Opis

Bayley-III to wystandaryzowana ocena rozwojowa, która ocenia funkcjonowanie niemowląt i małych dzieci w wieku od 1 miesiąca do 42 miesiąca życia. Ma na celu identyfikację dzieci z opóźnieniami rozwojowymi i pomoc w planowaniu interwencji. Test ocenia wiele dziedzin rozwojowych, w tym funkcje poznawcze, językowe (zarówno receptywne, jak i ekspresyjne), motoryczne (zarówno drobne, jak i wulgarne), a także społeczne zachowania emocjonalne i adaptacyjne. Skale poznawcze, językowe i motoryczne opierają się przede wszystkim na ocenie bezpośredniej, natomiast skale społeczno-emocjonalne i zachowania adaptacyjne to kwestionariusze opiekuna. Dla każdego podtestu podano skalowane wyniki, łącznie z wynikami złożonymi i rangami percentylowymi dla każdej skali ogólnej. Odpowiedniki wieku rozwojowego są również dostępne dla podtestów poznawczych, językowych i motorycznych. Wyniki wzrostu można również obliczyć, aby ocenić rozwój dziecka w czasie w podtestach poznawczych, językowych i motorycznych.

Tło historyczne

Skala Rozwoju Niemowlaków Bayleya (BSID) została po raz pierwszy opublikowana w 1969 r., a jej wersje pojawiły się w 1993 r. (BSID-II) i 2006 r. (Bayley-III). W najnowszej edycji test został zaktualizowany, aby odzwierciedlić najnowsze informacje w dziedzinie badań nad rozwojem dziecka, w tym przetwarzaniem informacji i inteligencją przedwerbalną. Jednakże Bayley-III nadal skupia się na bardziej klasycznych motywach rozwoju dziecka (np. Piaget, Wygotski). Dodatkowo usunięto lub zmieniono wiele elementów z BSID-II oraz opracowano nowe.

Dane psychometryczne

Dane normatywne dotyczące skal poznawczych, językowych i motorycznych zebrano od 1700 dzieci w wieku od 1 miesiąca do 42 miesięcy (w tym 100 osób w 17 oddzielnych grupach wiekowych) i ściśle odzwierciedlały amerykański spis powszechny z 2000 r. pod względem poziomu wykształcenia rodziców, rasy/pochodzenia etnicznego, i regionu geograficznego. Do badania włączono wyłącznie dzieci urodzone pomiędzy 36. a 42. tygodniem ciąży. Dzieci z trudnościami psychicznymi, fizycznymi lub behawioralnymi stanowiły około 10% całej próby. Skalę społeczno-emocjonalną znormalizowano na 456 dzieciach, a skalę zachowań adaptacyjnych na 1350 dzieciach.

Zastosowania kliniczne

Bayley-III przeznaczony jest do identyfikacji dzieci z opóźnieniami rozwojowymi. Zaleca się, aby test Bayley-III był podawany przez osobę posiadającą formalne wykształcenie wyższe lub szkolenie zawodowe w zakresie oceny rozwoju. Chociaż psychometra może podać test Bayley-III, interpretacji testu powinna dokonać osoba posiadająca odpowiednie przeszkolenie w zakresie interpretacji danych testowych.

Definicja

Skala akatyzji Barnesa to skala przeznaczona do oceny ciężkości akatyzji wywołanej lekami lub chorobą Parkinsona. Akatyzja - dosłownie oznaczająca niesiedzenie - charakteryzuje się wewnętrznym niepokojem, powodującym ciągły ruch rąk lub stóp. Objawy akatyzji mogą utrzymywać się przez lata, nawet po odstawieniu leku wywołującego. Ocena akatyzji za pomocą Skali Akatyzji Barnesa obejmuje pytania obiektywne i subiektywne.

Definicja

Słuchowa odpowiedź pnia mózgu (ABR), czasami nazywana słuchową odpowiedzią wywołaną pnia mózgu (BAER), to test elektrofizjologiczny oceniający układ słuchowy poprzez dolny pień mózgu. Ten test może ocenić wrażliwość słuchu u osób, które nie mogą odpowiedzieć na tradycyjne badania; dlatego jest często stosowany w badaniach przesiewowych słuchu noworodków i w populacjach niewerbalnych. ABR kończy się poprzez umieszczenie elektrod na głowie i uszach pacjenta oraz umieszczenie słuchawek w uszach. Odpowiedzi są wywoływane za pomocą kliknięć i bodźców tonalnych dostarczanych przez słuchawki. W ABR zazwyczaj występuje pięć przebiegów (fale I, II, III, IV i V); jednakże fala V jest kształtem fali używanym do testowania progów. Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu mogą nie być w stanie konsekwentnie odpowiadać na tradycyjne testy wrażliwości słuchu; dlatego ABR może być przydatny w ustalaniu wrażliwości słuchu u tych osób.

Główne obszary lub misja

Misją The Arc jest "promowanie i ochrona praw człowieka osób z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową oraz aktywne wspieranie ich pełnego włączenia i uczestnictwa w społeczności przez całe życie".

Przełomowy wkład

Arc powstał w 1950 roku jako Krajowe Stowarzyszenie Rodziców i Przyjaciół Dzieci Upośledzonych Umysłowo. Początkowo skupiał się na zmianie postrzegania I/DD (wówczas określanej mianem upośledzenia umysłowego) - od założenia, że większość osób z I/DD wymaga instytucjonalizacji, do uznania ich potencjału oraz prawa do zatrudnienia i edukacji. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych The Arc opowiadała się za kluczowym ustawodawstwem, w tym przyjęciem prawa publicznego 94-142 (gwarantującego bezpłatną i odpowiednią edukację dzieciom niepełnosprawnym) oraz ustawodawstwem mającym na celu utworzenie programu dodatkowego zabezpieczenia dochodu w celu wsparcia osób niepełnosprawnych. Od tego czasu The Arc znacząco przyczyniła się do wysiłków na rzecz przyjęcia wielu innych przepisów, które przyczyniły się do zwiększenia możliwości życia w społecznościach lokalnych (np. utworzenie zwolnień z domu i społeczności finansowanych przez Medicaid) i pracy (np. zachęty dla pracodawców, którzy zatrudniania osób niepełnosprawnych), inne inicjatywy związane ze zdrowiem (np. program wczesnych i okresowych badań przesiewowych, diagnozowania i leczenia Medicaid) oraz przełomowa ustawa o osobach niepełnosprawnych. Arc przyczynił się także do naukowego zrozumienia I/DD. W latach sześćdziesiątych projekt The Arc pomógł po raz pierwszy ujawnić powiązania między zatruciem ołowiem a uszkodzeniem mózgu u dzieci. Badania i inne prace finansowane przez The Arc w latach 70. XX wieku pomogły w opracowaniu metody leczenia fenyloketonurii (PKU), zdefiniowaniu spektrum alkoholowego zaburzenia płodowego i po pierwsze zasugerowaniu niedożywienia niemowląt jako przyczyny niepełnosprawności rozwojowej. Od tego czasu Arc zaczął także wspierać rozpowszechnianie odkryć naukowych poprzez sponsoring lub organizację kluczowych szczytów i publikacji.

Główne działania

Arc opisuje siebie jako największą ogólnokrajową organizację społeczną, która wspiera i służy osobom z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową oraz ich rodzinom. Obejmujemy wszystkie grupy wiekowe i wszystkie spektrum, od autyzmu, zespołu Downa, łamliwego chromosomu X i różnych innych niepełnosprawności rozwojowych. TheArc aktywnie przyczynia się do rozwoju polityk publicznych na poziomie lokalnym, stanowym i federalnym. Edukacja i aktywizm to podstawowa działalność The Arc na poziomie lokalnym, stanowym i federalnym, wspierająca ustawodawstwo dotyczące praw obywatelskich, edukacji, zatrudnienia, opieki zdrowotnej, mieszkalnictwa i innych obszarów zainteresowań. Dzięki finansowaniu z Administracji ds. Niepełnosprawności Rozwojowej firma The Arc utworzyła niedawno Krajowe Centrum Zasobów i Informacji na temat Autyzmu jako "centralny punkt dostępu do wysokiej jakości, opartych na dowodach zasobów i informacji dla osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) i innymi niepełnosprawnościami rozwojowymi , ich rodziny, specjaliści i inni ukierunkowane na kluczowych interesariuszy, w tym niedostatecznie obsługiwanych i nieobsługiwanych." Poszczególne oddziały The Arc oferują również szeroką gamę wsparcia i usług, w tym informacje i skierowania, rzecznictwo i samoradstwo w szerokim zakresie zagadnień, wsparcie mieszkaniowe, wsparcie dla rodzin, programy zatrudnienia oraz programy wypoczynku i rekreacji. W 2011 roku The Arc liczyło ponad 700 oddziałów stanowych i lokalnych oraz ponad 140 000 członków w całych Stanach Zjednoczonych. Członkowie pochodzą z różnych środowisk, chociaż większość to członkowie rodzin lub osoby z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową (I/DD).

Definicja

Stosowana analiza zachowania (ABA) to nauka, która identyfikuje zmienne, które w znaczący i zgodny z prawem sposób wpływają na społecznie istotne zachowanie w rzeczywistych warunkach. Odbywa się to poprzez stosowanie zasad zachowania w celu skutecznego nauczania i wspierania uczenia się adaptacyjnych, konstruktywnych zachowań oraz poprzez ograniczanie nadmiernych zachowań problemowych. W ramach ABA zachowania, które mają zostać zmienione, oraz opisy interwencji odpowiedzialnych za zmiany są jednoznacznie określone i dokładne technologicznie, co pozwala na powielanie procedur przez innych. Metody naukowe, w tym obiektywny opis, pomiary i eksperymenty, umożliwiają analizę i ustalenie zależności funkcjonalnych między interwencjami a zmianą zachowania. To właśnie te interwencje stały się znane w języku publicznym jako ABA.

Tło historyczne

W swoich eksperymentach na zwierzętach innych niż ludzie B.F. Skinner odkrył zasadę warunkowania instrumentalnego, zgodnie z którą konsekwencje wynikające z reakcji skutkują zmianami w przyszłych zachowaniach. Te zasady zachowania i uczenia się stały się podstawą wielu badań eksperymentalnych, które ostatecznie w latach pięćdziesiątych XX wieku rozszerzono na ludzi. Wraz z publikacją czasopisma Journal of Applied Behaviour Analysis interwencje te, wcześniej znane jako modyfikacja zachowania, oraz badania stworzyły podstawę tego, co obecnie nazywa się stosowaną analizą zachowania. Celem tej gałęzi analizy zachowań była poprawa zachowań ważnych społecznie w świecie rzeczywistym. W latach sześćdziesiątych XX wieku przeprowadzono przełomowe badanie z udziałem 3-letniego dziecka z autyzmem, któremu groziła trwała utrata wzroku, ponieważ nie nosiło okularów (Wolf i in. 1964). Miał autodestrukcyjne napady złości, miał problemy ze snem, jedzeniem, i poważne deficyty w komunikacji funkcjonalnej. Próby leczenia tych problemów za pomocą środków uspokajających, uspokajających i środków krępujących zakończyły się niepowodzeniem. Interwencja behawioralna polegała na kształtowaniu zachowania poprzez sukcesywne wzmacnianie dłuższych okresów noszenia okularów małymi kawałkami preferowanego jedzenia oraz usuwanie uwagi społecznej w przypadku napadów złości. Korzyści w zakresie prawidłowej mowy wynikały z przedstawiania wyraźnych wskazówek do zwerbalizowania i wzmacniania prawidłowych reakcji małymi kęsami jedzenia. Pionierem tego oryginalnego przedsięwzięcia było to, co obecnie znane jest jako dyskretne szkolenie próbne. Dodatkowymi cechami charakterystycznymi tego badania były szkolenia personelu i rodziców, wczesna interwencja i systematyczna obserwacja w celu zapewnienia utrzymania korzyści z leczenia, a także nauczanie nowych, odpowiednich społecznie zachowań. Ponadto interwencja w środowisku naturalnym u dzieci z autyzmem, gromadzenie danych i wczesna metodologia skupiająca się na jednym obiekcie stały się podstawowymi praktykami stosowanej analizy zachowania. Podekscytowanie tymi wczesnymi badaniami doprowadziło do powstania laboratoriów, które skupiały się wyłącznie na leczeniu dzieci z autyzmem, z których najbardziej godnym uwagi jest Interwencja Behawioralnej Kliniki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), kierowana przez O.I. Lovaas. Odrzucając wcześniejszy pogląd, że autyzm jest psychopatologią spowodowaną złym macierzyństwem, model behawioralny skupiał się na leczeniu deficytów i ekscesów behawioralnych wykazywanych przez dzieci. Te wczesne badania ujawniły także szkodliwy wpływ środowiska instytucjonalnego i pozytywne skutki intensywnego, wczesnego i kompleksowego leczenia, które obejmowało szkolenie rodziców w środowisku lokalnym. Wyniki badania z 1987 roku opublikowanego przez laboratorium UCLA, które wykazało, że 47% z 19 dzieci osiągnęło normalne funkcjonowanie intelektualne, a także pomyślnie włączyło się do szkoły, wywołały kontrowersje dotyczące metod zastosowanych w badaniu i uzyskanych dramatycznych wyników. Po tej historycznej interwencji, która stała się znana jako wczesna intensywna interwencja behawioralna (EIBI), przeprowadzono wiele badań replikacyjnych . Chociaż wyniki kolejnych badań nie wykazały zakresu poprawy w porównaniu z badaniem z 1987 r., nadal wykazano pozytywne skutki EIBI, a u dzieci wykazano znaczącą społecznie poprawę w wyniku interwencji behawioralnej. Badacze i naukowcy ze środowiska naukowego w odpowiedzi na ustalenia zadawali pytania dotyczące skuteczności tej interwencji u dzieci o różnym stopniu nasilenia i z chorobami współistniejącymi. Wielu uczonych przestrzegało przed stosowaniem filozofii "jednego rozmiaru dla wszystkich" przy rozważaniu interwencji EIBI. Zmiana terminologii nastąpiła, gdy interwencje zaprojektowane na podstawie stosowanej analizy zachowania zaczęto powszechnie nazywać "ABA". Powszechne użycie tego terminu w języku publicznym odnosi się do indywidualnych, dyskretnych interwencji próbnych w środowiskach o niewielkim rozproszeniu uwagi, gdzie indywidualnych umiejętności nauczano przy użyciu podejścia zbiorowego, z wykorzystaniem wysokiego wskaźnika pozytywnego wzmocnienia. Jednakże uczeni i badacze w dalszym ciągu korzystali z badań stosowanych w zakresie analizy behawioralnej, w tym projektów jednoobiektowych i społecznie uzasadnionych wyników, w celu rozszerzenia strategii interwencyjnych. Opracowano interwencje mające na celu zwiększenie stopnia kontroli dziecka podczas interwencji poprzez uwzględnienie wyborów i preferencji dzieci oraz podążanie za przewodnictwem dziecka w interwencji językowej. Ponadto badacze odkryli, że wiele zachowań problemowych pełni funkcję komunikacyjną dla ważnych potrzeb, w tym potrzeby uwagi, potrzeby pomocy i potrzeby powiedzenia "nie" nieprzyjemnym rzeczom. To przekształciło się w funkcjonalny trening komunikacji będący głównym przedmiotem interwencji behawioralnej, podczas którego uczących się uczono właściwej komunikacji w celu zastąpienia poważnych problematycznych zachowań. Oprócz rozszerzenia terapii, terapie stosowanej analizy zachowania rozszerzyły się o interwencje w całym przedziale wiekowym, w tym u małych dzieci, starszych dzieci, młodzieży i dorosłych, z naciskiem na odpowiednie umiejętności akademickie w klasie, umiejętności zawodowe i socjalizację rówieśniczą. Placówki rozszerzyły się o całodobowe i stacjonarne placówki lecznicze poświęcone interwencji behawioralnej dla uczniów z autyzmem, modele integracji, zastosowania w szkołach publicznych, programy domowe, placówki społeczne i programy edukacji dorosłych. Obecnie procedury ABA są obecnie wdrażane na całym świecie u osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD).

Uzasadnienie lub teoria leżąca u podstaw

Model ABA zajmuje się zachowaniem w sposób naukowy i postrzega zachowanie z funkcjonalnego punktu widzenia. Model ten postrzega konkretne reakcje jako te wybrane do przetrwania na podstawie funkcji, jaką pełnią. Zachowanie jest badane obiektywnie i postrzegane jako ewoluujące na podstawie historii interakcji ludzi ze środowiskiem. Badania naukowe prowadzone są w laboratorium w świecie rzeczywistym, a zachowanie jest analizowane w celu określenia systematycznych zależności między warunkami środowiska a wynikającym z tego zachowaniem.

Cele i zadania

W interwencjach ABA najważniejsze są społecznie uzasadnione cele zmiany zachowania, które są korzystne dla uczniów. W interwencji autystycznej cele skupiają się na zmianie zachowania w obszarach behawioralnych, deficyty, w tym zachowania komunikacyjne, społeczne i związane z zabawą, oraz obszary nadmiernych zachowań, w tym powtarzające się wzorce zachowań i zachowania problematyczne, takie jak samookaleczenia, agresja, niszczenie mienia i napady złości. Cele ogólne skupiają się na budowaniu umiejętności odpowiednich do wieku i rozwoju, aby poprawić niezależne funkcjonowanie w domu, szkole i społeczności. Pytania pomagające w opracowywaniu celów obejmują:

•  Jakie umiejętności zakłócają proces uczenia się i jak możemy je zmniejszyć?
•  Jakie umiejętności są niezbędne, aby uczeń mógł funkcjonować w środowisku szkolnym?
•  Jakie umiejętności są niezbędne, aby uczeń mógł przejść do mniej restrykcyjnego środowiska lub klasy?
•  Jakie umiejętności są odpowiednie do poziomu rozwoju ucznia?
•  Jakie odpowiednie umiejętności są potrzebne, aby pełnić funkcję problematycznego zachowania?
•  Jakie umiejętności są potrzebne do rozwinięcia niezależnego funkcjonowania w domu, w pracy i w społeczeństwie?
•  Jakie umiejętności są potrzebne, aby zwiększyć zdolność ucznia do dokonywania świadomych wyborów, stawania się własnymi zwolennikami i kontrolowania swojego otoczenia w celu poprawy ogólnej jakości życia?

Uczestnicy leczenia

Procedury lecznicze opracowane na podstawie nauki o ABA stosowano u osób z ASD w każdym wieku. Zaleca się rozpoczęcie leczenia zaraz po postawieniu diagnozy u dziecka, co obecnie może nastąpić przed ukończeniem 2. roku życia. Kiedy interwencje ABA rozpoczyna się w tak młodym wieku, zaleca się połączenie ich z rozwojowym podejściem do interwencji. Większość badań naukowych, szczególnie tych oceniających skuteczność interwencji w ramach dyskretnych prób, przeprowadzono z udziałem młodszych dzieci ze spektrum autyzmu. Mniej badań przeprowadzono z udziałem młodzieży, a jeszcze mniej z udziałem dorosłych. Ponadto procedury udokumentowane w przypadku osób z zespołem Aspergera ograniczają się do narracji społecznych, modelowania wideo i pakietów samodzielnego zarządzania (patrz poniżej). Wreszcie, co najmniej jedno badanie wykazało znikomy wpływ intensywnych interwencji ABA na dzieci z zespołem Retta.

Procedury leczenia

Procedury lecznicze opracowane na gruncie nauki o ABA, zwane dotychczas interwencjami ABA, opierają się na nacisku na zachowanie. Podstawą jest wzmocnienie różnicowe, podczas którego wzmacniane są pożądane zachowania i niepożądane ekscesy behawioralne nie są wzmocnione. Wzmacniając zachowania, które są bardziej funkcjonalne niż zachowanie problemowe, niewłaściwe zachowania są w ten sposób zastępowane właściwymi zachowaniami. W przypadku uczniów z ASD interwencje ABA zwykle obejmują kontinuum działań kierowanych przez instruktora w odizolowanych środowiskach, w których nie rozprasza się wiele uwagi, po interwencje, które zapewniają wyższy stopień wspólnej kontroli między instruktorem a uczniem, z większą liczbą rówieśników, w naturalistycznej szkole, domu, i środowiskach społecznościowych. Opisy tych interwencji są następujące:

•  Dyskretna interwencja próbna: usprawnia naukę poprzez uproszczenie i indywidualizację nauczania. Początkowe leczenie często koncentruje się na intensywnym treningu małych, dyskretnych umiejętności poprzez powtarzające się możliwości reagowania na próby. Pomaga to w przejrzystym przedstawianiu instrukcji, zgodnie z ogólnym formatem próby szkoleniowej, w następujący sposób: - Instruktor przedstawia wyraźną wskazówkę (instrukcję lub pytanie) uczniowi, który zajmuje się instruktorem lub bieżącym zadaniem.

- Po wskazówce instruktażowej może nastąpić podpowiedź, która w razie potrzeby pomoże uczniowi zareagować.
- Uczeń reaguje prawidłowo lub nieprawidłowo na wskazówkę instruktora.
- Instruktor zapewnia wzmocnienie, jeśli odpowiedź jest prawidłowa, lub informację zwrotną, jeśli jest niepoprawna, za pomocą stwierdzenia, np. "Spróbuj ponownie" lub "Nie".
- Przed rozpoczęciem kolejnej próby następuje krótka 1-3-sekundowa przerwa.

o Interwencje oparte na zdarzeniach poprzedzających: obejmują modyfikację zdarzeń środowiskowych, które mają miejsce przed wytworzeniem docelowego zachowania, w celu zapobiegania problematycznym zachowaniom docelowym i stworzenia okazji do konkurowania odpowiednich zachowań. Na przykład zapewnienie szybkiego tempa nauczania zapobiega występowaniu konkurencyjnych, powtarzalnych zachowań, a zapewnienie wyboru zadań i preferowanych materiałów zwiększa poziom zainteresowania i motywację. Inne poprzedzające interwencje obejmują (1) dostarczanie wskazówek dotyczących harmonogramu zmiany, (2) zapewnienie materiałów, z którymi uczeń może się zapoznać, aby konkurować z zakłócającymi zachowaniami (takimi jak używanie ściskanej piłki podczas chodzenia, aby ograniczyć trzepotanie rękami), (3) umożliwienie uczniowi ćwiczenia znanych umiejętności podczas uczenia się nowych w celu zwiększenia sukcesu i motywacja, (4) bezbłędna nauka oraz (5) torowanie poprzez zapoznawanie ucznia z aspektami lekcji z wyprzedzeniem.
•  Bezbłędne uczenie się/nauczanie: Instruktor zapobiega błędom ucznia lub je minimalizuje, zapewniając mu największą pomoc niezbędną do podjęcia właściwych reakcji na wczesnym etapie nauczania danej umiejętności. Chociaż pomoc stopniowo zanika, ma ona zapobiegać nieprawidłowym reakcjom w trakcie nauczania.
•  Modelowanie: Ta procedura polega na pokazaniu uczniom docelowego zachowania, które mają naśladować. Można to zrobić "in vivo" lub za pomocą modeli nagranych na wideo. Dzięki modelowaniu wideo uczniowie oglądają film przedstawiający docelowe zachowanie jako wstępny krok w nauczaniu. Technika ta jest powszechnie stosowana do nauczania umiejętności społecznych, odpowiedniego zachowania w szkole i umiejętności zabawy.
•  Interwencje w języku naturalnym: Cechami charakterystycznymi interwencji w języku naturalnym są inicjacje komunikacyjne ucznia w celu uzyskania dostępu do preferowanych przedmiotów i zajęć. Instruktor przygotowuje środowisko z preferowanymi przedmiotami i czynnościami, a gdy uczeń wyrazi chęć posiadania danego przedmiotu, instruktor zachęca go do użycia opracowanej i odpowiedniej formy komunikacji. Monity do komunikowania się zanikają w obliczu powtarzających się okazji do przekazania próśb o przedmioty, tak że preferowany przedmiot staje się wskazówką do właściwej komunikacji, a nie poleganiem na polecenia instruktora zewnętrznego. Interwencje te określa się jako nauczanie incydentalne, paradygmat języka naturalnego i trening reagowania kluczowego.
•  Trening komunikacji funkcjonalnej: Kiedy dzieci wykorzystują problematyczne zachowania do zakomunikowania potrzeby zdobycia czegoś pożądanego lub uniknięcia czegoś niepożądanego, uczy się odpowiednich zachowań komunikacyjnych, które zastępują te problematyczne zachowania. Szeroko ukierunkowane reakcje komunikacyjne obejmują prośbę o preferowane przedmioty, uwagę, przerwę lub protestowanie przeciwko niepożądanym czynnościom lub przedmiotom.
•  Podpowiedzi i zanikanie podpowiedzi: Podpowiedzi to dodatkowe wskazówki wykorzystywane do skutecznego kierowania reakcją ucznia i zanikają w trakcie leczenia. Strategie podpowiedzi obejmują:

- Zmniejszanie intensywności zachęty: Odbywa się to stopniowo, w serii kolejnych prób, podczas których wykorzystywane są coraz mniej intensywne bodźce, aby poprowadzić ucznia do podjęcia prawidłowej reakcji.
- Hierarchie podpowiedzi od najmniejszego do najbardziej inwazyjnego: Nazywane także systemem najmniej inwazyjnych podpowiedzi, zapewnia ono uczniowi możliwość udzielenia odpowiedzi w każdej próbie. Jeśli uczeń nie reaguje prawidłowo na sygnał instruktażowy, nauczyciel zapewnia dodatkową pomoc (np. podpowiedź słowną). Jeżeli po krótkim opóźnieniu uczeń nie poda prawidłowej odpowiedzi, instruktor zapewnia jeszcze większą pomoc (np. model). Następnie następuje jeszcze bardziej inwazyjne monitowanie (np. monit fizyczny), aż do uzyskania prawidłowej odpowiedzi.
- Wskazówki stopniowane: wykorzystują podpowiedzi o zmniejszającej się inwazyjności i są zwykle stosowane w celu zapewnienia bezbłędnej reakcji. Na przykład instruktor uczący ucznia jazdy na rowerze zaczyna od pełnego podpowiedzi fizycznych i stopniowo przechodzi do częściowych podpowiedzi fizycznych, a następnie do podpowiedzi w tle, trzymając ręce blisko ucznia, w miarę jak uczeń stopniowo zyskuje fizyczną kontrolę nad reakcją.
- Opóźnienie czasowe: w przypadku stosowania strategii monitowania z opóźnieniem wyświetlana jest instrukcja, a po krótkim opóźnieniu (zwykle kilka sekund) pojawia się podpowiedź.

•  Zanikanie skryptu/skryptu: Uczeń otrzymuje wypowiedzi ustne, w formie pisemnej lub dźwiękowej, które może powtarzać w sytuacjach społecznych/komunikacyjnych, takich jak rozmowa i inicjacja wobec rówieśnika. Skrypty wyblakły podczas sesji nauczania.
•  Kształtowanie: Nowe reakcje, które nie znajdują się jeszcze w repertuarze ucznia, są kształtowane poprzez wzmacnianie kolejnych przybliżeń do ukierunkowaną odpowiedź. Na przykład, jeśli uczeń uczył się prosić dziecko o preferowaną zabawkę poprzez wskazywanie, nauczyciel najpierw wzmocniłby dziecko, gdyby sięgnęło po przedmiot, a następnie w kolejnych próbach dziecko musiałoby wykonać bardziej konkretną reakcję wskazując palcem, aby zyskać dostęp do zabawki.
•  Analiza/łączenie zadań w łańcuch: obejmuje to rozbicie złożonych umiejętności składających się z wielu etapów na części składowe, takie jak wieloetapowe zawodowe, dbanie o siebie, wypoczynek i niezależne zachowania akademickie. Następnie każdy etap łańcucha jest nauczany indywidualnie. Przykładami zachowań, które są analizowane i nauczane poprzez wiązanie butów, są wiązanie butów, ścielenie łóżka i obsługa komputera.
•  Wspomaganie wzrokowe: Bodźce wzrokowe pomagają osobie z ASD w zaangażowaniu się w odpowiednie zachowanie. Bodźce te mogą obejmować obrazy, słowa, przedmioty, etykiety, skrypty i granice wizualne. Szeroko stosowane wsparcie wizualne obejmuje (1) harmonogramy zajęć obrazkowych, które przedstawiają kroki umożliwiające wykonanie sekwencji niezależnych zabaw, zajęć zawodowych lub samoopieki; (2) wizualne harmonogramy, które zapewniają uczniowi wsparcie w niezależnym przejściu pomiędzy czynnościami; oraz (3) skrypty, które mogą pomagać jednostkom podczas wymiany społecznej.
•  System komunikacji poprzez wymianę obrazów (PECS): Uczniowie otrzymują wsparcie wizualne w postaci obrazów, które są wymieniane ze słuchaczem podczas interakcji komunikacyjnych. Do umiejętności komunikacyjnych w systemie PECS zalicza się (1) spontaniczność proszenia o przedmioty, zajęcia, pomoc i przerwy; (2) komentowanie; (3) budowanie struktury zdania; oraz (4) odpowiadanie na pytanie "Czego chcesz?"
•  Szkolenie w zakresie reagowania kluczowego: w centrum tej interwencji znajdują się kluczowe umiejętności, o których wiadomo, że wpływają na duże obszary uczenia się. Uwaga, motywacja, reagowanie na wiele sygnałów, samokontrola i samoinicjacja to umiejętności stanowiące podstawę, na której może nastąpić powszechne uogólnienie uczenia się. Charakterystyka treningu reagowania kluczowego obejmuje wykorzystywanie zainteresowań uczniów w kontekście zabawy; różnorodne materiały i odpowiedzi; wzmocnienie prób komunikacji; wspólna kontrola; oraz stosowanie naturalnych i bezpośrednich wzmacniaczy.
• o Samozarządzanie: Jednostka uczy się niezależnego regulowania własnych zachowań poprzez wyznaczanie własnych celów, dokładne rejestrowanie i monitorowanie własnego zachowania oraz nagradzanie się za angażowanie się w pożądane cele.
•  Interwencje oparte na rówieśnikach i rodzeństwie: rówieśnicy lub rodzeństwo w tym samym wieku mogą wspierać naukę osoby z ASD za pomocą zachowań behawioralnych strategii. Chociaż zwykle obejmowały one trening umiejętności społecznych, dodatkowe obszary szkolenia obejmowały wdrażanie treningu języka naturalnego, dyskretną interwencję próbną i systemy komunikacji polegające na wymianie obrazów.
•  Interwencje realizowane przez rodziców: Rodzice zostali pomyślnie przeszkoleni w zakresie stosowania strategii interwencji behawioralnej w celu rozwijania odpowiednich umiejętności i ograniczania problematycznych zachowań, stosując wszystkie procedury oparte na ABA opisane w tej sekcji.
•  Narracje społeczne: opisują sytuacje z przykładami pożądanych reakcji i odpowiednimi wskazówkami pokazującymi te zachowania i często są przedstawiane w formie opowiadań z charakterystycznymi obrazami. Są wykorzystywane jako zapowiedź nadchodzącego wydarzenia i często są wykorzystywane do nauczania odpowiednich umiejętności społecznych i rozwiązywania problematycznych zachowań.
• o Programowanie pod kątem generalizacji: Umiejętności są nauczane przy użyciu opisanych powyżej strategii w odniesieniu do osób, miejsc, wskazówek językowych i otoczenia, w tym nauczycieli, rodziców i innych ważnych osób w szkole, domu i społeczności.

Informacje o skuteczności

Panele ekspertów i grupy zadaniowe dokonały przeglądu interwencji ABA dla osób z ASD. Kryteria praktyki opartej na dowodach obejmowały wielokrotne publikacje recenzowanych, kontrolowanych eksperymentalnie badań w czasopismach naukowych z udziałem osób z ASD, różnych badaczy lub grup badawczych. Praktyki ABA zostały uznane za spełniające rygorystyczne kryteria opracowane przez Krajowe Centrum Rozwoju Zawodowego ds. Zaburzeń Spektrum Autyzmu i Projekt Standardów Narodowego Centrum Autyzmu. Ponadto praktyki ABA są popierane przez Naczelnego Chirurga Stanów Zjednoczonych oraz w raportach Programu Wczesnej Interwencji Departamentu Zdrowia Nowego Jorku, a także przez Administratorów Usług dla Dzieci Niepełnosprawnych stanu Maine. Dodatkowe organizacje, które popierają ABA jako naukowo udowodnione podejście, obejmują:

•  Autyzm mówi
•  Amerykańska Akademia Neurologii
•  Amerykańska Akademia Pediatrii Rodzinnej
•  Amerykańska Akademia Pediatrii
•  Stowarzyszenie Amerykańskiej Akademii Terapii Zajęciowej
•  Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne
•  Amerykańskie Stowarzyszenie Mowy, Języka i Słuchu
•  Towarzystwo Pediatrii Rozwojowej i Behawioralnej
•  Amerykańskie Towarzystwo Autystyczne
•  Narodowy Instytut Zdrowia Dziecka i Rozwoju Człowieka
•  Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego

Pomiar wyniku

Podstawą interwencji ABA są znaczące społecznie i obserwowalne wyniki behawioralne. Zindywidualizowane, obserwowalne i mierzalne zachowania docelowe są poddawane ciągłej ocenie, przy czym w wielu programach ABA standardem jest od 10 do 40 prób dziennie. Zbierane są dane dotyczące częstotliwości, intensywności, czasu trwania i dokładności ukierunkowanych zachowań, aby zarówno zidentyfikować poziomy funkcjonowania przed leczeniem, jak i ocenić odpowiedź na leczenie. Kryterium ustala się na początku leczenia, aby zapewnić jasne wskaźniki opanowania docelowego zachowania, a w razie potrzeby podejmowane są decyzje dotyczące modyfikacji leczenia na podstawie danych. Wyniki danych są podsumowywane w regularnych odstępach czasu w celu oceny przez klienta, rodzinę, fundatorów i innych interesariuszy. Pomyślne wyniki to takie, w przypadku których zamierzona zmiana zachowania została osiągnięta i która utrzymuje się w obliczu naturalnych zdarzeń losowych, a także uogólniona na osoby, otoczenie i inne istotne sytuacje, w których występuje dane zachowanie. Ponadto dane dotyczące ważności społecznej, wywiady i dane ze skali ocen są zazwyczaj gromadzone od konsumentów, opiekunów i innych interesariuszy, aby zapewnić, że wyniki leczenia są społecznie istotne i odpowiednie. Na koniec zaleca się dokonanie przez innych specjalistów oceny ogólnego funkcjonowania intelektualnego i akademickiego, a także stanu zdrowia.

Kwalifikacje podmiotów leczących

Zaleca się, aby programy ABA były nadzorowane przez osoby posiadające certyfikat Behaviour Analyst Certification Board (BACB) jako Board Certified Behaviour Analyst (BCBA). Standardy certyfikacji BCBA można znaleźć w sekcji Informacje dla konsumentów na stronie www.BACB.com. Oprócz certyfikacji BCBA wiele stanów przyjęło obecnie przepisy dotyczące licencji umożliwiające wykonywanie analizy zachowania, przy czym w większości stanów certyfikacja BCBA jest wymogiem uzyskania licencji. Certyfikat BCBA nie gwarantuje doświadczenia w świadczeniu usług ABA osobom z ASD. Dlatego też zaleca się dodatkową wiedzę specjalistyczną w zakresie świadczenia usług ABA osobom z autyzmem. Zalecane jest dodatkowe szkolenie w obszarach obejmujących przyczyny i cechy autyzmu, program nauczania, ocenę, interwencje specyficzne dla autyzmu i problemy rodzinne. Pełny przegląd tych zaleceń można znaleźć w dokumencie Stosowana analiza zachowania Leczenie zaburzeń ze spektrum autyzmu: praktyczne wytyczne dla fundatorów i menedżerów opieki zdrowotnej. Osoby prowadzące terapię opracowaną i nadzorowaną przez dostawcę zatwierdzonego przez BACBŽ muszą wykazać się kompetencją w zakresie stosowania pisemnych planów zajęć, gromadzenia danych i planów redukcji zachowań przy użyciu opisanych powyżej procedur ABA. Oprócz certyfikatu BACB, BACBŽ zapewnia teraz certyfikat Registered Behaviour Technician (RBT) dla techników behawioralnych, którzy wdrażają interwencje bezpośrednie pod nadzorem BCBA.

Leki przeciwpsychotyczne

Leki przeciwpsychotyczne stanowią dużą grupę leków opracowanych głównie w celu leczenia schizofrenii. Leki przeciwpsychotyczne wprowadzono w latach pięćdziesiątych XX wieku, a w latach dziewięćdziesiątych XX wieku pojawiły się tzw. leki przeciwpsychotyczne drugiej generacji. Te nowsze leki mają właściwości wspólne ze starszymi lekami przeciwpsychotycznymi, ale mają też istotne różnice.

Atypowe leki przeciwpsychotyczne

Ze względu na niekorzystne skutki neurologiczne tradycyjnych leków przeciwpsychotycznych, chemicy poszukiwali nowych związków, które utrzymywałyby korzyści przeciwpsychotyczne przy zmniejszonym ryzyku neurologicznych skutków ubocznych. Doprowadziło to do wprowadzenia tak zwanych atypowych leków przeciwpsychotycznych. Leki te obejmują klozapinę, rysperydon, olanzapinę, kwetiapinę, zyprazydon, arypiprazol, asenapinę, iloperydon i lurazydon. Jako klasa, te atypowe leki przeciwpsychotyczne, zwane także lekami przeciwpsychotycznymi drugiej generacji, rzeczywiście zmniejszają ryzyko neurologicznych działań niepożądanych. Jednakże, w zależności od omawianego leku, ryzyko wystąpienia innych działań niepożądanych jest różne.

Opis

Skala oceny ADHD to raport informatora składający się z 18 pytań, który monitoruje objawy ADHD u dzieci i młodzieży w wieku od 5 do 17 lat . Kwestionariusz ten składa się z czterech formularzy oddzielonych miejscem i grupą wiekową. Istnieje jeden formularz, który opiekunowie (rodzice i opiekunowie prawni) powinni wypełnić w przypadku dzieci (w wieku 5-10 lat), a drugi w przypadku nastolatków (w wieku 11-17 lat), a istnieją równoległe formularze wiekowe dla nauczycieli. Każde pytanie na skali oceny ADHD dotyczy obecności i częstotliwości objawów ADHD. Dziewięć pozycji dotyczy zachowań związanych z nieuwagą ("łatwo się rozprasza"), a dziewięć pytań dotyczy zachowań nadpobudliwych i impulsywnych ("przerywa innym"). Częstotliwość ocenia się w czteropunktowej skali od "nigdy", "czasami", "często" do "bardzo często". Skala oceny ADHD, wydanie piąte, zawiera pytania dotyczące tego, w jaki sposób objawy te powodują problemy w domu lub szkole w sześciu obszarach: (1) dogadywanie się z członkami rodziny/pracownikami szkoły, (2) dogadywanie się z innymi dziećmi, (3) ukończenie lub odrabianie zadań domowych, (4) osiąganie dobrych wyników w nauce w szkole, (5) kontrolowanie zachowania w szkole oraz (6) dobre samopoczucie. Skala oceny ADHD przedstawia liczbę objawów i wyniki percentylowe w porównaniu z próbą społeczną składającą się z rodziców i nauczycieli, którzy zostali zrekrutowani ze wszystkich regionów Stanów Zjednoczonych.

Tło historyczne

Skala oceny ADHD jest stosowana jako narzędzie oceny ADHD od prawie 20 lat. Czwarta edycja skali oceny ADHD została stworzona z wyraźnym celem dopasowania raportów rodziców i nauczycieli na temat objawów ADHD do Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych, wydanie 4 (DSM-IV; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne 1994) oraz poprawionej wersji tekstu (DSM -IV-TR; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne 2000). Chociaż DSM-IV i DSM-IV-TR zabraniają współwystępowania diagnozy ADHD w przypadku rozpoznania zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD), w publikacjach naukowych badano leczenie objawów ADHD w przypadku ASD , a także wpływ objawów ADHD na obraz kliniczny ASD przy użyciu skali oceny ADHD i innych porównywalnych miar. Piąta edycja skali oceny ADHD zawierała dodatkowe pytania dotyczące upośledzenia ze względu na zwiększone uznanie, że zarówno objawy, jak i upośledzenia związane z objawami mają kluczowe znaczenie dla postawienia diagnozy.

Dane psychometryczne

Skala oceny ADHD - wydanie piąte - charakteryzuje się doskonałą rzetelnością i trafnością . Dane normatywne do piątej edycji skali oceny ADHD zebrano od 2079 dzieci od 2079 rodziców i opiekunów oraz 2140 uczniów od 1070 nauczycieli (próby się nie pokrywały). Dochody rodziców i opiekunów wahały się od <5000 do 175 000 dolarów lub więcej rocznie; 64,1% miało białe pochodzenie nielatynoskie i mieszkało zarówno na obszarach metropolitalnych (86,4%), jak i pozametropolitalnych (13,6%). Wśród nauczycieli znaleźli się nauczyciele szkół ogólnokształcących (83,3%) i nauczycieli szkół specjalnych (16,4%), którzy w większości byli rasy białej, niebędącej Latynosami (87,3%) i których średni staż pracy w nauczaniu wynosił 17,88 lat . Wykazano, że skala ocen ma doskonałą wiarygodność w odniesieniu do domen nieuwagi i nadpobudliwości/impulsywności w zależności od wieku (alfa > 0,89), płci dziecka i osoby oceniającej (alfa > 0,90), pochodzenia etnicznego (alfa > 0,90) i języka oceny (angielski vs. hiszpański ; alfa > 0,88). W okresie 6 tygodni akceptowalna była rzetelność ocen rodziców w formularzach dla dzieci i młodzieży w zakresie nieuwagi (odpowiednio r = 0,80 i 0,70) oraz nadpobudliwości/impulsywności (odpowiednio r = 0,83 i 0,61). Rzetelność testu-powtórnika była również akceptowalna w okresie 6 tygodni w przypadku ocen nauczycieli w formularzach dla dzieci i młodzieży w zakresie nieuwagi (odpowiednio r = 0,91 i 0,85) oraz nadpobudliwości/impulsywności (odpowiednio r = 0,90 i 0,77). Wprowadzone w piątej edycji oceny utraty wartości wykazały lepszą rzetelność testu-retestu dla obu oceniających w formie dziecięcej (korelacje wahają się od 0,62 do 0,85) niż u młodzieży (korelacje wahają się od 0,06 do 0,81). Trafność kryterium oceniano także w porównaniu ze skalami ocen Connorsa , a współczynniki trafności były na akceptowalnym poziomie (korelacje wahały się od 0,81 do 0,89). Skala oceny ADHD - edycja piąta - również wykazała doskonałą trafność czynnikową, przy czym optymalną strukturą była struktura dwuczynnikowa (nieuwaga i nadpobudliwość/impulsywność). Wszystkie krytyczne statystyki dobroci dopasowania zostały spełnione (porównawczy wskaźnik dopasowania i wskaźnik Tuckera-Lewisa > 0,91 oraz średni błąd kwadratowy aproksymacji < 0,08). Wykazano, że w obu grupach oceniających czynniki są zasadniczo niezmienne w zależności od płci oceniającego, wieku oceniającego, płci dziecka i wieku dziecka, chociaż należy zauważyć, że istniało pewne niewielkie naprężenie w strukturze czynników wśród afroamerykańskich uczniów płci męskiej, a także oceny nauczycieli według wieku. Wskaźnik dopasowania porównawczego delta wykazał zmianę równą lub mniejszą niż 0,002, co sugeruje, że odkształcenie to jest statystycznie, ale nieistotne klinicznie. To badanie normatywne wyraźnie wykluczyło dzieci ze znanymi zaburzeniami neurorozwojowymi i zaburzeniami poznawczymi, w tym zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD); dlatego jest bardzo mało prawdopodobne, aby ta próbka reprezentowała właściwości psychometryczne u dzieci i młodzieży z ASD. Do tej pory w jednym badaniu oceniano właściwości psychometryczne czwartej edycji skali oceny ADHD u dzieci i młodzieży z ASD . Badanie to wykazało silną zbieżną trafność ocen rodziców i opiekunów z raportem informatora dotyczącym funkcji wykonawczych, który obejmuje skalę hamowania (tj. zachowań nadpobudliwości/impulsywności) i pamięci roboczej (zachowania nieuwagi, zapominania, odwracania uwagi) oraz wykazało znane związane z wiekiem zmiany w zakresie nasilenie objawów. Jednakże czwarta edycja skali oceny ADHD wykazała słabą trafność czynnikową dla obu typów oceniających, co sugeruje, że kilka elementów skali oceny ADHD może wymagać rewizji w celu lepszego oddzielenia objawów ADHD u dzieci i młodzieży z ASD. Głównym ograniczeniem tego badania jest to, że przeprowadzono je na wygodnej próbie - rodzinach chcących udać się do ośrodka badawczego w celu wzięcia udziału w badaniach - a nie na próbie środowiskowej odpowiadającej demografii populacji osób z ASD w Stanach Zjednoczonych.

Zastosowania kliniczne

Piąta edycja skali oceny ADHD może być wykorzystana do diagnostyki ADHD. Specjaliści ds. zdrowia psychicznego i behawioralnego, odpowiednio przeszkoleni w zakresie oceny psychologicznej i psychiatrycznej, mogą interpretować wyniki uzyskane na podstawie skali oceny ADHD. Do identyfikacji można zastosować piątą edycję skali oceny ADHD, stosowaną oddzielnie dzieci z grupy ryzyka rozpoznania ADHD, ale prawidłowa diagnoza ADHD wymaga przeprowadzenia nieustrukturyzowanego lub ustrukturyzowanego wywiadu rozwojowego i psychiatrycznego z opiekunami w celu potwierdzenia, że objawów nie można lepiej wyjaśnić innymi diagnozami i rzeczywiście upośledzają funkcjonowanie jednostki dwa ustawienia. Niektórzy lekarze mogą również zdecydować się na włączenie ciągłych pomiarów opartych na wynikach, takich jak test ciągłej wydajności Connersa. Jednakże, należy zauważyć, że pojawiły się obawy co do ekologicznej ważności ciągłych testów wydajności i że badania wykazały niewielką rosnącą użyteczność tych testów w połączeniu z wywiadami psychiatrycznymi i listami kontrolnymi. Chociaż debata na temat użyteczności ciągłych testów wydajności trwa , klinicyści w dalszym ciągu polegają na solidnych psychometrykach miar takich jak skala oceny ADHD.

Definicja

Skala stosowana przez lekarzy do oceny i monitorowania nieprawidłowych ruchów, np. związanych z późnymi dyskinezami, która ocenia nasilenie nieprawidłowych ruchów w skali od 0 do 4. Skalę stosuje się co 3-6 miesięcy w celu monitorowania pacjentów przyjmujących leki przeciwpsychotyczne w celu poprawy rozwoju ruchowego. powiązane skutki uboczne. Skala została opracowana przez Oddział Badań Psychofarmakologii w 1975 roku i obecnie jest własnością publiczną.