikania podatków, Airbnb nasila niedobór przystępnych cenowo mieszkań, Uber podważa prawo pracy i stabilność zatrudnienia, a GroupOn naraża małe firmy na ryzykowne usługi finansowe. Te firmy były w dużej mierze nieuregulowane podczas ich powstania, ale od 2014 r. podejmowane są coraz większe wysiłki w celu uregulowania tych firm gospodarki współdzielenia.

Sen kontra rzeczywistość

Marzeniem ekonomii współdzielenia było umożliwienie jednostkom budowania społeczności internetowych wokół dzielenia się i dawania prezentów. W niektórych przypadkach to marzenie się spełniło. W marcu 2016 r. w Toronto otwarto pierwszą Bibliotekę Rzeczy. Oferta Sharing Depot, organizacji non-profit, była prosta: za roczną opłatą w wysokości 50 CAD każdy członek może pożyczyć wiertarki elektryczne, sprzęt kempingowy, zabawki dla dzieci lub niezliczone inne przedmioty na okres do 5 dni bez dodatkowych kosztów, było to możliwe dzięki hojnym darowiznom rzeczowym od lokalnej społeczności, a także udanej kampanii Indiegogo, która zebrała ponad 33 000 CAD. Obecnie na Indiegogo i Kickstarterze prowadzone są kampanie naśladowcze, aby rozpowszechnić tę koncepcję na całym świecie. Niestety, większość przedsiębiorstw ekonomii współdzielenia nie spełnia tego ideału. Jednak krytycy argumentowali, że prywatne korzyści płynące z ekonomii współdzielenia wiążą się z kosztami społecznymi. Neoliberalizm jest pozbyciem się państwa, aby dać szacunek umownym ustaleniom wolnego rynku. Ponieważ rządowe organy regulacyjne przyjęły bardziej nieinterwencyjne podejście do gospodarki, firmy zyskały większą swobodę w zakresie prowadzenia działalności, co często jest szkodliwe dla najbardziej wrażliwych grup społecznych. Krytycy opisali ekonomię współdzielenia jako nic więcej niż nową platformę bardziej tradycyjnej wymiany pieniężnej między przedsiębiorstwami a konsumentami, w której firmy odwołują się do nazwy "gospodarka współdzielenia" tylko po to, aby wykorzystać niedociągnięcia prawne w sposobie pisania podatków i przepisów. Wahania decydentów co do interwencji pozwoliły firmom działającym w ramach ekonomii współdzielenia zaostrzyć największe wyzwania niektórych miast związane z niedoborem przystępnych cenowo mieszkań, podważaniem standardów pracy i narażaniem małych firm na ryzykowne usługi finansowe. Jak wskazuje ten wpis, miasta zaczynają reagować na ekonomię współdzielenia. Od 2017 r. nadal niewiele wskazuje na to, by miasta podejmowały działania mające na celu ograniczenie lokalnej działalności w ramach ekonomii współdzielenia. Oczywiste jest, że konieczne jest, aby lokalni decydenci decydowali, w jaki sposób będą regulować gospodarkę współdzielenia. Decyzje lub ich brak podjęte w teraźniejszości będą miały trwały wpływ na nadchodzące dziesięciolecia.

Gentryfikacja i Airbnb

Od połowy lat 70. średni czynsz w Stanach Zjednoczonych wzrósł ponad dwukrotnie w stosunku do przeciętnego dochodu najemcy. Różnica jest szczególnie dotkliwa w dzielnicach śródmiejskich. Popyt stale rośnie, ale podaż, z powodów takich jak ochrona środowiska, wymagania dotyczące zagospodarowania przestrzennego, zezwolenia na blokowanie dróg, koszty budowy, NIMBYism (nie na moim podwórku), niedobory gruntów i inne, nie nadąża. Wraz ze wzrostem czynszów następuje gentryfikacja. Rodziny z klasy robotniczej odczuwają ograniczenia w swoich budżetach, ale najbardziej narażeni mieszkańcy są często całkowicie wysiedlani ze swoich dzielnic, ponieważ nie stać ich na dodatkowe koszty. Po utracie mieszkania często mają trudności ze znalezieniem nowego stałego mieszkania. Bezdomność staje się bardziej prawdopodobną możliwością. Miasta próbują złagodzić te skutki, zapewniając niedrogie opcje mieszkaniowe, ale ciągłe rosnące ceny sprawiają, że jest to trudna walka. Każda zmiana technologii lub polityki, która zmniejsza zasoby mieszkań na wynajem, tylko pogłębia te problemy. Internet sprawił, że wynajem krótkoterminowy jest łatwiejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Chłodna reakcja rządowych decydentów utorowała drogę firmom takim jak Airbnb do zmiany branży hotelarskiej i pozostawienia po sobie śladu w dzielnicach. Airbnb to internetowa usługa "dzielenia domu", która umożliwia właścicielom wynajmowanie wolnych pokoi w domu lub całego domu osobom podróżującym na krótki okres czasu. Pomysł, który się za tym kryje, nie jest nowy ani wyjątkowy. Na przestrzeni dziejów niektórzy właściciele domów wynajmowali pojedyncze pokoje, reklamując się jako "zajazdy" sięgające średniowiecza, a "łóżka ze śniadaniem" począwszy od XIX wieku, lub oferowali swoje domy jako obiekty do wynajęcia na wakacje dostępne w dziale ogłoszeń drobnych gazet. Właściciele zamieszczali swoje domy na Craigslist, bezpłatnej internetowej stronie z ogłoszeniami, już w późnych latach 90. XX wieku. Rozwój Airbnb, wraz z innymi podobnymi usługami (np. HomeAway, FlipKey, VRBO, VacationHomeRentals), często wynikał z wykupywania konkurentów, którzy próbowali rozwiązać to samo wyzwanie inżynierii oprogramowania w tym samym czasie: wykorzystanie Internetu do koordynowania właścicieli i najemców poprzez łatwy w obsłudze interfejs. Airbnb wygrał przysłowiową loterię, otrzymując wczesne finansowanie i szkolenie biznesowe od Y Combinator, jednego z odnoszących największe sukcesy akceleratorów startupów na świecie. Następnie założyciele zmienili swój model biznesowy z koncentrowania się na łóżkach powietrznych, stąd nazwa, na wszelkiego rodzaju opcje łóżek i mieszkań. Poświęcili swój początkowy kapitał na poznanie swoich użytkowników i zapewnienie lepszych wrażeń. Jako zachętę do przyciągnięcia nowych użytkowników, rozdawali darmowe kredyty na pierwsze skorzystanie z usługi, na pierwszy hosting oraz na polecenie innych osób na stronie. Ludzie "dzieliliby się" usługą z przyjaciółmi i współpracownikami. W ciągu kilku lat Airbnb zdominowało internetowy rynek udostępniania domów. Model biznesowy Airbnb opiera się na pobieraniu opłaty (około 5%) od każdego wynajmu. Dla pokolenia, które dorastało korzystając z Myspace i Facebooka, interfejs wydaje się znajomy i prosty. Właściciele tworzą profil swoich wynajmowanych lokali, publikując zdjęcia, pisząc opis, zaznaczając oferowane udogodnienia i ustalając ceny. Airbnb pomaga właścicielom, oferując bezpłatne profesjonalne zdjęcia, przetwarza płatności, umożliwia rozwiązywanie sporów i zapewnia "Gwarancję dla Gospodarzy", która chroni nieruchomość na wypadek kradzieży i wandalizmu do 1 miliona USD. Użytkownicy mogą następnie wyszukać wynajem, który odpowiada ich potrzebom, przeglądając profil każdego miejsca wynajmu i kalendarz dostępności. Następnie użytkownicy proszą o rezerwację jednostek do wynajęcia na swoim laptopie, smartfonie lub tablecie tak łatwo, jak rezerwują hotel. Właściciel może następnie zdecydować o przyjęciu lub odrzuceniu wniosku. Aby zapewnić dodatkowy spokój ducha, wszyscy użytkownicy proszeni są o przesłanie dokumentów tożsamości wydanych przez organ państwowy oraz pozostawienie sobie nawzajem recenzji. Airbnb z dumą reklamuje, że właściciele domów zarabiają średnio dwa razy więcej miesięcznie, będąc gospodarzami Airbnb, w porównaniu z właścicielami z długoterminowym najemcą. W miejscach, gdzie nie brakuje możliwości mieszkaniowych (np. obszary wiejskie i kurczące się miasta), usługa działa dobrze dla wszystkich zaangażowanych, z wyjątkiem hoteli, które nie lubią dodatkowej konkurencji. Ale w miejscach, w których powszechne są niedobory mieszkań - zwłaszcza tych, w których brakuje wystarczającej podaży gruntów pod zabudowę - nawet wyłączenie niewielkiej części zasobów do wynajęcia może zaostrzyć niedobór przystępnych cenowo opcji mieszkaniowych, prowadząc do wzrostu wysiedleń przez gentryfikację. Co więcej, niektórzy sąsiedzi skarżyli się, że ciągła migracja nieznajomych przez ich sąsiedztwo podważa bezpieczeństwo i poczucie wspólnoty w porównaniu z pełnoetatowymi mieszkańcami. Niektóre zarządy mieszkań i stowarzyszenia sąsiedzkie próbowały zakazać Airbnb, aby wykorzenić hałaśliwych turystów, ale wyniki często nie są obiecujące. Za każdym razem, gdy wprowadzana jest nowa technologia, jej użytkownicy poruszają się w legalnej szarej strefie. Krytycy twierdzą, że Airbnb, wraz z innymi firmami działającymi w ramach ekonomii współdzielenia, otwarcie łamie przepisy stanowe i miejskie, wykorzystując swój brak zgodności jako taktykę negocjacyjną w celu zawarcia ugody, która doprowadzi do jej legalizacji. Branża hotelarska argumentuje ponadto, że unikanie przez nią podatków hotelowych daje jej nieuczciwą przewagę, ponieważ sprawia, że korzystanie z Airbnb przez turystów jest tańsze niż w przypadku porównywalnych hoteli. Airbnb twierdzi, że oferuje usługę udostępniania domów, a zatem nie jest siecią hoteli, co oznacza, że przepisy prawa w formie pisemnej nie mają do niego zastosowania. Sprawa prawna nie jest jednoznaczna i zmusiła wiele miast na całym świecie do zmiany prawa w celu dostosowania się do ekonomii współdzielenia. San Francisco początkowo wyjaśniło, że Airbnb jest nielegalne, ale ustąpiło, gdy Airbnb zgodziło się przekazać gminie podatki hotelowe. Inne miasta, takie jak Chicago i Waszyngton, poszły w ich ślady i mają teraz podobne umowy z firmą. Inni posunęli się jeszcze dalej, aby zrobić więcej, aby chronić ilość wynajmowanych mieszkań na rynku. Paryż i Reykjavik mają ograniczenia co do liczby nocy, w których można wynająć mieszkanie, i nakładają surowe kary za złamanie prawa. Nowy Jork i Berlin całkowicie zakazały wynajmu krótkoterminowego, z pewnymi wyjątkami dotyczącymi pokoi w domach, ale egzekwowanie zostało skrytykowane jako niewystarczające. Vancouver posunęło się nawet do pozwania poszczególnych gospodarzy Airbnb w celu egzekwowania jego regulaminu. W wielu innych miastach trwają prace legislacyjne.

Gig Economy i Uber

Od wczesnych lat 80. firmy w coraz większym stopniu polegają na pracownikach zatrudnianych na umowy krótkoterminowe zamiast na pracownikach tradycyjnych. Wiele firm zatrudnia obecnie niezależnych wykonawców, zwanych również pracownikami tymczasowymi, w celu obniżenia struktury kosztów i zwiększenia możliwości dopasowania siły roboczej do szybko zmieniających się wymagań kadrowych i warunków rynkowych. Badanie przeprowadzone przez Intuit przewiduje, że do 2020 roku ponad 40% amerykańskich pracowników będzie pracować jako niezależni kontrahenci. Nawet jeśli warunki zatrudnienia pracowników przypominają zwykłych pracowników pod każdym względem oprócz nazwy, firmy mogą argumentować, że są niezależnymi wykonawcami, aby uniknąć rządowych regulacji i wypłacanie świadczeń. Niektóre firmy argumentują, że zatrudnienie krótkoterminowe, realizowane w ramach tymczasowych kontraktów, umożliwiło pracownikom większą równowagę między życiem zawodowym a prywatnym poprzez kontrolowanie godzin pracy. Ten trend przenoszenia ryzyka i odpowiedzialności z firmy na jednostkę pojawił się na długo przed pojawieniem się Internetu, ale następna generacja firm ekonomii współdzielenia zaostrzyła go do punkt, w którym pojawił się nowy termin, ekonomia koncertów, opisujący, że pracownicy mają teraz "koncerty" zamiast pracy. Branża taksówkarska funkcjonowała mniej więcej w ten sam sposób przez ostatnie 100 lat. Firmy taksówkarskie kupują od miasta "medaliony", czyli licencje na prowadzenie pojazdu. W zamian miasto ogranicza liczbę medalionów i tym samym ogranicza konkurencję firmom taksówkarskim, pozwalając im działać jako prawny monopolista. Firmy taksówkarskie przyjmują prośby telefoniczne i konserwują pojazdy, podczas gdy rzeki mają pewność pracy, ponieważ oprócz zarabiania napiwków pracują jako pracownicy godzinowi. Argumentowano, że w tym układzie klient otrzymuje surową ofertę, ponieważ musi płacić wyższe koszty. Oferując konsumentom niższe opłaty i możliwość wyższych zarobków dla kierowców po uwzględnieniu premii, firmy wynajmujące samochody działające w ramach ekonomii współdzielenia (np. w rezultacie. Uber to usługa udostępniania samochodów, która umożliwia właścicielom samochodów oferowanie nieznajomym przejazdów własnym pojazdem. Uber ustala ceny, zajmuje się płatnościami i rozstrzyga spory. Uber zarabia na pobieraniu opłaty za rezerwację w wysokości 1 USD za przejazd. Użytkownicy logują się do aplikacji na smartfony, proszą o samochód, aby ich odebrać, a następnie mogą zobaczyć, gdzie dokładnie znajdują się kierowcy i jak daleko się znajdują. Uber oferuje wiele usług, ale najpopularniejszą i najtańszą jest UberX, która pozwala każdemu, kto ma samochód i ważne prawo jazdy, zostać kierowcą. Doświadczenie dla kierowców jest podobne: logują się do aplikacji na smartfona, czekają na zamówienie samochodu w pobliżu, a następnie odbierają klienta. Kierowcy mogą wybrać, kiedy rozpocząć i zakończyć swoje zmiany, a także wybrać klientów, których mają zabrać. W przypadku wyjątkowej liczby żądań w porównaniu z kierowcami na danym obszarze uruchamia się "wysokie ceny", aby przyciągnąć więcej kierowców do korzystania z Internetu i do danego obszaru. Dodatkowe bonusy przyznawane są za bardzo wysokie oceny klientów. Badania wykazały, że przeciętny kierowca Ubera, po uwzględnieniu benzyny i konserwacji swoich pojazdów osobistych, zarabia tylko w przybliżeniu płacę minimalną. Niektórzy zarabiają więcej, ale polegają na podwyżkach cen i dobrych recenzjach premii. Kierowcy nie otrzymują świadczeń. Kierowcy mają wybór godzin, ale popyt jest często najwyższy w najbardziej niedogodnych godzinach, do których należą noce i weekendy. Oprócz niepobierania lub płacenia podatków za pomocą medalionów, ponieważ firma twierdzi, że nie jest firmą taksówkarską, powszechne skargi dotyczą różnic w standardach między przepisami taksówkowymi a sposobem działania Ubera, w tym (a) brakiem ubezpieczenia samochodowego, (b) jakość i bezpieczeństwo pojazdów oraz c) brak szczegółowych kontroli przeszłości. Uber zaczął rozwiązywać niektóre z tych problemów. Dopiero niedawno, w odpowiedzi na powszechną krytykę, Uber zaczął oferować swoim kierowcom ubezpieczenie samochodowe, gdy są oni na dyżurze. Ale nie obejmuje kierowców między koncertami. Kierowcy nadal polegają na ubezpieczeniach osobistych, na co firmy ubezpieczeniowe zareagowały anulowaniem polis lub podniesieniem stawek. Uber przeprowadza kontrole bezpieczeństwa pojazdów osobowych, ale krytykuje, twierdzą, że są one dalekie od standardów pojazdów użytkowych, które muszą spełniać taksówki. Ponadto pojazdy są kontrolowane tylko raz na kilka lat, normy, które muszą spełniać, są narzucane przez firmę, a nie przez organy regulacyjne, a normy te nie mają minimalnego poziomu jakości pojazdów. Uber wymagał sprawdzania przeszłości swoich kierowców, ale krytycy, w tym amerykańscy prokuratorzy okręgowi z Kalifornii, argumentowali, że te kontrole są "prawie bezwartościowe". Ponieważ Uber nie wymaga pobierania odcisków palców w ramach procesu, wielu kierowców zostało zatwierdzonych, składając podanie pod fałszywym nazwiskiem. W pozasądowej ugodzie z 2016 roku Uber został również zobowiązany do zaprzestania wysuwania roszczeń dotyczących bezpieczeństwa ich usług. Wiele miast na całym świecie, od Toronto przez Nowy Jork po Seattle, przyjęło nowe przepisy, które oficjalnie zalegalizowały usługę, wprowadzając usługi poza szarą strefę prawną, w której funkcjonowały wcześniej. Austin i San Antonio przyjęły surowe przepisy, które sprawiły, że usługi car-sharingu spełniają te same standardy, co firmy taksówkarskie, tak że Uber i Lyft dobrowolnie zakończyły tam swoją działalność. Inne miasta, takie jak Filadelfia i Rio de Janeiro, całkowicie zakazały Ubera, ponieważ firma próbuje działać jako nielicencjonowana firma taksówkowa, pomimo twierdzeń firm, że jest inaczej. Francja posunęła się nawet do aresztowania niektórych lokalnych dyrektorów firmy za nieprzestrzeganie przepisów. Pod koniec 2016 r. londyńskie sądy rozwiązały znacznie większy problem: błędną klasyfikację kierowców jako niezależnych wykonawców zamiast pracowników oraz to, czy firma narusza przepisy dotyczące wynagrodzeń i standardów pracy. Mimo twierdzeń firm, sędziowie orzekli, że pracownicy Ubera są pełnoprawnymi pracownikami, ponieważ firma w pełni ustala warunki zatrudnienia, a co za tym idzie, firma musi wypłacać krajową płacę minimalną i oferować świadczenia, w tym płatny urlop. Od września 2017 r. Uber nadal odwoływał się od wyroku, argumentując, że nie przedstawia on odpowiednio relacji roboczych między firmą a kierowcami. Chociaż Uber słusznie wskazuje, że większość jego kierowców pracuje w niepełnym wymiarze godzin i może wybrać własne godziny pracy, nie wykazał, jak znacząco różni się to od jakiejkolwiek innej firmy zatrudniającej pracowników w niepełnym wymiarze godzin. W wyniku tego orzeczenia inne podmioty rządowe mogą pójść w ich ślady, obciążając w ten sposób model biznesowy Ubera. Nawet w krajach, w których nie łamie się jawnie prawa pracy, Uber zaostrza tendencję do podcinania bezpieczeństwa pracy pracowników i przenoszenia ryzyka na pracowników. Wszystkich kierowców można wymienić i są "zatrudnieni" tylko tak długo, jak trwa ich obecna jazda.

Pożyczki do wypłaty i GroupOn

Miasta walczyły o to, co zrobić z pożyczkami do wypłaty. Firmy te oferują osobom fizycznym natychmiastową gotówkę w kasie w zamian za spłatę plus karne odsetki od osób otrzymujących następną wypłatę. Z jednej strony zapewniają cenną usługę pomocy osobom o najmniejszych zasobach, aby nie zalegały zbytnio z rachunkami, a tym samym uniknęły jeszcze bardziej dotkliwych konsekwencji. Z drugiej strony, gdy są niewłaściwie używane, często mogą uwięzić ludzi w błędnym kole zadłużenia, w którym muszą ciągle zaciągać nowe pożyczki do wypłaty, aby spłacić starsze. Interakcje z windykatorami i upadłością stają się normalne. Krytycy twierdzą, że usługi te powinny być ściśle regulowane, jeśli nie zakazane, aby chronić społeczeństwo najbardziej narażone przed tą ryzykowną usługą finansową. Krytycy dalej twierdzą, że model biznesowy GroupOn i jego konkurentów LivingSocial i BuyWithMe bardzo przypomina model wypłaty pożyczki, ponieważ strona zapewnia natychmiastowy zastrzyk gotówki dla małych firm, ale ci, którzy z niej korzystają, mogą wpaść w cykl zadłużenia lub, w w tym przypadku GroupOn - aby utrzymać przepływy pieniężne niezbędne do utrzymania się na rynku i uniknięcia bankructwa. Chociaż niektóre małe firmy korzystają z GroupOn, jest to ryzykowne przedsięwzięcie, które jest mylnie przedstawiane jako okazja korzystna dla obu stron. Ze względu na te firmy oferujące usługi internetowe i to, kim są ich użytkownicy, miasta odniosły znacznie mniejszy sukces w regulowaniu tych firm gospodarki współdzielenia. GroupOn powstał w oparciu o ideę, że Internet może być wykorzystany do wykorzystania kolektywu ludzi siłę przetargową, wykorzystując media społecznościowe do organizowania się wokół określonego celu lub sprawy. Marzenie o ekonomii współdzielenia leży u początków firmy, ale pomysł nie zyskał powszechnej popularności, dopóki nie skupił się na negocjacjach między konsumentami a firmami. Model biznesowy GroupOn polega na reklamowaniu i sprzedaży warunkowych "kuponów grupowych", które działają podobnie do karty podarunkowej. Firmy ustalają warunki i ceny GroupOn oraz minimalną liczbę osób potrzebną do jej przyznania. Jeśli więcej niż minimalna liczba osób kupi GroupOn, otrzymają ją wszyscy kupujący. Jeśli niewystarczająca liczba osób kupi kupon, ich pieniądze zostaną zwrócone i nikt nie otrzyma GroupOn. Limit czasu i limit maksymalnej liczby osób są ustawione, aby stworzyć poczucie pilności. Konsumentów gorąco zachęcamy do udostępniania linku do GroupOn swoim znajomym i rodzinie, tak aby wszyscy otrzymali go przed upływem czasu. Takie rozwiązanie pozwala firmom działać na niższych marżach, które składają się na zagwarantowanie większej liczby transakcji. GroupOn reklamuje, że jego duża liczba użytkowników często zalewa małe firmy nowymi klientami, a zatem jest to świetna okazja marketingowa. GroupOn dalej argumentuje, że ułatwia obopólnie korzystne relacje dla wszystkich zainteresowanych, jednocześnie obsługując płatności i rozwiązując problemy z obsługą klienta. Krytyka wokół GroupOn koncentruje się na sposobie, w jaki firma działa. GroupOn stosuje agresywną, często wprowadzającą w błąd taktykę sprzedaży, która zawiera "umowy" z małymi firmami, w wyniku czego małe firmy tracą pieniądze. Mimo że firmy mogą bezpłatnie zamieszczać posty na stronie GroupOn, obniżka, jaką ma GroupOn, jest znaczna, standardowo wynosi 50%. Następnie GroupOn wysyła pocztą czeki z trzema płatnościami w ciągu następnych 60 dni, przy czym pierwsza jest niemal natychmiastowa. Czeki wysyłane przez GroupOn można dokładniej opisać jako pożyczkę na przyszłe usługi. Chociaż kwota nowych przychodów może być znaczna, wiele małych firm uważa, że nie wystarcza to na pokrycie kosztów świadczenia usług gwarantowanych przez małe firmy. GroupOn sprawia, że małe firmy są przekonane, że wielu z tych nowych klientów stanie się stałymi klientami, a zatem można ponieść stratę na transakcji GroupOn, ponieważ jest to dobra długoterminowa inwestycja dla właściciela firmy. Krytycy zauważają, że GroupOn nie przedstawia żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia i że liczba stałych klientów jest minimalna, ponieważ te oferty GroupOn przyciągają okazyjnych klientów, którzy pojawiają się, aby skorzystać z oferty, a następnie przejść do następnej. Gdy organy nadzoru finansowego wyraziły zaniepokojenie, GroupOn powtarza, że jest firmą zajmującą się udostępnianiem kuponów internetowych - być może nawet firmą marketingową - a nie firmą świadczącą usługi finansowe i zdecydowanie nie pożyczkodawcą wypłaty. Jak dotąd wygrywa ten argument prawny. Miasta próbują rozprawić się z pożyczkodawcami. Calgary, wśród wielu innych miast, skupiło swoje wysiłki na uregulowaniu fizycznej obecności pożyczkodawców do wypłaty poprzez ograniczenie liczby witryn sklepowych, które mogą działać, i ustanowiło minimalne odległości między pożyczkodawcami do wypłaty. Inni próbowali negocjować warunki. Houston ogranicza kwotę pożyczki do 20% dochodu brutto osoby fizycznej. Dallas ogranicza kwotę pożyczki i warunki, na jakich pożyczka musi zostać spłacona. Wyższe szczeble rządowe również podjęły działania. Prawie tuzin stanów USA całkowicie zdelegalizował pożyczkodawców, a wiele kanadyjskich prowincji przyjęło przepisy ograniczające stopę procentową, którą mogą pobierać instytucje finansowe, a Biuro Ochrony Finansów Konsumentów w USA uchwaliło złożony zestaw przepisów, aby zapobiec najbardziej nadużyciom. . Żadne z tych przepisów łatwo nie przekłada się na firmy internetowe; szczególnie te, które są skierowane do małych firm i które udzielają pożyczki w ramach schemat marketingowy. W przeciwieństwie do innych firm ekonomii współdzielenia, od 2017 r. GroupOn kontynuuje legalną niesłabnącą działalność. Mimo to przyszłość firmy nie jest tak jasna jak kiedyś. Ponieważ ekonomia współdzielenia była źródłem chorób dla niewtajemniczonych, media społecznościowe okazały się lekarstwem. Rozwój tych witryn z kuponami znacznie zwolnił ostatnio z powodu sprzeciwu, jaki otrzymały po tym, jak niektóre małe firmy podzieliły się swoimi doświadczeniami za pośrednictwem blogów, Twittera, Facebooka i innych. Więcej informacji wzmocniło pozycję nie tylko konsumenta w zakresie dostępnych usług, ale także usługodawców w zakresie tego, jak współpracować z gospodarką dzielenia się i uważać na nią.

Przyszłe kierunki

Na dobre i na złe ekonomia współdzielenia nie była możliwa bez Internetu. Firmy internetowe wywróciły do góry nogami kilka branż i z biegiem czasu będą nadal wywracać do góry nogami. Jednak koncepcja ekonomii współdzielenia jako altruistycznego mechanizmu organizowania się społeczności została zastąpiona bardziej utylitarnymi zastosowaniami biznesowymi. Firmy te, w tym Airbnb, Uber i GroupOn, stały się wielomiliardowymi przedsiębiorstwami, wzbogacając swoich założycieli i akcjonariuszy, ułatwiając potencjalnym konsumentom handel między właścicielami domów, kierowcami i małymi firmami. Firmy te stały się popularne, wykorzystując siłę tłumów wraz z ich niewykorzystanymi zasobami do generowania dużych ilości nadwyżek konsumenckich. Ale te prywatne korzyści wiążą się również z niepożądanymi kosztami społecznymi, zaostrzając istniejące wcześniej wyzwania miejskie. Koszty te są często ponoszone przez osoby trzecie w wyniku skumulowanego wpływu wielu małych transakcji prywatnych. Krytycy twierdzą, że Airbnb pogorszył kryzys tanich mieszkań w miastach, wycofując podaż mieszkań z rynku, Uber podkopał rokowania zbiorowe i warunki zatrudnienia pracowników, osłabiając monopole taksówkarskie i ich związki, a GroupOn naraził małe firmy na ryzykowne usługi finansowe, sama jego natura. Ideologia neoliberalna sprawiła, że regulacja tej nowej metody prowadzenia biznesu wydawała się niepożądana, ale niektóre miasta przezwyciężyły to, wprowadzając nowe regulacje, aby upewnić się, że ekonomia współdzielenia działa dla wszystkich. Więcej miast prawdopodobnie pójdzie w ich ślady.