Trails B był pierwotnie częścią Army Individual Test Battery i stanowi zadanie mierzące skanowanie wzrokowe, elastyczność umysłową, zdolności planowania i pamięć roboczą. Uczestnicy proszeni są o narysowanie linii łączących okręgi z kolejnymi numerami i literami i na zmianę pomiędzy nimi (np. w kolejności 1-A-2-B-3-C-4-D. . .). Ścieżki B można oceniać jako liczbę sekund wymaganych do wykonania zadania.

Zadanie to mierzy umiejętności pamięci w warunkach rozproszenia . Osoby biorące udział w tym zadaniu słyszą trzy spółgłoski, po których następuje liczba. Następnie proszeni są o odliczenie trójek wstecz przez określoną liczbę sekund (np. 3, 9, 18). Po upływie wyznaczonego czasu uczestnik ma przypomnieć sobie trzy spółgłoski usłyszane na początku próby. Do oceny uwzględniane są także opóźnienia o różnej długości pomiędzy zakończeniem odliczania wstecz a poleceniem przypomnienia sobie spółgłosek.

Definicja

Uwaga została konceptualizowana jako wieloelementowy system składający się z trzech izolowanych, ale oddziałujących na siebie sieci: alarmowania, orientowania i kontroli wykonawczej (Posner i Petersen 1990). Alarmowanie odnosi się do osiągnięcia i utrzymania stanu gotowości do reakcji, orientowanie odnosi się do wyboru ścieżki wejściowej do dalszego przetwarzania, a kontrola wykonawcza odnosi się do rozwiązywania konfliktów pomiędzy konkurującymi wejściami i reakcjami. Test sieci uwagi (ANT), opisany po raz pierwszy przez Fana i in. (2002) został opracowany jako skomputeryzowane narzędzie do oceny skuteczności każdej sieci. W ANT uczestnicy proszeni są o skupienie się na centralnym krzyżyku w odpowiedzi na strzałki celu, które pojawiają się powyżej lub poniżej fiksacji. Cele są czasami poprzedzone gwiazdkami pojawiającymi się na środku ekranu (wskaźnik środkowy), powyżej i poniżej jednoczesne unieruchomienie (podwójna wskazówka) lub w miejscu kolejnego celu (wskaźnik przestrzenny). Innymi słowy, wskazówki mogą przewidywać początek (wskazówki ostrzegawcze) i/lub lokalizację (wskazówki orientacyjne) docelowej strzałki. Wreszcie strzałki celu są otoczone strzałkami skierowanymi w tym samym kierunku, strzałkami skierowanymi w przeciwnym kierunku lub neutralnymi słupkami. Wyniki sieci są zazwyczaj obliczane jako różnice w średnim czasie reakcji (RT) w przeciwnych warunkach. Efektem orientującym jest różnica RT pomiędzy warunkami sygnału centralnego i sygnałami przestrzennymi, efektem ostrzegawczym jest różnica RT pomiędzy warunkami braku sygnału a warunkami podwójnego sygnału, a efektem kontroli wykonawczej jest różnica RT pomiędzy warunkami zgodnymi i flankującymi.

Tło historyczne

Ponieważ ANT został po raz pierwszy wprowadzony przez Fana, pojawiły się istotne dowody potwierdzające biologiczną ważność modelu trzech sieci. Za pomocą elektroencefalografii i funkcjonalnego rezonansu magnetycznego zidentyfikowano unikalne wzorce neuronowe powiązane z każdą siecią. Co więcej, badania genetyczne sugerują, że istnieją czynniki dziedziczne kontroli wykonawczej, mierzone za pomocą ANT. Chociaż te trzy sieci uwagi są biologicznie i funkcjonalnie odrębne, a wyniki sieci są wiarygodne w trakcie sesji , często zgłaszane efekty interakcji między typem sygnalizacji a typem flankera sugerują, że sieci te nie są całkowicie niezależne. Prawdziwa niezależność jest teoretycznie mało prawdopodobna, zakładając, że istnieje ciągła komunikacja pomiędzy funkcjonalnie odrębnymi obszarami i sieciami mózgu. Rzeczywiście, odmiany ANT dostarczyły przekonujących dowodów na to, że procesy orientowania, ostrzegania i kontroli wykonawczej w rzeczywistości modulują się nawzajem. Warianty ANT zostały opracowane do różnych celów. Na przykład dziecięcy ANT (ANT-C) zawiera kolorowe bodźce w kształcie ryb, które mają być bardziej angażujące dla młodszych uczestników . Do skutecznego izolowania procesów uwagi w lewej i prawej półkuli wykorzystano lateralizowaną wersję ANT . Aby lepiej wykrywać różnice w sieci, poprawiona wersja oryginalnej ANT zmodyfikowała szereg parametrów, takich jak kąt widzenia, odstęp sygnału do celu, czas trwania celu i umiejscowienie celu. ANT-R zawierał także wskazówki orientacyjne prezentowane w miejscach innych niż cel, zwane wskazówkami "nieprawidłowymi". W innej wersji, znanej jako interakcja ANT, 50% wszystkich wskazówek przestrzennych jest nieprawidłowych (tzn. "nie mają charakteru informacyjnego"). W tej wersji zadania dodatkowo wprowadzono dźwiękowe dźwięki ostrzegawcze, aby ułatwić badanie interakcji pomiędzy sieciami ostrzegającymi i orientującymi. Niedawno test ANT został zaadaptowany do formatu przypominającego grę, aby poprawić zaangażowanie w porównaniu z poprzednimi wersjami testu. W AttentionTrip uczestnik używa koła do sterowania statkiem kosmicznym przez tunel czasoprzestrzenny, "strzelając" w bodźce docelowe, które pojawiają się na ekranie. Tę wersję zadania stosowano w przypadku osób dorosłych o wysokim funkcjonowaniu ze spektrum autyzmu i może ona również okazać się użyteczna w badaniach z udziałem osób młodych lub słabiej funkcjonujących.

Obecna wiedza

Do chwili obecnej istnieje stosunkowo niewielka, ale rosnąca literatura opisująca wyniki sieci uwagi u osób z ASD. Badania te niespójnie wykazały istotne różnice między grupami ASD a grupami typowo rozwijającymi się (TD) we wszystkich trzech głównych sieciach. Co więcej, eksperymenty te różnią się znacznie pod względem metody (tj. wersji zastosowanego ANT), zgłaszanych zmiennych wynikowych (dokładność, czas reakcji), wielkości próbki i wieku próbki. W kilku badaniach wielkość próby jest dość mała (np. N = 12), a zatem ma ograniczoną zdolność wykrywania wyników negatywnych. Jednakże z istniejącej literatury wyłoniło się kilka ogólnych tematów, które mogą stanowić wytyczne dla przyszłych badań.

Orientacja

Problemy ze skupieniem uwagi i wycofywaniem się zostały dobrze udokumentowane u osób z ASD na przestrzeni całego życia . Potwierdzono zmniejszoną skuteczność orientacji w kilku badaniach z wykorzystaniem wersji ANT. Na próbie dzieci i młodzieży z ASD i bez ASD (w wieku 8-19 lat) Keehn i inni (2010) odkryli mniejsze wyniki sieci orientacyjnej w pierwotnym ANT w grupie ASD, prawdopodobnie odzwierciedlające zmniejszoną korzyść ze wskazówki orientacyjnej w porównaniu z grupą TD. Mniej skuteczne zorientowanie zostało podobnie opisane przez Mutreja u młodszych dzieci z ASD (5-11 lat) przy użyciu testu ANT-C. Na bardzo małej próbie starszych nastolatków (sześć osób z autyzmem i sześć osób z autyzmem w wieku 16-17 lat) Hames i inni nie stwierdzili żadnych znaczących różnic grupowych w badaniu ANT-C w odniesieniu do czasu reakcji orientującej. Poinformowali jednak, że grupa osób z ASD była bardziej podatna na błędy w próbach orientacji i że miała tendencję do nadmiernej rekrutacji obszarów mózgu zwykle związanych z kontrolą wykonawczą podczas zadania orientacji. Chociaż powyższe badania wydają się sugerować nietypową orientację u młodszych osób z ASD, inne prace wykazały stosunkowo typową orientację na ANT zarówno u dzieci, jak i młodych dorosłych na temat spektrum autyzmu. Biorąc pod uwagę kluczową rolę skupiania uwagi we wczesnym rozwoju społecznym, jest to ważny obszar do wyjaśnienia dla przyszłych badań.

Alarmowanie

Wyniki sieci alarmowej mogą odzwierciedlać zmiany zarówno w czujności tonicznej, jak i fazowej. Czujność toniczna odnosi się do pobudzenia wewnętrznego, podczas gdy czujność fazowa jest związana z szybkimi zmianami wywołanymi bodźcem. Nietypowo duże wyniki sieci mogą sugerować zmniejszoną czujność toniczną, co skutkuje wolniejszym czasem reakcji w przypadku braku sygnału ostrzegawczego. Z drugiej strony bardzo małe wyniki sieci można interpretować jako obniżoną fazową czujność, co skutkuje jedynie marginalną poprawą czasu reakcji w obecności sygnału ostrzegawczego. W badaniu porównującym dzieci typowo rozwijające się z dziećmi z ASD i zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), wyniki sieci ostrzegawczej w skali ANT-I były znacząco wyższe w grupie ADHD, ale były porównywalne w grupach ASD i TD . Badanie z wykorzystaniem oryginalnej metody ANT nie wykazało znaczących różnic między grupami w zakresie ostrzegania między dziećmi i młodzieżą z ASD a TD, ale wielkość punktacji sieci ostrzegawczej była powiązana z nasileniem objawów w grupie ASD. Z kolei Mash i inni zgłosili obniżone wyniki sieci ostrzegawczej u młodych dorosłych korzystających z oryginalnego ANT, ale nie z AttentionTrip. W innej próbie młodych dorosłych testowanej za pomocą ANT-R Fan i inni podali, że grupa ASD popełniła więcej błędów w przypadku braku wskazówki, co sugeruje potencjalnie gorszą czujność toniczną. Co więcej, korzystając z fMRI, odkryli, że błędy ostrzegania były powiązane ze zmniejszoną aktywnością mózgu w przyśrodkowym zakręcie czołowym i jądrze ogoniastym. Podobnie jak w przypadku orientowania wyników sieci, niektóre badania nie wykazały znaczących różnic między grupami w sieciach ostrzegania w przypadku ASD

Kontrola wykonawcza

Ogólnie rzecz biorąc, badania zarówno dzieci, jak i dorosłych, mierzące różnice w czasie reakcji między przystającymi i niespójnymi warunkami flankera w różnych wersjach ANT wykazały podobne sieci kontroli wykonawczej w typowym rozwoju i ASD . W jednym z tych badań opisano odwrotną zależność pomiędzy IQ a wielkością sieci kontroli wykonawczej u dzieci i młodzieży z ASD, co sugeruje, że nieefektywne procesy wykonawcze (tj. wolniejszy czas reakcji w przypadku niespójnych prób) mogą być bezpośrednio związane z ogólnymi zdolnościami poznawczymi. Popierając tę możliwość, nie znaleźli żadnego związku między kontrolą wykonawczą a objawami ASD. Badanie to dodatkowo wykazało, że sieci ostrzegania i kontroli wykonawczej wykazały niezwykle wysoką współzależność u osób z ASD. Autorzy spekulują, że może to odzwierciedlać kompensacyjne strategie wykonawcze mające na celu kontrolowanie czujności u osób z gorszą wewnętrzną regulacją pobudzenia. Chociaż czasy reakcji są zwykle podobne u osób z ASD i TD, istnieją pewne dowody na to, że osoby z ASD wykazują znacznie zmniejszoną dokładność w próbach niespójnych w porównaniu z próbami zgodnymi, co skutkuje większymi wynikami różnic w dokładności. Mutreja i inni opisali ten efekt u dzieci (w wieku 5-11 lat) stosujących ANT-C; podobny wniosek, który jednak nie osiągnął istotności statystycznej, odnotowano w większej próbie nieco starszej grupy osób w wieku 8-23 lat. Używając ANT-R, Fan i in. (2012) wykazali gorszą dokładność kontroli wykonawczej u dorosłych z ASD; ponadto odkryli, że mniej dokładne wykonanie zadania w części flankującej wiązało się ze zmniejszoną aktywacją przedniej części kory obręczy oraz poważniejszymi objawami językowymi i komunikacyjnymi w grupie osób z ASD. Dlatego chociaż wydaje się, że osoby z ASD nie reagują wolniej na niespójne flankery, analiza błędów sugeruje, że w tym zadaniu mogą one zamienić szybkość na dokładność. Co więcej, wydaje się, że dokładność, ale nie czas reakcji, może odnosić się do markerów behawioralnych i mózgowych ASD.

Przyszłe kierunki

Badania oceniające uwagę za pomocą zadań typu ANT dostarczyły pewnego wglądu w funkcjonowanie sieci uwagi u osób z ASD. Na przykład osoby ze spektrum autyzmu zazwyczaj wykazują zmniejszoną skuteczność w zakresie orientacji, a także gorszą dokładność zadań podczas rozwiązywania konfliktów. Jednak nawet te stosunkowo dobrze ugruntowane ustalenia nie były spójne w różnych badaniach. Chociaż zadania ANT są coraz częściej wykorzystywane i zgłaszane w badaniach nad ASD, ta literatura pozostaje dość niewielka i niejednorodna. Istnieje duża zmienność pod względem wieku uczestników, wielkości próby, wersji ANT i zgłaszanych miar wyników, co komplikuje bezpośrednie porównanie wyników. Jednakże dalsze badania na próbach o odpowiedniej wielkości mogą pomóc w wyjaśnieniu szczegółów niektórych pojawiających się tematów w tej dziedzinie. Główną wadą ANT jest jego długość i powtarzalność. Może to stanowić wyzwanie dla populacji, które mogą mieć trudności z utrzymaniem uwagi. Często takie osoby cieszą się największym zainteresowaniem badaczy zajmujących się uwagą. Jednakże niewystarczający lub zmienny wysiłek w trakcie całego zadania może uniemożliwić trafną interpretację uzyskanych danych. Niedawno opracowana, przypominająca grę wersja ANT (AttentionTrip; Klein i in. 2017) może pomóc złagodzić problemy z zaangażowaniem w grupach młodszych lub z zaburzeniami poznawczymi. Test AttentionTrip został z powodzeniem zastosowany u dobrze funkcjonujących dorosłych ze spektrum autyzmu, ale przyszłe prace mogą wykazać, czy może poprawić zaangażowanie u dzieci lub osób słabiej funkcjonujących z ASD.

Definicja arteterapii

Terapia sztuką to zawód zajmujący się zdrowiem psychicznym, w którym klienci, przy wsparciu arteterapeuty, wykorzystują media artystyczne, proces twórczy i powstałe dzieła sztuki do badania swoich uczuć, godzenia konfliktów emocjonalnych, wspierania samoświadomości, radzenia sobie z zachowaniami i uzależnieniami, rozwijania umiejętności społecznych poprawić orientację w rzeczywistości, zmniejszyć lęk i zwiększyć poczucie własnej wartości. Celem arteterapii jest poprawa lub przywrócenie funkcjonowania klienta i jego dobrego samopoczucia. Praktyka arteterapii wymaga znajomości sztuk wizualnych (rysunku, malarstwa, rzeźby i innych form sztuki) oraz procesu twórczego, a także teorii i technik rozwoju człowieka, psychologii i poradnictwa. Obecnie terapia sztuką jest powszechnie praktykowana w różnorodnych placówkach, w tym w szpitalach, placówkach psychiatrycznych i rehabilitacyjnych, ośrodkach odnowy biologicznej, instytucjach kryminalistycznych, szkołach, ośrodkach kryzysowych, społecznościach seniorów, prywatnych gabinetach oraz innych placówkach klinicznych i społecznych. Podczas sesji indywidualnych i/lub grupowych terapeuci sztuką wydobywają wrodzoną zdolność swoich klientów do tworzenia dzieł sztuki w celu poprawy ich dobrego samopoczucia fizycznego, psychicznego i emocjonalnego. Badania wspierają stosowanie arteterapii w relacjach zawodowych w celu uzyskania korzyści terapeutycznych uzyskanych dzięki artystycznej autoekspresji i refleksji u osób, które doświadczają chorób, traum i problemów ze zdrowiem psychicznym, a także osób poszukujących rozwoju osobistego

Tło historyczne arteterapii

Przez wieki ludzie używali symboli i obrazów, aby wyrazić siebie. Od egipskich hieroglifów po tworzenie masek i inne przedmioty używane w rytuałach - sztuka odgrywa ważną rolę w tworzeniu wizualnych zapisów wyrażania siebie i komunikacji. Rozwój arteterapii to proces wynikający z wcześniejszych zainteresowań obserwacją sztuki i ludzkich zachowań. Pod koniec XIX wieku francuscy psychiatrzy Tardieu i Simon opublikowali badania dotyczące podobnych cech i symboliki w twórczości osób chorych psychicznie. Wkrótce potem Ernst Kris nawiązał kontakt ze sztuką i psychoanalizą, wierząc w silne powiązania między psychiką, dziełami artystycznymi i twórczą wyobraźnią. Podobnie jak Freud uważał, że artyści mają łatwiejszy dostęp do "identyfikatora" materiału. Dziedzina arteterapii tak naprawdę ukształtowała się w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Jedną ze współczesnych pionierek arteterapii była Margaret Naumburg, która była przede wszystkim pedagogiem, w drugiej kolejności psychoterapeutką, a w trzeciej pierwszą arteterapeutką. Wierzyła, że sztuka jest potężnym narzędziem uwalniania stłumionego materiału. Jej perspektywa, często nazywana "psychoterapią artystyczną", opierała się na uznaniu, że najbardziej podstawowe uczucia i myśli jednostki, pochodzące z nieświadomości, są wyrażane z większą mocą za pomocą obrazów, a nie słów. Jej książka Dynamically Oriented Art Therapy została opublikowana w 1966 roku i nadal stanowi ważny tekst dla studentów tej dziedziny. Edith Kramer była kolejną osobą, która wcześnie przyczyniła się do rozwoju tej dziedziny. Podejście Kramer, "sztuka jako terapia", rozwinęło się w jej pracy z dziećmi i młodzieżą, które często nie potrafiły opisać swoich uczuć słowami. Kramer wierzył, że proces tworzenia sztuki umożliwia dzieciom dostęp do tych uczuć i identyfikowanie ich w procesie twórczym. Jej pierwsza książka napisana w 1958 roku, "Terapia sztuką w społeczności dziecięcej", opisuje jej pierwsze doświadczenia z klientami. Po kolejnych 13 latach pracy w szpitalu i oddziale psychiatrycznym w 1971 roku opublikowała książkę Sztuka jako terapia z dziećmi. Edith Kramer wraz z dr Laurie Wilson założyły w 1976 roku program dla absolwentów na Uniwersytecie Nowojorskim, który był jednym z pierwszych udanych programów i jest aktywny do dziś. Warto zauważyć, że Kramer wierzył, że w arteterapii produkt jest równie ważny jak proces. Czuła, że odmowa klientowi satysfakcji z końcowego produktu artystycznego jest okradaniem go. Wreszcie Kramer uważał, że dziedzina arteterapii powinna należeć do kategorii nauk humanistycznych, a nie psychologii.

Cel i teoria leżąca u podstaw

Zamiarem terapeuty artystycznego jest oferowanie klientom procesu twórczego i dzielenie się nim z klientami, aby mogli uzyskać dostęp do własnego wewnętrznego uzdrowienia. Terapia sztuką w całości może zostać dostosowana do różnych podejść teoretycznych, które istnieją w dzisiejszej dziedzinie zdrowia psychicznego. W ramach kompleksowego szkolenia z zakresu arteterapii arteterapeuci studiują teorie psychoanalityczne, freudowskie, jungowskie i inne. Ponadto szkolenie z zakresu arteterapii obejmuje historyczne i teoretyczne perspektywy innych podejść, takich jak gestalt, relacje z obiektem, terapia humanistyczna i rodzinna. W kontekście tych teorii arteterapeuta integruje modalności twórcze i wykorzystuje media artystyczne w sesjach ze swoimi klientami. Czasami sesje mogą łączyć terapię werbalną lub "rozmowę"; nie jest to jednak konieczne, a akt tworzenia sztuki może sięgać tak daleko, jak chce klient. W każdym razie, podczas procesu twórczego, wszyscy arteterapeuci nieustannie oceniają i dostrajają się do reakcji swoich klientów na materiały, kierunku, w jakim zmierza sztuka, a także subtelności w ekspresji i mowie ciała.

Korzyści z arteterapii u osób z autyzmem


Autyzm jest całościowym zaburzeniem rozwoju, w którym głównym zaburzeniem są interakcje społeczne, a także opóźniony lub upośledzony rozwój języka. Osoby z autyzmem są pozbawione zasobów, z których umysł się organizuje i rozwija. Sztywne myślenie i niezdolność do odczytywania emocji innych osób to inne cechy, które mogą utrudniać rozwój zdrowych relacji. Istnieje wiele zagadnień związanych z przetwarzaniem sensorycznym które dotyczą większości, jeśli nie wszystkich, u których zdiagnozowano autyzm. Zaburzenie przetwarzania sensorycznego (SPD) to stan neurologiczny wpływający na zdolność do działania aby przetwarzać informacje pochodzące z pięciu zmysłów. Osoby cierpiące na tę chorobę mają wrażliwość, która może powodować wielki niepokój, dyskomfort i dezorientację, prowadząc do zachowań postrzeganych jako "niedopuszczalne" dla świata zewnętrznego. Ze względu na wyzwania związane z przetwarzaniem sensorycznym tworzenie dzieł sztuki może być szczególnie skuteczną terapią dla osób z autyzmem. Ponieważ osoby z autyzmem mają zwykle trudności z przetwarzaniem bodźców zmysłowych i często są niewerbalne, dobrze reagują na terapie wizualne, konkretne i praktyczne. Wiele osób, z którymi współpracujemy aby ta populacja wie o tym i wie, czy przeszła szkolenie z zakresu arteterapii, w tym tworzenia sztuki w ramach zajęć swoich klientów. Nasza wiedza na temat tego, dlaczego i w jaki sposób terapeutyczne tworzenie dzieł sztuki faktycznie działa na osoby z autyzmem, jest ograniczona. Te ograniczenia zrozumienia wynikają z trudności w standaryzowanych ocenach, niemal niemożności ilościowego określenia doświadczenia tworzenia sztuki oraz małej liczby terapeutów artystycznych publikujących na ten temat. Niemniej jednak bogata literatura naukowa wyjaśnia, że tworzenie dzieł sztuki jest skuteczną, klinicznie uzasadnioną opcją leczenia autyzmu, jeśli jest uzupełnione badaniami z dziedzin sztuki, edukacji artystycznej, psychologii i innych kreatywnych terapii artystycznych (Martin 2009). Terapia sztuką, jeśli jest odpowiednio stosowana u osób z autyzmem, może pomóc w poprawie komunikacji, budowaniu lepszych umiejętności społecznych, rozwijaniu poczucia indywidualności, budowaniu bardziej celowych relacji i ułatwianiu integracji sensorycznej (Betts 2005). Zwłaszcza dzieci, u których zdiagnozowano spektrum autyzmu, w różnym stopniu zmagają się z tymi wyzwaniami, ale komunikacja w ogóle jest prawdopodobnie najtrudniejsza ze wszystkich (Ullmann 2010). Charakterystyczną cechą arteterapii jest niezagrażające i pozbawione presji środowisko, jakie oferuje ona osobom niewerbalnym. Kontakt z mediami artystycznymi może być satysfakcjonującym doświadczeniem, które często może pomóc osobie z autyzmem poczuć się zrelaksowanym w towarzystwie terapeuty. Ponadto arteterapia może włączać strategie pomagające jednostkom budować poczucie spełnienia i samoocenę, co z kolei może prowadzić do bardziej wyrafinowanej ekspresji i chęci komunikowania się. Określenie odpowiednich interwencji artystycznych dla danej osoby z autyzmem opiera się na ocenie poziomu rozwoju, a także ich funkcjonalności. W szerszym kontekście rozwojowym terapię sztuką można zastosować do zaangażowania osób autystycznych w obszary komunikacji, socjalizacji i wyobraźni. Wiadomo, że terapia sztuką wykorzystuje problemy emocjonalne; jednak klient prawdopodobnie będzie musiał popracować w powyższych trzech obszarach, zanim będzie mógł odnieść sukces w dostępie do tego wyżej funkcjonującego i głębszego obszaru. Dla większości arteterapeutów, którzy mają rozległe doświadczenie z innymi populacjami, które są bardziej zdolne do wglądu, może to być nieco sprzeczne z intuicją. Dlatego ważne jest, aby terapeuta to rozpoznał i na początku leczenia autystycznego dziecka lub osoby dorosłej dokonał pełnej oceny poziomu rozwoju i funkcjonowania (Ullmann 2010). Należy również pamiętać, że dzieci i dorośli z autyzmem nie ignorują innych celowo, ale wyłączają się, aby pomóc im nadać sens światu i uregulować nadmiernie lub niedostatecznie pobudzone kanały sensoryczne. Terapeuci muszą szanować ten prosty fakt i opierać się wszelkim impulsom zmiany procesu i zmuszaniu pacjenta do zaangażowania, zanim będzie na to gotowy. Terapia sztuką może być doskonałą interwencją, jeśli jest odpowiednio dostosowana i gdy terapeuta dobrze rozumie potrzeby populacji. Leczenie musi być elastyczne i otwarte, pamiętając, że każda osoba z autyzmem jest zupełnie inna i wymaga indywidualnego podejścia.

Definicja

Terapia przeciwdrożdżowa obejmuje diety ograniczające spożycie cukru i drożdży, a także suplementy i leki eliminujące drożdżaki z organizmu.

Tło historyczne

Candida albicans jest formą drożdży i wiadomo, że powoduje infekcje u ludzi. W pracach opublikowanych w latach 1978-1981 C. Orian Truss jako pierwszy zaproponował pogląd, że naturalne drożdżaki występujące w przewodzie pokarmowym mogą powodować różnorodne objawy. W 1983 roku William Crook spopularyzował tę ideę w swojej książce The Yeast Connection, w której ukuł termin "zespół Candida", aby wyjaśnić szereg zespołów psychologicznych i neurologicznych, w tym trudności w uczeniu się. Jako dowód na istnienie tego zespołu przedstawił anegdoty, w szczególności opis "zespołu pijackiego Candida", który dotyczył chłopca z autyzmem, u którego stwierdzono poprawę po zastosowaniu terapii przeciwdrożdżakowej. Popularność terapii przeciwdrożdżakowych w leczeniu autyzmu wzrosła po tym, jak Shaw i wsp. (1995) donieśli o nieprawidłowych metabolitach w moczu dwóch braci chorych na autyzm.

Uzasadnienie lub teoria leżąca u podstaw

Obecna terapia przeciwdrożdżowa została opracowana przez Shaw i in. (1995) na podstawie raportu dotyczącego nienormalnie wysokiego poziomu metabolitów w moczu dwójki rodzeństwa z autyzmem w porównaniu z dziećmi rozwijającymi się prawidłowo. Metabolity te obejmowały kwas cytramalinowy, analog kwasu cytrynowego, kwas winowy i związek przypuszczalnie będący arabinozą. Z opisu przypadku Shaw i in. przyjął trzy założenia:

(1) Metabolity powstają w wyniku nadmiernego wzrostu grzybów lub fermentujących drożdży, takich jak Candida albicans. (2) Przerost grzybów lub drożdży u osób z autyzmem występuje w układzie pokarmowym, a nie w drogach moczowych. (3) Wzrost zakłóca prawidłowy metabolizm i powoduje objawy autyzmu. Żadna z tych hipotez nie została potwierdzona przez niezależnych badaczy w recenzowanych badaniach, a niektóre są uważane za biologicznie nieprawdopodobne

Cele i zadania

Celem terapii przeciwdrożdżakowej jest pozbycie się drożdżaków. William Shaw (2008) zaleca probiotyki, dietę przeciwdrożdżową i produkty przeciwgrzybicze jako terapie przeciwdrożdżowe.

Procedury leczenia

Shaw (2008) oferuje testy na przerost drożdżaków w swoim laboratorium Great Plains i zaleca probiotyki, dietę przeciwdrożdżową i produkty przeciwgrzybicze jako terapie przeciwdrożdżowe. Probiotyki można znaleźć w jogurcie lub kupić jako suplementy w aptekach lub sklepach ze zdrową żywnością. Dieta przeciw drożdżakom to dieta niskosłodzona, której przestrzeganie jest prostą mantrą:

"Jeśli jest słodkie, nie jedz". Do suplementów przeciwgrzybiczych dostępnych bez recepty zalicza się czosnek, oregano, kwas kaprylowy, olej MCT, srebro koloidalne (chociaż Shaw przyznaje, że może to być niebezpieczne), laktoferynę i biotynę. Leki przeciwgrzybicze na receptę, uważane za bezpieczne, ponieważ słabo wchłaniają się z jelit, obejmują nystatynę i amfoterycynę B. Inne leki przeciwgrzybicze na receptę, których Shaw nie uważa za tak bezpieczne, to Sporanox (itrakonazol) i Lamisil (terbinafina). Stosowanie jakiegokolwiek leku na receptę powinno być ściśle nadzorowane przez certyfikowanego lekarza.

Informacje o skuteczności

Doktor Shaw donosi, że połączenie diety i leków przeciwgrzybiczych "podwaja skuteczność samej diety w eliminowaniu nadmiernego wzrostu drożdżaków". Nie przytacza jednak żadnych dowodów na związek między autyzmem a drożdżakami i nie podaje wiarygodności swoich testów laboratoryjnych. Co więcej, przyznaje, że nie są dostępne żadne "formalne oceny" oceniające wpływ diety i leków przeciwgrzybiczych na podstawowe objawy autyzmu (2008). W chwili obecnej nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych i jedynie niepotwierdzone dowody potwierdzają stosowanie diet lub leków przeciwdrożdżakowych. Levy i Hyman (2008) zaklasyfikowali terapię przeciwgrzybiczą jako metodę leczenia autyzmu stopnia C, opierając się jedynie na dowodach niskiej jakości. Zgodnie z konsensusem panelu ekspertów składającym się z klinicystów, obecnie nie zaleca się stosowania terapii przeciwdrożdżakowej u pacjentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu

Pomiar wyniku

Leczenie przeciwdrożdżakowe ma na celu zmniejszenie objawów autyzmu i poprawę funkcjonowania adaptacyjnego. Dlatego też, jeśli podejmowane są badania kliniczne terapii przeciwdrożdżakowej, pomiary wyników powinny obejmować pomiary objawów autyzmu, takie jak ADOS, oraz pomiary zachowań adaptacyjnych, takie jak Vineland. Ponadto, ponieważ postuluje się, że mechanizm działania leczenia polega na ograniczaniu nadmiernego wzrostu drożdżaków jelitowych, należy uwzględnić dobrze potwierdzone pomiary poziomu drożdżaków jelitowych.

Kwalifikacje podmiotów leczących

Przed rozpoczęciem leczenia przeciwgrzybiczego należy skontaktować się z lekarzem. Stosowanie leków przeciwgrzybiczych powinno odbywać się pod stałym nadzorem lekarza.

Definicja

Terapia antyglutenowa polega na eliminacji glutenu z organizmu poprzez dietę i/lub suplementację enzymami. W tym wpisie przyjrzymy się suplementom enzymatycznym rozkładającym gluten.

Tło historyczne

W 1979 roku Jaak Panksepp postawił hipotezę, że objawy autyzmu mogą być spowodowane nadmiarem opiatów, chociaż nie był pewien, w jaki sposób taki nadmiar może nastąpić. Począwszy od lat 80. niektórzy badacze donosili o nieprawidłowych stężeniach peptydów w moczu dzieci autystycznych i sugerowali, że przyczyną tej nieprawidłowości są niedobory enzymów . Dodatkowo badacze ci spekulowali, że nieprawidłowe stężenia peptydów odzwierciedlają nieprawidłowe poziomy peptydów opioidowych w mózgu. Niedawno Andrew Wakefield opisał nieprawidłowości jelitowe u kilkorga dzieci z autyzmem i postawił hipotezę, że ta nieprawidłowość może dostarczyć innego wyjaśnienia teorii nadmiaru opiatów. Mówiąc dokładniej, postawił hipotezę, że dzieci autystyczne mają nieszczelne jelita, co powoduje uwalnianie opioidów, które dostają się do naczyń krwionośnych i krążą do mózgu. Jednak badanie Wakefielda zostało wycofane przez "The Lancet" i uznane za niewiarygodne.

Uzasadnienie lub teoria leżąca u podstaw

Terapia antyglutenowa opiera się na teorii nadmiaru opioidów, niedoborze enzymów i nieszczelnym jelitach. Zgodnie z teorią nadmiaru opioidów, podstawowe objawy autyzmu można wyjaśnić zakłóconą aktywnością opiatów w mózgu (Panksepp 1979). Jednym z proponowanych wyjaśnień tej teorii jest to, że dzieci z autyzmem mają niedobór enzymów peptydazowych. Jednak Hunter i inni nie stwierdzili, że peptydaza dipeptydylowa IV jest wadliwa u dzieci autystycznych. Teoretyzuje się również, że "nieszczelne jelita" lub zwiększona przepuszczalność jelit powodują nadmiar opioidów i są powiązane z autyzmem. Teoria sugeruje, że niestrawione białka i peptydy przedostają się do krwioobiegu przez jelita, ostatecznie powodując uszkodzenie i/lub zakłócenie aktywności receptora opioidowego w mózgu. Teorii tej brakuje jednak wsparcia empirycznego, ponieważ opiera się na zdyskredytowanym badaniu , w którym stwierdzono nieprawidłowości jelitowe u kilkorga dzieci z autyzmem, i które nie zostało powtórzone przez innych badaczy. Inną niepotwierdzoną teorią, którą przytoczono na poparcie terapii antyglutenowej, jest to, że dzieci z autyzmem mają alergię na pszenicę i inne objawy podobne do celiakii . Nie ma jednak dowodów na zwiększone współwystępowanie alergii na pszenicę, celiakii i zaburzeń ze spektrum autyzmu .

Cele i zadania

Cele terapii antyglutenowej obejmują podawanie enzymów trawiennych, które pomagają w rozkładaniu glutenu i zapobiegają wpływowi niestrawionego glutenu i jego pochodnych na organizm.

Ciało

Informacje o skuteczności

Do chwili obecnej przeprowadzono tylko dwa badania empiryczne sprawdzające skuteczność suplementów enzymatycznych w rozkładaniu glutenu u osób z autyzmem. Brudnack i inni poddali 46 pacjentów leczeniu kombinacją kilku enzymów przez 12 tygodni. Co 2 tygodnie przez całe 12 tygodni mierzono kilka parametrów behawioralnych. Autorzy zgłaszają poprawę w każdym zakresie, w tym w zakresie podstawowych objawów. Jednakże nie było grupy kontrolnej, przyjęto, że wartości wyjściowe wynosiły zero, a nie były mierzone bezpośrednio, a osoby oceniające zachowanie były świadome, że dzieci otrzymywały suplement. Ponadto pomiary behawioralne zebrano za pomocą formularza "SOS" (nie pokazano ani nie wyjaśniono w manuskrypcie) oprócz punktacji dokonanej przez obserwatora i nie jest jasne, czy obserwator różnił się od nauczyciela, rodzica lub opiekuna, który wypełnił kwestionariusz Formularz alarmowy. Nie zastosowano żadnych standardowych instrumentów (tj. ADOS). Pomimo zgłoszonych ulepszeń, liczne słabości metodologiczne badania sprawiają, że wyniki są niewiarygodne. Munasinghe i inni przeprowadzili bardziej rygorystyczne naukowo badanie, które obejmowało randomizowany, podwójnie zaślepiony projekt krzyżowy. Jedynie wybór pożywienia poprawił się znacząco w pomiarach w drugim miesiącu. Poprawa nie utrzymywała się po 3 miesiącach. Zatem dwa dostępne badania nie dostarczają wystarczających informacji, aby obecnie zalecać terapię antyglutenową w postaci suplementów enzymatycznych.

Pomiar wyniku

Terapia antyglutenowa ma na celu zmniejszenie objawów autyzmu i poprawę funkcjonowania adaptacyjnego. Dlatego też, jeśli zostaną podjęte badania kliniczne terapii antyglutenowej, pomiary wyników powinny obejmować pomiary objawów autyzmu, takie jak ADOS, oraz pomiary zachowań adaptacyjnych, takie jak Vineland. Również dlatego, że enzymy trawienne są należy uwzględnić parametry odżywienia i parametrów życiowych.

Kwalifikacje podmiotów leczących

Opiekunowie powinni skonsultować się z certyfikowanym lekarzem przed rozpoczęciem terapii antyglutenowej. Ponadto stosowanie suplementów enzymatycznych powinno być nadzorowane przez lekarza.

Definicja

Testy osiągnięć mają na celu ocenę kompetencji danej osoby w odniesieniu do materiału szkolnego, z którym ma ona kontakt w szkole, domu i społeczności. Testy osiągnięć różnią się od testów inteligencji. Testy osiągnięć mają na celu sprawdzenie opanowania określonego przedmiotu lub przedmiotów, takich jak umiejętność czytania, płynność liczb i wiedza naukowa; natomiast testy inteligencji mają na celu zmierzenie zarówno nowatorskich umiejętności rozwiązywania problemów, jak i zgromadzonej wiedzy. Zazwyczaj testy osiągnięć przeprowadzane są w szkołach, a nie w klinikach zdrowia psychicznego.

Tło historyczne

Testowanie osiągnięć jest uznawane za dokładne narzędzie sprawdzania osiągnięć akademickich od 1914 r., kiedy Departament Nadzoru Stowarzyszenia Edukacji Narodowej oficjalnie przyjął przychylne stanowisko w sprawie oceniania wykształcenia (Levine 1976), co jest innym określeniem sprawdzania osiągnięć. Testowanie osiągnięć nie cieszyło się dużym uznaniem, dopóki nie uznano go za narzędzie polityczne, którego obie strony, zarówno edukatorzy, jak i decydenci, mogą wykorzystać do realizacji własnych interesów. Jednak początki testowania osiągnięć sięgają 1903 roku, kiedy Edward Lee Thorndike i jego uczniowie opracowali test na zrozumienie, arytmetykę, słownictwo i kierunek, lepiej znany jako CAVD. Thorndike uważał, że te cztery domeny stanowią cztery z najważniejszych wymiarów intelektu (Thorndike 1949). Oprócz opracowania czterech odrębnych podtestów oceniających intelekt, Thorndike opracował skale dla CAVD. Choć Thorndike był pionierem w opracowywaniu testu osiągnięć, jego głównym zainteresowaniem był pomiar osiągnięć jako narzędzie umożliwiające ugruntowanie pozycji psychologii jako nauki (Levine 1976). Testy osiągnięć stały się krytyczne w ocenie uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i szkół średnich. Testy te są stosowane we wszystkich stanach w celu oceny zarówno kompetencji ucznia, jak i sukcesu szkoły. Testy osiągnięć są szczególnie ważne dla uczniów szkół średnich, którzy chcą dostać się na studia. Wreszcie, stosowane klinicznie, testy osiągnięć są przeprowadzane indywidualnie dla każdego przypadku w celu zidentyfikowania mocnych i słabych stron na potrzeby planowania akademickiego. Test osiągnięć został zrewolucjonizowany pod koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych XX wieku, kiedy Henry Chauncey opracował Spis Umiejętności. Spis umiejętności był pierwszym testem opublikowanym przez Educational Testing Service, którego pierwszym prezydentem był Chauncey. Celem Chaunceya przy tworzeniu pierwszego testu osiągnięć była możliwość oceny mocnych stron każdego członka społeczeństwa i wykorzystania tych mocnych stron przy określaniu roli każdej osoby w społeczeństwie (Lemann 2000). Chociaż ideologia ta z pewnością zostałaby dziś uznana za problematyczną, pozostałości Spisu Umiejętności nadal istnieją w postaci Testu Umiejętności Scholastycznych, lepiej znanego jako SAT. SAT był jednym z pierwszych wystandaryzowanych testów oceniających indywidualne kompetencje z przedmiotów takich jak czytanie, pisanie i matematyka i znacząco zmienił procedurę rekrutacji studentów na uczelnię. Psychologowie byli świadomi różnic między statusem społeczno-ekonomicznym a rasą (które często są mylone w kontekście Stanów Zjednoczonych) od początku opracowywania tych miar. Kiedy jednak Alfred Binet ustalił, że pomiędzy różnymi klasami społecznymi istnieją znaczące różnice w poziomie funkcjonowania akademickiego, informacje te wykorzystano do legitymizacji różnych doświadczeń edukacyjnych dla różnych klas społecznych, zamiast wzywać do zapewnienia bardziej sprawiedliwych doświadczeń edukacyjnych dla dzieci ze wszystkich klas społecznych. tło (Levine 1976). Wyniki testów wczesnych osiągnięć wykorzystano także do dyskryminacji innych marginalizowanych grup, takich jak mniejszości rasowe i imigranci, uznających je za niekompetentne (Levine 1976). Ten wzorzec dyskryminacji niższych klas społecznych i grup marginalizowanych trwał do późnych lat 70. XX wieku i w pewnym stopniu nadal dotyka mniejszości i osoby o niższym statusie społeczno-ekonomicznym. Na przykład stwierdzono, że skutki regresji w rozpoznawaniu czytania w czasie wakacji są znaczące wśród uczniów z klas niższych, podczas gdy uczniowie z klas średnich zaobserwowali poprawę w tym podteście po wakacjach (Cooper i in. 1996). Stwierdzono, że nauka w szkole poprawia osiągnięcia, a wysoce skuteczna nauka w większym stopniu podnosi osiągnięcia. Do niedawna uważano, że testowanie osiągnięć odzwierciedla inteligencję i panowało przekonanie, że wpływ nauki szkolnej jest nieistotny (Hansen i in. 2004). Ta nowa wiedza ma wiele implikacji dla wszystkich uczniów, szczególnie tych z pewnym stopniem trudności w nauce. Nowe badanie wskazuje, że jakość i dopasowanie nauczania mogą mieć znaczący wpływ na wyniki osiągane przez dziecko.

Obecna wiedza

Generalnie stosuje się dwa rodzaje testów osiągnięć: badanie przesiewowe pod kątem opóźnień/deficytów w nauce oraz kompleksowe testy charakteryzujące profile funkcjonowania osiągnięć w nauce. Testy przesiewowe są krótkie i zazwyczaj zawierają tylko jeden podtest lub zestaw pytań dla każdego omawianego przedmiotu. Kompleksowe testy wykorzystują więcej niż jeden podtest dla każdego obszaru tematycznego i zazwyczaj obejmują większą głębokość, często w celu określenia odpowiednich usług interwencyjnych. Zarówno badania przesiewowe, jak i kompleksowe testy osiągnięć rutynowo oceniają czytanie, pisanie i matematykę. Testy przesiewowe są na ogół krótkie i łatwiejsze do punktacji. Dzięki temu są użytecznym narzędziem do oceny, czy w rozwoju edukacyjnym danej osoby występują luki, a także do wskazania, czy potrzebne mogą być dalsze kompleksowe badania. Szeroki zakres osiągnięć test-4 i test przesiewowy indywidualnych osiągnięć Wechslera to dwa powszechnie stosowane testy przesiewowe, które składają się z jednego podtestu, obejmującego czytanie, matematykę i ortografię. Kompleksowe testy oceniają co najmniej trzy obszary przedmiotowe typowo nauczane w szkołach, obejmują co najmniej dwa różne podtesty z każdego obszaru przedmiotowego i oceniają zarówno wysoki, jak i niższy poziom zdolności poznawczych w ramach każdego obszaru przedmiotowego (Stetson i in. 2001). Powszechnie stosowanym kompleksowym testem jest Test Indywidualnych Osiągnięć Wechslera - Kompleksowy. Powszechnym testem osiągnięć stosowanym u osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) są III Testy Osiągnięć Woodcocka-Johnsona. Woodcock-Johnson III zawiera 23 różne skale lub podtesty osiągnięć. Oprócz badań przesiewowych i kompleksowych testów osiągnięć istnieją testy osiągnięć jednoprzedmiotowe i wieloprzedmiotowe. Testy jednoprzedmiotowe obejmują kilka podtestów mających na celu zbadanie kompetencji danej osoby w ramach jednego obszaru tematycznego, a testy wieloprzedmiotowe badają kilka obszarów tematycznych za pomocą jednego lub większej liczby podtestów (np. czytania, pisania i matematyki). Nauczyciele i psycholodzy szkolni często częściej korzystają z testów wieloprzedmiotowych niż z testów jednoprzedmiotowych, ponieważ oceniają co najmniej trzy przedmioty szkolne i zapewniają wstępną analizę ogólnego poziomu osiągnięć w nauce danej osoby. Ogólnie rzecz biorąc, zaleca się, aby w pierwszej kolejności zastosować testy wieloprzedmiotowe w celu oceny obszarów mocnych i słabych stron. Następnie należy zastosować testy jednoprzedmiotowe w celu dalszej oceny kompetencji danej osoby w określonym obszarze tematycznym (Stetson i in. 2001). Testy jednoprzedmiotowe pozwalają asesorowi uzyskać bardziej dogłębne zrozumienie kompetencji danej osoby. Na przykład test jednoprzedmiotowy, taki jak Testy biegłości w czytaniu Woodcocka - III, obejmuje testy podrzędne, takie jak identyfikacja liter, identyfikacja słów, atak słów, zrozumienie słów i zrozumienie fragmentów. Testy jednoprzedmiotowe mogą być szczególnie przydatne przy opracowywaniu zindywidualizowanego planu nauczania (IEP), ponieważ dostarczają szczegółowych informacji na temat mocnych i słabych stron danej osoby w danym przedmiocie, umożliwiając w ten sposób dokładniejsze IEP. Ogólnie rzecz biorąc, testy osiągnięć są organizowane najpierw z zadaniami poznawczymi niższego poziomu i zwiększają trudność poznawczą w miarę postępu zadania. Testy osiągnięć są zorganizowane w ten sposób, ponieważ im niższy poziom jest oceniany, tym mniej wiarygodnie można przewidzieć wyniki w zakresie umiejętności na wyższym poziomie. Testy kompleksowe składają się z kilku podtestów w ramach każdego obszaru tematycznego, a tym samym umożliwiają ocenę kilku odrębnych poziomów poznania, umożliwiając w ten sposób dokładniejsze przewidywanie osiągnięć. Testy przesiewowe, w dużej mierze ze względu na tylko jeden podtest na przedmiot, sprawdzają niższe poziomy funkcji poznawczych i dlatego nie przewidują osiągnięć tak dobrze, jak testy kompleksowe. Uwaga na temat norm sezonowych: należy zwrócić szczególną uwagę na testy osiągnięć uwzględniające normy sezonowe. W niektórych testach różnica w standardowym wyniku wynosząca zaledwie 1 dzień może być znacząca . Ponadto stwierdzono, że podczas zajęć letnich wyniki testów osiągnięć mają tendencję do regresu. Stwierdzono, że spośród trzech ocenianych przedmiotów podstawowych (czytanie, pisanie i matematyka) najbardziej pogorszeniu uległy umiejętności matematyczne. Podczas przeprowadzania testów osiągnięć z osobą cierpiącą na ASD wybór odpowiedniego testu osiągnięć powinien zależeć od konkretnych potrzeb tej osoby. Na przykład niektóre osoby z ASD mają trudności z utrzymaniem uwagi i powinny zostać poddane testowi przesiewowemu, aby zmaksymalizować wydajność koncentracji. Podczas gdy inne osoby z ASD mogą być w stanie skupić się przez długi czas, ale mogą mieć znaczne przerwy wiedzy i bardziej kompleksowy test może być bardziej odpowiednim wyborem. Testy, które obejmują bodźce wzrokowe i które nie wymagające długich odpowiedzi werbalnych mogą być również najbardziej odpowiednie dla niektórych osób z ASD. Na przykład poprawiony test osiągnięć indywidualnych Peabody (PIAT-R) zachwala format wielokrotnego wyboru, który został zaprojektowany tak, aby był łatwy w użyciu dla osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności. Choć proste podanie i możliwość wielokrotnego wyboru z pewnością sprawiają, że PIAT-R jest pożądanym wyborem do badania osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności, należy zauważyć, że test ten został opracowany z udziałem typowej populacji i dlatego normy nie uwzględniają wyjątkowych potrzeb poszczególnych osób ze specjalnymi potrzebami. potrzebuje populacji.

Przyszłe kierunki

Chociaż od czasu ich opracowania na początku XX wieku poczyniono znaczne postępy w rozwoju testów osiągnięć, konieczne jest, aby badania i rozwój nowych testów nadal tworzyły mierniki odzwierciedlające możliwości wszystkich osób. Rozważając rozwój nowych mierników, należy wziąć pod uwagę potrzeby grup, które najczęściej korzystają z testów osiągnięć, poza tymi stosowanymi w testach państwowych i ogólnokrajowych. Dodatkowo przyszłe edycje testów osiągnięć powinny dążyć do uwzględnienia norm dla różnych populacji. Szczególnie przydatne byłoby, biorąc pod uwagę liczbę osób dotkniętych tym schorzeniem, zapewnienie norm dla populacji osób z ASD. Normy te zapewniłyby świadczeniodawcom i rodzicom pomocny wgląd w to, co jest typowe i czego można oczekiwać od dzieci w tej populacji w trakcie ich rozwoju.