Definicja

Rzecznictwo odnosi się do procesu, w ramach którego jednostka lub grupa osób wspiera(-ją) sprawę lub chroni(-ą) prawa jednostki lub grupy osób. Rzecznikami osób niepełnosprawnych mogą być rodzice, specjaliści lub same osoby niepełnosprawne (tzw. self-adwokaci). Rzecznictwo istnieje na wielu poziomach, od poziomu indywidualnego po rzecznictwo związane ze zmianą polityki społecznej.

Tło historyczne

Historycznie rzecz biorąc, zwolennicy byli zaangażowani w wiele różnych kwestii, w tym edukację, opiekę zdrowotną, zatrudnienie, mieszkalnictwo, możliwości społeczne i nie tylko. Na arenie edukacyjnej zwolennicy byli odpowiedzialni za większość przepisów związanych z przepisami dotyczącymi edukacji specjalnej w Stanach Zjednoczonych. Na przykład grupa rodziców współpracująca ze Stowarzyszeniem Osób Upośledzonych w Pensylwanii (obecnie znanym jako ARC) złożyła skargę, która ostatecznie doprowadziła do uchwalenia ustawy o edukacji dla wszystkich dzieci niepełnosprawnych, poprzedniczki dzisiejszej ustawy o poprawie edukacji osób niepełnosprawnych (IDEJA). Działając na poziomie krajowym i stanowym, zwolennicy ci starali się zapewnić wszystkim dzieciom niepełnosprawnym, że otrzymują bezpłatną i odpowiednią edukację publiczną. Jeśli chodzi o zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD), wielu zwolenników naciskało na stany, aby przyjęły przepisy dotyczące ubezpieczenia autyzmu, próbując uniemożliwić firmom ubezpieczeniowym odmawianie usług osobom z ASD. Obecnie prawie każdy stan w kraju przyjął lub rozważa ustawodawstwo dotyczące ubezpieczenia na wypadek autyzmu. W ochronę praw osobistych osób niepełnosprawnych zaangażowani są także adwokaci. Na przykład zwolennicy przemocy w stanach takich jak Pensylwania zaproponowali przepisy dotyczące usług ochronnych dla dorosłych, które chroniłyby osoby dorosłe, które doświadczają przemocy fizycznej, ale nie mogą składać zeznań w sądzie ze względu na trudności w komunikacji. Jest to szczególnie ważne w przypadkach, gdy fizyczne dowody wskazują na molestowanie, ale niepełnosprawność taka jak autyzm uniemożliwia ofierze złożenie zeznań. Na poziomie indywidualnym rodzice zawsze musieli opowiadać się za usługami dla swoich niepełnosprawnych dzieci. W systemie edukacji Kongres zachęcał do rozwoju zwolenników rodziców, coraz częściej włączając do ustawodawstwa przepisy zachęcające rodziców do angażowania się w decyzje edukacyjne ich dzieci. Na przykład rodzice są upoważnionymi uczestnikami procesu opracowywania zindywidualizowanych programów edukacyjnych (IEP) dla swoich dzieci i stanowią integralną część zespołów IEP. Podobnie Kongres nadał osobom niepełnosprawnym prawa do udziału w podejmowaniu decyzji edukacyjnych dotyczących dziedziczenia. Pomogło to w stworzeniu nowego pokolenia self-adwokatów. W wieku 14 lat uczniowie niepełnosprawni są zapraszani do wzięcia udziału w procesie IEP. Wiele programów IEP dla uczniów niepełnosprawnych, w tym autystycznych, uwzględnia cele w zakresie samopomocy, które mają pomóc uczniom nauczyć się skutecznie komunikować swoje potrzeby i opinie. W rezultacie coraz więcej osób niepełnosprawnych staje się dorosłymi, którzy posiadają skuteczne umiejętności autoadwokatury. Ci dorośli nie tylko są biegli w wypowiadaniu się we własnym imieniu, ale wielu z nich skutecznie opowiada się za szerzej zakrojonymi zmianami społecznymi. Obecnie osoby niepełnosprawne zasiadają w krajowych, stanowych i lokalnych radach doradczych, których zadaniem jest opracowywanie polityki bezpośrednio wpływającej na społeczność niepełnosprawnych. Rola profesjonalnego adwokata również ewoluowała z biegiem czasu, zwłaszcza w miarę rozszerzania się i zwiększania złożoności systemów edukacji i innych usług. Adwokaci są adwokatami ze względu na swoje wykształcenie, ale coraz częściej inni profesjonaliści określają siebie jako "adwokatów" osób niepełnosprawnych lub dzieci. Specjaliści ci nie są regulowani ani akredytowani przez żadną radę. Niemniej jednak wielu z nich ma bogate doświadczenie, które rodziny uznały za pomocne w propagowaniu usług dla swoich dzieci.

Obecna wiedza

Obecnie istnieje wiele różnych organizacji działających na rzecz osób niepełnosprawnych. Dwa z najstarszych to ARC (dawniej Stowarzyszenie Obywateli Upośledzonych) i TASH (dawniej Amerykańskie Stowarzyszenie na rzecz Niedoboru Umysłowego). Krajowa Sieć Praw Osób Niepełnosprawnych (dawniej Krajowe Stowarzyszenie Systemów Ochrony i Rzecznictwa) powstała niedawno, w latach 80. XX wieku. Ponieważ z biegiem czasu częstość występowania zaburzeń ze spektrum autyzmu wzrosła, utworzono organizacje wspierające ASD. Obecne organizacje wspierające autyzm obejmują Autism Society of America, Autism Speaks, AutismNOW, Autism National Committee (AUTCOM), Autism Network International, Autism Self Advocacy Network (ASAN) oraz Globalne i Regionalne Partnerstwo na rzecz Zespołu Aspergera (GRASP). Ostatnie cztery z tych grup to organizacje self-adwokackie. Lokalne grupy wsparcia autyzmu mogą również działać jako organizacje rzecznicze; ponadto grupy te mogą skutecznie uczyć rodziców, jak stać się skuteczniejszymi orędownikami.

Przyszłe kierunki

Wiele organizacji rzeczniczych ustala krótko- i długoterminowe programy swoich działań rzeczniczych. W społeczności osób autystycznych ustawodawstwo ubezpieczeniowe pozostaje przedmiotem zainteresowania w kilku stanach w całym kraju. Co więcej, pomimo nowych przepisów ubezpieczeniowych w wielu stanach, finansowanie usług dla osób z autyzmem pozostaje niekompletne i niewystarczające. Wielu zwolenników dokłada wszelkich starań, aby zapewnić wsparcie Medicaid i innych programów federalnych i stanowych w procesach budżetowych. Inne akty prawne, które obecnie popierają zwolennicy autyzmu, obejmują ustawę IDEA Fairness Restoration Act (mającą unieważnić decyzję Sądu Najwyższego zakazującą rodzicom zwrotu kosztów biegłego), ustawę Combating Autism Reauthorization Act z 2011 r. (zapewniającą wsparcie dla badań nad przyczynami i leczeniem dla ASD), ustawę o opiece nad dziećmi wojskowymi z autyzmem (aby wycofać świadczenia opieki zdrowotnej Departamentu Obrony, które nie uznają autyzmu za chorobę uleczalną) oraz ustawę o służbie autyzmu i przyspieszeniu zatrudnienia z 2011 r. (mającą na celu rozwój kompleksowych ośrodków leczenia i usprawnienie wejścia w dorosłość młodzieży z ASD). Jeżeli w grę wchodzi ustawodawstwo, niektóre organizacje rzecznicze będą rozsyłać powiadomienia o działaniach do swoich okręgów wyborczych, aby zachęcić zainteresowane strony do wysyłania listów do ustawodawców i urzędników publicznych. Oprócz przepisów prawnych mogą pojawić się sprawy sądowe, które wpływają na prawa osób niepełnosprawnych. Organizacje rzecznicze mogą składać opinie amicus dotyczące konkretnej kwestii, która ma wpływ na ich okręg wyborczy. W szczególności organizacje self-adwokackie przedkładały opinie amicus w sprawach dotyczących zatrudnienia oraz w sprawach związanych z przymusem i odosobnieniem. W przyszłości, w miarę jak coraz więcej dzieci z ASD wkracza w dorosłość, działania rzecznicze mogą zacząć skupiać się jeszcze bardziej na kwestiach związanych z zatrudnieniem, mieszkalnictwem i usługami dla dorosłych. Nowe przepisy dotyczące ubezpieczenia na wypadek autyzmu spowodują więcej pytań związanych z jego interpretacją i potrzebni będą zwolennicy reprezentowania interesów osób z ASD i ich rodzin. W istocie finansowanie prawdopodobnie zawsze pozostanie kluczowym obszarem działań rzeczniczych, biorąc pod uwagę utrzymujące się ograniczenia budżetowe. W obszarze edukacji, oprócz oczekujących na przyjęcie przepisów dotyczących honorariów biegłych w sprawach dotyczących edukacji specjalnej, można zaproponować ustawodawstwo federalne dotyczące rozkładu ciężaru dowodu w sprawach dotyczących edukacji specjalnej. Obecnie stany różnią się co do tego, kto jest odpowiedzialny za udowodnienie sprawy, gdy rodzic składa pozew, ale władze oświatowe (okręg szkolny) mają największy dostęp do dowód. Kolejnym wydarzeniem związanym z rzecznictwem może być opracowanie większej liczby programów szkoleniowych dla zawodowych adwokatów. Istnieją programy szkoleniowe dla adwokatów prowadzone przez różne organizacje, od szkół prawniczych, przez agencje edukacyjne, po osoby prywatne i firmy. Wiele z tych możliwości szkoleniowych było pomocnych w kształceniu rodziców na temat ich własnych praw i może oferować szerszą perspektywę, która umożliwi tym rodzicom lepsze pomaganie także innym rodzicom. Niemniej jednak, w miarę jak adwokaci będą coraz bardziej angażować się w pomoc rodzicom w postępowaniach dotyczących należytej procedury w zakresie edukacji specjalnej, może pojawić się impuls do uregulowania kwestii świadectw adwokackich (o ile oferowane świadectwa nie zapewniają licencji ani uprawnień).

Definicja

Rozwój emocjonalny odnosi się do pojawienia się zdolności emocjonalnej do doświadczania, rozpoznawania i wyrażania szeregu emocji oraz odpowiedniego reagowania na sygnały emocjonalne innych osób. Emocje takie jak szczęście czy strach definiuje się jako subiektywne reakcje na doświadczenie, które są powiązane ze zmianami fizjologicznymi i behawioralnymi. Funkcjonowanie emocjonalne obejmuje kilka aspektów, w tym wywoływanie i wywoływanie wewnętrznych stanów fizjologicznych, ścieżki fizjologiczne pośredniczące w tych stanach wewnętrznych, ekspresję emocjonalną i percepcję afektu. Jawne przejawy ekspresji i reakcji afektywnych obejmują mimikę, głos, postawę i ruchy. Rozwój emocjonalny przeplata się z rozwojem umiejętności społecznych, a ta psychospołeczna kombinacja odzwierciedla indywidualną osobowość i tendencje w zakresie reagowania na innych, angażowania się w interakcje społeczne i dostosowywania się do świata interpersonalnego . Osoby z autyzmem mają trudności z wyrażaniem i reagowaniem emocjonalnym oraz z dopasowaniem tych przejawów emocjonalnych do kontekstu społecznego. Osoby z autyzmem mogą wykazywać ograniczoną zdolność reagowania empatycznego i mogą wykazywać specyficzne trudności w percepcji i rozpoznawaniu twarzy, regulacji emocjonalnej oraz zaangażowaniu w zachowania afektywne i społeczne oraz w kontaktach z innymi. Niektóre osoby z autyzmem wydają się przejawiać emocjonalną płaskość lub dystans i wydają się nie reagować na otoczenie społeczne. Największym wyzwaniem dla osób z autyzmem jest rozumowanie na temat emocjonalnego świata siebie i innych, co utrudnia skuteczne angażowanie się w sytuacje społeczne.

Tło historyczne

Kanner (1943) pierwotnie napisał, że dzieci autystyczne "przyszły na świat z wrodzoną niezdolnością do nawiązania zwykłego, biologicznie zapewnionego emocjonalnego kontaktu z ludźmi, tak jak inne dzieci przychodzą na świat z wrodzonymi ułomnościami fizycznymi lub intelektualnymi". Dzieci autystyczne pierwotnie opisywano jako powściągliwe, niereagujące lub nawet emocjonalnie oderwane, a pierwsze badania dotyczące rozwoju afektywnego w autyzmie dotyczyły kwestii ekspresji emocjonalnej dzieci. Wczesne doniesienia wskazywały, że dzieci autystyczne nie wykazywały mniejszej ekspresji emocjonalnej niż dzieci z upośledzeniem umysłowym lub dzieci typowo rozwijające się . Jednakże rodzice zgłaszali, że ich dzieci autystyczne doświadczały wyższego poziomu negatywnych emocji, takich jak strach, smutek i złość, oraz niższego poziomu pozytywnych emocji, takich jak radość i zainteresowanie, w porównaniu do raportów rodziców dzieci upośledzonych umysłowo i dzieci typowo rozwijających się. . Naukowcy sprawdzili, czy ekspresja i reakcje emocjonalne dzieci (np. uśmiechy, śmiech, a nawet napady złości) były adekwatne społecznie i odpowiednie do kontekstu. Wyniki ujawniły, że dzieci autystyczne czasami przejawiały niezgodne afekty lub deficyty w okazywaniu pozytywnego afektu i koordynowaniu spojrzenia z ekspresją emocjonalną, aby ujawnić dzielenie się doświadczeniami emocjonalnymi . Na przykład dzieci autystyczne na ogół nie spoglądały na rodziców i nie uśmiechały się, odpowiadając na pochwały rodziców za ich osiągnięcia, podczas gdy dzieci z typowym rozwojem lub upośledzeniem umysłowym na ogół to robiły. Inne badania dzieci autystycznych wykazały trudności w koordynacji i łączeniu mimiki twarzy z wokalnym wyrażaniem emocji, prozodycznym i językowym wyrażaniem emocji lub gestami ciała . Co ciekawe, większość badań dzieci i młodzieży z wysokofunkcjonującym autyzmem lub zespołem Aspergera nie wykazała żadnych trudności w etykietowaniu wyrazu twarzy, zwłaszcza podstawowych emocji, takich jak szczęście, smutek, złość, strach, zaskoczenie i wstręt . Obecne badania skupiają się obecnie na pomiarze zdolności rozpoznawania emocji i bardziej subtelnych emocji u osób z autyzmem o normalnej inteligencji przy użyciu bardziej precyzyjnych miar. Te nieprawidłowości w rozwoju afektywnym są obecnie powszechnie akceptowane jako cechy autyzmu, ale ich przyczyny pozostają przedmiotem dyskusji. Niektórzy badacze uważają, że trudności w rozwoju afektywnym są wtórne lub stanowią skutek upośledzenia rozwoju zdolności społeczno-poznawczych, takich jak zdolność przyjmowania perspektywy lub umiejętności teorii umysłu (ToM) , podczas gdy inni badacze uważają nieprawidłowy rozwój afektywny za podstawowy deficyt autyzmu. Według tego drugiego podejścia osoby z autyzmem ujawniają trudności w swojej biologicznej i wrodzonej zdolności do postrzegania, dekodowania i rozumienia sygnałów i wyrażeń emocjonalnych, co skutkuje brakiem ustalenia funkcji mentalizujących niezbędnych do odpowiednich interakcji społecznych. Obecnie rośnie świadomość, że mentalizowanie i umiejętności ToM przyczyniają się do zrozumienia emocji i odwrotnie. Dwuletnie maluchy potrafią już rozszyfrować mimikę twarzy, ale dopiero rok później - korzystając z pojawiających się umiejętności ToM - potrafią także rozpoznać wewnętrzne stany psychiczne czy emocjonalne, które odzwierciedlają się w tej mimice. Z kolei rosnące zrozumienie podstawowych emocji u małych dzieci ułatwia i promuje ich zdolności do mentalizacji oraz zrozumienie, że pragnienia różnią się od rzeczywistości.

Obecna wiedza

Rozwój emocjonalny we wczesnych latach życia Opiekunowie ułatwiają rozwój emocjonalny swoich dzieci, wspierając i wzmacniając pojawiające się zdolności emocjonalne ich dzieci. Niemowlęta przychodzą na świat wyposażone w silną potrzebę emocjonalnego angażowania się w relacje z innymi Noworodki są przygotowane do zaangażowania się we wzajemną regulację afektywną, proces, w którym niemowlę i opiekun komunikują sobie nawzajem stany emocjonalne oraz reagują odpowiednio i wrażliwie. W pierwszych tygodniach życia dzieci zmieniają się pomiędzy kilkoma stanami pobudzenia, takimi jak płacz, sen, senność i czujność, z ograniczoną zdolnością kontrolowania i regulowania tych zmian. W miarę jak układ neurologiczny i fizjologiczny staje się bardziej dojrzały i zintegrowany, a środowisko zapewnia sprawną opiekę rodzicielską, niemowlęta stają się coraz bardziej zdolne do regulowania stanów pobudzenia. Spędzają więcej czasu na jawie, rozglądając się i badając bodźce społeczne, takie jak twarze, a także uśmiechając się, gruchając i śmiejąc się. Ich stany emocjonalne można łatwo zaobserwować podczas bezpośrednich interakcji rodzic-dziecko, podczas których niemowlęta biorą czynny udział we wzajemnej regulacji, wysyłając i sygnalizując sygnały behawioralne i emocjonalne, takie jak uśmiechy, spojrzenia czy wokalizacje. To zsynchronizowane dopasowanie lub "taniec" pomiędzy rodzicem a dzieckiem jest ważnym mechanizmem leżącym u podstaw rozwoju społeczno-afektywnego i jest uważane za warunek wstępny późniejszego funkcjonowania emocjonalnego, empatii i zachowań prospołecznych. Stwierdzono, że małe dzieci, które w wieku 2 lat wykazywały dużą wrażliwość i uwagę na sygnały emocjonalne, lepiej reagowały społecznie w kontaktach z rówieśnikami, zarówno w wieku 2, jak i 5 lat. Czynniki te mogą również wywierać wzajemne skutki, gdzie dzieci uczą się emocji poprzez relacje z innymi. Podsumowując, na rozwój emocjonalny w pierwszych latach życia wpływają czynniki genetyczne, biologiczne i środowiskowe i jest on silnie powiązany z temperamentem dziecka oraz rozwojem relacji i przywiązania rodzic-dziecko. Coraz więcej danych wskazuje na różne trajektorie rozwoju afektywnego małych dzieci z autyzmem w porównaniu z dziećmi z typowym rozwojem. Retrospektywne relacje, uzyskane z relacji rodziców i analiz domowych nagrań wideo z pierwszych 2 lat, wykazały, że dzieci autystyczne różnią się od dzieci z typowym rozwojem zachowań społeczno-emocjonalnych, opisując trudności w regulacji afektu, wzmożony afekt negatywny i niejednoznaczną ekspresję afektywną . Badania prospektywne przeprowadzone na rodzeństwie dzieci autystycznych - grupie uważanej za narażoną na ryzyko rozwoju autyzmu i związanych z nim trudności - wykazały, że niemowlęta w wieku od 12 do 18 miesięcy, u których później zdiagnozowano autyzm, można odróżnić od innych niemowląt, u których autyzmu nie zdiagnozowano później. w kilku aspektach społeczno-emocjonalnych, takich jak zmniejszenie ekspresji pozytywnych emocji, uśmiechu społecznego, reaktywności i zainteresowań społecznych, a także nietypowość w spojrzeniu, naśladownictwo i orientacja na imię. Co ciekawe, te wczesne objawy nie rozciągały się w dół; Nie można było odróżnić 6-miesięcznych niemowląt, u których później zdiagnozowano autyzm, od 6-miesięcznych niemowląt, u których później nie zdiagnozowano autyzmu, jeśli chodzi o ekspresję afektywną lub społeczne użycie spojrzenia i afektu podczas interakcji społecznych, przy wzajemnym dzieleniu się uwagą i afektem . Co więcej, 24-miesięczne dzieci, u których później zdiagnozowano autyzm, również różniły się od swoich niezdiagnozowanych rówieśników profilem temperamentu, charakteryzującym się niższym afektem pozytywnym, trudnościami w regulowaniu afektu negatywnego, a także niższym uczuciem podekscytowania w sytuacjach oczekiwania. Zatem te ważne badania dotyczące wczesnego rozwoju afektywnego małych dzieci z autyzmem dostarczają dowodów na obecność trudności w okazywaniu afektu i regulacji emocji w pierwszych latach życia.

Rozwój emocjonalny w dzieciństwie

Rozwój emocjonalny i poczucie siebie są zakorzenione w doświadczeniach wczesnego dzieciństwa i rozwijają się przez całe dzieciństwo. Typowy rozwój emocjonalny w tych latach dotyczy rozumienia i regulowania emocji oraz organizacji samoświadomości. W miarę dorastania dzieci stają się bardziej świadome emocji swoich i innych ludzi, potrafią lepiej regulować i kontrolować swoje uczucia, reagować bardziej empatycznymi zachowaniami i okazywać bardziej akceptowalne sposoby wyrażania emocji. Poprzez interakcje z rówieśnikami i pojawiające się przyjaźnie dzieci uczą się o swoich własnych emocjach, uświadamiają sobie, że poszczególne osoby mają różne reakcje emocjonalne i potrafią lepiej zastanowić się nad motywami i intencjami innych w złożonych sytuacjach społeczno-emocjonalnych. Dzieci muszą także radzić sobie z wyzwaniami emocjonalnymi związanymi z kamieniami milowymi w rozwoju społecznym w dzieciństwie, takimi jak wymagania dotyczące zgodności społecznej, jawna rywalizacja z innymi i opanowanie różnych umiejętności akademickich . Dzieci autystyczne stoją przed tymi samymi wyzwaniami, co dzieci normalnie rozwijające się. Chociaż niektóre dzieci autystyczne mogą opanować wiele umiejętności akademickich, mają one ogromne trudności z radzeniem sobie w codziennych sytuacjach emocjonalnych i społecznych, w których należy szybko i jednocześnie rozpoznać, zinterpretować i zsyntetyzować szereg bodźców emocjonalnych i społecznych . Jest oczywiste, że dzieci autystyczne wykazują duże zróżnicowanie w pragnieniu nawiązywania więzi emocjonalnych z rówieśnikami i dorosłymi, a także w zdolności postrzegania emocji innych i reagowania na nie. Badania dotyczące rozumienia i doświadczania emocji społecznych, takich jak duma, zawstydzenie czy empatia, wykazały, że dzieci z autyzmem w wieku szkolnym zgłaszały występowanie tych uczuć równie często, jak dzieci typowo rozwijające się; natomiast w opisie sytuacji zawierających emocje społeczne częściej opisują emocje bardziej podstawowe (np. radość zamiast dumy) i opisują je bardziej ogólnie, a mniej osobiście lub interpersonalnie . Badacze badający rozwój afektywny dzieci z autyzmem również ujawnili silne powiązania pomiędzy wyższymi zdolnościami poznawczymi a lepszym rozumieniem sytuacji emocjonalnych , sugerując, że poznanie jest ważną zmienną moderującą rozwój afektywny, a także jak w strategiach kompensacyjnych stosowanych przez dzieci, aby radzić sobie w sytuacjach emocjonalnych lub społecznych . Sugerowano, że upośledzone wyniki dzieci autystycznych w zakresie wskaźników funkcjonowania emocjonalnego mogą być wtórne do trudności w zakresie zdolności poznawczych lub umiejętności ToM, a także trudności w zakresie zdolności językowych i pragmatycznych. Rzeczywiście, trudności w postrzeganiu emocji nie są specyficzne dla autyzmu, ale wykryto je również u osób z innymi niepełnosprawnościami, takimi jak trudności w uczeniu się, upośledzenie umysłowe i schizofrenia . Większość dowodów dotyczących rozwoju afektywnego w dzieciństwie pochodzi z badań wysokofunkcjonujących dzieci z autyzmem. Dzieci autystyczne, które słabo funkcjonują pod względem zdolności poznawczych i nie potrafią mówić ani rozumieć języka, już w dzieciństwie nadal zmagają się z wcześniejszymi zadaniami rozwojowymi afektywnymi. Zwykle pozostają bardziej zaangażowani w przedmioty i mają niewiele interakcji społecznych z rówieśnikami, a także stają przed wyzwaniami w zakresie zdobywania alternatywnych sposobów komunikacji

Rozwój emocjonalny w okresie dojrzewania i dorosłości

Dorastanie, czyli etap przejściowy pomiędzy dzieciństwem a dorosłością, wiąże się z poważnymi zmianami fizycznymi, poznawczymi i psychospołecznymi. Dorastanie stwarza ogromne możliwości rozwoju i autonomii oraz realizacji głównego zadania rozwojowego - poszukiwania tożsamości osobistej. Nastolatki muszą radzić sobie ze zmianami fizycznymi i dojrzałością płciową, a także z rozwojem emocjonalnej niezależności od rodziców i rodziny poprzez reorganizację swoich relacji z rodzicami, rodzeństwem i rówieśnikami. Ich wyłaniające się myślenie metakognitywne umożliwia lepsze zrozumienie złożonych sytuacji społecznych i emocjonalnych, ułatwiając zdolność do samoświadomości i empatii responsywność . Młodzież z autyzmem ma trudności z mówieniem o swoich doświadczeniach emocjonalnych, a także o bardziej złożonych emocjach społecznych, innych niż podstawowe emocje, takie jak szczęście czy strach. Wykazują także trudności w zakresie empatii i rozpoznawania emocji innych w porównaniu z nastolatkami o typowym rozwoju, dobranymi pod względem płci oraz zdolności werbalnych i poznawczych . Młodzież autystyczna w opisach subiektywnych doświadczeń w większym stopniu niż młodzież z upośledzeniem umysłowym czy młodzież z typowym rozwojem . Na przykład opisy emocji dokonywane przez nastolatków z autyzmem są zwykle bardziej specyficzne i osobliwe niż opisy emocji nastolatków z grup porównawczych, którzy mają tendencję do łączenia emocji z sukcesami lub porażkami w nauce, życiu społecznym i sporcie. Co więcej, rozmowa o uczuciach była bardziej stresująca dla nastolatków z autyzmem; wydawało się, że mają trudności z zadaniem i potrzebują podpowiedzi oraz więcej czasu na reakcję w porównaniu z nastolatkami o typowym rozwoju . Co ciekawe, wykazano, że nastolatki z autyzmem wykazywały lepszą zdolność reagowania emocjonalnego niż młodsze dzieci z autyzmem, gdy proszono ich o udzielenie odpowiedzi na nagrane na wideo historie o dzieciach doświadczających różnych wydarzeń i emocji, takich jak szczęście, złość lub smutek (np. chłopiec jest smutny, ponieważ zgubił psa). Odkrycia te sugerują, że wraz z wiekiem dzieci autystycznych poprawia się ich wrażliwość emocjonalna. Jednakże odkrycia te nie zostały jeszcze zbadane przy użyciu projektów badań podłużnych i dlatego wymagają dalszych badań . Podobnie jak w dzieciństwie, w okresie dojrzewania zdolności werbalne i poznawcze odgrywają główną rolę w kierowaniu kursem rozwojowym. W przypadku niektórych nastolatków z autyzmem pogłębiająca się różnica w typowym rozwoju może wiązać się z nasileniem objawów behawioralnych i gorszym funkcjonowaniem społecznym. Wydaje się, że rosnąca złożoność społecznego i emocjonalnego świata nastolatków oraz ich zaangażowanie w bardziej wyrafinowane interakcje międzyludzkie przewyższają postęp w funkcjonowaniu społecznym i emocjonalnym. Co więcej, trudności w poznaniu i rozumieniu społecznym utrudniają przystosowanie się nastolatków do ich własnych, rosnących zmian fizycznych i psychicznych, czyniąc proces adaptacji do tej nowej fazy rozwojowej trudniejszym . Przeprowadzono niewiele badań podłużnych obejmujących dzieci i młodzież z autyzmem w dorosłość; dlatego niewiele jest dostępnych informacji na temat rozwoju emocjonalnego po tym ważnym punkcie zwrotnym w życiu. Przejście z okresu adolescencji do dorosłości u osób z autyzmem wiąże się zwykle z opuszczeniem systemu szkolnego i wejściem do systemu usług dla dorosłych, czemu czasami towarzyszy utrata wielu przysługujących im usług. Istnieją dowody na występowanie zaburzeń społecznych i psychicznych u dorosłych z autyzmem, które wydają się nasilać wraz z wiekiem. Na przykład stwierdzono, że dorośli z autyzmem angażują się w mniej zajęć społecznych i rekreacyjnych, a także zgłaszają mniej przyjaźni i relacji rówieśniczych niż w młodszym wieku. Jednak inne badania wykazały, że w porównaniu z osobami typowo rozwijającymi się, dorośli z autyzmem nie spędzali więcej czasu samotnie i byli w równym stopniu zaangażowani w działania społeczne; jednakże doświadczali zwiększonego niepokoju społecznego w towarzystwie mniej znanych osób. Rzeczywiście potrzebne są dalsze badania podłużne, aby rozszerzyć eksplorację funkcjonowania społecznego i uwzględnić zdolności emocjonalne w wieku dorosłym.

Przyszłe kierunki

Niemowlęta mają wspólne wzorce rozwoju emocjonalnego; jednakże każde niemowlę od pierwszych dni życia wykazuje odrębny profil emocjonalny. Badanie powiązań między wczesnym stylem emocjonalnym a późniejszym rozwojem autyzmu przyczyni się zarówno do wczesnej identyfikacji zaburzeń ze spektrum autyzmu, jak i do programów wczesnej interwencji . Ponadto interwencje społeczne skupiające się na zrozumieniu i rozpoznawaniu bardziej złożonych emocji społecznych i stanów psychicznych (np. zawstydzenia, ironii) mogą silnie zwiększać umiejętności rozwiązywania problemów w sytuacjach społecznych i zaangażowania społecznego. Rzeczywiście, kwestia uogólnienia nabytych zdolności społeczno-emocjonalnych na inne sytuacje społeczne i interakcje społeczne w życiu codziennym stanowi największe wyzwanie i potrzebne są dalsze badania, aby ocenić skuteczność interwencji społeczno-emocjonalnej.

Definicja

Ruch biologiczny odnosi się do ruchów ludzi lub zwierząt, w tym ruchów oczu, twarzy i całego ciała. Typowi obserwatorzy wykazują dużą wrażliwość na biologiczne sygnały ruchu dostarczane przez innych ludzi. Jednakże zaburzona wrażliwość na ruch biologiczny na poziomie behawioralnym i neuronalnym staje się cechą charakterystyczną zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD). Brak dostrojenia się do takich istotnych społecznie informacji może odzwierciedlać niektóre patognomiczne deficyty społeczne związane z ASD.

Definicja

Rada Certyfikacji Analityków Zachowań, (BACB) certyfikuje praktyków na czterech poziomach. Różne kategorie oznaczają różną głębokość szkolenia i poziomy niezależności w praktyce. Osoby ubiegające się o tytuł Board Certified Behaviour Analysts (BCBA) muszą posiadać co najmniej tytuł magistra, odbyć 225 godzin zajęć w ramach określonych zajęć na poziomie magisterskim, spełniać wymagania dotyczące doświadczenia pod nadzorem i zdać egzamin BCBA. Aby móc używać tytułu Board Certified Behaviour Analyst - Doctoral (BCBA-D), BCBA musi posiadać akceptowalny stopień doktora i spełniać inne kryteria. Od 2015 r. osoby ubiegające się o certyfikat BCBA będą musiały ukończyć 270 godzin określonych zajęć. Osoby ubiegające się o tytuł Board Certified Assistant Behaviour Analysts (BCaBA) muszą posiadać co najmniej tytuł licencjata, odbyć 135 godzin zajęć w ramach określonych zajęć, spełniać wymagania dotyczące doświadczenia pod nadzorem i zdać egzamin BCaBA. BCaBA musi mieć 1000 godzin nadzorowanego niezależnego pola lub 670 godzin ćwiczeń lub 500 intensywnych godzin ćwiczeń. Po certyfikacji BCaBA muszą być nadzorowane przez BCBA; ten wymóg nadzoru obejmuje nadzór przez 5% godzin przez pierwsze 1000 godzin po certyfikacji, a następnie stały nadzór przez co najmniej 2% godzin po pierwszych 1000 godzinach po certyfikacji. Niedawno dodany certyfikat "Zarejestrowany technik zachowania" stworzył profesjonalny poziom dla techników zachowania. Osoby posiadające takie uprawnienia muszą ćwiczyć w ramach BCBA, BCaBA lub FL-CBA. Aby uzyskać certyfikat RBT, należy posiadać dyplom ukończenia szkoły średniej, ukończyć 40-godzinne szkolenie, zdać egzamin kompetencyjny i wykazać się kompetencjami w ramach listy zadań. Wymagania dotyczące doświadczenia i szkoleń na wszystkich poziomach certyfikacji są rygorystyczne i zapewniają, że osoby certyfikujące spełniają minimalne poziomy kompetencji w zakresie swojej wiedzy i umiejętności. Osoby certyfikujące BACB muszą gromadzić punkty za kształcenie ustawiczne i odnawiać certyfikację w ciągu 3 lat, aby zachować swoje uprawnienia. Ponadto osoby certyfikujące muszą co roku potwierdzać, że przestrzegają standardów BACB, w tym wytycznych etycznych i standardów dyscyplinarnych. Ponieważ wymagania certyfikacyjne zmieniają się okresowo wraz ze wzrostem standardów, zachęca się czytelników do odwiedzenia strony (www.bacb.com) w celu uzyskania aktualnych informacji.

Definicja

Naśladowanie ruchów ciała polega na kopiowaniu czynności, które nie polegają na użyciu przedmiotów, nie prowadzą do stanu końcowego, nie niosą ze sobą określonego znaczenia i można je opisać jedynie w kategoriach zmiany pozycji kończyn w przestrzeni (np. przesuwając się po czole). Współczesne modele naśladowania sugerują, że naśladowanie ruchów ciała wspomagane jest przez mechanizmy częściowo odmienne od tych, które leżą u podstaw naśladowania czynności mających znaczenie semantyczne (np. otwieranie pojemnika czy machanie na pożegnanie). Podczas gdy naśladowanie ruchu ciała wspomagane jest "bezpośrednią trasą wzrokowo-przestrzenną", w której bodźce wzrokowe są bezpośrednio odwzorowywane na moc motoryczną, naśladowanie działań niosących znaczenie semantyczne osiąga się poprzez "ścieżkę semantyczną", w której wcześniejsza wiedza na temat można zgłębić znaczenie działania . Biorąc pod uwagę, że znajomość celów i środków demonstratora nie może zostać wykorzystana w tego typu zadaniu naśladowczym, imitacja uważa, że ruch ciała zapewnia rygorystyczną metodologię oceny "prawdziwego naśladownictwa" w badaniach ludzkich i porównawczych. Donoszono, że wczesne oznaki zdolności do naśladowania ruchów ciała występują już od wczesnego niemowlęctwa, a wzajemne zabawy w naśladowanie między dzieckiem a opiekunem obejmują odzwierciedlanie afektywne i kopiowanie ruchów ciała obserwuje się w całym okresie niemowlęcym i małym, w różnych kulturach. Uważa się, że te wczesne wzajemne wymiany sprzyjają tworzeniu więzi społecznych i stanowią podstawę społecznego rozwoju poznawczego. Trudności w naśladowaniu ruchów ciała u osób z autyzmem opisano w wielu badaniach, w których stosowano różne bodźce, systemy kodowania i grupy porównawcze (w tym różne populacje kliniczne) oraz w szerokim zakresie IQ, poziomów językowych i wieku chronologicznego . Różnice w sposobie, w jaki osoby z autyzmem naśladują ruchy ciała, obejmują (1) zmniejszoną częstotliwość spontanicznego naśladowania i (2) zmniejszoną dokładność naśladownictwa. Chociaż specyficzne dla autyzmu deficyty są udokumentowane w kilku zadaniach naśladowczych, w tej populacji naśladowanie ruchów ciała wydaje się być bardziej zaburzone niż naśladowanie czynności niosących znaczenie semantyczne. Postawiono hipotezę o różnych wyjaśnieniach wyjaśniających te trudności w autyzmie, w tym nieprawidłowości w uwadze wzrokowej, pierwotny deficyt w mapowaniu percepcji-działania realizowanym przez system neuronów lustrzanych, zmniejszoną motywację do naśladowania i pierwotny deficyt w wykonywaniu czynności motorycznych. żadne z tych wyjaśnień nie jest poparte jednoznacznymi dowodami. Ponieważ dzieci autystyczne mają trudności z wieloma procesami neurokognitywnymi związanymi z naśladowaniem ruchów ciała, w tym z uwagą wzrokową na demonstrację, motywacją społeczną, planowaniem motorycznym i procesami wykonawczymi, prawdopodobne jest, że heterogeniczna wrażliwość elementów procesu naśladowczego , a nie pojedyncza przyczyna, wpływa na zdolność naśladowania ruchów ciała u osób z autyzmem.

Definicja

BAER (słuchowe odpowiedzi wywołane pnia mózgu, określane również jako słuchowy potencjał wywołany pnia mózgu, BAEP i słuchowa reakcja pnia mózgu, ABR) mierzą potencjały napięcia elektrycznego w proksymalnej drodze słuchowej w odpowiedzi na hałas. Odbywa się to za pomocą elektrod umieszczonych na skórze głowy i płatku ucha. Hałas to najczęściej kliknięcie, ale stosowane są również tony i inne dźwięki (np. Russo i in. 2008). Uważa się, że BAER odzwierciedlają funkcję ścieżki słuchowej w pniu mózgu, zapewniając wgląd zarówno w poziom słuchu, jak i integralność funkcji pnia mózgu u danej osoby. Kiedy hałas przypomina kliknięcie, BAEP wytwarzają siedem fal aktywności. Pierwsze pięć z nich - oznaczone falami od I do V - zostało dobrze scharakteryzowanych, przy czym fala V następuje po ujemnym spadku (Stone i in. 2009). Te początkowe pięć fal następuje w ciągu około 7 ms. Uważa się, że fale odzwierciedlają postęp aktywacji w miarę przemieszczania się bodźca słuchowego z bardziej dystalnych obszarów nerwu słuchowego do bardziej bliższych obszarów. Badanie długości fal i opóźnień między nimi (odstępów międzyszczytowych: IPI, znanych również jako opóźnienia międzyszczytowe IPL) zapewnia wgląd w to, czy występuje dysfunkcja na drodze słuchowej biegnącej przez pień mózgu i potencjalnie pomaga zlokalizować tę dysfunkcję. Szczególnie dobrze scharakteryzowane zostały fale I, III i V. Uważa się, że fala I jest generowana obwodowo, w nerwie słuchowym lub ślimakowym; fala III w jądrach ślimakowych; i fala V na lemnisku bocznym. Sygnały te biegną od strony ipsilateralnej (fale od I do III w nerwie słuchowym, jądrze ślimakowym i oliwce górnej) do obustronnych obszarów pnia mózgu (fala IV) do obszarów przeciwległych (fala V w węźle bocznym i wzgórku dolnym). Struktura falowa w ciągu pierwszych kilku lat życia rozwija się w architekturę przypominającą osobę dorosłą, z dojrzewaniem rozpoczynającym się w bardziej peryferyjnych obszarach (fale I i III dojrzewają w pierwszym roku życia) i przemieszczają się do regionów bardziej centralnych (fala V dojrzewająca w wieku 3-3-3 lat). 4 lata;

Tło historyczne

Ponieważ modulacja sensoryczna w ASD jest zakłócona, zarówno z niedostateczną, jak i nadmierną reaktywnością na dźwięki, wczesne teorie zakładały, że w ASD może zostać zaburzona funkcja słuchowego pnia mózgu . Aby empirycznie zbadać tę możliwość, wykorzystano BAER, badając integralność tego regionu i twierdzenie o nietypowej funkcji pnia mózgu w ASD. Wczesne prace nad autyzmem prowadzone w latach 70. i 80. XX wieku były obiecujące, sugerując, że u osób z ASD mogą występować nieprawidłowości w zakresie BAER. Problem polegał jednak na tym, że to, jaki aspekt BAER faktycznie różnił się w przypadku ASD, nie było spójne w badaniach. Ponadto BAER nie wymagają uwagi ani świadomości, co czyni je przydatnymi do testowania specjalnych populacji; jednakże fakt ten doprowadził również do tego, że w wielu z tych wczesnych badań badano bardzo niejednorodną próbkę. Niektórzy uczestnicy mieli znane schorzenia neurologiczne , a w niektórych badaniach wiele osób miało ubytek słuchu , co powoduje oczywiste zamieszanie przy interpretacji tych badań. Wykazano, że płeć wpływa na BAER, powodując krótsze opóźnienia u kobiet. Dlatego należy wziąć pod uwagę również płeć, ponieważ większy odsetek kobiet w grupie kontrolnej może prowadzić do fałszywych różnic między grupami. Rzeczywiście, wniosek, że BAER są nieprawidłowe w przypadku ASD, został zakwestionowany w połowie lat 80. XX wieku w pracach sugerujących, że różnice zgłoszone we wczesnych badaniach odzwierciedlały cechy uczestników inne niż ASD (np. inne zaburzenia neurologiczne, niepełnosprawność intelektualna). Courchesne i inni przebadali kohortę dobrze funkcjonujących osób z ASD z dobrze dobranymi grupami kontrolnymi i nie stwierdzili żadnych różnic w grupie z ASD. Po wzięciu pod uwagę kwestii omówionych powyżej i wiarygodności środków w miarę ciągłego doskonalenia metod w kilku recenzjach stwierdzono, że różnice między osobami z ASD nie są oczywiste lub są mniej prawdopodobne. Klin (1993) zauważył, że choć badanie BAERS nie dostarczyło przekonujących dowodów na dysfunkcję pnia mózgu w przebiegu ASD, zasugerowało, że obwodowy ubytek słuchu może być powszechny w przypadku ASD i taki ubytek słuchu będzie istotny klinicznie w leczeniu osób z ASD. Tabele zawierające wyniki i próbki użyte w tych wcześniejszych badaniach znajdują się w publikacjach Klin (1993) oraz Wong i Wong (1991).

Aktualna wiedza

Większa praca doprowadziła do dalszych niespójności w danych, chociaż pojawiło się kilka ważnych tematów. We wszystkich badaniach różnice w BAER osób z ASD są widoczne w podgrupie uczestników z ASD, a w niektórych przypadkach u ich krewnych pierwszego stopnia . Oznacza to, że chociaż nieprawidłowe BAER nie mają charakteru przyczynowego, mogą odzwierciedlać podgrupę, której identyfikacja kliniczna byłaby istotna . Zatem nadal istnieje potencjał, aby nieprawidłowe wartości BAER mogły stać się biomarkerem przynajmniej dla podzbioru osób z ASD, zapewniającym wgląd w zaburzenie. Ponadto to, co jest nietypowe w BAER osób z ASD, różniło się zarówno w obrębie badań, jak i pomiędzy nimi, co sugeruje, że może istnieć wiele sposobów zakłócenia ścieżki słuchowej przez pień mózgu. Zakłócenia te na ogół występują jako przedłużenia fal lub IPI, jeśli są widoczne. Nagy i współpracownicy argumentują, że niektóre z tych zaburzeń mogą być specyficzne dla ASD (np. wydłużenie fal III do V), podczas gdy inne mogą być widoczne w szeregu zaburzeń (np. upośledzenie mowy, ADHD: wydłużenie fal I do III) i są potencjalnie związane z różnicami w przyswajaniu języka . Ogólnie rzecz biorąc, nie jest jasne, czy nawet różnice zidentyfikowane w przypadku ASD są specyficzne dla tego zaburzenia. Jednak różnice te nie uogólniają się na wszystkie zaburzenia rozwojowe. Chociaż osoby z zespołem Downa również wykazują nieprawidłowe wzorce BAERS, nietypowe wzorce różnią się od tych występujących w autyzmie . Wreszcie, nieprawidłowości mogą mieć konsekwencje kliniczne, ponieważ ostatnie prace sugerują, że we wzorze fal BAER może występować pewna plastyczność zależna od doświadczenia, która jest wrażliwa na trening słuchowy. Badania ostatnich lat wykazały wydłużenie zarówno samej fali, jak i - w związku z tym - IPI , chociaż kilka wczesnych badań wskazywało na skracanie się fal . Inne schorzenia, takie jak zespół Downa, mogą wykazywać krótsze IPI To dłuższe opóźnienie jest widoczne w podgrupie osób z ASD, na ogół u nie więcej niż około 50% próbki. To, która fala (I, III czy V) lub IPI są ewidentne, różni się w zależności od badania; jednakże wydaje się, że najczęściej dotyczy to fali V, zwłaszcza w lewym (L) uchu. Może to odzwierciedlać bardziej ogólne spowolnienie przetwarzania słuchowego, które różni się w tej heterogenicznej populacji. Ten schemat jest również widoczny w wielu wcześniejszych badaniach Skoff i inni zgłosili przedłużone IPI III-V w uchu L u 33% swojej próbki (1980). Thivierge i in. odkryli, że 80% ich populacji miało dłuższe I-V i III-V IPI (1990). Wong i Wong (1991) odnotowali zwiększone opóźnienie fal V oraz I-III, III-V i I-V u osób pod wpływem środków uspokajających z "cechami" autystycznymi, ale nie u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Późniejsze badania wykazały dłuższe IPI I-III zarówno u osób z ASD, jak i u członków ich rodzin pierwszego stopnia . Jednakże 52% rodzin z ASD miało normalne BAEP u wszystkich członków rodziny. Rosenhalla i in. (2003) podali, że 58% dzieci z ASD miało dłuższe opóźnienia w falach I i V oraz IPI w III-V. Badanie to obejmowało dużą próbę, ale część próby miała ubytek słuchu. Kwon i inni odnotowali dłuższe I-V i III-V oraz falę V w dużej grupie osób ze spektrum (ASD) (N = 71), ale nie u osób z ściślej zdefiniowanym autyzmem (N = 22). Na podstawie wyników badania ABR Kwon i współpracownicy mogli wyciągnąć wniosek, że zaburzenia ASD mogą w dużym stopniu pokrywać się fizjologicznie z centralnymi zaburzeniami przetwarzania słuchowego (CAPD) oraz że ta choroba współistniejąca może mieć implikacje kliniczne. W przeciwieństwie do tych pozytywnych wyników, kilka badań nie wykazało różnicy między grupami w zakresie bodźców klikających . W większości badań nie przeprowadzono dobrze dobranej grupy kontrolnej , chociaż w wielu z najnowszych badań przed włączeniem uczestników do wyników przeprowadzano test na upośledzenie słuchu. Ponadto, ponieważ uważa się, że BAER są stosunkowo odporne na wiek, poziom funkcji lub inne potencjalne czynniki zakłócające, takie jak skutki sedacji, różnice te mogą na ogół nie wpływać na wyniki lub wpływać jedynie subtelnie. Jednakże w tych badaniach nadal występują problemy z grupami kontrolnymi. Jedną z takich kwestii jest płeć. Ponieważ kobiety mają krótsze IPI, włączenie zbyt dużej ich liczby w grupie kontrolnej może spowodować, że IPI będą krótsze w grupie kontrolnej, a zatem będą wyglądać na dłuższe u osób z ASD. Na przykład Magliaro i inni stwierdzili wydłużenie III i Vand IPI I-III i I-V, ale w badaniu tym uczestniczył znaczny odsetek kobiet w grupie kontrolnej. W ostatnich badaniach próbowano kontrolować płeć , ponieważ w grupie kontrolnej prawie zawsze było kilka kobiet więcej, i stwierdzono różnice. Inną kwestią jest to, że w badaniach zidentyfikowano pewną liczbę osób z poważnym ubytkiem słuchu i zaburzeniami ze spektrum autyzmu . Jest to kwestia istotna klinicznie, ponieważ u dzieci z ASD może nie być od razu widoczne, że mają ubytek słuchu . Tak więc, chociaż podkreśla to znaczenie badania słuchu u osób z ASD, wprowadza również zamieszanie w dostępnych danych. Na przykład Tas (2007) zgłosił dłuższy obustronny III-V u małych dzieci z ASD. Jednakże u pięciorga dzieci stwierdzono ubytek słuchu i chociaż wykluczono trójkę dzieci z poważnym ubytkiem słuchu, dwójkę z łagodnym ubytkiem słuchu nie uwzględniono. W badaniu tym poruszono także kwestię wykorzystywania całkiem małych dzieci, około 2. roku życia . Chociaż architektura BAER jest stosunkowo dojrzała w wieku 18 miesięcy, istnieją pewne dowody na to, że fala V dojrzewa aż do około 3 lub 4 lat. Choć w wielu badaniach wiek był w przybliżeniu taki sam, na wyniki nadal mógł mieć wpływ zróżnicowany rozwój w poszczególnych grupach. W kilku badaniach zbadano reakcję BAER na dźwięki inne niż kliknięcia, a wyniki te sugerują, że różnice między grupami mogą być bardziej prawdopodobne w przypadku dźwięków innych niż tradycyjna reakcja na kliknięcie. Russo i in. (2008) zbadali kodowanie tonu. Odkryli, że 20% dzieci ze spektrum autyzmu miało trudności z wysokością dźwięku, podczas gdy żadne z nich nie wykazywało nieprawidłowego poziomu BAER w zakresie klikania dźwięków, ale wynik ten nie był skorelowany z wynikami językowymi. W grupie ASD było więcej chłopców i niższy IQ, ale wyniki nie uległy zmianie, gdy te kwestie kontrolowano statystycznie. Tharpe i in. (2006) odkryli różnice w BAER, gdy bodźcem był czysty dźwięk, ale nie wtedy, gdy było to kliknięcie. Różnica ta była widoczna u 11 z 22 osób z ASD. Fujiwaka-Brooks i współpracownicy (2010) uwzględnili większą liczbę kliknięć na sekundę (61-91 zamiast typowo stosowanych 11-25), co jest czynnikiem stresogennym, o którym wiadomo, że zazwyczaj prowadzi do dłuższych opóźnień, zwłaszcza w fali V. Badacze ci odkryli różnice w lewym uchu tylko z tendencją do opóźnienia fali I i znaczącymi wynikami fali V. Zgłaszają również ujemną korelację między opóźnieniem fali V a werbalnym IQ, co sugeruje związek między tą falą a umiejętnościami językowymi. Około połowa próbki wykazała różnicę w uchu L w przypadku fali V. Grupa ta podkreśla znaczenie badania obu uszu, ponieważ w niektórych badaniach badano tylko ucho prawe.

Przyszłe kierunki

Badania te wskazują, że BAER mogą być nieprawidłowe w przypadku ASD, ale jest mało prawdopodobne, aby odzwierciedlało to ważne informacje na temat etiologii w całym spektrum. Te nieprawidłowe BAER mogą odzwierciedlać zakłócone przetwarzanie słuchowe, prawdopodobnie głęboko w pniu mózgu. Nie ma przekonujących dowodów na to, że jest to specyficzne dla ASD. Jednakże różnice te są widoczne jedynie w przypadku podzbioru uczestników z ASD, co może okazać się przydatne w identyfikacji podgrup osób z ASD. Ponadto nie badano różnic we wzorcach rozwojowych osób z ASD, ale mogą one być pouczające. Chociaż osoby z TD mogą wykazywać niewielkie zmiany w BAER po 4. roku życia lub z powodu niepełnosprawności intelektualnej, ten wzorzec może nie dotyczyć osób z ASD. Takie różnice rozwojowe mogą pomóc w wyjaśnieniu rozbieżności między ustaleniami Courchesne i in. (1985) z dobrze funkcjonującą grupą dorosłych z ASD i dobrze dobranymi grupami kontrolnymi oraz nowsze prace, które ogólnie skupiają się na dzieciach, często bardzo małych (Kwon i in. 2007; Tas i in. 2007; Wong i Wong 1991 ). Ponadto w ostatnich badaniach zaczęto identyfikować plastyczność BAER w drodze słuchowej w pniu mózgu podczas treningu oraz wysoką funkcjonujące osoby z ASD mogą być w stanie zrekompensować swoje problemy społeczne i komunikacyjne oraz zaangażować się bardziej poprzez język. Ta plastyczność może pomóc w wyjaśnieniu zmienności różnic BAER w ASD, oprócz innych różnic w całym spektrum, a także pomóc w podjęciu potencjalnych interwencji.

Definicja

Rzeźbienie pracy to wspierana strategia zatrudnienia mająca na celu zapewnienie dodatkowych możliwości zatrudnienia osobom z autyzmem i innymi niepełnosprawnościami. Rzeźbienie pracy polega na tworzeniu, modyfikowaniu lub dostosowywaniu pracy w społeczności w taki sposób, aby mogła być ona z powodzeniem wykonywana przez osobę niepełnosprawną, przy jednoczesnym zaspokajaniu potrzeb pracodawcy. Rzeźbienie pracy zazwyczaj polega na przeprowadzeniu analizy zadań w pracy poprzez podzielenie jej na szereg mniejszych kroków. Pozwala to pracodawcy lub specjaliście zawodowemu zidentyfikować, które części pracy mogą być wykonywane przez osobę niepełnosprawną. Umiejętności wydzielone z kilku prac można połączyć w nową pracę, która jest dostosowana do umiejętności, preferencji i poziomu wsparcia wymaganego dla danej osoby i spełnia potrzeby pracodawcy. W idealnym przypadku rzeźbienie pracy wykorzystuje wsparcie dostępne w naturalnym środowisku w celu maksymalizacji niezależności, przy jednoczesnym minimalizowaniu wsparcia zewnętrznego (np. trenera pracy).