Definicja

Cele są często nazywane celami dydaktycznymi w indywidualnym planie edukacyjnym dla dzieci otrzymujących usługi edukacji specjalnej. Te cele dydaktyczne to stwierdzenia, które opisują konkretne instrukcje dla indywidualnego ucznia i dostarczają kryteriów do pomiaru skuteczności instrukcji. Model celów wydajnościowych Magera opisuje trzy podstawowe kryteria celu. Cel musi zawierać jasno określone zachowanie lub umiejętność, warunki, w których to zachowanie lub umiejętność wystąpią, oraz sposób, w jaki to zachowanie lub umiejętność będzie mierzona (kryteria), aby określić osiągnięcie celu (Mager 1984). Konieczne jest, aby cele były pisane w kategoriach, które są zarówno obserwowalne, jak i mierzalne. Przykładem celu zgodnego z tym modelem może być: "Gdy Susie otrzyma kartkę papieru i ołówek, wydrukuje swoje imię i nazwisko ze 100% dokładnością w pisowni".

Definicja

Związek między ASD a przestępczością, w tym szczególnie brutalnymi przestępstwami, takimi jak seryjne zabójstwa czy masowe morderstwa, ale także cyberprzestępczością, zyskał powszechny rozgłos. Niemniej jednak dostępne dowody nie potwierdzają hipotezy, że osoby z autyzmem są bardziej skłonne do angażowania się w zachowania niezgodne z prawem niż ogół populacji, a w rzeczywistości może to być mniejsze. Jednak obecna literatura wskazuje na nadreprezentację osób z ASD lub cechami autystycznymi w systemie sądownictwa karnego (CJS), mimo że najwyraźniej nie są one bardziej skłonne do popełniania czynów zabronionych. Oprócz konsekwencji, jakie ma to dla świadczenia usług tej populacji, której potrzeby wydają się być słabo zaspokojone w kilku przypadkach w całym systemie prawnym, podkreśla to również znaczenie określenia, które czynniki zwiększają ryzyko osadzenia w więzieniu osób autystycznych, aby zoptymalizować opiekę i ukierunkować interwencje, aby zapobiec tym strasznym skutkom dla osób z autyzmem.

Tło historyczne

Chociaż problematyka niepełnosprawności intelektualnej (ID) w CJS ma długą tradycję, po przeprowadzeniu licznych badań dotyczących rozpowszechnienia ID w różnych środowiskach kryminalistycznych i jego konsekwencji, zainteresowanie społeczności naukowej innymi zaburzeniami neurorozwojowymi dopiero niedawno przyciągnęło uwagę, bardziej w przypadku zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), dla którego dostępna jest już obszerna metaanaliza częstości występowania, niż w przypadku ASD. Przypuszcza się, że jest to konsekwencja późnego rozpoznania tych zaburzeń w wieku dorosłym, które dotyczyły głównie usług dla dzieci i które DSM oficjalnie nie uznawały aż do lat 80. XX wieku. Co więcej, jest prawdopodobne, że częstsza częstość występowania oraz bardziej zewnętrzne objawy i choroby psychiczne towarzyszące ADHD doprowadziły do większych inwestycji w tę dziedzinę, a nie w ASD. Jednakże o związku między agresywnym zachowaniem a ASD, niezależnie od tożsamości, wspomniał już Hans Asperger w 1944 r. w jednym z opisów swoich przypadków (Im 2016), a pokojowe, ale niezgodne z prawem zachowanie opisała także Lorna Wing w swoim artykule z 1981 r. na temat Zespół Aspergera. Ogólne zainteresowanie związkami między cechami autystycznymi a przestępczością zaczęło również rosnąć w związku z niezwykle brutalnymi przestępstwami popełnianymi przez osoby (rzekomo) autystyczne, które były szeroko omawiane w mediach. Pomimo pośmiertnego i niezbyt rygorystycznego charakteru większości diagnoz, możliwość, że cechy autystyczne mogą narażać osoby ze spektrum na skłonność do brutalnej przestępczości, zainteresowała społeczność naukową i zaczęły pojawiać się badania na ten temat. Oprócz analizy indywidualnych przypadków przestępców i badania zachowań przestępczych w kohortach autystycznych, niektórzy autorzy, począwszy od lat 90. w CJS występuje wyższa niż oczekiwano liczba osób z autyzmem, co otworzyło własne pole zainteresowań, które, jak się oczekuje, będzie miało wpływ na kształtowanie polityki i świadczenie usług w całym systemie prawnym, a szczególnie w placówkach opiekuńczych

Obecna wiedza

Rozpowszechnienie

Od czasu jego pojawienia się w ciągu ostatnich kilku lat wzrosło zainteresowanie naukowe tą tematyką. Literatura ogólnie wskazuje na nadreprezentację osób z ASD w CJS, przy czym w przeglądzie systematycznym obejmującym siedem badań szacowana częstość występowania waha się od 2% do 27% . Wartości były wyższe w przypadku próbek pobranych w szpitalach psychiatrycznych niż w ogólnym systemie penitencjarnym, ale przekraczały oczekiwaną częstość występowania w populacji wynoszącą około 1%, nawet w przypadku dolnej granicy przedziału. Niemniej jednak kilka pułapek metodologicznych uniemożliwia wyciągnięcie rygorystycznych wniosków, ponieważ w większości badań wykorzystano próbki stronnicze (np. te skierowane wyłącznie do kryminalistycznej oceny psychiatrycznej), a pomiędzy badaniami istniała znaczna niejednorodność pod względem terminologii i procedur diagnostycznych. Warto również zauważyć, że większość próbek składała się wyłącznie z mężczyzn, w tym mniej niż 200 kobiet. W większości badań dotyczących rozpowszechnienia autyzmu stosuje się kategoryczne podejście do autyzmu (tj. obecność lub brak diagnozy ASD), ale istnieją dowody, że osoby bez ASD diagnozą, ale z dużym ładunkiem cech autystycznych, są również nadreprezentowane w CJS, chociaż mniej publikacji porusza tę kwestię. W dwóch badaniach wykorzystano iloraz spektrum autyzmu (AQ) do pomiaru cech autystycznych wśród osadzonych, aczkolwiek bez grupy kontrolnej. Fazio i inni (2012) w badaniu częstości występowania na próbie 431 osadzonych płci męskiej uzyskali średni wynik 20; Robinsona i inni (2012) w badaniu przeprowadzonym na 126 więźniach w różnym wieku i obu płci podali średni wynik 20,1. Kontrastuje to z odnotowanymi średnimi wynikami AQ wynoszącymi około 18 w ogólnej populacji dorosłych mężczyzn. Trzecie badanie , w którym mierzono AQ w próbie więziennej składającej się z 101 więźniów płci męskiej i obejmowało grupę kontrolną, wykazało istotne różnice w zakresie cech autystycznych pomiędzy grupami (średnie AQ wynoszące 20,6 u więźniów i 18,1 w grupie kontrolnej OR = 1,13, p = 0,002) po uwzględnieniu potencjalnych czynników zakłócających - wieku, wykształcenia, psychopatologii, psychopatii i ADHD.

Podstawowe cechy autystyczne i uwięzienie

Podsumowując, badania te sugerują, że osoby autystyczne (z diagnozą ASD lub nie) są nadreprezentowane w placówkach medycyny sądowej. Aby wyjaśnić te ustalenia, przywołuje się kilka powodów, a mianowicie cechy samych osób z autyzmem, które mogą zwiększać ryzyko zaangażowania się w nielegalną działalność i/lub skazania na karę więzienia. Osoby z ASD mogą być narażone na zwiększone ryzyko popełnienia przestępstwa ze względu na niezrozumienie zasad i hierarchii społecznych oraz nieadekwatność i/lub konsekwencje niektórych zachowań. Zwykle mają trudności z oceną emocji, myśli i intencje innych, co prowadzi do nieporozumień we wzajemnych relacjach. Regulacja emocji jest powszechnie zaburzona, a osoby ze spektrum autyzmu mogą wykazywać się niezwykłą obsesją w dążeniu do swoich zainteresowań, lekceważąc niebezpieczeństwa i (prawne) przeszkody stojące na ich drodze. Ponadto ich naiwność w połączeniu z chęcią podporządkowania się i uniknięcia konfrontacji czyni te osoby podatnymi na wyzysk przez innych: łatwo nimi manipulować, aby (nieumyślnie i nieświadomie) popełniali nielegalne czyny. To samo dotyczy osób autystycznych bez diagnozy ASD, ze względu na wyżej wymienione style poznawcze i afektywne, bez wykluczenia społecznego narzuconego przez poważniejsze fenotypy, nie wspominając już o tym, że agresja i inne problematyczne zachowania rzadko są kryminalizowane w przypadku osób o wyższym stopniu niepełnosprawności ale jest mało prawdopodobne, że będą tolerowane, jeśli nie stwierdzono oczywistej niepełnosprawności. Chociaż niektóre badania wskazują na większe prawdopodobieństwo zachowań przestępczych wśród osób z ASD, większość odrzuca tę hipotezę i w rzeczywistości znajduje dowody na niższy poziom przestępczości w tej populacji. Tylko jedno badanie populacyjne próbowało zająć się tym problemem, obejmując kohortę prawie 3 000 000 osób w wieku 15-27 lat (u 5739 zdiagnozowano ASD). Zgłoszone i nieskorygowane ryzyko względne (RR) przestępczości dla osób z ASD bez dokumentu tożsamości wynosi 1,39. Jednakże powiązanie to nie pozostało po uwzględnieniu ADHD lub zaburzeń zachowania. W rzeczywistości tendencja do sztywnego przestrzegania wyraźnych zasad została wskazana jako cecha autystyczna, która promuje zachowania zgodne z prawem (Im 2016). Co więcej, nie znaleziono potwierdzenia hipotetycznego związku między cechami autystycznymi a szczególnie brutalnymi przestępstwami, takimi jak morderstwo czy gwałt, chociaż dostępne dowody wydają się wskazywać na zwiększone ryzyko podpaleń i ogólnie przestępstw osobistych oraz mniejsze prawdopodobieństwo przestępstw przeciwko mieniu. Możliwość wysoce zapośredniczonego związku między autyzmem a cyberprzestępczością również jest obecnie przedmiotem debaty (chociaż w nielicznych dostępnych badaniach na ten temat stwierdzono słabą korelację między cechami autystycznymi a dewiacyjnym zachowaniem komputera. W związku z tym postawiono inne hipotezy). dotyczące przyczyn nadreprezentacji osób z autyzmem w CJS, bez wyraźnej tendencji wśród osób z ASD do popełniania przestępstw. Inną możliwością jest to, że główne cechy podstawowego fenotypu autystycznego mogą uniemożliwiać osobom ze spektrum unikanie kary pozbawienia wolności. Stwierdzono zasugerowali, że cechy takie jak brak odpowiednich sieci wsparcia społecznego, słabe umiejętności komunikacyjne, sztywność, dosłowność i katastrofalne reakcje na stany lękowe nie tylko zmniejszają prawdopodobieństwo uniknięcia wykrycia przez autystycznego przestępcę, ale także mają negatywny wpływ na proces pozbawienia wolności i zwłaszcza sam proces, podczas którego osoba autystyczna często jest postrzegana jako osoba bezlitosna i bezduszna lub składająca fałszywe zeznania. W takim scenariuszu osoby z ASD miałyby wyższy wskaźnik pozbawienia wolności niż ich odpowiednicy, w dokładnie tych samych kontekstach prawnych. Chociaż cechy autystyczne mogą potencjalnie mieć negatywny wpływ na wszystkich etapach prowadzących do pozbawienia wolności, niektóre wydają się być szczególnie szkodliwe na określonych etapach procesu.

Inne czynniki ryzyka

Z drugiej strony niektórzy autorzy argumentują, że częstsze występowanie nielegalnych zachowań u osób autystycznych jest bardziej związane ze współistniejącymi chorobami psychicznymi, takimi jak psychoza, zaburzenia osobowości i zaburzenia afektywne czy nadużywanie substancji psychoaktywnych, a nie z samymi cechami autystycznymi. Ogólnie rzecz biorąc, w porównaniu z ogólną populacją więzienną prawdopodobieństwo współistniejącego nadużywania narkotyków lub alkoholu przez przestępców z ASD jest mniejsze, ale obecność innych problemów ze zdrowiem psychicznym jest czynnikiem przyczyniającym się do przestępczości w przypadku ASD, podobnie jak w przypadku populacji neurotypowej. Sugerowano również, że związek między przestępczością a autyzmem może występować tylko u niektórych osób ze spektrum, które wykazują cechy bezduszności i braku emocji i fenotypowo są bliższe psychopatom. Rzeczywiście, od czasu pierwotnego opisu "psychopatii autystycznej" Aspergera toczyło się wiele dyskusji na ten temat. Chociaż w tamtym czasie terminu psychopatia używano jako synonimu zaburzenia osobowości, niektórzy autorzy argumentowali, że może on mieć "większą moc wyjaśniającą", niż wcześniej sądzono (Fitzgerald 2001), a debata na ten temat dała początek pokaźny zasób wiedzy. Psychopatię najczęściej uważa się za konstrukt obejmujący takie cechy, jak poszukiwanie dominacji, okrucieństwo, manipulacja, drapieżna przemoc, impulsywność, lekkomyślne zachowanie, brak reaktywności emocjonalnej i obojętność afektywna, i wiąże się przede wszystkim ze słabym przetwarzaniem empatii. Empatię definiuje się jako zdolność odczuwania lub wyobrażania sobie przeżyć emocjonalnych innej osoby, a nietypowy rozwój empatii skutkuje zachowaniami aspołecznymi. Autyzm i psychopatia są postrzegane jako dwa prototypowe "zaburzenia empatii" (Bird i Viding 2014). Jak dotąd preferowaną hipotezą wydaje się być hipoteza o rozbieżnym profilu psychopatów i osób autystycznych, przy czym pierwszej z nich brakuje empatii emocjonalnej (zastępcze doświadczanie emocji innej osoby), a drugiej empatii poznawczej (zdolności rozumienia punktu widzenia innych ludzi lub teoria umysłu). Należy jednak zauważyć, że niezależnie od czynników ryzyka wspólnych dla całej populacji ,że w kilku badaniach, które skupiały się konkretnie na motywie, dla którego osoby autystyczne popełniły przestępstwa, wszystkie wydawały się być powiązane z samymi cechami autystycznymi, chociaż zwykle stwierdzano także jakiś rodzaj ostrego czynnika stresogennego . Co więcej, Loureiro i in. (2018) odkryli, że cechy autystyczne są niezależnymi czynnikami predykcyjnymi kary pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę takie zmienne, jak ogólny poziom psychopatologii, ADHD i psychopatii. Podsumowując, cechy autystyczne mogą działać jako niezależne czynniki ryzyka skazania na karę więzienia, oprócz tych wspólnych dla całej populacji - nie tylko współistniejących chorób psychicznych i psychopatii, ale także niskiego statusu społeczno-ekonomicznego, niskiego IQ i historii przeciwności losu w dzieciństwie. Musi to przełożyć się na zróżnicowane świadczenie usług dla tej populacji, która musi korzystać z dostosowanych do indywidualnych potrzeb interwencji odpowiadających potrzebom kryminogennym specyficznym dla autyzmu, a także czynnikom ryzyka wspólnym dla populacji przestępców nieautystycznych.

Świadczenie usług dla osób autystycznych w więzieniach

Pojawiły się obawy co do tego, czy więzienia, a nawet ogólne placówki psychiatryczne o zaostrzonym rygorze są dostosowane do potrzeb tej szczególnej populacji podczas odbywania kary. Jeszcze mniej informacji jest na ten temat, chociaż kilka badań zaczęło rzucać nieco światła na doświadczenia osób z autyzmem podczas aresztowania, śledztwa, procesu i uwięzienia. Chociaż osobiste doświadczenia osób z ASD są w przeważającej mierze negatywne w odniesieniu do całego procesu, są one mniej uporczywe, jeśli chodzi o samo uwięzienie. W rzeczywistości izolacja społeczna nieodłącznie związana z życiem w więzieniu może być postrzegana jako mniej stresujące dla osób z autyzmem niż dla ogółu populacji, a niektóre aspekty życia więziennego są uważane za pozytywne, a mianowicie zorganizowane środowisko z przewidywalnymi rutynami i zorganizowanymi zajęciami, które pozwalają na mniej wolnego czasu. Jednak nie wszystkie placówki oferują tego typu strukturę, a niektórym osobom radzi się gorzej w mniej nadzorowanych środowiskach, zwłaszcza jeśli przebywają w nich niewybrani więźniowie, gdy problemem są drapieżniki i znęcanie się ze strony współwięźniów. Zdolność do unikania konfliktów w przeludnionych placówkach z agresywnymi, aspołecznymi osobami zależy od wysoce rozwiniętego poznania społecznego, umożliwiającego interpretację i działanie zgodnie z hierarchiami władzy i kontroli, których wyraźnie brakuje osobom z ASD. Rzeczywiście, wydaje się, że więźniowie są bardziej narażeni na wiktymizację w więzieniu i dla własnego bezpieczeństwa spędzają więcej czasu w izolatce, chociaż dane są szczególnie skąpe i opublikowano jedynie kilka indywidualnych przypadków . Postawiono także hipotezę, że osoby ze spektrum mogą być bardziej podatne na instytucjonalizację (utrata osobistego poczucia odpowiedzialności za własne czyny i zależność od innych w wykonywaniu codziennych zadań), a co za tym idzie, mają większe trudności z przystosowaniem się do życia po więzieniu. W ciągu ostatnich kilku lat podjęto wysiłki, aby zapewnić zakwaterowanie osobom z ASD w całym CJS, chociaż są one zlokalizowane głównie w zamożniejszych krajach. Na przykład Brytyjskie Krajowe Towarzystwo Autystyczne prowadzi obszerną i aktualizowaną sekcję "Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych" zawierającą informacje dla specjalistów, którzy mogą mieć kontakt z osobami autystycznymi w różnych miejscach na terenie CJS i zapewnia akredytację dotyczącą autyzmu specjalnie dla więzień. Umieszczanie osób autystycznych w zorganizowanym i dobrze nadzorowanym środowisku, w połączeniu z innymi więźniami o tych samych cechach i postrzeganych przez personel jako bardziej stabilne i mniej inwazyjne, wydaje się zwiększać poziom przystosowania do życia więziennego. Powiązanym problemem jest kwestia niedostatecznego wykrywania utyzmu w zakładach karnych. Nawet jeśli placówka jest w stanie wdrożyć zróżnicowane strategie dostosowane do potrzeb osób autystycznych, nadal należy je najpierw zidentyfikować. W niektórych dotychczas przeprowadzonych badaniach dotyczących rozpowszechnienia autyzm był diagnozowany dopiero podczas wywiadów, co oznacza niski wskaźnik wykrywalności na tym etapie. Istnieje wyraźna możliwość, że większość osób z autyzmem, szczególnie tych z mniej poważnym krańcem spektrum, pozostaje niezdiagnozowana przez cały okres pobytu w więzieniu, zwłaszcza w krajach mniej rozwiniętych, gdzie poziom świadomości autyzmu jest znacznie niższy i Budżety systemu opieki zdrowotnej, społecznej i prawnej są napięte.

Przyszłe kierunki

Obecnie rośnie zainteresowanie dziedziną ASD i cechami autystycznymi w CJS, a szczególnie w więzieniach, co ma pomóc w rozwoju lepszych usług dla potrzeb osób z autyzmem, które trafiają do więzienia. Niemniej jednak w wielu dziedzinach nadal istnieje duża luka do pokonania, jak podsumowali w swoich recenzjach Woodbury-Smith i Dein (2014) oraz King i Murphy (2014). Ponieważ szacunki dotyczące liczby przestępstw w populacji autystycznej są na szczęście niskie, a dostępne szacunki dotyczące częstości występowania ASD w placówkach opiekuńczych również nie są zbyt wysokie, w celu wyciągnięcia rzetelnych wniosków konieczna jest współpraca ośrodków dochodzeniowych w różnych krajach. Dane liczbowe dotyczące częstości występowania ASD w więzieniach wymagają wyjaśnienia. Dostępne badania mają wady metodologiczne, które uniemożliwiają wyciągnięcie bezpiecznych wniosków i wykorzystują różne metodologie diagnostyczne, w większości pozbawione potwierdzenia rozwojowego od krewnych. Korzystne byłoby zbadanie bezstronnych próbek za pomocą solidnych i ustandaryzowanych narzędzi, które umożliwiłyby połączenie wyników z różnych krajów w celu lepszego oszacowania rzeczywistej częstości występowania autyzmu w więzieniach, ponieważ jest to warunek sine qua non przydziału budżetu na specjalistyczne usługi w tym obszarze . Woodbury-Smith i Dein (2014) także podnoszą istotną kwestię niemal całkowitego braku danych dotyczących populacji kobiet, co odpowiada opóźnieniu pod tym względem całej populacji ASD. Co więcej, szczegółowe zalecenia dotyczące procedur diagnostycznych dla osób, które nie zostały zdiagnozowane aż do momentu uwięzienia, byłyby ważnym krokiem w kierunku lepszej opieki nad osobami autystycznymi podczas pobytu w więzieniu. Zaburzenia neurorozwojowe powinny stanowić integralną część standardowych wywiadów, które kierują wstępną oceną stanu zdrowia osoby po raz pierwszy trafiającej do systemu penitencjarnego, czego przykładem jest narzędzie kompleksowej oceny stanu zdrowia - CHAT (The Offender Health Research Network 2013). Inną ważną kwestią wymagającą bardziej szczegółowego podejścia jest usystematyzowanie i w jaki sposób konkretnych cech autystycznych i czynników środowiskowych, które z większym prawdopodobieństwem przyczyniają się do zachowań przestępczych lub im zapobiegają. Tylko dzięki obszernemu zebraniu danych z wywiadów ze skazanymi przestępcami autystycznymi i ich bliskimi kontaktami można było zacząć wyłaniać się określony wzór motywów. Umożliwiłoby to opracowanie konkretnych, zindywidualizowanych interwencji, które pozwoliłyby na szybkie zajęcie się tymi problemami, jeśli się pojawią, i zapobieganie zachowaniom przestępczym, jeśli to możliwe, poprzez modyfikację środowiska, terapię lub leki psychotropowe. W przypadku osób odbywających już karę pozbawienia wolności istnieje potrzeba dostosowania istniejących programów lub opracowania innych interwencji terapeutycznych mających na celu zapobieganie ponownemu popełnieniu przestępstwa, ponieważ istniejące tradycyjne alternatywy poznawcze i grupowe mogą nie być odpowiednie dla osób autystycznych. Ponadto, aby osiągnąć najlepsze rezultaty, konieczne może być bardziej ogólne podejście habilitacyjne, obejmujące trening poznania społecznego. Ogólnie rzecz biorąc, wydaje się, że ogólną metodę reagowania na ryzyko w celu oceny ryzyka i zarządzania nim w populacji przestępców można zastosować w przypadku osób autystycznych, ponieważ jest ona już oparta na indywidualnych potrzebach kryminogennych oraz statycznych i dynamicznych czynnikach ryzyka. Wreszcie interwencje musiałyby następnie wykazać swoją przydatność w porównaniu z obiektywnymi miarami wyniku, takimi jak warunki życia, zatrudnienie, związki i recydywa. Ponieważ koszty bardziej specjalistycznych usług są wyższe, istnieje również potrzeba porównania wyników różnych ścieżek opieki (akredytacja autyzmu lub konsultacje specjalistyczne w zakładach karnych lub ogólnych zakładach psychiatrii sądowo-psychiatrycznej w porównaniu ze specjalistycznymi placówkami opiekuńczymi dla osób z autyzmem).

Definicja

Cechy autystyczne są normalnie rozłożone, dziedziczne, trwałe w różnych kulturach i są również widoczne u krewnych osób autystycznych. Cechy związane ze spektrum autyzmu można mierzyć za pomocą narzędzi takich jak iloraz spektrum autyzmu, co pozwala na projektowanie projektów wykorzystujących zmienność cech autystycznych u osób z diagnozą lub bez. Zmierzone w ten sposób cechy autystyczne korelują z zachowaniami i wynikami testów w próbach nieautystycznych, podobnie jak w próbach autystycznych. W kontekście badań nad autyzmem dyskryminację słuchową badano przede wszystkim na podstawie wymiaru wysokości dźwięku (lub raczej jego akustycznego odpowiednika, częstotliwości podstawowej), a także intensywności i czasu trwania.

Tło historyczne

Osoby autystyczne mają tendencję do osiągania lepszych wyników od swoich nieautystycznych odpowiedników w zadaniach percepcyjnych, w których zaletą jest możliwość przetwarzania informacji, lokalny detal nad "gestaltem". Mottron i współpracownicy sugerują, że osoby autystyczne mają ulepszone funkcjonowanie percepcyjne to ulepszona zdolność przetwarzania szczegółowych informacji percepcyjnych. Dla porównania, Happe i współpracownicy sugerują, że osoby z autyzmem wykazują słabą spójność centralną, w której zdolność skupiania się na "lokalnych" szczegółach jest zachowana lub wzmocniona, ale występuje osłabienie zdolności integrować informacje w znaczącą całość lub "gestalt". Dzieci i dorośli z autyzmem wykazują lepszą wydajność w szeregu zadań, które zależą od szczegółowej i dokładnej reprezentacji bodźców. W domenie wizualnej osoby z autyzmem wykazują zmniejszoną interferencję całego obrazu podczas wykonywania wzorów całych w porównaniu z wzorami segmentowymi w zadaniu projektowania bloków adaptowanych. Podobnie, lepszą wydajność stwierdzono w przypadku zadania z osadzonymi figurami, w którym uczestnicy muszą znaleźć projekt ukryty na większym obrazie. Tego typu zadania wymagają od uczestnika zignorowania "gestaltu" całości i skupienia się na lokalnych szczegółach w złożonych projektach. Ta zwiększona wydajność jest również widoczna u osób z wysokim poziomem cech autystycznych, ale u których nie zdiagnozowano autyzmu. W podobnie zaadaptowanym projekcie blokowym, w którym występowały projekty całe/niesegmentowe i projekty segmentowe, Stewart i inni (2009) stwierdzili lepsze wyniki w projektach pełnych/niesegmentowanych u osób, które uzyskały wysokie wyniki w zakresie cech charakteru autystycznego w porównaniu z tymi, które uzyskały niskie wyniki, podczas gdy grupy osiągnęły równoważne wyniki w projektach podzielonych na segmenty. Ten wzorzec wyników stwierdzono również w przypadku zadania wyszukiwania radialnego, w którym osoby z wysokimi wynikami cech autystycznych radziły sobie lepiej niż osoby z niskimi wynikami cech autystycznych . Podobny efekt stwierdzono również w domenie słuchowej. Jedna z takich demonstracji obejmuje tak zwany efekt Ganong, który odzwierciedla stopień, w jakim kategoryzacja fonetyczna zmienia się, aby percepcja stała się znanym słowem. Na przykład, gdy dorośli słuchają kontinuum czasu rozpoczęcia głosu (VOT) pomiędzy prawdziwym słowem a nie-słowem, takim jak dawanie prezentów i całowanie-giss, ich ocena bodźców w punkcie środkowym zwykle przesuwa się w stronę końca prawdziwego słowa ( tj. prezent i pocałunek), nawet jeśli spółgłoski początkowe w bodźcach są akustycznie identyczne. Jednak ci, którzy uzyskali wyższe wyniki w AQ, byli mniej pod wpływem informacji leksykalnych ("globalnych") i częściej reagowali w kategoriach rzeczywistych ("lokalnych") różnic akustycznych zarówno u dorosłych , jak i u dzieci. Co więcej, Stewart i współpracownicy odkryli, że słuchowa dyskryminacja bodźców mowy w tym samym wymiarze (tj. różnica VOT) była mniej kategoryczna u dorosłych autystycznych niż u osób neurotypowych. Innymi słowy, osoby neurotypowe były bardziej wrażliwe na różnice akustyczne między kategoriami (tj. /g/ vs. /k/) niż w obrębie kategorii, osoby autystyczne wykazywały bardziej niezmienny poziom wrażliwości na różnice akustyczne. W swoim przeglądzie literatury Haesen i współpracownicy podają szereg innych dowodów zgodnych z koncepcją, że przetwarzanie słuchowe osób autystycznych jest zorientowane lokalnie i mniej podatne na zakłócenia globalne, i proponują, aby ten wzorzec wydajności słuchowej u osób z autyzmem można wytłumaczyć atypową lateralizacją mózgu. Istnieje również wiele dowodów w dziedzinie słuchowej, zgodnie z którymi osoby autystyczne mają zwiększoną zdolność rozróżniania bodźców percepcyjnych, co jest zgodne z modelem Wzmocnionego Funkcjonowania Percepcyjnego (patrz hasło "Wzmocnione Funkcjonowanie Percepcyjne"). Najbardziej wiarygodnie udokumentowana jest obserwacja, że osoby autystyczne wykazują lepszą zdolność rozróżniania różnic w tonacji głosu w porównaniu z osobami nieautystycznymi. Na przykład Bonnel i inni (2010) odkryli zwiększoną zdolność autystycznych dzieci i młodych dorosłych do kategoryzowania czystych tonów na ekranie na podstawie ich tonu, ale nie na podstawie intensywności. O′Riordan i Passetti (2006) zastosowali paradygmat adaptacyjny, w którym w trakcie prób ton docelowy stopniowo zbliżał się do tonu odniesienia w częstotliwości podstawowej. Odkryli, że dzieci autystyczne miały tendencję do zmiany reakcji z "innej" na "taką samą" później niż dzieci nieautystyczne, co można interpretować jako dowód wyższej wrażliwości na bodźce dźwiękowe u dzieci autystycznych. Jonesa i in. ocenił indywidualne progi częstotliwości, intensywności i czasu trwania w próbie autystycznej młodzieży i grupie kontrolnej, Chociaż nie stwierdzono żadnych różnic na poziomie grupy, podgrupa nastolatków z autyzmem, u których stwierdzono opóźniony rozwój mowy i przeciętne zdolności intelektualne, wykazała zwiększoną zdolność rozróżniania różnic w częstotliwości podstawowej bodźców. Efekt ten nie dotyczył intensywności ani czasu trwania. Jednak nie wszystkie badania wykazały, że osoby z autyzmem mają lepszą zdolność percepcji słuchowej. W rzeczywistości Kargas i inni (2015) zgłaszają raczej deficyty niż poprawę w rozróżnianiu słuchowym częstotliwości, intensywności i czasu trwania u dorosłych z autyzmem w porównaniu z grupą kontrolną dobraną pod względem wieku

Obecna wiedza

Dalsze dowody na wzmożone przetwarzanie percepcyjne u osób z autyzmem, a także u osób, które uzyskują wysokie wyniki w zakresie cech autystycznych, znaleziono zarówno w domenie wzrokowej, jak i słuchowej. Pojawiają się pytania, w związku z tym, czy istnieje wspólny mechanizm percepcyjny dla wszystkich modalności i cech oraz czy autyzm lub cechy autystyczne wyjaśniają różnice w przetwarzaniu percepcyjnym lub czy istnieje inny czynnik związany z tym wzmocnieniem i jaki byłby mechanizm stojący za takim wzmocnieniem . Stewart i inni (2018) zapytali, czy istnieje korelacyjny wzór zwiększonej dyskryminacji ze względu na wysokość tonu, czas i intensywność u uczestników nieautystycznych, którzy uzyskali wyniki w zakresie autystycznych cech charakteru. Uczestnicy zostali poproszeni o rozróżnienie dwóch tonów w zadaniach związanych z wysokością i intensywnością oraz pomiędzy dwiema parami tonów w zadaniu z interwałem czasowym. Każde badanie składało się z jednego bodźca odniesienia i jednego bodźca docelowego, a pozycja bodźca docelowego była losowo wybierana z równym prawdopodobieństwem w różnych próbach. Podobnie jak w innych badaniach , odniesienia do zadania pitch zostały ustalone. Jednakże w przedziale czasowym zastosowano zarówno zadanie odniesienia stałego, jak i zmiennego. Stewart i współpracownicy odkryli, że wzorzec wzmocnienia rzeczywiście występował u osób, które uzyskały wysokie wyniki w zakresie cech autystycznych i że wyniki cech autystycznych korelowały zarówno z rozróżnianiem wysokości tonu, jak i dyskryminacja przedziałowa czasu w zadaniach o stałym odniesieniu. Nie znaleźli jednak żadnego związku między cechami autystycznymi a różnicowaniem intensywności lub przedziału czasowego w zmiennym zadaniu odniesienia. Sugerują, że korelacje wykazują zdolność do tworzenia stabilnych percepcyjnych reprezentacji zdarzeń słuchowych w wymiarach czasu i wysokości tonu. Co więcej, sugerują, że takie stabilne reprezentacje percepcyjne mogą zostać utworzone, ponieważ zarówno ton, jak i odstęp czasu można zakodować w sposób absolutny, podczas gdy intensywność nie. Wyniki są zgodne z modelem Wzmocnionego Funkcjonowania Percepcyjnego (patrz hasło "Wzmocnione Funkcjonowanie Percepcyjne"), który sugeruje, że osoby autystyczne mają wzmocnione przetwarzanie na niskim poziomie podstawowych informacji percepcyjnych. Jednakże zastrzeżeniem w związku z tym wyjaśnieniem zwiększonej zdolności rozróżniania jest to, że mogą istnieć czynniki zakłócające. Potencjalnym czynnikiem może być projektowanie zadań i różne wymagania dotyczące zadań. Banai i Ahissar (2006) sugerują, że różnice w wynikach wynikające z różnych wymagań związanych z zadaniami mogą wynikać z umiejętności stworzenia dokładnej reprezentacji bodźca słuchowego. Uważa się, że ta zdolność do tworzenia stabilnej reprezentacji bodźca słuchowego jest upośledzona u osób z dysleksją (Banai i Ahissar 2006), ale jest zwiększona u osób z wysokimi wynikami w zakresie cech autystycznych. Przy projektowaniu badania ważne może być również uwzględnienie umiejętności językowych i umiejętności czytania i pisania. Deficyty w zakresie rozróżniania wysokości (częstotliwości) są powiązane z upośledzeniem języka i umiejętności czytania i pisania, chociaż może nie być związku przyczynowego, raczej różnice dyskryminacyjne mogą być czynnikiem ryzyka różnic w czytaniu i umiejętnościach czytania i pisania. Warto zauważyć, że Jones i inni (2009) wykazali odwrotną sytuację u osób z autyzmem, w tym sensie, że osoby z opóźnionym początkiem mówienia miały zwiększoną zdolność rozróżniania częstotliwości. Efekty mogą wynikać z różnic w IQ, ponieważ dowody wskazują, że zdolności percepcyjne, na przykład rozróżnianie wysokości tonu, są silnie powiązane z niewerbalnym lub wynikającym z IQ (r = 0,92). Istnieje wiele paradygmatów, w których iloraz inteligencji jest powiązany z dyskryminacją. Na przykład osoby, które uzyskały wysokie wyniki w niewerbalnym IQ (progresywne macierze Ravena), wykazują krótszy czas reakcji i większą dokładność w dziwacznym zadaniu polegającym na rozróżnianiu słuchowym przy użyciu tonów o różnej częstotliwości. W tym badaniu uczestnicy usłyszeli serię dźwięków, z których 85% stanowił ton podstawowy, a 15% to ton docelowy o wyższej częstotliwości. Zadaniem uczestników było wskazanie, kiedy usłyszeli docelowy ton. Ponadto Kuppen i współpracownicy odkryli, że dzieci z niskim IQ i słabo czytające miały wyższe progi dyskryminacji częstotliwościowej (tj. były gorsze w rozróżnianiu) niż dzieci z grupy kontrolnej dobranej chronologicznie. Badania przeprowadzone na osobach autystycznych i nad cechami autystycznymi oceniające dyskryminację percepcyjną zwykle odpowiadają IQ w poszczególnych grupach, ale nie indywidualnie. W badaniach, w których grupy dobrano pod względem IQ, IQ nie miało istotnego związku z rozróżnianiem pod względem tonu, czasu lub intensywności, ani z cechami autystycznymi. Jednakże ważne może być indywidualne dopasowanie IQ i innych czynników, takich jak umiejętność czytania. Należy zauważyć, że testy IQ mogą być wykonywane inaczej przez osoby autystyczne i te, które osiągają wyniki w zakresie autystycznych cech charakteru. Na przykład Dawson odkrył duże różnice między wynikami w skali inteligencji Wechslera a wynikami w progresywnej matrycy Ravena u osób autystycznych, ale nie u osób bez autyzmu, co sugeruje, że w niektórych przypadkach iloraz inteligencji może być niedoszacowany (lub potencjalnie przeszacowany) u osób autystycznych z powodu użytego środka. Nawet w ramach Matrycy Progresywnej Ravena naukowcy odkryli, że osoby, które uzyskały wysokie wyniki w zakresie cech autystycznych, osiągały lepsze wyniki w zakresie elementów wzrokowo-przestrzennych niż w zakresie analizy werbalnej. Biorąc pod uwagę, że wiadomo, że iloraz inteligencji jest powiązany z wydajnością percepcyjną, w tych badaniach kluczowa jest odpowiednia kontrola ilorazu inteligencji. Meilleur i inni (2014) ocenili wyniki dorosłych autystycznych i nieautystycznych w dwóch zadaniach wzrokowych i dwóch słuchowych, stosując jako mierniki IQ zarówno Skalę Inteligencji Wechslera, jak i Progresywne Matryce Ravena. Zadania wizualne obejmowały zmodyfikowane zadanie projektowania bloków i rozróżnianie kontrastu luminancji, a zadania słuchowe polegały na rozróżnianiu wysokości tonu i melodii. Uczestnicy autystyczni wykazali zwiększoną zdolność rozróżniania wysokości dźwięku, nawet przy kontrolowaniu IQ (obie miary). Jednak różnice w wynikach projektu bloku zniknęły, gdy kontrolowano IQ. Nie było różnic grupowych w zakresie zadań wizualnych na niskim poziomie ani w rozróżnianiu melodii. Autorzy zalecają stosowanie szerokiego zakresu zadań w celu sprawdzenia, czy istnieje wspólny czynnik percepcyjny, który może wpływać na wykonywanie zadań percepcyjnych u osób z autyzmem, ale nie u osób nieautystycznych. Wybrane zadania były ograniczone do czterech i być może nie są to zadania najbardziej drażliwe. Ponadto zadanie rozróżniania melodii może nie wymagać przetwarzania "globalnego", ponieważ używane kontury wysokości tonu składają się jedynie z prostych rosnących i opadających kierunków wysokości tonu, co można uznać za cechę "lokalną".

Przyszłe kierunki

Istnieje wiele prac oceniających przetwarzanie percepcyjne, a zwłaszcza słuchowe w całym spektrum autyzmu, co pomogło określić, gdzie i dlaczego mogą wystąpić szczególne ulepszenia. Interesujące jest określenie, które aspekty zachowania występują również u osób bez diagnozy autyzmu, ale które osiągają wysokie wyniki w zakresie cech charakteru autystycznego. Jest to ważne, ponieważ wiemy, że aspekty cech autystycznych mogą przewidywać szereg zachowań. Przyszłe badania muszą uwzględniać szereg projektów i wykorzystywać szereg bodźców, aby pomóc w identyfikacji potencjalnych mechanizmów stojących za tymi zidentyfikowanymi różnicami. Techniki takie jak obrazowanie mózgu mogą również rzucić trochę światła na leżące u ich podstaw mechanizmy. Ponadto próbki muszą być dobrze kontrolowane i uwzględniane informacje dotyczące IQ, czytania i umiejętności czytania i pisania. W interesie społecznym leży ocena, w jakim stopniu te różnice w przetwarzaniu mogą być powiązane z aspektami funkcjonowania, zdrowia i dobrostanu.

Definicja

Wychowywanie dzieci oraz zapewnianie im ochrony i opieki w celu zapewnienia im zdrowego rozwoju społecznego, emocjonalnego, poznawczego i fizycznego w dorosłość jest kluczowym zadaniem rodziców. Ponieważ wiadomo, że rodzicielstwo wpływa na wyniki rozwojowe dzieci, ważnym celem jest zbadanie rodzicielstwa w kontekście autyzmu.

Tło historyczne

Niewiele wiadomo na temat życia dorosłych z autyzmem , w tym na temat wychowywania dzieci. Ponieważ praktyki rodzicielskie i styl rodzicielski są powiązane z wynikami rozwojowymi i psychologicznymi dzieci, autyzm lub posiadanie cech autystycznych może potencjalnie wpływać na rodzicielstwo. Autyzm wiąże się z trudnościami w komunikacji społecznej i wzajemności społecznej, w tym trudnościami społeczno-emocjonalnymi (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) 2013), które mogą mieć wpływ na jakość interakcji społecznych. Często występują także trudności społeczno-poznawcze, w tym trudności w przyjęciu perspektywy mentalnej innej osoby, ważnej w rodzicielstwie wrażliwym i responsywnym . Co więcej, zdrowie psychiczne, w szczególności depresja i stany lękowe, mogą wpływać na praktyki rodzicielskie , przy czym osoby z autyzmem i wyższymi cechami autyzmu często zgłaszają gorsze zdrowie psychiczne. Dobre rodzicielstwo wymaga również konsekwencji i rutyny, a przewidywalność jest ważna, jeśli chodzi o dawanie dzieciom poczucia kontroli, co jest cechą preferowaną również przez osoby z autyzmem. Zatem wiele z tego, co wiadomo zarówno na temat autyzmu, jak i rodzicielstwa, sugeruje, że należy zbadać tę relację, szczególnie w odniesieniu do identyfikacji trudności i potrzeb rodzicielskich, które mogą wymagać wsparcia. Zrozumienie tego może prowadzić do opracowania metod poprawiających i wspierających wyniki rodzicielstwa.

Obecna wiedza

Do tej pory tylko trzy badania dotyczyły rodzicielstwa z autyzmem. Badanie rodziców z podprogowymi cechami autyzmu (mierzonymi za pomocą współczynnika Autism Spectrum Quotient, AQ), van Steijn i inni (2013) odkryli, że matki z wysokimi cechami autyzmu stosują bardziej liberalny styl rodzicielstwa (który charakteryzuje się dużą ilością ciepła, ale niską kontrolą, w przeciwieństwie do optymalnego autorytatywnego stylu rodzicielskiego, który charakteryzuje się wysokim poziomem obu cech) w stosunku do swojego typowo rozwijającego się dziecka (TD) w porównaniu z ich dziećmi. dziecko ze zdiagnozowanym zaburzeniem ze spektrum autyzmu (ASD). Co ciekawe, u ojców to właśnie cechy ADHD, a nie cechy autyzmu, były powiązane z trudnościami w wychowywaniu dzieci zarówno chorych, jak i zdrowych. Lau i inni (2016) zbadali skuteczność rodzicielstwa (a nie styl rodzicielstwa) u matek i ojców z diagnozą ASD i bez niej, którzy wychowują dziecko z ASD. Odkryli, że chociaż ojcowie z rozpoznaniem ASD zgłaszali mniejszą skuteczność rodzicielską (co mierzono za pomocą skali Parenting Sense of Competence, PSOC), matki z diagnozą nie różniły się pod względem skuteczności rodzicielskiej od matek. bez diagnozy. Jednakże dzieci z rozpoznaniem ASD mogą być trudne do wychowywania ze względu na ich cechy charakterystyczne i w związku z tym nie da się ustalić (w badaniu przekrojowym), czy zaobserwowane trudności w kompetencjach rodzicielskich wynikają z autyzmu dziecka lub rodzica cechy. Dissanayake i inni (2019) sprawdzili, czy cechy autyzmu (mierzone za pomocą AQ) są jednoznacznie powiązane z wychowywaniem dziecka z TD, ponad innymi czynnikami demograficznymi i psychologicznymi, w tym historią rodzicielską rodzica. Chociaż wszyscy rodzice mieli dziecko z ASD, ich rodzicielstwo zostało zbadane w odniesieniu do wychowywanego przez nich dziecka z TD. Żadna ze zmiennych demograficznych ani historia rodzicielstwa nie odegrały roli w związku między cechami autyzmu a badanymi zmiennymi rodzicielskimi. Jednakże dobrostan rodziców, mierzony za pomocą Skali Depresji, Lęku i Stresu (DASS-21), rzeczywiście miał wpływ na wyniki rodzicielstwa; zatem chociaż stwierdzono związek między cechami autyzmu a satysfakcją z roli rodzicielskiej, przy czym wyższe cechy wiązały się z niższą satysfakcją rodzicielską, po uwzględnieniu dobrostanu psychicznego cechy autyzmu nie przyczyniły się wyłącznie do powstania modelu. Co więcej, cechy autyzmu nie były powiązane ze skutecznością rodzicielstwa. Biorąc pod uwagę, że większość uczestników tego badania stanowiły matki, to ostatnie ustalenie jest zgodne ze stwierdzeniem Lau i inni (2016), że matki z rozpoznaniem ASD nie różniły się pod względem skuteczności rodzicielskiej od matek bez ASD, chociaż należy wziąć pod uwagę zauważyli, że w przeciwieństwie do Dissanayake ich ustalenia odnoszą się do wychowywania dziecka z ASD. Dissanayake i inni (2019) odkryli, że cechy autyzmu były powiązane z trudnościami rodzicielskimi i niektórymi aspektami relacji rodzic-dziecko (mierzonymi za pomocą Inwentarza Relacji Rodzic-Dziecko, PCRI) podczas wychowywania dziecka z TD. Cechy autyzmu były ujemnie powiązane z trzema z siedmiu badanych czynników, przy czym wyższe cechy wiązały się z mniej postrzeganą przyjemnością i spełnieniem w relacji rodzic-dziecko (Satysfakcja) oraz poziomem interakcji z dzieckiem (Zaangażowanie). Ponieważ trudności w interakcjach społecznych (APA 2013) są podstawową cechą ASD, nie jest niespodzianką, że osoby z wysokimi cechami autyzmu będą miały większe trudności w kontaktach z innymi, w tym z członkami własnej rodziny. Co ciekawe, cechy autyzmu nie były powiązane z innymi aspektami relacji rodzic-dziecko (w tym z komunikacją, wyznaczaniem granic, autonomią i orientacją na role). Stwierdzono, że cechy autyzmu są powiązane ze wzrostem ogólnych trudności rodzicielskich, co mierzono za pomocą kwestionariusza potrzeb rodzicielskich (PNQ) opracowanego przez autorów badania. Z trudnościami rodzicielskimi związany był także dobrostan psychiczny. Jednakże cechy autyzmu były również wyjątkowo powiązane z trudnościami rodzicielskimi we wszystkich obszarach rodzicielskich z wyjątkiem dwóch. Rodzice z wysokimi cechami autyzmu zgłaszali więcej trudności w podskalach Modelowanie/nauczanie zachowań, Zrozumienie potrzeb, Kontrola emocji, Uwaga/Połączenie, Spontaniczność i Problemy sensoryczne w porównaniu z rodzicami z niskimi cechami autyzmu. Rodzice z wysokimi cechami zgłaszali umiarkowane trudności z regulowaniem swoich emocji w sytuacjach rodzicielskich oraz nawiązywaniem kontaktu z dzieckiem lub utrzymywaniem na nim uwagi podczas interakcji. Zgłaszały większe trudności w modelowaniu i nauczaniu zachowań dziecka, rozumieniu jego potrzeb, spontaniczności w sytuacjach rodzicielskich i radzeniu sobie z bodźcami sensorycznymi wokół dziecka. Ponieważ o rozwoju podskal PNQ poinformowali rodzice cierpiący na ASD, być może nie jest zaskakujące, że osoby z wysokimi cechami autyzmu miały trudności w każdym z tych obszarów. Nie zaobserwowano jednak różnic w podskali uczuć PNQ, co wskazuje, że rodzicom z wysokimi cechami autyzmu nie sprawia większych trudności dawanie i otrzymywanie uczuć od swojego dziecka. Odkrycie to jest zgodne z wynikami badań, że zarówno młodsze, jak i starsze dzieci z ASD są przywiązane do rodziców w taki sam sposób, jak dzieci z TD . Podskala świadomości zagrożeń również nie rozróżniła rodziców z wysokimi i niskimi cechami, co sugeruje, że rodzice ci nie mają trudności z przewidywaniem niebezpieczeństw ze strony ich dziecka z TD. Okazywanie i otrzymywanie uczuć oraz trzymanie dzieci z dala od niebezpieczeństw to krytyczne aspekty rodzicielstwa, które wydają się nie mieć związku z obecnością wysokich cech autyzmu.

Przyszłe kierunki

Omówione powyżej badania dotyczące wychowywania dzieci z autyzmem i bez autyzmu, gdy rodzice sami mają diagnozę ASD lub wysokie cechy autystyczne, zidentyfikowały konkretne aspekty rodzicielstwa, które mogą odnieść korzyść z ukierunkowanego wsparcia, które może pomóc tym rodzicom w osiągnięciu sukcesu w roli rodzicielskiej. Jest prawdopodobne, że bogactwo dostępnych zasobów rodzicielskich nie zaspokoi specyficznych potrzeb rodziców z wysokimi cechami autyzmu, ponieważ większość tych zasobów jest przeznaczona dla rodziców bez dodatkowych potrzeb, chociaż dostępne są zasoby dla rodziców wychowujących dzieci z dodatkowymi potrzebami. Tak więc, podobnie jak brakuje badań na temat rodziców z cechami ASD/wysokiego autyzmu, tak samo brakuje dla nich zasobów rodzicielskich. Nieliczne badania dotyczące rodzicielstwa z cechami ASD/autyzmu opierają się na literaturze dotyczącej rodzicielstwa, w której przeprowadzono badania w populacji ogólnej. Dlatego też konkretne mocne strony, które autystyczni rodzice mogą wnieść do swojej roli rodzicielskiej, nie były przedmiotem badań i powinny zostać zbadane w przyszłych badaniach. Ważne jest również skupienie się na wynikach dzieci, które są celem rodzicielstwa, niezależnie od tego, czy są autystyczne, czy nie. Biorąc pod uwagę przedstawione tutaj ustalenia, że cechy autyzmu są powiązane zarówno ze zdolnościami rodzicielskimi, jak i trudnościami, konieczne jest zbadanie ewentualnego pozytywnego i/lub negatywnego wpływu na wyniki rozwojowe dzieci

Termin "choroba współistniejąca" został wprowadzony do medycyny w celu określenia przypadków, w których w przebiegu klinicznym pacjenta cierpiącego na chorobę indeksową wystąpiła "wyraźna dodatkowa jednostka kliniczna". Termin ten stał się ostatnio bardzo modny w psychiatrii i medycynie rozwojowej, aby wskazać nie tylko te przypadki, w których pacjent otrzymuje diagnozę zarówno psychiatryczną, jak i ogólnomedyczną (np. autyzm i stwardnienie guzowate), ale także te przypadki, w których pacjent otrzymuje dwie lub więcej diagnoz psychiatrycznych (np. autyzm i zespół Tourette'a). Gillberg (1983) wskazał na to nakładanie się "dyskretnych" diagnoz psychiatrycznych u małych dzieci na długo przed tym, zanim słowo "współwystępujące choroby psychiczne" weszło do języka potocznego. Stwierdzono, że bardzo częste jest współwystępowanie dwóch lub więcej diagnoz psychiatrycznych. Na przykład w badaniu populacji ogólnej u 85% małych dzieci z ADHD rozpoznano co najmniej jedną dodatkową diagnozę DSM prowadzącą do upośledzenia. W przypadku ciężkiego autyzmu praktycznie niemożliwe jest znalezienie jednego przypadku, w którym nie występowałoby inne zaburzenie psychiczne lub fizyczne. Jeśli zostanie postawiona diagnoza zaburzenia autystycznego zgodnie z DSM-IV-TR, należy zwrócić uwagę na zaburzenie rozwoju intelektualnego/upośledzenie umysłowe/trudności w uczeniu się, epilepsję, zaburzenie medyczne, takie jak stwardnienie guzowate lub zespół delecji 22q11, zaburzenia neuropsychiatryczne. zaburzenie takie jak zespół Tourette'a lub ADHD, zaburzenie nastroju, zaburzenie lękowe, zaburzenie odżywiania, zaburzenie snu lub specyficzne zaburzenie rozwojowe, takie jak zaburzenie koordynacji rozwojowej (DCD). Istnieje kolejny problem diagnostyczny wynikający z faktu, że większość tych innych wymienionych zaburzeń obejmuje dużą podgrupę z ASD, że objawy wszystkich zaburzeń pojawiają się po raz pierwszy i nakładają się na siebie w bardzo młodym wieku oraz że bardzo trudno jest je zdiagnozować. od początku zdecyduj, który z typów problemów będzie "diagnozą główną", czyli tą (lub tymi), która będzie wymagała interwencji. Aby zwrócić uwagę na ten stan rzeczy, wprowadzono akronim ESSENCE. Współwystępowanie wielu zarejestrowanych diagnoz psychiatrycznych jest obecnie powszechne. Dzieje się tak w pewnym stopniu dzięki stosowaniu standaryzowanych wywiadów diagnostycznych, które pozwalają na identyfikację kilku aspektów klinicznych, które w przeszłości pozostawały niezauważone po postawieniu zasadniczej diagnozy. Rozbicie złożonego stanu klinicznego na kilka części może uniemożliwić całościowe podejście do pacjenta. Oczywistą determinantą pojawienia się zjawiska "współchorobowości psychicznej" było mnożenie się kategorii diagnostycznych w najnowszych klasyfikacjach. Jeśli dokona się rozgraniczeń tam, gdzie "w rzeczywistości" ich nie ma, prawdopodobieństwo konieczności postawienia kilku diagnoz w indywidualnym przypadku w oczywisty sposób wzrośnie. Pożądaną tradycją w psychiatrii i medycynie rozwojowej jest ustalenie hierarchii kategorii diagnostycznych, tak aby na przykład w przypadku autyzmu nie zdiagnozowano ewentualnie współistniejących lęków, depresji lub ADHD, ponieważ byłyby one traktowane jako część obraz kliniczny autyzmu. Ponieważ od co najmniej trzydziestu lat wszyscy stosują zoperacjonalizowane kryteria diagnostyczne, niektórzy uważają, że diagnozy takie jak zaburzenie autystyczne są bardziej wiarygodne niż tradycyjne diagnozy kliniczne. Stare opisy kliniczne zapewniały charakterystykę każdej jednostki diagnostycznej. Różny nacisk położono na różne aspekty kliniczne, podczas gdy obecne definicje operacyjne zwykle przypisują równą wagę różnym objawom klinicznym, raczej zliczając objawy niż je ważąc. Tradycyjna ocena kliniczna wymagała arbitralnej diagnostyki różnicowej, podczas gdy obecne definicje operacyjne naprawdę otwierają się na wiele diagnoz (mimo że DSM-IV często aktywnie się temu sprzeciwia), być może po części dlatego, że w mniejszym stopniu są w stanie przekazać "istotę" każdej jednostki diagnostycznej. Wraz z trendem polegania na zoperacjonalizowanych algorytmach w diagnostyce pojawiło się nowe naciski na "specyficzne" instrumenty w przypadku tych kategorii zaburzeń z listy kontrolnej. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku autyzmu, gdzie zarówno klinicyści, jak i badacze zostali wyprzedzeni przez przemysł wywiadów diagnostycznych i harmonogramów obserwacji, które rzekomo podnoszą jakość (pojedynczej) diagnozy per se. Należy pamiętać, że instrumenty te zostały opracowane na podstawie badań wykorzystujących złoty standard diagnostyki klinicznej i że nigdy same w sobie nie będą lepsze od takich diagnoz. Przewiduje się, że w ciągu najbliższych kilku lat okres świetności tych instrumentów dobiegnie końca i zostaną one zastąpione środkami dokładniej potwierdzającymi i odzwierciedlającymi rozwojowy i nakładający się charakter przedmiotowych warunków. Częste współwystępowanie zaburzeń psychicznych uznano za dowód przeciwko poglądowi, że zaburzenia te stanowią odrębne jednostki chorobowe. Podkreślono, że psychopatologia jest zwykle złożona i zmienna oraz że to, co obecnie konceptualizuje się jako współwystępowanie wielu zaburzeń, można lepiej przeformułować jako złożoność wielu schorzeń psychicznych (przy czym rosnąca złożoność jest czynnikiem prognostycznym większego ciężkości, niepełnosprawności, i wykorzystanie usług). Nawet Kraepelin w jednej ze swoich późniejszych prac odrzucił model odrębnych jednostek chorobowych, nawet w przypadku dementia praecox i zaburzeń maniakalno-depresyjnych . Jednakże alternatywną możliwością jest to, że psychopatologia rzeczywiście składa się z odrębnych jednostek, ale jednostki te nie są dobrze określone przez obecne kategorie diagnostyczne. Jeżeli tak jest, to obecne badania kliniczne nad "współwystępowaniem chorób psychicznych" mogą być pomocne w poszukiwaniu "prawdziwych" jednostek chorobowych, przyczyniając się w dłuższej perspektywie do przewartościowania obecnych klasyfikacji. Istnieje oczywiście inna możliwość, a mianowicie, że natura psychopatologii jest wewnętrznie heterogeniczna i składa się częściowo z jednostek chorobowych i zaburzeń kategorycznych, a częściowo z nieprzystosowawczych wzorców reakcji lub wyolbrzymiania cech, które są mniej więcej normalnie rozmieszczone w społeczeństwie. populacja.