Definicja

Chociaż w literaturze poświęconej muzycznym uczonym z autyzmem szeroko opisano wzmożoną zdolność rozróżniania i zapamiętywania tonu muzycznego, dopiero niedawno zaobserwowano takie zdolności u osób z autyzmem, które nie posiadały umiejętności sawanckich Bonnel i inni badali percepcję słuchową u osób z wysokofunkcjonującym autyzmem i zespołem Aspergera i wykazali, że wzmożona dyskryminacja wysokości tonu była bardziej rozpowszechniona u osób z późnym początkiem mowy i nie była powiązana z nietypowym rozróżnianiem bodźców, które były złożone widmowo i/lub czasowo. Badania identyfikujące wzmożoną dyskryminację zmiany wysokości tonu w bodźcach językowych wykazały, że nietypowe przetwarzanie wysokości tonu nie ogranicza się do muzyki, ale obejmuje wszystkie domeny słuchowe. Sugeruje to, że trudności w zrozumieniu sygnałów językowych lub prozodii za pośrednictwem tonu, wykazane w wielu badaniach (do przeglądu McCann i Peppe 2003), nie mają pochodzenia percepcyjnego, ale wynikają z nieprawidłowości w operacjach poznawczych wyższego rzędu. Opierając się na modelu ulepszonego funkcjonowania percepcyjnego, hipoteza złożoności neuronowej jest w stanie wyjaśnić wzmożoną dyskryminację wysokości tonu, a także nieprawidłowości w przetwarzaniu bodźców złożonych akustycznie. Według tego modelu autyzm charakteryzuje się tendencją do percepcyjnych cech informacji słuchowej. Na poziomie behawioralnym może to być związane ze wzmożonym przetwarzaniem bodźców niskiego poziomu i nietypowym przetwarzaniem informacji wyższego rzędu, na przykład większym skupieniem się na percepcyjnych aspektach bodźców mowy.

DAMP, zdefiniowany jako połączenie ADHD i DCD, jest częstym problemem klinicznym (dotyczącym kilku procent wszystkich dzieci w wieku szkolnym), który ma dobrze udokumentowane konsekwencje zarówno pod względem konieczności interwencji, jak i rokowania. W literaturze naukowej znajduje się około 50 publikacji. Leczenie stymulujące, terapia poznawczo-behawioralna, specjalne środki edukacyjne i terapia zajęciowa będą prawdopodobnie potrzebne w każdym programie interwencyjnym. Cechy autystyczne są bardzo powszechne i mogą wymagać specjalnego podejścia, a przy opracowywaniu planu interwencji zwykle należy wziąć pod uwagę elementy mowy i języka. DAMP jest od wielu lat akceptowaną alternatywną koncepcją diagnostyki klinicznej w krajach skandynawskich. Jednakże biorąc pod uwagę jego dosłowne znaczenie odczytywane raczej jako słowo, a nie jako akronim, jest mało prawdopodobne, że zostanie ono powszechnie zaakceptowane jako koncepcja diagnostyczna stosowana na arenie międzynarodowej. Jednak wgląd w powszechne współwystępowanie ADHD z DCD (oraz tych dwóch typów problemów z ASD) oraz stopniowo rosnąca świadomość wśród klinicystów, że DCD jest często problemem, który należy leczyć "samodzielnie", prawdopodobnie doprowadzi do akceptacji znaczenia konstrukcji leżącej u jej podstaw.

Pojęcie DAMP zostało wprowadzone przez I Carinę Gillberg (1987). Odnosi się do połączenia problemów w zakresie zdolności uwagi i zdolności motoryczno-percepcji u osób, które nie spełniają kryteriów porażenia mózgowego. Ona i jej współpracownicy przez długi czas badali kliniczną koncepcję minimalnej dysfunkcji mózgu (MBD) i odkryli, że dzieci zdiagnozowane w ten sposób zwykle miał tę szczególną kombinację problemów (określanych jako "deficyty percepcji, motoryki i uwagi" już w 1982 roku). W późniejszych publikacjach uznano, że DAMP odpowiada połączeniu ADHD i DCD. Gillberg (1983) zauważył, że "ciężki" DAMP był silnie powiązany z wyraźnymi cechami autystycznymi i odkrył, że duża część osób, u których zdiagnozowano "DAMP z cechami autystycznymi" (?ADHD + DCD + cechy autystyczne) faktycznie spełniała pełne kryteria diagnostyczne zespołu Aspergera.

Definicja

Na potrzeby tego wpisu wejście w dorosłość definiuje się jako opuszczenie systemu szkoły średniej, skutkujące zakończeniem usług świadczonych w ramach systemu szkolnictwa. "Wyjście" ze szkoły średniej różni się od "ukończenia szkoły", ponieważ niektóre osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) "kończą szkołę" z rówieśnikami w tym samym wieku, ale nadal korzystają z usług szkoły średniej do 22. roku życia. Oczekujemy, że ta młodzież będzie bardziej bardziej dotknięci utratą usług szkolnych niż ukończeniem szkoły. Zatem "wyjście" ze szkoły średniej odnosi się do zakończenia świadczenia usług szkolnych.

Tło historyczne


Tradycyjnie dla pełnosprawnej młodzieży wejście w dorosłość oznacza wypełnienie szeregu zadań rozwojowych związanych z dorosłością. Zadania te zostały dobrze zidentyfikowane, wynikające z Freudowskiego pojęcia "miłości i pracy" , a najczęściej obejmują opuszczenie domu rodzinnego, ukończenie szkoły i podjęcie pracy, zawarcie związku małżeńskiego i posiadanie dzieci. Jednakże w ostatnich latach wejście w dorosłość typowo rozwijających się osób stało się znacznie bardziej niejednoznaczne i długotrwałe, a wskaźniki te często osiągane są bardziej stopniowo i niekoniecznie w tak ustalonej kolejności jak w przeszłości . Na przykład coraz powszechniejsze jest, że młodzi ludzie wyprowadzają się z domu rodzinnego do akademika, a następnie po ukończeniu studiów uniwersyteckich wracają do domu rodzinnego na pewien czas. Ponadto często zdarza się, że mężczyźni i kobiety żyją niezależnie, ukończyli szkołę i pracują w pełnym wymiarze czasu pracy, ale nie zawarli jeszcze związku małżeńskiego ani nie mieli dzieci. Arnett (2000) zaproponował koncepcję wschodzącej dorosłości jako sposób wyjaśnienia tej heterogeniczności w sposobie, w jaki jednostki przechodzą od okresu dojrzewania do dorosłości. Arnett (2000) wyjaśnił, że okres wschodzącej dorosłości różni się od okresu dorastania i wczesnej dorosłości ze względu na względną wolność od ról społecznych i oczekiwań społecznych. Zasugerował, że przejścia w dorosłość nie odzwierciedlają już przemiany demograficzne, takie jak zakończenie formalnej edukacji, zawarcie związku małżeńskiego czy posiadanie dzieci. Zamiast tego kryteria przejścia w dorosłość mają charakter indywidualistyczny i obejmują takie pojęcia, jak niezależność w podejmowaniu decyzji, odpowiedzialność za własną osobę, niezależność finansowa. Kiedy nastolatek w okresie przejściowym ma ASD, złożoność związana z definiowaniem przejścia w dorosłość jest zwielokrotniona. Większość osób z ASD realizuje pewne zadania rozwojowe w wieku dorosłym, na przykład opuszczenie szkoły. Inne zadania, takie jak wyprowadzenie się z domu rodziców lub znalezienie stałego zatrudnienia, są osiągane jedynie przez ułamek osób z ASD, ale te kamienie milowe można zmodyfikować tak, aby były osiągalne dla dowolnej większej liczby osób (np. zatrudnienie). Wreszcie, niektóre zadania, takie jak zawarcie związku małżeńskiego lub posiadanie dzieci, realizuje kilka osób z SD. Kryteria proponowane przez wyłaniającą się literaturę dotyczącą dorosłości są podobnie skomplikowane; wiele osób z ASD może nigdy nie uzyskać całkowitej niezależności w podejmowaniu decyzji ani niezależności finansowej zarówno od swoich rodzin, jak i agencji federalnych lub stanowych. Z powodu tych trudności w definicji wielu badaczy porzuciło oparte na teorii koncepcje przejścia i zamiast tego zdefiniowało okres przejściowy dla osób z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową, posługując się konkretnymi grupami wiekowymi (np. wiek 18-26 lat według Blacher 2001). Alternatywnie, w naszym badaniu za kluczowy wskaźnik przejścia w dorosłość uznaliśmy ukończenie szkoły średniej z dwóch powodów: (1) ze wszystkich zadań rozwojowych w dorosłości, jest to najczęściej osiągane przez osoby z ASD; oraz (2) prawie wszystkie badania dotyczące przejścia osób z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową (nie ASD) koncentrują się wokół zakończenia nauki w szkole średniej. W przeciwieństwie do typowo rozwijających się nastolatków w USA, którzy opuszczają szkołę średnią w określonym czasie (pod koniec dwunastej klasy), istnieje znaczna zmienność w zakresie wieku, w którym nastolatki i młodzi dorośli z ASD opuszczają system szkolny. Niektórzy kończą szkołę ze swoimi pełnosprawnymi rówieśnikami w tym samym wieku, inni korzystają z Ustawy o edukacji osób niepełnosprawnych (IDEA) i uczęszczają do szkoły średniej do 22. roku życia. Chociaż traktowanie zakończenia szkoły średniej jedynie jako wyznacznika przejścia w dorosłość może wydawać się uproszczone, ten kamień milowy zapewnia obiektywną perspektywę, przez którą można przyjrzeć się badaniom związanym z wejściem w dorosłość osób z ASD. Chociaż niewiele badań skupiało się na opuszczaniu szkoły średniej przez młodzież z ASD, istnieje wiele badań wśród dorosłych z ASD sugerujących, że mają oni trudności z integracją w dorosłym społeczeństwie. Dorośli z ASD prowadzą zazwyczaj dość zależne życie, są zatrudnieni w niepełnym wymiarze, a osoby pracujące często wykonują prace nie zapewniające wystarczającej pensji (przegląd można znaleźć w Howlin 2005). Zakończenie nauki w szkole średniej przez młodzież z ASD (i innymi niepełnosprawnościami) od dawna jest uznawane przez specjalistów i decydentów za ważny punkt zwrotny, który wyznacza warunki dla późniejszych wyników w dorosłym życiu. Być może najlepszym tego dowodem jest istnienie ustawodawstwa federalnego nakładającego szczególne wymagania dotyczące planowania okresu przejściowego dla młodzieży niepełnosprawnej, zawarte w IDEA z 1997 r. i ustawie o doskonaleniu edukacji osób niepełnosprawnych (IDEIA) z 2004 r. Te przełomowe elementy legislacyjne nakazują, aby okres przejściowy plan musi zostać uwzględniony w Zindywidualizowanym Planie Edukacji, gdy uczeń ma 16 lat (chociaż planowanie może rozpocząć się wcześniej), co ułatwia osiągnięcie wyników w "rzeczywistym świecie" poprzez skupienie się na poprawie edukacji (umiejętności policealne, zawodowe), usługach dla dorosłych, niezależnym życiu umiejętności i uczestnictwo w życiu społeczności. Ponadto należy opracować mierzalne cele, które uwzględniają potrzeby, mocne strony, zainteresowania i preferencje ucznia. Analizując zbiór badań dotyczących wkraczania w dorosłość, staje się jasne, że badacze autyzmu pozostają w tyle za decydentami i praktykami w uznawaniu znaczenia tego przejścia dla młodzieży z ASD. Poniżej podsumowano kilka istniejących badań.

Obecna wiedza

Przejście do dorosłości wiąże się ze spowolnieniem poprawy fenotypu behawioralnego autyzmu. (Taylor i Seltzer 2010) badali zmiany w objawach autyzmu na przestrzeni prawie 10 lat i problemów behawioralnych na próbie społecznej obejmującej ponad 240 młodych ludzi z ASD. Zdecydowana większość tej młodzieży opuściła szkołę średnią w okresie objętym badaniem, co pozwoliło nam przetestować zmiany w objawach i zachowaniach, gdy młodzież była w szkole średniej, a także to, czy opuszczenie szkoły średniej wpłynęło na tę zmianę. Odkryliśmy, że wszystkie podskale objawów i zachowań uległy znacznej poprawie, gdy młodzież uczęszczała do szkoły średniej, oraz że, ogólnie rzecz biorąc, poprawa uległa znacznemu spowolnieniu po opuszczeniu szkoły średniej przez młodzież z ASD. Chociaż młodzież z ASD, która nie cierpiała na niepełnosprawność intelektualną (ID), miała przez cały okres badania mniej poważne objawy i problemy z zachowaniem niż młodzież z ASD i ASD, spowolnienie poprawy po ukończeniu szkoły średniej było bardziej widoczne w przypadku młodzieży z ASD którzy nie posiadali dokumentu tożsamości, w porównaniu do osób posiadających dowód tożsamości z chorobami współistniejącymi. Co więcej, u młodzieży z ASD, której rodziny miały niższe dochody, zakończenie nauki w szkole średniej miało większy negatywny wpływ w porównaniu z młodzieżą, której rodziny miały wyższe dochody. Podobne prawidłowości zaobserwowano w dalszych analizach , w których badano wpływ zakończenia nauki w szkole średniej na zmiany w relacji matka-dziecko w okresie 7 lat. Stwierdziliśmy poprawę w zakresie trzech wskaźników relacji matka-dziecko - pozytywnego afektu matka-dziecko, subiektywnego obciążenia i ciepła - podczas gdy młodzież z ASD uczęszczała do szkoły średniej. Jednak po ukończeniu szkoły średniej ta poprawa ustała - nawet po uwzględnieniu jednoczesnego spowolnienia poprawy problemów z zachowaniem. Po raz kolejny to, czy młodzież z ASD miała choroby współistniejące, znacząco przewidywało zmianę matczynego ciepła; osoby nieposiadające dokumentu tożsamości były bardziej negatywnie dotknięte ukończeniem szkoły średniej w porównaniu z osobami posiadającymi dowód tożsamości ze współistniejącymi chorobami. Co więcej, liczba potrzebnych usług, które obecnie nie były świadczone, również przewidywała zmianę w relacji matka-dziecko. Większe spowolnienie poprawy pozytywnego nastawienia matki do dziecka zaobserwowano u młodzieży, która miała więcej niezaspokojonych potrzeb w zakresie usług, w porównaniu z młodzieżą, która miała mniej niezaspokojonych potrzeb. Podsumowując, badania te dostarczają dowodów na zaburzenie poprawy fenotypowej i relacji rodzic-dziecko w latach po ukończeniu szkoły średniej przez młodzież z ASD. Na młodzież z ASD nieposiadającą dokumentu tożsamości zakończenie szkoły średniej może mieć bardziej negatywny wpływ, ponieważ ma trudności ze znalezieniem odpowiednich zajęć zawodowych lub edukacyjnych. Hipotezę tę potwierdzono w badaniu , którzy badali aktywność edukacyjną i zawodową młodych dorosłych z ASD na poziomie policealnym, którzy zakończyli naukę w szkole średniej średnio 2 lata przed gromadzeniem danych. Odkryliśmy, że prawie 25% młodych dorosłych z ASD bez dokumentu tożsamości nie podejmowało żadnych zajęć zawodowych/edukacyjnych lub podejmowało je w minimalnym stopniu, a ryzyko braku zajęć w ciągu dnia w przypadku osób bez dokumentu tożsamości było trzykrotnie większe w porównaniu z młodzieżą z ASD, która również miała choroby współistniejące. Ten rozbieżny wzorzec prawdopodobnie nie oznacza braku umiejętności po stronie młodzieży z ASD, ale raczej nieadekwatność obecnego systemu usług w stosunku do potrzeb młodzieży z ASD, która nie posiada dowodu osobistego wkraczającej w dorosłość. Rzeczywiście, w tej próbie tylko 18% młodych dorosłych bez dokumentu tożsamości uzyskało jakiś rodzaj zatrudnienia lub usług zawodowych (np. zatrudnienie wspomagane, zakład pracy chronionej) w porównaniu z 86% młodych dorosłych z dokumentem tożsamości. Zatem brak odpowiednich usług i ograniczone możliwości zajęć edukacyjnych/zawodowych dla młodzieży z ASD bez dokumentu tożsamości po ukończeniu szkoły średniej mogą być odpowiedzialne za spowolnienie poprawy obserwowanej w tym czasie. Młodzież z ASD i posiadającym dowód tożsamości ze współistniejącą chorobą może być mniej dotknięta tą sytuacją, ponieważ łatwiej jej dopasować się do istniejącego systemu usług dla osób niepełnosprawnych dorosłych. Ograniczone usługi i możliwości po ukończeniu szkoły średniej mogą również odgrywać rolę w większym negatywnym wpływie zakończenia nauki w szkole średniej na młodzież z ASD, której rodziny mają niższe dochody w porównaniu z tymi, których rodziny mają wyższe dochody. Niedawne badanie przeprowadzone przez Shattuck i inni potwierdzają tę hipotezę. Na podstawie reprezentatywnej próby w całym kraju autorzy ustalili, że prawie 40% młodzieży z ASD nie korzystało z żadnej pomocy w ciągu 2 lat po ukończeniu szkoły średniej. Co więcej, w porównaniu z młodzieżą, której rodziny miały wyższe dochody, ryzyko braku formalnych usług było większe. Wydaje się zatem, że młodzież z ASD, której rodziny mają mniejsze zasoby finansowe, otrzymuje również mniej usług dla dorosłych po ukończeniu szkoły średniej, a usługi nie są już obowiązkowe, co prawdopodobnie wyjaśnia (przynajmniej częściowo) dlaczego wzór poprawy ich problemów z zachowaniem, który był obserwowane w szkole średniej, ma większy negatywny wpływ po opuszczeniu szkoły średniej. Podsumowując, niewielka część istniejących badań skupiających się na wejściu w dorosłość młodzieży z ASD sugeruje, że jest to destrukcyjny wpływ na życie tych rodzin, przy czym największe zakłócenia występują w przypadku osób nieposiadających dokumentu tożsamości, których rodziny mają mniej zasobów, a także tych, którym formalny system usług nie zapewnia wystarczającej obsługi. W dalszej części omawiamy liczne kierunki przyszłych badań.

Przyszłe kierunki

Chociaż nasza wiedza na temat wpływu przejścia w dorosłość na młodzież z ASD i ich rodziny jest w powijakach, niezwykle ważne jest, abyśmy lepiej zrozumieli zmienne czynniki związane z pozytywną transformacją. Jak wspomniano wcześniej, zatrudnienie i wyniki zawodowe dorosłych z ASD wymagają znacznej poprawy. Co więcej, wydaje się, że dorośli z ASD są obarczeni dodatkowym ryzykiem gorszych wyników w porównaniu nawet z dorosłymi z innymi rodzajami niepełnosprawności rozwojowej. Esbensen i inni odkryli, że wyniki dorosłych z autyzmem Sithów były mniej optymalne (co definiowano jako mniejszą niezależność w zakresie warunków życia, zawodów zawodowych i mniejszych powiązań społecznych) w porównaniu z dobraną grupą dorosłych z zespołem Downa. Wydaje się zatem, że dorośli z ASD mogą stanowić grupę szczególnie bezbronną, gdy opuszczają szkołę średnią i wkraczają w dorosłe życie. Przyszłe badania powinny skupiać się na zmiennych czynnikach, które sprzyjają pomyślnemu wejściu w dorosłość i optymalnym wynikom w dorosłym życiu. Jak dotąd badania czynników ryzyka złych wyników w życiu dorosłym skupiały się na czynnikach, które są statyczne i trudne do zmiany. Dorośli z ASD, którzy wymagają znacznego wsparcia, mają zwykle niższe wyniki IQ, mniejsze zdolności funkcjonalne i słabą wczesną znajomość języka . Jednak chociaż znajomość IQ danej osoby i wczesnych umiejętności językowych pomaga przewidzieć wyniki w wieku dorosłym, informacje te są mniej pomocne w rozważaniu sposobów poprawy wyników. Plastyczne czynniki, które utrudniają pozytywne wyniki lub pogłębiają negatywne, mogą zapewnić lepsze możliwości interwencji. Jednym z obiecujących czynników jest funkcjonowanie behawioralne, a w szczególności zachowania nieprzystosowawcze. Zachowania nieprzystosowawcze mogą być niezwykle destrukcyjne dla wszystkich dorosłych osób niepełnosprawnych, w tym osób z ASD. Taylor i Seltzer odkryli, że młodzi dorośli z ASD, którzy mieli niższy poziom zachowań dezadaptacyjnych, częściej studiowali lub pracowali samodzielnie w społeczności w latach po ukończeniu szkoły średniej. Młodzi dorośli z wyższym poziomem zachowań nieprzystosowawczych zazwyczaj albo spędzali czas w placówkach chronionych (dzienne programy zajęć, warsztaty chronione), albo nie podejmowali żadnej działalności zawodowej. Nieprzystosowane zachowania można zmienić zarówno poprzez interwencje behawioralne, jak i farmakologiczne , a zatem stanowią obiecujący czynnik, który, jeśli zostanie złagodzony, może promować niezależność i zatrudnienie wśród dorosłych osób niepełnosprawnych AZS. Zasoby środowiskowe to kolejny zestaw plastycznych czynników, które zostały praktycznie zignorowane przez badaczy badających wyniki leczenia dorosłych z ASD. W promowaniu pozytywnego przejścia w dorosłość prawdopodobnie ważna jest nie tylko jakość i dostępność usług formalnych, ale także środowisko rodzinne. Środowiska rodzinne, charakteryzujące się wysokim poziomem krytyki jednostki z ASD, przewidują znaczny wzrost problemów behawioralnych ; alternatywnie, wspierające, ciepłe środowisko rodzinne przewiduje zmniejszenie problemów behawioralnych u tych dorosłych . Zasoby środowiskowe można zmieniać poprzez propagowanie lepszych usług związanych z niepełnosprawnością i interwencje psychoedukacyjne mające na celu poprawę pozytywnego nastawienia w środowisku rodzinnym , dlatego też stanowią one obiecujące kierunki przyszłych badań skupionych na promowaniu pozytywnego przejścia młodzieży w dorosłość z ASD. Wreszcie badacze powinni w dalszym ciągu zastanawiać się, co oznacza "pozytywne" przejście do wiek dojrzałeg. W oparciu o aktualne kryteria pomyślnych wyników w wieku dorosłym - niezależne życie, niezależna praca i przyjaźnie - nie jest trudno wymyślić przykłady młodych ludzi, którzy dorosłych z ASD, którzy wydają się "bezskutecznie" przechodzić transformację, ale w rzeczywistości mogą sobie całkiem nieźle radzić w wieku dorosłym. Bardziej holistyczne spojrzenie na przejście do dorosłości można uzyskać poprzez uwzględnienie wskaźników zadowolenia z życia, zaangażowania społecznego, poczucia celu, a nawet poprzez ocenę wyników w oparciu o cele indywidualistyczne na dorosłe życie. Pomiar konstruktów szerszych niż warunki zatrudnienia i życia podczas badania sukcesu danej osoby w okresie przejściowym może również złagodzić pewne uprzedzenia wobec udanej zmiany w przypadku młodych dorosłych, którzy mają więcej ograniczeń funkcjonalnych. Opowiadanie się za włączeniem miar satysfakcji życiowej lub celu nie oznacza, że trudności, jakie napotykają osoby z ASD w uzyskaniu zatrudnienia i niezależności w społeczeństwie, nie są niepokojące, a jedynie to, że nie reprezentuje całość wkraczania w dorosłość.

Definicja

Dokładność diagnostyczna Harmonogramu obserwacji diagnostycznych autyzmu, wydanie drugie (ADOS-2; Lord i in. 2012), u dorosłych cierpiących na poważne choroby psychiczne (np. psychozę), przewlekłe problemy psychiczne i/lub wiele chorób współistniejących. Większość dorosłych autystycznych ma co najmniej jedno współwystępujące schorzenie psychiczne (np. Buck i in. 2014), a nakładanie się objawów może powodować diagnozę trudną. Lekarze potrzebują narzędzi oceny, które dokładnie odróżnią zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) od innych zaburzeń psychicznych w wieku dorosłym. Moduł 4 ADOS-2 jest uważany za instrument "złotego standardu" do gromadzenia standardowych i obiektywnych informacji na temat umiejętności komunikacji społecznej, ograniczonych zainteresowań i powtarzalnych zachowań dorosłych. Jest to szeroko stosowane, częściowo ustrukturyzowane narzędzie oceny, które pozwala na systematyczną ocenę obecności objawów ASD. Chociaż ADOS-2 wykazuje dobrą czułość i swoistość w warunkach uniwersyteckich i laboratoryjnych , rzadko badano go w klinikach środowiskowych, które obsługują populację z większymi zaburzeniami psychicznymi. W klinikach lokalnych wykluczenie psychozy jest prawdopodobnie ważnym elementem oceny ASD. Chociaż psychozy i zaburzenia ze spektrum autyzmu różnią się pod wieloma względami, istnieją wyraźne obszary nakładania się objawów . Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku negatywnych objawów psychozy (np. spłaszczenie afektywne, ubóstwo mowy, wycofanie społeczne), które są podobne do podstawowych zaburzeń komunikacji społecznej w ASD. Trzy badania wykazały, że Moduł 4 może nie działać dobrze w różnicowaniu ASD od psychozy. Bastiaansen i inni odkryli, że przy użyciu oryginalnego algorytmu domena ADOS i całkowite wyniki nie różniły się istotnie pomiędzy dorosłymi autystycznymi i dorosłymi chorymi na schizofrenię. Moduł 4 poprawnie sklasyfikował jedynie 74% przypadków, z czułością 61% i swoistością 82%. Korzystając z tej samej próbki, de Bildt i inni zastosowali poprawiony algorytm Modułu 4 i odkryli również, że ADOS nie rozróżnia dobrze między ASD a schizofrenią, z czułością na poziomie 61% i swoistością na poziomie 50%. Bastiaansen i inni odkryli jednak trzy elementy ADOS, w których dorośli z autyzmem uzyskali znacznie wyższe wyniki niż dorośli chorzy na schizofrenię: stereotypowy język, jakość reakcji społecznych i ogólna jakość relacji. W oddzielnej próbie dorosłych korzystających ze środowiskowych usług w zakresie zdrowia psychicznego (n = 75) ADOS-2 dokładnie zidentyfikował wszystkich sześciu dorosłych autystycznych . Jednakże występował wysoki odsetek wyników fałszywie dodatnich, ze szczególnym ograniczeniem w dokładnym rozróżnieniu między ASD a psychozą. Wszystkie 21 przypadków fałszywie dodatnich miało objawy psychozy w ciągu całego życia. Spośród 57 uczestników cierpiących na psychozę 37% przekroczyło kliniczną wartość odcięcia w skali ADOS-2. Podwyższone wyniki ADOS-2 w grupie fałszywie dodatniej wynikały głównie z wysokich wyników w domenie Komunikacji Społecznej, ale nie z wysokich wyników w domenie Ograniczone Zainteresowania/Powtarzające się Zachowania. Odkrycie to jest prawdopodobnie spowodowane nakładaniem się negatywnych objawów psychozy i niektórych podstawowych objawów ASD (np. płaski afekt, ograniczona rozmowa, zmniejszony kontakt wzrokowy). Ważne jest, aby klinicyści i badacze pamiętali, że znaczące trudności w komunikacji społecznej nie są specyficzne dla ASD, szczególnie w tak skomplikowanych klinicznie warunkach, jak przychodnie środowiskowe, gdzie u każdego pacjenta mogą występować zaburzenia umiejętności komunikacji społecznej. Moduł 4 ADOS-2 dostarcza ważnych informacji na temat aktualnych umiejętności komunikacji społecznej, ograniczonych zainteresowań i powtarzalnych zachowań. Skalę ADOS-2 należy jednak stosować ostrożnie jako narzędzie diagnostyczne u osób dorosłych, zwłaszcza gdy diagnostyka różnicowa uwzględnia możliwość wystąpienia psychozy.